Volledig geconcentreerd op de blaadjes in haar handen liep het meisje in een treuzelend tempo door de gangen. Haar ogen bewogen van links naar rechts, lazen alles keurig regel voor regel. Het waren notities, in verschillende talen. Verschilden erg van elkaar, maar zij las alles zonder enige problemen. Had niet eens een woordenboek of iets in die trans nodig. Ze kende onderhand zoveel talen, en dan met het schrift, dat ze ze allemaal door elkaar kon lezen. Ze moest ze leren, kennen, van binnen en van buiten. Van voren naar achteren. Het moest. De informatie die ze gaven had ze nodig. En het was de enige manier waarop ze erover kon vragen. Schrijven. Haar vorm van communicatie. Liplezen was nooit haar ding geweest, vooral niet aangezien anderen het terug gingen doen. Er was niets mis met haar gehoor, en ze moesten het haar niet inwrijven dat ze zelf niet kon praten. Ze wist het wel. Maar ze zou uitvinden wat haar probleem was, en ze zou er een oplossing voor vinden. Het moest. Het moest gewoon.
Waar was ze nou ook al weer op weg? Een bibliotheek, waarschijnlijk. Ze was nog steeds niet gestopt met haar kleine onderzoek naar haar probleem. De informatie die ze tot nu toe had was niet echt hulp vol. Al haar onderzoek was voor niets geweest. Zelfs die van de dokter… Want die had ook niet kunnen uitvinden wat er mis met haar was. Een rilling kroop over haar rug, haar mond opende zich – maar de verwachtte huivering kwam niet. Er kwam niets, enkel haar ogen die zich eventjes sloten. Nu leek het meer alsof ze een zucht slaakte, maar opnieuw was er geen geluid. Het enige geluid afkomstig van haar was het galmende geluid dat werd veroorzaakt door haar voetstappen. Haar schaduw zou je ook nog kunnen aanzien voor geluidsveroorzaker. Aangezien deze constant bewoog, en dan niet op een natuurlijke manier. Het leek net alsof ze in brand stond als je naar haar schaduw keek. Wilde vlammen, die iets moesten vertellen. Maar het duurde niet lang of alles stopte.
Ze moest er niet aandenken. Dokters waren nare mensen die haar enkel het bloed onder de nagels uithaalden. Ze irriteerde zich dood aan ze, met hun blikken. Hun nieuwsgierige blikken. Ze kon er niet tegen. Haar handen klemden zich krampachtig om de blaadjes, haar schaduw werd wilder. Haar kaken klemden zich op elkaar. Nare mensen waren het… Vreselijk. Stuk voor stuk. De nieuwsgierige blikken van normale omstanders kon ze nog verdragen, zij wisten niet beter. Maar die van dokters… Ze wilden haar aanraken, terwijl zij dit niet wilde. Ze moesten van haar afblijven, engerds dat ze waren. Eng… Ze moeten van haar afblijven… Doods eng was het!
Een harde klap tegen haar gezicht, zette onthutst een stap naar achter waarna ze haar evenwicht verloor en op de grond viel met haar achterste. De blaadjes vielen uit haar handen, dwarrelden al de kanten op. Ze had haar ogen dichtgeknepen toen ze viel. Haar schaduw was weer zoals hij hoorde te zijn, gewoon een zwarte weerspiegeling van haar lichaam. Ze had haar tanden een beetje ontbloot, liet hiermee blijken dat het pijn deed. Aarzelend opende ze haar ogen, maar deze werden al snel groot. O nee! Haar blaadjes, ze kon ze nu niet kwijt raken! Wanhopig raapte ze ze bijeen, had niet in de gaten dat ze het lokaal inkroop omdat ze daar voor het grootste deel in waren gedwarreld. Ze ging zitten, haar benen opgevouwen – zat eigenlijk praktisch op haar onderbenen. Ze drukte de blaadjes tegen haar borst, was blij dat ze ze allemaal weer terug had. Haar schouders gingen omhoog toen ze diep inademde, en zakten weer naar onder toen ze uitademde. Maar het typische geluid van een zucht was er niet, het ontbrak. Maar haar lichaamstaal sprak genoeg; ze was opgelucht. Langzaam kwam ze overeind, had een bescheiden lachje op haar gelaat. Ze draaide zich, spotte tijdens het draaien iemand in een stoel. Ze bleef stilstaan, maakte haar draai wel nog af. Ze draaide haar hoofd, keek naar de persoon. Normaal zou ze nu wat hebben gezegd, maar ze kon niet praten. Maar dat wist deze persoon niet. En ze voelde eerlijk gezegd geen behoefte om met iemand te communiceren, deze zou haar alleen maar vreemd aankijken omdat ze haar mond niet open deed. Dus nee, dank je.

