Avalanche kroop ‘s morgens vroeg uit bed. Ze rook de bekende geur van Miles en draaide haar hoofd opzij. Ze merkte dat hij niet in zijn bed lag en zuchtte zachtjes. Ze sliep nu al een week bij hem en het beviel haar eigenlijk best goed. Miles liet haar uitslapen als ze geen les hadden en wekte haar als ze wel les hadden, zodat ze zeker niet te laat zouden komen. Hij gaf haar genoeg privacy zodat ze zich in alle rust kon omkleden. Avalanche had zich nog geen enkel moment ongemakkelijk gevoeld bij hem. De verhuizing van haar kleren was heel goed gegaan. Zoals Miles van te voren al had aangegeven kon  hij kleding laten krimpen, zodat ze het makkelijk mee kon smokkelen. Niemand had het tot nu toe gezien dat ze bij hem sliep en de meiden van haar zaal zeiden er ook niets over als ze hun tegenkwam. Ze misten haar dus niet. Ze keek zuchtend naar haar kledingkast. Ze besloot na lang twijfelen om een doorschijnende panty en een jurkje aan te doen dat net boven haar knieën eindigde. Ze kamde haar bruine haar en keek zichzelf met haar hazelnootbruine ogen aan in de spiegel. Ze haalde een mascara tevoorschijn die ze een paar dagen geleden in Oak’s Field had gekocht en begon aan haar wimpers. Ze haalde opgelucht adem toen ze zag hoe haar wimpers mooi allemaal omhoog kwamen. Zou ze het accentueren met eyeliner? Ze had het wel gekocht. En oogschaduw ook. Nee, mascara was goed genoeg, besloot ze. De rest zou nog wel eens volgen op een dag. Ze had nog nooit mascara opgehad en het was toch wel even wennen om haar wimpers zo lang te zien, maar ze vond het zeker niet lelijk. Jammer dat Miles er nu niet was om haar te beoordelen. Ze bekeek zichzelf gauw nog even in de spiegel , besloot dat het zo wel goed was en liep de deur uit. Ze had zin om weer even naar de winkelstraat te gaan. Ze wilde gewoon wat rond wandelen, niet per se iets kopen. Haar budget was bovendien ook bijna op, ze moest nog eens geld vragen aan haar pa, haar beloofde zakgeld. Het zou niet veel zijn, maar Avalanche zou er blij mee zijn. Ze had hem beloofd om in de aankomende vakantie nog eens naar hem toe te gaan. Ze keek er al naar uit.

Het duurde niet lang totdat ze Oak’s Field bereikte. Het verbaasde haar weer dat het zo groot was. Het was eigenlijk het enige pand dat ze echt konden bereiken buiten school. Zolang ze maar van de donkere steegjes zou wegblijven, zou haar niets overkomen. Bovendien zou ze niet willen dat Miles zich dan zorgen om haar zou gaan maken. Ze wist niet of ze het goed had, maar ze had soms het gevoel dat Miles een beetje over haar waakte. Ze voelde zich dan ook wel veilig bij hem. Ze draaide haar hoofd opzij toen ze luid rumoer hoorde, maar besloot om zich er niet te veel op te concentreren. Een nadeel van Oak’s Field was dat er hier veel jongeren rondliepen. Tuig, zoals haar pa het zou noemen. Daar moest ze ver van wegblijven. Ze keek naar haar laarsjes en wilde haar panty net een beetje goedtrekken toen ze stemmen achter zich hoorde. ‘Hé, schatje! Mooie benen!’ hoorde ze. Ze hoopte dat het niet tegen haar was. Ze liet haar panty voor wat het was, rechtte haar rug en liep door. ‘Hé, loop nu niet weg, schatje. Ik wil je iets laten zien. Iets moois en iets groots,’ hoorde ze weer achter zich. Een rilling liep over haar rug. Wat bedoelde hij? Nee, ze wilde het niet weten. Ze merkte dat haar voeten ietsje sneller bewogen dan normaal. Ze durfde niet om te kijken. Ze riep Miles’ naam vanbinnen, maar ze wist dat het onzin zou zijn omdat hij waarschijnlijk ergens in de school aan het rondlopen was, zich totaal niet bewust zijnd van haar problemen. ‘Schatje, loop nu niet weg. Ik wil je echt iets heel leuks laten zien.’ Ze hoorde de stem vlak achter haar en gaf een gil. Ze struikelde natuurlijk net op dat moment en viel op de grond. Ze voelde hoe haar knie hard tegen de straatstenen viel, veerde weer overeind en keek naar haar knie. Er zat een gat in haar panty en er stroomde een beetje bloed uit de wond die de val veroorzaakt had. ‘Jammer, ik wilde je komen oprapen,’ hoorde ze een stem opeens vlak naast zich. Ze gaf een gil en draaide zich om. Er stond een lange slungel voor haar met naast zich een best dikke jongen en een lange, dunne jongen. Ze keken alle drie verlekkerd en grijnzend naar haar, terwijl ze hun blik ongegeneerd over haar lichaam lieten glijden.

‘Laat me met rust!’ riep Avalanche bang uit. De angst begon haar over te nemen en maakte het haar onmogelijk om fatsoenlijk na te denken. ‘Hoezo? We doen toch niets?’ vroeg de dikke jongen onschuldig. Ondertussen liep de jongen voorop dichter naar haar toe en greep haar heupen vast. Toen Avalanche een gil gaf en zijn handen van haar afhaalde, begonnen ze te lachen. Avalanche voelde tranen in haar ogen opkomen. ‘Sexy benen,’ hoorde ze iemand van de drie hitsig zeggen. Ze gaf een gil toen ze zijn blik zag, duwde met alle kracht die ze in zich had de voorste jongen achteruit, draaide zich om en begon toen te rennen. ‘Hé!’ hoorde ze iemand verontwaardigd roepen. ‘Achter haar aan!’ Ze voelde hoe het lood in haar benen het haar bijna onmogelijk maakte om vooruit te komen, maar ze kreeg het toch voor elkaar. Ze hoorde hoe haar achtervolgers haar al bijna inhaalden en begon te huilen van de schrik. Ze sloeg de hoek om, een donker steegje in. Ergens in haar achterhoofd begonnen alle alarmbelletjes te rinkelen. Ze rende, rende en rende.. En botste opeens tegen de muur op. Hij was zo plotseling opgedoemd voor haar neus dat Avalanche tijd nodig had om bij te komen. Aan de stemmen achter haar te horen werd tijd haar niet gegund. Ze zocht naar iets om over de muur te klimmen, maar hij was eindeloos hoog en eindeloos lang. Ze bonkte met haar vuist op de muur en begon hard te huilen van schrik. Ze beet op haar onderlip om haar geluid een beetje te dimmen, maar het had geen zin. De jongens hadden haar toch al gehoord. ‘Daar ben je,’ hoorde ze opeens achter zich. ‘Schatje toch. Je weet toch dat het niet lief is om zomaar weg te lopen als iemand je iets vraagt?’ Ze zag de grijns van de jongen, de bendeleider. Ze drukte haar rug tegen de muur. ‘Houd de boel in de gaten,’ snauwde de jongen naar zijn vrienden toe, waarna hij haar ruw tegen de muur drukte. Zijn lippen gleden langs haar hals en Avalanche voelde misselijkheid opkomen. ‘Miles!’ riep ze bang. ‘Zwijg!’ snauwde de jongen, waarna hij zijn hand tegen haar wang liet landen. Het was niet eens heel hard, maar Avalanche begon toch te huilen. ‘Huil en schreeuw maar zoveel je wilt, niemand kan je hier vinden,’ zei de jongen bot. Avalanche snikte toen ze zijn handen op haar buik voelde en naar boven voelde glijden. Ze probeerde hem een knietje te geven, maar de jongen duwde haar benen opzij en duwde zijn been daartegen. Avalanche voelde pijn door haar benen schieten en huilde nog harder. Machteloos moest ze aanvoelen hoe de jongen zijn handen ongegeneerd naar boven gleden. Hij trok een hand weg en tastte met de andere hand haar bovenlichaam af, terwijl het andere heel langzaam een weg naar beneden vond. Avalanche kneep haar ogen dicht en wachtte tot het voorbij zou zijn.

