Akito had de hele reis gezwegen. In de shuttle, toen ze in het restaurant waren en Norwood zijn zegje deed. Het enige wat hij gedaan had was zijn jas ophangen. Maar hij was blijven zwijgen. Zijn gedachten waren sowieso heel ergens anders dan bij vanavond.
Toch, ondanks dat hij er niet helemaal bij was met zijn hoofd hield hij alles wel in de gaten. Zijn blik ging naar Savador die al vanaf het begin van de reis met enige verlangen naar Madeline had gekeken. Vervolgens gleden zijn donkerpaarse ogen door naar Norwood die met de kok aan het praten was. In tegenstelling tot Savador had hij vanavond nog amper interesse in zijn vrouw getoond. Dat was geen goed voorteken. Zijn blik schoot terug naar Norwood toen hij aankondigde dat het eten pas over drie kwartier opgediend zou worden. Meteen voelde hij zijn maag zacht protesterend rommelen. Hij volgde daarna niet meer wat er tussen die drie gebeurde. Liefde, dat zou hij echt nooit begrijpen. Waar het op neerkwam was dat hij Savador niet meer terug zag komen en Madeline en Norwood na een dans ergens naartoe verdwenen. Waar? Dat kon hem maar bar weinig schelen. Hij keek op toen Delaija ineens bij hem stond. Hij was zo in gedachten dat hij haar eerst niet eens had opgemerkt. Pas toen ze begon met spreken zag hij haar staan. 'Dansen?' herhaalde hij op vragende toon haar dans. Akito kon wel dansen, vrij goed zelfs. Maar hij had nooit echt gewild dat andere collega's dat zouden weten. Ze hoefde niet zoveel van hem te weten vond hij. Maar hier kon hij niet onderuit. Het was grof om nee te zeggen tegen Delaija. Daarbij wou hij wel graag met haar dansen. Akito hakte voor zichzelf de knoop door en nam Delaija's hand vast. Hij maakte een kleine buiging voor haar. 'Mag ik deze dans van u juffrouw?' vroeg hij met een klein grijnsje.

Niet veel later kwam Madeline weer binnen, ze liep recht op Norwood af. Met een glimlach vroeg ze of ze hem mocht lenen. Lenen? Hij was niet eens van Malaika! 'Altijd,' glimlachte Malaika terug. Ze was blij dat Madeline niet gelijk tegen haar uitviel of wat dan ook, dat was nogal onredelijk geweest. Ze keek hen even na, maar besloot toen dat het haar zaken niet waren. Even later zag ze hen dansen; dat moest betekenen dat het weer bijgelegd was. Gelukkig, bedacht ze, met een glimlach op haar gezicht. Die bleef ook toen ze Delaija en Akito zag staan, die gingen waarschijnlijk ook dansen. Iedereen had in ieder geval wat te doen. Nou ja, iedereen, zij niet en Savador stond nog steeds buiten. Behalve als hij zichzelf spontaan verdronken had, maar dat zou iets te optimistisch zijn - nee hoor :3 -, iets te vreemd. Hij leek nu niet echt de persoon die snel opgaf. Norwood en Madeline verdwenen weer uit zicht , misschien wel naar buiten. Even overwoog ze om te gaan kijken of Savador überhaupt nog leefde. Nee, alsof hij haar wilde zien. Hij had een soort van hekel aan haar en om eerlijk te zijn stond zij ook niet te springen om 'hoi' te roepen naar hem. Ze moest serieus iets gaan doen, hier tegen de tafel blijven hangen had geen zin. Even naar buiten? Kijk, dat was de meest aantrekkelijke optie die ze zichzelf gegeven had voor nu. Als het al wat donkerder werd, was hier vaak een spectaculair uitzicht op de sterren. Dat Savador buiten stond was ze alweer compleet vergeten. Eenmaal buiten bleef ze vlakbij de ingang staan, niet voor de deur maar ook niet uit het portiek. Even frisse lucht inademen en wat tijd verdoen. In stilte was drie kwartier nogal saai. Iemand anders gaan irriteren kon ze altijd nog gaan doen, dus tot ze het koud bleef of een ander obstakel hier blijven onmogelijk zou maken, zou ze wel buiten blijven staan. Trouwens, het was hier nog best rustig, zou ze ook niet in de weg staan.

Delaija keek Akito aan en knikte lichtjes bij zijn vraag. Ai ai, dat klonk al een beetje slecht... Delaija verwonderde zich toen ook toen Akito opeens een kleine buiging deed. Een lichte blos kwam op Delaija's wangen, maar ze gaf wel een kort knikje, met een grijns, waar zij zichzelf een beetje aan ergerde. Haar hart klopte van opwinding. Ze kon nauwelijks dansen, maar misschien zou Akito haar wel leiden. Dat hoorde je soms van andere danskoppeltjes, dat de man meestal deed leiden. 'Natuurlijk, meneer,' zei ze zo deftig mogelijk. Hier had ze nu niet bepaald op geoefend, maar Delaija voelde gewoon dat het goed zou gaan. Trouwens, Akito was ook een beetje stil geweest. Misschien had dit wel een goed effect op hem. Delaija stak voorzichtig haar hand naar hem uit en kwam toen dichter naar hem toe. Ze haalde zachtjes diep adem en liet die ook weer zachtjes ontsnappen. Ze wou Akito zo min mogelijk laten merken dat ze eigenlijk niet kon dansen. Een lichte grijns kwam op haar gezicht en Delaija bewoog zachtjes met Akito mee. Het was een redelijk rustig nummer, maar niet dat je zei dat het echt romantisch was. Trouwens, dàn wist Delaija zich pas geen houding te geven en volgens Delaija Akito al helemaal niet. Delaija keek een beetje zenuwachtig naar Akito. Ze liet hem haar leiden, aangezien zij dit dus echt voor geen meter kon. Ze boog zich naar Akito's oor, waardoor ze haar voeten niet echt in de gaten kon houden en dus gewoon een houding koos, waarvan ze dacht dat ze niet op Akito's tenen ging staan. 'Ik kan langs geen kanten dansen, als ik eerlijk ben,' zei ze zachtjes in zijn oor, waarna ze hem even met een grijns bekeek. Delaija wierp een snelle blik naar links. Malaika was er niet meer en Savador, die was misschien nog buiten. Delaija had het gevoel dat er iets niet goed was hier, tussen een van de collega's. Zou Savador heibel gaan schoppen als er iets met hèm niet goed was? Als Delaija een eerlijk beeld mocht hebben van Savador, zou dat haar nauwelijks verbazen, mocht Savador te kwaad worden. Een lichte rilling ging door Delaija heen, maar ze liet het niet merken en danste gewoon verder. Toen ze per ongeluk met haar blote teen op Akito's voet stond, wat hij niet eens zou moeten voelen, excuseerde zij zich tegenover hem. Een lichte grijns kwam over haar gezicht, maar zonder schaamte deed Delaija verder. Steeds als ze de ogen van Akito ontmoette, kwam er een verlegen glimlachje over haar mond en kwamen er lichte blosjes. Hè, typisch zij om daar weer last van te hebben...

