Ongeveer voor het eerst liep Nariko rustig door de gangen. Haar kennismaking met Wren zat haar nog vers in het geheugen, dat zeker. Wren was van dat soort dat graag uitging, lol maakte en lak had aan alles. Nariko had dat ook wel, maar ze durfde het gewoon niet, tuurlijk wilde ze dolgraag nieuwe vrienden maken maar als het erop neerkwam werd ze altijd om de een of andere reden werd ze zo verlegen dat ze haast geen woord kon uitspreken. Maar nu was er een lichtpuntje, nu kon ze goed vrienden maken. Een uitstapje naar Erd, weliswaar niet haar favoriete planeet, maar het was met de Mentorklas, haar Mentorklas. De mentorklas van Master Laurent. Ze had hem nog geen enkele keer gezien, okay, een paar keer zien langslopen bij de leswisselingen, maar nooit goed met hem gepraat. Ze werd wat vrolijker door de vroege zonnestralen van kwart voor negen en begon te huppelen, een aantal veel oudere leerlingen keken naar haar alsof er een steekje bij haar los zat, maar Nariko deed het niets en ging vrolijk verder, terwijl haar bruine haren op en neer dansden. Ze sloeg verschillende gangen in, keek nieuwschierig om zich heen en keek vervolgens op de klok, tien voor negen, nu moest ze gaan opschieten. De huppel werd vervangen door een drafje, en al zoekend zocht ze het bord naar het Lanceringsplatform, wat gelukkig niet aan haar gezichtsveld ontsnapte. Ze rende door de gang naar buiten en ademde de frisse lucht in en voelde ze lichte zonnestralen op haar gezicht. Ze was de eerste, laurent stond en eindje verderop, zijn witte haren vielen af en toe in zijn gezicht. Nariko raapte al haar moed bijeen en liep nu rustig naar hem toe, en ze stak vriendelijk haar hand uit. haar hart bonkte in haar borstkas.''Ik ben Nariko Feardocha meneer.'' Stelde ze zich netjes voor, en ze glimlachte.

Klassenuitjes. Dit kon nooit goed gaan. Hij had zich zijn gesprek met Silmaril herinnerd en de Nogen Lux niet aangedaan, ook al zou hem dat er normaal uit laten zien. Hij moest zijn leven zelf leven, dat was waar. Hij kon niet zomaar zijn ware uiterlijk verhullen. Maar hij was zo bang, dat iedereen hem uit zou lachen, dat hij het buitenbeentje zou zijn. Niet dat hij er ook goed verzorgd uitzag of iets dergelijks, al voelde hij zich al wel iets beter door de medicijnen die Master Savador geregeld had, al zag hij er bij lange na nog niet gezond uit. Vanmorgen had hij nog in de spiegel gekeken – iets wat hij niet vaak deed – als om het te checken. Nog steeds hetzelfde droge, witte haar dat er uitzag als één grote dode massa. Nog steeds de aders die als bliksemschichten vanaf zijn oog over de linkerkant van zijn gezicht kronkelden, nog steeds dat dode oog met een laagje eroverheen alsof er ijs over zat, het oog dat nooit meer zou bewegen en nooit meer iets zou zien. Nog steeds die droge lippen, die veel te bleke huid en die ingevallen wangen. Die lamme linkerarm, die hij maar tegen zijn zij geklemd moest houden omdat het anders teveel pijn deed en toch niet echt meer werkte. Dat been, ook links, dat hij half achter zich aan moest slepen op slechte dagen. En nog steeds die huid die net te strak om zijn botten leek te zitten, dat lichaam dat net iets te ingevallen en te dun was om nog gezond te zijn. En vandaag deed alles nog eens zeer ook; het zou een heerlijke dag worden.