Het was vroeg in de ochtend waarin Miles al op was gestaan. Hij had zich netjes aangekleed en zijn gebruikelijke zwarte vest aangetrokken. Hij trok zijn ketting aan dat op het witte hemd viel en trok de riem die zijn donkerblauwe spijkerbroek vast hield strakker om zijn middel. Hij glimlachte kalm toen hij Avalanche rustig en vredig zag slapen. Hij sloot de deur zachtjes om zijn weg te maken naar de grote zaal om daar vluchtig wat te ontbijten. Hij had wat werk te verrichten een lokaal bedrijfje want ze hadden een striptekenaar nodig die zich inzette voor de krant. Hij ging vandaag langs om eens te kijken of hij daar aan de slag kon. Hij glimlachte kalmpjes terwijl hij rustig door Oak’s Field liep.
‘Het geschreven nieuws’ herhaalde hij het bord dat er stond en grinnikte. Het was een lokaal bladje waarvoor ze toch nog iets leukers zochten dan enkel de standaard nieuws en het was een prima instapmethode om iets te doen met zijn tekentalenten. De les die Queralena hem gaf had iets in hem los gemaakt. Zijn tekentalenten waren niet voor niets om voor zich zelf te houden. Hij moest ze delen. Hij liep kalm naar binnen om zijn solicitatie te gemoed te zien. Hij had Avalanche nog niet verteld over zijn tekentalent. Hij had het nog steeds angstvallig verborgen aan haar, maar het zou vroeger of later aanbod komen wat hij kon. Hij zweeg even en keek de man zeker aan. Hij moest niet bang zijn en schoof een paar verhalen naar hem toe en keek hem even met vragende blik aan. ‘Hmmm.’ Sprak de man met een nadenkende toon. ‘De illustraties zijn werkelijk waar voortreffelijk’ sprak de man. ‘Ik voel een onzekerheid in de lucht hangen…’ sprak Miles met een stem die licht aangevallen voelde. Hij besefte zich wat hij zei. ‘Excuses ik mag niet voor mijn beurt spreken.’ Sprak hij toen. De man keek over zijn brilletje naar de jongen. ‘Ik denk niet dat dit door kan gaan als zijnde ‘grappig’. Sprak de man kort tegen Miles met duidelijke taal. Miles keek even opzij om zijn woorden te zoeken. Was dit al een per definitie afwijzing? ‘Maar ik heb nog een afdeling die dit soort werk zoekt’ sprak de man met kalme stem. ‘Je tekenwijze kan perfect in het plaatje en we zoeken nog een persoon’ sprak de man met een vriendelijke toon. Miles keek hoopvol naar de man en knikte. Hij kreeg een lijstje naar zich toe geschoven met de materialen die hij moest leren gebruiken en kunnen gebruiken. Zwijgzaam schudde hij de hand met de wat oudere man en ging direct op pad. Hij was toch in de winkelstraat dus hij had alle tijd.
‘Weet je zeker dat dit de HB potlood is?’ sprak hij met een kalme stem. ‘Het lijkt zachter als ik het uitgum’ sprak hij. De winkelier keek even zoekend rond. ‘Het kan ook een productiefoutje zijn’ sprak de man kalm. Hij pakte een tweede maar Miles kon het wederom niet geloven. ‘Ik zoek nog een magische kroontjespen waarvan de inkt niet opgaat. Ik zoek twee soorten pennen die kalligrafisch werken.’ Sprak hij kalm. De man legde de spullen op tafel en Miles rekende af. Hij ging zo verschillende winkels af. Bij zijn laatste stop, een winkel met kantoor spullen ging het anders dan gepland. ‘Ik ben nog op zoek naar perka…’ zijn blik schoot opzij toen hij iemand uit zijn ooghoeken zag rennen. ‘Ik kon zweren dat dat Avalanche was.’ Sprak hij mompelend. Toen drie kerels ook voorbij de etalage schoten wist Miles het niet meer. Hij liet zijn tas vallen. ‘Pas er op!’ sprak hij met een gebiedende toon. Hij rende de winkel uit en keek in de verte naar waar het meisje de steegje in schoot. Hij hoorde een zachte stem in zijn hoofd die hij uit duizenden herkende. Avalanche riep stil om hem en haar magie maakte die connectie nu hij in haar bijzijn was. Miles rende achter de kerels aan en drukte zich tegen de muur om het hoekje. Avalanche huilde hij kon het horen. Hij hoorde de slungel zeggen alles in de gaten te houden. De twee kerels gingen naar voren en hij hoorde Avalanche zijn naam roepen. Een steekvlam was genoeg om aan de andere kant van de muur te komen. Hij zocht de connectie met Avalache haar geest en maakte die. ’Avalanche, de vlammen zijn je vriend. Wees niet bang, ze doen je niets.’ weergalmde zijn stem in haar hoofd met kalme toon. Hij zag haar lichaam voor zich en het gloeide op waar ze aangeraakt werd. Die kerel was fout bezig en dat zou hij weten. Net voor hij ook maar zijn hand onder haar rokje kon krijgen gloeide haar panty roze op en vatte vlam. Haar kleren bleven onaangetast maar de man trok geschrokken zijn hand terug. Kennelijk dacht hij dat Avalanche dat deed want hij gaf haar een klap in het gezicht. Miles zag in de hologram in zijn hoofd dat haar hoofd opzij schoot. Hij beet zijn kaken heftig op elkaar en klom via de container naar boven. Zette zich tegen de muur af en greep de rand. Duwde zich omhoog en ging op de rand staan en zakte door zijn knieën. ‘Oi oi!’ sprak hij. De kerel keek omhoog met een geschrokken blik. ‘De dame gaf aan dat ze het niet prettig vond’ sprak Miles met een kille ondertoon. Zijn lichaam vormde een schaduw op de grond en de kerel kon hem niet goed zien door het verblindende zonlicht achter hem. Miles wist dat Avalanche zijn stem zou herkennen. Miles stak een sigaret op en nam een heis. ‘Pas op met wie je ruzie zoekt.’ Sprak de kerel koppig. ‘Dapper zijn we ook nog eens.’ Sprak Miles kalm. De schaduw verdween uit het niets en voor de kerel het doorhad stond Miles vlak naast hem. De rode haren zouden herkenning opleveren voor Avalanche. ‘Deze dame…’ sprak hij met een gevaarlijk lage toon. ‘Heeft geen interesse.’ Sprak hij terwijl hij zijn zin afmaakte. Miles greep de kraag van de man vast en trok hem weg bij haar. Hij keek even met een bezorgde blik naar Avalanche terwijl hij daarna zich weer op de kerels richtte waarvan degene die ongetwijfeld de leider was een mes trok. Miles wist dat hij nu in het nadeel was en dat dachten de kerels ook. Terwijl de slungel op hem afstormde om hem te steken greep Miles de pols van de kerel vast waardoor er een klein snee in zijn hand kwam. De brandende pijn deed hem even zijn kaken op elkaar bijten maar hij had geen fatale wond opgelopen. Miles trapte tegen de maagstreek van de kerel en kneep krachtig in de pols terwijl er een vlam om zijn hand kwam. De kerel was gedwongen zijn mes los te laten en Miles pakte deze voordat de kerel dat kon op. Miles wierp het mes over de muur heen zodat de kerels het niet konden pakken en met vuist op vuist gevechten won Miles het veelal van dit soort types. Miles vond dat de kerels al veel te ver waren gegaan door het al te denken en hij besloot dat de leider een lesje verdiende. Hij duwde de persoon ruw tegen de muur en gaf hem met de vuist een klap in het gezicht. Het krakende geluid liet Miles merken dat hij zijn neus had gebroken de klap die hij gaf had de jongen met een sterke kracht zijn achterhoofd tegen de muur geslagen. Om hem nog een trap na te geven boorde hij zijn knie niet al te voorzichtig in het kruisgedeelte van de kerel. Waardoor hij vooroverboog en Miles hem omver duwde. ‘Scheer je weg, voor ik echt mijn beheersing verlies.’ Sprak Miles terwijl hij zijn rook uitblies. De kerel kwam overeind en grijnsde. ‘Ik ben nog niet klaar met je.’ Sprak hij. ‘Koppig, dat ben je.’ Sprak Miles terwijl hij op hem afkwam. Hij pakte zijn sigaar en drukte hem uit op zijn voorhoofd. De kerel liet een schreeuw van het brandende gevoel los. Miles duwde hem ruw het steegje uit. De twee kerels die hij bij had waren er al vandoor gegaan om zichzelf in veiligheid te stellen en garanderen. De slungel was op de grond gevallen en greep naar zijn voorhoofd. Miles gaf hem nog een trap in zijn maagstreek waardoor de jongen snakkend naar adem op de grond lag. ‘En ik heb je nog geen tien procent gegeven wat je de dame hebt aangedaan.’ Sprak hij kil en draaide zich om. Hij haalde even diep adem terwijl hij de sigaret liet vallen en hem uitdrukte met zijn voet. Hij liep naar Avalanche en legde zijn handen op haar schouder om haar in een veilige omhelzing te nemen. ‘Ik ben er, geen zorgen.’ Sprak hij zachtjes.