» Hopelijk kun je er wat mee, aangezien ik haar niets kan laten zeggen en zo is het nogal nutteloos x')

Ze wist niet hoe snel ze de blaadjes wel niet kon oprapen. Haar ogen groot, gevuld met angst. Ze kon ze nu niet kwijtraken. Het voelde net alsof ze zo dichtbij, terwijl ze niet eens in de buurt kwam van de oorzaak. Niet dat ze dat ooit zou komen in dit tempo. Ze ging snel, dat kon niemand ontkennen. Ze las alles vrij snel door, maakte haar eigen aantekenen zodat ze deze later terug kon bekijken. Maar meestal eindigde dezen, allemaal tot propjes verfrommeld van frustratie, in de papierbak. Omdat ze achteraf niet schenen te kloppen met andere theorieën die logischer leken. Maar geen van allen leken tot nu toe te kloppen in haar geval, anders had ze er allang een oplossing voor gevonden. Misschien als ze haar geheugen maar terug kon vinden… Dan kon ze zich vast wel herinneren wat er was gebeurd wat haar stem betreft. Ze wist dat ze nog steeds haar stembanden had. Maar er kwam zelfs geen geluid in de vorm van een zucht uit haar mond, gewoon helemaal niets.
Haar ogen halfopen, afwezig haar blik op de grond gericht en de blaadjes tegen haar borst op gedrukt. Ze kon ze niet verliezen, dan was alles voor niets geweest. Ze had al zoveel werk gedaan, en tot nu toe was het nog steeds voor niets. Maar als ze alles zou verliezen zou ze nog verder verwijderd zijn van haar uiteindelijke doel. Ze was nog geen meter opgeschoten, maar dat gaf niet. Ze had tenminste een paar dingen al kunnen afstrepen, wat al erg veel hielp. Maar er waren zoveel dingen mogelijk. Eerst was ze gelimiteerd geweest tot de informatie die op Shadra huisde. Maar nu… Een hele wereld aan mogelijke technieken ging voor haar open. En wat hoopte ze er eigenlijk mee te bereiken? Misschien was er wel helemaal geen manier om de schade te herstellen, als die er al was.
Een hand. Langzaam tilde ze haar kin op, keek naar de jongen. Ze glimlachte dankbaar, pakte zijn hand vast. Hij hielp haar overeind, maar trok zijn hand terug zodra dit mogelijk was. Ze fronste, begreep het niet. Was hij bang voor haar? Maar ze had toch – Had hij haar litteken misschien gezien? Wellicht. Dan begreep ze het wel, was hij bang voor het feit dat haar litteken de indruk gaf dat haar hoofd op haar lijf was genaaid. Alsof het niet van haar was, alsof ze het lichaam van iemand anders had gestolen. Maar het was alles behalve dat… Of ja, dat dacht ze. Ze wist het eigenlijk niet. Voor hetzelfde geld was het ook nog eens echt zo. Ze wist het niet, ze was ergens wakker geworden en had vanaf dat moment altijd al dat litteken gehad.
