Na heel wat gedoe en rechtszaken tégen haar broer, voelde het goed voor Delaija om weer terug te zijn op de academie. Haar verlof had lang genoeg geduurd en het was tijd dat ze weer ging doen waarvoor ze hier in eerste instantie aan was genomen: lesgeven. En ze wist al precies wat ze wou doen om de eerste les na haar terugkomst mee te beginnen. Geen saaie boekenwijsheid maar wat educatieve praktijk. Ze had besloten om met de klas naar een van de mooiste grotten te gaan die er op Erd waren. Ze had er zelf al echt zin in. Met haar tas om haar schouder stond ze op het lanceerplatform te wachten op de leerlingen. Als het goed was dan had ze in de aula haar uitstapje op het mededelingenbord gehangen dus ze hoopte maar dat iedereen daar was gaan kijken óf een klasgenoot ervan vertelde als hij of zij het wist. Ze had daarbij iedereen ook gevraagd om wat te eten en te drinken mee te nemen want ze zouden aan het eind van de middag pas terugkomen op Starshine. Een beetje nerveus was Delaija wel. Ze was nog nooit eerder met een hele klas op stap geweest ergens naartoe dus ze bad vurig dat alles goed zou verlopen vandaag. Ze keek even kort op haar horloge. De leerlingen zouden elk moment één voor één het platform op kunnen druppelen.

Ze pakte alle spullen en stopte ze snel in de tas. Naast haar stond de kat al te miauwen. Ze wilde gaan en wel nu. Órelinde lachte naar de kat en liep nog even snel naar de keuken waar ze een paar appels pakte en haalde uit de koelkast een stuk vlees die ze goed inpakte en daarna in haar tas stopte. Ze wilde niet dat Snow White het gehoor van iedereen zou beschadigen door haar honger. De volgende keer dat ze opkeek zat de kat voor de deur. ‘Ja ja. Ik kom al.’, zei ze zuchtend. Ze pakte haar zwarte mantel die voor allerlei gelegenheden kon. Ze zouden vandaag naar de grotten van Erd gaan en had de goede kleren daarvoor aangetrokken. Een zwarte broek met haar witte blouse en familiewapen en stevige schoenen eronder aan. Ze deed de mantel en de rugzak om en nam de kat in haar armen. Snel liep ze naar het lanceringplatform voor Erd en zag daar al een vrouw staan. Dat moest vast haar docente Erd zijn. Volgens mij heette ze Miss Delaija en met een glimlach op haar gezicht liep ze op de vrouw af. Voor haar bleef ze staan en liet de kat op de grond vallen. Ze maakte een reverence en stelde zich voor. ‘Órelinde Luìnwë is present.’ Daarna richtte ze zich weer op en keek naar de kat. Die maakte een knikje met de kop en miauwde even. ‘En dit is Snow White.’

Vandaag eens even geen les, maar een uitstapje. Eerst had Kijito niet mee willen gaan, gewoon omdat het naar Erd was en zij geen spoortje van aardmagie bezat. Door haar aderen vloeide alleen watermagie.. iemand had haar echter verteld dat het niet alleen voor mensen van Erd was en toen ze verder geïnformeerd had kreeg ze te horen dat het naar de grotten op Erd was. Kijito zat vaak in de bibliotheek en had gelezen over de grotten. Ze wilde er graag naartoe! Het was vast prachtig.. Het jonge meisje stond op en pakte haar rugzak. Het was een zwarte rugzak met blauwe symbolen erop, die niet echt iets betekenden. Misschien vond ze het ooit nog uit.. Ze propte er een extra vest in, een fles water, wat brood en nog een appel. Ze had geen huisdier waar ze voor moest zorgen en voor deze ene keer was dat een voordeel. Ze deed een elastiekje om haar pols; mocht het nodig zijn, dan kon ze haar lange haren bijeenbinden. Ze deed gemakkelijke schoenen aan, vergat dat een jurk onhandig was en deed een jas aan. Zo, nu snel naar het platform! Wie zouden er nog meer komen? Kijito slingerde de tas op haar rug en liep snel de Watermagicians etage uit. Als het goed was, was ze op tijd.. Ze zette er flink de pas in, zodat ze al snel bij het platform was. Daar zag ze Miss Delaija staan, iemand die ze niet kende en alleen maar van gehoord had. Bij haar stond een leerlinge die ze al kende; Órelinde! Gelukkig.. ze was niet helemaal alleen. Stilletje liep ze het platform op, voorzichtig als altijd. 'Goedemorgen, Miss Delaija, ik ben Kijito Chozi,' stelde ze zich wat verlegen voor. 'Is het erg dat ik geen aardmagie heb?' vroeg ze toch nog, voor de zekerheid. Ze knikte ook als begroeting naar Órelinde en glimlachte naar Snow White, haar lieve kat. Het zou vast een leuk reisje worden!