Avalanche kneep haar ogen dicht toen ze de hand onder haar rokje voelde graaien. Het volgende moment hoorde ze hoe de jongen schreeuwde, zijn hand wegtrok en vervolgens voelde ze zo'n harde klap tegen haar wang dat haar gezicht opzij zwaaide. Haar ogen schoten vol met tranen en Avalanche probeerde een snik te onderdrukken. Omdat haar ogen vol met tranen zaten, kon ze moeilijk de jongen onderscheiden, maar ze kon aan zijn houding zien dat hij woedend was. Ze hoorde een stem. En mee dat ze de stem hoorde, schoten er verschillende gevoelens door haar heen. Opluchting, verwarring, angst en bewondering waren de eerste die ze letterlijk kon benoemen. De tranen in haar ogen waren inmiddels over haar wangen gelopen. Haar wang trilde nog na van de klap en ze vermoedde dat het er vast rood moest uitzien. Ze opende haar ogen zo ver mogelijk en zag een hoop rood haar. Miles. Opgelucht keek Avalanche naar hem. Ze was veilig, ze werd beschermd. Dat werd bewezen toen hij begon uit te vliegen tegen de jongen. Ze wilde haar handen over haar oren stoppen om het geruzie niet te hoeven aanhoren, maar het was lastig. Haar ogen vingen de beelden immers voor haar op. Ze zag hoe Miles en de jongen aan het vechten waren en beet op haar onderlip. Avalanche duwde zichzelf als een bange kat tegen de muur en hief haar handen voor haar gezicht op. De plaats waar de jongen haar betast had brandde nog altijd. Ze voelde zich ontzettend vies en dat zou de komende uren ook niet meer veranderen. Ze vermoedde dat zelfs een lekkere warme douche er niks aan zou helpen. Ze keek met grote ogen toe hoe Miles zich op de jongen stortte en schreeuwde het bang uit toen Miles zijn peuk tegen het voorhoofd van de jongen drukte. Ze sloot haar ogen en draaide haar hoofd weg om het niet te hoeven zien. Ze wist dat de andere jongens die de leider vergezelden het hazenpad hadden gekozen. Zij besloot om niet zo laf te zijn. Miles was immers bij haar, er kon haar niks meer overkomen. Ze vond zijn manier van vechten zeer gewelddadig, maar als ze bedacht wat die andere jongen haar had geflikt.. Misschien verdiende hij het dan ook wel. Avalanche kneep haar ogen dicht zodat ze de rest van het geweld niet meer hoefde te zien, maar ze hoorde het nog wel.

Avalanche slaakte een gil toen ze twee handen op haar schouders voelde en voelde de plekken waar de jongen haar had aangeraakt meteen weer branden. De plek dichtbij haar borst brandde nog wel het meeste. Toen ze Miles' stem hoorde en zijn geur rook, begon ze te snikken. Ze drukte zich als een bang konijn dicht tegen hem aan en begroef haar neusje in zijn nek. Ze rook zijn geur, wat haar best een rustgevend effect gaf. 'Miles,' snikte ze. 'Het was zo eng.' Ze legde haar handen tegen zijn borstkas en leunde dicht tegen hem aan om er zeker van te zijn dat ze dadelijk niet zou gaan omvallen. 'Ik was van plan om gewoon wat door Oak's Field te lopen. Ik had een jurkje aangetrokken en een panty omdat het niet al te koud was, niet om...' Ze keek hem bang aan. 'Je moet me geloven als ik zeg dat ik dit echt niet wilde. Die jongens waren daar opeens en ze achtervolgden me gewoon.' Ze wist dat ze bijna hysterisch aan het worden was en deed daarom ook goed haar best om op haar ademhaling te letten. Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas, wat makkelijk ging omdat hij al wat groter dan haar was. Ze sloot haar hazelnootbruine ogen en probeerde weer terug op adem te komen. 'Ik heb geluk gehad dat jij in de buurt was,' zei ze zachtjes, terwijl haar tranen zijn shirt natmaakten. Voor het eerst sinds het gedoe keek ze hem echt aan in zijn ogen. Zonder het echt te beseffen had ze haar hand op zijn wang gelegd, streelde ze met haar vingertoppen over zijn zachte huid. 'Dankjewel,' fluisterde ze zachtjes, terwijl ze de nieuwe opkomende tranen verwoed probeerde weg te knipperen. Ze trok haar hand terug en jammerde daarna: 'Miles, ik voel me zo vies.' En dat was ook zo. De plekken waar de jongen haar had aangeraakt brandden. Een vies, misselijk gevoel trok door zich heen als ze er aan dacht wat haar daarnet overkomen was. Ze wilde nu alleen nog maar opgesloten zitten, zonder iemand. Behalve Miles misschien, die haar als enige zou begrijpen omdat hij getuige was geweest van wat ze doorgemaakt had.