- Ben net uit het ziekenhuis. Vrijheeeeeeeeeeeeeeeeeeeeiiiid -

Onderuit gezakt tegen de muur, nog altijd in een zittende positie, dacht Savador voor zichzelf de dingen over, zette ze op een overzichtelijk rijtje. Zijn slangachtige ogen gleden fronsend langs de vele fonkelende sterren aan de inktzwarte hemel. Waar ging het toch iedere keer mis? Waarom was het nu zoveel moeilijker om Madeline om zijn vinger te winden dan vroeger? Vroeger.. vroeger hadden ze al eens een bed gedeeld, dronken ze met elkaar, dolden ze een beetje en praatten zo nu en dan - gewoon, hoe het gaat en hoe het ermee stond. Destijds was Madeline van mening geweest dat hij er gelukkig uitzag toen hij eenmaal liefde in Diva's gezelschap had gevonden. Ze had eens moeten weten dat zijn geluksgehalte iedere keer zijn toppunt bereikte wanneer hij bij haar in de buurt was. Zacht slaakte hij een zucht terwijl hij zijn ogen sloot, op zijn bleke gelaat een vermoeide uitdrukking. Zijn hand verdween in de nauwe broekzak van zijn strakke pantalon. Het sierraad dat hij nog veilig uit de zak van zijn overjas had gehaald die nog binnen over zijn stoel hing voelde ijzig koud aan. Het was iets wat hij Madeline had willen geven als alles gelopen was zoals hij al zoveel keer overdacht had, had in zijn hoofd al precies uitgestippeld hoe hij deze avond tot de perfecte avond had kunnen maken. Of het nu nog zin had wist hij niet, maar hij ging haar niet zomaar opgeven omdat iemand als Norwood het weer moest verpesten - absoluut niet. Met een opspringend hart schoot Savador plotseling overeind toen hij het geluid van de deur meende te horen, gevolgd door zachte voetstappen. Eigenlijk had hij al kunnen weten dat het Madeline niet was, de klakkende geluiden van haar hakken ontbraken - maar hij was volkomen verblind door zijn dolle enthousiasme om een nieuwe poging te kunnen wagen om dat in te zien. Nieuwe hoop vloeide door zijn aderen terwijl hij zijn steunstok van de grond griste, de sigaret gauw wegwierp en in een veel te snel tempo voor zijn zwakke rug langs de muur richting de deur beende, zichzelf afwisselend voortbewegend met zijn benen en de steunstok. Zijn mondhoeken krulden om tot een lieflijke glimlach, evenals dat de tedere blik weer in zijn ogen terugkwam. 'Madeline, ik - '
Voor even had hij de tederheid aan de geheel onverwachte verschijning van Malaika blootgesteld, duidelijk zichtbaar in zijn goudkleurige ogen. Savador kapte ook abrupt zijn zin af toen hij dat besefte en de zachte uitdrukking op zijn gelaat maakte direct plaats voor een harde uitstraling. Zijn zin die hij al net zo hartelijk gesproken had als dat de verliefdheid duidelijk in zijn ogen te zien was, nu weer geheel verloren door zijn teruggekeerde botheid. Maar er was nog iets veel ergers; over Malaika's schouder struinde zijn blik op een tafereel binnen wat voor hem hartverscheurend was om aan te zien, bleef er onbegrijpelijk op gevestigd naar staren. Madeline en Norwood dansend, als een waar paar zwierden ze sierlijk over de dansvloer. Een diepe trieste glans viel over zijn ogen, in de half geopende positie van zijn mond hingen zijn mondhoeken in een grimas naar beneden. Dat had hij kunnen zijn. Hij behoorde in Norwoods plaats te staan. Langzaam maar zeker viel de huid tussen zijn donkere wenkbrauwen in een hatelijke frons - voor Malaika, waar hij nog steeds pal voor stond, had hij geen oog meer. Zijn temperament borrelde weer op en de woede leek zich traag weer van hem meester te maken.
Met een woedende kreet van frustratie wendde Savador zich met een ruk van de onprettige situatie af. In datzelfde moment greep zijn hand naar het sierraad in zijn broekzak om het in zijn withete woede ver uit zijn buurt te smijten. Hijgend steunde hij met een arm tegen de muur en slofte met zulke onregelmatige hartkloppingen van de stress die zelf hém angst inboezemden van Malaika vandaan, zodat hij nu met zijn rug naar haar stond gekeerd. Ergens in de duistere verte hoorde hij de ketting die hij Madeline eigenlijk had willen geven met een zachte tik ongelukkig neerkomen, besteedde er verder geen aandacht meer aan. Met behulp aan steun tegen de muur en zijn steunstok wist Savador zich moeizaam weer op de grond te laten zakken, om daar met hangend hoofd nog nahijgend en afgepeigerd te blijven zitten. In stilte, terwijl hij de verschillende emoties die door zijn lijf gierden nu probeerde te ordenen; woede, haat, onbegrip, verdriet - maar van al die emoties stond jaloezie helemaal bovenaan.

Gehaast had Shong zijn lokaal doorgerend om van alles en nog wat bij elkaar te sprokkelen. Een elegant en typisch Cassiaans uniform, formeler dan al zijn andere, lag over de rugleuning van zijn bureaustoel gedrapeerd. Halfnaakt sjeesde hij achter zijn bureau langs, hinkte op één been terwijl hij zijn stoffen laarsjes aantrok en negeerde daarbij een kogelvis achter de glazen wand van het aquarium die in de muur was gebouwd die met uitpuilende ogen toekeek naar het tafereel. Hij was al bijna te laat voor vertrek! Zijn zwarte ogen schoten haastig naar de klok aan de wand: kwart over acht, potver! Gejaagd ademhalend snelde Shong terug naar de stoel om nu de bovenkleding van het bijhorende uniform over zijn hoofd aan te trekken. De broek had hij al aan: een babyblauwe pofbroek met aantrekbare goudgeweven koordjes - aan die koordjes waren ook een hoop Cassiaanse bedelsierraden bevestigd. Alles voor de gelegenheid. Gauw trok hij zijn bovenkleding glad en hopste naar een spiegel terwijl hij nu zijn andere laars aantrok. Gehaast streek hij met zijn handen zijn sneeuwwitte hanenkam plat, maar zijn pluizige lokken sprongen direct weer terug in hun oorspronkelijke model. Dan maar niet. Met nog een laatste check in zijn lokaal liet hij alles netjes achter voor hij zich naar het lanceringsplatform begaf.

Gelukkig was hij daar Master Rude tegen het lijf gelopen; de kolossale donkergetinte man was als een boom in vergelijking met zijn kleine gestalte. Ondanks zijn flinke verschijning wat in Shongs ogen angstaanjagend kon zijn was de man zo vriendelijk geweest om hem in zijn automobiel naar Cassia te brengen; een soort zwevende auto die door tijd en ruimte schoot.
Shong was blij toe toen ze eindelijk de landingsplaats op Cassia bereikten - de rit had hem een onbehaaglijk gevoel bezorgd want Master Rude had nogal volop het gaspedaal ingedrukt. Want wankelend gaf Shong zijn knikkende benen vaste grond, streek nogmaals door zijn hanenkam om daarna met een glimlach op het oord af te gaan waar Norwood het uitstapje georganiseerd had. Het was een geluk dat er ook een adres op het uitnodigingskaartje stond, anders had hij zich ook geen raad geweten. Wat verlegen stak Shong zijn hoofd om de hoek na binnenkomst; het Starshine-gezelschap zat aan een lange dinertafel. Ietwat nerveus liep hij verder de zaal in, gevolgd door Rude waarbij de uiterlijke puntjes van zijn hanenkam amper tot de heupen van de grote man reikten. Over zijn schouder wierp Shong hem een vriendelijk glimlachje toe. 'Hartelijk bedankt voor de rit, meneer Rude. De Cassiaanse shuttles komen te onregelmatig om op tijd aan te komen, en uw automobiel had een.. geluidsbarrière-doorbrekende snelheid,' sprak hij hem dankbaar toe. Shong draaide zijn hoofd daarna weer om en liet zijn donkere ogen langs het gezelschap glijden, zoekend naar Norwood - de organisator - om zijn excuses aan te bieden voor hun late binnenkomst en de reden ervan. Netjes, zoals het hoorde.

