Met een klein grijns op haar gezicht wandelde ze richting het krot. Ze had overlaatst het geniale plan gekregen om mensjes te laten schrikken. Perfect vermaak. Het was zo grappig om kleine derde jaartjes krijsend zien weg te rennen en te horen schreeuwen om hun moeder. Wat kon er trouwens zo eng zijn aan het krot? Toch lekker gezellig knus, niet? Veel leerlingen keken haar na alsof ze een idioot was, oké, dat was misschien wel waar aangezien ze grijnzend door de gang liep, maar wat boeide haar dat nou? Niets, helemaal niets. Ze dachten maar wat ze wilden, 't kon haar toch niets schelen. Ze ging naar buiten en de koude wind sloeg in haar gezicht. Hmmm, zalig zo'n fris windje. Hoe dichter ze in de buurt kwam van het krot, hoe groter en sneller haar stappen werden. Wat werd dit toch grappig. Ze zag de bange gezichten al voor zich. 'Mama! Mama! Er is een geest daarbinnen!' Ze had alles al perfect uitgedokterd. Uiteindelijk zag ze in de verte het krot verschijnen. Jakkes, misschien niet echt gezellig maar eerder smerig. Ach wat maakt het ook uit? Het is het plezier dat telt! Ze keek even om zich heen. Niemand te zien. Perfect. Vandaag bleek haar geluksdag te zijn. Ze liep verder en opende het geroeste hek dat een knarsend geluid maak. Ze sloot het hek achter zich en liep daarna verveeld verder. Niet veel later stond ze al voor de half verrotte deur van het krot. Wauw, eng hoor… Voorzichtig opende ze de deur, ze moest toch zien dat ze het krot hier niet af brak aangezien alles hier rot was. Eigenlijk was het vele malen groter dan ze gedacht had, ze wist wel dat het een landhuis was maar dan nog. Binnen stonden al de meubels er nog in, alsof iemand gewoon op vakantie vertrokken is en nooit meer teruggekeerd is. Alsof de tijd stil stond, maar toch alles ouder werd. Boven haar hing een oude kristallen kandelaar die vol spinnenwebben hing en stoffig was. Als iemand het zou opkuisen, zou het best nog een mooi huis kunnen worden. Maar ze was hier niet om het krot te controleren over hoe intact het nog was. Ze moest wat dingen vinden die ze kon doen. Maar er waren hier zoveel dingen dat ze niet wist wat te doen. Toen vielen haar ogen op een fake harnas. Perfect. Een onheilspellende grijns verscheen op haar gezicht. Maar ze kon het niet bij één klein grapje laten, er moesten meer dingen zijn die ze kon doen. Bedenkelijk keek ze rond. Het grote tapijt in het midden zou ze ook nog kunnen gebruiken, net zoals de kandelaar misschien ook nog van toepassing kon komen. Maar ze moest ook een plek vinden om zich te verstoppen, anders zouden ze zien dat ze alles beheersde met luchtmagie en dan zou de lol er af zijn. Ze stuurde wat lucht onder haar voeten en zweefde naar boven waar ze een goed overzicht had. Wat zouden vleugels toch stukken makkelijker zijn. Ze keek rond, maar zag niet meteen iets. Tja, ze kon zich in het harnas verstoppen, maar dat zou nogal akward zijn. Ze keek nog een keer rond en voor de eerste keer merkte ze net onder het plafond een soort ‘gallerijtje’ op. Wel, niet dat het erg veel ruimte bood. Et was misschien zo hoog als de ruimte die je had onder je bed. Maar het was perfect, aangezien het helemaal vanboven was en niet echt opviel. Ook was het perfect omdat ze dan gehuld zou zijn in schaduwen en aangezien de donkere kleding die ze aan had werd het dan nog moeilijker haar op te merken. Hoewel haar bleke huid en lichte ogen misschien wel een probleem konden worden. Meteen dook ze tussen de spleet en hield zich schuil in de schaduwen. Haar ogen waren als een roofdier op de deur gericht. Nu maar hopen dat er iemand binnen kwam, dan kon ze die persoon lekker pesten. Niet veel later ging de deur piepend open. Bingo! Haar eerste slachtoffer kwam eraan. Haar handen hield ze klaar om haar magie te sturen. Ondertussen wachtte ze af tot de persoon binnen was. Toen de persoon de deur achter zich sloot, stuurde ze een klein windje naar het slot en prutste er wat mee. Tot ze een luid gekraak horde en uiteindelijk een klik. Yes! De deur was vast dus haar eerste slachtoffer zat al gevangen. Oké, nu kijken wat haar slachtoffer ging doen. Ze zou alles wat de persoon deed in diens nadeel gebruiken. Wat was het toch fijn om gemeen te zijn.