Miles zijn actie om de man zijn hand in brand te steken was geen slimme geweest want hij zag dat ze een klap op haar gezicht kreeg. Hij beet zijn kaken op elkaar op elkaar van woede en klom direct omhoog. Hij wist de persoon met het grootste gemak tegen te houden maar zijn hand had er wel om geleden. Hij pakte een stuk stof uit zijn broek wat zijn zakdoek was en bond zijn hand om zodat het bloed niet alles te vies zou maken. Hij liep kalm naar Avalache en legde zijn handen voorzichtig op haar schouder terwijl hij haar in een omhelzing zat. ‘Dat snap ik volledig…’ sprak hij met en kalmerende stem naar Avalanche. Hij streek over haar haar en hield haar in zijn omhelzing. Hij bouwde wat afstand op om haar aan te kijken en keek met een serieuze blik naar haar. ‘Je trok een rokje aan en een panty om een wandeling te maken door Oak’s Field. Klinkt in mijn oren niet gek voor een dame als jou.’ Sprak hij grinnikend. ‘Er doen er wel meer personen dat.’ Sprak hij kalm. ‘Het verschil met die dames en jou is dat het opvalt dat je angstig bent als ze je benaderen en daardoor ben je een prima doelwit.’ Sprak hij kalm en zuchtte even. ‘Gelukkig had ik nog zaken in Oak’s Field anders had het erger af kunnen lopen.’ Sprak hij kalm en zweeg. Hij keek haar aan en legde zijn hand op die van haar toen ze deze op zijn wang legde. ‘Geen dank.’ Sprak hij zachtjes en glimlachte kalm. Zijn ogen gingen toen ineens terug naar de straat om even te checken of ze niet terug kwamen maar de kerel lag nog steeds op de grond. ‘Je voelt je vies?’ sprak hij vragend. ‘Maar je hebt niets vies gedaan. Die kerels waren viespeuken.’ Sprak hij kalm en zette een stap naar achteren. Hij glimlachte en bekeek haar aan. ‘Je bent absoluut niet vies. Je ziet er prachtig uit.’ Sprak hij met een vriendelijke stem en knipoogde. Hij strekte zijn hand en trok haar rustig mee toen ze hem aannam. ‘Kom, we gaan dat viezige gevoel wegnemen.’ Sprak hij kalm en liep zwijgzaam het steegje uit om de straat, waar een paar nummers verderop de winkel stond en hij zijn tas achter gelaten had. Hij liep kalm de deur in en het belletje rinkelde. ‘Ah, je bent terug’ sprak de winkelier. Miles knikte en patke zijn tas aan om vervolgens een paar gouden dukaten op de toonbank te leggen. De persoon gaf hem een twintigtal zilveren terug. Hij glimlachte en deed zijn tas op zijn schouder. Hij pakte de pols van Avalanche vast om haar zo snel mogelijk de winkel uit te hebben. Ze hoefde niet te weten wat hij hier deed, nu nog niet. Hij liep met een kalme pas de winkel uit en leek even na te denken. Hij keek een richting in en een blik van herkenning kwam op zijn gezicht. ‘Ik weet wel iets wat jou vieze gevoel kan wegnemen.' Sprak hij met een kalme glimlach. Hij liep met Avalanche naast zich naar een winkeltje. Op de houten uithangbord stond een kopje koffie maar de letters er onder waren versleten. Miles liep de deur oor en wederom een belletje dat nu wat lager klonk. ‘Millian, Amigo!’ sprak een stem met opgewekte toon. Miles grinnikte. ‘Charlos..’ sprak hij met een vriendelijke toon terug. De man die wat dikker was en een zwarte haren had pakte gelijk een glas waarin ongetwijfeld een wijntje kon. ‘Charlos, ditmaal doe mij maar twee witte chocolademelk.’ Sprak hij kalm en grinnikte. De barman grinnikte en draaide zich om. Miles liep met Avalanche naar de bar en ging op de barkruk zitten. Hij glimlachte en keek even haar aan en keek naar Charlos die de twee mokken op de bar schoof. ‘Zozo, Millian, heb je een date?’ sprak hij met een wiebelwenkbrauw. Miles grinnikte en keek even naar Avalanche. ‘Nou ja een date?’ sprak hij met een kalme toon. ‘Ze is meer een goede vriendin.’ Sprak hij kalm en glimlachte. Hij keek toen naar het kopje. ‘Ahahaha, jaja. Daar begint de magie kerel. Vooruit deze twee zijn op mijn rekening.’ Sprak hij kalm en draaide zich om zodat hij verder kon met zijn taken. Miles grinnikte. ‘Let niet te veel op, Charlos. Hij is altijd zo…prettig gestoord.’ Sprak hij. ‘Dat hoorde ik, amigo.’ Sprak hij kalm.

Een lichte blos verscheen op Avalanches wangen toen Miles zei dat ze prachtig was. Ze voelde een warme gloed door zich heengaan, maar kon het gevoel nog niet echt plaatsen. Haar grote hazelnootbruine ogen keken hem observerend aan toen hij zichzelf uit het straatje bewoog. Avalanche wierp een blik op de jongen en gaf een kreet toen deze zacht kuchte, maar de jongen leek niet van plan te zijn om op te staan. Of misschien kon hij dat ook wel helemaal niet. Ze wist het niet en eigenlijk wilde ze het ook niet weten. Het meisje bewoog zich snel langs de jongen heen en volgde Miles. Ze keek een tikkeltje dromerig naar zijn rode haar. Daarna schoot haar opeens een beeld binnen. Ze voelde haar wangen rood worden en onderdrukte het beeld zoveel mogelijk. Ze schudde haar hoofd en het beeld ging weg, maar het effect ervan liet haar hart een paar keer sneller kloppen dan normaal. Ze sprak zichzelf vermanend toe en richtte haar blik op de rode haren. Ze voelde een hand rond haar pols en haar eerste reflex was om deze weg te trekken, maar ze besloot om dat niet te doen. Ze kon hem vertrouwen. Miles was niet zo zoals die andere jongens, hij zou geen misbruik van haar maken omdat ze toevallig een makkelijker doelwit was dan een ander doorsnee meisje. Haar ogen lichtten geïnteresseerd op toen ze hoorde dat hij wel iets wist om haar vieze gevoel weg te nemen. Bijna kwijlend dacht Avalanche aan een heerlijke witte chocolademelk, of een gewone. Daar zou hij haar echt mee opvrolijken. Zou hij dat soms weten? Hij wist immers ook dat haar favoriete geur aardbeiengeur was, dus.. Het zou goed kunnen. Avalanche moest weer terugdenken aan het moment dat ze elkaar eerst ontmoet hadden en hij had besloten dat zij bij hem mocht blijven slapen. Zijn hele kamer had naar lavendel geroken, wat haar aan haar moeder had doen herinneren. Toen veranderde de geur opeens naar aardbeiengeur, net op het moment dat ze het echt niet langer aankon om de lievelingsgeur van haar moeder te ruiken. Had hij soms een zesde zintuig? Avalanches hart begon sneller te kloppen toen ze een soort.. café binnenkwamen. Of wat was het? Veel tijd om na te denken had ze niet, want Miles onderbrak haar gedachten door te converseren met iemand die hier werkte... en hij bestelde witte chocolademelk voor hun.