Ze keek op bij het horen van zijn stem, hield haar hoofd een tikje schuin. Één enkel woord. Ze moedigde hem een beetje aan met haar bescheiden glimlach, vond zijn verlegen gedrag wel schattig. Was het verlegen? Nou, in haar ogen wel… Dan zou het vast ook wel zo zijn, toch? O, hij zei weer iets. Ze glimlachte, sloot haar ogen eventjes en knikte. Maar zoals gewoonlijk zei ze niets, want dat kon ze niet. En ze wilde hem niet angst aanjagen door te laten blijken hoe zij communiceerde. Het zou hem er vast niet opener op maken. Ze hief een hand op, had deze zwakjes tot een vuist gebald. Ze hield hem een beetje voor haar mond, de rug ervan naar de jongen gericht. Haar schouders schokten een beetje, haar mond was open. Maar ze leek blij, alsof ze lachte. Maar dan zonder geluid, zoals altijd. Alles aan haar was geruisloos, op het geluid dat haar voetstappen maakten na.
Ze haalde diep adem. Ze moest toch wel iets zijn, dadelijk leek het net alsof ze niet wilde zeggen. En dan zou hij zich vast naar voelen. Door haar, en dat wilde ze niet. Rustig wees ze met de wijsvinger van de hand – die nog half voor haar mond hing – naar het plafond. Richtte hem vervolgens op de jongen, ernaast, weer op hem, bewoog hem sierlijk door de lucht. Een zwart… Rook spoor leek het wel, volgde de vinger. Ze schreef iets in de lucht. ‘Het gaat prima, dank je.’ Stond er. Ze hield haar hoofd weer een tikje schuin, glimlachte haar tanden bloot naar de jongen. Ze veegde de zwarte letters weg uit de lucht toen ze er zeker van was dat hij het had gelezen. ‘Mag ik je vragen wat je naam is?’ schreef ze vervolgens, haar handschrift nog steeds even verzorgd als de vorige keer. Het was haar enige vorm van communicatie die goed werkte, dus wilde ze wel dat het een beetje fatsoenlijk overkwam.

Ze kon het niet over haar hart krijgen om hem nu te plagen met zijn gedrag, zijn houding. Het was gewoon te schattig, hij leek er echt last van te hebben dat ze een meisje was. Hij was overduidelijk groter dan haar, hoefde nergens bang voor te zijn. Maar toch was het zo. En dat maakte hem automatisch schattig. Ze kon hem niets maken nu, kon enkel hartelijk naar hem glimlachen. Hij wilde hem niet op zijn zelfvertrouwen trappen, misschien had hij wel moeite met omgang bij iedereen, en niet alleen meisjes. Zij kon het nooit precies weten, ze kende zijn naam nog niet eens. Dus waarom al overhaaste conclusies zoals die nemen? Was nergens voor nodig, ze zou nog wel leren waarom hij zich zo gedroeg tegenover haar, geduld was een schone zaak. Dus zou ze zich daar ook aan houden, wilde best wel wachten op een antwoord voor zijn gedrag. Indirect of direct, dat maakte niets uit.
Hij leek haar eerst niet te snappen, dat ze zomaar ergens naar wees met haar vinger. Maar zij noemde het niet echt wijzen, het was meer voorbereiding op haar manier van communicatie. Handgebaren was geen geslaagde actie, ze kende er wel een paar en pikte ze ook snel op. Net zoals de woordenschat van een bepaalde taal, maar anderen om haar heen kenden ze niet. Dus als zij ze gebruiken zou er toch nog niemand wijs komen uit haar gebaartjes, eeuwig zonde vond ze het. Of ja, nu niet meer zozeer. Ze had achteraf toch een manier gevonden, en daar ging het immers om. Maar om het moment zelf voelde het als een grote nederlaag. Later hadden ze liplezen geprobeerd, maar ze voelde zich er belachelijk door, niet serieus genomen. En niet iedereen kon liplezen. En het ergste van alles was als mensen het terugdeden, het was dan moeilijk om zichzelf in te houden en die persoon geen por te geven in haar of zijn buik. Dus was ze zelf eens gaan nadenken, want waar een wil is, is een weg. Nietwaar? En zij had haar weggevonden. Met behulp van haar duistere magie nog wel. Een magie die werd beschouwd als duister, die geen goeds kon aanrichten. Maar het had haar een dienst bewezen die onbetaalbaar was, een manier tot communicatie met de buitenwereld. En dat geschenk kon niemand haar afnemen, haar dank daarvoor.
