Aan het begin van de dag was dit alles behalve wat Ellia had gehoopt dat er zou gebeuren. Ze was naar één van de jungles van Gren gegaan in de hoop nieuwe ontdekkingen te doen, om even tot rust te komen van het schoolleven waarin ze elke dag met mensen om haar heen moest leven. Ze had gehoopt hier weer even tot zichzelf te kunnen komen en te kunnen doen wat ze het liefste deed, reizen en ontdekken. Maar in plaats van het ontdekken van de geheimen van de jungle bevond ze zich op een krakkemikkig vlotje, terwijl de persoon die naast haar zat probeerde te vechten tegen de wetten van de natuur en tegen de absurd sterke stroom in probeerde te pedellen. ‘Ga weer eens terug naar Gren,’ dacht je. ‘Doet je vast goed,’ dacht je. ‘Tis zo lang geleden sinds je er voor het laatst geweest bent, je kan vast wel een aantal mooie dingen zien in de korte vakantie,’ dacht je! Fucking hell, dacht ze pissig bij zichzelf. Kwaad op haarzelf dat ze het had toegelaten om zulke fouten te maken. Dit waren de basics van het survivalen notabenen! Had ze dan werkelijk niks geleerd van die twee jaar die ze in de wildernissen van alle zeven planeten had besteed!?
Terwijl ze met een stevige grip op het vlot probeerde te blijven keek ze met wilde en onrustige slagen om zich heen, zoekend naar een mogelijkheid tot hun overleven, een extra redding, íets wat ze zou kunnen helpen, maar vond er geen. Met een gehaaste beweging streek ze wat van haar natte, zwarte lokken die langs haar ogen danste en op haar gezicht plakte weg, in de hoop haar zicht wat te herstellen. Maar het was slechts een kleine verbetering, aangezien de snelheid waarin ze richting het vallende water dreven en het wilde water wat af en toe omhoog sprong door de wilde bewegingen voor de grootste verblindingen zorgde. Even wierp Ellia een snelle, korte blik op de jonge die oh zo heldhaftig bezig was, maar wende daarna al snel haar blik weer af, terug naar de stukken land, opnieuw een poging wagend naar het zoeken van een oplossing, hoewel dat momenteel nogal onmogelijk leek. Helpen met pedellen deed ze niet, daar zag ze nu toch het nut niet meer van in. Het zou toch geen verschil maken als ze nu zo hard mogelijk tegen de stroom in probeerde te slaan, daarvoor zaten ze al te ver in de stroming. Het zou alleen maar leiden tot nog meer uitputting en een wanhopig gevoel.
Als je Ellia haar gezicht zou kunnen zien, zou je de raderen in haar hoofd bijna kunnen zien draaien. Haar blik was gefixeerd op het land, aan de rand van het water. Even dacht ze na over de mogelijkheid om te springen, maar dat sloot ze al snel uit. Ze dreven veel te ver bij de kanten vandaan om te kunnen springen. En al zouden ze dichtbij genoeg drijven was de kans groot dat ze alsnog in het water zouden flikkeren wanneer ze zouden proberen te staan op het vlot. Een touw om iets heen gooien zou kunnen, als ze een touw mee had! Notitie aan mezelf, neem vanaf nu aan altijd een touw mee op ontdekkingstocht, áls ik het overleef, dacht ze optimistisch bij zichzelf. Als ze dit overleefde… Ze had zichzelf uit aardig wat benarde situaties weten te redden door de jaren heen, maar kon niet ontkennen dat ze nu aardig ten einde raad was. De adrenalinestoot die door haar bloed pompte wist er dan voor te zorgen dat haar vermoeidheid van de tocht en de pijn van de verwondingen even vergeten werd, het leek niet te helpen met het bedenken van een oplossing. Helemaal ten einde raad draaide ze haar blik terug naar de jonge. Goed, tijd om haar trots aan de kant te schuiven en om hulp te gaan vragen. Hoe pijnlijk het ook voor haar was, zag ze momenteel geen andere mogelijkheden meer en de tijd was ook al aardig aan het dringen. Het was tijd om eens om hulp te vragen, hoe vreselijk ze dat ook mocht vinden.
“Nog andere, briljante ideeën, Indiana Jones!?” schreeuwde ze naar de roodharige jonge, met haar stemgeluid net aan over het volume van de wilde stroming van de waterveel wetend heen te komen. Hij zou toch wel iets van een plan in zijn hoofd hebben? Hij was vast niet als een hersenloze idioot hier aan komen drijven zonder het idee verder uit te dekken, toch? Dat zou namelijk ronduit idioot zijn! Nee, hij had vast wel een idee, wat hij elk moment uit kon gaan voeren… toch?


Whelp, daar gaat Ell der trots dan maar, right out the window (╯°□°)╯︵ ┻━━━┻