Master Rude had zijn gebruikelijke zwarte overhemd aan met zijn zwarte stropdas, die hij voor bijna elke gelegenheid aanhield, zo nu ook voor het lerarenuitstapje in Cassia. Dit was vroeger altijd zijn gebruikelijke uniform voor zijn vorige werk; Bodyguard, wat hij op aanvraag zo nu en dan nog steeds doet, al is het niet vaak omdat hij veel betere werk heeft gevonden. In zijn automobiel verwachtte hij Master Shong, die hij had aangeboden om hem te brengen naar Cassia, want hij moest er zelf ook zijn, en collega's laat Rude niet stikken.
Master Rude wachtte Master Shong in zijn automobiel op, terwijl hij wachtend de krant nog las. Plots zag hij vanuit zijn ooghoeken dat Shong naar de automobiel rende, en even later instapte. Vriendelijk groette Rude hem, en Shong groette terug. De krant legde hij weg, en hij trapte het gaspedaal in, om naar Cassia te gaan naar het landingsplatform.
Even later waren ze er eindelijk, en ze stapte uit. Met een infraroodstraaltje vanuit zijn horloge zette hij zijn automobiel op slot, en liep achter Shong aan. Shong bedankte hem vriendelijk dat hij hem wou brengen, en Master Rude lachte vriendelijk, toen Shong zei dat hij een geluidsbrekende barriére automobiel had: "Ik doe het graag voor mijn collega's, en als we allebei op hetzelfde moment aankomen, is het wat meer compleet in het gezelschap vind je niet?" Master Rude keek naar de aanwezigen aan de dinnertafel, opzoek naar Norwood om; met Shong, zijn excuses aan te bieden voor het late tijdstip aanwezig zijn.

Naar buiten gaan was misschien niet de beste optie geweest die ze had kunnen kiezen. Bijna meteen toen ze buiten stond kwam Savador op haar af, om even snel weer te verdwijnen. Malaika zag zijn gezicht betrekken, schrok even. Oeps. Ze wachtte even tot hij van haar afgeleid was - wat enkele seconden later al gebeurde - en draaide zich toen weer om, liep naar binnen. Delaija danste ondertussen met Akito en de sfeer hier was veel gezelliger. Malaika zuchtte even en ging bij haar tas staan, misschien was daar iets om haar af te leiden. Ze was weer alleen..
De deur ging opnieuw open, maar het was niet Savador die binnenkwam. Een man die ze nog niet kende, maar die waarschijnlijk wel bij de crew hoorde, keek naar binnen. Hij had wit haar dat in een grappige hanenkam omhoog stond en kledij wat wel een uniform leek. Hij werd gevolgd door iemand die ze al wel kende; Rude. Malaika glimlachte en liep naar de twee toe, hield de deur een beetje open. 'Hallo! Leuk dat jullie er ook zijn!' begroette ze hen vrolijk. Rude gaf ze een knikje, naar de onbekende man stak ze haar hand uit. 'Aangenaam kennis te maken! Ik ben Malaika,' stelde ze zichzelf vrolijk voor. 'Hadden jullie een soort vertraging?' vroeg ze, niet beschuldigend of wat dan ook, gewoon geïnteresseerd. Met hen kon ze misschien een gesprek beginnen en anders wist ze in ieder geval de naam van een andere collega, wat altijd goed was.

Glimlachend draaide Shong zijn hoofd nogmaals naar Rude om en moest daarbij een flink stuk omhoog kijken. 'Zeker!' zei hij met vriendelijk toegeknepen ogen terug. Als hij maar nooit een demonstratieve worsteling met de man moest beginnen; dan werd hij massaal geplet als een vliegje. Zijn donkere ogen bleven ietwat vragend gevestigd op een bruinharige(?) madame die met een vriendelijke glimlach op hen af kwam gelopen. Ze oogde jong, maar oud genoeg om bij het overige gezelschap te horen. Wie ze was wist hij nog niet, maar daar zou hij snel genoeg achter komen. Wat onwennig bleef Shong als een klein kind bij zijn beschermende vader vlakbij Rude staan, drukte zich met zijn achterhoofd zowat tegen zijn buik. De nog onbekende vrouw had gelukkig geen kwaad in de zin. 'Een goede avond!' groette Shong glimlachend terug. Zelfs bij een vrouwelijk gestalte moest hij zijn hoofd in zijn nek leggen om tegen haar op te kijken - hij was gewoon klein, ondanks zijn leeftijd. Geen beperking, hij was het gewoon van nature. Zijn nieuwsgierige ogen schoten naar de uitgestoken hand van de vrouw die zich vrolijk voorstelde als Malaika. Achja, Miss Malaika; de nieuwe lerares die in lichtmagie zou doceren! Hij had het nieuwtje al eerder gehoord. Hoe kon hij dat nu vergeten zijn. 'Shong Mu Changyao, docerend in watermagie - het is me een groot genoegen!' stelde Shong zich op zijn beurt vriendelijk voor terwijl hij beleefd Malaika's hand schudde. Wat beschaamd keek hij even van Malaika weg toen ze vroeg of ze een soort vertraging hadden. 'Wel - oepsie - niet bepaald.. Ik was druk bezig met het wandaquarium en was een heel klein beetje de tijd vergeten,' murmelde hij terwijl hij met zijn korte vingers uitleggend heen en weer wees en draaide. Vertraging hadden ze ook zeker niet gehad: Rude had het gaspedaal ingetrapt alsof alle zogenaamde ruimtestoplichten op groen hadden gestaan. 'Maar mijn beste mijnheer Rude hier was zo attent geweest me mee te laten liften.' Met een klein onschuldig glimlachje keek Shong weer naar Malaika op.

Hij had Malaika links laten liggen, had zich voor een moment enkel op zijn eigen frustratie gericht. Deels was hij ook beschaamd dat Malaika hem zo gezien had zoals ze hem ongetwijfeld nooit eerder sinds ze hier werkte zag; teder, vriendelijk, positief en met een smeulende blik in zijn goudgekleurde ogen - alles wat Savador niet was. De beeldschone ketting waar een aardig dure prijs aan vast had gezeten - en dat voor iemand als hij geen geld kostte omdat hij zowat een geldbedrag gelijk aan een flink honorarium verdiende in een maand - had hij uit pure woede in een kreet ver uit zijn buurt gesmeten, waarna hij mokkend met zijn rug tegen de muur onder onderdrukkend gekreun op de grond was neergezen; hij moest hoognodig afkoelen. Malaika was ondertussen weer naar binnen gegaan, te horen aan haar wegstervende voetstappen. Nukkig bleef Savador diep fronsend voor zich uitstaren, als een kind dat zijn zin niet kreeg. Maar in een fractie van een seconde leek zich een soort figuurlijk licht in het donkerste van zijn irissen te flakkeren en trok de bleke huid van zijn gezicht weer uit alle verwrongen plooien - er kwam zojuist iets geweldigs in hem op. Waarom hier de hele avond blijven zitten mokken als hij ook op een andere manier zijn slag kon slaan? Als hij zo niet dichter bij Madeline kon komen, hoe dan wel? Heel simpel. Je moest het sluw spelen, wilde je uiteindelijk enige lof. En hij kreeg nu eenmaal álles wat hij wilde, daar zou hij zelf wel voor zorgen. Een gluiperig grijnsje gleed op zijn gelaat terwijl Savador weer moeizaam overeind kwam, zijn steunstok meegriste en een stuk van de muur vandaan beende om de weggeworpen ketting van de grond op te rapen. Zorgvuldig veegde hij het vuil van het sierraad - gelukkig was het nog onbeschadigd - om het daarna veilig en wel weer in zijn broekzak weg te stoppen en terug naar binnen te gaan. Hij negeerde mogelijke blikken van nieuwsgierige mensen, bleef in de deuropening staan terwijl zijn slangachtige ogen zoekend de zaal doorgleden. Waar is ze, waar is ze, waar is ze? ..Aah-
Voldaan met zijn vondst bleef zijn blik op haar hangen, ze stond ergens in de zijkant van de zaal te praten. Kordaat liep Savador op haar af, zette in zijn heenweg van de deuropening naar de zijkant van de ruimte zijn steunstok tegen een willekeurige stoel. Vlak achter haar bleef hij stilstaan. Ze leek druk in gesprek te zijn, maar hij nam haar kin voorzichtig om haar niet te laten schrikken tussen zijn duim en wijsvinger om haar hoofd zacht naar hem toe te draaien. 'Vergeef me,' verontschuldigde hij zich zacht. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een haast charmant glimlachje op zijn smalle lippen. 'Het zou me een genoegen zijn om me je gezelschap te mogen houden.' Savador staarde een tijdlang in Malaika's ogen, negeerde daarbij het gezelschap van Rude en Shong waar ze zojuist nog mee stond te praten straal waarna hij haar aan haar hand zacht meetrok naar de dansvloer. Intussen schoten zijn valse ogen even rond om enig spoor van Norwood te herkennen. Met een glimlach draaide hij zich weer naar Malaika om toen hij een plek met veel ruimte op de dansvloer gekozen had. Akito en Delaija waren ook aan het dansen, maar dat maakte niet uit; de zaal was groot genoeg. Savador bracht Malaika's slankere hand in de zijne wat omhoog om een zachte kus op de rug van haar hand te drukken. Daarna nam hij haar in een danshouding, zijn hand op haar zij en haar vrije hand in zijn andere. 'Ooit eerder gedanst?' vroeg hij zacht terwijl hij op Malaika neerkeek.