Verbijsterd keek Avalanche naar Miles. Ze was zelfs zo verbijsterd dat ze heel het gedoe van daarnet even vergat. Ze had gezwegen totdat Miles zijn conversatie met de man had beëindigd, maar nu wilde ze toch wel spreken. 'Hoe wist je dat?' vroeg ze verbaasd. 'Eerst weet je dat ik graag aardbeiengeur ruik en nu kom je opeens met witte chocolademelk aanzetten, mijn lievelingsdrank!' Avalanche werd lichtelijk rood door de inspanning met hoeveel kracht ze de woorden uitsprak. Ze keek gauw om zich heen of niemand het gezien had. Ze verstijfde toen ze een groep jongens verderop zag zitten en haar hart begon opgejaagd sneller te kloppen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en tuurde in de verte. Nee. Ze waren het niet. Opgelucht draaide ze zich weer om, om vervolgens net een kreet in te houden. Ze keek naar nog een groep jongens, maar ook zij waren niet diegenen die haar lastiggevallen hadden. Onbewust was ze dichter naar Miles geschoven en voelde haar wangen rood worden toen ze opzij keek. Haar been was tegen de zijne gekomen en met een zachte 'sorry' trok Avalanche deze terug, maar het gevoel bleef zich duizendmaal herhalen in haar been. Het tintelde verschrikkelijk. Avalanche haalde opgelucht adem toen ze zag dat de witte chocolademelk klaar was en voor hun neergezet werd. Ze sloot haar handen om de mok en rook de heerlijke geur van witte chocolade. Ze nam voorzichtig een slokje en glimlachte. Ze likte met haar tong over haar bovenlip om er vrij zeker van te zijn dat het geen sporen zou achterlaten. 'Dankjewel,' zei ze zachtjes tegen Miles. 'Voor alles.' Plotseling boog ze zich opzij, bracht haar lippen naar zijn zachte huid en kuste zijn wang. Ze trok zich gauw weer terug en voelde zich rood worden. Het was een gebaar die ze bij haar vader en haar broer ook deed als ze hun dankbaar was voor iets. Ze had alleen niet gedacht dat ze het bij iemand zou doen die ze nog maar een paar weken kende. Het voelde echter niet slecht of zo. Nee, het voelde zelfs best wel goed. Avalanche nam nog een slok om haar rode gezicht te verbergen en schrok toen ze lachende jongensstemmen hoorde, waarna ze zich verschrikt omdraaide. Weer was het een andere groep jongens en Avalanche voelde zich stom. Hopelijk zou Miles niet merken dat ze zo'n opgejaagd konijn was. En wat zou Miles wel niet denken van die kus?

Miles keek met een kalme blik naar Avalanche toen ze naast hem kwam lopen en glimlachend zag hij haar een blos krijgen en haar hoofd schudden. Waar dacht ze nou weer aan? Vermoedelijk had ze een beeld die hij wel kon raden, maar zeker was hij het niet. Zwijgzaam pakte hij haar pols en hij voelde nog een zachte rukje dat al snel zich bedacht. Hij glimlachte zachtjes en trok haar mee de warme café binnen. Hij begon een conversatie met de barman die hem ongetwijfeld kende. Miles zweeg en keek even naar Avalanche toen hij hetgene bestelde wat hij vermoedde. Hij grinnikte kalm toen hij de verbijstering zag op haar gezicht. Hij roerde rustig door de chocomelk en hapte wat van de slagroom weg. ‘Hoe ik dit wist?’ sprak hij met een kalme stem tegen haar om haar vraag te herhalen. ‘Ik kan je gedachten lezen’ sprak hij met een knipoog. De barman grinnikte. ‘Jaja, Milliana, amigo. Jij kan gedachten lezen. Dat is typisch iets Shadraans en jij beweerde dat je niet zo goed was in duistere magie.’ Sprak hij met een opgewekte toon er tussen. Miles keek even opzij en lachtte even. Hij keek toen weer naar Avalanche en legde onder de bar zijn hand op haar bovenbeen en kwam wat dichterbij. ‘Omdat ik goed kan gokken.’ Sprak hij zachtjes. ‘En je de papiertjes van witte chocomelk nog had laten slingeren op je kamer.’ Sprak hij met een fluistertoon. ‘Het was niet moeilijk de uiteinden met elkaar te verbinden.’ Sprak hij daarna wat duidelijker en kwam weer recht zitten om een slok te nemen van zijn eigen chocomelk. Miles nam rustig een slok en keek met een kalme blik vanuit zijn ooghoeken opzij toen ze merkte dat hier wat meer groepen jongens waren. Hier en daar zat er ook een meisje bij. Het was niet ongewoon voor studenten hier te komen om een middagje vrij te spenderen met een lekkere warme drank. Er werd hier overdag namelijk geen druppel alcohol geschonken. Miles’ zijn houding kalmeerde wat en hij keek naar Avalanche die er zichtbaar van genoot. Hij wilde weer voor zich kijken toen ze hem bedankte en vragen waar voor, maar ze maakte het af. Hij glimlachte en keek even naar Charlos wat hij deed toen hij ineens een zachte kus op zijn wang kreeg. Verschrikt keek hij opzij toen hij zag dat Avalanche dat deed. Hij kreeg een kleine blos op zijn wangen. ‘Euh.’ Kwam er met een lichte verbazing uit. Hij was dit niet gewend. De enige die hem ooit gekust was had zijn moeder geweest die hem een kus had gegeven als hij iets goed deed of voor het slapen. Nooit had hij het van iemand anders gehad en was het daarom niet gewend. Hij wist niet goed wat hij moest doen op het moment en draaide zich naar de chocomelk. ’Amigo nooit een kus gehad?’ vroeg Charlos in zijn gedachten. ’Vrouwen doen dat niet zomaar, Millian. Je moeder heeft je toch ook wel eens een kus gegeven? Ze hield van je en deze dame is jou aanwezigheid ook dierbaar, dat lees je met gemak af.’ sprak Charlos verder tegen Miles in gedachten. Miles keek even voorzichtig opzij en glimlachte kleintjes terwijl de warmte van zijn chocomelk de blos had versterkt. ‘Ik moet jou ook bedanken.’ Sprak hij zachtjes met een kalme stem en gaf haar eenzelfde kus op haar wang terug om zich daarna snel terug te trekken. Ineens zag hij haar schrikken van een uitbundige lach achter in de kroeg wat ongetwijfeld van een kerel kwam. Meerdere mensen keken even op, maar dit was niet een opkijken van Avalanche. Miles richtte zijn hand op de mensen en de lucht leek op te warme voor hun. Nu leek de kroeg ineens leeg te zijn, wat niet meer dan een illusie was. De kroeg was niet leeg, maar het geluid en beeld van de verschillende mannen werden geblokkeerd voor Avalanche. Hij glimlachte. Nu zaten er de helft minder aan mannen en de vrouwen waren onaangetast blijven zitten. Terwijl Charlos gewoon zijn werk kon blijven doen doordat hij ze zag, dan wel met een roze vlam boven hun hoofd. Miles glimlachte. ‘Kalmeer wat, Avalanche. Deze jongens hebben geen kwaad in de zin.’ Sprak hij kalm. ‘En zo wel, ik ben bij je. En Charlos heeft een zwarte lijst. Ze staan er in een mum van tijd op.’ Sprak hij zachtjes.