Hij had er rekening mee moeten houden dat hij niet zo snel liep. Soms vergat hij dat, meer omdat hij er niet teveel aan wilde denken eigenlijk dan omdat hij zo ignorant was. William had niet zijn meest complimenteuze kleding aangetrokken; gewoon de vale spijkerbroek, de afgetrapte schoenen, het verwassen vest dat meer donkerblauw dan zwart leek nu met de witte strepen op de armen en een slobberig shirt in een neutrale kleur. Het was de kleding waarmee hij zich meestal in het publiek vertoonde, het vest had immers een perfecte capuchon. Hij probeerde zo snel mogelijk naar het lanceringsplatform te lopen maar zijn benen wilden niet meewerken, het hinken kostte meer energie dan normaal en nee, verrassend genoeg zat rennen er echt niet in. Nee, echt niet. William wilde sneller lopen maar hij wist dat hij dan misselijk zou worden, dat de wormen het gebruik van teveel energie niet echt aanzagen als een kans om verder te slapen. Hoewel Alice heel veel van de Crestworms uit zijn lichaam gekregen had, zaten er nog een paar in hem; in het bloed wat hij uitkotste, in zijn bloedvaten en vlees. Hij zou er zijn leven niet meer vanaf komen; maar ze sliepen tenminste, dat was al iets.
Hij… hij was er bijna, nog die laatste loodjes. William had zijn capuchon ver over zijn hoofd getrokken en hield zijn blik gericht op zijn voeten. Eigenlijk was het best wel warm, maar zijn lichaam kon om eerlijk te zijn iedere opwarming wel gebruiken. Hij was letterlijk vel over been en op zijn rechterzij zat een lelijke wond waar je wat van de wormpjes in kon zien zitten als je goed genoeg keek. Op die plaats was zijn huid zo schraal geworden, zo doods, dat hij deels losgelaten had. Hij had er voor de zekerheid maar een verband omheen gedaan en nog wat medicijnen ingenomen. Moest toch iets eraan doen. God, wat voelde hij zich belabberd vandaag! Zo’n bonkende hoofdpijn, die vretende pijn die door de linkerhelft van zijn lichaam schoot, dat gevoel alsof hij ieder moment uit elkaar kon vallen. Nee, het was zijn dag niet. Eerlijk. De zon scheen fel op hem neer, hij kon slechts rillen van de warmte die tevergeefs zijn ijskoude lichaam binnen probeerde te dringen. Hij had geen vet of goede huid om warmte vast te houden, alleen zijn kleding en dat beetje natuurlijke bescherming dat hij nog had. Hopelijk werd er niet teveel magie gebruikt onderweg, dan was hij er vandoor. Als de wormen ook maar een beetje magie voelden begonnen ze te bewegen en dat kon alleen maar mis gaan. Misschien had hij inderdaad niet zo snel moeten lopen. Het was nu maar iets over negen, maar hij voelde zich zo mogelijk nog slechter. Bij Master Laurent stond al een meisje dat hij niet kende en dat waarschijnlijk veel jonger was dan hij. Hij liep maar naar de twee toe, omdat hij ook niet wist waar hij anders moest gaan staan. ’Goedemorgen,’ groette hij voorzichtig, zachtjes al klonk hij desondanks nog steeds buiten adem. Het meisje gaf hij ook een knikje. ’William Ventura, aangenaam Master,’ kreeg hij ietsje later over zijn lippen, met een lichte glimlach ook al moest die niet goed te zien zijn omdat hij zijn capuchon nog op had. Door de zon was de beschermende schaduw die het ding over zijn gezicht wierp bijna verdwenen, maar dat had hij niet door. In plaats daarvan liet hij zichzelf voorzichtig neerzakken op het bankje dat op het perron stond en zette de tas die hij had meegenomen neer, al zou hij toch niet eten; honger had hij nauwelijks. Hij haalde diep adem, probeerde zichzelf tot rust te brengen zodat hij nog mee zou kunnen gaan. ’Het spijt me, Master,’ begon hij, terwijl hij naar de man opkeek. ’Ik ben bang dat ik vandaag niet met alles mee kan doen als er lange afstanden gelopen moeten worden. Ik voel me niet zo… geweldig, maar ik wilde wel graag mee. Als u daar geen bezwaar tegen heeft.’ Als de Master het raadzaam vond dat hij niet meeging, ging hij wel terug. Of hij huurde krukken. Of hij deed iets anders. Maar dit was wel belangrijk, hij wilde wel een beetje in de klas opgenomen worden! ’Wat gaan we eigenlijk doen op Erd, Master?’ informeerde hij daarna nieuwsgierig. Anders zou hij het zelf misschien wel moeten beslissen. En hopen natuurlijk dat de Master niet van zijn verschijning schrok.

