Met zijn handen in zijn zakken was hij zijn appartementje uit gelopen. De zon had plaats gemaakt voor de maan, en uiteraard ook de sterren waar Hei zo graag naar liep te staren. Met zijn hoofd dus naar de hemel gericht stapte hij verder, om constant tegen voorwerpen die op de grond lagen te schoppen en zelfs bijna tegen een paal aan te lopen. Misschien hield hij zijn blik toch beter op de weg gericht. Het was al maanden geleden dat hij nog een nachtelijke wandeling als dit had gemaakt. Door zijn voorbereidingen om hierheen te komen was daar namelijk nog geen tijd voor geweest. En hij kende deze omgeving nog helemaal niet, dus had hij geen idee waar hij heen moest. Echter, tijdens het naar binnen schrokken van een stevige maaltijd in het restaurantje onder zijn appartement, had hij twee stoere jongens met bijna rillende lijven over een of ander krot horen vertellen. Over geesten, spoken, verminkte lichamen en onverklaarbare gebeurtenissen. Hei bleef stil staan en keek om zich heen. Hij geloofde niet in dat soort verschijnselen, dus misschien kon hij wel eens op zoek gaan naar dat krot.
Dankzij de hulp van enkele voorbijgangers kon hij zijn weg vinden, hun waarschuwingen negerend. Wat kon er nu zo erg zijn aan een vervallen, onbewoond gebouw? Niets toch? Hij grijnsde kort bij het idee dat bepaalde mensen het echt al in hun broek deden bij het idee alleen. Misschien waren daar momenteel wel zogenaamd stoere binken, zich bewijzend tegenover vriendjes of vriendinnetjes. Maar voor Hei leek het gewoon een leuke, rustige plaats om tot zichzelf te komen.
Eenmaal aangekomen, leek het uitermate geluidsloos en verlaten. Hij stapte het gammele gebouw binnen en hoorde de vloer onder zijn voeten kraken. Het liet zijn vingers over de stoffige muur glijden en merkte al snel dat er geen vonkje elektriciteit meer aanwezig was op deze plaats. Hm, toch een minpuntje aan dit griezelige gedoe. Maar hij kon zich wel inbeelden waarom mensen spookverhalen verzinden over dit gebouw.
Hei kwam uiteindelijk uit op een kamertje met een bed. Hoelang het geleden was dat dit bed belegen was geweest, durfde hij niet te zeggen. Het was misschien wel een geliefd plekje voor jonge koppels die geniepig alleen wilden zijn. Dat idee probeerde hij maar snel uit zijn hoofd te zetten toen hij plaats nam op het bed. Hij staarde de duisternis in en liet zijn gedachten door zijn hoofd stromen. Zoveel, dat hij maar moeilijk kon zeggen welke echt belangrijk waren.
In de gang hoorde hij vanalles kapot vallen, gevolgd door panikerende voetstappen. Vast iemand die een spook gezien had, dacht hij gevolgd door een kort grinnikje. En voor hij het wist zwaaide de deur van de kamer open. Een kleiner meisje stond in de opening en hoewel er niet veel licht was in de kamer, was aan haar gezicht te merken hoe de paniek haar naar de keel had gegrepen, al helemaal nu ze Hei in de gaten had gekregen. Het duurde dan ook niet lang voor ze hem vroeg hals hij al dan niet echt was, of toch maar een verbeelding of zelfs een geest. Hei grijnsde en knikte gewoon even. Ja, voor zover hij zelf op de hoogte was, was hij levensecht.
Het meisje kwam naast hem op het bed zitten, maar keek hem niet aan. Het was duidelijk dat ze alles behalve tevreden was over het feit dat ze hier in het krot rond liep, en ze leek te trillen van angst. Of was het van de kou? Toen ze haar sjaal wat dichter tegen zich aan trok, wist hij het al helemaal niet meer. 'Wat doe je hier?' hoorde hij haar fluisteren. Hei zuchtte en ritste zijn trui open, waarna hij deze uit deed en over haar schouders heen legde, voor in het geval dat het rillen toch wel van de kou was. Het was tenslotte winter en nacht. "Niks bijzonders," sprak hij rustig terwijl hij zijn shirt en beetje goed trok, aangezien deze bij het uittrekken van zijn trui verschoven was. "Ik wou gewoon even alleen zijn en.. denken.. denk ik," een beter antwoord kon hij niet geven, hij wist zelf maar amper wat hij hier deed. "Maar jij bent hier duidelijk niet voor je plezier." zijn donkerblauwe ogen gleden over het jonge meisje. "Wat doe je hier in dit krot, kapot van de schrik?"