Avalanche voelde haar blos sterker rond haar wangen worden. Ze had eigenlijk gedacht dat Miles er best leutig op zou reageren, dat hij vast wel weer een weerwoord had of dat hij iets terug zou doen dat haar gedrag helemaal zou compenseren, maar dit was niet het geval. Hij kreeg zelfs zelf een lichte blos. Avalanche was ondertussen warm geworden dankzij de hand die op haar bovenbeen gelegd was en nog altijd niet teruggetrokken werd. Ze wilde hem er helemaal niet op wijzen. Het voelde bij hem zo anders dan als een van die kerels hier achter het zou doen. Ze was hem echt gaan vertrouwen, had hem eigenlijk nog maar als enige echt gesproken, buiten Revon dan. Ze luisterde maar half naar de conversatie omdat ze zo gefocust was op de gelaatstrekken van Miles. Hij leek haar kus niet erg te vinden, hij leek er zich alleen een beetje.. ongemakkelijk mee te voelen. Net toen ze haar ogen voelde branden en ze zich wilde verontschuldigen bij hem, drukte Miles een kus terug op haar wang. Avalanche voelde hoe er een blos over haar wangen schoot en ze beet op haar onderlip, waarna ze naar de bar keek. De kus liet een brandende plek achter op haar wang. Ze zuchtte zachtjes en opgelucht, terwijl er verschillende gevoelens door haar heen gingen. Ze voelde euforie en een ander onbekend gevoel. Een gevoel dat al best lang aanwezig was. Het gevoel alsof ze alle narigheid achter zich kon laten en gelukkig kon worden, alsof er niets anders toe deed dan hier zitten met Miles en het goed hebben samen, alsof hij de reden was van haar geluk. Avalanche voelde weer een blos over haar gezicht trekken. Ze hoorde dat het rumoer achter haar opeens minder werd en draaide zich om. Ongelovig keek ze toe hoe minstens de helft van de mannen verdwenen waren. Er zaten alleen nog dames die opgewekt aan het kletsen waren. Wat wel vreemd was, was dat sommigen hun aandacht naast zich vestigden, maar dat Avalanche daar niemand zag zitten. Opeens begreep ze het. Miles was hier de oorzaak van. Miles had ervoor gezorgd dat ze zich wat meer op haar gemak zou voelen. Avalanche keek met een dankbare glimlach opzij naar hem. Ze voelde weer opnieuw dat ene gevoel dat best vaak bij hem aanwezig was. Een warm gevoel dat voor gelukzaligheid zorgde. Ja, bij hem voelde ze zich best wel goed.

Bedanken. Het schoot opeens weer door haar hoofd. 'Waarvoor moet je mij bedanken?' vroeg het meisje verbaasd terwijl ze haar grote hazelnootbruine ogen naar de roodharige jongen richtte. Ze speelde een beetje met haar witte chocolademelk. Ze werd rood als ze dacht aan de reden hoe hij wist dat ze deze variatie van chocomelk zo graag dronk. Ze bedacht zich dat hij dan diegene was die die papiertjes dan opruimde, waarschijnlijk met een geërgerd gezicht. Avalanche stelde het zich voor en kromp in elkaar. 'Sorry voor die chocoladepapiertjes trouwens,' piepte ze. 'Ik zal ze de volgende keer meteen opruimen als ik ze zelf zie, dat hoef jij echt niet te doen, hoor.' Ze voelde een blos op haar wangen verschijnen en richtte haar blik weer verlegen op de witte chocolademelk. Ze keek gespannen naar de man die Miles al de hele tijd 'amigo' noemde. Hij zat met een geïnteresseerde blik naar hun beiden te kijken, alsof hij hun gesprek per we wilde volgen. Hij had een wazige glimlach om zijn lippen en blikte zo nu en dan betekenisvol naar Miles. Avalanche had geen idee waar over de blikken gingen, maar ze kon wel zeggen dat ze opgelucht was toen de man een klant kreeg en deze moest behandelen. Avalanche draaide haar hoofd weer naar Miles. Ze integreerde zich voor de kleinste details op zijn best egale huid en sloeg verlegen haar ogen neer. Nu pas besefte ze zich dat ze er dankzij het huilen vast vreselijk moest uitzien. Ze wreef met haar vinger onder haar oog. Een zwarte streep bevestigde haar gevoelens en geschrokken keek ze naar Miles. 'Ziet het er erg uit?' vroeg ze, waarna ze naar haar oog wees. Ze had haar hand ondertussen weer op haar been laten vallen, waar ze zijn hand raakte. Ze voelde zich rood worden toen haar hand de zijne zacht aanraakte en wist niet of ze hem nu moest laten liggen of niet. Ze besloot na lang aarzelen om hem weer terug te trekken en prentte daarbij het ongemakkelijke gezicht van Miles in haar hoofd. Ja, deze keuze was goed zo.

Miles wist totaal niet hoe hij om moest gaan met de kus op zijn wang. Alleen zijn moeder heeft hem dat ooit gegeven, en zelfs dit voelde anders dan bij zijn moeder. Een vreemd gevoel maakte zich meester van hem, en zijn ogen zochten even de hulp van Charlos. Die hem echter alleen maar verwarder maakte. Hij keek even naar Avalanche en haalde zijn been weg om even zijn aandacht te focussen op zijn chocomelk. Hij dronk er wat van toen hij besefte wat er scheelde. Avalanche voelde zich ongemakkelijk bij de andere jongens en met een kleine uitademing en zijn focus was de illusie vrij snel tot stand gekomen. Het zag er misschien vreemd uit, maar voor Avalanche was het voldoende. De rest zou het niet eens doorhebben en met zwijgzame handelingen ging zijn aandacht weer door naar Avalanche.
“Waarvoor ik jou moet bedanken?” sprak hij vriendelijk. ‘Je geeft mij een doel in het leven. Je laat me stralen en bent mijn rem waar ik te ver ga’ sprak hij zachtjes. ‘Nog nooit heb ik iemand zo toegelaten zoals jou.’ Sprak hij met een zachte toon in zijn stem. ‘Ik hou van orde in mijn kamer, inderdaad.’ Sprak hij. ‘Maar sinds jij er bij bent gekomen is het echt niet vuiler geworden. Het maakt niet uit dat je wel eens wat laat slingeren. Ik ruim het gewoon netjes op.’ Sprak hij met een zachte stem terwijl hij zijn hand op haar kruin legde. Ze hoefde zich niet schuldig te voelen. Hij verweet haar niets. Miles keek ineens opzij toen ze vroeg of het er erg uit zag. Nu pas merkte hij op dat zijn hand weer onbewust op haar been had gelegd en ze liet haar hand er op vallen. Hij grinnikte en pakte deze even vast. Hij draaide zich op de barkruk naar haar toe en legde zijn hand op haar wang om met zijn duim de vuile vegen weg te werken. Hij kreeg het echter wat lastiger weg en pakte een servetje uit de houder om het wat schoon te maken. ‘Het valt nog mee, het had veel erger kunnen zijn.’ Sprak hij glimlachend en draaide zich toen weer wat terug. Hij dacht even na en nam tussendoor een slokje van zijn chocomelk. ‘Zeg, Avalanche?’ sprak hij en keek haar even aan. Terwijl hij rustig na leek te denken over zijn woorden. ‘Zou jij..’ hij zweeg even. ‘Een keer met mij een afspraakje willen?’ sprak hij toen mompelend. ‘Samen met zijn tweetjes iets doen?’ vroeg hij toen. Hij was niet gewend dit te vragen en het maakte hem ergens toch verlegen. Zijn ogen zochten snel zijn kop op, hopend op een positieve reactie. Zijn lichaam voelde ineens onrustig, na dit gevraagd te hebben. Normaal had hij controle over wat hij voelde en hoe hij zich gedroeg. Dit was eigenlijk niet eens de bedoeling geweest, het kwam er zomaar uit. Het voelde goed om het te vragen. Want juist doordat hij bij haar was leek hij weer het gevoel te hebben in leven te zijn. Zijn ogen zochten haar weer kort op met een vragende blik.

