Ze stapte de shuttle uit met een koffer in haar hand. De wind blies hard in haar gezicht en ze vernauwde kort haar ogen. Het was zo lang geleden dat ze hier voor het laatst geweest was. Een geïrriteerde zucht van de persoon achter haar bracht haar in beweging. Ze wandelde over het platform en bleef ergens aan de zijkant staan om de school in zich op te nemen. Haar witte lokken wapperde in de wind en ze sloeg haar zwarte jas dichter om haar heen. Het was dan misschien nog wel steeds zomer, maar de wind was hard en koud. Het voelde vreemd om hier terug te zijn, ze was zo lang weg geweest. Nadat alles zwart geworden was en het eerste wat ze terug zag een ziekenhuis kamer was, hadden ze haar gevraagd wie ze was. Uiteindelijk hadden ze de school laten weten dat ze een lange tijd afwezig zou zijn vanwege een 'ongeval' dat haar bijna het leven gekost had. Een grijns sierde haar lippen. Ongeval, tja, dat was misschien ook de beste manier om het te beschrijven. Fysiek was ze helemaal hersteld, of toch zo goed als en ze had zo lang aan de verpleegsters hun hoofd lopen zeuren, dat ze haar uiteindelijk lieten gaan gewoon om van haar af te zien. Hoewel ze fysiek helemaal in orde was, merkte ze dat haar magie nog steeds niet terug was. Wel het was niet dat die volledig verdwenen was, ze kon haar magie momenteel gewoon niet meer bereiken. Het was alsof ze zich uitstrekte om iets van de bovenste plank te nemen maar er toch net niet aan kon. Lichte frustratie welde in haar op. ”Tch.” Wel, ze leefde tenminste nog, ook al had Grawl wat beter zijn best kunnen doen als hij toch sowieso ging sterven.
Het bleef vreemd. Een demon die zichzelf opofferde om het laatste beetje van zijn magie te gebruiken om een mens van de dood te redden in plaats van zichzelf te redden. Ze snapte nog steeds niet waarom hij het gedaan had. Waarom had hij haar gered en niet hemzelf als hij er toch nog de kracht voor had op dat moment? Omdat hij zelf ook op sterven lag, was het hem maar net gelukt haar in leven te houden. Hij ad haar toen wel gered, maar ze verkeerde nog steeds in kritieke toestand. Misschien had hij het gedaan omdat hij wist dat ze uiteindelijk geholpen zou worden als iemand haar vond. Als iemand hem, een demon vond, zou hij sowieso niet geholpen worden. Hij zou meteen afgemaakt worden. Toch bleef het vreemd. Waarom zou een demon een mens redden in plaats van het gewoon te laten sterven? Wel, het was uiteindelijk te laat om het hem te vragen dus besloot Lune om haar brein er niet over te breken.

De stilte en rust in haar hoofd voelde vreemd. Het verlangen naar bloed was verdwenen. Het was een aangenaam gevoel. Voor het eerst in haar leven ervaarde ze hoe het was om normaal te leven zonder een demon die als een parasiet in haar verborgen zat en gebruik van haar maakte. Lune haalde diep adem en vroeg zich af of er veel veranderd was. Er was maar één manier om daar achter te komen dus baande ze zich een weg richting de school, weg van het lanceringsplatform. Alles wat ze nodig had zat in haar koffer, nieuw, net zoals de koffer aangezien al haar oude spullen verloren gegaan waren had ze geen andere keus gehad dan alles nieuw kopen. Ze vroeg zich af welke studenten waar ze ooit samen les mee gevolgd had nog steeds op deze school zaten en welke nieuwe mensen ze zou ontmoeten. Het zou vast vreemd zijn voor de studenten die haar ooit gekend hadden. Natuurlijk herinnerde Lune zich nog hoe ze zich gedragen had toen ze nog steeds beïnvloed werd door Grawl. Dat was nu voorbij. Ze was grotendeels veranderd. Enkele dingen waren nog hetzelfde, zoals haar afstandelijkheid maar ze was gelukkig niet meer gestoord. Een gevoel van schaamte bekroop haar als ze terug dacht aan hoe ze zich soms gedragen had door de demon. Ach, wat kon ze er uiteindelijk aan doen?

Uiteindelijk kwam ze aan in een grote hal waar al de lanceringsplatformen samen kwamen. Haar witte lokken zaten lichtjes door de war vanwege de wind en vormden een groot contrast met haar zwarte kleding. Ze was niet echt een kleurrijk persoon. Ze vond dat kleurrijke kleding te hard opviel, iets wat ze niet wilde, niet meer. Donkere kleding maakte je onopvallender. Haar koude blauwe ogen speurden op zoek naar de uitgang.

