Het was donker op de gangen, schemering hing in de lucht als een deken die je liefdevol toedekte en zei: slaap maar. Ha muon, een wezen bestaande uit puur licht, ontstaan in een storm, had echter feitelijk geen slaap nodig. Hij kon dromen, hij kon zijn ogen sluiten en zich weg laten voeren op zijn gedachten, als een bootje wat stuurloos op zee rond dobbert. In plaats daarvan dwaalde hij over de gang naar de plaats waar letters tot woorden aaneengevlochten werden.

Lust was honderden jaren oud, hij was licht, iets wat eeuwig was, oneindig. Maar hij had nooit een normale opleiding gehad. Was nooit naar school gegaan. Wat niet betekende dat hij dom was, maar wat voor basisschool leerlingen heel normaal was beheerste Lust niet: Schrijven en lezen. Hij kende de basis, had het alfabet bijna geheel onder de knie, maar het ging traag. Hij glipte de bibliotheek in, het paleis van zinnen en verhalen. De lichten gloeiden onmiddelijk op, één voordeel van krachtige lichtmagie. Onder het warm gouden licht keek Lust eens rond. De ruimte vol boeken leek zo anders nu er niemand was, zelfs de bibliothecaresse sliep nu vredig. Niemand om 'ssst' te sissen als je lawaai maakte, niemand om je boeken bij te lenen. De deur bleef op een kiertje open staan, waardoor het licht naar buiten sijpelde en een zacht schijnsel op de gang wierp.

Lust ging aan een tafeltje zitten, midden in de zaal, boog zich over het papier dat voor hem lag. Doopte de veer in de inkt. Met een trillende hand bracht hij de punt naar het stuk vergeeld perkament. Enkele spetters inkt drupten naar beneden, zag hij tot zijn schrik. Met een haastige beweging probeerde hij ze weg te vegen, wat enkel een uitgevaagde streep gaf, net als donkerblauwe vlekken op zijn hand.

Daar ging het dan. Hij was zo geconcentreerd dat het puntje van zijn tong uit zijn mond stak, terwijl hij ijverig zinnetjes op begon te schrijven. Het was opgebouwd als een brief, de zinnen vloeiden in zijn hoofd als een drukke rivier, maar hij kon de waterval aan woorden niet snel genoeg omzetten in nette letters. Zijn handschrift was schools, maar onhandig, vlekjes en doorgestreepte woorden waren geen uitzondering. En zo, met zijn hele wezen gefocust op het schrijven, kwamen er steeds meer woorden bij.

[Open voor middernachtelijke bieb-bezoekers  ]

Het was een voordeel wat Lust had: Het was nooit donker om hem heen, als hij licht nodig had. Wat raar was om te bedenken, hij was een wezen ontstaan uit licht. Maar het bleef fijn, als je midden in de nacht besloot een bibliotheek te party crashen. Lust was volledig gericht op wat hij aan het doen was, waardoor hij de stille sluiper niet opmerkte. Pas toen woorden de lucht in werden geschoten had hij door dat hij niet alleen was. De bovenlichten van de ruimte flikkerden kort.

"Hallo? Alles goed..?'' Een zachte, vriendelijke stem, waardoor hij gelukkig niet al te erg schrok. Zijn rode ogen vlogen van het perkament naar het meisje en weer terug, alsof hij een verticale pingpongwedstrijd keek. Niet te lang haar aanstaren, dat zou ongemakkelijk zijn, zoals de mensen dat noemden. On-ge-mak-ke-lijk. ZIjn handen gingen aan het werk. Zijn tong glipte kort naar buiten, het bleek een hardnekkige trek die hij had bij concentratie op schrijfwerk. ''Alles is goed.'' antwoorde hij dan, een voorzichtige glimlach op zijn gezicht, die als het ware leek te stralen in de zachte gloed van de verlichting. Het was net magie... Juist ja.
Ze keek naar zijn gekrabbel en instinctief wilde hij zijn handen erover heen slaan, om de woorden, schots en scheef, te bedekken. Dat zou echter vreemd zijn en daarbij ook nog eens onvriendelijk tegenover de vreemdelinge in de nacht, die er met haar korte blonde haren en haar frisse koppie. Dan kon hij toch niet de freak zijn die de woorden als vrijheid en alleen geheim wilde houden. Het waren woorden. Normale woorden. Die iedereen kende en gebruikte. Geen geheimen. Toch voelde het als iets heel persoonlijks voor Lust, die niet zo heel veel ervaring had met schrijven. Zijn tere handen, met de lange vingers die gemaakt leken voor pianospel, bleven dus steken, omdat hij zichzelf weerhield van de impuls van schaamte.

