Norwood liep na zijn laatste naar zijn kast. Hij trok wat schonere kleding aan en kamde zijn haren weer in model. Vanavond was het zover. Norwood had de uitnodigingen verzonden en vond dat het wel gezellig idee was.

Eenmaal klaar en zijn gewoonlijke kleding ververst voor iets anders. Gewoon weer iets wat hij normaal aan had. Norwood keek kort op de grote klok. Hmmm, nog tien minuten. Hij zou vast klaar gaan maken voor het vertrek. Norwood greep zijn lange jas en rende naar de lanceringsplatform.

Nog niemand, mooi dat kwam goed uit. Hij had alle collega's uitgenodigd. Kale, Malaika, Delaija, Eletha, Akito en heel de ratteplan. Hij had zelfs een uitnodiging op Savador's bureau achtergelaten. Hij had bewust niet direct aan hem gegeven. Hij wist dat als hij dat wel deed dat Savador zich zou verweren en in de verdediging zou schieten. Norwood vond dat ook hij het volste recht had om mee te komen. Maar dat bleef zijn keuze. Norwood had het gewoon op de bureau's gelegd. Na wat geregel had hij een tafel weten te bemachtigen in een restaurant op Cassia. Het stond allemaal in de uitnodiging vermeld. Het etentje, wanneer ze op het platform moesten zijn. En waar! Dat was van belang. Als Savador mee kwam en hij wist niet waar ze heen gingen en hij kwam op Cassia terecht dan kreeg Norwood weer gesnauw. Norwood had ook Madeline uitgenodigd. Ze was immers nog steeds het voormalig schoolhoofd. Kortom hij had zowat alle volwassenen uitgenodigd. Inclusief stagiaires. De legendarische magicians had hij niet meegevraagd. Die waren nogal druk met hun eigen taak.

Norwood glimlachte. Keek op zijn horloge. Vijf voor acht. Nog vijf minuten voor vertrek. Hij keek gespannen naar de ingang van het platform. Om te zien wie er allemaal kwamen.

O, soms zou je echt zeggen dat ze blond was! Malaika gooide haar tas op haar bed en begon snel kleding uit te zoeken voor het etentje waarvoor zij en de andere collega's uitgenodigd waren. Gezellig idee, toch? Ze deed gewoon normale kleding aan, alleen wel andere. Iedereen had haar er vandaag al in rond zien lopen. Ze had er geen zin in om een avondjurk ofzo aan te trekken; teveel gedoe en waarschijnlijk zou toch niemand dat doen. Samen met Delaija was zij de enige vrouwelijke leraar en Delaija was nu niet bepaald een persoon om jurken aan te doen. Toch wilde ze iets vrolijks aandoen, niet zoiets saais als een doodnormale spijkerbroek. Dan maar een vrolijk jurkje? Of een rok? Wat een gedoe.. Uiteindelijk werd het een legging met een rokje met verschillende laagjes, plus een vrolijk shirt wat je toch niet zag door haar jas. Terwijl ze haar schoenen aantrok kamde ze snel haar haren en stopte nog wat dingen in haar tasje, dat standaard meeging op uitjes. Als ze nu nog te laat kwam ging ze zichzelf echt tegen het hoofd slaan! Misschien had ze een horloge moeten kopen waarvan ze wist hoeveel minuten het nu voorliep. Of ze was te vroeg, of ze was te laat. Geen idee, om eerlijk te zijn. Acht uur, ze kon het nu toch wel halen? Haar eigen horloge gaf al acht uur aan. Snel haastte ze zich naar het platform, toch blij dat ze zich omgekleed had. Voelde toch wat feestelijker. Toen ze eraan kwam, zag ze echter alleen Norwood staan, die stond te wachten. Ze keek even op haar eigen horloge, om te concluderen dat ze eigenlijk te laat en te vroeg tegelijk was. 'Hoi!' riep ze vrolijk, nog van een afstandje. 'O, ik dacht echt dat ik te laat was! Volgende keer moet ik m'n horloge goed zetten. Welke tijd heb jij?' vroeg ze, met een glimlach. Nou, als de rest er nog niet was, was er in ieder geval niets aan de hand.

De uitnodiging op zijn bureau had hem doen fronsen, in eerste instantie had hij ook de erge drang gehad om het in een ruwe beweging te verscheuren en in de prullenmand te werpen. Een 'gezellig' uitstapje naar een afschuwelijke planeet om zich daar vol te gaan proppen omringd door collega's waarvan eigenlijk niemand hem echt mocht. Hij had zo ook zijn erge twijfels gekregen of Madeline hem ooit nog wilde zien of spreken nadat ze hem de vorige keer flink op zijn plaats gewezen had, inclusief een pijnlijk knietje in zijn kruis. Eigenlijk was ze de enige van de lerarengroep die het geen probleem vond om met hem voor de leutigheid te praten en te lachen. Zonder haar zou hij er waarschijnlijk maar afgezonderd van de rest bijzitten, af en toe wat eten op zijn vorkje prikkend. Maar het was eigenlijk ook om die reden dat Savador toch had overwogen om wél mee te gaan; met name alleen om weer bij Madeline in de buurt te kunnen zijn. Als ze tenminste kwam. Hij zou zich deze keer wat koester houden, had ook voorgenomen om zo weinig mogelijk contact met de anderen te zoeken, mocht dat aanleiding zijn tot weer een nieuw conflict. Keurend stond hij nu voor de spiegel in een driedelig effen zwart mannenpak en verwisselde steeds twijfelend zijn vlinderstrikje voor een stropdas en andersom. Wat zou Madeline mooier vinden? Als ze vond dat hij er vanavond elegant gekleed bijliep, misschien was er dan een kleine kans dat ze weer tegen hem zou praten? Na het etentje misschien ook een dans? Fronsend sloot Savador zijn ogen en leunde met zijn voorhoofd tegen de spiegel. 'Hou toch op,' sprak hij zichzelf sissend toe. Diva, hij moest nu echt trouw aan Diva blijven. Bovendien zou Madeline hem toch niet zien staan, want Norwood was ook van de partij. Zijn bleke gezicht betrok direct bij die gedachte. Niet aan denken.
Met een strakke uitdrukking op zijn gelaat trok Savador de stropdas strak en trok de rechte kraag van zijn spierwitte overhemd op. De vlinderdas borg hij weer netjes op. Na nog wat prutsig gefriemel om de paarse oorbellen aan zijn oorlellen te bevestigen en nog een keer snel met een hand door zijn wat meer glanzende zwarte lokken te gaan, besloot hij richting het lanceringsplatform te gaan. Kwart voor acht; dat was te doen. Zwijgend pakte hij zijn zwarte steunstok waarvan het handvat een slangenkop met opengesperde bek was voor hij vertrok. Het ding had hij de laatste tijd echt nodig, wilde hij niet opnieuw onderuit gaan, en behalve dat was het ook een goed steunpunt om zijn wervelkolom in een rechte positie te houden.

Het geluid van zijn voetstappen was amper te horen op het buitenterrein, daarentegen waren de luide tikken van zijn steunstok wel goed hoorbaar. Savadors blik leek zich te verharden toen hij al twee gestaltes op het lanceringsplatform kon onderscheiden. Fantastisch; stronkschlemiel en roddelklep. Er was weinig aan te doen of er borrelde een grote haat in zijn binnenste op. Hij sloot zijn ogen even om de kalmte te behouden, al ging dat met redelijk veel moeite. Als hij nu al uit zijn slof schoot zou dat een slechte start betekenen. Hij moest zichzelf vermannen, straks zag hij Madeline. Savador keek strak voor zich uit terwijl hij Norwood en Malaika zonder ook maar een begroeting of iets dergelijks te laten horen passeerde. Zwijgend liep hij wat verder tot hij een stukje verderop genoeg meters van de twee was verwijderd, en bleef daar met zijn rug koppig naar hen toegekeerd en zijn beide handen rustend op de zilveren slangenkop van zijn steunstok roerloos wachtend staan.

