Write me Up - Savador, Reá

Hij rukte aan de blauwe stof, trok strak rond het lichaam, gaf het constant andere vorm. Zijn gefluister was bozer en bozer geworden, zijn ontelbare handen over huid en haar en stof en meer huid, in zijn longen en onder zijn nagels, over en langs en onder hem door. Leugenaar, fluisterde hij kwaad, teleurgesteld, huilde hij in zijn oren, dief noemde hij hem. Hoe durf je me te laten, alleen, zonder jou.
Maar hij sloot zijn oren voor de bezitterige minnaar, hing stil in de rondkolkende lucht. Zelfs in zijn verdriet en kwaadheid was hij niet in staat om hem pijn te doen. Hij was niet bang van hem, wist dat het tegendeel waar was. Het element had de macht over hem niet, hij had de overmacht in deze situatie. Hij had altijd de overmacht over zijn minnaar. Zijn bezitterige, oncontroleerbare, emotionele, onvoorspelbaar verliefde minnaar.

En van zijn stilte veranderde de minnaar in een minnares. Zacht zette ze hem op de grond, wikkelde ze hem in een zacht lentebriesje. Zijn lange capuchon golfde zelfs toen hij het gebouw binnenliep nog op een onzichtbare zucht wind. De papieren die hij in zijn vingers klemde dansten mee op het briesje, maar dreigden niet langer uit zijn handen gerukt te worden.
Hij had de papieren al sinds hij vertrokken was, maar had geen enkele poging gedaan om er ook maar naar te kijken. Hij wist wat er op de brieven stond: letters en cijfers en woorden, zinnen en verhalen die hij misschien kende maar niet kon ontcijferen.
Hij had zelf nooit het nut van lezen of schrijven ingezien, was niet iemand die zijn leven wilde bewaren op papier. Anderen meenden echter dat hij het moest kunnen, dat hij het moest leren. Dus nu was hij hier, op een planeet waar hij nog nooit eerder was geweest, waar zijn geliefde hem per toeval had gevonden en waar hij het liefst zo snel mogelijk weer van vertrok.
Callum moest niets hebben van de school of de regering of de regels. Maar hij deed wat hem bevolen werd, want wat hem gegeven was, zou hem ontnomen kunnen worden.

Hij had zijn weg gevonden naar de hoogste toren, door gangen bekleed met rood fluweel en hoge deuren waarachter hij verhalen zou vinden, als hij ze zou gaan zoeken. Hij ging echter niet zoeken naar verhalen. Hij vond het kantoor en hij zou de man achter de deuren vinden en aangezien dat zijn doel was, besteedde hij weinig finesse aan kloppen, of welke etiquette dan ook.
De deuren vlogen open na een kleine beweging met zijn hoofd, de papieren vlogen uit zijn handen toen hij ze losliet. Hij gaf er niet om of de man er was of niet, of dat hij bezig was of niet. De brieven en de uitleg over zijn komst – zijn onsterfelijkheid, een korte beschrijving van zijn karakter, een uitleg over het analfabetisme en zijn antisociale gedrag – ordenden zich als rechte stapel op het bureau.
Zelf bleef Callum in de deuropening staan. Indrukwekkend, brutaal, angstaanjagend, lachwekkend, alle woorden die door hem heen schoten om zijn huidige gedrag te beschrijven. Dat deed hij echter niet, hij stond gewoon. Wachtend op een reactie.

