Met ruime passen baande hij zich een weg door de nog lege gangen van het enorme kasteel. Een donkerbruine leren tas rustte op zijn heup. Botste zo nu en dan tegen hem aan door de grote passen die hij maakte. Maar hij moest toch echt aan gaan maken als hij niet bij zijn eerste les te laat zou komen. De leerlingen moesten meteen geprikkeld worden. Want hij had al lang gezien dat de lessen aardmagie niet al te populair waren en dat er niet immens veel leerlingen van Erd zelf kwamen. Des te groter was de uitdaging om leerlingen enthousiast over aardmagie te krijgen. Want je kon er veel meer mee dan de meeste mensen dachten. Ja, er zou zeker meer aandacht aan zijn vak besteed moeten worden. En gelukkig was hij daar. Die geen enkele uitdaging uit de weg ging en het ging proberen. Daarnaast zouden ze ook zeker in aardemagie onderwezen moeten worden omdat het ze het nog zeer goed zouden kunnen gebruiken in de toekomst. Eenmaal bij de deur van het lokaal aangekomen griste hij een bosje sleutels uit zijn broekzak. Zocht de juiste sleutel en opende rustig de deur. Hij had nog even de tijd om al zijn spullen neer te leggen en het nodige alvast op het bord te zetten. Vandaag geen huiswerk. Vandaag niet duf uit de boeken leren. Nee. Hij zou eerst gaan kennismaken met zijn klas. En de klas met hem. Wie de vorige leraar aardemagie was wist hij niet eens. Er was niemand geweest die hem een beetje had in kunnen wijden. Die hem dingen over de school en haar leerlingen kon vertellen en ook nog gericht op aardemagie was. Want zijn voorganger bleek al lange tijd terug weg te zijn gegaan. Vandaar dat er een des te grotere druk op zijn schouders rustte. Het zou voor lange tijd weer zijn dat de leerlingen les kregen in aardemagie. Hmn, dan moest hij daar misschien maar gebruik van maken nietwaar? Voordat de leerlingen zouden arriveren schoof hij alle tafels en stoelen naar achteren zodat hij het hele lokaal vrij had. Klapte toen eens in zijn handen en liet de magie vrij. Zijn lange sneeuwwitte haar dat hij in een staart gebonden had waaide even op. Zijn wijnrode en helblauwe ogen kneep hij even samen waarna hij van steen enkele banken vormde. Overal was magie. Ook aardemagie. Daarvoor hoefde hij niet perse naar buiten te gaan. Hij kon het oproepen op plaatsen waar je het nooit voor zou kunnen stellen. En dat was iets dat hij zijn leerlingen ook zou gaan leren. In de toekomst. Natuurlijk. Hij moest wel wat met zijn magie doen. Met een voldane glimlach knikte hij. Schoof toen zijn bureau aan de kant om naar het stoffige bord toe te lopen. Griste ergens en krijtje tevoorschijn en begon met sierlijke letters zijn naam op het bord te schrijven. Hiver Laurent Gillet Draaide zich toen om om zich in zijn handen te wrijven. Juist op dat moment weerklonk de bel. Deuren werden geopend en hij hoorde voeten op de gang. Benieuwd of er leerlingen naar zijn les zouden komen.

En toen bleek ik geen persoontjes met Earth Magic te hebben xD Maarikmoetnaardezeles

Lucht haatte aarde. Ja, en? Het stond op haar rooster omdat ze alles liever had gekozen dan Wood Magic. Wat een lame vak was dat, waar je ook nog eens Watermagie bij nodig had, wat zij al helemaal niet kon, tot haar grote spijt eigenlijk. Daarom had ze dit vak, maar het was al zo vaak uitgevallen dat ze eigenlijk het bestaan ervan vergeten was, totdat het opeens weer op haar rooster stond. Met moeite had ze ergens de boeken vandaan gehaald, die onder een enorme stapel onnuttige dingen gelegen hadden. Ze snapte er toch niets van, het enige wat zij kon was een stukje aarde laten bewegen of vals spelen met haar Lucht Magic. Maar ja, blijkbaar had ze het vak moeten kiezen, anders had ze het niet gehad, en had de wereld geloofd dat ze er iets mee kon. Ze ging de leraar wel ontzettend zielig aankijken als iets niet lukte en een verhaal ophangen over dat ze áltijd zo slecht was in Earth Magic en dat ze toch zó haar best deed en alles.. Misschien was het wel een leuke leraar. Maar goed, het was dus belangrijk dat ze zich gedroeg, aangezien ze dit echt niet kon. Ze moest dus redelijk goed te boek staan bij de leraar, zodat hij medelijden met haar had en haar überhaupt wilde helpen. Goed. Mentaal was ze al begonnen met de voorbereiding om niet asociaal de deur open te gooien en haar voeten op haar tafel te gooien, ze moest voor een keer haar boeken meenemen en de nette opvoeding die haar vader haar had willen geven laten gelden. Het enige wat echt van die opvoeding terecht was gekomen, was eigenlijk het dansen. Maar whatever, ze kon het wel, ze kon wel aardig zijn. Wren gooide haar spullen in haar tas en checkte in de spiegel of haar haren wel goed zaten. Ze had formele en nette kleding aan, maar wel in haar gothic lolita stijl. De klip die in haar blauwe lokken zat had een roos erop, een neppe welteverstaan, maar wel een prachtig gemaakte. Ze was immers dol op rozen! De bel ging, maar ze was al onderweg. Eindelijk een keer op tijd.
Ze had een nette glimlach op haar gezicht toen ze het lokaal binnenkwam en ze moest direct de neiging onderdrukken om de deur niet dicht te gooien. Snel liet ze de deurklink los, voor ze het toch zou doen, en keek het lokaal rond. Hé, alles stond aan de kant! Wat voor vage les zou dit nu weer worden? Er stonden wel een paar stenen gevallen, waarschijnlijk om op te zitten. Ze meende de vibe van magie in de lucht te voelen, hoewel dat ook aan haar slaaphoofd zou kunnen liggen. Haar blik vond de leraar; een man met warrig wit haar en twee verschillende kleuren ogen. Nee, niet pesten! Wren keek snel naar het bord, zag de naam erop. 'Hallo, Master,' zei ze redelijk vrolijk, terwijl ze naar de man toeliep en naar hem glimlachte. 'Ik ben Wren Máraz.' Oké, voorstellen was gebeurd. 'Bent u nieuw hier? Het is alweer zo'n tijd geleden dat we les hebben gehad voor dit vak,' vroeg Wren, die veel moeite deed haar stem rustig en beleefd te houden. Ze zou zo wel een plaatsje zoeken, ruimte genoeg.

Stuntelig keek ze voor de laatste keer op haar rooster, om er zeker van te zijn. Jep, iemand had haar echt ingeroosterd voor aardmagie. En die persoon was nu net Ayane zelf. Ze was er bijna slechter in dan vuurmagie, maar toch. Het was dat of literatuur, en dat scheen een vak te zijn wat niemand wilde hebben. Zenuwachtig streek ze met een hand door haar lange witte haar, stopte het witte papier van haar rooster weer in haar zwarte tas. Bovenop een bol wol, die Chime bleek te zijn. 'Hee,' protesteerde de witte poes verontwaardigd, 'Ik ben je secretaresse niet,' Nerveus keek Ayane neer op haar beste vriendin, hopend dat het niet al te erg opviel. Ach ja, de van was toch zo goed als leeg, zo erg kon het niet zijn dat ze Chime bij zich had. Maar toch, ze kon het niet voorkomen dat haar antwoord er gedempt uitkwam, bijna een fluistering. 'Jij mag niet eens van de slaapzaal af, mijn tas is geen draagbare kattenmand. Wees blij dat ik je heb meegenomen, wil je?' Pissig kon ze worden als ze zenuwachtig was, of bang was te falen. Meestal zat ze bozig naar een toets te kijken, als haar faalangst weer eens opspeelde. Nerveus beet ze op haar lip, maar Chime stopte haar hoofdje alweer terug in de tas. Waar ze op dit moment thuishoorde. Bijna trillend van nervositeit om haar keuze qua vakken begon ze het lokaal te zoeken, gezien ze er echt nog nooit eerder geweest was. Haar voeten leidden haar van hot naar her, maar niet naar het exact goede lokaal. De enige reden dat ze er uiteindelijk kwam was een klein bordje waarop de richting naar het lokaal was aangegeven, en hoogstwaarschijnlijk een heleboel geluk. Ayane was niet zo goed in de weg vinden in vreemde plaatsen. Ondanks het feit dat ze al drie jaar hier op school zat, kon ze nog veel plaatsen niet vinden, en wist ze maar van een paar waar ze precies voor dienden. Nerveus vouwde ze haar vingers in elkaar, ontvlocht ze weer, kamde nog een laatste keer door haar absurd lange haren en nam een diepe ademteug. Ze probeerde haar hartslag te kalmeren, en opende de deur. Voordat ze ook maar een stap naar binnen had kunnen zetten, sprong Chime de schoudertas uit, ontvluchtte Ayane's grijpende armen en landde eigenwijs op de grond, waar ze zigzaggend haar weg maakte naar de leraar. Er was niet veel om omheen te zigzaggen, maar dan deed ze het maar voor de lol. Het witte, pluizige beest remde af vlak voor de man, en keek op. 'Ik wist het wel,' begon ze op brutale toon, waarna Ayane's blos zo mogelijk nog dieper werd, 'Ik ken jou.' Voordat het beest verder kon gaan dumpte Ayane haar tad naast zich op de grond, liep vlug naar Chime toe en pakte haar op. 'M-master Laurent,' stotterde ze half, 'S-sorry voor Chime. Alweer.' Met een ontevreden blik keek de demon in haar armen op, maar ze waagde het niet om nog een woord te zeggen. Ayane keek de man met het witte haar en zijn rode en blauwe oog ietwat verlegen aan, maar niet verbaasd. Hij gaf aardmagie, ze had kunnen verwachten dat ze dan les van hem ging krijgen. Kort draaide ze zich naar het andere, blauwharige meisje. Ze zag eruit alsof ze minstens het dubbele aan zelfvertrouwen van Ayane had. 'Hallo,' begroette het witharige meisje haar schuchter, maar Chime had weer andere plannen. Ze sprong weer uit Ayane's armen, naar het meisje toe. Daar aangekomen begon het beest de benen van het meisje kopjes te geven. 'Jou mag ik wel,' zei de poes ineens, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 