Het was meteen duidelijk dat het meisje zijn aangifte van de jas wel respecteerde toen ze glimlachend naar hem omkeek. Ze schoof wat dichter naar hem toe, waarna een doodse stilte viel. Voor Hei geen probleem, hij kon wel tegen duister en stilte, waardoor kleine, anders onopgemerkte geluiden, vaak de menselijke fantasie opwekten. Zoals nu. Licht geritsel deed hem opkijken, pootjes op de grond, waarna een dikke bruine rat langs de kamermuur voorbij vlamde om de kamer via de deur te verlaten en ergens anders verder te gaan trippelen en mensen angst aan te jagen. Hei grijnsde even bij het idee dat Mao, zijn verloren vriend en partner in crime, er nu als de bliksem achteraan zou gaan. Dat was dan ook zijn katten instinct, kon hij zelf niets aan doen.
De stilte werd door het onbekende meisje onderbroken. Maar in plaats van op zijn vraag te antwoorden, besloot ze er zelf een te formuleren. 'Ik wil eerst je naam weten,' sprak ze terwijl ze zich naar hem toedraaide en hem bekeek. Ze stelde zichzelf voor als Nariko en vroeg hem naar zijn identiteit. Helemaal anders dan zijn voorgaande ontmoeting met het meisje Ellia, wie geen enkele interesse in zijn naam of afkomst had getoond. En dat vond hij wel leuk. Desondanks, gaf hij zonder twijfel of wrok zijn identiteit graag vrij aan dit meisje. "Hei", sprak hij rustig, met een geruststellende glimlach. "De naam is Hei. Aangenaam, Nariko." Hij keek even van haar weg, terug het duister in, om haar daarna terug aan te kijken. "Maar nu wil ik wel antwoord. Wat doe je hier in dit godverlaten oord?" Het klonk niet opdringerig of gemeen, eerder dezelfde nieuwsgierigheid wat in haar vragen had geklonken kwam nu boven.

Nariko leek in stress uiteen te vallen toen ze op zijn vraag moest antwoorden. Was haar antwoord zo generend dan? Had ze iets te verbergen? Zo'n type zag ze er echter helemaal niet uit, dus dat zou Hei wel verbazen. Hij had eerder het idee dat het om een of andere weddenschap of wedstrijd ging, zoals jonge mensen dat zo goed konden. Elkaar een beetje uitdagen. En zijn vermoeden werd al snel bevestigd toen ze besloot op zijn vraag te antwoorden. 'Ik werd gedwongen door drie jongens om te laten zien dat ik niet bang was en dat geesten niet bestaan.' Hei grijnsde even kort. Hij zat er dus recht op met zijn gedachten. Al vond hij het maar laf van jongens om een meisje, die duidelijk schrik had, in haar eentje het krot in te sturen. De jeugd was er dus niet mannelijker op geworden. In zijn ogen was het eerder de jongen zijn taak om meisjes te beschermen en gerust te stellen, wat hier dus alles behalve het geval was. "Leuke jongens," mompelde hij even, waarna Nariko terug het woord nam. 'Maar ik heb het tegendeel bewezen, er zijn geen geesten, al ben ik wel wat bang.' Ze keek Hei niet aan. Was het uit schaamte voor wat ze net zei? Het was niet verkeerd bang te zijn, zeker niet op zo'n plaats. Hij kende genoeg mensen die hun hartslag niet onder controle zouden hebben. Voornamelijk meisjes. "Daar is niets.." maar hij werd al snel weer onderbroken met opnieuw een vraag. 