Terwijl Delaija aan het dansen was met Akito en scherp op haar danspasjes lette en die aanpaste naar die van hem, schoot haar blik opzij naar Savador, die Malaika blijkbaar ten dans vroeg. Een twijfelachtige blik kwam in Delaija's ogen. Ze lette niet goed op waar ze liep. Toen ze merkte dat ze op Akito's tenen trapte, wat waarschijnlijk niet veel pijn deed, aangezien ze geen schoenen aanhad, keek ze hem blozend aan. 'Sorry,' mompelde ze, terwijl ze deze keer haar armen rond zijn hals sloeg, om wat met hem te kunnen schuifelen. Dit had ze meer geleerd van naar koppeltjes tijdens dansfeestjes kijken. Ze keek opzij richting Malaika en Savador. Ze vertrouwde Savador niet. Zijn blik verried niet echt veel goeds en dat zou Malaika moeten weten. Haar ogen bleven op Savador gericht, met een 'waag-het-om-haar-pijn-te-doen' blik. Ze trok haar wenkbrauw op, keek onopmerkend waarschuwend richting Malaika, onopmerkelijk voor Savador dan toch en richtte zich weer tot haar danspartner, Akito. Een glimlach gleed over haar gezicht, terwijl ze haar heupen zachtjes heen en weer bewoog en er een nieuw gevoel in haar opkwam. Een gevoel die haar nu nog niet zo bekend was, maar wat later wel zo zou worden. Ze slikte even. Ze kreeg het een beetje benauwd, maar probeerde ondanks dat zichzelf te blijven. Haar jurk fladderde vrolijk mee met de bewegingen die ze deed. Ze keek af en toe opzij naar Malaika en Savador, niet uit jaloezie, maar om Savador in te gaten te houden. Als hij het ook maar één keer in zijn bekrompen hersentjes haalde om Malaika pijn te doen, lag hij tegen een tafel in het einde van de zaal, als het aan Delaija lag. Malaika was haar vriendin en ze ging zo'n creep haar vriendin niks laten doen. Savador's uitbarsting had het dan ook niet beter gemaakt voor haar om hem te accepteren. Eigenlijk wist ze dat al dat ze dat nooit kon en dat ze dat ook niet wou. Delaija slikte even, nogmaals, toen ze naar Akito keek en wierp hem een vriendelijke glimlach toe, dit alles om haar felheid tegenover Savador een beetje te maskeren. Misschien was Savador wel niks van plan en reageerde ze wel veel te overdreven. Delaija's hart bonkte snel. Delaija probeerde zich er niets van aan te trekken en slikte nogmaals, dit onhoorbaar dankzij de muziek. Delaija keek weer naar Malaika. Een verontrustende blik lag in haar ogen, in haar groenachtige ogen, maar ze knikte alleen even kort naar Malaika. Ze had zich liever naar Akito willen buigen en het probleem in zijn oor willen fluisteren, maar aangezien Savador wel heel erg scherpe oren had en ze liever geen ruzie wou deze avond, hield ze dit maar voor zich. Toch vertrouwde ze de boel nog altijd niet en het gevoel dat Savador iets van plan was, wat dan ook, werd alsmaar groter.

- Uitkijken, Saffie! -

Malaika is gepromoveerd naar 'tool' x3

Ze kreeg een vrolijke glimlach toegeworpen en een groet terug. De man die ze een hand had gegeven stelde zich voor als Shong. O, dan was hij waarschijnlijk Master Shong, die Watermagic gaf! Dat had ze nog niet doorgehad. Hij zag eruit als een vrolijk, onbezorgd iemand die altijd wel kon lachen. Dat klonk als haar soort mensen! Met hem kon ze het vast wel vinden. Hij keek wat beschaamd bij haar opmerking, maar vertelde wel dat hij bezig was geweest met zijn wandaquarium. Hoe stoer was dat? Malaika nam zich voor dat ze zijn lokaal een keer ging bezoeken, om te zien hoe het eruit zag. Wandaquaria waren simpelweg prachtig, dat wist ze nog wel van die ene keer dat ze er één gezien had. Shong vertelde net dat hij door Rude hiernaartoe gebracht was en Malaika maakte zich klaar om antwoord te geven en vrolijk te blijven lachen toen een paar vingers zich om haar kin sloten en haar hoofd weg draaiden van Shong. Haar schouders verstrakten even van de onverwachte gebeurtenis, maar ze kreeg in ieder geval geen hartaanval. Haar ogen gaven het al snel op naar Shong te blijven kijken en ze richtte haar blik op de eigenaar van de hand. Savador? Die had ze nu totaal niet aan horen komen, net zoals ze deze actie niet verwacht had. Hij pakte haar hand en trok haar zo'n beetje mee de dansvloer op. Malaika stak haar hand nog met een verontschuldigende glimlach op naar Shong en Rude, terwijl ze probeerde niet onderuit te gaan op de enigszins gladde glasplaat van het aquarium. Oké.. Niet echt bepaald wat ze verwacht had van iemand die haar niet mocht en net mokkend buiten had gezeten. Dit was een beetje vreemd.. of hij had iets gesnoven daar buiten. Of ze was gewoon te achterdochtig, misschien probeerde hij wel echt aardig te zijn. Malaika was om het maar zo te zeggen een beetje erg naïef. Ze besloot maar gewoon mee te doen, om niet voor verdere opschudding te zorgen en pakte zijn hand wat beter vast. Ondertussen zag ze Delaija met haar blik bijna naar haar seinen, al kwam die boodschap nog niet helemaal door. Ze glimlachte opnieuw met een glimlach waarvan zij hoopte dat die geruststellend of 'maakt-niet-uit' blik naar Delaija en ving ondertussen Savador's woorden op. De muziek speelde vrolijk verder. Ach ja, ze kon wel dansen, daar was ze best wel gek op, al had ze het de laatste tijd met haar studie wat verwaarloost. Ze keek hem vrolijk als altijd aan. 'O, ja, ik ben er gek op! Ik heb veel verschillende stijlen geprobeerd,' glimlachte ze. 'Vind jij het ook leuk?' Dan kon ze maar beter een gesprek starten. Wat er aan de hand was had ze niet echt door, ze had besloten de boel voor één keer te vertrouwen.