Avalanche voelde een blos rond haar wangen komen. Want zoals Miles uitsprak waarvoor hij haar dankbaar moest zijn, zo voelde zij zich ook bij hem. Ze voelde zich veel vrolijker, vergat zo nu en dan de ellende die ze had meegemaakt met haar moeder eens en ook zij had hem meer toegelaten dan bij elke andere jongen dat ze zou doen. Hij had haar vertrouwen gewonnen. Ze vond het zelfs niet erg om bij hem op de kamer te slapen en bij hem kon ze gewoon zichzelf zijn. Ze hoefde niet bang te zijn dat hij iets zou doen wat zij niet leuk vond. Hij beschermende haar zelfs als het moest, dat had ze na deze middag wel begrepen. Hij had haar beschermd alsof ze elkaar al jaren kende. Het gaf haar een warm gevoel in haar maag dat zich verspreidde, waardoor ze zich binnen een mum van tijd helemaal warm voelde. Haar hart begon om een onverklaarbare reden sneller te kloppen en Avalanche sloeg verlegen haar ogen neer, alsof Miles kon merken wat voor gevoelens ze momenteel doormaakte. De aanraking die zijn hand op de hare veroorzaakte was onbeschrijflijk. En het was niet alleen zijn hand die op de hare leunde, hij nam haar hand ook vast. Het liet een rode blos op haar wangen komen, maar tegelijkertijd voelde ze zich zo intens gelukkig. Ze had niet gedacht dat ze ooit nog zo gelukkig zou worden bij een andere jongen dan bij haar broer en haar vader. Haar broer en haar vader waren de enigen van het mannelijke geslacht bij wie ze zich echt goed voelde, maar daar kon ze Miles dus ook wel bij rekenen. Ze voelde hoe haar hand een beetje klam werd en hoopte dat hij het niet te hard merkte. Ze had zin om zijn hand zachtjes te strelen, maar misschien vond hij dat te veel van het goede. Misschien moest ze ook maar niet te veel achter zijn handelingen zoeken. Ze sloot automatisch haar ogen toen ze zijn hand op haar wang voelde en oncontroleerbaar verscheen er een zachte glimlach rond haar lippen. Zijn duim voelde heerlijk aan op haar zachte huid. Hij probeerde niet al te ruw de zwarte vegen weg te boenen, maar het bleek toch moeilijker te gaan dan verwacht, dus gebruikte hij een servetje. Ook het servetje voelde zacht tegen haar huid en Avalanche kneep haar ogen dicht om te genieten van de strelingen.

Avalanche humde wat op zijn vragende toon, maar durfde haar ogen niet te openen, bang zijn dat ze de prachtige betovering zou verbreken. Haar ogen kregen echter een eigen wil toen Miles zijn vraag stelde en ze opende haar ogen. Ze keek hem aan. Warmte werd weerspiegeld in haar ogen en ze kon er niets aan doen dat ze warm werd van zijn vraag. Ze vond het dan ook ongelooflijk schattig dat hij verlegen leek te worden van zijn eigen vraag, ook al werd zij dat ook wel. Ze schoof zich een klein beetje dichter naar hem toe, daarbij zorgend dat ze niet van haar barkruk af viel. 'Graag,' zei ze vervolgens, waarna ze haar hand zachtjes en bemoedigend op zijn knie legde terwijl haar ogen de zijne probeerden te vinden. Ze voelde een blos rond haar wangen en beet verlegen op haar onderlip. 'Heb jij een leuke suggestie?' vroeg ze om het te maskeren. 'Ik weet minder van Starshine af dan jij. En van Oak's Field.' Een rilling trok over haar rug. 'Ik denk dat we daar toch maar samen naartoe moeten gaan als we een afspraak maken in Oak's Field.' Ze probeerde het grappig te zeggen, maar haar stem trilde. Ze verraadde hierdoor dat ze nog best geschrokken was van de gebeurtenissen van daarnet en ze nipte zachtjes aan haar witte chocolademelk. Ze keek opzij naar Miles. 'Als jij in mijn buurt bent, ben ik niet bang meer,' zei ze zo zacht mogelijk zodat mensen dicht in de omgeving niet mee konden genieten van hun gesprek. 'Maar zodra je weg bent en ik ben hier alleen.. Ik denk dat het maar goed is dat we samen op één kamer slapen, anders zou ik maar een bang konijn zijn.' Ze grinnikte een beetje om het laatste. Ze had opeens de ontzettende drang om zich tegen Miles' borstkas te nestelen. Ze nestelde zich zo vaak tegen die van haar vader of haar broer als ze bang was of als ze nog steeds met haar moeder in haar maag zat. Maar één Miles was haar vader niet, evenals haar broer. Hij zou het zelfs erg raar vinden als ze het zou doen, als ze opeens 's nachts uit haar bed kwam en tegen hem aan kroop. En twee Miles wist niet over haar moeder. Ze had echter wel het gevoel dat ze het hem binnenkort zou gaan vertellen. Ze hoopte alleen dat hij dan niet op haar af zou knappen, slecht over haar zou denken of dat ze hem zou verliezen.

Miles keek naar Avalanche toen hij zijn uitleg gaf en glimlachte daarna wat verlegen. Hij was inderdaad om haar gaan geven, meer dan dat hij ooit voor iemand had gedaan. Hij kon nooit begrijpen hoe zijn moeder ooit van zijn vader kon houden. De man mishandelde haar eigen kind en soms was de man zo hitsig dat hij haar ‘nee’ volledig negeerde. Miles had regelmatig hun ruzie horen maken en toch hield ze van die man. Ongeloofwaardig dat het was, bleek het haar fataal te zijn geworden in letterlijke zin. Miles zweeg even en keek haar even recht in haar ogen. Focuste zich niet meer op de neusbrug om haar het idee te geven dat hij haar niet aankeek. Miles maakte nooit oogcontact en focuste zich op de neusbrug of de wenkbrauwen. Hij durfde mensen niet aan te kijken omdat het voor hem voelde alsof ze recht in zijn ziel konden kijken dan. Hij keek haar ditmaal echt aan en glimlachte zachtjes. Dit gevoel voelde zo, anders dan hij gewend was. Was dit waarom zijn moeder toch bij zijn vader bleef. Zijn ogen keken naar haar wangen toen ze vroeg of het er erg was. En hij zag hoe ze genoot hoe hij het zachte servertje langs haar wang liet gaan. Hij glimlachte kalm.