'Waarom ben jij niet bang?' Hei zweeg en draaide zijn hoofd even weg, nadenkend over haar vraag. Waarom was hij niet bang? Hij keek even het krot rond. Het complex leek eeuwen oud en vervallen. De muren kraakten terwijl het maanlicht erdoor heen scheen en de wind gierende geluiden maakte tussen de spleten door. Rattenpootjes trippelden over de grond en ze waren vast niet de enige in het gebouw want af en toe waren stemmen te horen. Van mensen die wilden bewijzen niet bang te zijn, of van personen die zich wouden verschuilen. Voor de wind, regen of misschien zelfs een medemens. Mensen hadden altijd zoveel verschillende redenen voor verschillende acties. "Nee, ik ben niet bang," zei hij uiteindelijk, eveneens zonder haar aan te kijken. "Tenminste niet voor dit krot, of voor geesten." Er waren wel tijden geweest dat dat anders lag. Hei had zo lang dromen gehad. Eerder nachtmerries. Over de geesten van de mensen die hij had moeten vermoorden. Ooit zouden ze wraak op hem nemen, daar was hij van overtuigd. Maar nu was die angst verdwenen. "Omdat," begon hij rustig, terwijl hij zich terug naar haar toe draaide. "Omdat er zoveel andere dingen zijn die veel enger zijn dan verhaaltjes over geesten." Hij slikte even en glimlachte kort. In zijn gedachten zag hij opnieuw haar zilverkleurige haren door zijn hand glijden, terwijl het bloed op de grond droop. Ja, hij was er zeker van, dat zo'n gebeurtenis veel enger was dan onbestaande horrorfiguren.

Hei keek rustig om naar het meisje, die al snel in de verdediging schoot dat het helemaal niet gewoon verhaaltjes waren, maar echte feiten. Kortom, ze geloofde er duidelijk in. ' Ze zijn echt, ik heb het zelf gezien.' Hei grijnsde kort en merkte al snel de twijfel bij haar toeslaan toen beneden een deur kraakte. Waarschijnlijk was die niet goed gesloten en deed de wind deze krakende bewegingen maken. 'Tenminste..dat denk ik.' piepte ze. Hoewel het aan de ene kant wel grappig was haar zo bang te zien, had Hei ook wel een beetje medelijden met het kind. Tenslotte was ze, in tegenstelling tot hem, hier niet voor haar plezier. Integendeel! En dat werd meer en meer duidelijk. 'Misschien is het handig om een uitgang te zoeken.' Hei keek even rond, in de kamer stond niet veel. Enkel dit bed en een oude, houten kast die binnenin vast verzegeld was van de spinnenwebben. Er zaten kieren in de muren die koude windvlagen naar binnen lieten en het maanlicht doorschijn gaven. En één deur, die nog open stond van toen Nariko naar binnen was gekomen. Dat was zonder twijfel de enige uitweg. Hei wist niet precies hoe hij in deze kamer was beland, dus de weg naar de uitgang kon hij nu ook niet uit zijn hoofd zeggen. Bovendien hadden ze geen lichtbron, enkel het zwakke licht van de maan die op bepaalde plekken wat naar binnen scheen. Nariko had haar lichtbron laten vallen van de schrik. Dus ze zouden het in het donker moeten doen. "Ja, je hebt misschien wel gelijk," gaf Hei toe, die rustig op stond en naar de deur stapte. Hij bleef rustig staan en nam de deurklink vast waarna hij de deur wat verder open trok. Een luide kraak weerklonk door het krot en Hei besefte al snel dat het jongere meisje vast uit haar vel zou rillen van angst. Hij glimlachte even geruststellend naar haar en stak zijn hand naar haar uit. "Kom je? Ik beloof dat ik de geesten zal verjagen met een angstaanjagend GRR geluid!" grijnsde hij, hopend haar humeur een beetje te verbeteren. "Daar worden ze wel bang van!"