Myst had haar spullen ingepakt, alles wat ze nodig had voor een dagje naar Erd. Ze was nog nooit op een andere planeet dan Nova en natuurlijk hier geweest, dus ze vond het heel spannend. Alles in een laaghangende lichtblauwe rugzak, die ze op het moment dichtritste. Ze liep langzaam van de etage af en sloot met een glimlach de deur achter zich. Enthousiast liep ze de trappen af, haar duimen om de hangsels van haar rugzak heen geklemd. Langzaam liep ze de kou in, de school uit. Ze ploeterde vrolijk door de sneeuw, bedacht zich hoe Erd er op foto's er ook alweer uit had gezien. Steeds dichter bij het Lanceringsplatform, ze kon inmiddels al enkele mensen daar zien staan. Al tijden waren de lessen aardemagie uitgevallen, daardoor kende ze de lerares die er stond nog niet. Ze zag hoe een jong blond meisje zich aan de lerares voorstelde, bedacht zich daarna dat ze dat ook maar moest doen. Myst knikte even met een glimlach naar beide meisjes, en een licht vertederde blik kwam in haar ogen toen ze de kat van Orélinde zag. Daarna liep ze door naar de lerares. 'U bent neem ik aan Miss Delaija? Ik ben Mystralic Nuxian.' Ze glimlachte warm naar de vrouw, en stak haar hand uit als kennismakingsgebaar.

Delaija had opgekeken toen ze voetstappen had gehoord. Een meisje met lange, zwarte haren kwam haar tegemoet. Met een kleine glimlach om haar lippen liet Delaija het meisje zichzelf voorstellen. 'Aangenaam Órelinde. Ik ben Miss Delaija. Ik vind het niet zo heel erg dat je Snow White hebt meegenomen. Maar bedenk wel dat we grotten gaan bekijken. Naar mijn weten is dat niet de favoriete plek van katten dus ik zou haar wel goed in de gaten houden. We zouden immers niet willen dat Snow White iets zou overkomen,' zei Delaija terwijl ze de kat even zacht over haar koppie krabbelde. Ze ging vanuit haar gehurkte positie weer overeind staan toen er meer leerlingen aan kwamen. Ditmaal een meisje met lang blond haar. Een Cassiaanse zo te voelen. Dat wekte een nieuwe glimlach op bij Delaija. Ze vond het fijn als er ook andere leerlingen van andere planeten de les in kwamen. Niemand hoefde gebonden te zijn aan zijn of haar eigen planeet. Met een beetje goede wil kon je makkelijk van elk soort magie wel iets leren. 'Aangenaam Kijito. En nee, het is niet erg dat je geen aard magiër bent. Daarvoor zit je immers op school nietwaar? Om nieuwe dingen te leren. Daarbij zijn in de grotten die wij gaan bezoeken ook prachtige druipstenen. Waarschijnlijk weet je dat wel maar die worden gevormd door eeuwen van druppelend water. In sommige grotten is het water zo schoon dat het soms lijkt alsof het er niet eens is,' vertelde ze. Maar al gauw moest Delaija haar aandacht richten op de derde leerlinge. 'Dat klopt, ik ben Delaija. Een aangename kennismaking Mystralic,' zei ze tegen het meisje en schudde haar hartelijk de hand. Voor een vrouw had Delaija een vrij stevige handgreep. Dat was merendeel doordat ze veel met steen en aarde werkte. Ze had er sterke armspieren van gekregen en een stevige handdruk. 'Fijn dat jullie er op tijd zijn. Ik wacht nog op een paar leerlingen en dan gaan we dus maak het jezelf nog maar even gemakkelijk,' keerde Delaija zich tot de drie meisjes.