Norwood had zelf een pilaar van hout gecreërd om tegen te leunen. Het was vermoeiend om constant te staan na een dag intensief les te geven. Zonder het zelf door te hebben verdween deze paal uit reflex toen hij iemand hoorde roepen. Hierdoor verloor hij bijna zijn evenwicht en wist nog net overeind te blijven. Hij herstelde zich snel. Ging overeind staan keek naar wie hem begroet had en had moeite om zichzelf niet voor het hoofd te slaan. Okey, Norwood kon serieus zijn maar ook hij had soms domme acties. "Ook hallo..." sprak hij grinnikend en knikte. Hij hoorde haar vraag. "Hmm, vijf voor...inmiddels..." sprak hij kalm en knikte. "Staat je goed, die kleding..." sprak hij even vriendelijk. Van over de schouder zag hij Savador aan komen wankelen. Fijn de slang had een te strakke stropdas aan en was waarschijnlijk de enige in pak. Norwood kon zich moeilijk herrineren of hij nou vermeld had dat het formeel was of dat het gewoon losjes was. Niet dat het hem wat uitmaakte. Het zag er wel komisch uit zo. Norwood keek weer naar Malaika. "Ja, ik heb hem ook uitgenodigd..." sprak hij ter uitleg. "Hij hoort immers ook bij het team..." sprak hij kalm. Het was eerder een teamkiller maar dat deerde Norwood niet. Niet nu tenminste. Zijn blik ging kort naar de ingang. Als dit alles was, dan had hij wel heel weinig opkomst. Norwood was er haast zeker van dat er meer kwamen. Het was atlijd gezellig om met zijn allen wat te gaan eten.

Madeline had een tijdje getwijfeld of ze wel mee zou gaan. Ze wou al haar oude collega's graag zien. Zelfs Savador miste ze. Maar ze was niet echt deel meer van de school. Ze zou zich ongemakkelijk voelen. Of zogezegd het vijfde wiel aan de wagen. Maar uiteindelijk had ze zich vermand en had besloten toch heen te gaan. Nu stond ze voor haar spiegel te draaien in een zwart/witte jurk. Hij reikte tot haar enkels maar aan de rechterkant zat er een split in tot net boven haar knie. De jurk had maar één lange mouw. En deze zat aan de linkerkant wat een leuk averechts effect gaf met de split aan de rechterkant. Madeline had een zilveren ketting met parels omgedaan. Diezelfde parels kwamen terug in haar oorbellen, versieringen waarmee ze haar haren had opgestoken en de enkelband om haar rechterenkel. Verder droeg ze zwarte hakken. en een zilveren armband om haar linker pols. Ze draaide nog een klein rondje. Nog een beetje lippenstift en wat oogschaduw. Ja, zo kon het wel.

Het geluid van haar hakken weergalmde over het platform toen Madeline aan kwam lopen. Maar niet alleen. Ze trok Kale letterlijk aan zijn oor mee. Toen ze had opgevangen dat hij had besloten om niet te gaan was ze hem persoonlijk op komen halen. 'Denk maar niet dat je er zo gemakkelijk onderuit komt Kale,' zei Madeline met een kleine grijns al was die alles behalve vriendelijk. Ze sleurde hem zo mee het platform op. Pas toen ze Norwood en Savador zag staan liet ze hem los. Met kleine passen liep ze naar hen toe. Ze drukte Norwood een kus op zijn wang en grinnikte zachtjes toen ze zag dat ze een lippenstift afdruk op zijn wang had achtergelaten. 'Sorry Norwood,' verontschuldigde ze zich zacht terwijl ze de afdruk met een hagelwitte zakdoek wegveegde. Ze wuifde zachtjes met een kleine glimlach naar Savador. Vervolgens gleed haar blik naar de andere vrouw in het gezelschap. 'Wij kennen elkaar nog niet geloof ik. Mijn naam is Madeline. Jij bent Malaika niet waar? De nieuwe lerares licht magie,' sprak ze terwijl ze haar hand uitstak ter begroeting.

Norwood had zwijgzaam staan wachten en had een glimlach op zijn gezicht. Het zou niet enorm lang meer duren tot ze zouden vertrekken. Norwood bleef rustig op zijn plek staan en keek op bij weergalmende stappen. Hakken waren er duidelijk aan op te maken. "Madeline..." sprak hij zachtjes. En toen het bekende gezicht om de hoek kwam glimlachte Norwood iets breder. Het had Delaija niet kunnen zijn. die liep op blote voeten. Norwood glimlachte vriendelijk en grinnikte even om Kale die meegesleurd werd. Norwood had al verwacht dat die niet mee wilde. Zelf had Norwood er vrede mee maar Madeline was kennenlijk anders in dat soort dingen. Hij knikte even bij haar woorden. "Geeft niet..." sprak hij kalm. "Moet je maar wat minder lipstift op doen..." sprak hij plagend. En grinnikte even. Hij knikte even gedag naar Kale. Hij zag dat Madeline nog naar Savador wuifde. Zijn ogen gingen kort naar de slangenkop en hoopte wat jalozie in zijn gezicht te zien. Norwood wist dat Savador jaloers op hem was en vanuit daar zijn haat naar hem kwam. Norwood glimlachte en keek kort nog naar de ingang. Misschien kwam Eletha of Akito ook mee. Norwood verplichtte hen echter niets.

Ze grinnikte even toen Norwood bijna omviel, niet uit leedvermaak maar om het gezicht dat hij trok. Malaika was niet bepaald immuun voor grappige dingen. Ze knikte even toen hij haar de tijd gaf en zette haar eigen horloge even goed. Nu hoefde ze tenminste niet meer ontzettend te stressen. Misschien vertrok ze nu wel op tijd en was ze niet belachelijk te vroeg. Omdat ze vaak nogal last-minute begon met vertrekken, zorgde ze ervoor dat ze de laatste tijd minstens tien minuten te vroeg was. En op een horloge dat voorloopt is dat veel. Nu kon ze een beetje normaal arriveren. 'Bedankt,' glimlachte ze bij zijn opmerking. Zoveel mannen die daarop letten kwam je niet tegen! Ze zag hem over haar schouder kijken naar iemand die aankwam. Malaika ging iets anders staan, zodat ze ook kon kijken. O, Savador kwam eraan. Ergens moest hij toch vrolijk zijn, diep vanbinnen? Waar was echter de vraag en ze had niet het idee dat ze er ooit achter ging komen. Toch werd de lach op haar gezicht niet minder. Waarom zou ze ook? Op zich was Savador wel grappig, zo stoïcijns als hij was. Maar dat lag ook weer aan haar gevoel voor humor, dat heel breed was. Ze besloot niets te antwoorden op Norwoods waarschuwing, alleen een knikje, aangezien Savador ervan overtuigd was dat ze graag roddelde en dan nog het liefst over hem. Wat wist zij nu over hem? Zijn naam en dat hij veel scheen te schreeuwen voor de klas. Fijne roddels, die kende iedereen al. Ach, hij negeerde hen toch. Waarom ging hij mee? Voor hem zou het niet echt gezellig worden. Wat later kwam er een andere vrouw aangelopen, met een mooie jurk aan. Ze gaf Norwood een zoen, wuifde naar Savador en stelde zich toen voor aan Malaika. Malaika lachte opgewekt naar haar en schudde haar hand. 'Aangenaam kennis te maken, Madeline! Ja, dat ben ik inderdaad,' antwoordde ze, waarna ze de hand weer losliet. Nou, deze vrouw leek in ieder geval geen sfeerverpester. Wie zouden er nog meer komen?