[ Safke eerst, dan Reá, lijkt me :3 ]

Words; 841 || Mood; xxx || OOC Notes; xxx

Hij had slangen die van de onvaste plaats van hun hart profijt maakten om materialistische voorwerpen in te slikken en voor hem te bewaren. Anaconda's die samensmolten met de schaduwen en mamba's die de vaste vorm van hun lichaam tot inkt transformeerden in aanraking met huid of perkament, om daarop vervolgens een tekening van zichzelf achter te laten. Hij had er veel en hij had ze overal. Om ze slechts huisdieren te noemen zou een grove belediging zijn: ze waren zoveel meer dan dat. Het waren zijn vrienden, zijn dienaars, zijn ogen en oren. De zogenoemde gereïncarneerde zielen in het lichaam van een slang die terug dateerden naar de eeuw van Satää en She'Kadhar Sathandiai, zoals het fabeltje in de familie ging. Maar ze waren belangrijk genoeg om kleine beetjes van zijn magie geschonken te krijgen, om hem waar en wanneer dan ook te kunnen bereiken. Ze verschenen - meer dood dan levend - als een verkoolde tuinslang in zijn haard, of glipten als schaduwen onder deuren of door sleutelgaten - maar allen kwamen maar voor één ding naar hem toe: om hem op de hoogte te brengen van alles dat er op het moment gaande was in het kasteel, of daarbuiten.

De prille glimlach die op zijn gelaat verscheen was zuur en vreugdeloos toen hij keek naar een blauwe bobbel op het tafeltje naast de boekenkast. Een zak geschaafd ijs. Een zak gesmolten geschaafd ijs. Hij zat met ontbloot bovenlichaam op een stoel, zijn overhemd over de leuning gedrapeerd, zijn handen in een zachte druk uitoefenend kommetje schuin onder zijn middenrif. Op momenten als deze was het vrij ongelukkig te noemen dat hij doceerde in vuurmagie, zijn hypothalamus zich wat leek te hebben aangepast na vijfentwintig jaar studie. Gedurende die tijd had hij zijn on-Raziaanse lichaam heel wat laten verduren. Hij had zich altijd afgevraagd hoe het precies zat met de enzymen van de gemiddelde Raziaan, want sinds hij die studie had voltooid leek zijn lichaamstemperatuur altijd een paar graden hoger te zijn. Een ingebouwd kacheltje dat hij moest reguleren, alle uren, alle dagen van de week. Het ging bijna automatisch en onbewust, werd ook wel 'de innerlijke vlam' genoemd. Leuk om te hebben om een of andere vrouw op de koudste nacht van januari tegen je aan te laten kruipen. Minder leuk als de gekneusde plek waar de zeurende pijn bij iedere kleine beweging, nog maar te zwijgen over iedere ademtocht, als een felle flits door je gehele lijf schoot, witheet, schreeuwend, smekend om de verkoeling. Wat hij nodig had was Cassiaans IJswater, maar dat had hij hier niet. Het kwam zijn kantoor ook niet binnen. Niets in de vorm van vloeistof, trouwens. Behalve wijn.
Hij keek plotseling op alsof hij zich iets realiseerde, zijn blik gericht op de hoge ramen.

De wind wrong zich daarbuiten in lenige bochten door de kleine kiertjes binnen, leek zijn naam te fluisteren met de mystieke stem die ook alleen maar aan de wind kon toebehoren. Hij besteedde er geen aandacht aan. Voornamelijk omdat hij eerder luisterde naar de sissende stem van vuur dat opeens de hoogte in rees. Sebouh. De felgekleurde harlekijnkoraalslang lag in zijn haard. Hij bleef even roerloos op de houtblokken liggen, alsof hij zich op een rots lag op te warmen in de zon, en opende toen zijn ogen. In het beheerste bewegingspatroon van een slang naderde hij zijn meester langzaam, maar vastberaden. Savador draaide zijn hoofd naar een schouder opzij en luisterde met half gesloten ogen naar de boodschap in het Arabisch die de slang hem vervolgens toefluisterde. Meteen erna schoot hij overeind, en terwijl hij dat deed griste hij zijn overhemd van de stoelleuning. Het was geen zware, naderende storm, zoals Sebouh hem verteld had. Het leek meer kalm water: rustig, harmonisch. En toch bracht het een zekere verwittiging met zich mee dat er een kracht groter dan hij zich kon voorstellen in schuilging. Hij had net het laatste knoopje van zijn overhemd door het gaatje gedrukt en keek koel naar de jongen in de deuropening, die dat gevoel van zowel sereniteit als vitaliteit met zijn verschijning alleen al wist te symboliseren. Het was echter geen water, maar wind. Golvende stroompjes onzichtbare lucht die om de mysterieuze jongeman deinden en schommelden, om de dienst voor hem te verrichten het stapeltje papieren in zijn hand naar het bureau te brengen. Met een stugge tik kwam een enkele wijsvinger op het stapeltje neer, voorkomend dat het papier al ritselend weer meegevoerd werd op de stromen van de wind. 'Shukran jazeelan, Sebouh, ya azizi.' Zijn hand streelde dankbaar over de kop van de slang die het zich gemakkelijk had gemaakt om zijn hals. Hij leek zijn jonge gast daarbij straal te negeren. Toen kroop één van zijn mondhoeken omhoog tot een honende glimlach en vond zijn blik de ogen van de jongen achter diens brillenglazen weer. 'Maar je hebt het fout.'
Het was geen storm. Nog niet. Wat en wie daar in persoon voor hem stond, was eerder de stilte voor de storm.