Miss Delaija glimlachte naar haar en gaf antwoord. Kijito knikte opgelucht. Je hoefde geen aardmagiër te zijn, anders had ze nu weer terug gekund. Ze kon vast veel leren van de grotten.. inderdaad, met druipstenen! Wow, ze had er nu al zin in. Water in andere vormen, daar kon ze ook veel van leren. Kijito deed een paar stappen opzij toen een nieuw iemand aankwam, die ze niet kende en die ze eigenlijk nooit had zien lopen. Ze had groenig haar en al net zulke groene ogen. Kijito gokte dat ze net zo oud was Órelinde, wat betekende dat ze ouder was dan zij. Misschien gingen bruggertjes over het algemeen niet mee op uitstapjes? Ach, ze was eraan gewend een buitenbeentje te zijn, dus dat was niet zo erg dan. Het meisje stelde zich voor als Mystralic Nuxian. Best een mooie naam, als je het vergeleek met de hare. Haar tweede naam klonk ook gewoon niet achter haar eerste naam. Kijito Naminé Chozi. Ach, haar ouders hadden waarschijnlijk niet veel moeite gedaan om haar een naam te geven. Ze richtte haar aandacht weer op Miss Delaija toen ze begon te praten. Kijito keek even om zich heen. Niemand bewoog nog, maar ze konden toch al wel in de shuttle gaan zitten? Hopelijk kwamen er nog meer mensen, dan werd het gezelliger en viel ze minder op..

Mitsu zijn ogen schoten open toen zijn wekker voor de vijfde maal afliep. Hoe laat was het? Toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat hij nog maar vijf minuten had schoot hij overeind. Zijn blauwe haren hadden plukken overeind staan iets wat er niet uit zag. Hij greep een donkergroene shirt in combinatie met een zwarte broek uit de kast. Zijn gewoonlijke wandelschoenen en rende de douche in. Douchen had hij gisteren al gedaan. En zijn eten en drinken waren allemaal al ingepakt. Hij was overal op voorbereid. Hij kamde snel zijn haren, poetste zijn tanden. En rende snel naar de eetzaal. Graaide twee bolletjes van de tafel en at deze terwijl hij door de gang rende op. Niet nagedacht over het feit dat de volgorde van tanden poetsen en dán eten nergens over ging. Zijn ogen stonden serieus. Slikte de laatste hap door. Legde zijn zwarte tas met neon-groene strepen er in op zijn rug en kwam het hoekje om gehold. Keek naar het groepje. Slikte de laatste brok ham met brood door. De moed zakte hem in zijn schoenen. Was hij de enige jongen? Was hij weer eens de fanatiekste van allemaal. Hij zuchtte kort ongemerkt en liep op de juffrouw af. "Mitsu meld zich..." sprak hij kalm. "Ik neem aan dat er vast wel wat interessante mossen te vinden zijn in die grotten..." sprak hij grinnikend. Ach aan zijn kleding was te zien dat hij van Gren af kwam. Het overtollig gebruik van groen. Althans, overtollig, het was niet overdreven veel. Zijn jas zat in zijn tas. Hij had het nog niet koud, en dat zou misschien komen in de grotten. Die constante temperatuur was in de zomer fris maar in de winter juist weer aangenaam. Hij zou wel zien hoe het was. Wachtend tot ze gingen vertrekken gleed hij even met zijn blik langs ieder meisje. Nope, hij kende er geen. Dat werd nog eens wat.