[Roddelklep! x3, ik lag echt even dubbel]

(Lin! Waarom nou aan m'n oor? xD)

Kale had besloten, zodra hij de uitnodiging had gekregen dat hij niet heen zou gaan. Hij had niet bijzonder veel zin in sociaal contact met zijn collega's. Hij hield niet van dat soort dingen. Kale sloot zichzelf liever op in een studeerkamer met een boek. Daarbij had hij er helemaal geen tijd voor. Maar zodra Madeline daar van gehoord had was ze hem persoonlijk op komen zoeken en had hem meegesleurd. Letterlijk, want ze trok hem hard aan zijn oor mee waardoor Kale een beetje in een gebogen houding verkeerde en haast over zijn eigen voeten struikelde. 'Auw, Madeline. Laat nou los. Het is niet dat ik eronderuit probeer te komen, ik heb gewoon geen tijd. Auw, laat nou los,' probeerde hij in de hoop dat ze zijn oor los zou laten. Toen ze dat eindelijk deed drukte Kale pijnlijk zijn hand tegen zijn oor. Waar Madeline getrokken had was zijn oor een beetje rood en het deed pijn. Maar verder viel het wel mee. Kale trok zijn kleding recht die door de rare houding omhoog gekropen was. Het was een simpele, toch nette, zwarte broek, een donkerblauw shirt met lange mouwen en daaroverheen een simpele zwarte jas. Niet echt bijzonder maar netjes genoeg voor een gelegenheid als deze. Kale liep eveneens naar het groepje toe. Hij knikte Savador stijfjes toe, al was het maar om beleefd te zijn. Hij mocht die man niet. Naar Norwood was zijn begroetende knik ietsje hartelijker. Er kon zelfs even een klein glimlachje vanaf. Vervolgens gleden zijn ogen naar de laatste van het gezelschap. Een vrouw die hij nog niet kende, maar een grote hoeveelheid licht magie uitstraalde wat Kale alleen al hoofdpijn bezorgde als hij haar magische trillingen alleen al voelde in de lucht.

Roerloos als een standbeeld met zijn handen nog leunend op de steunstok die precies voor het midden van zijn wat uit elkaar gezette benen geplaatst was bleef Savador geduldig staan, in zijn slangachtige ogen een ietwat harde blik onder een strenge frons. Duurde het nog lang? Er was namelijk niets aan zonder Madeline. Zijn hoofd draaide zich met een ruk om toen het geluid van tikkende hakken over het lanceringsplatform galmde, en hakken waren precies gebruikelijke schoenen voor Madeline om aan te trekken. Oncontrolerend maakte zijn hart een aantal ferme slagen toen zijn zicht gestreeld werd door het blonde gestalte die hij al zolang weer wilde aanschouwen. Over zijn schouder gleden zijn ogen over haar lichaam en haar elegante kledingdracht, ieder klein detail dat weer een hardere hartslag dan de vorige veroorzaakte in zich opnemend. Daarbij negeerde hij Kale straal die waarschijnlijk letterlijk was meegesleurd, een aanzicht dat het hele plaatje weer net zo goed flink verpestte. Savador was trouwens ook teveel betoverd door Madeline's verschijning; wat was ze mooi.
Hij drukte zijn smalle lippen zuur op elkaar en draaide zijn hoofd direct weer weg zodat hij nu weer in een afgezonderde positie stond toen ze Norwood zonodig een kus op de wang moest geven, hoe hij met zijn rug naar de rest stond toegekeerd daarbij opgeteld. Althans, niet helemaal: tussen zijn sluike lokken door wierp hij Norwood vanuit zijn ooghoeken een vernietigende blik toe toen dat ventje het flikte zijn blik naar hem af te laten dwalen, waarschijnlijk hopend op een flintertje jaloezie. Savadors blik viel kort op Kale toen hij zich eveneens bij het groepje gevoegd had. Zijn reactie op zijn zwijgende begroeting was een kort en nauwelijks zichtbaar hoofdknikje terug, al straalden zijn goudkleurigen ogen vol haat jegens de man uit. Al gauw gleed zijn blik weer stiekem loerend terug naar Madeline. Het was deels schrik dat door zijn aderen schoot toen ze haar aandacht plots op hem gevestigd had en naar hem wuifde. Hij meende zijn hart te voelen smelten in zijn borstkas en de hete gesmolten druppels van wat ervan over was gebleven zijn buik verwarmen. Schichtig, zelfs bijna verlegen wuifde Savador met een zachte glimlach kleintjes terug. Zou hij naar haar toe gaan om met haar te praten? Met zijn ogen bedenkelijk gesloten draaide hij zijn hoofd opnieuw terug in de oorspronkelijke positie. Niet nu. Later op de avond wellicht, als Norwood en anderen uit haar buurt waren en hij haar even voor zichzelf kon houden.

Delaija gaapte. Ze wist niet wat ze aan had moeten trekken. Tja, wat kon je van zo'n uitstapje verwachten? Delaija trok haar witte, fluwelen jurk aan, die ze ook bij de nacht bij Elatha had aangehad. Ze vond het een mooi ding en hij zat ook nog eens lekker, wat dus dubbel voordeel gaf. Delaija strekte haar nek, die kraakte. Ze wist niet zeker of ze nu wel schoenen moest aandoen. Hakken stonden haar sowieso niet, maar was op blote voeten niet een beetje onbeleefd? Ze waren wel niets anders van haar gewend, maar ja... Delaija besloot zichzelf te blijven en besloot om geen hakken te dragen. Ze wierp die met een goedgemikte smijt naar de hoek van de kamer. Ze schoot in de lach. Met schoenen smijten was nu niet bepaald goed, de hakken konden breken. Waarom had ze die trouwens ook gekocht? Voor mooie gelegenheden waarschijnlijk. Maar die was ze nu nog niet bepaald tegengekomen. Delaija schoot in de lach en bekeek zichzelf kritisch. Ze vond het goed zo en draaide zich toen om. Ze had met een krultang haar haren gekruld, iets wat ze ook niet zo vaak deed. Ze haalde de overige haren uit haar nek, zodat het zeker niet zou gaan jeuken. Een leerkracht die de hele tijd met haar nagels over haar rug aan het schapen was, was nu niet bepaald een beleefd voorbeeld. Delaija was niet zenuwachtig of zo. Waarom zou ze? Een leuk uitstapje met haar collega's was iets wat plezier opleverde, geen spanning. Norwood had onder dat vlak wel verstaan wat nu precies ontspanning was. Dat deed Delaija wel goed. Het groepje leerkrachten die daar al stonden deden haar meer goed. Delaija liep op Melaika af en wierp een blik op Savador. Ze keek hem maar niet te lang aan. Het geroddel over hem tussen haar en Melaika zou nog niet vergeten zijn. Tenminste, niet langs Savador's kant in elk geval. Delaija glimlachte naar Melaika. 'Hallo!'

Madeline had nog iemand anders meegesleurd, iemand die ze niet kende om eerlijk te zijn. Of wacht, had ze niet gehoord dat hij de leraar Dark Magic was? Geen flauw idee, in ieder geval. Het was duidelijk voor haar dat hij van Shadra kwam, dat was wel te voelen. Waarschijnlijk was hij naast Savador haar grootste tegenpool hier, met duistere magie. Ach, ze zou het wel redden. 'Hallo, aangenaam kennis te maken. Ik ben Malaika,' stelde ze zichzelf aan hem voor, terwijl ze haar hand naar hem uitstak. Wel zo netjes, niet? Moest ze hem anders gaan negeren? Vanuit haar ooghoek zag ze Savador reageren op het gewuif van Madeline, waardoor hij een nogal.. kwijlerige? Nee, eerder verlegen. Als ze hem niet gekend had, kon hij er schattig uitzien. Laat maar, kansloos. Malaika keek weer voor zich. Hé, daar kwam Delaija aan, of het moest aan haar liggen! Ze had een prachtige, witfluwelen jurk aan. Malaika groette terug. 'Hoi! Prachtige jurk,' complimenteerde ze Delaija, die zoals wel vaker op blote voeten was. Geen probleem, toch. Ze bleef lekker zichzelf. Ze zou vanavond zoveel mogelijk moeten vermijden om Savador's naam te zeggen in de buurt van Delaija, dan zou hij nog chagrijniger gaan kijken - als dat mogelijk was. Iets wat ze betwijfelde, maar goed, er konden vreemde dingen gebeuren wanneer iemand echt overstrest raakte. Er waren al best veel collega's, was Norwoods werk toch niet voor niets geweest!