-I had to >D-

Dominic liep door de gangen heen. Hij had al zijn medicijnen ingenomen, alles om nog zo'n toestand te voorkomen. Het feit dat de gedachte aan een klein meisje hem ervan weerhield om door te zetten in zijn plan om af te kicken irriteerde hem vreselijk. Zijn gezicht stond op onweer en hij deed ook geen moeite om daar wat aan te veranderen. Hij had geen zin om zijn charmante glimlach op te zetten tot hij bij het lokaal kwam en genoot ervan om een deel van zijn emoties openlijk te tonen. Hij zond een klein jochie een ijskoude blik toe waarop die iets begon te stotteren. Zonder te luisteren liep hij door, vlak langs het trillende kind. Een klein duwtje bracht hem helemaal uit evenwicht en Dominic lachte half toen het jongetje languit de gang in viel. ''Uitkijken waar je loopt, kleintje...'' sprak hij en voor er een antwoord kon komen was hij al weg. Hij had geen tijd om te blijven hangen bij dat zielige onbetekenende kind, hij had een les. Hij haalde zijn rooster uit zijn broekzak en vouwde het open. Zijn ogen gleden over het papier op zoek naar het juiste lokaal. Aardmagie, juist. Een oninteressant vak, maar lang niet zo erg als watermagie of woudmagie. Nee, dat waren pas echt horrorvakken. Hij hoopte dat er deze les mensen waren die hij kon bespelen, alles om het fiasco te vergeten. Een meisje botste frontaal tegen hem op en door de klap werd alle lucht uit zijn longen geperst. Hij hapte naar adem om haar daarna hatelijk aan te kijken. Koortsachtig begon het meisje excuses de mompelen en Dominic keek verveeld op zijn horloge. Ongeïnteresseerd liep hij om haar heen en verder in de richting van zijn lokaal. Hij had geen tijd meer om verder te gaan met het meisje ongemakkelijk maken, maar misschien zou hij haar nog eens tegenkomen.

Hij arriveerde bij het lokaal en stond even op de gang terwijl hij alle haat weer uit zijn houding liet verdwijnen. Hij duwde de deur open en alles wat je zag was een vriendelijke jongen met een charmante lach. Hij stond in de deuropening en bekeek de andere aanwezigen. De leraar stond bij het bord, de man met het witte haar. Verder waren er twee meisjes, eentje met blauw haar en de ander met lang lichtblond haar. En er was ook nog een kat, zag hij. Dat verbaasde hem want hij had gedacht dat dieren verboden waren in de lessen. De kat gaf het meisje met het blauwe haar kopjes en daarom na Dominic maar aan dat het haar beest was. Het werd nu tijd om zich voor te stellen aan de leraar en hij deed een paar stappen het lokaal in. Hiver Laurent Gillet stond in sierlijke letters op het bord geschreven, de naam van de docent. Toch besloot Dominic om geen naam te noemen bij zijn begroeting, omdat hij niet zeker wist of hij de leraar met de voornaam of achternaam aan moest spreken. ''Goedemorgen Master, ik ben Dominic.'' zei hij beleefd en hij knikte de man vriendelijk toe. Na een paar tellen nauwkeurig naar de leraar te hebben gekeken draaide hij zich om. Het blonde meisje zag er verlegen uit en was waarschijnlijk het makkelijkste slachtoffer. Hij hield zijn hoofd een tikje schuin en glimlachte breed. ''Hoi, ik ben dus Dominic. En jij bent?'' Hij had geen zin om zich deze les te zitten vervelen en hij hoopte dat dit meisje hem bezig kon houden. Hij haalde zijn hand door zijn haar en bracht het weer in model. Toen keek hij even naar het blauwharige meisje met de kat bij haar benen en lachte ook kort naar haar. ''Hallo,'' begroette hij ook haar vriendelijk. De kat keurde hij geen blik waardig, zo'n stom kopjesgevend beest kon hem nou niet bepaald interesseren. Hij liep naar het meisje dat hij had aangesproken toe en wachtte schijnbaar geduldig op antwoord. Hij zag de grote stenen banken in het lokaal staan en de stoelen en tafels die naar achteren waren geschoven. Nadat zijn ogen door het hele lokaal hadden gezworven keek hij weer nieuwsgierig naar het meisje. Hij bekeek haar gezicht nauwkeurig, weer zo'n schattig meisje met een lieve uitstraling. Des te beter, hij had geen zin in nog een meisje dat zoveel op hem leek als Yazuki. Nee, hij wilde niet aan haar denken, maar toch leek ze telkens in zijn gedachten op te duiken. Hij schudde zijn hoofd alsof ze dan uit zijn gedachten zou verdwijnen en hem met rust zou laten. Haar ijsblauwe ogen verdwenen weer uit zijn gedachten en hij richtte zijn aandacht weer volledig op de meisjes in het lokaal. Zij zouden hem deze les bezig houden en zijn aandacht afleiden, of ze het nou leuk vonden of niet.

Ik blaas hier wat leven in

Nihal slenterde door de gang, tussen al die drukte naar haar volgende les. Ze pakte haar rooster en keek wat ze zo had en wat blijk ze had earth, die vak was vaak uitgevallen en dat vond ze ook erg fijn want dan kon ze gewoon een dutje doen maar nu moest ze er echt heen en kon ze niet haar slaap inhalen ook al deed ze dat gedeeltelijk onder de les. Zuchtend liep ze rustig en keek even naar haar kleine vosje Sennar, hij kende zich uit met Earth en wist het beste wat ie moest doen als ze in slaap was gevallen en docent tegen haar praten.
Een zucht kwam uit haar mond toen ze bijna bij het klaslokaal kwam even wachte ze paar minuten en stapte er naar binnen en bekeek de leerlingen, er was 1 jonge en 2 meisje, eetje met blauw haar, eentje met blond haar en een kat en de jonge had zwart haar. En toen gunde ze een blik naar de master hij had wit haar en hij zag er niet heel oud uit. Toen keek ze naar de klas waar alleen maar banken stonden want de tafels waren naar de zijkant geschoven. Doel loss liep ze langs de Master en keek even naar de boord hoe de freak die haar earth magie zou leren 'NIhal sheireen Demes.' zei ze kort naar master laurent en liep naar de andere leerlingen 'nou zo als ik al zei Nihal.' Zei ze kort en leunde tegen een van de banken waar ze snel een leuning uit had laten verschijnen.