Órelinde keek Miss Delaija lachend aan. ‘Dank U, Miss Delaija. Maar Snow White lijkt een hele andere kat als ze terug is op Erd.’ Ze keek geamuseerd toe hoe Miss Delaija Snow White aanhaalde en hoe die dat spinnend over zich heen liet gaan. Je kon Snow White bijna altijd aanhalen en ze zou het altijd heerlijk vinden. Ze liep een stukje weg van de vrouw en ging op het bankje zitten en keek toe hoe Snow White voor haar ging zitten spelen met haar staart. Toch werd haar blik naar Kjito gezogen toen zij zich meldde en glimlachte haar warm toe. Het was super dat er iemand mee ging die ze kende. Ze wenkte haar en wachtte rustig totdat het meisje naast haar ging zitten. ‘Heey. Heb je al zin in het uitstapje?’, vroeg ze haar. Totaal niet doorhebbend dat er nog een paar mensen waren aangekomen richtte ze haar aandacht helemaal op Kjito en Snow White die al snel bij haar op schoot was gesprongen toen ze doorhad dat ze niet meer het centrum van de aandacht was.

Romance draaide zich nog een keer om in bed. Ze wist dat ze er uit moest komen, maar ze had er echt geen zin in. Ook al stond er een uitstapje op de planning. Ze was nog nooit op Erd geweest en had er dus ontzettend veel zin in. Pas toen er een duidelijke klapwiekende beweging buiten te horen was, opende ze haar ogen. Met een zucht gooide ze de deken van haar af en liep op het raam af. Zonder het te hoeven openen hoorde ze de woorden al. ‘Je hebt vijf minuten om bij de shuttle te komen.’, zei Fire tegen haar. Ze gooide het raam open en liet de wind door haar haren en gezicht gaan. Meteen was ze klaarwakker, draaide zich om naar haar kast en trok haar jurk aan. Ze zou nooit, maar dan ook nooit van haar leven een broek aandoen. Bovendien liep ze haast nooit over de grond en kon ze dus haar jurk niet vies maken. Of ze moest wel iets heel raars doen. Met een zwaai greep ze de borstel, haalde het twee slagen door haar haren en legde het daarna weer neer omdat ze wist dat door wat ze ging doen het wel weer anders zou gaan zitten. Ze rende op het raam af, greep in het voorbijgaan haar tas en liet zich in de lucht vallen. Onder haar verscheen Fire al die haar opving en wegsnelde naar het platform. Daar landde de merrie en liet haar vleugels hangen zodat Romance eraf kon glijden. Even keek de merrie iedereen aan die daar op dat moment ook was en haar blik bleef hangen bij Mitsu. Fire kon hem tolereren en vond hem misschien zelfs ergens in haar aardig, maar hij had haar vertrouwen nog niet gewonnen en ze vond het niet erg fijn dat hij meeging op dit reisje. Als de merrie zelf mee had gekund dan had ze het niet erg gevonden, maar ze kon nu eenmaal niet al te best tegen grotten die ze niet kende.
Romance liet zich van de merrie glijden en kuste haar snel op haar neus. Ze zag de blik die de merrie naar Mitsu stuurde, maar zij schonk hem juist een glimlach en liet Fire gaan. Die liep achter haar aan en tikte haar aan met haar hoorn om vervolgens haar vleugels te spreiden en weg te vliegen. Die snelle aanraking met de hoorn was een teken van voorzichtigheid. Ze moest altijd voorzichtig zijn, want anders zou Fire erg boos op haar worden. Zij liep op de vrouw af die haar de lerares leek. Ze volgde dan zelf geen lessen in aardmagie, maar ze zag dat het uitstapje niet alleen voor mensen van de klas waren en ging dan ook graag mee. Ze stak haar hand uit. ‘Hallo. Mijn naam is Romance.’ Na de begroeting liep ze in de richting van Mitsu. ‘Goeiemorgen. En hoe gaat het met je?’ Ze had hem al een tijdje niet gesproken. De laatste keer was geweest samen met Laurens toen ze haar verwondingen liet zien. Die waren nu bijna volledig geheeld. Je kon alleen nog maar vage littekens zien. Even liet ze haar blik over de anderen gaan. Die kende ze allemaal niet. Nou dan had ze straks in de shuttle wat te doen.