Ze had wel gezien dat hij een paar passen naar achterdeed toen ze begon met schrijven, dit was een normale actie. Het werd meestal eerst als dreigend gezien. Maar wanneer ze zagen dat het woorden waren kwam het besef al snel dat ze helemaal geen kwaad in de zin had. Ze was juist eerder een vredig type dan iemand die gelijk een willekeurig persoon de kop van de romp af zou trekken. Ze moest het niet hebben van geweld, maar als er geen andere opties werden geboden had zij ook geen keus en moest ze wel. Het was niet dat ze het verachtte, maar verkoos liever een andere weg. Hoewel ze al snel haar magie op een gewelddadige manier moest gebruiken omdat niemand het geduld had om een discussie met haar aan te gaan. Ongeduldige mensen ook altijd.
Hij aarzelde, was ook te begrijpen. Ze was een vreemde, en ook nog eens een vreemde vreemde. Hij had al het recht om te twijfelen of hij zijn naam wel wilde delen met een persoon zoals haar. Ze glimlachte dankbaar wanneer hij toch zijn naam onthulde. Diëgo dus… Hoe spelde je dat eigenlijk? Ze legde haar wijsvinger op haar kin, fronste bedenkelijk. Vervolgens hief ze haar hand weer op begon te schrijven. ‘Corrigeer mij als ik het fout schrijf, maar spel je het als Diëgo?’ Ze glimlachte een tikje beschaamd, vond het maar vreemd dat ze niet wist hoe ze iets moest spellen. Want normaal wist ze het altijd, de spelling van woorden et cetera. ‘Mijn naam is Celty, aangenaam,’ schreef ze daarna, na het vorige te hebben uitgewist. Ze keek hem eventjes bezorgd aan. ‘Gaat het wel, Diëgo? Je ziet er een beetje benauwd uit, voel je je niet goed? Is er iets wat ik voor je kan doen, kan ik iets voor je betekenen?’ Vragen storm. Maar hij zou vast niet zo dreigend over zijn gekomen als ze het zou hebben gezegd. Ze kon geen emotie uitdrukken met haar… Woorden. Niets, enkel communicatie op zijn simpelste manier. Meer niet. Haar gezichtsuitdrukking was het enige wat emotie af kon geven, en haar houding. Maar het werkte net als ondertiteling. Mensen waren meer bezig met de zinnen te lezen, dan echt op het meisje te letten. Jammer genoeg. Want dit zorgde al snel voor miscommunicatie.

Een warme glimlach sierde haar lippen. Schattig, snoezig. Ze wilde hem in zijn wangen knijpen, maar had maar een hand beschikbaar. Verdorie, hij was gewoon zo ontzettend schattig! En dan kon zij weer eens niets doen, zoals ze normaal wel al zou doen. Eveneens als hem een por in zijn buik geven omdat hij zich aanstelde door een stap naar achter te doen, bang was voor haar vorm van communicatie. Het herinnerde haar aan het feit dat ze niet zo perfect was, ze wist dat ze het sowieso niet was – aangezien ze niet kon praten, maar al haar andere trekjes waren toch wel goed? Ging hij het haar weer inwrijven, lekker dan. Het irriteerde haar, en daarom wilde ze hem een por geven. Omdat ze hem onmogelijk kon haten met zijn nerveuze en verlegen gedrag dat hem zo schattig maakte. Ze kon iemand die schattig was moeilijk echt serieus pijn doen. Niet dat ze snel iemand pijn zou doen uit vrije wil, maar oké… Hij zou dan wel de grootste uitdaging ooit zijn om pijn te doen.