Akito luisterde naar de galm die zijn eigen schoenen maakte toen hij richting het platform liep. Hij had met moeite zijn boeken weg moeten leggen om zich aan te zetten naar dat uitstapje te gaan. Hij had immers nog steeds andere zorgen aan zijn hoofd die hem nog regelmatig in de weg zaten. Voor de verandering had Akito geen zwarte trui aan maar een overhemd met een zwarte stropdas. Het overhemd zat niet in zijn broek gepropt en de stropdas niet tot strak in zijn nek vastgemaakt. Dat was echter meer omdat Akito daar niet tegen kon. Dan had hij te weinig vrijheid naar zijn gevoel. Over het witte overhemd droeg hij nog een zwart jasje. Daaronder gewoon zijn normale nette zwarte broek en schoenen.
Hij streek een paar donkere lokken uit zijn gezicht terwijl zijn blik over het platform ging en zich vestigde op het kleine groepje leraren. Akito zag nu dat Madeline er ook bij stond. Eigenlijk wel logisch gezien het feit dat ze met Norwood getrouwd was en, ondanks dat Savador nu haar baan had, nog steeds een deel van d school was.
Akito liep verder op hen af en knikte naar iedereen een begroeting gevolgd door een zacht gemompelde 'hallo'. Zijn donkerpaarse irissen vestigden zich op de onbekende dame in het gezelschap. Hij had al iets gehoord over een nieuwe collega, maar had haar naam niet kunnen onthouden.

Norwood zijn ogen hielden alles in de gaten. Kale had hij nog begroet. Ineens voelde hij een walm aardmagie naderen. Delaija kwam ook mee! Altijd gezellig. Norwood zelf deerde het weinig of ze nou wel of geen schoensel aan had. Zolang ze maar zichzelf bleef. Norwood keek nog op de klok. Het was tijd. Hij klapte in zijn handen voor algemene aandacht en knikte. "Het is tijd om te vertrekken!" galmde zijn stem. Norwood liep de shuttle in en zocht een willekeurig plekje uit.

[omdat vele topics vastlopen op dit punt besluit ik de reis direct te skippen.]

Het grote gebouw doemde op en Norwood glunderde. Hij had de rit naast Madeline gezeten, maar alleen uit het raampje gestaard. Norwood stond op toen de shuttle geland was en liep naar de voorkant. "Okey, de gehele zaal is afgehuurd voor ons. Diner, inclusief een dansvloer..." sprak hij kalmpjes. "Als je me wilt volgen dan neem ik jullie mee naar de zaal. Eenmaal daar, vul je zelf maar wat in." sprak Norwood die toen de rest meewenkte en richting de zaal liep.
Eenmaal bij de zaal aangekomen keek Norwood rond. Een rij tafels waar het eten op zou komen te staan. Een tafel met bestek en borden. De dansvloer was een dikke glasplaat met daaronder verscheidenne Cassiaanse wezens die er ongestoord onderdoor zwemde. Intussen speelde er ook een deuntje. Norwood werd ineens geroepen. Een van de koks wenkte hem. Norwood keek naar de rest. "Maak het jezelf alvast gemakkelijk." was het enige wat hij zei. Daarna liep hij weg van de groep om te luisteren wat de kok zei. Ze stonden met hun rug naar de groep toe. Dus wat er precies gebeurde zag Norwood niet.

[global warning: laat ik dit even duidelijk maken. Ik vind het vervelend dat als er mensen komen dat het topic stilvalt doordat mensen wachten tot er een inactief persoon weer eens gepost heeft. Ditmaal zeg ik: post wanneer je iets weet te posten ONGEACHT hoe actief de anderen zijn.]
{Rude, kwam jij nog of niet? Het is nu nog mogelijk.}

Zwijgzaam verbleef Savador in zijn afgezonderde positie terwijl het groepje aan collega's achter hem steeds groter werd. Hij zag het glurend over zijn schouder wanneer hij zijn hoofd draaide, zijn slangachtige ogen loerden met een gebruikelijke nukkigheid tussen zijn sluike zwarte lokken door die overigens hun oorspronkelijke lengte weer terughadden. Meerdere mensen kwamen beurtelings aanlopen; zijn blik betrok direct toen hij Delaija opmerkte. Die tuthola ging natuurlijk direct bij Malaika staan, konden ze weer giechelend nare dingen over hem zeggen wanneer hij het niet hoorde. Zacht slaakte hij een diepe zucht en staarde wat triestig voor zich uit. Waarom moesten ze altijd zo negatief over hem oordelen? Waarom ging dat gesmoes nooit eens over dat hij leuk en knap was, dat hij heus wel meer was dan een gevoelloze zak alleen? Waarom gebeurde het nooit eens dat de vrouwen naar hém snakten in plaats van andersom? Vreugdeloos grinnikte hij even zacht in zichzelf. Weinig kans. Diva besteedde geen aandacht meer aan hem, Madeline was bezet door een knolraap en Neara wilde hem ongetwijfeld alleen het bed inwerken om hem daarna al net zo onverschillig weg te sturen.
Nogmaals wierp Savador een blik over zijn schouder. Akito kwam eraan; met de man had hij tot nu toe eigenlijk nog bar weinig contact gehad. Minachtend gleden zijn goudkleurigen ogen over Akito's kledingdracht, die sterk vergelijkbaar was met de zijne. Het enige verschil was dat hijzelf wel zijn overhemd in zijn broek gestopt had en de zwarte stropdas tot strak in zijn nek had aangetrokken. Zijn eigen schouders kwamen er ongetwijfeld ook breder in zijn overjas uit. Zacht snuivend draaide Savador zijn hoofd weer terug; het deed er niet toe. Hij zag er naar zijn gevoel goed genoeg uit, sowieso was hij degene die Madeline's hart vanavond voor eens en voor altijd zou veroveren. Vannacht ging ze na afloop van deze onzin helemaal in de wolken met hem mee naar zijn kantoor om de nacht met hem door te brengen. Ja..
Zijn mondhoeken krulden om tot een voldaan smalend grijnsje, onzichtbaar voor alle anderen doordat hij nog steeds met zijn rug naar het gezelschap stond gekeerd. Hij kreeg het al warm als hij eraan dacht.
Met een ruk draaide Savador zijn hoofd om toen Norwood om attentie vroeg door luid in zijn handen te klappen. Een verlichtend gevoel maakte zich van hem meester - vertrokken ze dan eindelijk? Voortstruinend met behulp van zijn steunstok, dat als een derde been voor hem was en opnieuw het typische stap-tik-stap geluid veroorzaakte, werkte hij zich een weg naar de shuttle om binnen op de eerste de beste vrije stoel die hij zag neer te zijgen. De reis naar Cassia werd naar zijn gevoel in een mum van tijd afgelegd, maar de gehele heenweg had Savador tussen twee stoelen door jaloers naar Norwood gegluurd, die natuurlijk weer zonodig naast Madeline moest zitten. Misschien, als alles soepeltjes verliep, zou Madeline uit haarzelf naast hem komen zitten op de terugweg. En als ze moe was en hij geluk had haar hoofd te rusten leggen op zijn schouder. Ongezien snifte Savador even in de buurt van zijn oksel om voor de zekerheid na te gaan of er geen zweetachtige mannelijke odeur van af walmde. Nee, het rook gewoon normaal. Zijn kenmerkelijke eigen lichaamsgeur, die nu een mengeling was van vuur, zwavel en een nog vaag te ruiken aftershave.
Hij keek op toen Norwood na de landing en aankomst opstond en naar voren liep om zijn formele zegje te doen. Naarmate hij verdersprak gleed er een glad glimlachje op Savadors dunne lippen, al was die totaal niet voor iemand bedoeld. Een hele zaal enkel voor hen alleen afgehuurd, hoeveel ruimte hadden ze dan wel niet? Een diner, dat kon haast niet beter - hij zou er zeker van zijn dat hij pal tegenover Madeline kwam te zitten. En de dansvloer.. op de dansvloer zal het gebeuren; daar zou hij haar weer aan zijn zijde krijgen. Traag en moeizaam stond Savador op toen Norwood verzocht om hem naar de zaal te volgen, pakte zwijgend zijn stok mee om zichzelf met die extra steun de shuttle uit te helpen. Tijdens het korte stukje richting de afgehuurde zaal bleef zijn blik gevestigd op Madeline waar hij een paar meters achter liep terwijl hij zich in zijn hoofd dé perfecte avond overdacht. Zou hij heel toevallig volgen als ze naar het toilet moest, zodat ze echt even alleen konden zijn? Hoe zou hij haar vastpakken tijdens de dans? Was het wel beter om tegenover haar te zitten in plaats van direct naast haar? Als hij naast haar plaatsnam kon hij onder de tafel heel voorzichtig en onopvallend haar hand vasthouden, maar als hij tegenover haar ging zitten kon hij haar goed bestuderen. Zonder zelf te beseffen dat hij een beetje doordraafde beende Savador met een klein dromerig glimlachje afwezig door.
Toen ze eenmaal bij de desbetreffende zaal aankwamen betrok zijn blik even bij het zien hoe de dansvloer in elkaar was gerakt; een grote stevige glasplaat met daaronder.. water. De Cassiaanse wezens die onder de plaat doorzwommen deden hem ook niet veel goeds. Toch besloot Savador niet zo snel op te geven. Als hij Madeline echt weer in zijn armen wilde sluiten moest hij er wat voor over hebben. Zijn blik gleed verder door de zaal. Mooi, een gedekte tafel stond al voor hen klaar. Waarschijnlijk moest enkel het eten nog worden opgediend. De muziek voor de sfeer speelde ook al; perfect. Alsof het nog niet beter kon werd Norwood weggeroepen door een kok. Eigenlijk moest hij zijn kans nu nemen. In een strakke lijn volgde hij Madeline zo onopvallend mogelijk, mocht ze al richting de dinertafel gaan. Op de lege stoel waar hij dacht dat hij recht tevenover haar zou zitten nam hij plaats. Savador hoopte alleen met een wild kloppend hart dat ze ook daadwerkelijk tegenover hem plaats zou nemen.