Haar slachtoffer was nog beter dan ze zich voorgesteld had. Ze was nog erg jong en 'lief'. Als een bange veldmuis kwam ze trillend binnen. Man, wat was dit hilarisch. Toen ze de deur dicht deed, stuurde ze wat wind in het slot en begon er wat mee te prutsen. Uiteindelijk hoorde ze een klik. Yes! Het was haar gelukt! Nu kon dat kleine prutsje niet meer weg. Haha! Dit was gewoon te grappig voor woorden, vooral doordat ze een de deur rammelde. Wel, wel, wel, iemand zit hier blijkbaar vast. Hoe zou het toch komen? 'Hallo?' Lune speurde met haar ogen de bovenverdieping af en zag er een bezem staan. Perfect. Om het meisje eerst nog wat in de war te brengen, liet ze het wat waaien. Daardoor kon ze onopvallend met wat wind de bezem in beweging brengen en naar haar toe laten zweven. Wat was dit toch hilarisch. De bezem zweefde een rondje om het meisje heen en ging daarna naar de trap. Aan de voet van de trap, bleef de bezem wat wachten en draaide zich om. Als ze niet beter wist, zou Lune denken dat de bezem echt leefde. De bezem draaide zich weer naar boven en zweefde de trap op tot helemaal vanboven waardoor deze uit haar zicht verdween en Lune hem gewoon op de grond kon leggen. Oké, dat was het dan voor het aardige bezem gedeelte die haar zou gaan 'helpen'. Het meisje moest toch iets hoop hebben? Wat zullen we nu doen? Haar ogen vielen op de kristallen luster. Wat had Lune hier toch zo'n lol in. Met een ferme stoot, begon het kristal te trillen en te kletteren. Maar het bleef hangen. Ze wilde niets verwoesten, misschien dat ze deze plek ooit nog eens kon gebruiken. Lune voelde zich zo machtig nu, maar wat wilde je. Dat arme schaap stond daar te rillen en te bibberen en had niet eens door dat het Lune was die dit allemaal deed. Trouwens, dit was niet alleen vermaak, het was ook nog eens training voor het beheersen van haar magie. Dan was het nu tijd om eens gebruik te gaan maken van dat harnas, het zou wel stukken moeilijker worden dan andere voorwerpen omdat ze het moest laten wandelen. Deze keer liet ze de lucht in het harnas bewegen en het marcheerde naar het meisje toe. Eén, twee, één, twee… Het was perfect ritmisch. Na enkele stappen, trok het harnas zijn zwaard en ging verder op het meisje af. Wat was haar gezicht toch hilarisch. Jammer dat ze geen fototoestel bij had om het te filmen. En dan moest je je nog bedenken dat dit een heel landhuis was en ze alleen nog maar in de hal zaten. Er zouden zoveel dingen zijn die ze zou kunnen doen. Benieuwd naar hoe ze ging reageren op het harnas dat haar zou gaan ‘vemoorden’ dacht ze al na over haar volgende zet.

Ze had nooit gedacht dat het arme schaapje haar hoofd nog zou gaan gebruiken om te denken. Maar waarschijnlijk zou ze de hersens er toch niet voor hebben. Kom op nu, geloofde ze nu echt dat het harnas uit zichzelf bewoog? Naïef dat ze was. Maar haar plan was best slim, of toch voor wat het was. Ze gebruikte een zielige, half verrotte klimplant om het zwaard uit de handen van het harnas te trekken. Niet slecht, niet slecht. Maar wat zou ze nu gaan doen? Met een grijns wachtte ze af op het volgende van het meisje haar plan. Maar voor zover haar fantastische plan dus, ze zakte in elkaar tegen de deurpost en begon te huilen. 'Ga weg! Ga weg! Hou op!' Ooh, boehoehoe, heb je bang? Wel dan, jammer voor jou! Ze liet het harnas gewoon dichterbij gaan. 'HOU OP!' Wow, dat kind kon krijsen. Ach ja, misschien ging ze ietsiepietsie te ver… met het harnas dan toch. Ze liet het harnas stoppen waardoor het op de grond uitelkaar viel. Pom pom pom. Wat zouden we nu dan weer eens gebruiken? Er waren hier zoveel spullen dat ze bijna niet meer wist wat eerst te gebruiken. Haar ogen twinkelde in het duister terwijl ze als een roofdier besloot wat ze zou doen. Uiteindelijk koos ze dan toch voor de kast. Wel, het was eerder een commode. Maar het zou zwaar worden om dat ding in beweging te krijgen. Met zoveel lucht als ze kon vinden, begon ze de commode in beweging te brengen. Eerst de linkerkant, dan de rechterkant waardoor het leek alsof de kast naar haar toe stapte. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Wat als we het nu eens wat dramatischer zouden maken? Ze keek rond en zag nog een kast staan, deze was groter, maar het zou wel lukken. Met haar andere hand liet ze de kast naar het meisje toe wandelen net zoals ze bij de comode deed. Jammer dat ze nu geen fototoestel bij had, dan had ze het kunnen filmen en iedere dag bekijken. Dan zou ze iedere dag plat liggen van het lachen. De bange wezel dat ze was. Het licht schitterde in haar ogen terwijl ze grijnzend naar het kind keek. Ondertussen kwamen de kast en de commode steeds dichter en dichter bij. Wat zou ze nu gaan doen? Waarschijnlijk ging ze weer schreeuwen en om haar moeder roepen of iets dergelijks. Aangezien ze de hele tijd bijna niets anders gedaan had. Dit was het meest fantastische idee ooit en ze zou dit zeker weten vaker komen doen. Terwijl ze de kasten naar het meisje liet wandelen, keek ze nog even rond om te kijken wat ze als volgende ding kon gebruiken. Haar ogen vielen op een schilderij van een oude vrouw die naar de deur staarde. Maar opeens leek het alsof de ogen ineens naar haar staarde. Ze slikte, bah, wat was dat? Ach ja, wat het ook was, ze ging haar vermaak nu niet laten verpesten. Geamuseerd keek ze weer naar het meisje.

Opeens schoot de lamp flikkerend aan. Wat gebeurde er net? Waarschijnlijk was het dat plantenmeisje, je kon toch niet menen dat ze ook licht gebruikte hé? Ugh, het optimistische fluffige kind. Hoe kon het dat ze het niet eerder gezien had? Daarna blies ze een krachtige windvlaag naar de commode, Lune deed de moeite niet meer om de commode nog te besturen, die was dan uitgeschakelt en dan kon ze meer aandacht besteden aan die grote kast. Man dat ding was zwaar, wat stak er allemaal in? Maar het was de moeite wel waard. Dus fluffelie puffelie ging eindelijk haar miniscule breintje gebruiken? Dat werd tijd zeg. Ze gebruikte het klimplantje om het rond de kast te wikkelen. Oké, doen alsof het een levende kast is. Wat zou een levende kast in godsnaam nu doen? Het kleine schaap nam een aanloopje en sprong over de comode heen. Oké, dan doen we maar alsof dit kastje verstikt. Nu ja, kastje? Ze liet de kast langzaam omkantelen, wat best veel moeite kostte. Maar fluffige puffeligheid was zo aardig om haar te helpen met een windbriesje. Ze had meer in haar mars dan ze verwacht had van dit geval. Wat zou ze nu gaan gebruiken? 'Wil degene die mij dit heeft aan gedaan zich nu bekend maken?' Lune schonk geen aandacht aan de woorden van het meisje, ze gingen erin en eruit. 'En als je je niet bekend maakt, laat me dan alsjeblieft gaan want deze plaats maakt me bang.' Haar dapperheid had haar aandacht getrokken. Ging ze nu echt serieus dapper worden? Dan was de lol er van af. Aangezien ze slimmer werd en haar brein wat meer ging gebruiken, zou ze niks meer lolligs kunnen beleven. Zucht. Geen andere keus dan. Ze kroop onder de spleet vandaan en door lucht onder haar voeten te sturen, geraakte ze veilig beneden. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek het meisje grijnzend aan. “Nooit gedacht dat jij je hoofd zou gaan gebruiken, fluffulie puffelie. Maar bedankt voor mijn training, ik zal je buiten laten.” Ze stuurde luchtmagie in het slot en probeerde het weer open te maken. Maar het slot zat geforceerd. Kom op zeg! Zat ze hier nu vast huffelie puffelie?! Ze fronste haar wenbrauwen en vloekte binnesmonds. Gefrustreerd deed ze een paar stappen naar de deur toe enrammelde er zachtjes aan. Van alle mensen op de wereld moest ze weer vast komen te zitten met een optimist. Waarom hadden ze haar niet kunnen opsluiten met één of andere knappe gast? Ze probeerde nog eens met lucht, maar het lukte niet, hoe fel ze ook probeerde. Ze schraapte haar keel en draaide zich naar het meisje. “Het lijkt erop dat we een klein probleempje hebben…” Zei ze kalmpjes en emotieloos.

