Regen, regen, viel uit de donkere lucht. Een lucht die haar ziel weerspiegelde. De zon had zich al dagen niet getoond. De zon was een ondankbaar iets, kwam alleen maar opdagen wanneer ze er zelf zin in had, en draaide toch zo gemakkelijk haar rug naar mensen toe. Hoe lang was het nu al geleden? vier, vijf weken? Ja zo lang was het geleden. Zo lang was het geleden dat Zack van het dak viel, en alles vergat. Haar vergat. Rhine zat op een plaats waar niet veel mensen kwamen, waar alleen de ergste creeps en gestoorden naartoe gingen. Een plaats waar onschuldige wandelaars die wilde schuilen voor noodweer werden belaagd door de ergste vorm van hekserij en paranormale gedrochten. Een ideale plaats dus om te relaxen. Rhine zat op het dak van het krakkemikkige gebouw. Het kon haar niet schelen dat de regen op haar neer daalde. Dat het dak op instorten stond, en dat dit echt wel een domme plek was om te gaan zitten. Maar waarom zou ze er om geven? Wat had ze te verliezen? Misschien was het zelfs wel een slim plan om gewoon van dit dak te springen, hopend dat, dat de laatste val in het diepe zou zijn die ze ooit zou moeten maken. Haar blik was leeg terwijl ze naar de natte grond diep onder zich staarde. Zou ze het doen? Het zou wel een hoop dingen oplossen. Enfin niet echt oplossen, het was eerder weglopen. Maar wat maakte het uit? Het zou niemand wat kunnen schelen, zelfs Zack zou het niets uitmaken, hij kende haar niet meer. Wat voor zin had het leven voor haar nog? Drugs slikken en zich ellendig voelen? Nee zo wilde ze niet meer leven, maar ze kon niet anders, toch? Nee, nee ze kon niet anders. Ze had niemand om te vertrouwen, ja ze had Skugga haar trouwe viervoeter, maar dat was niet hetzelfde en ze wilde het arme dier niet tot last zijn, hij had al haar grillen al moeten meemaken en doorstaan, hij verdiende rust, meer dan wie dan ook. Een kille blik was op haar gelaat te zien terwijl ze rechtstond, haar blote voeten op de dakrand. Klaar om naar beneden te duiken, hopend dat ze haar ogen nooit meer hoefde open te doen.

muziekje c: https://www.youtube.com/watch?v=8AJcuJRLG7U

Hij liep door de straten met zijn handen in zin zakken. Hij had een wit gelaat aan, wat hij altijd aan had als hij naar buiten ging op regenachtige dagen. Ook had hij zijn capuchon op. Hij leek nu een beetje op een monnik. Sommige mensen keken hem raar aan toen hij voorbij liep. Echter, kon Eodan dat weinig schelen. Hij stopte even, en keek om zich heen. Oak's Field. Een leuk dorpje. Toen keek hij naar boven, naar de donkere lucht. Hij voelde do zonnestralen achter deze. Maar helaas kon hij niet veel meer dan kijken en wachten totdat de zon door het wolkendek ging schijnen. Echter, de glimlach op zijn gezicht bleef. Toen bedacht hij zich ineens dat het nog niet echt gesneeuwd had deze winter. Jammer, maar goed, hij kon ook niet het weer beïnvloeden. Oke, hij kon het wel, maar hij wou het niet. Je moet de planeet rustig zijn eigen gang laten gaan was Eodan van mening. Eventjes stak hij zijn hand onder zijn shirt, en keek hij naar zijn hanger die hij om zijn nek had. Het was een hanger met aan de linker helft een christenkruis die aan de rechterhelft overging in een pentagram. Hij zuchtte, en deed deze weer onder zijn kleren. Hij liep weer verder. Totdat hij bij de buitenwijken kwam. Hier had hij Réa, vrouwe van lucht ontmoet. Hoe zal het eigenlijk met haar zijn? Vast wel goed. De laatste keer dat hij haar had gezien was tijdens het Kerstbal. Hij zag dat hij nu langs de zaak liep waar hij haar had tegengekomen. Een leuke zaak, dat zeker. Misschien was ze op dit moment weer een gevecht aan het doen. Eodan glimlachte. Dat zal nu nooit iets voor hem zijn geweest. Om mee te doen aan zo'n gevecht. Daar was hij veel te vredelievend voor. Nee, hij was meer een toeschouwer dan een uitvoerder als het om slechte dingen ging. Natuurlijk wou hij wel iets doen. Telkens als hij iets slechts zat. Nog steeds zat namelijk diep van binnen zijn verlangen voor een perfecte wereld. Echter, was hij bang dat hij weer zijn oude zelf zou gaan worden als hij ook echt daadwerkelijk iets hier tegen ging doen. Mensen waren nou eenmaal zo, daar kon hij ook niets aan doen. Toen zag hij het oude landhuis dat aan de rand van het dorpje was gevestigd. Ah, het krot..Men zegt dat het daar spookt. Onzinnig bijgeloof , dat vond Eodan het maar. Als er echt iets was geweest, zal Eodan dat nu al gevoeld hebben. Hij bleef even staan. Het hek dat het huis omringde was open. Dat niet alleen...Hij keek even goed. Zijn ogen tot spleetjes geknepen. Er stond iemand op het dak. Een meisje. Wacht..er was iets met haar. Ze stond veel te dicht bij de rand voor Eodan's gevoel. Hij besloot dichterbij het huis te gaan, zodat hij de aura van het meisje beter kon zien. Naarmate hij dichterbij kwam, kon hij de aura van het meisje zien. Hij kon het ook gelijk voelen. Duister, negatief..En dan ook nog eens dicht bij de rand van een hoog gebouw staan..dat kon maar 1 ding betekenen...Hij sprong in 1 beweging over het hek heen, en rende naar het gebouw toe. Zijn capuchon ging in zijn sprint van zijn hoofd af. "Wings of the angel." Hij sprong in de lucht. In zijn sprong klapten er even twee vleugels uit, Die hem met 1 slag sneller naar boven brachten. Precies op het moment dat het meisje zich liet vallen, kon Eodan haar net weer terug op het gebouw duwen. Haar tegen zijn lichaam aangedrukt. Nog steeds had hij die ene glimlach op zijn gezicht. De vleugels vervaagden weer, en hij landde op het gebouw. "Ik zie dat ik net op tijd ben aangekomen." Hij glimlachte, en liet het meisje los en bekeek haar even goed. "Kind, heb je het niet koud met die blote voeten?"