Uiteindelijk kwam er nog een collega aan, iemand die ze niet kende. Hij had zwart haar en keek een beetje treurig. Ze ontmoette zijn blik even en besloot dat ze nog wel achter zijn naam zou komen. Trouwens, anders kon ze het ook nog aan Delaija vragen. Als Savador toch vond dat ze een roddelende trut was, kon ze net zo goed met Delaija verder praten over van alles en nog wat. Savador was toch niet het interessantste gespreksonderwerp, al leek hij dat af en toe wel te denken. Ze keek naar Norwood toen hij in zijn handen klapte en aankondigde dat iedereen in de shuttle ging zitten. Ze zocht een plaatsje bij het raam en besloot dat Cassia een goed idee geweest was; het had zachte avonden door de zeebries die de temperatuur gemiddeld hield, en ze had gehoord dat de Cassiaanse keuken heel goed was.
Uiteindelijk arriveerden ze op Cassia. Malaika ademde de frisse lucht diep in en volgde Norwood toen, naar de zaal die afgehuurd was. Diner en dansen. Dansen, leuk, met wie zou zij nu weer moeten dansen? Niet dat ze niet kon dansen, maar ze kende nog niet echt iemand hier, alleen met Delaija en Norwood had ze echt een gesprek gehad. Het gesprek met Savador vond ze niet echt gelden als een kennismakingsgesprek, alleen een verpeste eerste indruk. Norwood werd weggeroepen door de kok, Savador was diep verzonken in gedachten en ging na een tijdje aan de tafel zitten. Malaika trok haar shirt even goed en onderzocht de vloer met haar blik. Waterwezens zwommen onder de vloer door, wat een vredig tafereel opleverde. Nu moest ze alleen niet bang worden dat ze de glasplaat zou mollen, hoewel er waarschijnlijk al honderden voeten overheen gegaan waren. Malaika ging na een tijdje ergens aan het begin van de tafel zitten, zodat ze in ieder geval maar één iemand in de weg zou zitten als diegene op wilde staan en begon in haar tasje te zoeken naar een spiegeltje. Toch even checken of haar make-up niet grandioos uitgelopen was, anders moest ze nu direct de weg naar het toilet vinden. Er was echter niets veranderd aan het oogpotlood dat ze opgebracht had, zodat het haar niets te doen verschafte. Ze hing haar tasje maar aan de stoel waar ze op zat en richtte haar blik op de vloer, terwijl ze het zachte gemompel van gesprekken buitensloot en het even stil werd in haar gedachten.

Norwood zelf praatte even door met de kok. Hij glimlachte en keek kort rond. Iedereen was er in de zaal maar niet iedereen had zijn jas opgehangen of was al wat gaan doen. Norwood zelf hoorde de woorden van de kok aan. Dat betekende nog drie kwartier voor het eten echt geserveerd kon worden. Norwood knikte en liep toen van de kok weg. Hij klapte opnieuw in zijn handen om de aandacht tot zich te vestigen. "Mag ik even de aandacht. Door een lichte vertraging in de keuken is het eten pas over een drie kwartier klaar. In tussen tijd, tja, doe je ding. De dansvloer mag gebruikt worden en aan de bar mag je onbeperkt drinken halen..." sprak hij terwijl hij wees naar waar een man rustig een glas aan het schoonmaken was. Norwood glimlachte en knikte toen. Hij ging met zijn ogen kort naar de rest. Alleen Malaika en Savador hadden hun jas al opgehangen en klaar voor eventueel iets te gaan doen. Norwood zijn blik ging kort naar Madeline. Die zou hij vanavond nog ten dans vragen. Zeker weten. Norwood liep toen naar Malaika en reikte haar zijn hand. "Misschien wat onverwacht, maar. Mag ik deze dans van je..." sprak hij en glimlachte. Ondertussen klonk een rustig deuntje. Norwood kon het herkennen als een engelse wals. Hij glimlachte vriendelijk en keek naar Malaika. Ze had net nog haar make-up gecheckt. Niet dat ze die nodig had. Maar dat vond Norwood over het algemeen wel van vrouwen. Make-up maakte ze mooier maar het was niet zo zeer nodig. Norwood wachtte geduldig een reactie af. Misschien wilde ze wel helemaal niet dansen en stond hij nu niets meer dan voor aap.

Hoewel Madeline met een goed humeur aan dit uitstapje begonnen was, was haar stemming flink gedaald. Norwood zat wel naast haar maar had totaal geen aandacht voor haar gehad. Hij had de hele reis uit het raam gestaard waardoor Madeline haar blik ook afstandelijk van hem afgewend had.
Eenmaal binnen was Norwoods aandacht opnieuw niet op haar gericht. Hij had het druk met de koks. Begrijpelijk vond Madeline nog. Niet leuk, maar begrijpelijk. Ze maakte haar jas los en liet hem van haar schouders glijden. Ze had nog een zwarte omslagdoek mee die in de holtes van haar ellebogen hing en achter haar rug langs liep. Ze liet Norwood maar voor wat hij was en liep naar de tafel. Ze had zelf niet eens in de gaten dat ze tegenover Savador was gaan zitten. Ze was gewoon op een willekeurige stoel gaan zitten. Maar veel aandacht voor Savador had ze ook niet. Ze was wat afwezig. Ze keek pas op toen Norwood weer in zijn handen klapte om een korte mededeling te doen. Drie kwartier voordat het eten pas opgediend zou worden. Nou ja, het was niet anders. Madeline zag daarna Norwood naar Malaika lopen en haar ten dans vragen. Nu was ze er klaar mee. Madeline was van nature geen jaloers type, maar u had ze er genoeg van. Ze stond een beetje ruw op waardoor de stoel een zacht schrapend geluid maakte. Ze liep recht naar de bar toe, straal langs Norwood en Malaika zonder naar hen om te kijken. De barman keek Madeline vragend aan. 'Het sterkste wat je hebt,' sprak ze wat kortaf. Geschrokken schonk de man het snel in en gaf het glas aan Madeline. In één teug dronk ze het op waarna ze naar buiten liep.
Toen ze buiten was speurde ze de straat af. Verderop zag ze een kleine kiosk staan waar ze heen liep. Ze kocht een pakje sigaretten en een aansteker en liep weer terug naar de muur naast de deur van het restaurant. Nijdig stak Madeline een sigaret op. Met een zucht blies ze de witte rook uit. 'Ik zou dit niet meer doen,' mompelde ze zachtjes tegen zichzelf, doelend op het roken terwijl ze nogmaals inhaleerde en de rook nu via haar neus uitblies.