Haar koude hand werd rond zijn iets warmere hand geklemd toen ze bij hem stond. Hei had het niet snel koud. Integendeel. Hij liet zijn blik over de jas glijden die hij in het begin over haar schouders had gehangen en hij was blij dat hij dat gedaan had. Als haar handen nu al zo koud aanvoelden.. Zijn grappende commentaar leek ze echter een stuk minder te waarderen. Een bliksemende blik werd op hem gericht en ze gromde hem bijna toe. 'ik ben geen kleuter meer, behandel me maar gewoon op mijn leeftijd.' Waarna ze aan zijn hand trok en hem de gang op sleurde. Hei kon niets anders dan grijnzen en achter haar aan stappen. Hij wist dan wel niet hoe oud ze was, maar kon er wel inkomen dat niet iedereen als een kind behandeld wou worden. Haar vastberadenheid sierde haar echter wel. Ze probeerde zich zo stoer voor te doen, terwijl ze bijna uit haar huid leek te rillen van de kou en van de angst. Maar daar wou hij haar niet mee confronteren. Ze was hier niet voor haar plezier en het belangrijkste was nu dat ze het huis uit gingen. Ja, dat was het belangrijkste.
De gang was duister en er scheen maar heel weinig maanlicht naar binnen, maar net genoeg om zonder lampje de weg te vinden. Er hing vanalles aan de muur, maar Hei kon er maar moeilijk vormen in onderscheiden. Hij keek opzij en zag de deur links van hen verschuiven, om daarna met een harde knal dicht te slaan. Binnen de seconde voelde hij een lichaam aan zich bengelen en hij keek een beetje verbaasd neer op Nariko, die hem bij de kraag had gevat en wel in tranen kon uitbarsten van de schrik. 'Haal me weg, haal me weg,' piepte ze en Hei's hart brak bijna bij dat smekende geluid. "We zijn er bijna," verzekerde hij haar, waarna hij zijn arm om haar heen sloeg en daarmee ook zijn jas die om haar schouders hing dichter tegen haar aantrok. "Er gebeurt heus niets." Hij verzette rustig een stap en wachtte tot het meisje er weer klaar voor was. Met zijn arm om haar schouders heen, haar tegen zich aan houdend, begon hij terug rustig verder door de gangen te stappen. Hun voetstappen waren het enige geluid die opgemerkt kon worden, uitgezonderd de wind die af en toe door de gang gierde. Hei hoopte dat het afkomstig was van de uitgang, maar er zaten zoveel kieren in het huis, dat hij dat niet eens met zekerheid kon zeggen. "Nog even en we zijn veilig en ongedeerd buiten."

Hei voelde het meisje onder zich door rillen en keek voorzichtig naar haar om. Een eenzame traan rolde over haar wang en het gaf een indruk van hoe bang ze zich eigenlijk wel voelde. Hij wou haar zo snel mogelijk buiten krijgen. Weg van deze krakende, angstige plek. Binnen, zonder tocht en wind, in de warmte bij een haardvuur ofzo. Met een extra grote kop chocolademelk. Hmm, hij voelde het water al bijna in zijn mond komen bij die gedachte. Een lekkere dampende kop chocolademelk. Mét slagroom, uiteraard! Die ging hij zichzelf cadeau doen, eenmaal hij terug op zijn appartementje was. 'Als ik iets terug kan doen, dan zal ik het doen.' Hoorde hij haar plots naast zich zeggen. Hij keek op en schudde voorzichtig zijn hoofd. "Nee, hoeft echt niet," waarna hij de gang weer door keek op zoek naar een geschikte uitgang. En wonder boven wonder, dacht hij er een gevonden te hebben. Ten minste, als die deur ook echt een weg naar buiten was, en niet zomaar een krakende plank tussen twee vermufte kamers in. Hij stuurde Nariko die kant uit en nam de klink beet. Op hoop van zegen opende hij de deur, maar zoals verwacht, kwam hij enkel maar in een even enge, stoffige kamer terecht. Hij zuchtte diep, misschien zelfs een beetje kwaad op zichzelf dat hij de uitgang niet gewoon kon vinden. "Of misschien is er wel iets dat je zou kunnen doen," zei hij rustig. Misschien dat praten haar wat rustiger zou maken. Dan kon ze haar gedachten op iets anders zetten dan het krakende krot. "Een lekker warme chocomelk zou geen kwaad kunnen denk ik. Wat denk je ervan, zodra we buiten zijn, samen ergens een te drinken, voor ik mijn eigen huisje terug opzoek?" Hij glimlachte even tevreden haar kant uit, het was geen misdrijf tijd met haar te spenderen. Of misschien wel. Misschien had ze wel een jaloers vriendje die dat niet zou accepteren. Die kwamen tot op heden steeds vaker voor had hij de indruk. "Trouwens," begon hij rustig terwijl hij opnieuw een deur opmerkte en in die richting begon te bewegen, "waar woon je eigenlijk?" Hij voelde een frisse wind door zijn haar en langs zijn kleren suizen en zijn hart begon harder te slaan bij het idee dat dit wel de uitgang kon zijn. Zijn vingers sloten zich om de klink en hij rukte de deur open. Zijn ogen werden groot bij wat hij zag en voelde. De wind voelde krachtiger dan voordien, en hij keek uit op de verdorde voortuin van het krot. Hei keek op en zag de wolken, die de maan deels verborgen hielden. "We zijn buiten," grijnsde hij, Nariko nog steeds tegen zich aan houdend.
