Spell kon zichzelf wel vervloeken dat ze een topje en een kort rokje aangetrokken had. Het was dan ook ongelooflijk warm hier, ondanks de temperatuur die zich momenteel in Starshine bevond. Starshine… Goh, daar zou ze momenteel eigenlijk liever willen zijn dan hier tussen al deze woestelingen. Ze was al blij als ze hier levend vandaan zou komen. Omdat ze ondersteboven hing kon ze niet zien hoe het momenteel met diegene afging die ze daarnet nog gezien had. Waarom was ze dan ook zomaar uit de groep gegaan? Nou ja, ze wilde dus wat water pakken uit haar flesje omdat ze het zo ontiegelijk warm had en haar keel begon uit te drogen, maar als ze van te voren had geweten wat er daarna zou gebeuren, had ze zichzelf liever laten uitdrogen. Alles was beter dan met je enkels en handen aan elkaar geknoopt aan een paal te hangen, terwijl je de grond onder je kon zien bewegen. Ze zuchtte even. Waarom was zij nou weer diegene die hierin belandde? Nou ja, dat was eigenlijk niet waar, want naast haar was er nog iemand die dit allemaal meemaakte. Spell besloot om te doen alsof het haar niks kon schelen. Natuurlijk, het was niet gebruikelijk om door een of ander oermens gekidnapt te worden, maar ze kon zich beter niet verzetten en hopen dat dit allemaal voorbij was. Waar in godsnaam kwam je dan ook zulke figuren tegen? Als deze mensen bestonden, zouden er dan ook mammoeten bestaan? Spell voelde een rilling over haar rug gaan en probeerde er maar niet aan te denken. Ze had in eerste instantie gedacht dat het een of ander wild beest was geweest dat daar zomaar uit te struiken gesprongen was. Het dierenbot dat door zijn neus stak maakte het allemaal veel ongeloofwaardiger. En ze vermoedde dat de andere toerist daar ook zo over dacht. ‘Hallo?’ vroeg ze zachtjes. De man antwoordde met een luid gebrom. ‘Oekaboeka?’ probeerde Spell, maar dat werkte niet. Sja… Wat voor taal spraken deze mensen? ‘Can you drop me, sir?’ vroeg ze op haar beste Engels, maar ook hier antwoordde hij met een luid gebrom. Eigenlijk was het best hilarisch. Oké, misschien nu niet op dit moment, maar wel als je het in een verhaal zou lezen of achteraf zou nadenken. Ze probeerde hier in haar eigen taal duidelijk te maken dat hij haar los moest laten, terwijl hij haar taal helemaal niet sprak. Volgens mij spraken geen van deze mensen hun taal. Spell stootte een kreun uit toen de paal met haar eraan hard op de grond neergezet werd. Wonderbaarlijk genoeg, ondanks haar gewicht, bleef haar paal in de grond steken. Als ze nu zou omvallen zou dat nogal pijn doen. Ze keek met grote ogen naar het vuur en voelde het zweet langs haar voorhoofd glijden. Haar haren kleefden aan de zijkant van haar gezicht en rustig keek ze opzij. Ze zag dat het meisje dat ze tegengekomen was het niet veel beter had. ‘Hé,’ riep Spell naar haar toe, maar ze zweeg toen één van de mannen zich omdraaien. Gosh… Je moest als vrouw toch wel heel veel attentie hebben voor oerlelijke mannen als je jezelf zou verloven met hem. Alsof hij haar gedachten kon lezen kneep hij zijn ogen samen en Spell keek gauw de andere kant op. Misschien kon ze het beste haar afschuw voor hem niet te veel laten blijken, mocht ze hier nog levend willen wegkomen. Waarom was ze dan ook in godsnaam meegegaan naar deze uitstap? Nee, waarom stopte ze onderweg voor een stom flesje water? Nou ja, het