Aarzelend had Savador al plaatsgenomen aan de lange dinertafel, sloeg zijn zwarte overjas over de rugleuning van zijn stoel zodat het duidelijk te zien was dat deze plek al bezet was. Hij droeg nu enkel nog zijn witte strakke overhemd met stropdas, zijn zwarte herenbroek met de typische vouwen erin en zijn glanzend zwartgepoetste herenschoenen, netjes vastgeknoopt met veters. Kalm sloeg hij zijn benen over elkaar en leunde wat naar achteren, al oogde de uitdrukking op zijn gelaat absoluut niet gerust. Zijn slangachtige ogen schoten steeds richting Madeline, hoopte vurig dat er ieder moment een blond gestalte voor hem plaatsnam. Malaika nam gelukkig ver van hem verwijderd plaats, aan de andere kant en het uiteinde van de tafel. De rest had waarschijnlijk nog niet eens plaatsgenomen. Norwood was intussen van het groepje verwijderd om met de kok te praten. Zijn hart voelde hij bijna letterlijk opspringen toen Madeline als vanuit het niets ook daadwerkelijk tegenover hem ging zitten. Perfect. Zwijgend loerde hij naar Madeline, maar zijn uitdrukking werd geheel nors toen Norwood tot zijn grootste haat al sneller terugkwam dan verwacht om de aandacht weer op te eisen met de melding dat het zeker nog drie kwartier zou duren voor het eten klaar was en opgediend kon worden. Drie kwartier, meer dan een halfuur de tijd om een poging te wagen Madeline weer om zijn vinger te winden. Savador voelde de jaloezie weer omhoog borrelen toen Norwood verderliep, hij was toch echt niet van plan heel de avond toe te kijken hoe hij al Madeline's aandacht op ging eisen en zijn hele plan in het water viel. Zijn slangachtige ogen volgden hem met lichte verbazing toen hij niet richting Madeline ging maar naar Malaika. Hij kon niet horen wat hij haar vroeg, daarvoor zat hij te ver van hen verwijderd. Maar het maakte niet uit, nu had hij Madeline voor zich alleen! Hoopvol schoten zijn ogen naar de vrouw tegenover hem, maar Madeline had ruw haar stoel naar achteren geschraapt en was met benende passen weggelopen. Vragend keek hij haar na, maar hij besloot haar te volgen. Moeizaam stond Savador op, pakte direct zijn steunstok mee voor zijn extra benodigde steun en ging ook richting bar. Madeline liep net weer weg toen hij arriveerde, waardoor de barman nu zijn aandacht op hem vestigde. 'Wijn. Rode wijn,' sprak hij kortaf. Met een onderarm leunde hij op de bar terwijl hij zich half draaide en goed in zich opnam waar Madeline heen ging. Direct zodra de wijn voor hem was ingeschonken pakte Savador het glas en beende zonder de barman nog een blik waardig te gunnen achter Madeline aan. Waarschijnlijk ging ze naar buiten. Wat had ze daar nu te zoeken? Met zijn blik wat gefronsd volgde hij dezelfde weg naar buiten. Toen de nog wat frisse avondlucht in zijn gezicht sloeg en hij de gezelligheid achter zich had gelaten bleef Savador even met zijn handen leunend op de steunstok stilstaan. De avond was helder, bezaaid met sterren. De maan was groot en rond en de temperatuur precies goed. Hij stapte de drempel over zodat hij nu helemaal buiten stond. Madeline stond tegen de muur, zichtbaar als hij direct naar links had gekeken. Met een schichtig glimlachje kwam Savador wat dichterbij, maar bleef weer pal stilstaan toen hij iets opmerkelijks waarnam. Zijn ogen hadden zich uit alle zekerheid even toegeknepen, maar hij zag het niet verkeerd: ze zat daar echt een sigaret te roken. Wat gefronsd bleef hij een paar enkele zwijgende seconden toekijken hoe ze zo nu en dan een trek nam en de rook inhaleerde. Dat was iets nieuws. Hij besloot zich er niet teveel mee bezig te houden. Stil, ietwat zenuwachtig liep hij verder op haar af, de kleine glimlach bleef zichtbaar op zijn smalle lippen. 'Madeline,' sprak Savador zacht haar naam uit zodra hij dichtbij genoeg was om zijn aanwezigheid direct bekend te maken.

Delaija keek Malaika's richting in en glimlachte. 'Dankjewel, jouw kledij staat je ook beeldig,' bracht ze een wederkerend complimentje terug aan Malaika. Ze keek richting Savador. Hij leek niet zo te letten op de twee dames, had alleen oog voor Madeline. Delaija liet haar blik naar Madeline glijden, haar vorige baas. Delaija hoopte stiekem, diep in haar hart, dat Madeline terug bazin zou worden en dat Savador een lagere rang zou krijgen, alhoewel deze hoop natuurlijk, naast van enkele leerlingen, niet wederzijds was. Ze keek richting Akito en glimlachte even naar hem, met een simpel knikje. Elatha was er niet en Rude leek er ook niet te zijn. Toen ze Norwood's blik zag, knikte ze en liep ze de shuttle in. Aangekomen op Cassia, de rit was snel gegaan, voor Delaija's ogen dan, keek ze haar ogen uit. Ze zou nooit naar Cassia kunnen gaan voor een uitstapje, al zou ze wel graag willen, voor een lesonderwerp. Dat was wel jammer, want je kon veel over deze planeet vertellen. Niet dat Erd niet goed genoeg was, nee, helemaal niet, maar dit was ook wel prachtig. Delaija bleef een beetje in de buurt bij Malaika. Niet dat ze zich als een voorbeeldige hond wou gedragen, maar gewoon omdat Malaika misschien nog niet veel collega's kende en stiekem ook omdat dan niet zo eenzaam was. Delaija tempeerde haar snelheid een beetje, totdat ze vlak naast Akito liep. 'Hallo, Akito,' zei ze, terwijl ze hem glimlachend aankeek en hem een kort knikje gaf. Ze grijnsde even naar hem en keek haar ogen toen weer uit over de Cassia planeet. Waren ze nu in een restaurant? Ze zag Norwood naar iemand gaan die verdacht veel op een kok leek. Delaija haalde haar schouders op en ging zitten. Hè? Oh ja... Dit leek wel een soort danszaal. Verward keek Delaija op. Ze keek naar Norwood, die naar Malaika ging en toen naar Madeline, die opstond en niet echt blij leek te zijn en volgde daarna haar blik naar Savador, die haar achterna leek te gaan. Liefde... Delaija keek op naar Akito en wachtte af of Malaika ook daadwerkelijk met Norwood zou gaan dansen. Was Madeline daarom zo boos? Delaija probeerde haar gedachten af te kappen. Ze had er niets mee te maken. Delaija keek een beetje onbeholpen rond zich af. Misschien moest ze wachten tot iemand haar ten dans vroeg. Of... Ze keek naar Akito. Als een verlegen schoolmeisje ging ze op hem af. 'Wil je ook?' terwijl ze een hoofdknik richting Malaika en Norwood deed. 'Dansen?' vroeg ze, terwijl ze Akito glimlachend aankeek.