Vriendelijk glimlachend bleef Shong naar de vrouw opkijken. Aardig mens, Malaika. Waarschijnlijk had ze al net zo'n optimisme en positiviteit zoals hij en Norwood hadden. Ja hoor, daar ging het wel goed mee komen. Ergens van binnen voelde Shong een opbouwende opluchting, want even was hij bang geweest dat zijn nieuwe collega net zo emotieloos zou zijn als Kale, of zo luguber als Savador. Over de duivel gesproken.. daar zou je hem net hebben. Ietwat verbaasd zag Shong hoe de man Malaika's kin draaide waarna hij haar gewoon bij hem en Rude vandaan trok. Met zijn hoofd wat nieuwsgierig gekanteld keek hij de twee na, op zijn gezicht gleed een snel glimlachje toen Malaika nog even naar hem zwaaide. Kleintjes wuifde hij bekrompen terug waarna hij een zacht zuchtje slaakte; en hun gesprek was nu net zo op gang gekomen. Ach ja, hij had nog de hele avond om zijn nieuwe collega beter te leren kennen. Met een fris hernieuwd glimlachje keek Shong schuin omhoog naar Rude. 'Zullen we ons dan maar eens bij het gezelschap gaan voegen?' vroeg hij vriendelijk. Zonder op antwoord te wachten waggelde hij al richting de dinertafel, verwachtte dat Rude uit zichzelf wel zou volgen. Op een willekeurige stoel ging Shong aan de tafel zitten. Vooraf moest hij wel even klimmen en klauteren om met zijn kleine gestalte op het zitvlak te komen, maar toen hij eenmaal zat verscheen er een verbreed glimlachje op zijn gezicht. Heerlijk, om weer eens gezellig tussen zijn collega's te zijn.

Nauwelijks besteedde hij zijn aandacht aan Delaija, hoewel zij en Akito vlak naast hen dansten. Zijn mondhoeken waren inpalmend met charmes omgekruld tot een strak glimlachje dat zijn leeftijd vanaf de buitenkant haast weer in de dertig liet lijken. Tenminste, voor wie de scherpere kaaklijnen en de ingevallen wangen wegdacht. Malaika's slanke handen had hij in de zijne genomen terwijl zijn goudkleurige ogen warm op haar neerstaarden. Savador had haar daarna in een danshouding genomen en alleen dat oogde al professioneel; één hand om haar ranke middel, de ander de hare losjes maar stevig omklemmend. Als het erop neer kwam kon hij dansen als een prins - allemaal dankzij de duurste danslessen die hij destijds speciaal voor Diva had genomen. Malaika sloot haar vingers steviger om zijn hand; in ieder geval een teken dat ze zijn dans accepteerde - mooi. Vanuit zijn ooghoeken zag en voelde hij Delaija's aandacht op haar eigen danspartner verslappen en haar blik op hem vestigen. Traag draaide Savador zijn hoofd naar haar toe, merkte direct de overduidelijk waarschuwende blik in haar groenige ogen op. Nogmaals kropen zijn mondhoeken om tot een emotie van arrogantie, en grijnsde hij haar breed toe. Alsof hij het bijna opzettelijk deed trok hij Malaika zacht dichter naar hem toe. Hij nam een weer wat attentere houding aan zoals hij zich daarna weer op Malaika richtte. Daarbij zag hij niet meer dat Delaija als het ware met een veelzeggende blik richting haar vriendin seinde. Zijn grijns ging over naar een gewone glimlach bij het horen van Malaika's antwoord. 'Werkelijk?' glimlachte hij terug. Zijn glimlach werd wat breder bij haar tweede vraag. 'Uiteraard,' reageerde hij nog steeds glimlachend toen ze vroeg of hij het ook leuk vond. 'Vooral met vrouwen die zelf ook wat kunnen afdansen tot hun voeten er bloedend vanaf vallen. En jij oogde alsof je er ook wat enige ervaring in hebt.'
Savadors uitdrukking werd plotseling wat somber en kreeg een ernstig, serieus laagje. 'Het spijt me van mijn temperamentvolle uitbarsting in de lerarenkamer, dat was nooit mijn bedoeling geweest,' bood hij daarna zacht zijn verontschuldigingen aan - in zijn onschuldige blik was daarbij nauwelijks te zien of hij het meende of niet. 'En wie op de werkvloer roddelt er nu niet over collega's om even niet aan de sleur te hoeven denken?' voegde Savador er met een zacht zeldzaam lachje er aan toe.

Ze zag Shong nog terug wuiven, gelukkig vatte hij het niet verkeerd op dat ze in één keer wegliep. Nou ja, liep, dat was nu ook weer een beetje te opgehemeld voor het struikelende pasje wat ze eerst gehad had. Malaika was blij dat de dansvloer voor haar niet onbekend was en dat ze er redelijk uit de voeten kon. Waarschijnlijk niet zo professioneel als Savador, maar goed genoeg om er niet uit te zien alsof ze half kreupel was. Ze legde haar hand toen maar op zijn schouder en keek even naar haar voeten, om er zeker van te zijn dat ze hem niet trapte. Dat zou nu niet echt het perfecte begin van de dans zijn, toch? Daardoor zag ze niet dat Savadors gezicht even een arrogante glimlach kreeg, terwijl hij Delaija's blik beantwoordde. Anders had ze het toch aan haar eigen ogen geweten. Toen ze weer opkeek sierde een gewone glimlach zijn gezicht. Als je het zo bekeek was hij nooit lelijk geweest, alleen maar intimiderend. Een 'charmante' opmerking volgde daarna. Aan de ene kant was het natuurlijk een soort compliment, maar de bloedende voeten klonken nu eenmaal een beetje luguber. Hopelijk geen vooruitzicht op de toekomst. Ze glimlachte terug, alhoewel ze het wel iets vager vond worden. Als ze Delaija mocht geloven was hij naar iedereen behalve Madeline toe boos of emotieloos. Vooral boos, maar daar was nu niets meer van terug te zien. Zelfs de chagrijnigheid was verdwenen. Het kwam niet bij haar op dat hij ook wel eens een geweldige acteur kon zijn. Waarom zou hij dat dan doen? Hij bood in ieder geval zijn excuses aan. Malaika knikte even. 'Het is voor mij ook niet meer dan gepast mijn excuses aan te bieden. Praten over collega's is niet bepaald vriendelijk,' zei ze, waarschijnlijk meer gemeend dan Savador. De muziek veranderde wat en Malaika richtte haar aandacht op het aanpassen van haar danspassen om binnen het ritme te blijven. Nou ja, Savador kon in ieder geval dansen.