[open for anyone who feels like having a topic with me, also, don't be too hard on me it's been more than a year since I've been writing, especially in Dutch ;-;]

Hij had zijn handen diep weggestoken in de zakken van zijn lange rode jas. Misschien een beetje overbodig gezien de bleke handen met de lange, slanke vingers ook al in zwart gestoffeerde handschoenen gestoken waren. Maar het was meer een reflex. Zijn groen/gelige ogen glinsterden vanachter de glazen van de bril op zijn neus terwijl zijn blik de shuttle volgde die hem zojuist had afgezet en nu op weg was naar zijn volgende bestemming. Pas toen het metalen ding volledig uit het zicht verdwenen was gleden de ogen terug naar het bord met mededelingen om deze even onder de loep te nemen. Op zoek naar dingen die nieuw waren, die hij misschien gemist had in zijn lange afwezigheid. Al zou hij hier waarschijnlijk niet veel antwoorden krijgen aangezien hier voornamelijk de vertrek tijden van de verschillende shuttle's op te vinden was. Een van zijn handen trok zich terug uit de jaszak om de bril beter op zijn neus te duwen en de lange rode lokken uit zijn gezicht te strijken waarbij de wind ontzettend haar best deed ze weer terug te blazen en hem zijn zicht te ontnemen. 'Ich kan niet lezen so,' grinnikte hij zacht tegen de wind, het zachte Novaanse accent hoorbaar in zijn stem. Een kleine glimlach verscheen daarop op het bleke gezicht waarbij een rij puntig uitziende tanden ontbloot werden. Alsof een haai probeerde te grijnzen. Uit zijn andere jaszak haalde hij een zwart lint tevoorschijn waarmee hij een poging deed de rode lokken te temmen en samen te binden in een staart.

Uiteindelijk, niet veel wijzer geworden, pakte Auru zijn tas weer op om zijn benen maar eens in beweging te brengen en naar binnen te gaan. Misschien dat het mededelingen bord in de hal hem verder zou kunnen helpen. In elk geval moest hij zich toch nog kunnen herinneren waar zijn eigen etage was. Toch? En anders moest er vast wel iemand zijn die er in de afgelopen paar maanden vaker was geweest dan hij. De glimlach vervaagde voor een kort moment. Hij leek even te breken op zijn gezicht om daarna hernieuwd weer terug te komen met stevigere passen dan daarvoor liet hij door tot zelfs de wind hem niet langer kon teisteren. De hakken van zijn enkellaarzen maakte een galmed geluid in de hal waar hij liep. Rood. Net zoals zijn jas, het montuur van zijn bril en zijn haar. Een vrij dominante kleur in zijn voorkomen die extra scherp afstak tegen het haast lijkbleke van zijn huid. Het geheel bij elkaar maakte het moeilijk te onderscheiden of hij überhaupt wel een man was. Ook zijn van nature lange wimpers en slanke postuur hielpen niet bij dat idee.

Met de tas over zijn schouder gehangen en de handen weer terug in zijn jaszakken gestoken hield hij even halt. Erg druk was het niet. Dat wilde zeggen, hij had dagen meegemaakt dat het drukker was geweest. Maar vanaf hier kon hij al zien dat het mededelingen bord waar hij op had willen kijken nagenoeg leeg was. Hmm. Zijn ogen speurden verder en troffen een mede studente. Ze was niet moeilijk te missen met haar lange, verwaaide lokken. Wit als sneeuw. Als hij moest schatten zou hij zeggen dat ze rond zijn leeftijd lag al was het lastig om te zien. Er was iets in haar ogen wat haar ouder deed lijken. Met enkele passen was hij bij haar. 'Excuseer me,' probeerde hij haar aandacht te krijgen met een vriendelijke glimlach. 'Ich denk dat ich een beetje verdwaald ben. Het is lang geleden geweest dat ich hier was. Weet jij misschien de weg naar de Grote Zaal? bijna elk uitgesproken woord droop van het overduidelijke Novaanse accent. Iets wat hij nog steeds niet helemaal afgeleerd had. Maar die dingen vielen niet meer op als je het lang genoeg zelf aanhoorde. Vragend was Auru haar blijven aankijken. Inmiddels barstte hij van de honger. Daarna zou hij wel op zoek gaan naar de etages. Of misschien eerst naar een plattegrond.

