Met een vage glimlach op zijn gezicht gepleisterd had hij de brief zitten lezen. Verloren in de boodschap, had hij nauwelijks in de gaten hoe de Grote Zaal inmiddels vol stroomde met leerlingen die er hun lunch haalde.
“Het gaat goed me ons hoor. Niks te melden,” las het kraaienpoten-handschrift van zijn jongere broer. Hij moest zijn donkerbruine ogen flink fijnknijpen om alles te kunnen ontcijferen. “Vorige week was er weer Papa en Mama-dag. Mevrouw Rogers had ervoor gezorgd dat het hele tehuis was versierd. Super mooi! Suze was alleen een beetje teleurgesteld achteraf, ook al had ik al gewaarschuwd. “Suze, ze willen ons niet”, zei ik nog. “Ze willen alleen maar baby’s, hooguit peuters.” Maar dat vind ik lastig hoor, Bell. Ze is nu zeven, maar ik denk dat ze nog steeds hoopt dat ouders haar net zo schattig vinden als de jonge kinderen en toch uitkiezen.” Een zucht ontsnapte zijn lippen, terwijl de glimlach iets afzwakte. Hij was hier al bang voor… “Maar gelukkig is het maar tijdelijk en kom jij ons halen, zodra je daar klaar bent! We zullen op je wachten. Tot dan eet ik jouw toetjes iedere avond op HA! Oké, ik moet gaan, want de rest wil gaan trefballen buiten. Doei! -Tommy”
Even was het stil gebleven… Iedere letter, ieder woord… Hij kon de opgewekte stem van zijn broertje bijna in zijn gedachten horen galmen. “I’m sorry. Soon. Just hold on…” mompelde hij nog voor hij de brief had opgeborgen in zijn broekzak en nu pas opkeek.

Om zichzelf af te leiden en zijn knorrende maag tevreden te stellen, was hij daarop naar het buffet vertrokken om een groot bord voor zichzelf op te scheppen en naar binnen te werken. Kort had hij Fremont een zwakke glimlach toegeworpen, die daardoor al snel wist hoe laat het was en met zijn gebruikelijke enthousiasme een stoel naar achteren had getrokken om hem op te beuren met zijn aanstekelijke humor en flauwe grapjes. Het was dan ook in een iets beter humeur dat hij een half uur later de zaal had verlaten om richting zijn volgende les te gaan. Als… hij die kon vinden. De school was nog steeds een beetje een doolhof voor hem.
Oké. Eh… links! Waarschijnlijk. Met zijn gebruikelijke nonchalance, wandelde hij verder, tot hij net als ieder ander in de gang abrupt tot stilstand werd gebracht bij de klap. Wat was dat? Automatisch draaide zijn hoofd in de richting van het geluid, waardoor enkele van de donkere krullen speels heen en weer dansten. Tussen twee plukken door sloeg hij verderop een groepje medeleerlingen gade. Drie gasten en één meisje. Huh? Direct begon een bekend gevoel hem te besluipen… Eén die hem alert maakte en -al voor hij er erg in had- traag in hun richting deed lopen. Well, it seemed you had assholes everywhere. You didn’t need to be in a home to attract them.