(Mitch, we want food? :'D)

Savador draaide zijn hoofd even richting zijn schouder toen Malaika haar hand er te rusten op legde en keek haar toen weer glimlachend aan. Gelukkig keek ze met eenzelfde glimlach terug, voor hem een teken dat het allemaal de goede kant opging. Voorzichtig had hij daarna de eerste geleidende passen gezet op de maat van de muziek om Malaika vanzelf in te laten springen. Het ging soepel, en ze was nog lang niet zo'n kluns in het dansen dan sommige anderen waar hij ooit mee had gedanst - vooral op de danslessen - wel waren. Hij had het ergerlijk gevonden dat ze met hun hakken onopzettelijk bovenop zijn herenschoenen hadden gestaan en daarmee de zwarte glanzende lak hadden verpest. In tegenstelling was Malaika zelfs een aardig goede danser, in zijn ogen beter dan goed zelfs. Zacht had Savador zijn excuses aangeboden, misschien wel gemeend en misschien ook wel niet. Als reactie had Malaika tevens haar excuses aangeboden. 'Dat is allang vergeven en vergeten, Malaika,' sloeg hij haar woorden met een zachte glimlach af. Hij paste zijn dansbewegingen aan die van haar aan toen de muziek wat veranderde. 'Je bent mooi,' zei hij plotseling. Met een glimlach bleef Savador tijdens het dansen op Malaika neerstaren. 'En als ik twintig jaar jonger was geweest had ik je mee uitgevraagd,' voegde hij er even later aan toe waarna hij zacht lachte.

Madeline had Norwood kalm nagekeken toen hij zich abrupt had omgedraaid en weg was gelopen. Ze keerde haar rug naar de kant waar hij naartoe gelopen was. Dan niet. Zij had haar zegje gedaan. Ze keek daarom wat verbaasd om toen ze ineens een hand om de hare voelde sluiten. Ook zij ging in een dans houding staan en luisterde naar het verlangzamen van de muziek. Ze zwierde met hem mee, liet zich door hem leiden en zette haar voeten daar neer waar de dans het haar gebood. Ze liet zich gedwee meetrekken toen Norwood haar meenam. Even later zag ze dat hij haar had meegenomen naar een balkon met uitzicht over zee. Ze liet hem uitpraten toen hij zijn excuses aanbood. 'Het is ook deels mijn schuld. Ik heb dingen gedaan in het verleden waar ik nog altijd spijt van heb. Maar de dingen zijn veranderd Norwood. Je hebt een kind. Wij hebben een kind samen. En dat moment, dat ik dat kleine leven in mijn armen hield, dat was zo mooi. Het heeft onze band alleen maar versterkt. Ik had je al nooit uit eigen vrije beweging pijn kunnen doen. Maar dat is alleen maar sterker geworden. Ik zou nooit iets doen als het jou of onze zoon schaad. Ik hou van jullie. Met hart en ziel. Ik zou mijn leven voor jullie willen geven. Ik hoop dat je dat inziet. We hebben beiden fouten begaan in ons leven. Kunnen we niet gewoon opnieuw beginnen?'
Tijdens het praten was Madeline naar Norwood toe gelopen en had haar hand op de zijne gelegd. Ineens hoorde ze haar maag rommelen. Zachtjes grinnikte ze even. 'Wat denk je? Zou het eten al klaar zijn?' vroeg ze zachtjes.

(Mijn oprechte excuses aan alle mensen die op mij moesten wachten. Ik had het niet eens in de gaten)

Norwood zijn ogen sloten zich kort en oorde zijn maag uit honger prottesteren. "Misschien..." sprak Norwood kalmpjes. Hij wipte van het rand af en liep naar haar toe. Omhelsde haar en drukte haar kort tegen zich aan. "Madeline, ik zal altijd van je blijven houden, wat er ook met mij of jou gebeurt...." sprak hij zachtjes maar duidelijk hoorbaar voor haar. Hij gaf haar nog een kus op haar mond. "Kom laten we eens gaan kijken of het eten er al staat. Norwood liep naar de schuifdeur en opende deze. Hij keek naar binnen. Op dat moment kwamen verscheiddende koks binnen die het eten op de tafel zette. "Alsof we het niet beter getimed konden hebben. Norwood wenkte Madeline. "Als je honger hebt, nu is de kans om aan te vallen...' sprak hij kalm en knipoogde. Rustig liep hij naar binnen. Hij zelf had ook honger dus hij liep gelijk naar de schaal met vis. Schepte rustig een paar stukjes op en wat sla en liep toen naar de tafel. Wachtte geduldig tot Madeline ook haar portie had gepakt voor hij zou gaan eten.

Wat doelloos kraste Shong met zijn nagel over het tafelblad, veegde hier en daar wat vuiltjes weg. Met een kleing glimlachje op zijn gelaat draaide hij zijn hoofd langzaam om naar zijn buurman. Hij schrok zich echter te pletter en pleurde bijna van zijn stoel af toen hij zag dat de persoon die naast hem zat Kale was (als hij dan al was gaan zitten). Er stond een verwilderde uitdrukking op zijn gezicht terwijl Shong met zijn achterwerk over het zitvlak schuifelde om terug recht te gaan zitten, leunend op de tafelrand. 'Gezellig,' sprak hij de man toe over het uitje in het algemeen met een scheve grimas op zijn gezicht om maar wat te zeggen. Het was niet zozeer dat hij Kale niet mocht of een angst voor de man had ingeboezemd, het was meer het feit dat hij naast Savador de enige man was die luguberder overkwam dan de rest. Shong wilde haast bovenop zijn stoel gaan staan en een klein dansje maken toen al gauw genoeg het eten werd binnengebracht. Vanuit zijn broekzak haalde hij een witte schone doek, schraapte zacht zijn keel terwijl hij met licht getuitte lippen het ding even uitwapperde en knoopte het daarna om zijn nek. Want het zou toch wat worden als er vlekken kwamen op zijn Cassiaanse uniform. Glimlachend keek Shong toe hoe allerlei overheerlijk ogende gerechten werden opgediend, tot hij Rude weer in het oog kreeg. 'Rude!' Met een overblije glimlach gooide hij een arm in de lucht om enthousiast naar de man te wuiven. 'Kom toch hier zitten, er is nog een plaats vrij!'
Geduldig liet Shong daarna zijn armen zakken en vouwde zijn handen glimlachend ineen boven tafel.

Kale had tot nog toe de hele tijd gezwegen. Wat viel er voor hem ook te bepraten? Alleen met Madeline kon hij echt goed een gesprek aanknopen. Maar die had de hele avond zo al haar eigen problemen. Kale had dus zijn jas opgehangen en was gaan zitten. Toen Norwood hen had verteld dat het nog wel even zou duren voordat ze aan tafel konden had Kale dat gedaan waar hij het beste in was. Zwijgen, en luisteren. Haast onopvallend gleden zijn ogen de zaal door. Niets ontging hem. Hij volgde een tijdje Akito en Delaija met zijn ogen. Hij zag het toen Savador terug kwam en richting Malaika ging. Hij had het direct door toen Norwood en Madeline ruzie maakte. Hij kon het aan Madeline zien. Ze probeerde het wel te verbergen. Maar Kale kende haar langer dan vandaag. Als Madeline boos werd had ze een kleine zenuwtrek. Haar handen verkrampte zich dan lichtjes. Daaraan kon hij zien dat ze boos was. Hij liet de twee begaan toen ze hadden besloten om zich ergens terug te trekken om het uit te praten nadat Norwood even met haar gedanst had. Kale wist dat Madeline zich wel zou redden. Ze was immers een sterke vrouw. Ze was de enige Novaanse die Kale echt aardig vond. Wat betrof Novaanse mannen kon hij Hatori nog wel uitstaan.
Zijn ogen flitste naar de deur toen hij ook Shong en Rude ook binnen zag komen lopen. Ze waren niet in de shuttle geweest. Waarschijnlijk waren ze later hier naartoe gegaan. Bijna alle collega's waren er nu. Alleen die nieuwe collega literatuur niet en natuurlijk Elatha. Kale was er nog steeds niet helemaal over uit wat hij van de man moest vinden. Hij kwam van Shadra, ja. Maar Kale had het niet zo op de artistiekerige types. De enige kunst die hij kon waarderen was de vechtkunst. En het was bijna alsof die kunst zijn gedachten kon lezen. Niet veel later kwam er een man aanlopen die kennelijk hier werkte. Hij overhandigde Kale een brief. Langzaam en wantrouwend nam Kale die aan. Hij maakte hem snel open en zijn ogen vlogen over de regels. Vanbinnen slaakte hij een diepe zucht. Waarom waren het nou altijd problemen. Waarom nou nooit eens leuk nieuws. En er kwam nog iets bij. Kale kon niet zomaar weggaan. Dat zou Madeline verdacht vinden. Hij kon echter ook niet tegen haar vertellen wat er was want ze zou hem nooit laten gaan. De innerlijke zucht herhaalde zich al was hij nu ook voor andere mensen die dichtbij genoeg zaten hoorbaar. Kale propte de brief in de zak van zijn broek en keek met een ruk om toen hij een stem hoorde. Hij behoorde toe aan Shong. De man was kennelijk baast hem te zitten. En aan zijn uitdrukking te zien onbewust. Kale kon het hem niet kwalijk nemen dat hij schrok. Hij was nou eenmaal niet de gezelligste collega op de academie. 'Ja, zeker,' gaf hij zacht antwoord op Shongs woorden dat het gezellig was. Al gauw had Shong zijn aandacht gericht op Rude en het eten. Kale voelde zijn maag even samentrekken toen hij de heerlijkste geuren rook. 'Werk gaat voor Atra. Eten komt later wel,' mompelde hij in zichzelf.