Het geluid van een wekker zorgde ervoor dat hij zijn kussen onder zijn hoofd vandaan trok en ergens random heen gooide. "Man, zet dat ding af." De woorden waren nog niet fatsoenlijk over zijn lippen heen of hij had al door dat het zijn eigen wekker was die afging. Wacht, waarom had hij zijn wekker gezet? Het was weekend, dus waarom zou hij een wekker zetten die hij door de week ook al niet zette? Ach ja, zo belangrijk zou het wel niet geweest zijn. Met een simpele beweging van zijn arm lag de wekker op de grond en stopte dus met tuten, eindelijk terug rust. De jongen had zich nog niet fatsoenlijk geïnstalleerd om verder te slapen, zonder kussen dan, toen hij ineens wist waarom hij een wekker gezet had. Ah damn, klasuitje met Master Laurent, de enige leraar op de hele school die zich niet door hen liet kisten. Geweldige man, echt waar. Tenminste iemand die kon lachen met hun grappen. Langzaam stapte Charlie uit zijn bed, ging zijn kussen halen en gooide dat naar zijn broer. "Opstaan slaapkop. Straks misschien we de shuttle nog voor het uitstapj...j...e." Het laatste woord kwam eruit met een geeuw. Na een avond feesten sliep iedereen toch graag uit, niet? Snel zocht hij wat kleding bijeen, deed deze aan en ging met zijn hand door zijn haren. Veel was daar toch niet aan te doen, dus dan kon hij beter tijd winnen en het zo laten. "Come on Bro!" Riep hij nog voordat hij Allen bij zijn pols pakte en zonder pardon meetrok, klaar of niet. Van hem mocht zijn broer daar in zijn onderbroek staan, zolang ze er maar samen aankwamen. De laatste meter was hij het rennen gewoon zat en sjokte hij verder. De zon deed wel goed na de winter. Niet dat sneeuw er niet mocht zijn, maar zon was toch veel plezanter. Even gleden zijn blauwe ogen naar zijn broer die naast hem liep en een grijns vormde zich om zijn lippen. Allen had op dit moment vast energie genoeg voor twee, dus waarom zou hij hem niet kunnen dragen. Charlie ging iets langzamer lopen zodat Allen een stukje voor hem uitliep, nam een aanloop en sprong op diens rug. "Hotsik," bracht hij grinnikend uit terwijl de lichtjes in zijn ogen op en neer dansten. Oh ja, dit kon best nog een leuke dat worden. Na een paar seconden ging hij terug van de rug van zijn broer af en liep rustig verder alsof er niets gebeurd was. Dit werd waarschijnlijk nog een geweldige dag. Er stonden al drie leerlingen naast Laurent, leuk. Twee meisjes en iemand met een capuchon op zijn hoofd, ging het regenen ofzo? Dat was iets om steaks achter te komen, nu eerst maar even melden dat ze er waren, al had hun mentor dat zelf ook al wel door. "Goedemorgen, master," zei hij opgewekt tegen de witharige man met nog altijd diezelfde grijns als daarnet om zijn lippen. Ja, dit uitstapje werd geweldig.