meisje naast haar moest ook niet al te slim zijn geweest als zij ook zover afgedwaald was. Oftewel was dit gewoon een onderdeel van de uitstap en werden mensen die afdwaalden op deze manier bestraft. ‘Hé, oké, we begrijpen het, we mogen niet meer afdwalen en…’ Ze gaf een gil toen een speer naar haar gegooid werd en vlak naast haar oor bleef steken in de paal. Ze slikte en keek geschrokken naar de man die gegooid had. Deze was ondertussen wild op en neer aan het springen en dingen aan het schreeuwen in een taal die nog het meest leek te bestaan uit de taal van de oertijd. Dadelijk zat ze hier met een hoop kluizenaars die iets in hun vrije tijd wilden doen opgescheept. Of… kannibalen. Er gleed een rilling door haar heen. Ze merkte dat de mannen te druk bezig waren met hun vuur. Was dat voor hun? Paniek ging door Spell heen. Ze draaide haar hoofd en keek opzij naar het meisje. ‘Hé,’ fluisterde ze zachtjes, maar het was niet hoorbaar boven het geschreeuw van de mannen uit en een vloek ontsnapte Spells mond. ‘Hé,’ zei ze iets harder. Ze dacht na. ‘Heb jij een mesje bij of zo? Of weet jij hoe we hier uit kunnen komen? Ik heb mijn vel graag zoals het nu is.’ Ze keek haar aan met haar grote blauwe ogen en hoopte dat ze tot een oplossing zouden komen, want deze mannen zagen er niet uit alsof ze hun in leven zouden laten. Hoe waren ze hier dan ook in godsnaam in verzeild geraakt?

Waarom had ze hier ooit mee ingestemd? Waarom was ze in godsnaam meegegaan op deze belachelijke trip door de middle of nowhere? Inwendig vervloekte ze zichzelf. Ze wilde terug, weg uit deze rimboe. Maar hoe? Er zomaar vandoor gaan was niet echt slim, zeker niet met die zuurpruim van een gids. Na een tijdje toen ze al een verschrikkelijk eind achter de rug hadden kwam de gids tot de conclusie dat ze iemand verloren waren. Inwendig groeide er een duivels grijnsje om Rhines lippen. Dit was geweldig! Oké niet zo leuk voor die zielepoot die verloren was gelopen, maar wel een ideale kans voor haar om weg te komen. Als een behulpzaam en bezorgd mens liep ze op de gids af, vertelde hem dat ze het zo vreselijk vond voor het meisje dat verloren was gelopen, en dat ze haar wilde gaan zoeken maar uiteraard de hele groep niet wilde ophouden. Daarom bood ze met traantjes in haar ogen aan om alleen terug te keren, het meisje te zoeken en terug te keren naar de shuttle. Haar plan werkte, de idiote gids stemde toe. Ha, sukkel. Rhine draaide zich om, droogde haar krokodillen tranen en wandelde terug. No way dat ze het verloren zieltje ging zoeken, ze wilde gewoon naar huis, of enfin naar Starshine. Pech voor het mens dat zo dom was geweest om de groep kwijt te raken, ze mocht zelf haar weg terug gaan zoeken. Ze had alleen maar aan de gids verteld dat zij haar zou gaan zoeken om weg te kunnen met een geldige reden. Bwergh, wat was Erd modderig en die vervelende insecten die hier rond zweefden, vreselijk irritant. Ze was wel blij dat ze een broek had aangetrokken, een korte short en haar vertrouwe sneakers, ze moest er niet aan denken hoe vreselijk deze tocht wel niet geweest zou zijn met hakken, brrr het idee alleen al. Rhine bleef even staan, door haar gedachtegang was ze vergeten op de weg te letten, of in iedergeval iets dat op een weg moest lijken. Waar was ze? Het leek wel een bos, maar dan warmer, met een wildere plantengroei. Waren