Het ging steeds makkelijker met het dansen; na een tijdje hoefde ze niet eens meer op te letten waar ze haar voeten neerzette om niet op zijn schoenen te trappen. Om eerlijk te zijn was ze nu wel blij met haar passie voor dansen; anders had ze hier ook maar klunzig staan doen. Nu kon ze in ieder geval een redelijk normale indruk maken. Het hielp wel mee dat Savador kon dansen, behoorlijk goed zelfs. Hij antwoordde ondertussen dat het hele gedoe in de lerarenkamer alweer vergeten was. Mooi zo. Onbewust was ze er toch mee bezig geweest dat haar eerste dag begonnen was als.. een explosief iets. Een paar momenten lang was er stilte en zeiden ze geen van beide iets, tot Savador haar wat omhoog liet kijken toen hij begon te spreken. Even keek ze heel verbaasd en glimlachte toen maar. Was dit een grapje dat serieus klonk? Hij lachte zelf ook, dus misschien was het een grapje. Gewoon negeren dan maar? 'Dank je,' zei ze toen maar, en vervolgde met een glimlach, 'Misschien zou ik wel ja zeggen.' Het kwam er niet sarcastisch of gemeen uit, maar ze wist echt niet wat ze op zoiets mocht zeggen. Kijk. zo vaak zeiden mensen dat niet tegen haar.. Haar blik werd naar de koks getrokken toen de binnenkwamen, met het eten. Misschien moesten ze maar gaan zitten? Malaika wachtte nog even tot de koks allemaal binnen waren en stopte toen met dansen, haalde haar hand van zijn schouder. 'Ik geloof dat we moeten gaan zitten,' merkte ze totaal overbodig op. Norwood en Madeline waren ondertussen ook weer teruggekomen, Kale zat naast Shong en Rude, Delaija en Akito moesten nog gaan zitten. Malaika zocht haar plaats weer even op, die ze een beetje kwijt geraakt was. Nou ja, het einde van de tafel was niet zo moeilijk te vinden, maar welk uiteinde het was..

Het was voor hem weer een geluk dat juist de vrouw die hij gekozen had om mee te dansen daadwerkelijk ook kón dansen. Malaika leek er een geboren talent in te zijn, en hij zou het niet meer dan toepasselijk vinden als zij de naschoolse activiteit in het dansen zou leiden. Voor even was Savador vergeten dat hij haar meegenomen had naar de dansvloer om haar als het ware voor zijn eigen doeleinden te gebruiken, voornamelijk door het dansen en haar toch wel gezellige aanwezigheid. Zijn mondhoeken zakten uit de glimlach even naar beneden terwijl hij met een lichte frons zijn blik van Malaika afwendde en zijn slangachtige ogen bedenkelijk neersloeg. Moest hij het eigenlijk nog wel voortzetten? Het was een kleine stap, maar het was niet zo dat hij met deze actie alleen direct nader tot Madeline kon komen. Daar zou hij nog vele kleine stappen voor moeten uitwerken vanavond, wilde hij dat ze zich uiteindelijk ook letterlijk aan hem vast zou klampen. Met een zuinige glimlach had Savador het Malaika vergeven, hoewel zijn zinnen iets anders verwoord waren geweest. Er volgde een kleine stilte tussen hen beide waarin hij zich enkel door de muziek liet leiden en Malaika onder zijn leiding sierlijk liet volgen in de dans. Zijn woorden die inhielden dat ze mooi was kwamen er daarna zacht uitgerold na diezelfde woorden eerst vooraf een paar seconden in zijn hoofd nauwkeurig te wegen en een paar stappen vooruit te denken, betreffend op haar mogelijke reacties. Zijn mondhoeken krulden om toen ze hem zacht bedankte, hij keek nog kalm op haar neer. 'Je zou er vast wel mee in hebben gestemd. Dan gaf ik je de avond van je leven,' reageerde hij zacht.
Savador keek verstoord op toen er allerlei koks vanuit de keuken de zaal binnenkwamen. Allerlei karretjes, glanzende schalen vol dure gerechten en overdekte platen gleden aan hem voorbij, een gemengde geur van eten bereid door topkoks achterlatend. Hij richtte zich weer tot Malaika zodra ze haar hand van zijn schouder haalde en hij haar woorden hoorde. 'Dat geloof ik ook,' sprak hij met een glimlachje. Zijn goudkleurige ogen gleden even langs de dinertafel, waar sommige plekken al bezet van waren. Zijn eigen plek tegenover Madeline was nog leeg, overduidelijk ook bezet door zijn zwarte overjas die hij over de rugleuning had geslagen. Savador liet Malaika los, draaide zijn stropdas wat recht en trok die strakker aan terwijl hij zacht zijn keel schraapte waarna zijn bleke hand in die van Malaika gleed. Met een glimlach die haar vertelde dat het goed was trok hij haar zacht mee naar de tafel en leidde haar terug naar haar plek - als hij het zich goed herinnerde helemaal aan het uiteinde van de dinertafel. Hij liep op het uiteinde af waar hij haar spullen zag staan, waar hij Malaika weer losliet. Als een heer en zoals het hoorde schoof hij daarna haar stoel naar achteren zodat ze kon plaatsnemen, en schoof die weer aan zodra Malaika zat. 'Smakelijk,' wenste hij in haar oor toe voor hij langs de tafel zelf terug naar zijn eigen plaats liep. Daar zakte hij zuchtend neer op zijn stoel en liet zich wat onderuit zakken. Waarom moest hij altijd zoveel moeite doen om te krijgen wat hij wilde? Zijn ogen schoten even naar de plaats tegenover hem. Madeline was er kennelijk nog niet. Terwijl hij met zijn duim en wijsvinger vermoeid in zijn ogen wreef ging hij weer rechtzitten en streek zijn sluike lokken uit zijn bleke gezicht. Hij hoopte vurig dat Madeline snel weer terugkwam, anders zou het helemaal voor niks geweest zijn dat ze juist tegenover hem was gaan zitten. Vanuit zijn ooghoeken schoot zijn blik even naar Kale. Savador moest hem straks nog spreken over een bepaald iets.