- Ik gebruik jouw als slachtoffer, Akito, mwauahhaha + ik heb een bom van inspiratie met Delaija + ik had het topic niet goed gevolgd, dus er kunnen fouten zitten, excusez-moi in elk geval, ik ben ook maar een mens -

Norwood zelf had Malaika vragend aangekeken. Echter had een schrapend geluid zijn aandacht weggetrokken en hij zag nog net Madeline naar de bar lopen. Ze bestelde wat. En daarna liep ze naar buiten. Norwood zijn uitgestoken hand balde zich kort tot een vuist. "Malaika, heb je een ogenblikje. Ik denk dati k iets vast heb gedaan..." sprak hij half mompelend. Hij liep de bar straal voorbij. Hij zag nog dat Savador iets had gehaald en mee ging. Norwood zelf liep naar buiten en bleef stil staan. Hij hoorde nog de woorden. Toen kwam hij de pilaar om. Legde de hand op Savador's schouder. Trok hem weg bij Madeline en nam zijn plek in. Hij legde zijn vinger met kracht achter zijn duim en liet deze ontsnappen tegen de sigaret zodat deze op de grond viel. Norwood keek haar strak aan. "Op de eerste plaats waarom doe je het dan..." sprak hij serieus en met een lichte ondertoon in zijn stem die niet veel goeds voorspelde. "Ik vroeg Malaika alleen ten dans om haar op haar gemak te stellen. Als jij er iets achter ziet. Dan laat ik dat bij jou..." sprak hij zeer kalm. Hij had haar strak aangekeken en niet op Savador gelet. "Of je kunt hier met Savador een sigaretje opsteken en je lam zuipen. Of je komt weer naar binnen en doet gezellig mee. De keuze is aan jou....." sprak hij kalm en liep toen zonder een woord te zeggen weer nar binnen. De twee achterlaten. Norwood liep naar binnen en zette weer een glimlach op. Hij liep toen kort naar de bar en bestelde een vruchtensap. Norwood legde deze neer op de tafel en ging zitten. Staarde er kort na wachtend op wat Madeline zou kiezen. Rustigdronk hij er van. Zijn blik ging even naar Malaika. "Sorry voor het ongemak...." sprak hij kalmpjes.

Zijn dromerige blik gleed over Madeline's elegante gestalte, het kleine detail dat ze rookte en wat het voor hem eigenlijk wat verpestte omdat hij er een afzichtelijke hekel aan had negeerde hij. Dat was ook niet moeilijk, want haar schoonheid vanavond overtrof zelfs dat kleine minpuntje. Voor zijn glas rode wijn in zijn ene hand die hij voor zijn borst opgeheven hield had hij geen oog meer. Alleen al aan de blik in zijn slangachtige ogen was te zien dat zijn hart voor haar sneller klopte dan tevoren. Savador draaide zijn hoofd met een ruk om toen hij plots een hand op zijn schouder voelde en zonder pardon bij de vrouw van zijn dromen werd weggetrokken. De al gespannen uitdrukking op zijn bleke gelaat kreeg abrupt een tint van pure haat, dood en verderf over zich heen die hij Norwood vurig toewenste toen hij zag dat hij het was. Brutaal mannetje, hoe durfde hij! Met een wenkbrauw nijdig opgetrokken keek hij toe hoe Norwood de sigaret uit Madeline's vingers kegelde. Daar was voor betaald; als ze momenteel behoefte had aan een sigaret, laat haar dan toch. Toen Norwood het daarna ook nog eens waagde over hém te spreken in zijn bijzijn voelde Savador zijn woede oplaaien als een hoog hellevuur. In een ruk deed hij een stap naar zijn rivaal toe, zijn bleke gezicht nijdig dichtbij. 'Hoe dúrf je me aan de kant te schuiven alsof ik geen enkele waarde voor je heb? Hoe haal je het in je hoofd hier te komen, zie je niet dat ik nu in gesprek met haar ben?!' Hij bracht zijn gezicht nog dichterbij dat van Norwood om de boodschap des te dreigender en duidelijker over te laten komen. Daarbij had hij moeite het trillende wijnglas in zijn hand niet uit pure woede kapot te knijpen. 'Het is wijs advies je brutaliteit en je lef vanavond wat in te houden, Norwood! Ik kan je vertellen dat mijn temperament op dit soort gebieden extra gevoellig is, smeed nu geen domme plannetjes die het etentje ruïneren,' siste hij zacht. Hij week weer achteruit en zijn stem verhefde zich tot een luid volume bij de volgende woorden. 'Ga toch met die roddelklep van een Malaika dansen, je lijkt haar immers belangrijker te vinden dan je eigen vrouw!'
De verticale pupillen in zijn ogen versmalden zich tot dunne spleetjes toen Savador daarna over zijn schouder toekeek hoe Norwood weer naar binnen liep. Hij ging het nu niet voor hem verpesten nu hij eindelijk zijn kansen inzag, geen sprake van. Savadors blik dwaalde weer af naar de groene ogen van Madeline. Direct verzachtte de uitstraling in zijn ogen en krulden zijn mondhoeken om tot een klein maar nauwelijks zichtbaar glimlachje.

- Waa! Veel gemist! -

Norwood was op haar af komen lopen, nadat alles geregeld was met de koks. Waarschijnlijk gewoon om een gesprek te beginnen, niet? Malaika was best even verbaasd dat hij haar ten dans vroeg, ze wist niet meteen wat ze moest zeggen. Kon hij niet beter gaan dansen met Madeline? Een schrapend geluid liet haar omkijken; Madeline. Ze leek niet erg blij te zijn met het feit dat Norwood naar haar gelopen was. Aan de ene kant wel begrijpelijk, maar zij wilde hem helemaal niet inpikken of wat dan ook! Ze knikte even op Norwood's opmerking en keek hem na toen hij wegliep. Er was echt iets aan de hand, aangezien Savador zo snel als hij maar kon achter Madeline aangelopen was. Misschien was het tijd om weer eens te gaan 'roddelen' met Delaija? Kwam ze nog eens iets te weten. Maar toen ze Delaija vond, zag ze dat zij bij Akito stond en wat tegen hem zei. Haar uitstraling was nogal verlegen, dus besloot ze niets tegen haar te gaan zeggen. Nu stond ze nog steeds op dezelfde plek, waar iedereen een beetje uit het zicht verdwenen was. Had zij iets misdaan of was het gewoon een nogal erg ongelukkige samenloop van omstandigheden? Norwood kwam na een tijdje weer terug en verontschuldigde zich. Malaika glimlachte lichtjes. 'Geeft niet hoor,' antwoordde ze, al snapte ze er nog steeds niet veel van. Ze had wel gezien hoe Savador naar Madeline keek, en dat zij en Norwood een relatie hadden wist ze al. Vandaar misschien dat Norwood en Savador zo'n haat-relatie hadden? Ze wilde hier liever niet al teveel mee te maken hebben. 'Ik geloof dat je beter Madeline ten dans kunt vragen, ik red me wel,' zei ze tegen Norwood.

Madeline keek om toen ze ineens haar naam hoorde. Ze had Savador nog maar net tien seconden gezien toen Norwood aan kwam lopen. Ze zweeg toen hij haar sigaret uit haar handen tikte en zijn preek begon. Toen hij zich omdraaide en naar binnen liep. 'Norwood. Wacht,' riep ze hem na maar hij was al naar binnen verdwenen. Madeline keek hem verontwaardigd na. Ongelofelijk. Hij was degene die de hele avond nog niet één keer naar haar had omgekeken en dan dacht hij dat zij zich hier lam ging zuipen met Savador? Ineens maakte haar verontwaardiging plaats voor woede. 'Het spijt me Savador maar ik moet even met Norwood praten,' sprak ze zacht om de trilling in haar stem te onderdrukken. De trilling van woede. Ze liep weer terug naar binnen. Van haar woede was niks meer zichtbaar. Ze liep recht op Norwood en Malaika af. Ze zette een warme glimlach op. 'Het klinkt misschien wat ouderwets, maar mag ik hem even van je lenen?' vroeg ze. Eigenlijk zonder op antwoord te wachten trok ze Norwood zachtjes aan zijn pols mee. Buiten het gehoor van de anderen draaide ze zich naar hem toe. 'Waarom ga jij er direct van uit dat ik me lam ga zuipen met Savador? Ik had nog niet eens gezien dat hij achter me aan was gelopen. En dan nog zoiets. Ik heb reden om niet gezellig te zijn. Het enige wat je deze avond tegen me gezegd heb is ''geeft niet'' en ''moet je maar niet zoveel lipstick opdoen''. Je kijkt niet één keer naar me in de shuttle. Als we binnen zijn ga je eerst allemaal andere dingen doen. Dat begrijp ik nog. Maar als je daarna zegt dat we drie kwartier hebben kom je niet eerst even naar mij, nee, je gaat direct door naar Malaika om haar ten dans te vragen. Heel lief van je dat je ervoor wilt zorgen dat ze zich op haar gemak voelt. Ik ken je ook niet anders, maar ik baal behoorlijk. Als ik had geweten dat ik dit vanavond kon verwachten dan denk ik dat ik liever op de academie was gebleven. Ik heb genoeg werk te doen voor morgen. Ik wou graag mee omdat ik je al niet zo vaak zie. Bekijk het ook eens van mijn kant Norwood. In plaats van meteen ervan uit te gaan dat ik met Savador aan de haal ga. Toen wij trouwden heb ik niet alleen jou, maar mezelf ook een belofte gedaan. Ik zou jou trouw blijven. En ik weet dat het wel eens mis gaat. Maar welk huwelijk heeft dat niet. Na die laatste keer, toen ik onder hypnose verkeerde, wou ik niet meer. Ik had jou mijn trouw belooft en daar zou ik me aan houden ook. Dat is alles wat ik tegen je wou zeggen voordat je weer naar binnen zou rennen zonder me ook maar één kans te geven om je te vertellen waarom ik sommige acties uitvoer. Jammer alleen dat je dat al deed,' sprak Madeline zacht. Hoewel haar blik vriendelijk en lieflijk bleef klonk haar stem totaal het tegenovergestelde. Hij klonk niet boos, maar verdrietig en vermoeid. Ze legde haar hand op Norwoods wang en drukte een kus op zijn andere. Daarna liet ze hem weer gaan en ging weer op haar plaats aan tafel zitten.