Ze deed haar best, echt waar! Wren kreeg na die paar seconden al het idee dat haar lachspieren in een soort kramp terecht gekomen waren. Zo vaak lachte ze namelijk niet, tenminste, niet liefjes. Eigenlijk ging het haar best goed af, misschien moest ze meer oefenen.. Ah, zijn gezicht betrok niet toen hij haar gezicht zag of haar naam hoorde; geen horrorverhalen over haar verspreid door andere leraren dus, mooi zo. Dat zou haar eerste indruk ernstig verpest hebben, vooral omdat ze bij dit vak echt haar best ging doen - voor zover ze dat dan ook echt kon - en de leraar nodig had. Ze moest een zo goed mogelijke indruk achterlaten en altijd lief en netjes en aardig zijn, als hij in de buurt was. Misschien kon ze het wel, al was ze het de laatste jaren een beetje verleerd. Ja, als je iedere leraar probeert gek te maken wordt het vanzelf een gewoonte. Tijd om dat gedrag aan te passen. Ah, hij glimlachte vriendelijk terug en begroette haar. 'Welkom, madamme Máraz, aangenaam kennis te maken.' Pfoe, daar was ze goed door de eerste keuring heen gekomen. Bijna direct beantwoordde hij haar vraag, bevestigde dat hij vrij nieuw was en dat het zonde was dat zijn vak niet gegeven was. Oké, nu niet te slijmerig overkomen, ze moest half als zichzelf doen.. Daarom knikte ze, om zichzelf iets meer denktijd te geven. 'Ja, het is nogal een tijdje geleden. Nu hopen dat ik het niet al teveel verleerd ben,' probeerde Wren licht grappend te zeggen. Wat je niet kon, kon je ook niet verleren, dus eigenlijk was het bullshit wat ze zei. Wist hij niet. Nog niet, in ieder geval. Niet veel later kwam er een ander meisje binnen; voorgegaan door een kat. Wren fronste even vreemd toen het dier tegen Master Laurent begon te praten, maar hé, het was een kat; en voor dat soort dieren had ze nu eenmaal respect. Ze was dol op katten! Siri was er per slot van rekening ook één en Savador haatte ze. Het meisje en de leraar leken elkaar al te kennen, maar dat maakte Wren niet zoveel uit. Ze was niet het type om te roddelen over leraar-leerling relaties, dat was meer Nina's gebied. Zij roddelde meer over vriendschappen en vijandschappen, had ze wat meer kijk op dan op het gebied van relaties. Nina en zij waren er ook aardig goed in, maar de laatste tijd had Wren zich nogal ingehouden. 'Hallo,' groette het witharige meisje haar, ontzettend verlegen. Ah, wat lief. Wren bedacht nog net dat ze een snauw binnen moest houden voor haar imago toen haar kat uit de armen van het meisje sprong en als een gek kopjes begon te geven tegen haar benen. Direct kwam er een glimlach op Wrens gezicht, een zeldzame glimlach. Ze was serieus niet bestand tegen katten. 'Hoi,' groette Wren het meisje liefjes terug, voor ze door haar knieën zakte om de kat te aaien. Chime, als ze het goed gehoord had. 'Wat een geweldige kat ben je,' grinnikte Wren tegen het dier. Als Siri nu eens kon praten.. 'Ik ben Wren, aangenaam,' besloot ze zich voor de vorm aan het meisje voor te stellen. Ze had geen idee hoe die heette, maar goed. Bij die woorden keek ze even op naar het witharige meisje, maar de kat was toch wel ontzettend interessant.
Wow, iets nog interessanters kwam binnengelopen! Een best lange jongen - in vergelijking met Wren was iedereen lang - met zwart haar en een nogal leuk uiterlijk. Ze had het helemaal niet zo slecht getroffen! Hij stelde zich eerst voor aan het kind van de kat - de leuke kat, dat wel - en groette toen ook haar. Wren knikte terug, was niet van plan om hem kwijlend aan te gaan staren omdat hij er leuk uitzag. Dat was dus totaal de verkeerde tactiek en zo was zij ook niet helemaal aangelegd. 'Aangenaam, Dominic,' groette ze terug. Zo, een beetje ongeïnteresseerd doen. Hij leek toch niet op Luca, dus hem doodblikken toewerpen zou helemaal geen effect hebben. Een ander kind met blauw haar - wat een na-aper! - kwam het lokaal binnen met haar vosje. Vosje. Blegh. Doe dan maar een kat, hoor. Wren begroette haar ook niet, omdat het meisje dat zelf ook niet deed. Oh, nu ineens wel. Nihal, goed. Boeiend. Dat ene meisje had een leuke kat en was verlegen, verlegen mensen waren altijd leuk omdat je ze veel kon doen en snel dumpen als je genoeg van ze kreeg omdat ze je toch niets aandeden, en de andere jongen was gewoon smexy. En dat meisje? Niet interessant. Wren keek haar even aan met een gezicht dat duidelijk probeerde een glimlach te vormen maar daar niet helemaal in slaagde. Ze keek snel weer weg, dit meisje was zo niet boeiend. Goed.. De les zou vast zo wel beginnen, maar ze had geen zin om haar tas al ergens neer te leggen. Ze zat toch altijd alleen dus ze zou zo wel een random plaats uitzoeken. Misschien naast dat witharige meisje, zij zag er wel uit alsof ze goed haar best zou doen en kon haar dus mooi helpen. Want ja.. Algemeen bekend; Wren bakte er niets van. Goed, in de buurt van dat meisje blijven dus, met die leuke kat van haar. Mission Impossible, het moest namelijk niet te obvious, maar ze ging zo niet naast die Nihal zitten.

Huisdieren mochten absoluut niet in de les, maar Ayane kon gewoon niet zonder het witte pluisbeest. Zonder haar zou ze instorten, mentaal dan. Onzeker als ze was kon ze, ondanks de problemen, de kat gewoon niet missen. Chime was net haar grote mond, eentje die ze zelf amper had. Te bang om iemand te kwetsen. Onzekerheid had haar familie altijd al geplaagd, want volgens verhalen was haar moeder ook extreem voorzichtig geweest in de relatie met de man die ooit Ayane’s vader zou worden. Het had haar vijf jaar gekost om hem te vertellen dat ze meer dan vrienden wilde zijn, terwijl haar vader het binnen drie maanden al wist. Het gevoel van een knoop in haar maag was Ayane dus totaal niet vreemd, en hier, midden in het klaslokaal, speelde het zich weer op. Voordat ze zich nog eens kon verontschuldigen of ook maar door haar knieën kon zakken om Chime proberen te grijpen, kreeg ze een begroeting terug. Of, Chime kreeg het. De kat was trots op haar charmes, wist het altijd zo te gebruiken dat Ayane een beetje op de achtergrond bleef. ‘Oh, oke,’ reageerde ze wat schuchter op de opmerking van Master Laurent, niet wetend wat ze anders moest zeggen. Ergens vond ze het vreemd dat ze met haar achternaam en niet met haar voornaam werd aangesproken, maar dat liet ze achterwege. Waarschijnlijk gewoon een formaliteit ofzoiets, daar wist zij weinig vanaf. Ze was keurig opgevoed, gewoon niet heel klassiek. Ze mochten niet onbeleefd zijn, maar hoefden ook niet altijd u te zeggen thuis. Met moeite wekte ze een glimlach op die niet leek alsof ze half op instorten stond, en keek ze met haar helblauwe ogen naar het meisje dat Chime had uitgezocht als “slachtoffer”, die zich voorstelde als Wren. Wren, aparte naam. Had ze nog nooit eerder gehoord, maar hij was wel mooi. ‘Ayane, ook aangenaam.’ Haar stem was nog steeds licht nerveus, maar niet echt meer verlegen en had een ondertoon die wel wat vrolijkheid vertoonde. Ze was ook wel vrolijk, bijna permanent, gewoon absurd onzeker. Het hielp haar zeker niet om met zoiets je positieve kijk op het leven te tonen. Chime had ondertussen volledig haar aandacht op Wren gericht. ‘Dank je, dat hoor ik anders nooit. Ik word gewoon zwaar ondergewaardeerd, krijg niet eens een aai van de meesten.’ Zwaar geacteerd, en dat konden katten al niet al te best, dus het resultaat was een redelijk grappige toon. Het miauwende stemmetje van Chime maakte het dan ook nog eens vreselijk schattig. Waarschijnlijk kon dat beest een scheldpartij houden en dan nog steeds schattig zijn, zeg. Ayane richtte haar ogen weer op de deur, keek hoe er een donkerharige jongen binnenliep. Er schoot iets in haar op slot, dit vond ze niet erg fijn. Misschien was ze gewoon overbezorgd, of ze had het gevoel goed. Ze had het niet op de duistere types, maar dit kon natuurlijk ook een aardige jongen met een donker uiterlijk zijn. Hij begroette eerst de master, en master Laurent groette terug, waarna hij iets tegen haar zij. Tegen háár? Van alle mensen sprak hij haar aan? De blos die licht was afgezwakt kwam weer terug, hoewel niet zo hevig als eerst. ‘Ik ben Ayane, aangenaam.’ Terwijl er nog een meisje binnenliep, een aardmagiër dit keer, twijfelde Ayane met wat ze zou doen. Uiteindelijk sprak ze Dominic maar aan, om maar iets te doen. ‘Zit jij al lang op Starshine, of ben je ook nieuw?’ Niet dat ze zelf nieuw was, maar er waren gewoon veel nieuwe mensen in dit schooljaar. Daarna keek ze even naar Laurent. ‘Wat gaan we deze les doen, Master?’ vroeg ze neutraal, waarna ze haar voeten kruiste en even naar de grond staarde.

Blegh. En Ayane speelt weer nerd, mensen.

Het meisje dat hij aan had gesproken bloosde. Ze was dus inderdaad het verlegen typetje. Hij haatte verlegen mensen, naïeve mensen, vrolijke mensen. Maar die waren dan wel weer de ideale slachtoffers voor zijn mindgames. Voor zijn kleine spelletje, dat langzaam zijn leven was gaan beheersen. Hij kon nauwelijks met iemand praten zonder dat hij in zijn hoofd alle mogelijkheden om de ander te beïnvloeden bijhield en beoordeelde. Hij was niet gek, echt niet. Nee, hij had echte gekken gezien in de kliniek en hij wist zeker dat hij heel anders was. Hij had geen geestesziekte, geen spoortje van gekte. Hij besefte gewoon dat die zweverige regenboogtypes niet beter verdienden dan zijn haat. Die bebaarde psychologen met hun stoffige gepraat over verwerken van trauma's. Ja, die geloofden heilig dat hij enkel en alleen iemand met zijn mes had gestoken, omdat hij vroeger had gezien hoe zijn zusje werd afgeslacht. Hoe zijn vader een wapen in de borstkas van zijn moeder dreef. Nou, boehoe, dat had Dominic echt geraakt. Maar hij was wel de laatste die de dokters uit hun droom zou helpen, het was allemaal een kwestie van doen wat ze wilden, de woordjes die ze wilden horen zeggen. Mensen waren zo simpel, zo easy te bespelen. ‘Ayane, ook aangenaam.’ zei het kind. Het blauwharige meisje echter knikte enkel en begroette hem zonder haar eigen naam te vertellen. Speelde ze ongeïnteresseerd of was ze echt zo'n onbeleefd persoon, te onbeleefd m zelfs maar haar naam te vertellen? Nou, hij had nog de hele les om dat uit te zoeken.