Akito had Delaija zacht vastgepakt, de maat van de muziek geteld en haar sierlijk de zaal over gezwierd. Stukje bij beetje kwamen al zijn lessen terug. Hij stond daardoor iets rechter en pakte Delaija met meer zekerheid vast. Akito luisterde naar de woorden die ze hem influisterde en bijna als vanzelf verscheen er een kleine grijns op zijn gezicht. 'Geen zorgen. Dat valt totaal niet te zien,' grijnsde hij terug waaraan nou niet echt goed te onderscheiden was of hij dit plagend bedoelde of serieus meende. Hij glimlachte zwakjes toen ze per ongeluk op zijn voet stond. Hij grinnikte zelfs zachtjes. Hij negeerde de rest om hem heen een beetje. Daarbij, als hij zijn aandacht er niet bij hield dan zou hij straks nog op Delaija's voeten gaan staan. En anders dan hij, zou zij dat wel degelijk moeten voelen. Akito's donker paarse ogen schoten opzij toen Delaija telkens haar aandacht ergens anders op vestigde. Zijn blik alert en zijn wenkbrauwen ietwat gefronst. Hij volgde de lijn van Delaija en zag waar ze naar keek. Savador en Malaika. Naar beredenering en afgaande op wat hij gehoord had aan geruchten trok Akito snel de conclusie dat Delaija waarschijnlijk bezorgd was. Ze leek al een aardig goede band met Malaika opgebouwd te hebben. En zeg nou zelf, iemand die je mag zie je niet graag in de buurt van iemand als Savador.
Uiteindelijk verstomde de muziek. Akito pakte enkel Delaija's hand beet, maakte een buiging, gaf een kus op haar hand en ging weer rechtop staan. Hij keek op en zag nu de reden waarom de muziek was gestopt. Het eten werd ondertussen opgediend. 'Ga je mee. Zo te zien kunnen we gaan eten,' sprak hij op kalme, zachte toon tegen Delaija. Haar hand had hij ondertussen al losgelaten.

Delaija kreeg een rood hoofd toen Akito merkte waarna ze keek. Een lichte woedende indruk kwam bij Delaija op toen ze Savador's ogen zag twinkelen. Wat hij ook gezegd had, Delaija kende hem langer dan vandaag. Het was geen geheim dat Savador af en toe zo charmante opmerkingen kon maken dat het zelfs eng werd. Ze merkte dat ook Akito een beetje waakzamer was. Delaija keek hem aan en richtte haar aandacht op hem, terwijl ze haar passen naar de zijne aanpaste. Ze keek naar Akito en bloosde lichtelijk toen ook zij erachter kwam dat het eten opgediend werd. Maar niet omdat ze nu onderbroken werden, maar om Akito's gebaar. Ze bloosde van de kus op haar hand en voelde haar wangen kleuren, dat hopelijk in het scherpe licht van de zaal niet goed te zien was. Delaija knikte naar Akito. Haar groene ogen ontmoette even zijn donker paarse ogen en een glimlach schoot over Delaija's gezicht. Met een verlegen glimlach liep ze Akito voor. Ze zocht een plaats op en hield de andere plaats vrij voor Akito. Met een waarschuwende blik keek ze richting Savador, maar richtte haar concentratie toen op het eten dat binnen werd gebracht. Misschien moest ze dat gedoe met Malaika en Savador maar even laten rusten. Tenslotte had Malaika het niet erg gevonden, maar of dat uit medelijden was voor Savador of gewoon een roekeloze daad, dat kon Delaija ook niet plaatsen. Ze zuchtte even. Ze keek naar Savador. En toen naar Malaika. Als Malaika een relatie kreeg met Savador, dan... Delaija wou er niet verder over nadenken. Ze keek om. Savador die naar Malaika's oor boog. Het duizelde Delaija allemaal. Ze had Malaika heus wel zien kijken bij Savador's uitbarsting. Was dat nu allemaal verdwenen? Delaija slikte even. Ze keek naar Akito. 'Je kan echt goed dansen,' zei ze tegen hem, om haar aandacht maar ergens anders op te focussen. Ze schonk wat water in haar glas en schonk Akito ook wat. De collega die het dichtste bij haar zat, schonk ze ook wat in. Ze zette de kan weer neer en dronk wat van haar drankje. Als Malaika slim was, zou ze niet te veel in Savador's trucjes moeten trappen. Delaija slikte even en dronk nog wat. Ondertussen rook ze de verse geuren van vers, heerlijk eten, van topchefs. Ze begon honger te krijgen, maar wachtte geduldig tot alles klaar was om echt te beginnen met eten.

Master Rude, inmiddels door het gezelschap kijkend met Shong naast zich, zag opeens een bekend gezicht, namelijk Miss Malaika, die bij hem en Shong voegde. Master Rude glimlachte vriendelijk naar Malaika, en gaf haar ook een knikje toen ze hem een knikje gaf. "Blij dat je er bent!" Zei hij tegen Malaika. Vrolijk groette ze Shong, waarschijnlijk hadden die twee nog geen kennis gemaakt. Rude keek weer tussen de menigte door, om te kijken wie er allemaal precent waren. Waarschijnlijk waren alle leraren er, want de meeste zag hij. Plots kwam Master Savador; de hoofdmeester van Starshine Academy, waar hij tot nu toe nog maar een paar keer was geweest. En maar goed ook! Hij ziet er al zo kwaadaardig uit, maar zijn innerlijkheid is niets ervan te weerhouden. Hij nam Malaika van Shong en hem vandaan, maar was wel zo beleefd geweest te zwaaien. Wat jammer nou, maar hij had Shong gelukkig nog om een gesprek mee op te bouwen. "Oh." Zei hij wat meer tegen zichzelf Malaika en Savador nakijkend. Boos was hij niet, nee, natuurlijk was hij niet boos. Hij vergaf hen wel, het zou wel belangrijk moeten zijn. Plots vroeg Shong aan hem of ze niet in het gezelschap zullen voegen, en hij liep al naar een stoel. Hij doorzocht nog heel even de menigte, net of hij iemand verwachtte, maar eigenlijk verwacht hij niemand, ondanks de organisator van het feestje, om zijn en Shong's excuses aan te bieden. Shong riep wat vrolijk naar Rude, om te zeggen dat er nog een stoel vrij is, en wuifde enthousiast naar Rude. Rude liep naar Shong met een vrolijke grijns op zijn gezicht, en ging naast Shong zitten.
"Zo, eens rustig zitten is het niet?" Vroeg hij vrolijk aan Shong.

Norwood wilde een hapje nemen van zijn vis en dat deed hij ook. Maar halverwege schoot het zijn keel in en kuchte hij kort. Hij besefte nu pas dat Shong en Rude er ook waren. Norwood liep direct naar Shong, liet zijn eten achter en legde zijn hand op de schouder van het wat kleinere mannetje. "En ik allemaal maar wachten op Shong op het platform. De idioot die ik ben. Je woont immers zelf op Cassia...." sprak Norwood met een rustige kalme stem. Norwood grinnikte. Hij gaf een vriendelijke knik als groet naar Rude. "Ook leuk dat je mee kon komen...." sprak hij vriendelijk en knikte nogmaals. "Mijn excuses dat ik niet eerder kwam begroette en dat ik gelijk ging eten. Ik had jullie niet verwacht....' sprak hij kalm en glimlachte. "Altijd gezellig, hoe meer zielen hoe meer vreugd..." sprak hij en grinnikte. In veel gevallen dan vulde hij het aan in zijn gedachten. Norwood glimlachte en keek rond. "Nou, het eten is klaar, en bij de bar kunnen we drankjes halen. Dus, maak het jezelf gemakkelijk Shong en Rude...' sprak hij kalm. Daarna draaide hij zich om om naar Madeline te kijken en zijn plek weer in te nemen waar hij net nog zat.