Ze slaakte opgelucht een zucht, maar het was weer eens een geruisloze. Ze opende haar ogen half, had de gewoonte opgebouwd om deze altijd te sluiten als ze haar manier van zuchten uitoefende. Omdat het anders niet echt duidelijk zou overkomen, haar handeling, op de ander. Aangezien ze nooit geluid maakte. Nou beter gezegd; er kwam nooit geluid uit haar keel. Ze kon wel geluid maken, instrumenten genoeg om te leren bespelen. ‘Ben ik eventjes opgelucht,’ schreef ze grijnzend, ‘Zou toch gênant zijn als ik je naam verkeerd spelde. Het is dat ik goed ben in spelling, en aan de uitspraak te horen leek dit mij de beste optie. En hij bleek ook nog eens goed te zijn!’ Ze zou zichzelf bijna een applausje geven, maar opnieuw had ze haar handen vol. Het voelde fijn dat ze zijn naam in een keer goed had gespeld. Ze zou waarschijnlijk weer chagrijnig zijn geweest als ze het fout had gehad, zou hem een por hebben gegeven, een fikse ook nog, omdat hij haar voorschut had gezet met zijn naam. De spelling ervan. Wat dat betreft zou spraak zoveel gemakkelijk zijn voor haar, dan hoefde ze niet zolang na te denken voordat ze iemand aansprak. Niet dat deze het gelijk door zou hebben, aandacht trekken op lange afstand had ze moeite mee.
Haar glimlach verdween, keek hem met grote ogen aan bij het horen van zijn reactie. Het ging, dus dan was het toch goed? Maar het was nog iets anders, hij had zijn zin niet afgemaakt. Ze moedigde hem aan met haar nieuwsgierige en vragende blik, wilde dolgraag de rest horen. Maar ze leek oprecht verbaasd bij het horen van zijn missende woorden. Niet goed in omgang met meisjes? Zij was toch een meisje, en het ging toch goed? ‘O, maar ik heb er nog niets van gemerkt hoor, Diëgo,’ begon ze weer rustig met het laten zien van haar handschrift, ‘Dus het valt helemaal niet op! Maak je geen zorgen. En mocht je ooit ergens problemen mee hebben; ik ben een meisje dat je er graag mee helpt. Gil maar als je me nodig hebt.’ Ze balde haar hand weer losjes tot een vuist, bracht deze weer bij haar mond. Het leek weer alsof ze lachte, en in haar wereld grinnikte ze ook zachtjes. Maar in de harde werkelijkheid was het stil. Het was gewoon hilarisch, het beeld van Diëgo… Die ergens in een menigte begon te gillen omdat hij werd aangesproken door een meisje.
Ze legde de wijsvinger van de hand, die ze eerst als een vuistje voor haar mond had gehouden, tegen haar kin. Fronste eventjes. Ach, wat kon het voor kwaad om het iemand te vertellen van haar onderzoek. Misschien wist hij ook nog wel af van een mogelijkheid die ervoor had gezorgd dat ze nu haar handicap had? Ze pakte de blaadjes weer met twee handen vast en hief ze op, duwde ze bijna in zijn gezicht. Vervolgens liep ze naar een tafeltje dat dichtbij stond en legde de papiertje erop, wenkte hem te komen. Ze wees naar een paar regels. De woorden ‘Het ontbreken van stembanden is uitgesloten,’ waren de eerste die ze aanwees. Vervolgens wees ze naar een andere zin: ‘Het is vrijwel onmogelijk dat het spraakprobleem tot stand is gekomen van zichzelf, want het is niet alleen de spraak: het houdt ook andere geluiden in, lachen, grinniken, huilen, snikken enzovoort.’ Ze zocht met haar ogen naar Diëgo, wilde zijn reactie zien.