Delaija bekeek met een glimlach hoe sommige leerlingen al op elkaar afgingen en een conversatie begonnen. Het was leuk om te zien, vond ze. Ze keek opzij naar Mitsu, die was aangekomen en knikte. Ze had snel een glimlach op Órelinde geworden en had zich toen pas over Mitsu ontfermd. 'Tja, Mitsu, water is er ook te vinden, dus misschien heb je wel gelijk,' zei Delaija, met een fronsende blik gericht op de merrie, waarop een meisje die zij niet kende afstapte. Delaija keek naar de lucht. Nog heel even en dan zou ze vertrekken. Ze fronste haar blik bij de naam van het meisje en knikte toen. Romance. 'Hallo, Romance. Leuk dat je erbij bent,' zei ze, terwijl ze lichtelijk knikte richting Romance. Ze keek op toen die meteen doorging. Ze glimlachte. Nu had Mitsu toch gezelschap. Hij had zo onzeker geleken. Of lag dat aan haar? Delaija keek de groep rond. Ja, ze was tevreden over het aantal mensen die meekwamen. Toen riep Delaija, met luide stem: 'Oké, jongens, als jullie nog rugtassen hebben die jullie nodig hebben, nog naar de wc moeten of iets anders, dan hebben jullie daar nu de tijd voor, want we vertrekken over een paar minuten!' Delaija wist hoe vervelend het was als je nog naar de wc moest en je moest al vertrekken, vanwege het haasten. Delaija was daar niet zo heel streng op. Gewoon je spullen pakken en klaar zijn, was voor haar al voldoende. Ze wist nu wel niet zeker of er nog iemand meekwam of niet. Maar dat was nooit zeker bij een uitstapje. Ze wachtte gewoon lang genoeg en zou dan pas vertrekken.

Waarschuwing: mensen die nu nog mee willen op dit uitstapje, zullen nu moeten posten, want nadat de eerstvolgende heeft gepost, post ik en dan vertrekken we. Anders kun je BLIJVEN wachten.

Mitsu zijn ogen hadden zich kort gesloten. Onzeker, voelde hij zich niet. En aangezien de mensen die hij hier zag niet kende en hij niet de behoefte had om zichzelf nu uitgebreid voor te stellen, dacht hij alleen maar na. Kort over wat er zou kunnen gebeuren en wat ze gingen zien. Mitsu grinnikte bij de woorden van Delaija. "Tja, dan is er vast iets van mos dat ik kan bestuderen..." zei hij. Eerder om het feit dat hij waarschijnlijk niemand had die hij kende en om mee te praten. Dan kon mos in sommige gevallen interessant zijn. Mitsu grinnikte even in zichzelf bij die gedachten en sloot weer kort zijn ogen. Het was dat er vleugels te horen waren anders had hij zijn ogen niet geopend. Hij zag een bekend iemand. Fire was momenteel aan het landen en keek hem aan. Mistu glimlachte enkel. Fijn, Romance was er, had hij tenminste toch een persoon die hij kende. "Goedenmorgen..." sprak hij terug. "Tja. Vloek is weg, verder is alles zijn gangetje..." sprak hij. Mitsu hoorde Delaija haar zegje doen en knikte dat hij het begreep. Hij pakte zijn rugzak en deed die op zijn rug. "Kom, dan gaan we de shuttle al verkennen..." sprak hij alsof hij op een of andere expeditie was. Een ondenkingsreizigerspakje was hier op zijn plaats. Als hij die aan had, dan was het helemaal compleet.