Het gezicht van het meisje was gewoon geld waard. Wat zag ze er toch hilarisch uit als ze boos was. 'Mijn naam is Nariko en niet dat stomme bijnaampje wat je net zei.' Het leek erop dat het schoothondje wat pittiger werd. Maar ze had nu geen tijd voor haar zielige gedoe. Ze vloekte binnensmonds. Waarom ging die deur niet open? Ze had er geen probleem mee dat ze vast zat, maar ze had een probleem met de persoon waar ze mee vast zat. Ze rammelde aan de deur en probeerde met lucht het nog eens open te krijgen. Maar het hielp niet. Ze schraapte haar keel en draaide zich om naar Nariko. “Het lijkt erop dat we een klein probleempje hebben…” Zei ze kalm. 'Maar hoe komen we er dan uit?' Oh god, begon ze nu weer te piepen? Had dat kind last van stemmingswisselingen of wat? 'Fijn,' Nariko ging naar de woonkamer en ging daar op een bank zitten. Lune volgde haar en ondertussen dacht ze na over een oplossing. 'Nou? Jij moet iets bedenken, dit is jou schuld!' Wat kon dat kind zagen. Met een geïrriteerde blik keek ze het meisje aan. "Ten eerste, jij was zo stom om hier binnen komen te wandelen en ten tweede, wat denk je dat ik bezig ben?" Als ze zo ging beginnen, kon zij ook zo doen. Maar nu was het tijd om te denken. Ze konden de deur inbeuken, maar ze wilde het huis niet beschadigen. Het moest intact blijven als ze het nog eens wilde gebruiken. Ze hoorde iets vaags uit de hal komen. Het kwam haar bekend voor... Het was net als het gekletter van kristal. De luster? Maar ze gebruikte toch helemaal geen magie? Verveeld liep ze weer even naar de hal. De luster rammelde als een gek. Maar ze deed helemaal niets. Hoe kon dat nu? Ach ja, niets om haar zorgen over te maken. Hier was wel een logische verklaring voor. Zoals dat het ding oud geworden was en waarschijnlijk ging het nu naar beneden vallen. Voila, niets om je zorgen om te maken. Ze draaide zich om en haar ogen vielen weer op het schilderij van eerder. Lag het nu aan haar, of keken die ogen nu weer naar haar? Maar daarstraks zat ze boven en keek het schilderij overduidelijk naar haar, nu is ze beneden en kijkt het weer naar haar. Vreemd. Maar wacht eens, er bestond toch zo'n schilderstijl om het te laten lijken dat de ogen van een schilderij je volgen? Ja, dat zal het waarschijnlijk zijn. Met een glimlach ging ze weer naar de woonkamer. "Het is de luster maar, hij rammelt een beetje." Ondertussen kwam er een idee in haar op. Er moest hier toch een achterdeur zijn? "De achterdeur." Mompelde ze, het was net luid genoeg voor Nariko om het te horen. Ze beende de kamer uit richting de keuken. Eindelijk zou ze van het huffelie puffelie mens af geraken. Er waren erg veel spullen in de keuken. Een blok met vlijmscherpe keukenmessen, lepels om in de soep te roeren, spatels, snijplanken en nog andere dingen. En net zoals ze vermoedde, ook een achterdeur. Met een glimlach ging ze naar de deur toe en probeerde deze te openen. Dit meende je niet? Serieus? Kom op zeg, wie deed de achterdeur nu op slot. Ze draaide zich om en zuchtte. Net toen ze iets wilde zeggen, zag ze een mes op haar af vliegen. Zomaar! Helemaal uit het niets! Meteen dook ze naar beneden en het mes kwam in het hout van de achterdeur terecht. Geïrriteerd keek ze naar Nariko. "Ik weet dat je me haat, maar dat is nog geen reden om met één of andere magie een mes op me af te vuren." Ze stond weer recht om het mes uit de deur te halen. "Trouwens, de deur zit op slot." Vulde ze er nog achter aan. Ze nam het mes en stak het terug in de messenblok. Niet veel later kreeg ze een houten pollepel tegen haar hoofd. Awtsch. Ze nam de zwevende pollepel vasten gromde er naar. Op de een of andere manier, leek het wel levend. Maar waarom werd Nariko dan niet aangevallen? Waarschijnlijk was het één van haar trucjes. De lafaard! Ze hing de pollepel terug aan de juiste haak. "Ik meen het, doe niet alsof jij het niet was. Het is overduidelijk aangezien jij hier geen voorwerp tegen je aangeslingerd krijgt. Stop nu maar gewoon met die trucjes, dan kan ik nadenken over hoe we hier uit geraken." Ze leunde tegen het stoffige aanrecht en dacht na.