Over het algemeen was Lune iemand die niet echt op haar omgeving lette. Meestal was het ook niet nodig omdat ze vaak met rust gelaten werd. Het was niet dat mensen bang van haar waren of dat ze intimiderend was, het was eerder dat ze niet echt mensen tot zich aan trok. Daarom dat ze lichtjes schrok toen een roodharige... Vrouw? Man? Ze was nog niet zeker, opeens voor haar neus stond. 'Excuseer me,' Vroeg de persoon waarvan het geslacht haar in de war bracht. Het uiterlijk deed haar denken aan een vrouw, maar toch had ze er ook een mannelijk gevoel bij. Vooral omdat ze nergens vrouwelijke rondingen zag. Natuurlijk waren er vrouwen zonder rondingen, maar toch leek het in dit geval anders. De stem zorgde er voor dat ze nog niet veel wijzer werd en bracht haar alleen maar nog meer in verwarring. Lichtjes fronste ze haar witte wenkbrauwen. 'Ich denk dat ich een beetje verdwaald ben. Het is lang geleden geweest dat ich hier was. Weet jij misschien de weg naar de Grote Zaal?' Door het accent duurde even voor het tot haar doordrong wat de persoon vroeg. Enkele seconden keek ze de persoon in stilte aan. "Oh, wel, zolang ze niet plots besloten hebben de hele school te verbouwen dan is het antwoord ja ik weet waar de Grote Zaal is." Een lichte geamuseerde grijns kroop op haar gezicht. "Ik veronderstel dat je een Novaan bent?" Hij/zij zag er niet echt uit als de typische Novaan. Niet dat al de Novanen er hetzelfde uit zien, maar voor de een of andere reden vond ze altijd dat Novanen er zo opgewekt en optimistisch uitzagen. Ze leken vaak zo blij en de meeste hadden in haar ogen zo een 'fluffy' persoonlijkheid. Deze persoon zag er echter niet zo uit wat haar nieuwsgierigheid aanwakkerde. Ja, de persoon was vriendelijk tegen haar geweest, maar vriendelijkheid was nu niet echt een kenmerk dat je enkel met Novanen kon linken.

Nu ze er zo bij nadacht was ze er nog steeds niet uit of de roodharige persoon een man of een vrouw was en het rechtuit vragen was misschien net iets té onbeleefd, zelfs voor haar doen. De enige andere optie die ze in haar ogen nog had was het vragen naar de naam. De kledingsstijl had haar niet kunnen helpen, de lichaamsbouw ook niet en de stem was ook geen grote hulp geweest. Iemands naam vragen was momenteel de beste optie aangezien ze dan wist hoe de persoon heette -obviously- en hopelijk ook het geslacht ontdekte zonder de persoon te beledigen. "Ik ben trouwens Lune, ik ben een vijfdejaars student."

(it's been so long since I RP'ed, sorry ;-; )

Ze had naar hem opgekeken toen hij haar, hetzij met enige voorzichtigheid, had aangesproken. Ze antwoordde niet meteen, maar keek hem eerst een tijdje aan. Een lichte frons tekende haar voorhoofd en had haar wenkbrauwen wat meer naar elkaar toe laten kruipen. Afwachtend bleef hij kijken, bereid om zichzelf te herhalen als ze hem niet verstaan mocht hebben. Hij nam een nieuwe hap adem om het opnieuw te proberen, misschien iets duidelijker gearticuleerd ditmaal. Maar ze onderbrak hem nog voor hij begonnen was. Het was onduidelijk of het door haar woorden of haar grijns kwam, maar zijn mondhoeken krulde zich omhoog om een brede, opgeluchte lach te tonen. Al zwakte die vrijwel meteen weer af bij haar volgende vraag. Niet langer een brede grijns, maar een verlegen glimlach stond op zijn gezicht. 'So duidelijk dus,' sprak hij iets langzamer. Het was waarschijnlijk het accent geweest wat hem had weggegeven en wat nog steeds zwaar door zijn stem klonk. Al ging spreken steeds beter. Het was de articulatie waar hij soms nog moeite mee had. Toch lag zijn afkomst nog duidelijk in die woorden gebonden en was het opvallend goed te horen, elke keer als zijn tong struikelde over een woord uit de algemene voertaal die wat verder weg lag van zijn thuistaal.

Zij was een stuk moeilijker in te schatten. Haar witte lokken waren lastig te plaatsen en haar bleke huid deed een beetje Shadraans aan. Haar kleding gaf hem niet echt een duidelijk beeld aangezien mode behoorlijk internationaal geworden was sinds de laatste jaren. Ze had een soort mysterieuze aura om zich heen hangen. Ontoegankelijk, maar wel vriendelijk. In elk geval brak haar grijns met haar verder vrij sombere gelaat. Hij fixeerde zich weer op haar ogen toen ze zich aan hem voorstelde. 'Auru. Auru von Aerigard. Ook vijfdejaars,' stelde hij zichzelf voor met uitgestoken hand om de hare te schudden en zichzelf daarmee "officieel" voorgesteld te hebben. Het rommelen van zijn maag maakte die officiële ontmoeting echter wat ongemakkelijker. Hij glimlachte even verontschuldigend. 'Entschuldigung. Ich heb sinds vanochtend niets meer gegeten,' voegde hij daar zachtjes aan toe wat meteen de reden van zijn eerdere vraag verduidelijkte.

(@Lune Is niet te merken hoor)