Een derde meisje kwam binnen. Het zag er naar uit dat hij de enige jongen zou zijn. En dat vond hij helemaal niet vervelend, in tegendeel. Jongens waren over het algemeen minder gevoelig voor grote ogen, charmante lachjes. Hij negeerde haar gewoonweg toen ze haar naam vermelde, mar sloeg hem toch op in zijn geheugen. Het was niet dat hij niet met haar wilde spreken, maar hij was nu druk bezig met Ayane te bewerken. En als hij de hele tijd anderen aandacht zou geven, maakte dat geen goede indruk. Hij moest laten zien dat zij zijn aandacht had en dat deed je niet door telkens weg te kijken. Het derde meisje werd desondanks toch aan een korte algemene keuring onderworpen. Ook al blauw haar, maar dan kort. Het was duidelijk een aardmagier, concludeerde hij toen ze een leuning uit de bank naar boven liet komen. Ayane begon tot zijn verbazing tegen hem te spreken en meteen keek hij met een grote lach weer naar haar toe. ''Nou, ik ben vrij nieuw, dat kun je wel zeggen. Ik ben deze week aangekomen. En jij, Ayane?'' Hij haalde zijn hand door zijn sluike haar en zorgde dat het perfect zat. Hij was niet echt ijdel, maar er goed uitzien had vele voordelen. Mensen vertrouwden je sneller, een van de grote fouten in de evolutie. ‘Wat gaan we deze les doen, Master?’ Zozo, iemand zag uit naar de les. Het zag in ieder geval wel naar uit dat deze les nog interessant kon worden. Met het ongeïnteresseerde, naamloze meisje en dit vrolijke leergierige kind. En dan ook nog het meisje dat in haar eentje op een bank zat. Nihal of zoiets was haar naam. Zijn eerste speeltje was nu Ayane, maar zo dadelijk zou hij ook eens proberen de naam van het mysterieuze kind uit te vinden. Want, dat moest hij eerlijk bekennen, door haar naam te verzwijgen was ze een stuk interessanter geworden.
Hij keek naar het meisje, met de kat tegen haar been aan. ''Is die kat van jou?'' Hij keek kort naar het witte beestje op de grond. ''Oh, kun je je naam alsjeblieft nog een keer herhalen? Dat is een stuk handiger dan blauwharig meisje, vooral aangezien er hier twee zitten.'' Hij hield zijn hoofd een tikje schuin en keek haar vragend aan. Het grapje aan het einde gaf deze ''terechtwijzing'' een luchtig tintje, zorgde ervoor dat het niet ongemakkelijk werd, maar ze met een grapje en haar naam zou kunnen antwoorden. En nu zou ze er niet onder uit kunnen komen, tenzij ze een slechte eerste indruk wilde maken op deze nieuwe leraar. Hij nam haar nauwkeurig nog een keer op, bekeek haar gezicht en probeerde haar reactie te peilen. Haar lange haar omlijstte haar gezicht met de blauwe plukjes en hij keek recht in haar ogen. Oogcontact was een belangrijk middel om emoties af te lezen, wat mensen niet wilden laten zien was meestal wel te herkennen in de ogen. Zelf was hij vroeger wel eens door de mand gevallen door zijn harde ijskoude blik. Maar in de daaropvolgende jaren had hij zijn toneelspel geperfectioneerd en de haat was tot de schaduwen van zijn ogen verdreven. Slechts enkelen waren in staat om hem te ontmaskeren en dat was dan meestal aan het einde van het spel, als diegene toch al vast zat in zijn net. En dan kon hij zijn ware gedaante zonder problemen tonen, nadat hij klaar was liet hij zijn object los. Gooide hem of haar bij het afval, was er klaar mee. Maar dat was niet voordat hij er eens flink op had gestampt, het tot puin had vernietigd en er enkel een zielig hoopje brokken over was.

”Ook een goeden dag madame Demes.” Even keek Nihal onzeker naar de master en voelde zich een beetje ontspannen, Dit was haar element ze hoefde niet te verstoppen achter een masker. En meteen toen ze dacht dacht kwam er een glimlach op haar gezicht, haar ogen stonden niet meer strak en haar houding was ontspannen. Sennar zag dat ze ontspande en rende zelf het lokaal uit, hij ging nu buiten ergens een dutje doen of op zoek naar wat avontuur, het belangerijkste was dat ie zich ging vermaken. Zelf probeerde Nihal zich te concertreren op de gesprek van de andere leerlingen wat haar niet echt lukte, haar hoofd was te druk met andere dingen zo als haar vaders dreigingen en dat het steeds slechter met hem ging. De meisje legde haar hand op het steen en voelde het energie door haar heen stromen, eigenlijk had ze best wel zin om wat stenen van vorm veranderen dat had ze al best lang niet meer gedaan en dat kon haar eigenlijk best wel wat schelen, vroeger meost ze aelke dag praktijk doen en sinds ze hier kwam had ze dat weinig gedaan. ‘Wat gaan we deze les doen, Master?’ Hoorde ze Ayane zeggen, zo te merken had ze er wel heel veel zin in om wat met stenen te bewegen. Ze bekeek het poes dat bij het meisje zat, het was een schattige beestje dat er lief uit zag en precies bij de persoon paste. Zelf was ze niet zo dol op katten of poezen, geef haar liever een vos die prachtig is maar toch sluw en de boeren waren bang voor dat lieve vosje van haar. ''Oh, kun je je naam alsjeblieft nog een keer herhalen? Dat is een stuk handiger dan blauwharig meisje, vooral aangezien er hier twee zitten.'' die vraag kwam haar bekend voor maar veel maakte er zich niet druk om, het was een grap maar zo kon je ook achter een naam komen. Nihal keek naar de leerlingen en gelukkig bestede niemand op haar aandacht dus liet ze een ontspannen blik de klas rond gaan terwijl haar hand nog steeds op het bank lag en ze de energie voelde van het steen die haar liet rustig woorden en haar zelf worden. Nog steeds had ze niks gezegd en wachte af wat de master zal doen.

Oh, leuke kat-alert! Wren was de kat gaan aaien zodra die tegen haar gesproken had. De kat leek dat helemaal niet erg te vinden, aangezien het dier vrolijk begon te snorren over dat ze altijd ondergewaardeerd werd en niet eens een aai kreeg. Wren grinnikte even, streelde over het kattenhoofdje. 'Dat snap ik toch echt niet, hoor,' gaf ze het dier gelijk. 'Hoe kunnen ze jou nu aan de kant laten staan!' Wren was dol op katten, eerlijk waar. Het meisje, Ayane of iets, had zich gelijk een stuk populairder gemaakt in Wrens opzicht door een ontzettend leuke, lieve, zachte kat te hebben. Die nog eens van intelligent repliek kon dienen ook. De interessante jongen begon tegen Ayane te praten, die hem een random vraag stelde. Dominic dus, nou, dat ging ze onthouden. Hij beantwoordde Ayanes vraag terwijl Wren vrolijk doorging met het aaien van de kat. Ze zou kennis moeten maken met Siri, misschien had die ook nog iets interessants te melden. Hopelijk vond ze haar wel aardig, anders zou Wren tijdelijk depressief worden. Was iedereen hier trouwens nog maar net nieuw? Of lag het aan haar dat ze alweer een jaartje op deze school zat en niemand kende.. Och, Ayane was geïnteresseerd in wat ze deze les gingen doen. Zie je wel, het was een stuudje! Met een leuke kat. Het perfecte slachtoffer dus om naast te zitten en huiswerk van over te schrijven, af te kijken bij toetsen.. Haar normale bezigheden. Ze moest en ze zou naast Ayane komen te zitten, dat was honderd procent zeker. Dat kind zou haar nog wel eens kunnen redden tijdens deze lessen. God, ze was echt verschrikkelijk in Aardmagie en ze zou alle hulp nodig hebben die ze kreeg. Vertrouwen op het meisje met de kat dus maar. Nou ja, ze kon de kat altijd nog als gijzelaar houden, voor het geval Ayane weigerde. Ze had genoeg kattenbrokjes om het dier de hele school door te lokken, dus. 'Is die kat van jou?' klonk opeens een stem. Wren was weer overeind gaan staan, al voelde ze zich nog steeds belachelijk klein. Was het een hobby van iedereen om groter te zijn dan zij? In ieder geval, hij richtte nu zijn aandacht op haar. Dat was gevaarlijk, meestal praatten knappe mensen niet tegen haar omdat niemand wat met haar en haar grote mond te maken wilde hebben. Je kwam drie keer zo snel in de problemen als je met haar omging dan anders. Wren had wel willen zeggen dat de kat van haar was, maar dat leek haar nogal gemeen tegenover Ayane. En ze moest Ayane te vriend houden: note to self. Daarom schudde ze haar hoofd. 'Nee, deze ondergewaardeerde kat ken ik pas sinds het begin van de les,' zei ze, terwijl ze de kat weer begon te aaien en haar aandacht van Dominic afhaalde. Ja, ze was echt ongeïnteresseerd, maar nu deed ze het er wel een beetje om. Met een luchtige opmerking vroeg hij om haar naam. Damn, nu zou ze wel moeten antwoorden, maar ergens had ze helemaal geen zin om haar naam te vertellen al zou hij er zo achter komen als de leraar nog maar haar naam noemde, of als Ayane iets tegen haar zou willen zeggen, zoals het antwoord op vraag 2. Ze kon haar naam net zo goed vertellen. Daarom keek ze Dominic maar aan, negeerde Nihal nog steeds. Dat kind moest haar haren maar eens laten verven, copycat dat het was. Oké, ze moest haar naam echt vertellen, anders kwam ze ontzettend onbeleefd over. En dat moest niet gebeuren, dat moest echt niet gebeuren.. Ze moest bij Laurent in de smaak vallen, lief doen, glimlachen en beleefd zijn, ze had hem nodig! Anders zou ze zo hard falen voor dit vak. En daar kon Wren niet tegen, falen, nee daar hield ze niet van. 'Ik sta ook wel bekend als het IJswatermeisje, maar ik zou liever hebben dat je me Wren noemt,' antwoordde Wren grappend terug. Misschien hadden de mensen hier gehoord van het verhaal van Savador, die een leerlinge ondergedoopt had in ijswater als voorbeeld van een straf? Bingo, het slachtoffer stond voor hen. Ze had er nog dagenlang last van gehad, hoofdpijn, duizelingen, nachtmerries.. En een nog groter haatcomplex aan Savador, dat zeker.