Norwood had gezwegen en zijn glas leeggedronken. Hij had zijn blik gespannen op de deur gehouden en slikte toen het gestalte van Madeline binnen kwam. Hij had misschien onredelijk tegen haar gedaan toen hij zo tegen haar had gesproken. Norwood zag dat ze direct richting hem kwam. De vraag deed hem grinniken. "Lenen?" sprak hij kalmpjes maar zweeg toen ze hem meetrok. Ergens aan de kant buiten het gehoor van anderen begon Madeline tegen haar te praten. "Het is niet...." echter stopte hij halverwegen. Hij keek kort naar de grond. Legde zijn hande op zijn rug en balde deze tot een vuist. Norwood voelde zich lichtjes schuldig. Norwood zelf hoorde haar woorden aan en zweeg. Een trillende lip veried dat hij zich woedend maakte. Meer woedend op zichzelf dan op Madeline. Ineens draaide hij zich om. Ineens liep hij van Madeline weg. Richting de toiletten. Het bordje waar Norwood onderdoor ging maakte dat duidelijk. In de mannentoilet leunde hij kort tegen de muur. Keek naar het plafond. "I-di-oot..." mompelde hij tegen zichzelf. Hij legde zijn hand tegen zijn voorhoofd. Liep naar een spiegel gemaakt van water en keek kort er in. "Jij gaat naar binnen en maakt het goed..." sprak hij tegenzichzelf. Hij wreef kort inzijn ogen en baande zich toen een weg terug. Gelukkig, Madeline stond er nog. Hij pakte haar hand vast zonder wat te zeggen. Hij maakte een draaiden beweging met zijn hand. De muziek verlangzaamde wat een rustiger nummer gaf. Norwood had nog niet geglimlacht. Hij pakte Madeline zonder iets te zeggen in een danshouding. Hij knikte. "Het spijt me..." sprak hij enkel. Waarna hij de dans inzette en verder danste. Hij kreeg langzaam een glimlach. Toen de dans afgelopen was zette hij een stap van Madeline af. Hield haar pols vast en trok haar langzaam mee richting een schuifdeur. Hij schoof deze opzij. Trok haar verder en liep toen het balkon die over de zee hing op. Hij glimlachte en trok haar mee tot aan de rand. Daar liet hij haar pols los en leunde over de reling met beide handen. "Het spijt me, soms. Soms is het lastig...' sprak hij wat kalm en keek naar het uitzicht. Duizende sterren verlichtte de hemel. "Het.....een....de angst om jou te verliezen aan Savador....het...is soms ondragelijk. En daarbij. Iedere keer dat ik zonder je ben kan ik soms niet anders denken dan dat je weer ergens met hem ben. Het is niet uit te houden op sommige momenten. Maar dan denk ik aan onze zoon. Aan de leuke momenten en...." hij zweeg. Hij vond dat hij teveel zij. "Ik ben gewoon een slechte echtgenoot...." sprak hij concluderend. "Ik vertrouw me eigen vrouw amper en ik vraag iemand anders ten dans. En ik maak verkeerde conclusies. Ik verdien iemand zoals jou niet...." sprak hij zuchtend en ging toen op de rand zitten. Liet zijn benen naar beneden bungelen en keek naar de tegels. Hij durfde Madeline niet aan te kijken. Niet na wat hij had gedaan.

Savador had er flink van gebaald dat Norwood zonodig zijn moment met Madeline weer had moeten verpesten. Kon hij niet even ook maar een minuutje met haar alleen zijn? Hij moest haar vergezellen, hij moest haar nog zoveel dingen zeggen. Het was niet de bedoeling dat hij vanavond met opnieuw een gebroken hart in de shuttle terug naar de academie zou zitten. Dat die slappe prei hem ook zonder pardon bij Madeline had weggetrokken was voor hem de druppel. Zijn hese sissende woorden leken amper tot Norwood door te dringen, hij reageerde er niet eens op - misschien maar beter ook. Hij was blij toe toen Norwood eindelijk weer naar binnen ging en hem alleen met Madeline achterliet, die hem tevergeefs nog terugriep. Ze kon beter geen verspilde moeite doen; naar zijn gevoel ging hij nu naar binnen om zijn tijd lekker verder te besteden met Malaika en de zorg over Madeline nu aan hem overliet. Maar schijn was bedrog, tot zijn grootste teleurstelling. Savador keerde zich tot Madeline en glimlachte haar lieflijk toe. Ze leek totaal geen oog voor hem te hebben. In plaats daarvan verontschuldigde ze zich met de reden dat ze nu met Norwood moest praten. 'Natuurlijk.. oké dan - goed, dan.. dan wacht ik hier wel,' reageerde hij met een brede glimlach die alleen daarom al aantoonde dat hij smoor op haar was terwijl hij zonder zijn blik van Madeline af te scheuren haar met zijn ogen volgde toen ze langs hem liep en hij moest meedraaien om haar na te kunnen kijken. Het enthousiasme in zijn gesproken woorden ebde duidelijk hoorbaar weg bij zijn laatste zinnen, want diep van binnen was hij opnieuw teleurgesteld. Direct zakten zijn mondhoeken omlaag nadat Madeline uit zijn zicht verdwenen was. Ze ging naar binnen en liet hem buitenstaan om een praatje met Norwood te maken. Waarschijnlijk geen praatje over rozen en roze wolkjes, maar toch. Ze richtte haar aandacht nauwelijks op hem terwijl hij zoveel gehoopt had dat dat wel zou gebeuren. Ze vond Norwood belangrijker dan hem. Ze hield niet van hem, moest waarschijnlijk niet eens iets van hem hebben. Ze haatte hem. Savador sloot zijn ogen even en zocht steun aan de muur terwijl hij al die negatieve gedachten probeerde buiten te sluiten. Traag liep hij naar de plek waar Madeline zojuist nog gestaan had en liet zich met zijn rug tegen de muur met een diepe zucht op de grond zakken. Het halfvolle wijnglas zette hij daarbij naast zich op de grond neer, evenals zijn steunstok. Somber legde Savador zijn achterhoofd tegen de muur en liet zijn slangachtige ogen de heldere sterrenhemel afdwalen. Als alles goed was verlopen had hij onder deze mooie sterrenhemel zijn tijd met Madeline kunnen spenderen. Maar nee, Norwood moest er weer tussen komen. Zijn brede schouders zakten vermoeid in toen hij lang en luid door zijn neus uitademde. Per toeval viel zijn blik daarbij op de sigaret van Madeline, die nog nabrandend vlak voor zijn schoenen lag. Voorzichtig pakte Savador het ding op, drukte het uit en veegde het vuil er van af. Met een uitdrukking op zijn bleke gelaat alsof het hem toch allemaal niet meer kon schelen stopte hij de uitgemaakte sigaret loom tussen zijn smalle lippen, waarna hij zijn arm weer slaap over zijn schoot liet neervallen. Zo spendeerde hij toch nog een klein beetje wat tijd met Madeline - althans, met een sigaret van Madeline.