Romance knikte de vrouw toe en liep weer van haar weg. Mitsu was wel iets belangrijker dan een nieuwe lerares. Bovendien ging het haar om het uitstapje en had ze geen les van de vrouw. De glimlach die op haar gezicht stond, zou er waarschijnlijk de hele dag wel blijven staan. Gebeurde bijna altijd bij een uitstapje. ‘Super. En gaat alles met Kori ook goed?’, vroeg ze verder. Voordat Mitsu echter kon antwoorden, sprak Miss Delaija al weer en moest ze haar aandacht daar op richtten. Ondertussen keek ze zelf ook even snel naar de anderen die ook allemaal luisterden naar wat Delaija had te vertellen. Die gingen dus ook mee naar Erd. Zodra de vrouw was uitgesproken en Mitsu wegliep, liep ze met hem mee. Knikte licht op zijn woorden. Het was niet moeilijk te raden welke shuttle voor hen zou zijn. Er stonden maar twee shuttles en de tweede stond nog heel ver weg. Die zou waarschijnlijk binnenkort naar Shadra vertrekken. Bij de shuttle aangekomen, liet ze Mitsu als eerste naar binnen gaan. Gewoon omdat ze nog nooit eerder in een shuttle had gezeten en niet wist wat ze precies moest doen. Bij de cabine aangekomen, ging ze in een stoel naast tegenover Mitsu zitten om uit het raampje te kunnen kijken. Ze schoof haar tas tussen haar benen en keek even snel naar buiten. Daar zag ze sommige mensen nog staan met Miss Delaija helemaal achteraan. Die wilde natuurlijk niet dat er iemand uiteindelijk te laat zou komen. Nu richtte ze haar blik echter op Mitsu. ‘Heb je al vaak met een shuttle gevlogen?’ Als je goed luisterde dan was er iets van spanning te horen. Angstspanning.

Mitsu had zijn tas over zijn schouder gegooid en glimlachte. Hij liep de shuttle in en zocht ergens een plaatsje in het midden. Hij merkte dat Romance er bij kwam zitten. Hij legde zijn tas eveneens tussen zijn benen en glimlachte. De vraag over Kori spookte door zijn hoofd. "Tja, over Kori, ik heb haar lange tijd niet gezien. Ik weet niet hoe het met haar is..." sprak hij kalm om haar een antwoord te geven. Zijn ogen sloten zich om zijn schuldgevoel weg te werken. Hij had misschien haar meer op moeten zoeken. Hij opende zijn ogen weer bij het horen van haar vraag. Hij grinnikte even. "Spanning?" vroeg hij kalm. "Geen zorgen, het komt allemaal goed. En ja, ik heb vaker met een shuttle gevlogen. Hij glimlachte. "Geen zorgen, deze shuttles zijn er voor gemaakt om extreme situaties te weerstaan..." sprak hij kalmpjes. Hij deed het meer om haar gerust te stellen. Hij wist zelf niet precies hoeveel de shuttles kunnen hebben. Maar ze zouden onmogelijk zomaar uiteen kunnen klappen. Daar was wel wat meer voor nodig. Mitsu zijn ogen gingen kort naar Romance. "En hoe is het met jou?" sprak hij toen om een gesprek te starten zodat ze wat bij konden praten.

Delaija keek glimlachend naar Mitsu en Romance, die elkaar al kenden. Of elkaar nu aan het ontmoeten waren, in elk geval. Delaija keek rustig rond zich heen. 'Oké jongens, we vertrekken!' riep ze toen hard genoeg en stapte zelf de shuttle in. De rit (ik spoel door, anders duurt het te lang, excuses) ging redelijk snel en Delaija hield zich zo goed mogelijk vast. Ze hadden nog geluk dat ze hier met z'n allen in konden. Je zou toch denken dat het met nog een persoon erbij te claustrofobisch zou worden. Delaija verwierp deze gedachten en concentreerde zich rustig op de landing. Ze haalde diep adem, om maar niet misselijk te worden. Hopelijk had iedereen niet te veel bij, want ze zouden een lange wandeling gaan doen. Delaija keek af en toe om zich heen en wachtte toen op een gegeven moment tot iedereen zich verzameld had. 'We gaan dadelijk die kant op,' wees Delaija, waar je duidelijk kon zien dat het padje smaller en smaller werd. 'Daar zijn enkele grotten. Houd je ogen goed open en let goed op de details. Ik ga uitleg geven en achteraf stel ik een paar vragen aan een ieder van jullie. Is dat begrepen?' vroeg ze. Ze wachtte geduldig het antwoord af en liep toen door. 'Dan lopen we nu naar de eerste grot. Deze is redelijk smal. Pas op voor jullie hoofden,' zei Delaija, terwijl ze zelf bukte en daarmee het brede stuk, dat nogal omlaag boog, nog maar net ontweek. Delaija deed net alsof er niets aan de hand was en keek over haar schouder naar de leerlingen, hoe die het er vanaf brachten. 'Kan iemand mij vertellen waarom er op klaarlichte dag alsnog vleermuizen hier rondvliegen?' vroeg Delaija toen, terwijl ze langzaam verder liep. Ze wachtte rustig het antwoord af en begon toen met vertellen. 'Deze grotten zijn redelijk oud en zoals jullie net hadden gezien, is de ingang redelijk smal. Vleermuizen vliegen ver genoeg door in de grot, om alsnog niet te veel daglicht binnen te krijgen. Alleen voor sommigen prooien keren ze terug.'