- Sorry dat 'ie zo laat is, sweet Agee.

De fluisteringen waren constant aanwezig in zijn hoofd. Als hij sliep, als hij at, als hij liep als hij rende als hij probeerde de fluisteringen niet te horen. Ze waren er altijd, en ze fluisterden hem dingen toe die hij wilde weten en dingen die hij zou willen on-weten, als dat mogelijk zou zijn.
Nu fluisterden de zachte stemmetjes van de wind hem de naam van de ander in. Savador Jaellvías Douglas Sathandiai. Hij, die man in die stoel tegenover hem, was de opvolger van de heerser over Shadra, vertelden ze hem. Hij was een machtig man, met geld en invloed. Hij was gevaarlijk, maar niet direct gevaarlijk. Zijn gevaar was als langzaam vergif, zeiden de stemmen, langzaam vergif dat je doodde op het moment dat je het niet verwachtte. Jaag hem niet tegen je in het harnas, Callum, fluisterde de stem.
Hij zou niet luisteren. Juist omdat de stemmen hem vertelden dat hij hem niet tegen zich in het harnas moest jagen, zou hij niet luisteren. Hij liet zich nooit vertellen wat hij wel of niet mocht doen, zeker niet door de wind.

De wind bracht nu meer woorden naar zijn oren, eerst in hun originele vorm, toen in een taal die Callum verstaan kon. Ze hadden geen boodschap voor hem. Dankjewel. Een zeldzaamheid. Je hebt het fout. Het waren woorden die niet van hem op toepassing waren en niet tegen hem gesproken werden. Zijn ijsblauwe ogen staarden door de glazen van zijn bril naar de man.
Zijn geliefde stal de warmte uit de kamer, omwikkelde zijn lichaam ermee. Van een kille wind werd zijn metgezel een aanhankelijke bries, warm en droog en zacht. Hij kon er niet over klagen, hij zou er niet over klagen. Ze was wreder geweest, ze was gewelddadiger geweest. Het zachte was aangenaam. Hij zou echter niet zijn best doen om het te behouden – hij wist dat de wind hem nooit écht iets zou aandoen. Daarvoor was het veel te sentimenteel.
Bovendien, de hoofdmeester van deze school zag er niet bepaald uit als een bedreiging. Hij was niet het soort persoon dat zijn zachte briesje in een harde storm zou kunnen veranderen, tenzij Callum er zelf wat voor deed.

Uiteindelijk verveelde de man hem. Hij knikte naar het stapeltje op het bureau van de man – zijn papieren, zijn gegevens. Alles wat er over Callum bestond, wat niet bepaald veel was.
‘Het is de bedoeling dat je dat leest.’

LAAT? IK?