[/b]

Hei kon niet uitdrukken hoe blij hij eigenlijk was buiten te zijn en die frisse bries door zijn haren te voelen glijden. En dan niet eens voor hemzelf, want tenslotte was het zijn eigen idee geweest naar binnen te gaan om even alleen te zijn en zijn gedachten de vrije loop te geven. Nee, hij was blij voor het meisje aan zijn zij. Want zij had angsten doorstaan, om een onbenullige reden. En ergens voelde hij zich dan ook wel trots om haar naar buiten gebracht te hebben. En die uitkomst leek haar in een ander mens te veranderen. Hei keek glimlachend op haar neer, aangezien ze een stukje kleiner was. Hij zag de pretlichtjes in haar ogen flikkeren en haar plots dichterbij komen. Ze kuste hem op de wang en even kon Hei niets anders dan verbaasd naar haar kijken. 'Kom op dan, op naar die chocolademelk!' riep ze, en voor hij het zelf goed en wel doorhad was ze al vertrokken. "Ho, rustig maar," grijnsde hij, voelend dat ze zijn hand vastgenomen had en hij dus zonder twijfel op haar tempo moest volgen. Ah, met die snelheid had hij geen problemen. En het voelde haar goed te horen giechelen en haar grijnzend zijn richitng te zien uitkijken. 'Ik woon trouwens in het kasteel, op Starshine Academy. Ik ben nog een beetje te jong om op mezelf te wonen niet?' legde ze uit terwijl ze de kroeg opende en zelfverzekerd naar binnen stapte. Wat was haar houding enorm veranderd sinds ze buiten waren! Maar daar was hij wel blij om. Ze was zo bang en verlegen geweest, terwijl dat helemaal nergens voor nodig was. Hei volgde Nariko op de voet en nam plaats aan het door haar uitgekozen tafeltje. Een goede keus, dat moest hij zeker toegeven. Lekker warm bij de haard en toch aan het raam. Niet dat dat zoveel uitmaakte, want het was donker buiten. Maar hij hield wel van zicht op de sterren en maan. En vandaag waren die zo goed zichtbaar! 'Bedankt Hei,' hoorde hij Nariko lief tegen hem zeggen, nadat ze de bestelling had doorgegeven. Hij trok zijn blik los van het zicht buiten en richtte zijn donkere ogen op het meisje die een tafel met hem deelde. Een zoete glimlach vormde zich om zijn lippen en zijn uitstraling had iets liefs. Iets geruststellends. "Geen probleem. Wat moest ik doen? Je daar alleen achter laten?" hij grijnsde even kort en schudde zijn hoofd. "Zo donker ben ik nu ook weer niet, nee." Het duurde niet lang vooraleer twee dampende koppen chocolademelk voor hun neus werd gedropt. De enorme berg slagroom deed Hei bijna watertanden. Hij nam zijn kop en liet deze zachtjes tegen dehare klinken. "Op de ontsnapping uit het krot," grijnsde hij, waarna hij voorzichtig een slokje nam, maar tevergeefs toch zijn tong verbrandde aan de warme drank.