Na een kort moment van oogcontact met het kind ontsnapte een aarzelend geluid aan zijn mond. ''W-woorden.'' was het enige juiste antwoord. Wat hij schreef waren woorden, die op het eerste gezicht weinig met elkaar te maken hadden. Maar voor Lust was het een verhaal, in zijn hoofd verbonden rode draadjes alles met elkaar tot een logisch geheel. ''Het klinkt vast dom, maar.. Ik leer nog schrijven.'' De techniek was er wel, maar moest verbeterd worden, net als zijn leesvaardigheid. En dat voor een eeuwenoude bliksemflits. Niet vreemd. Heel normaal.

Een briefje verscheen voor zijn neus. De tekst wilde hij wel ontcijferen, maar ook daarin was hij niet de snelste. Ik ben. Dat was simpel. Twee korte woordjes. Nymfa, en jij? Nymfa was haar naam dan, en ze wilde de zijne weten.  
Even was hij afgeleid, ze ging zo vaardig aan de slag met pen, dat hij wel moest blijven kijken. Het was zo magisch hoe er dingen ontstonden alleen omdat zij inkt over papier bewoog. Hij herkende sommige symbolen, sommigen kwamen hem onbekend voor. Maar dat gaf niet. Ze had mooie dingen opgeschreven, emoties en vrijheid. Maar op de andere kant had hij ook enkele minder fijne gevoelens ontwaard, verdriet en alleenig-heid. Het was haast alsof ze wist hoe hij zich soms voelde, verscheurd tussen rouw en verdriet om zijn verleden en een vrijheid en vrolijkheid die hij nog nooit had ervaren.
Lust nam ook de kans om zijn naam op te schrijven, met krullerige letters en een stuk netter dan de rest van de tekst. Duidelijk beter geoefend.

Ha Muon - stond er netjes. Hij scheurde voorzichtig om de woorden heen het papier los en hield het even vast in zijn handen, blazend zodat de inkt, die hij iets te dik had aangebracht, vlug droogte. ''Maar je mag ook Lust zeggen, dat is mijn tweede naam en meestal makkelijker qua uitspraak.''
Jep. Hij besefte dat zijn naam een betekenis had die niet bepaald bij zijn eerste indruk leek te passen. Niet zijn schuld. Waar normaal gesproken ouders een naam kozen die ze mooi vonden, kozen zijn 'makers' voor iets wat zijn toekomst weerspiegelde. En nee, hij was er niet blij mee, de bijklank, de betekenis. Een nieuwe naam kiezen voelde echter slecht, onmogelijk. Het zou zijn oude lotsgenoten in de steek laten, al waren die allang tot stof vergaan terwijl hij eeuwig leefde.

Het meisje, Nymfa, haalde op een nogal unieke manier adem, maar het was zeker niet aan Lust om de grens tussen gek en normaal te trekken, dus hij zei niets, vroeg niets.

"Schrijven is makkelijk, als je het eenmaal kan. Je ontwikkeld je eigen handschrift en na een tijdje is het net alsof je het al jaren kunt.." een eigen handschrift. Hoe zou de zijne eruit zien? Lust wist van mensen die zogenaamd via een handschrift iemands persoonlijkheid konden achterhalen. Wat zouden zijn brieven en verhalen in die anaylses vertellen?

"Zal ik je anders helpen? Als je dat wilt..?" Hij gloeide vrij letterlijk op, een kort moment, maar hield dit algauw weer tegen, zodat enkel een stralende blik in zijn ogen overbleef. ''Z-zou je dat willen, Nymfa? Je hebt een ehh.. Erg mooi handschrift.'' sprak hij dan zachtjes, maar wel vol vriendelijkheid en dankbaarheid, alleen al om haar aanbod.