ze hier voorbij gekomen met de groep? Nee toch? Oh god fijn nu was zij de weg ook al kwijt. Rhine liep nog een stukje verder, zag gestaltes, ah mooi, misschien plaatselijke bewoners, die zouden haar vast kunnen helpen. Maar toen ze dichterbij kwam had ze meteen spijt van de keuze om hulp te gaan vragen, deze kerels zagen er beslist niet vriendelijk uit, zelfs redelijk barbaars. Oe en kijk! Het verloren schaap van de groep…vastgebonden aan een paal. Oh god, foute boel. Ze wilde zich omdraaien maken dat ze wegkwam en toen ineens bam een heel groepje dat haar omsingelde, ook aan een paal bonden. Wel ver…Rhines gezichtsuitdrukking was niet echt blij toen ze vastgebonden aan een paal werd meegenomen. Dit hele gedoe moest wel karma zijn, ze wou de verdwaalde niet gaan helpen en nu bam had ze haar gevonden en overkwam haar zo iets. Mopperend probeerde ze een ontsnappingsplan te bedenken terwijl haar blik af en toe naar het andere kind gleed, god probeerde ze nu echt met deze mensen te praten? Hen te smeken of ze haar wilden losmaken? Kom op zeg, had ze nu echt niet door dat, dat compleet zinloos was? Maar ach zij was wel degene die de groep was kwijtgeraakt dus over een grote hoeveelheid hersencellen kon ze niet beschikken. Oké dus het denkwerk ging op haar aankomen, fijn. Na de verschrikkelijk bobbelige rit werd de paal, waar zij aanhing in de grond geduwd. Ook het verloren schaapje, het hulpeloze wezentje werd een metertje verder van haar in de grond gestoken. De barbaren gingen een eindje verder staan, bezig met hun vuur. Oh god waren dit kannibalen? Zou wel eht vastbinden, het vuur en het toestel dat boven het vuur hing verklaren. Wat wouden ze doen? Hen aan het spit hangen ofzo? Fijn, gezellig. Rhine keek naar het meisje langs zich die maar bleef bazelen en smeken. God wat was ze bezig? Kon ze geen vijf seconden haar mond houden? Iemand hier probeerde een plan te bedenken om hier levend vanaf te komen. Ergens was de drang erg groot om dit meisje gewoon achter te laten en er zelf vandoor te gaan, maar het leek haar niet zo’n goed idee. Misschien was dit kind nog handig en eerlijk gezegd rhine wist bijna zeker dat ze die kerels niet allemaal alleen aankon. ‘Hé’ Klonk er als een vervelend gezoem, negeren Rhine gewoon negeren en verder denken. ‘hé’ Klonk er nu iets harder, geïrriteerd draaide rhine haar hoofd naar het kind toe naar dat Sneeuwwitje. “Wat?!” Fluisterde ze op een felle toon. Ze mochten niet te veel lawaai maken, geen aandacht trekken was de boodschap. ‘Heb jij een mesje bij of zo? Of weet jij hoe we hier uit kunnen komen? Ik heb mijn vel graag zoals het nu is.’ Ze keek haar aan met haar grote blauwe ogen. Rhine kneep haar ogen half dicht. Een mes? Wat hadden ze nu aan een mes? Hoe wilde ze gaan snijden als ze vastgebonden waren? En voor ze door die dikke koorden zouden zijn zouden ze al lang ontdekt zijn. Nee een mes was uitgesloten. Rhine schudde zacht haar hoofd en wees toen met haar ogen naar de voeten van het meisje. Het was beter om niet te praten had rhine net besloten, het was veiliger en met een beetje magie zou het moeten lukken. Rhine was al de hele tijd bezig met langzaam schaduwen te verspreiden rond haar eigen benen kronkelden ze al en nu gingen ze naar het meisje, kropen ze langzaam op de paal tot aan het koord waar ze door de touwen begonnen te vreten. Ja