Het had vandaag geregend. Zo'n heerlijk koude lente storm. Het had Ronodan geen moment laten twijfelen. Hij was direct naar buiten gegaan. De chaos, het natuurgeweld. Dat gaf hem een vertrouwd gevoel. Druipend was hij terug gevlogen naar zijn kamer in de Toren toen het voorbij was. Zijn haar was nog steeds vochtig en daarom donkerder van kleur dan normaal gesproken het geval was. Hij schudde zijn hoofd even zoals een hond dat zou doen als hij net uit het meer kwam waar hij tegen de wil van zijn baas in was gaan wezen zwemmen. Niet dar het veel hielp, hij was nog steeds doorweekt. Hij kon zijn krachten gebruiken om zich te laten drogen maar waarom zou hij? De koude rilling over zijn rug toen een paar druppels uit zijn nek omlaag gleden voelde verfrissend. Het was precies wat hij nodig had gehad om zijn hoofd even goed leeg te maken en na te denken over de volgende stappen die hij zou nemen nu hij min of meer zijn draai binnen de academie gevonden had. Zijn collega's schenen hem nog steeds niet te mogen, maar dat kon hem maar weinig interesseren. Hij had niet zoveel met hen te maken. Als zij hem niet lastig zouden vallen dan zou Ronodan hen ook met rust laten.

Het had eigenlijk een hele rustige dag moeten worden waarin hij het achterstallige werk dat Reá hem zo liefelijk had nagelaten. Maar het mocht niet zo zijn. Er was iets wat hem alarmeerde. Het was de snijdende hoge toon in zijn hoofd van een aanwezigheid. Eentje van iemand die van Puffoon kwam, maar andere signalen afgaf dan de meeste leerlingen op de academie. Het was ook niet de docent. Zijn energie kende Ronodan inmiddels wel. Het was een nog onbekende. Hij greep het eerste shirt dat hij zag liggen, een donkerblauwe, omdat hij zonder bovenkleding naar buiten was gegaan. Bovenkleding belemmerde Ronodans vleugels. Maar het zou ongepast zijn om halfnaakt door de school heen te rennen. Ronodan liep naar de openstaande deur waar hij transformeerde in een grote paradijsvogel met veren de kleur van bloed. Hij vloog door de gangen, in de richting van de energie die hij gevoeld had. Het was zoals hij had vermoed. De energie was naar het kantoor gegaan van de hoofdmeester van de school. Savador als hij zich de naam van de man kon herinneren. Toen hij daar aankwam zag hij dat de deur openstond. Er stond een jongeman, overduidelijk afkomstig van Puffoon. Ronodan zag bij aankomst hoe de jongen een stapeltje brieven ''afgaf'' en ving zijn laatste woorden op. Achter de jongen veranderde Ronodan terug door zijn vleugels om zich heen te slaan en zo weer in een mens te veranderen. Zijn bordeaux rode vleugels met zwarte pennen, nu ter grootte dat ze een volwassen man zouden kunnen dragen, klapten zich in en verdwenen. De snelle vlucht had hem grotendeels opgedroogd. Enkel zijn haren waren nog wat vochtig. 'Je zou ook gewoon kunnen vertellen wat erin staat in plaats van je te gedragen als de keizer van Kovomaka,' klonk zijn stem kalm maar donker achter de jongen waarna Ronodan het donkerblauwe shirt aantrok. De stof voelde verstikkend maar hij probeerde dat gevoel te negeren. Zijn ene ijsblauwe en andere lichtbruine oog gleden naar Savador en knikte hem een begroeting toe. Hij wist niet of de man de connectie zou leggen tussen de jongen die een abnormale energie van luchtmagie afgaf en Ronodans verschijning als gevolg daarvan. Maar dat was nu ook even niet belangrijk.