- Flut, ik weet het -

Myst liep braaf achter Delaija aan, de shuttle in. Ze zocht een plekje waar ze naar buiten kon kijken, zodat haar grote angst voor spaceshuttles hopelijk niet al te veel op zou vallen. Haar gezicht werd iets bleker en haar knokkels klemden zich om de rand van de stoel, terwijl ze vaak knipperde om de angstige tranen uit haar ogen te houden. Toen ze eenmaal neergekomen waren glimlachte ze zwakjes, de witte kleur trok alweer iets weg. Ze lette goed op de docente, ze was zelf nog nooit op Erd geweest. Ze keek haar ogen uit zodra ze echt de grond buiten de shuttle kon zien, hoeveel het wel niet verschilde met Nova. En natuurlijk met de Academy, maar dat verschil was toch minder groot dan tussen hier en Nova. Ze knikte naar de docente zodra deze haar vertelde welke kant ze op gingen, volgde haar als eerste leerling achter Delaija aan. Ze kende hier toch nauwelijks mensen behalve Romance, dus ze kon zich beter op het educatieve aspect van het uitstapje richten. Ze zou toch niet zo snel op mensen afstappen die ze niet kende. Zodra Delaija bukte, bukte Myst zelf ook, waardoor ze net haar hoofd niet stoten. Ze had geen idee waarom die vleermuizen daar nog vlogen, want de meeste vleermuizen sliepen meer dan twintig uur per dag, wist ze. Ze glimlachte naar Delaija zodra die het antwoord vertelde, vond het wel interessant om te weten. Ze keek haar ogen uit bij de texturen van de muren van de grot, zoiets had ze nog nooit gezien!

Romance en Mitsu, als ze zich hun namen goed herinnerde, begonnen te praten. Miss Delaija kondigde aan dat ze zo gingen vertrekken. Kijito besloot haar tas nog even te checken, op het laatste moment, om toch nog iets te doen te hebben. Haar lange haren zaten continu in de weg, zodat ze ze maar achter haar oren bleef strijken. Uiteindelijk bleek dat ze niets vergeten was, op zich goed, maar een nutteloze controle. Net toen ze haar tas weer op haar rug slingerde kondigde Miss Delaija luid aan dat ze gingen vertrekken. De rit was nogal hobbelig, maar dat kon ook aan haar liggen. Ze reisde nooit met de shuttle, dus was ze er niet aan gewend. Snel stapte Kijito weer uit, een beetje bleekjes van de wagenziekheid. Geen ramp, dat zou ze wel overleven, maar fijn was anders. Gelukkig dat de rit niet zo lang geduurd had, ze was nu niet kotsmisselijk. O, goed opletten! Meteen voelde ze zich wat zenuwachtiger. Stel dat ze het antwoord op die vragen nu niet wist? Dan had ze nog niets geleerd.. Ontspan.. Kijito dwong zichzelf rustig te blijven. De grotten waren sowieso mooi, en ze wilde ze graag zien, dus, het kwam wel goed..
Miss Delaija moest bukken, maar Kijito kon er zonder al teveel problemen onderdoor. Ze was nu eenmaal niet zo groot. Delaija zei iets over vleermuizen. Wat zenuwachtig keek Kijito omhoog. Die dieren waren af en toe best eng, vooral in horror films.. waar ze totaal niet tegen kon. Stil liep ze met de groep mee, probeerde zo weinig mogelijk lawaai te maken. Ze wilde niet opvallen of wat dan ook, gewoon leren. Het was wel interessant wat Delaija uitlegde, ze hield haar concentratie er goed bij en probeerde alles op te slaan in haar geheugen, voor later. De grotten waren indrukwekkend; enorm, massief. Als ze haar blik in een gewelf omhoog liet glijden voelde ze zich zo klein, nog kleiner dan normaal, zo nietig.. Als dit op je hoofd viel.. Kijito slikte even en keek weer naar Miss Delaija, die verder vertelde.