deze schaduwen waren rhines dodelijke magie, ze bevorderde het verouderings proces zorgden dat de koorden zouden rotten en afvallen. “Luister.” Fluisterde ze haar ogen steeds van eht meisje naar de mannen flitsend. “Als het koord los is zet sluip je weg, zorg dat je geen geluid maakt en probeer naar de struiken achter ons te gaan. Daar kunnen we ons verbergen en zien of we ons hier uit mogen gaan vechten.” Mompelde ze met een geïrriteerde blik op het kind. “Is dat duidelijk Sneeuwwitje?” Rhine hoopte vurig dat het kind niets zou verpesten. Even keek ze naar haar koord het begon al bruiner te worden, de schaduwen deden hun werk. Zweet parelde op haar voorhoofd in deze hitte was het zelfs nog moeilijker om twee schaduwen tegelijkertijd te sturen, zorgend dat ze de huid van het meisje niet aanraakte, want dat kon nogal vervelende complicaties geven, zoals wegrottende huid, en dat zou ze vast niet prettig vinden. Rhine hield haar hele omgeving in de gaten, dat had ze altijd al gedaan, het was dan ook belangrijk. Toen haar koort loste, op haar voeten viel stapte ze er voorzichtig uit. Trok ze de schaduw van het meisje terug, zag hoe haar koort met een zacht plofje op de grond viel. Langzaam, met zekere snelle passen ging ze naar achteren, verstopte zich achter de struiken. Oké als dat kind er was zouden ze een verder plan moeten verzinnen, wilde ze het hier levend vanaf brengen….

Spell had al vrij snel door dat het andere meisje haar aanwezigheid niet echt op prijs stelde. Meteen zag Spell de samenwerking dan ook niet meer zitten, maar hadden ze eigenlijk een keus? Als ze hier zelf zou proberen weg te komen, dan zou ze onderschept worden en sneller geroosterd worden dan nu al het geval was. Als ze naar het meisje zou luisteren, zou ze nog wel meer vervelende opmerkingen naar haar hoofd geslingerd krijgen, maar zou ze uiteindelijk wel vrijkomen. Spell trok haar wenkbrauw op bij de bijnaam Sneeuwwitje. Sneeuwwitje? Serieus? Was die niet blond of zo? Spell wist niks meer van het sprookje, had vroeger dan ook niet zoveel sprookjes geleerd en was er dan ook niet echt op de hoogte van, maar ze wist wel dat Sneeuwwitje er vast heel anders uit moest zien dan zij. Ze probeerde om niet op de opmerking in te gaan, dan was dan ook het minst voornaamste. Trouwens, dat ze zulke gedachten had midden in deze drama verklaarde ook wel hoe gek ze was. Maar ja, wie weet wat het meisje wel allemaal niet moest denken. Toen besefte ze zich pas dat ze het meisje best wel had kunnen helpen door zelf haar windmagie te gebruiken, die konden ook snijdend zijn en door de touwen heengaan, maar ze wist niet of ze dat met haar handen vastgebonden ook kon creëren. Ze voelde hoe de touwen rond haar voeten weggleden en stapte daaruit, waarna ze haar handen ook losser voelde komen. De oermannen voor hun waren ondertussen rare kreten aan het uitslaan en waren rond een vuurtje aan het dansen. Spell zag het niet echt zitten om met hun mee te doen. De menigte had hun ondertussen niet eens omgemerkt. Spell kreeg echter de schrik van haar leven toen ze recht in de ogen van een jongen keek. Ze schatte hem ongeveer rond haar leeftijd, maar hij schudde alleen zachtjes zijn hoofd. Betekende dat dat hij de menigte dadelijk zou waarschuwen of dat ze ervandoor moesten gaan zo snel ze konden? Dadelijk was hij de zoon van het opperhoofd