Ze richtte haar aandacht op Laurent zodra de man begon te praten, Dominic had wat hij wilde en zij had nog niets wat ze wilde. Nou ja, niets wat met hem te maken had. Master Laurent liet hen doen voor nu, kwam er nog niet tussen. Hij leek eerder in zijn eigen gedachten te zitten. Nou, zij zou hem er niet uithalen, dat was niet netjes. Als hij nu maar bleef geloven dat zij een voorbeeldige, leuke, lieve leerlinge was die alle hulp die hij haar gaf direct in de praktijk omzette in resultaat.. Damn, ze moest hier echt haar best voor gaan doen. Geniaal. Misschien moest ze ook een beetje zoals Ayane doen, beetje zielig en verlaten. Hij leek haar wel te mogen, vandaar. Oké, in de buurt blijven van Ayane, dat was het doel van vandaag. Wren keek naar de kat, en daarna naar Ayane. 'Echt, je kat is geweldig,' complimenteerde ze het meisje. 'Hoe heet ze?' Nog een strijd om de aandacht van Ayane tussen Dominic en Wren, zeg. Maar zij was een heel lief ongevaarlijk meisje dat van katten hield, dus Ayane kon haar nog niet haten. Dat moest ze uitbuiten. Ohja, Master Laurent begon antwoord te geven op Ayane's vraag. Kennismaking met Aardmagie. Halleluja, het betekende dat ze nog niet ontzettend hoefde te klunzen. Wren had een lieve glimlach op haar gezicht, alsof ze engelachtig blij was met dit onderwerp. Blij was ze wel, maar engelachtig.. paste niet echt bij haar. Master Laurent moest en zou haar aardig vinden. Punt uit. Kubusjes verschenen uit de grond, dat kon nooit een goed teken zijn, echt niet. Dat was gewoon niet mogelijk. Laten groeien. Wren beet lichtjes op haar lip toen ze naar de kubusjes keek, haar aandacht volledig op Laurent en de dingen gericht. Dit werd nog een hele opgave, voor haar dan tenminste. Less is more. Plots ging de deur open, kwam een jongen binnen met wit haar dat nog in de war zat. Hij zag eruit of hij zich verslapen had. Waren hier alleen maar schattige of leuke jongens aanwezig? Ging goed zo. Alan Walker. Wren probeerde de naam te onthouden, al wist ze dat ze daar helemaal niet goed in ging zijn. Ze vroeg zich af wat Laurent van dit zou vinden, kon ze zijn strengheidspeil even onderzoeken. Even later richtte ze zich weer op de kubussen, vroeg zich af hoe ze dit voor elkaar ging krijgen. Zodra Ayane een plekje had opgezocht nam ze 'totaal random' de kubus naast die van Ayane en richtte haar aandacht op het ding, probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat ze niet per ongeluk Luchtmagie opriep in plaats van Aardmagie, al meende ze dat er een briesje door het lokaal begon te waaien in plaats van dat de steen begon te bewegen. Snel stopte ze weer, keek naar het ding en probeerde zich er uit alle macht op te concentreren, al bleef de kubus klein en vierkant. Stom ding. Ze was hopeloos!

Zo snel als zijn benen hem konden dragen liep Joren door de gangen van de school. Sammy was 's nachts weggelopen en hij had zich zoveel zorgen om het diertje gemaakt dat hij hem was gaan zoeken. Natuurlijk kan hij de eekhoorn niet snel genoeg vinden en was hij te laat voor zijn eerste les. De jongen had zijn zoektocht opgegeven nadat hij voor de zoveelste keer over een steen gestruikeld was en was toch maar naar binnen gegaan. Wacht, waar bevond zich het lokaal waar hij moest zijn eigenlijk? Automatisch ging hij wat zachter lopen en liep naar de eerste de beste leerling toe die hij zag. Wat aarzelend trok hij aan diens mouw en vroeg de weg naar het earthmagic lokaal. Dus hij moest nu nog een stukje rechtdoor lopen, dan de eerste gang rechts en dan zou hij het zelf wel vinden. Met een brede glimlach bedankte hij het meisje en zette zijn weg voort. Eigenlijk had Joren geluk gehad dat er nog iemand in de gangen rondliep, anders was hij waarschijnlijk verdwaalt. Hé kijk daar! Nog iemand die precies te laat is. Een jongen die zeker wat groter dan hem was liep net een lokaal binnen en met goede moed volgde hij hem. De kleine jongen legde zijn handen even op zijn knieën om terug op adem te komen toen hij erachter kwam dat die jongen van daarnet wel degelijk het earthmagic lokaal was binnengelopen. Pas toen zijn ademhaling terug regelmatig klonk, duwde hij voorzichtig de klink naar beneden en opende de deur. Het eerste wat hem opviel was dat er eigenlijk vrij weinig leerlingen waren: in totaal zes met hem erbij. Het tweede wat hij zag was het blauwe haar van Wren, het meisje dat hij bij het meer had ontmoet toen hij wilde schaatsen. Koren moest zich inhouden om niet direct naar Wren toe te lopen en richte zijn aandacht daarom maar op de leraar. Met een schuldbewuste blik in zijn ogen liep hij op de lange man af en legde zijn hoofd in zijn nek om naar diens gezicht te kijken. "Sorry dat ik te laat ben, Master. Maar Sammy was weggelopen en ik moest hem gaan zoeken." Zijn redelijk hoge stemmetje schalde door het lokaal en met zijn grote ogen keek hij de man aan. Kijk, die leraar heeft twee verschillende kleuren van ogen! Jorens mondhoeken krulden lichtjes om terwijl hij zijn hoofd een beetje schuin hield om die ogen goed te kunnen bestuderen. "Leuke kleuren van ogen, Master." Na die woorden draaide hij zich om en liep naar Wren toe. "Hallo, Wren." De vrolijke glimlach bleef op zijn gezicht staan terwijl hij keek naar wat Wren aan het doen was. De andere leerlingen keurde hij niet eens een blik waardig. Niet omdat hij ze niet mocht, maar gewoon omdat hij maar een ding tegelijk kon doen.