Meh, sorry voor de weirde en late post

Allen hoorde gepiep en draaide zich zuchtend weg van het geluid. Volgens zijn berekeningen was het weekend en dat betekende dus dat hij pas rond de middag zijn bed uit zou komen. Hij sloeg de deken over zijn oor, zodat hij minder last had van het geluid. Ook zijn broer werd wakker van het ergerlijke gerinkel. "Man, zet dat ding af." zei zijn broer. Even twijfelde Allen, hij had toch geen wekker gezet? ''Mhmmm...'' mompelde hij wezenloos. ''Niet van mij hoor'' Maar Charlie had al korte metten gemaakt met de overlastbron en in de weldadige stilte sloot Allen zijn ogen weer. Hij lag alweer grotendeels knock-out te slapen toen er een kussen tegen zijn zij aan vloog. Allen gromde geïrriteerd. ''Wááát? Laat me met rust, man.'' vroeg hij klagerig. Ja, in de vroege morgen kwam hij altijd heel intelligent over. "Opstaan slaapkop. Straks misschien we de shuttle nog voor het uitstapj...j...e." Geschrokken kwam Allen overeind. Dat ja. Dat was de reden dat ze gisternacht hadden besloten een wekker te zetten. Iets wat ze anders nooit deden. Maar voor Master Laurent wilden ze nog wel proberen op tijd te komen. Een onmogelijke taak als je zo laat en zwaar dronken in bed terecht was gekomen. ''Godver...'' Hij rolde uit bed en begon met zijn spijkerbroek te worstelen. Spoedde zich naar de badkamer en gooide een flinke plens water in zijn gezicht om wakker te worden. Okay, nu nog een shirt en een trui, het ging goed. Allen was nog daas van de korte nacht, maar had er wel zin in. Laurent was een van hun favoriete leraren, al zouden ze dat nooit zo direct laten merken. Maar Allen had respect voor de man, die zich niet gek liet maken. En ook nog eens een pietsje humor bezat. Na een vrolijke roep van zijn broer werd hij meegesleurd. Hij griste nog snel zijn jas van de tafel en rende met zijn broer mee. De wind deed zijn rode haren wapperen en hij probeerde onder het rennen zijn jas aan te trekken. Toen ze in de buurt van het platform waren begon Charlie langzamer te lopen. Allen bleef zelf verder wandelen, niet snel, maar wel sneller dan zijn broer nu. Toen die plots op zijn rug sprong zuchtte Allen, maar algauw grinnikte hij. Vrolijk liep hij door alsof er niets aan de hand was. Ja, dit was heus de normaalste zaak van de wereld. Als je met de tweeling te maken had kon je maar beter snel wennen aan de gekke impulsieve actie's. En als je daar niet tegen kon, dan had je pech. Toen zijn broer weer naast hem liep keek Allen hem streng aan. ''Jij brutale vlegel, schaam je.'' siste hij woedend en hij staarde met een boos gezicht naar Charlie. Savador-style. Hij grijnsde breed en bekeek de opkomst. Een tenger figuur met capuchon op en verder twee meisjes, één met lang groen haar, waar Allen even gebiologeerd naar keek. Natuurlijk waren er wel meer mensen met een iets ander uiterlijk, maar Allen was toch nieuwsgierig. Grenaan, nam hij maar aan. Groen, plantjes, die link was snel gelegd en zou daar blijven, zelfs als hij het fout had gezien. ''Hey'' begroette hij eerst alle leerlingen enthousiast. ''Goodmorning, masteeer Laurent! Zijn we erg laat?'' Ja, hij had er zin in. Zijn hoofd was duf en voelde zwaar aan, maar hij zou vol energie van deze dag genieten.

Anouck werd wakker en sprong meteen uit bed. Vandaag zou ze nog meer mensen gaan ontmoeten. Vliegensvlug kleedde ze zichzelf om. Ze had maar een gewone jeansbroek aangedaan. Erboven had ze een pikzwart t-shirt met witte muzieknoten erop aangetrokken. Anouck wandelde rustig door de gangen, geen benul van waar ze eigenlijk naartoe ging. Ze was gisteren pas aangekomen en had niet eens een rondleiding gekregen, of een plannetje. Ze werd steeds nerveuser en nerveuser omdat ze de weg niet vond. Ze begon te snelwandelen, daarna zelfs te rennen. Maar toen riep een leerkracht dat ze naar hem moest komen. "Hier word niet gerent meisje." Zei de man streng. "Sorry, maar ik moet naar de lanceringsplatformen, heb geen flauw idee waar het is en ik ben bijna te laat." De leerkracht legde de weg glimlachend uit. Anouck bedankte de man en wanneer ze het hoekje om was, begon ze weer vliegensvlug te rennen. Uiteindelijk zag ze een bordje, ze volgde het en opende de deur. Ze werd 'verblind' door het licht en deinsde even achteruit. Ze ging naar een groepje toe. "Ik ben Anouck meneer, Anouck Aguirre master." Zei ze tegen de man. Ze hijgde nog lichtjes na. Ze had al licht spijt dat ze naar deze school gekomen was. Opeens hoorde ze het geluid van een arend en ze draaide zich om. "Dit meen je niet hé? Hoe ben je uit je kooi gebroken?" Ze zuchtte geïrriteerd en draaide zich naar de leerkracht. "Master, vind u het erg als ik mijn arend weer in zijn kooi ga proppen?" Vroeg ze beleefd. Aetius ging op haar schouder zitten. Waarom maakte zei toch de hele tijd flaters?