Lachend keek Delaija achterom, toen iedereen toch wel meeliep, maar wel zwijgzaam was. ‘Jullie mogen gerust wat zeggen hoor, ik bijt nog net niet, maar het scheelt niet veel, kan ik je zeggen,’ zei ze en ze keek vrolijk naar haar leerlingen met twinkelende ogen. Ze keek weer voor zich en in tegenstelling tot andere mensen – en dan vooral mannen – deed ze gewoon twee dingen tegelijk. Ze vertelde en ontweek ondertussen rotspunten. Als je daar met je hoofd tegen botste – ook als het een van de leerlingen was – konden ze gelijk terug naar Starshine gaan voor de eerste beste verzorging. En ze ging ervoor zorgen dat zij dat in elk geval niet hoefde te doen. Ze grinnikte even en liep door. ‘We gaan maar niet te ver. Jullie merken vast dat het bij elke stap ook smaller wordt. Ik ben hier al eens geweest dus weet ik een open plek te zijn waar we de grot zijn grootte goed kunnen observeren,’ vertelde ze, terwijl ze ondertussen in de gaten hield welke kant ze daar ook alweer voor opmoesten. Ze stopte even en begon hoofden te tellen. Gelukkig, iedereen was er nog. Anders zouden ze ook terug moeten. Ze wou namelijk iedereen in de buurt houden. Hier mocht je nooit in je eentje lopen. Als je hier verdwaalde… Dan kwam je er de komende tijd niet meer uit. Het was hier ook redelijk droog en stoffig, dus hopelijk hadden de leerlingen wel wat drinken meegenomen en hielden ze hun adem goed onder controle. Met haar magie liet Delaija wat stof wegwaaien, verder de grot in. ‘Als iemand allergisch is voor het stof, waarschuw me dan even. Dan kan ik in diegene zijn buurt het stof beter weghouden,’ meldde ze haar leerlingen, waarna ze gewoon verder liep. Ah, daar verderop was het!

‘We zijn er,’ zei Delaija tevreden. Ze moest bukken om onder een klein heuveltje die met de punt naar beneden stond te komen en toen bereikte ze een grote ruimte. Licht, spiegelend water drupte van vochtige rotspunten af op de grond. Blijkbaar was dat al heel lang bezig, aangezien de plekken toch redelijk groot waren opgevuld met water. Het gaf een lichtachtig schijnsel. Dat weerkaatste tegen de rotsen, waardoor het een mooi lichtblauwachtig relaas gaf. Haar ogen glinsterden terwijl ze de grot doorkeek. Hier was ze niet meer geweest sinds… Nee. Ze schudde haar hoofd. Ze mocht er niet aan denken. ‘Nou jongens, observeer en onthoud deze plek goed, want hierover ga ik jullie het meeste vragen op jullie verslagen,’ zei ze en ze keek tevreden naar haar leerlingen. Stuk voor stuk waren het goede leerlingen. ‘Hoe vinden jullie deze plek?’ vroeg ze, om de leerlingen in het algemeen te laten antwoorden. De leerlingen die tot deze tijd zwijgzaam waren geweest, hadden nu ook een kans om te praten. ‘Probeer uit te leggen wat je zo mooi vindt.’


- Tijd om dit topic leven in te spuiten D: -