Ze was klaar, helemaal klaar om te gaan, om deze vervloekte planeet voor goed te verlaten. Haar tenen wiebelde een laatste keer voor de grond onder haar voeten verdween, maar vallen deed ze niet, of in ieder geval niet lang. Haar ogen gingen met een ruk open toen ze iets tegen zich aan voelde duwen, iets dat haar terug op het dak bracht. Haar blik was verward. Wie was dat? Een man had haar zonet uit de lucht geplukt. Een man compleet gehuld in eht wit. Was dat een engel? Was ze dan toch dood? Nee, nee dat kon niet het had geen pijn gedaan, de bevroren harde grond had geen contact met haar gemaakt, had haar hart niet doen kloppen. Ze zat werkelijk tegen hem aangedrukt, en toen ze haar hoofd oprichtte zag ze een glimlach op zijn gelaat, een glimlach?! Wat was er in godsnaam zo leuk om van te glimlachen? De vleugels vervaagden weer, en hij landde op het gebouw. "Ik zie dat ik net op tijd ben aangekomen." Hij glimlachte alweer. Grom. Eindelijk liet hij haar los en meteen zette ze een paar passen achteruit. No way dat ze hem nog eens zo dicht liet komen, wie die enge vliegende vent ook mocht zijn. "Dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt." Mompelde ze chagrijnig terwijl ze haar armen over elkaar kruiste en hem nijdig aankeek. "Kind, heb je het niet koud met die blote voeten?" Wow, wacht wat? Kind? kínd?! Noemde hij haar nu serieus een kind?! Wel ver... Haar ogen vernauwde zich terwijl ze hem met een kille blik aanstaarde. "Dat gaat je niets aan" Gromde ze voor ze haar rug naar hem toe draaide. Vervelende vent. Pfu haar een kind noemen. Ze had al meer in haar 17 jaar gezien dan de meeste mensen op hun hele leven. "En noem me geen kind...Ik ben geen kind....Kinderen zien de wereld door een reuze brilletje, dat is iets dat ik al jaren niet meer kan." Mompelde ze met een zachte stem. Even werden haar gevoelens van woede jegens de man verdrongen door haar eigen verdriet. Maar dat duurde niet lang. Ze was echt boos op deze man, hij had het recht neit gehad om haar zomaar op te vangen, ze had niet gevraagd om gered te worden, ze wou niet gered worden want haar behoeden van te springen was geen redding nee het was haar een verlenging van pijn geven. "Ga weg! Ga gewoon weg,laat me alleen..." Gromde ze voor ze haar hoofd terug naar hem draaide haar ogen zwart, haar spieren gespannen. Ze kon deze man niet in haar buurt verdragen, ze wist dat hij een novaan was ze kon het voelen, ze wilde nu geen novaan in haar buurt die brachten teveel herinneringen naar boven, pijnlijke herinneringen.

https://www.youtube.com/watch?v=t9lQwW2nSp4