De glimlach die eerder nog op zijn gezicht had gestaan, was nu helemaal verdwenen. Wat dachten ze wel niet? Een meisje treiteren met z’n drieën? Wauw… Hadden ze iets te compenseren voor de lucht in hun broek ofzo? Misschien- Een seconde schoten zijn wenkbrauwen omhoog toen niet de jongens, maar het meisje als eerste verrassend hard en raak uithaalde met haar hand. Ooooooh! “Nice.” Voor enkele seconden speelde een geamuseerde grijns om zijn lippen. En hij was niet de enige. Dat moest pijn doen. Voor zijn wang en zijn gekrenkte ego. Wat hem tegelijkertijd liet realiseren… dat dit niet goed aflopen. Die hyena’s hadden nu des te meer reden haar te grazen te nemen. Direct versnelde zijn pas, de jongens van achteren naderend die te druk bezig leken met hun prooi om hem op te merken. De geslagen jongen schreeuwde een halfslachtige belediging.
Nog een laatste keer versnelde hij, om net hard de hand te grijpen van de eikel die haar terug had willen pakken. Ondanks dat hij niet één of andere spierbundel was als sommige leraren hier, bevatte de Erdse jongen verrassend veel kracht, maar vooral een zekere... techniek. In een kwestie van seconden wist hij de gegrepen hand van de ander zo te draaien dat hij zijn arm klemzette op zijn eigen rug. “Leave her alone.” De arm werd nog iets verder gedraaid tot hij niet veel verder meer zou kunnen. Hij voelde de spanning in het lichaam voor zich. “Do you guys think you’re being tough? Picking on a girl, three to one. Think again… My pet hamster had more balls than you.” Zijn Erdse accent (wat in onze wereld het beste vergeleken kan worden met Australisch) was onmiskenbaar. Nu hij de jongen in zijn greep had, kon hij hem van het meisje wegtrekken en met zijn laars nog een flink zetje na geven tegen zijn achterste, zodat hij onverhoopt zijn evenwicht verloor en een stukje verder in de gang een buikschuiver maakte. Net goed.

@Olivia

Olivia schreef:

Het was bijna komisch te noemen in hoeverre mensen soms op dieren leken. Net als bij een roedel, was het aanpakken van de leider vaak al genoeg om de rest af te laten druipen. Zo ook toen de twee overgebleven idioten aarzelend eieren voor hun geld kozen zodra de aanstichter een flinke smakker had gemaakt en momenteel de grond kuste. Het zekere voor het onzekere nemend bleef hij de twee nog even doordringend aanstaren, zijn bruine ogen haast nog donkerder dan normaal… “I’m all yours if ya want me.” Maar er kwam niets. In plaats daarvan draaide het tweetal zich langzaam om, liepen naar de derde toe en hielpen hem overeind eer ze gedrieën weg gingen, nagekeken door diezelfde donkere ogen…
Pas toen ze uit het zicht waren verdwenen, leek hij weer iets te ontspannen. Automatisch zocht zijn blik als eerste naar het roodharige meisje, om haar even verderop gehurkt op de grond te vinden. “Oh, here, let me help you…” Zonder enige aarzeling knielde hij bij haar neer, de restanten van het eten verzamelend op het dienblad. “I’m afraid we have to pay our last respects to your meal though,” mompelde hij droogjes in een poging haar misschien toch nog enigszins aan het lachen te krijgen. Ondertussen peilde hij vanuit zijn ooghoeken hoe het haar verging. Ze leek geschrokken. Natuurlijk was ze dat. En daarbij… Oh no. Oh boy… Zijn hoofd schoot lichtelijk op bij het bemerken van de tranen, al leek zij zijn aanwezigheid momenteel nauwelijks te merken. “You okay…?” Maar nog voor ze hem kon antwoordde verschoof haar aandacht naar een leerling verderop die haar toetje op het oog had. Uit reflex boog Bellamy zelf achterwaarts om niet geraakt te worden door de vuurbol die ze lanceerde. Damn. Great power though. Een laatste vonk schoot zijn kant op, welke hij met een vlugge beweging met zijn wijsvinger een andere richting op stuurde.

Zijn aandacht keerde terug naar het meisje bij het vastgrijpen van haar pols. Oei… Dat.. zag er niet goed uit. Tegelijk met haar was hij weer opgestaan, het dienblad behulpzaam van haar overnemend. “Geen bedankje nodig,” bromde hij op haar eerste reactie richting hem. “Het was niet echt een straf om die gast de gangtegels te laten proeven na wat ze bij jou probeerden.” Een moment bleef hij stil, haar nog een laatste keer aandachtig in zich opnemend. “Come with me. I’ll take you to the hospital ward to have a look at that wrist and get you some new food after, alright? And as much chocolate pudding as you can eat.” Voor het eerst leek zijn blik weer te verzachten en verscheen een vriendelijke glimlach op zijn gebruinde gezicht. Kleine sproetjes tekenden subtiel zijn wangen en het puntje van zijn neus. “I’m Bellamy by the way. What’s your name?” Geduldig wachtte hij ondertussen tot ze met hem zou meelopen, een verdwaalde krul voor zijn ogen wegblazend.