van dit vervallen plaatsje en dan werden ze als varkens aan een speer gespietst, werden ze opgegeten door kannibalen en… Nog voordat ze verder aan dramatische dingen kon denken, sloop ze zachtjes weg. Omdat een Luchtmagiër was, had ze zichzelf aangeleerd om heel lichtvoetig te lopen. In een donkere gang, waar geen geluid of niks was, kon je haar dan ook meestal niet horen aankomen. Dus ook deze keer merkte niemand Spell op, behalve de vreemde jongen dan, maar deze zei niks. Spell probeerde er niet meer zo verbaasd over te zijn en liep rustig naar het meisje toe. ‘Bedankt,’ mompelde ze. Waarschijnlijk zou deze haar bedankje niet eens in ontvangst nemen, misschien zou ze zelfs de meest vreselijke dingen over haar denken, maar Spell kon er ook niks aandoen dat ze de groep uit het oog verloren was. Trouwens, het meisje moest toegeven dat de gids niet echt leuk was, eerder een verwaande zuurpruim. Maar goed, Spell was niet diegene die constant slechte gedachten over andere mensen had. Snel keek Spell even opzij, observeerde diegene die met haar in dit gedoe zat. Een mooie blondine moest ze toegeven. Ze had echter geen tijd om een volledige karakterbeschrijving te weergeven, want ze hoorde een hoop opgewonden geroep in een vreemde taal. Blijkbaar hadden ze opgemerkt dat ze verdwenen waren en waren daar nu niet al te blij om. ‘Ik heb een idee,’ zei ze zachtjes. ‘Die mannen zullen dadelijk wel een andere richting op rennen om naar ons opzoek te gaan. Zodra ze weg zijn, nemen wij de benen de andere kant op. Het kan me momenteel even niet schelen of we ons nu nog verder verdwalen, ik wil niet door hun geroosterd worden en…’ Ze kon haar zin niet afmaken, want opeens klonk er een hoop geschreeuw. Heel Spells idee leek wel in duigen te vallen toen ze merkte dat de mannen koers zette… maar niet de verwachte richting in. Hordes van oerlelijke mannen draaiden zich om naar hun toe. Ze hadden hun waarschijnlijk niet zien zitten, maar de ontdekking was nabij toen ze merkte dat ze naar hun toe renden. ‘Oh God!’ zei ze geschrokken. Het volgende moment had haar magie al de leiding genomen. Met al haar kracht liet ze een sterke windvlaag naar de mannen vliegen, waardoor er een stuk of tien achteruitvlogen. ‘Rennen!’ zei ze tegen de blondine, waarna ze nog een zo’n windvlaag op hun af liet gaan en het daarna zelf op een rennen zette. Er waren hier wel allemaal bomen, maar daarachter zouden zij zich niet kunnen verbergen. Misschien kwam er dadelijk een of andere grot tevoorschijn en konden ze zich daar verstoppen. Spell keek achterom of de blondine haar volgde, maar merkte al snel dat er ook een paar mannen achter haar aanzaten. Ze gaf een gil toen ze merkte hoe dichtbij ze waren en liet opnieuw een sterke windvlaag hun richting opkomen, waardoor er weer een paar vertraagden. ‘Mother of God!’ schreeuwde ze uit, maar schreeuwen had geen zin. Ze vroeg zich eigenlijk wel af waar de blondine was… en of deze had kunnen ontsnappen. Ze merkte een uitstekende rots op, sprong daar naartoe en merkte tot haar opluchting dat dit een grot was. Niet al te subtiel schoof ze uit, rolde van het kleine heuveltje in de grot af en kwam met haar schouder hard op een steen terecht. Kreunend bleef ze liggen. En om het allemaal niet nog vervelender te maken, hoorde ze nabij zich een geluid dat verdacht veel op sissen leek.