Hij was inderdaad nieuw. Vandaar dat ze hem nog nooit gezien had, of van gehoord van Chime. De kat had de eigenschap om de buitenbeentjes eruit te pikken, en Ayane had geleerd dat haar kat Dominic zeker een apart geval zou vinden. Niet raar ook, de kat had een wantrouwen tegen alles wat van nature Shadraans was. ‘Ik zit hier al vier jaar. Ben gewoon in de eerste begonnen, daarna nooit blijven zitten.’ Ze glimlachte wat trots, haar cijfers waren altijd vrij hoog geweest. Iets waar Chime niets over kon opmerken, behalve dat ze te weinig slaap kreeg omdat Ayane niet onbekend was met tot drie uur in de boeken gedoken zitten. Faalangst had ze niet, wilde gewoon alles heel zeker weten. En daar had ze toevallig tijd voor nodig. ‘Dus als je ooit hulp nodig hebt,’ Ze begon wat losser te worden, maar bleef haar voeten kruisen en wat heen en weer bewegen van onzekerheid. ‘Kan ik je wel helpen. Als je wilt, hoor, het hoeft niet.’ Ze stamelde, ratelde de woorden gewoon achter elkaar. Het klonk in haar oren meer als losse woorden dan als een echte zin. God, die roodheid mocht haar gezicht verlaten, graag zelfs. Ze hoorde Dominic aan Wren vragen of Chime haar kat was, en Wren reageren. Kennelijk had Chime weer een fan. Ze was altijd de meer aanweziger persoon van de twee. ‘Ze is eigenlijk van mij, maar meestal hupt ze maar wat rond.’ Chime keek haar beledigd aan. ‘Ik hups niet, jongedame. Ik schrijd, ren, zigzag, loop. Maar huppelen is iets wat kleine kittens doen.’ Och, kregen we de preek weer. Dat het beest al generaties in haar familie was, en dat ze niet moest denken dat ze toevallig door het feit dat ze mens was een beter wezen was. Die had Ayane zo vaak gehoord dat ze er niet eens mee aandacht aan besteedde. ‘Ze heet Chimeara Eleonore Isabel. Heb de naam niet zelf bedacht. Maar meestal noem ik haar Chime of Chichi. Ze luistert daar ook naar.’ Als het over Chime’s leven ging, was Ayane een stuk makkelijker. Het was namelijk niet mogelijk om haar daarin te verbeteren. Niemand wist beter dan zij waar de witte pluiskat voor had gestaan. Terwijl er nog een late leerling binnenkwam, waar Ayane nerveus van opkeek, begon de master te praten. Ze keek hem aan, merkte dat zijn ogen op haar gefocust waren. Kennismaken met aardmagie. Vorig jaar had ze het vak niet genomen, maar in de tweede had ze als eindcijfer een zeven gestaan. Kon ze niet helemaal precies herinneren, maar ze hoopte dat het goed zou komen. Met haar luchtmagie wist je het maar nooit. Haar blauwe ogen volgden Laurent’s bewegingen, de magie die erbij vrijkwam. Een hele stoel bouwen uit aarde. Zij was al lang blij als ze een stormwind kon oproepen, dat ze water kon bevriezen in een bepaalde vorm. En dat was haar natuurlijke magie. Dit ging haar zwaar liggen, dat wist ze nu al. ‘Kom op Ayane, ik wil ook zo’n poef. Maak eens zo’n ding voor me, dat kun je vast wel.’ Oh god, nu verwachtte Chime ook al dat ze zoiets meteen kon. Proberen dan maar, en vooral veel wanhopige pogingen doen. Haar benen brachten haar onzekertjes naar een kubus, en keek er even naar. Magie zat in de verbeelding, was haar altijd geleerd. Zolang je het je maar kon inbeelden, zou je het wel kunnen. Ze sloot haar hemelsblauwe ogen, probeerde zich voor te stellen hoe de steen er van dichtbij uitzag. Probeerde grip te krijgen op de moleculen, er een groter geheel van te maken. Concentratie was op hoogtepunt tot Chime tegen haar been stootte. Haar ogen vlogen open. Drie hele centimeters was het ding gegroeid. Haar gevoel van trots groeide in haar borst. ‘Dat was lang niet zo moeilijk als het leek-‘ Ze was de concentratie nog geen twee seconden kwijt of het ding zakte in als een slechte pudding. Kort liet ze haar hoofd hangen. Fijn, kon ze iets, moest ze zich erop blijven focussen. Dit ging haar dus nooit lukken. De stem van een klein jongetje merkte ze niet eens op, was veel te druk bezig om alweer het ding tot steen te krijgen. Iets wat niet lukte. Het leek meer op slappe klei, op dit moment.

Ayane was een nerd. Dan was dat ook weer duidelijk. Een rustig, stil meisje. Maar aardig. Zo te zien zou ze geen vlieg kwaad doen. Zou het beest zelfs naar buiten brengen. Zelf haalde hij ook altijd hoge cijfers, hij hield er niet van iets verkeerd te doe. Slecht te doen of zelfs maar beter dan perfect. Perfect was de standaard. Ze bood hem hulp aan, waarop hij enkel dankbaar glimlachte en bevestigend knikte. Hij wilde nu eerst de naam van dit blauwharige meisje te weten komen. Iets wat ze hem niet had verteld en daardoor nog interessanter werd. 'Ik sta ook wel bekend als het IJswatermeisje, maar ik zou liever hebben dat je me Wren noemt,' antwoordde Wren vrolijk. IJswatermeisje. Hij begreep het niet precies, maar het klonk niet echt als een positieve bijnaam. Dus dat was weer iets wat hij moest onthouden. ''Oke, aangenaam Wren.'' zei hij vormelijk en luisterde toen naar Laurent. Een kennismakingsles. Hoe ontzettend interessant. Het zag ernaar uit dat ze eindelijk zouden beginnen. Een stoel groeide moeiteloos uit de grond. De leraar zat rustig even op de stoel en gaf hen toen het signaal om zelf te beginnen. De deur ging krakend open en Dominic keek snel opzij. Een jongen met een schattig, warrig kapsel stond in de deuropening. Deze les werd steeds maar leuker en leuker. Alan Walker. Weer een naam om te onthouden. Er kwam nog een jochie binnen. Dat was echt nog een dwerg. Zo'n eersteklassertje was zijn aandacht niet waard. Hij keek naar de kubus en begon zich te concentreren. Hij slikte, vertraagde zijn ademhaling. Al het gepraat ging langs hem heen. Niet belangrijk, eerst moest hij de opdracht afmaken. Hij moest veel moeite doen om in de juiste stemming te raken, om de aarde te voelen. Nog meer moeite dan normaal gesproken. Langzaamaan groeide er een of twee centimeter aan de buitenkant. Het was niet veel. Zeker niet. Maar beter dan niets nietwaar. En voor iemand zonder enige aanleg voor aardmagie was het nog behoorlijk goed. Hij had nog verder kunnen gaan, maar er waren gewoon te veel mensen die aandacht vroegen. Natuurlijk, ze vroegen helemaal niets. Maar ze waren interessant. Die Wren, IJswatermeisje. Verlegen Ayane met de mondige kat. En de schattige laatkomer, met het witte haar en een vreemde tatoeage op zijn gezicht. Hij keek opzij hoe Ayane bezig was. De eerste van zijn slachtoffers, zijn oorspronkelijke doelwit. Haar kubus lag in een soort blubbervorm over de vloer verspreid. Hij zuchtte even en knipoogde naar haar. ''Het lukt niet echt he? Niet je aangeboren magie zeker...'' zei hij glimlachend. Hij keek met een bemoedigend knikje naar haar. ''In ieder geval is er wel wat verandert,'' zei hij toen met een plagerige grijns. Gewoon om te zien of ze zou blozen. Zich zou schamen. Hij keek vluchtig om zich heen hoe de anderen het deden. Wren zat gefrustreerd naar haar minikubus te staren. Ook al geen aardmagier. Alleen Nihal was voor zover hij wist van Erd. Of ze had gewoon ongelofelijk veel talent, dat ze zo een leuning te voorschijn kreeg. En zijn blik zwierf weer terug naar Ayane. Hij keek de kat eens vriendelijk aan. Het mondige beest beviel hem wel. Hij of zij of het zei gewoon wat het zelf wilde, was zeker niet verlegen. ''Je kat is echt het omgekeerde van hoe jij bent, Ayane.'' constateerde hij met een charmante lach. Hij hield niet van dieren, niet van pluizige, zachte dieren in ieder geval. Maar voor Chime kon hij wellicht een uitzondering maken. Dit leek meer op een mens in een kattenlichaampje.
Mijn diepe excuses voor de extreem late reactie ... Op de een of andere stomme manier ben ik het steeds weer vergeten *facepalm* sorry iedereen D:

Zelfs al waren het maar een handvol leerlingen die naar zijn les zouden komen. Zo lang die allen de goede instelling hadden maakte het hem allemaal helemaal niets uit. Beter vijf leerlingen die graag wilden leren dan een stuk of twintig die er maar een potje van maakten. Want hoe zeer hij de leerlingen wilde en kon begrijpen en de lessen zo aangenaam mogelijk wilde maken er was ook een grens. De grens van leerling en leraar. Het mocht namelijk niet zo zijn dat hij als een leerling beschouwd zou worden. Dat ze zo met elkaar om zouden gaan. Ja dat was zeer moeilijk. Vooral als hij het niet anders gewend was. Zelfs als stagiaire ging hij veel met de leerlingen om. Hij was gewoon graag onder de mensen. Maar nu. Nu was het verschil gewoon te groot. Zou het vreemd zijn. Verkeerd. Wat moest men wel niet van hem denken als hij zo met zijn leerlingen om zou gaan? Men zou er over gaan praten. Er zouden geruchten verspreid worden. Daar kon je gewoon op wachten. Nee. Hij zou zich moeten aanpassen. Zou aan het feit moeten wennen dat hij een leraar was en bepaalde rechten en plichten had. Dus hij zou meer met leeftijdsgenoten om moeten gaan. Zich wat meer onder de leraren moeten begeven. Hij was hier misschien nog maar pas maar hij had nog met niet één andere leraar contact gehad dan met Master Savador. Best vreemd nietwaar? Misschien. Mensen konden ook gewoon denken dat hij nog moest wennen, wat in zekere zin ook wel zo was. Want het was een hele verandering van een middelgrote school op Erd naar zo’n grote school als Starshine op Kovomaka. Het was best overweldigend maar had tegelijk ook zo zijn charme. Alles wat met de oudheid te maken had vond hij interessant. Het leven aan het hof. Ridders en edellieden die op hun trouwe rossen over grasgroene vlaktes reden. Dames aan het hof in de mooiste jurken. Met lange lokken die tot op hun derrière kwamen. Wat moest dat een mooie tijd geweest zijn. Zo anders dan tegenwoordig. Niet dat hij vond dat de jeugd van tegenwoordig zo slecht bezig was maar toch. Het was zelfs al niet meer te vergelijken met hoe het in zijn tijd was. En dat deed hem oud voelen. Zo oud. Terwijl het verschil met deze leerlingen misschien een krappe tien jaar was. Toch. Toch voelde hij zich oud. Sinds hij de vijfentwintig gepasseerd was voelde hij zich pas echt oud worden. Al die jonge leerlingen om hem heen waren daar dan ook niet bepaald bevorderlijk bij. Al die jongeren in de bloei van hun leven. Het bleef nou eenmaal een heerlijk gezicht.
Verlaten voetstappen in de lege gang. Hij bemerkte hoe ze deze kant op kwamen. Wist dat er binnen enkele seconden iemand de deur zou naderen om die te openen en het lokaal binnen zou komen. Een late leerling? Iemand die iets zou komen melden. Het kon van alles zijn als je er over die manier over na ging denken. Toch ging hij uit van het eerste. Langzaam draaide hij zijn hoofd richting de deur. Wendde zijn hoofd af van de vier leerlingen die zojuist begonnen waren te oefenen met de stenen blokken. Wat tot dan toe niet eens tegen viel. Zelfs na lange afwezigheid van het vak. Had ook niet verwacht dat ze de blokken in de eerste les al twee keer zo groot konden maken. Het vak werd onderschat. Zeer zeker. Dat was zonde. Afijn. De leerlingen probeerden het in ieder geval wel. En zolang de wil er was, was er een weg. De deur werd geopend. Een jongen met even wit haar als hij had en twee paar helblauwe ogen kwam het lokaal binnen. Zijn haar warrig alsof hij net uit bed gestapt was. Kleding in de kreuk. Nu was hij niet de persoon om daar ook maar iets over te zeggen. De jongen had zich verslapen, overduidelijk. Maar kon dat niet iedereen gebeuren? Ach hij was de beroerdste niet wat dat betrof. Zolang het maar niet vaker voor kwam. Laurent stond op en liep op de jongen af die zich voorstelde als Alan Walker. Had zich netjes verontschuldigd ook nog. Met een glimlach rond zijn lippen knikte hij Alan toe. ”We waren al begonnen met de les monsieur Walker.” sprak hij kalm. Niet zozeer ontzettend vrolijk maar ook niet streng. Gewoon normaal, vriendelijk, like always. Hij was niet het type man om altijd chagrijnig of zeurderig te zijn. Orde oké maar dat kon ook op andere manieren verworven worden. Daar had hij zo zijn eigen manier voor. ”Een keer te laat komen is geen enkel probleem maar probeer te voorkomen dat het vaker gebeurd oké? “ zei hij met een brede glimlach terwijl hij voor de jongen was gaan staan. Liet toen ook voor hem een blokje uit de grond verschijnen. Een briesje dat door het lokaal woei deed hem even opkijken van Alan. Zijn wijnrode en helblauwe ogen gleden richting Wren. Een van de twee blauwharige meisjes. Wist niet precies wat voor magie zijn leerlingen bezaten maar de magie die zojuist vrijgekomen was behoorde duidelijk aan madame Máraz toe. Luchtmagie. Zou haar nog van pas komen wanneer ze met zand in de weer zouden gaan. Net op het moment dat hij zich om wilde draaien richting Alan om hem uitleg te geven over wat nou de bedoeling was. De deur werd geopend en opnieuw gesloten en zorgden voor een frisse luchtstroom vanaf de koele gang. Een hoge stem schalde door het lokaal. Zijn ogen vonden het kleine jongetje dat het lokaal betreden had. Raakte eens met een slanke wijsvinger zijn lippen aan terwijl zijn duim op zijn kaak rustte en bekeek het klein jongetje. Hij was gewoon weg te cute voor woorden. Opnieuw sneeuwwit haar en helblauwe ogen. Het jongetje vertelde hem dat, waarschijnlijk was het zijn huisdier, weggelopen was en dat hij het dier had moeten zoeken. Hoe kon hij zo’n excuus nou weerstaan? Zijn mondhoeken krulden omhoog toen hij zei dat zijn ogen leuke kleuren hadden. Kijk dat was nou eens leuk om te horen. Hij wist de naam van het jongetje echter nog niet die in een rechte lijn op Wren af liep. Leken elkaar te kennen. Laurent draaide zich met zijn gezicht naar de klas. Zocht met zijn blik die van Alan en het jongetje, hoewel hij er niet zeker van was of die laatste wel zijn gedachten bij hem en de les had. Afijn. Hij vouwde zijn handen in een en begon toen te spreken. ”Voor de laatkomers. We gaan deze les kennismaken met het vak Aardemagie. Vandaar dat jullie klasgenoten al begonnen zijn met het vervormen van steen. Het gaat niet om grootte. Hoeft niet meteen drie keer zo groot te worden. Zolang je het maar voelt.” Zijn blik nu voornamelijk op Alan gericht. Voor de jongen had hij al een blokje klaar liggen. Hij haalde zijn handen uit elkaar en opende zijn linkerhand en liet uitnodigend de binnenkant van zijn hand zien. Zijn vingers wezen richting het blokje en met een knikje van zijn hoofd toonde hij aan dat die voor hem bedoeld was. ”Jongeman..” begon hij toen tegen het kleine jongetje en liep naar hem en Máraz toen. Legde toen een hand op zijn schouder zodat hij zijn aandacht zou krijgen. ”Wat is uw naam?” een glimlach tekende zijn gelaat. Hij zorgde voor een blokje voor de jongen en liet zijn blik toen onopvallend langs de leerlingen glijden die bezig waren met de blokken. Allen kregen er zowaar beweging in. Met een glimlach vol voldoening bekeek hij het geheel. Niet verkeerd voor een eerste keer. Automatisch bleven zijn ogen op het witharige meisje hangen die de kubus drie centimeter had doen groeien. Aandachtig bekeek hij haar tot ze haar concentratie verloor en het ding in elkaar zakte. ”Niet slecht Madame Nakamura.” zei hij bemoedigend. Daarna gleed zijn blik door naar Dominic. Ook hij kreeg ook beweging in de kubus. Deed het twee centimeter groeien. Knikte eens goedkeurend om daarna weer naar het jongetje voor zich te kijken.

Ze bekeek de kubus voor haar, dit was een simpele opdracht die ze kon sinds ze 9 was. Haar vader had haar alles uitgelegd ho hij altijd de gebouwen maakten door zulke blokken maar dat interesseerde haar nooit. Ze hield haar blik recht op de Kubus en voelde hoe erwind in de lokaal kwam maar daar ha ze nu geen behoefte in. Door alleen haar ogen op dat ding te richten begon het zich meteen van vorm te veranderen. Van Kubus wed het een balk die die een deksel kreeg en het werd een kleine kastje waar dingen in konden gelegd werden. Het was zo fijn om gewoon iets zelf te maken dat het kastje meteen daarna in een kleine kasteel werd en toen veranderde het in een knuffelbeer uit steen. Ze was zo in haar kubus opgegaan dat ze niet eens merkte dat er wat meer mensen bij kwamen. Na heel wat vormen het hebben verandert maakte ze uit eindelijk ene comfortabele stoel, het was een van de ontwerpen van haar vader alleen dat bij gewerkt. Je kon duidelijk de vormen van de stoel zien die haar vader had ontworpen en daarna heel beroemd werd alleen had Nihal het ook nog versierd waardoor het zo anders werd. Dit was nou zo leuk aan aarde je kon er echte bijna alles mee doen zonder enige moeite. Toen het eindelijk klaar was keek ze naar de plafon, het koste haarn iet meer zo veel meoite om dingen te kunnen veranderen maar soms was ze wat vermoeider dan anders. De tekeningen hadden ook heel veel concentratie nodig en toen ze de klas bekeek merkte ze dat er 2 kinderen bij waren gekomen en ook bezig waren.

Eigenlijk voelde hij zich een beetje schuldig dat hij te laat was, gewoon omdat Sammy weggelopen was. Het was dus die eekhoorn zijn schuld dat hij te laat was, dus moest hij maar straf schrijven als hij die al zou krijgen. Na zijn opmerking over de ogen van Master Laurant hobbelde Joren naar het enige meisje, naast Ilyasviel, die hij kende. Wren was lief tegen hem geweest en daardoor deed hij lief terug. Mensen die tegen hem begonnen te snauwen en die dingen ontliep hij liever, besteede hij geen aandacht aan. Zo'n mensen verdienden het gewoon niet om zijn aandacht te krijgen omdat hij zelf nooit zou kunnen roepen, snauwen of iets dergelijks. Het enige wat er bij hem kon gebeuren waren de tranen die begonnen te vloeien. ”Voor de laatkomers. We gaan deze les kennismaken met het vak Aardemagie. Vandaar dat jullie klasgenoten al begonnen zijn met het vervormen van steen. Het gaat niet om grootte. Hoeft niet meteen drie keer zo groot te worden. Zolang je het maar voelt.” Hij richtte zijn blauwe ogen even op de man en draaide zich half om om toch een beetje van de uitleg mee te krijgen. Het blokje dat er al lag was voor de andere jongen bedoelt, dus draaide hij zich terug vrolijk om naar Wren. ”Jongeman..” Toen er een hand op zijn schouder werd gelegd, draaide hij zich terug om en keek Master Laurant vrolijk glimlachend aan. ”Wat is uw naam?” Was hij zich nu echt vergeten voor te stellen daarnet? Alsof dat een ernstig misdrijf was, verdween de glimlach op zijn gezicht en kon hij net de neiging onderdrukken om een hand voor zijn mond te slagen. Het was gewoon onbeleefd om je niet eerst voor te stellen, dat was iets wat zijn ouders hem al twaalf jaar lang probeerden te leren. "Joren Aerts, Master." De vrolijkheid was nog altijd in zijn stem aanwezig, maar iets minder dan anders. Hij had een fout gemaakt en dat zou zijn vader nooit goedkeuren. Wat beteuterd sloeg Joren zijn ogen neer, maar keek na een tijdje al terug op toen hem iets te binnen schoot. "Zou u dat nog eens willen voordoen, Master. Ik snap niet echt wat je juist moet doen." De vrolijke glimlach was terug op zijn gezicht verschenen en met twinkelende ogen keek hij de man aan. Hij wilde zoveel mogelijk kunnen, wilde zijn ouders gewoon trots maken.