Gedachten spookten rond in zijn hoofd, maar hij kon er geen woorden aan koppelen. Hij vond de jongen astrant. Hoe hij daar in de deuropening stond alleen al. En op hetzelfde moment was er iets aan hem waar hij zijn vinger maar niet op kon leggen, dat hem als een ander persoon neerzette dan de rest van de leerlingen. Hij leek geen tiener die zich bezighield met vrienden en lol en uitgaan. In feite leek hij leek helemaal geen tiener. Misschien omdat hij zweeg en wijselijk afwachtte als ware het met het verstand van een oude afgeleefde man. Deels ook omdat hij eruit zag alsof hij hem zo met een vinger om kon duwen, om het vervolgens onnoemlijk keer zoveel terug te krijgen door iets onzichtbaar dat hij niet meteen zou kunnen registreren. Het maakte een onaangename waakzaamheid in hem los, alsof hij een vos was op het erf van de boer en zijn kop in het kippenhok stak op nog geen tien meter afstand van een slapende mastiff. Al even oplettend gleed zijn blik van de jongen door het vertrek, zonder daarbij ook maar een enkele spier te bewegen. Toen hij dacht alles geanalyseerd te hebben dat er geanalyseerd kon worden vestigde zijn grimmige blik zich weer op de jongen. Er was niets om gezien te worden, maar het was er wel. Het irriteerde hem. Hij geloofde niet dat het alleen slechts de wind was - het voelde veel sterker aan.

Zijn hoofd kantelde iets, zijn wenkbrauwen schoten licht de hoogte in. Met een zucht die bijna verontwaardigd aandeed zette hij een hand in zijn zij. 'Zou u daar alstublieft even naar willen kijken, meneer,' verbeterde hij de jongen bitter, met de wrange nadruk op de wenselijke woorden. Ieder woord was gespekt met een vreselijk ergerniswekkende klemtoon en droop van de spot, alsof de jongen een klein kind was dat bij werkelijk alles een uitleg nodig had. Heel leuk en aardig, maar hij kon zelf ook uitdenken dat het stapeltje papier onder zijn vinger niet bedoeld was als toiletpapier. Om als verduidelijkende streep onder zijn bewind te dienen kneep hij zijn ogen even waarschuwend samen. Die staarsessie duurde niet lang. Het begon er na een paar seconden uit te zien alsof hij dwars door de jongen heen staarde, maar in werkelijkheid richtte zijn blik zich op de eigenaar van de stem die zijn woorden beaamden. Ook een klein minuscuul knikje van zijn kant moest als begroeting doorgaan. Eerbiedig schuifelde Savador wat heen en weer achter zijn desk, wachtend op het juiste moment. In een rappe handeling pakte hij toen de hand vast van de Legendarische Magiër, drukte een kus op de rug ervan en hield deze tegen zijn voorhoofd. Het was nog nauwelijks een maand, maar het was alsof hij de man al jaren kende. Een gereïncarneerde ziel van een goede metgezel uit een vorig leven. Toch schoof hij zich verder zonder wikken of wegen aan om zich tot het stapeltje te richten, zwijgend en met zijn humeur op een extreem laag pitje. Het bleef toch zijn werk.
Op zijn eigen gemakje haalde hij een leesbril tevoorschijn en schoof deze op het puntje van zijn neus, de jongen - Callum, zoals zijn naam zwart op wit luidde - zo nu en dan tussen het lezen door een stugge blik toewerpend over de documenten. Hij deed niet eens de moeite hem een zitplaats aan te wijzen, daar hij zelf niet verder het vertrek in kwam dan de deurpost, maar als de jongen wilde zitten dan kon dat. Zodra hij klaar was rees één wenkbrauw de hoogte in bij een volgende onafgebroken staarsessie nu hij wist wie hij voor zich had. Of beter gezegd: wat voor iemand hij voor zich had. Belangrijk materiaal. Hij draaide zijn hoofd iets opzij om Ronodan vanuit zijn ooghoeken aan te kijken en zijn lichte ontsteltenis en zware schimpscheut met hem te delen. Veelbetekenende blikken werden gewisseld, hij draaide zich peinzend terug en krabde even tussen de kortere zwarte lokken in zijn nek. Langzaam schoof hij het stapeltje papieren met een vinger over zijn bureau naar Ronodan toe, zijn wenkbrauwen schoten nogmaals de hoogte in. Er hoefde niets gezegd te worden om te kunnen begrijpen wat hier voorviel.