Rhine wilde schreeuwen, gillen, tieren, het liefste zelfs nog alles tegelijkertijd. Ze had zin om dingen pijn te doen, alles met de grond gelijk te maken. Dit was gewoon één van de ergste dagen ooit! Want serieus?! Hoe kon het in godsnaam gebeuren dat ze eerst een hele vervelende wandeling had mogen doorstaan en nu zou worden opgediend als hoofdgerecht voor een bende barbaren! En als dat nog niet genoeg was, zat ze ook nog eens opgescheept met dat mislukte prinsesje. Fijn, heel fijn, haar dag kon werkelijk niet beter worden. Zucht. Ze moest hier weg, en helaas kon ze dat kind ook maar beter meenemen. Anders zou ze er alleen later maar last van ervaren, en daar had ze niet bepaald behoefte aan. Rhine liet haar brein werken, ze moest plannen beramen. Eerst moesten de touwen die hun op hun plaats hielden verdwijnen. Het was een delicaat en lastig werkje om te verrichtten nu ze vastgebonden was, maart het lukte, de vraatzuchtige schaduwen vraten zich een weg door de touwen, verouderde hen zo snel totdat ze in as veranderde. Oké dat was dat, nu verstoppen en het plan verder uitbreiden. Met een zachte snelle tred, de tred die ze zichzelf had aangeleerd toen ze moest overleven door mensen te bestelen, door te vluchten voor de wet. Een dichte struik was een prima schuilplaats, tenminste voor een tijdje. Rhine wachtte in de struiken, keek naar het kind, zag hoe ze dichterbij kwam. ‘Bedankt,’ mompelde ze. Rhine keek haar aan met een ijselijke blik. “Als je volgende keer nog zo sloom bent laat ik je gewoon hangen.” Fluisterde ze op een kille toon. Nee Rhine had werkelijk geen behoefte aan een gezellige babbel met dit kind. Rhine probeerde na te denken, de volgende passen die ze konden zetten in kaart te brengen. Maar nadenken ging niet goed als een of ander mislukt prinsesje naar je aan het staren was. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar het kind. “Stop met staren, ik probeer te denken” Mopperde ze chagrijnig. Nee Rhine was niet echt in een tophumeur. Wederom werd haar gedachtegang onderbroken, maar dit keer was het niet het meisje, nee het waren de barbaren die kennelijk hun verdwijning hadden opgemerkt. Fijn, een heel uitgedokterd daar was nu geen tijd meer voor. Maar wat? Wat konden ze doen? ‘Ik heb een idee,’ zei ze zachtjes. Rhines blik gleed meteen naar het meisje. Een plan? Zij? Zat er dan toch iets in dat kopje van haar? ‘Die mannen zullen dadelijk wel een andere richting op rennen om naar ons opzoek te gaan. Zodra ze weg zijn, nemen wij de benen de andere kant op. Het kan me momenteel even niet schelen of we ons nu nog verder verdwalen, ik wil niet door hun geroosterd worden en…’ Haar zin werd niet afgemaakt, want helaas haar plan was al in het water gevallen nog voor het kon beginnen. Hoe verrassend, dus niet. De walgelijk uitziende mannen draaide zich naar hen toe kwamen op hen afgestormd als een woedende menigte, God dammit! Wat moesten ze nu doen?! Oh God!’ zei ze geschrokken. Schreeuwde het kind, terwijl Rhine nog steeds neer zat, ze had niet bewogen, ze had geen kick gegeven, ze keek alleen maar naar de mannen die steeds dichter bij kwamen. En toen poef, een windvlaag trof de mannen. Aha, een lucht magiër dat was dus waar ze mee opgescheept zat. ‘Rennen!’ zei sneeuwwitje tegen haar, waarna ze nog een zo’n windvlaag op hun af liet gaan en het daarna zelf op een rennen zette. Rhine keek naar de achteruit geblazen mannen en begon toen ook te rennen, haar menselijke benen waren niet snel genoeg, ze had meer snelheid nodig, dierlijke snelheid. Nog voor de gedachte zich helemaal had gevormd veranderde ze al in het hyena achtige wezen dat zich tot haar dierlijke vorm had gemaakt. Ze rende, keek met haar duistere ogen naar het bos. Ze zag het meisje ook rennen, en weer begon te gillen toen ze merkte dat de mannen naderde. Rhine kon maar net op tijd weg duiken voor de nieuwe windvlaag. Oh man wat had ze zin om haar tanden in dat kind te zetten en haar eens flink door elkaar te schudden. ‘Mother of God!’ schreeuwde sneeuwwitje, oh god kon ze nog iets anders buiten schreeuwen en gillen? Rhine volgde haar, haar poten vlogen over de grond, ah rennen, het was heerlijk. Rhine zag het zwartharige kind verdwijnen, ze rolde van een bergje af. Had ze een schuilplaats gevonden? Was het mogelijk? Kon ze blijkbaar toch nog iets goeds doen. Oké tijd voor de afleiding, want werkelijk zich opnieuw gaan verstoppen had weinig zin als de kans bestond dat de mannen hun weer vonden na vijf seconden. Ze stopte, stof waaide op terwijl haar nagels zich in de grond groeven. Grommend draaide ze zich naar het groepje van zes mannen. Zij waren het snelste geweest, de andere waren nog een heel stuk verder. Oké dit moest lukken, Rhine rende weg van de grot, meer richting het oosten, een afleiding, zodat de anderen zouden denken dat ze die richting uitgerend waren. Daar stopte ze weer. Draaide zich richting de mannen en viel aan, ze gromde, krapte, beet polsen en nekken door met haar scherpe zwarte tanden. Een paar keer werd ze geraakt door een scherpe speerpunt, een roestig mes of gewoon een vuistslag. Dat maakte haar alleen maar kwader. Ondanks haar zeurende ribben, haar pijnlijke poot bleef ze doorgaan, haar mond was net als haar vacht besmeurd met bloed, uiteraard niet haar eigen bloed, in ieder geval niet het grootste deel ervan. De mannen waren nog tamelijk snel afgeslacht, de bloederige lijken liet ze liggen terwijl ze zelf richting Sneeuwwitjes schuilplaats rende. Ze dook van de berg af en ging de grot binnen, een laag gegrom borrelde in haar borst, haar kraaloogjes keken het kind aan, het was hier donker, maar nog net licht genoeg om elkaar vaag te kunnen zien. Rhine veranderde weer in een mens, haar kleren plakte aan haar huid door het warme bloed van de mannen, haar armen stonden onder de schrammen. Ze likte het bloed dat om haar mond hing weg. “Het zal wel even duren voor ze ons nu vinden…de eerste groep is er al geweest. “ Sprak ze met een duivels grijnsje voor ze neerplofte. Rhine had eerst het gesis niet opgemerkt, niet tot dat het te laat was. Een scherpe pijn ging door haar pols, een kleine pijnkreet ontsnapte aan haar lippen. Ze keek in het duister, recht in de ogen van een ratelslang. Fijn ze zaten dus in zijn schuilplaats. Rhine nam het beest vast, net onder zijn kop zodat hij haar niet nog eens kon bijten. Ze keek naar het wezen met een intense haat. “Dat had je beter niet gedaan klein ventje.”Sprak ze voor ze het beest op de grond legde, en zijn schedel verbrijselde onder haar harde leren schoen. Het krakende geluid, het wanhopige gesis, het klonk haar als muziek in de oren. De dode slang schopte ze dieper de grot in voor ze haar ogen sloot. Haar pols klopte, maar ze sprak er niet over. Ze wilde er niet over spreken, ze wilde dit kind niet vertellen hoe vreselijk allergisch ze was voor slangen, hoe deze beet haar zwaar ziek kon maken, of haar kon doden. “En…Wat nu Sneeuwwitje?” Vroeg ze, haar ogen nog steeds gesloten. Het gif was zich al aan het verspreiden, zich aan het innsetelen in haar bloedbaan, zich laten meevoerend door haar bloedbaan. Een licht gevoel besloop haar al, drong door in haar hoofd…