Meh

De stenen weigerden te doen wat ze wilde, bewogen geen centimeter zelfs al deed ze zoveel moeite om dat voor elkaar te krijgen. Puh, Luchtmagie was zoveel beter, dat kon ze tenminste! Maar ze moest een ijverige leerlinge zijn, laten zien dat ze écht probeerde maar er gewoon niets van kon. Ze faalde. Nee, de stenen faalden. Moesten ze maar niet zijn zoals ze waren. Waarschijnlijk ook genoeg mensen die dat over haar dachten, maar kon haar dat schelen. Ze moest en ze zou die steen in beweging brengen! Jammer dat ze er geen aanleg voor had, maar als zelfs dat andere blauwharige kind er iets - veel meer eigenlijk - mee kon, dan kon zij dat ook! Ook Ayane kreeg beweging in haar steen, lukte misschien niet helemaal, maar ze deed het. En het enige wat zij had kunnen produceren was een verdomd briesje. Ja, dat hielp. Wren besloot dat een stare-down met de steen weinig zin had en keek even om zich heen, hopend dat ze niet als laatste overgebleven was. net toen ze constateerde dat dat niet zo was en ze weer verder wilde gaan - met vingerstrekoefeningen wel te verstaan, dat kon ze nog - kwam er opeens nog iemand binnen. Heel kleine jongen, wit haar, schaatsen. Nou ja, de schaatsen had hij niet aan, daar kende ze hem van. Kerst. Hij verontschuldigde zich tegenover Master Laurent en liep daarna verder het lokaal in. Wat was zijn naam ook alweer? James? Claude? Nee, die J, die zat wel goed. Goh nee, hij was nog maar enkele stappen van haar verwijderd, ze had welgeteld nog.. whatever, een paar seconden voor de jongen haar zou bereiken. J.. Job? Justin? Ze wist het echt niet meer! Hij stond nu voor haar, keek omhoog, - wat bijna niemand ooit hoefde te doen voor haar - en begroette haar. Shit. 'Hey,' groette Wren terug, stak haar hond totaal onnodig op om tijd te winnen. De naam lag op het punte van haar tong, eerlijk waar. Jordy? 'Hoe gaat het met jou..' Nu of nooit, naam zeggen.. 'Joren?' Het was met een J. En met een O. En dan.. Ach ja, dit faalde. Maar de naam deed haar enigszins aan iets denken dus het zo moeten kunnen.. Wren probeerde de lach op haar gezicht te behouden, slaagde erin niet al te bedenkelijk te kijken. Dat zou haar pas verlinken, dank je vriendelijk. Als de jongen nu maar zo heette.. Goed, ze moest zo weer verder met die steen daar. Jongetje hier of niet, schattig en klein op de koop toe, ze moest en zou het kunnen. Momenteel was haar hele aandacht daarop gericht, ze weigerde simpelweg het niet te kunnen, om verschillende redenen. Vooral degene dat ze zou flippen als ze iets wat ze wilde kunnen niet kon. Dan gebeurden en vervelende dingen, vooral voor meneer Steen daar. Héél vervelende dingen, die misschien iets te maken zouden kunnen hebben met de plotselinge mysterieuze verdwijning en/of vernietiging van meneer Steen, daarbij inbegrepen dat hij heel pijnlijk aan zijn einde zou komen. Daar zou zij wel op toezien. Dus moest de steen meewerken, ze was niet van plan genade te verlenen aan een vals ding als dat. Wren probeerde zich de energiestromen voor te stellen, de kanalen die ze aan moest leggen, de verbindingen die er moesten bestaan. Ze was serieus kansloos. Voor haar Luchtmagie de overhand kreeg kneep ze een hand tot een vuist en staarde ze gepikeerd naar de steen en al zijn moleculen. Die zouden bewegen, vermeerderen, omdat zij het eiste. En wel nu! Wren beet kort op haar lip, duwde de nagels van haar linkervingers in de palm van haar hand terwijl ze haar hand een centimeter of twee boven de steen liet hangen. Omhoog verdorie, omhoog! Met een zachte zucht liet ze haar adem toen maar los, blies voorzichtig uit en durfde nu pas naar haar hand te kijken, omdat ze meende dat de steen iets omhoog gekomen was. Nadeel was dat de steen nu drie keer zo hard aanvoelde en ze er helemaal geen verbinding meer mee kon vinden. Lekker dan. Wren haalde haar andere hand langs haar voorhoofd, keek weer om zich heen. Geez, ze kon wel wat hulp gebruiken! Master Laurent stond nu bij haar en de jongen, die zich voorstelde als halleluja Joren. Joren leek het niet helemaal te snappen, zei dat ook. 'Nou, slechter dan mij kan je niet worden,' probeerde Wren hem een beetje op te vrolijken.

Het lukte maar niet, haar magie wilde gewoon niet meewerken. Alsof alles haar tegenstond vandaag, want nu kreeg ze er al helemaal geen beweging meer in. Stom blokje ook, ze zou er nog eens mee ophouden van nervositeit. ‘Wat is dat nou voor een scheef geval, Aya, daar kan ik toch niet op liggen?’ Natuurlijk had Chime meteen een beledigende opmerking bedacht, en eigenlijk kon het meisje niets terugzeggen. ‘Nee. Daar kun je niet op liggen nee. Maar kan jij het beter?’ Chime was een typetje wat wel kon praten, maar met magie niets aan kon. Misschien zou ze het kunnen leren aan de witte kat, maar of ze daar het geduld voor zou hebben was een heel andere vraag. Chime hield niet van dingen leren, ze kon al meer dan genoeg in haar eigen ogen. ‘O-Oh. Ik denk niet dat het goed gaat, Master.’ Ze werd weer wat schuchterder tegen de omstanders, was eigenlijk alleen zichzelf tegen Chime. Vreemd, dat zelfs als mensen toekeken, ze normaal kon doen tegen het beest, maar als ze tegen anderen moest praten, echt contact moest leggen, dat dat haar totaal niet lukte. God, alles leidde haar vandaag af. Het was haar eigenlijk niet eerder opgevallen dat haar docent zo’n accent had. Had er gewoon niet op gelet, dat Laurent zo Frans was. Toen ze hem ontmoette wel, maar in de les… Ze leek het te negeren. En nu ze haar aandacht erop vestigde, kon ze het ook niet meer wegkrijgen. Veel over de taal wist ze niet, had het wel een paar jaar op de basisschool gehad, maar dat was puur woorden leren. Vloeiend kon ze het niet spreken, noch voelde ze daar de behoefte voor. De enige reden dat ze het wilde leren was omdat haar muziekleraar destijds ook Frans sprak, en daardoor enorm veel Franse liedjes uitkoos. En Ayane was niet het type dat niet wist wat ze uberhaupt aan het zingen was; Integendeel. Ze wilde eerst weten wat de tekst betekende voordat ze ook maar een noot aansloeg. Kon er niet tegen als ze iets zou zingen wat ze niet meende. Er was een liedje geweest wat ze weigerde te zingen omdat het te maken had met een extreem nationalistisch thema, ze wist het niet precies meer, maar er was ook een heel leuk liedje geweest. Haar gedachten dwaalden naar die bewuste zangles, probeerde de woorden terug te vinden. ‘Alors tu vois, comme tout se mêle,’ zachtjes mompelde ze de woorden voor zich uit, voordat ze gewoon voor zichzelf het liedje begon te zingen, om de concentratie terug te vinden die ze toch niet had. ‘Et du coeur a tes levres, je deviens une casse-tête. Ton rire me crit, de te lacher, avant de perdre prise, et d'abandonner’ Ze was al een half couplet verder voordat ze doorhad wat ze eigenlijk aan het doen was; Het blokje was weer een blokje, en wat gegroeid. Niet veel, maar wel een stukje. Er speelde een soort lachje om haar lippen, sloot haar ogen. Bleef onbewust zachtjes voor zich uitzingen, dacht nog steeds dat ze het in haar hoofd deed. Ze had concentratie gevonden, in de vorm van een liedje. Interessant.

Le Nummer