“Sure.” Hij keek haar medelevend aan. “Sorry to hear no one helped you before… They should have. No one deserves to go through something like that.” Hij hielp haar het dienblad weg te gooien. “Just know… if they come back, I’ve got your back, okay? You just need to say so.” Zijn stem klonk zacht en vriendelijk. Er leek maar iets te hoeven gebeuren nu wat haar af zou schrikken, dus was hij extra voorzichtig. “I can even go with you to Miss Eres if you want. If this has been going on for a while, it really has to stop,” stelde hij nog voor voor hij zweeg. Zijn blik was op haar blijven hangen terwijl hij aandachtig luisterde wat ze te zeggen had. Haar reactie verraste hem echter zichtbaar. “What? No. You’re not wasting my time.” Maar ze leek hem opnieuw nauwelijks te horen. “Really, it’s no trouble…” Een nieuwe poging, maar paniek had haar al overmeesterd. Wacht… Wat ging ze- Ging ze nou weg? “Wait. I wanna help-“ Maar nog voor hij uitgesproken was, kwam ze in beweging. Vlug deed hij weer een pas in haar richting, maar ze was vastberaden. Nog een stap... en ze stormde al weg. “Hey..!” Shit. She didn’t tell him her name…
Verslagen keek hij haar na, te verbluft om eerste instantie te reageren. “I guess… that’s… a no?” Zijn lippen vormden een ietwat teleurgestelde pruillip terwijl zijn donkere ogen nog iets langer op de deur ware blijven hangen, voor hij zich tenslotte… aarzelend omdraaide… en dan maar verder liep in de richting van zijn lokaal… Had hij soms iets verkeerds gezegd?

@Olivia

Met zijn handen nonchalant in de zakken van zijn broek gestoken was Bellamy verder geslenterd in de richting van de gang waar hij -vermoedelijk- les had. Nja, had hij tenminste een goed excuus als hij te laat zou komen. Zolang hij niet les van Master Tremaine had, zat hij wat dat betreft goed.
Net toen hij een volgende hoek om wilde gaan, werd hij plotseling staande gehouden door een wel hele harde uitroep van zijn naam. Hetgeen hij normaal gesproken alleen gewend was van Fremont. Hij kon het daardoor niet helpen verwonderd om te kijken, om daar het roodharige meisje van eerder om hem af te zien komen. Hé! Ze was terug gekomen? Als vanzelf krulden zijn lippen zich weer in een kalme glimlach. Gemoedelijk liet hij zich aan zijn arm trekken, waardoor hij naar haar toedraaide en nu iets naar beneden moest kijken door het lengteverschil. “Hey again yourself.” Zijn donkere ogen bleven geduldig in haar blauwe hangen toen ze vervolgens haastig begon te ratelen. Onbewust kropen zijn mondhoeken een stukje verder omhoog bij haar naam, uitmondend in een zachte, aanstekelijke lach bij het potje wat tenslotte in zijn hand werd gedrukt. “Hé,” Zijn vingers omsloten haar kin even om haar gezicht verder naar hem op te richten. “It’s okay. Just breathe…” Met een warme schittering in zijn irissen deed hij het even voor. “Yeah? Alright, first of all: Nice to meet you, Olivia. Although I wish it was under… different circumstances of course. Second…” Hij had haar weer losgelaten. “I was just worried about you. That’s all. No need to apologize. And last but not least…” Plagend had hij een beetje chocolademousse op zijn vinger genomen om dit speels op het puntje van haar neus te tikken. “I’m all yours. Let’s go.” Bevestigend lepelde hij een volgende hap van de mousse uit met zijn vinger voor hij weer in beweging kwam en afboog in de richting van de ziekenzaal. Maar voor ze weer in paniek weg zou stormen, was hij dit keer wel zo vlug beschermend een arm om haar schouders te leggen en haar mee te voeren, zacht genoeg om haar geen ongemakkelijk gevoel te bezorgen. “I gotta say though… that was one badass punch earlier,” kon hij het niet laten te grijnzen onder het lopen.

@Olivia