Ze kon het niet negeren. Zijn blik die over haar heen gleed. Ze voelde zich bekeken, en terecht. Hij mocht dan wel niet goed in omgang zijn met meisjes, als je ze zo bekeek liet je natuurlijk nooit een goede indruk achter. Ze trok haar mondhoeken met moeite omhoog, kreeg een nerveuze glimlach op haar gelaat. Maar haar ogen lieten zien dat ze alles behalve tevreden was hiermee. Ze klemde haar kaken op elkaar, voelde hoe de vingers van haar linkerhand – de hand waarmee ze niet schreef – zich tegen elkaar duwden, klaar om een por te geven. Ze sloot haar ogen, had nog maar een mondhoek omhoog. Het was duidelijk dat ze zich irriteerde, heel erg. Maar moest ze het wel doen? Hij irriteerde haar, maar hij was slecht met meisjes… Maar was dat wel een goed excuus? Het viel toch al mee dat ze niets zei, want hoge stemmen waren typisch voor meisjes. Maar zij had er geen. Geen excuus dus. Ze klemde haar kaken op elkaar. Oké, nu vroeg hij erom. Haar hand schoot vlug naar zijn buik, boorde zich er zowat in. Alsof ze dacht dat het een mes was die zijn huid kon doorboren. Ze trok al snel haar hand terug, stak haar kin de lucht.
Ze bleef een tijdje zo staan, gaf hem de tijd zich te herstellen. ‘Je komt nu zelfs als het tegenovergestelde over,’ schreef ze haar opmerking op, ‘Je moet meisjes niet zo bekijken, dat vinden ze niet leuk. Geeft het gevoel dat je alleen interesse in ze hebt om hoe ze eruit zien.’ Ze hield eventjes op, dacht na. Ze krabde zich met een hand haar nek, glimlachte vaagjes. Maar haar glimlach was wel nog breed genoeg om ervoor te zorgen dat ze haar ogen moest sluiten. Hief haar schouders een beetje op. ‘Sorry voor die por,’ begon ze weer met schrijven, ‘Maar ik kon het niet laten. Bij zo’n gedrag horen nou eenmaal consequenties anders leer je het nooit. Maar je omgang is voor de rest wel goed hoor! Dus niet de hoop opgeven, want op je blik die niet constant op mijn ogen is gericht, is alles goed hoor.’ Ze liet zijn nerveuse gedrag maar achterwegen. Dat zou wel wegebben naarmate hij een meisje langer kende. En nou zag ze hem ook niet echt aan voor het type dat maar al te graag een ladiesman werd.
Ze knikte als antwoord op zijn gesloten vraag. Ze vond het altijd maar onzinnig om haar magie te verspillen aan een simpele ja, nee, of oké. Ze kon het wel voor betere dingen gebruiken die simpele woordjes. Meestal gaf ze altijd een kort knikje als een ander normaal persoon iets had gezegd als reactie in de vorm van woorden. Haar vorm van communicatie was wat dat betreft was rustiger, en woorden werden alleen toegepast wanneer echt nodig. Wat dat betreft dus veel functioneler als je op de kleine details lette dan die van andere. Het enige nadeel dat ze had, was dat ze geen emoties kon uiten met haar woorden. Troosten ging haar dus altijd maar moeilijk af. Eveneens als complimentjes gemeen over te laten komen. En allemaal dat soort van dingen. Voor banale communicatie was het perfect, maar als je echt een acteur van haar wilde maken… Dan kon je lang proberen. Want geloof waardig zou het nooit worden zonder hevige emoties te laten doorschemeren in je stem, die zij niet had.
Ze keek hem nogal droog aan, met een: wat denk jezelf, blik. ‘Ik heb nooit kunnen praten voor zover ik weet,’ begon ze rustig, ‘Natuurlijk heb ik het geprobeerd. Maar er komt helemaal niets uit mijn keel. Ik niet giechelen, grinniken, snikken. Zelfs fluisteren gaat niet. Helemaal niets. Want als spraakoefeningen echt hadden geholpen, kon ik nu al zonder problemen praten. Ik. Ben. Geen. Stotteraar.’ Ze wilde de laatste woorden goed over laten komen, maar dat ging weer moeilijk omdat ze ze moest schrijven. Stotteraars kregen spraakoefeningen. Niet mensen die gewoon niet konden praten. ‘Volgens mij functioneren ze niet, sturen mijn hersens niet de juiste prikkels naar mijn stembanden uit,’ schreef ze bedenkelijk verder, de rest achter zich latend, ‘Maar ik weet niet hoe het op te lossen is, zelfs als dat al het probleem is.’

» Is niet erg joh (;
» Pfft. Fluttig, hopelijk kun je er wat mee ;o