Miles keek haar aan met een toen wat zwijgzame blik en stelde op verlegen toon zijn vraag. Charlos was zo druk in de weer dat hij het niet merkte en liep daarom ook langs hen heen. Miles’ zijn ogen keken naar zijn schoot en probeerde zijn onrustige geest tot rust te manen. Ineens voelde hij een zachte vrouwenhand met de elegantie die alleen een vrouw had op zijn knie belanden. Hij keek even verschrikt op. Haar stem zoet als de chocolademelk ging in op zijn vraag. Even verbreedde de glimlach op zijn gelaat en kreeg hij een glunderende blik in zijn ogen. Hij keek haar aan toen ze een grapje maakte en ze schoof wat dichter naar haar toe en legde zijn arm om haar schouder en trok haar tegen zich aan. ‘Het is in orde.’ Sprak hij zachtjes tegen haar. ‘Die kerels leren het wel af, en als ze het niet doen zijn er zat andere momenten dat ze leren hun drang te beheersen.’ Sprak hij fluisterend. Hij keek haar aan en wederom recht in haar ogen. Hij glimlachte wat. ‘Ik zei dat het positief zou uitwerken.’ Sprak hij met een vriendelijke toon. Miles keek toen even nadenkend. ‘Suggesties?’ sprak hij toen vragend. ‘Wat dacht je er van om deze zondag een picknick te houden op een bijzondere locatie?’ sprak hij toen met een kalme stem. Hij wist namelijk een plek die niet veel mensen kende. Hij zweeg even en keek naar haar terwijl hij zwijgzaam even in haar ogen staarde. Ineens leek iets hem meester te maken. Iets wat hij niet kon verklaren en het duwde hem langzaam dichter naar haar. Nee, het duwde niet. Het trok hem naar haar toe. Hij gaf een kleine kus op haar wang. Vrijwel gelijk trok hij zich weer terug, pakte zijn mok chocomelk om het laatste hete beetje achterover. Hij zweeg kort en keek toen wat verlegen opzij om haar reactie te bepalen.

De arm om haar schouder kwam onverwachts, maar toch kon Avalanche het niet laten om juist daarom er zoveel mogelijk van te genieten. Het was een aanraking die ze niet bij hem verwacht had . Ze ging er echter maar al te graag op in. Ze legde haar hand voorzichtig tegen zijn borstkas, waarna ze haar hoofd tegen zijn schouder liet zakken. De warmte van Miles ging direct over naar haar en Avalanche voelde lichte rillingen over haar rug. Dit was niet dezelfde ongemakkelijke warmte die ze had gevoeld toen de jongen van eerder haar ongewenst had aangeraakt. Nee, dit was een aanraking die ze maar al te graag wilde voelen, een aanraking waar ze zichzelf in wilde verdiepen en waar ze nooit meer uit wilde geraken. Om de betovering niet te verbreken bewoog ze zo min mogelijk terwijl ze aandacht luisterde wat hij zei. Zijn woorden boezemde haar een veilig gevoel in. Miles had gelijk. Ze zouden hun lesje nog wel leren. En tot die tijd was ze veilig bij hem. Ze sliep bij hem op de kamer, dus niemand kon haar iets doen. Als ze het al zouden proberen zou Miles hun tegenhouden, dat had ze na vandaag wel gezien. Ze was blij dat ze hem ontmoet had, maar kon er wel niet over uit wat haar gevoelens nu betekenden. Het waren gevoelens die ze nog nooit ontmoet had, gevoelens waar ze wel het fijne van wilde weten, maar ze had daar nu nog geen antwoorden voor en misschien was dat voor nu ook wel goed zo. Het was nu al de tweede keer in kleine tijd dat ze echt oogcontact maakten en Avalanche voelde een leuk, kriebelend gevoel in haar onderbuik toen zijn roodkleurige ogen haar aankeken. Ze waren zo vuurrood als zijn haar, maar o zo mooi. Ze schudde haar gedachten weg en hoorde nog net zijn voorstel. ‘Een picknick?’ herhaalde ze hardop. ‘Dat klinkt leuk en interessant. Alleen…’ Ze werd rood. ‘Ik heb geen idee waar ik lekker eten en drinken vandaan haal. Ik ken Starshine nog niet zo goed en in de keuken sneaken lijkt me wel spannend, maar volgens mij ken jij die plaats beter dan ik.’ Ze voelde zich nog roder worden. ‘Hoewel ik jou niet al het werk wil laten doen natuurlijk,’ zei ze gehaast. ‘Ik verzin wel iets.’ Haar wangen werden steeds roder en Avalanche kreeg het hartstikke warm van zichzelf.

Plotseling voelde ze iets op haar wang. Haar hart sprong in haar keel en ze hapte naar adem. Miles had haar een kus gegeven, uit zichzelf nog wel. Het leek niet echt alsof hij zich er ongemakkelijk bij voelde. Nee, helemaal niet. Het was nauwelijks te vergelijken met de kus die hij haar eerder had gegeven. Haar blik ontmoette de zijne al even verlegen en ze wist even niet wat ze moest zeggen. Het zou zo cliché zijn als ze hem nu terug een kus zou geven. Maar wat zou hij verwachten? Ze wilde hem graag een kus teruggeven, maar misschien zou hij dat weer cliché vinden. Oké, waarom dacht ze hier in godsnaam over naar? Ze legde haar hand zonder nadenken even op zijn wang en probeerde haar hazelnootbruine ogen diep in zijn ogen te laten dringen. ‘Je bent echt lief,’ fluisterde ze zachtjes, terwijl ze haar hart voelde opspringen bij elk woord dat ze tegen hem uitsprak. De kus leek wel te branden op haar wang en Avalanche had het gevoel alsof ze zweefde, alsof de rest van de mensen in het café gewoon niet meer aanwezig waren, alsof zij er nog alleen waren met hun tweetjes. Natuurlijk was dat grote onzin, maar het deed Avalanche haast geloven dat het wel zo was. Voor haar gevoel waren de helft van de luidruchtige jongens verdwenen. Ze wist dat Miles dat zo voor haar gedaan had omdat ze zenuwachtig van ze werd en dat was nog een reden waarom ze hem zo lief vond. Ze duwde zichzelf dankbaar dichter naar hem toe, drukte een kus die per ongeluk dichtbij zijn mondhoek terechtkwam en legde daarna haar hoofd weer tegen zijn schouder. Zijn arm voelde verrassend licht rond haar schouders en Avalanche kreeg het er warm van. Ze hoopte dat niemand de sfeer zou komen verpesten. Ze voelde haar lichaam zo nu en dan verstijven omdat ze jongensgelach hoorde, maar ze concentreerde zich dan weer gewoon op Miles en dan ging het weer goed. ‘Dus,’ begon ze zachtjes. ‘Wat doen we met de picknick? Nemen we samen iets mee of regelt één van ons het? Buiten de naar de plaats zelf gaan natuurlijk, dat weet alleen jij.’ Ze grinnikte een beetje om haar eigen stom gedoe, werd weer rood en besloot om maar gewoon af te wachten wat Miles zou gaan zeggen tegen haar.

Miles legde zijn arm om haar heen om dat het voor hem een geweldig gevoel gaf. Hij voelde haar tegen zich aan en dat gaf hem een goed gevoel. Wederom keken ze elkaar in de ogen en het leek alsof er een kolonie aan vlinders zijn buik belaagde. Hij had zich nog nooit zo goed gevoeld, noch had hij zich ooit bedacht dat hij zich zo goed kon voelen. Het was constant rennen geweest voor zijn artistieke kant. Zijn vader zou hem slaan als hij tekende en het beangstigde hem dat Avalanche dat ook zou doen. Echter zou ze er vroeger of later wel achter komen dat hij zo artistiek was aangelegd. Hij vroeg zich eerlijk gezegd sterk af wat ze er van zou vinden.
Ze vroeg aan hem wat het idee was met betrekking tot de picknick. Hij glimlachte klam en zijn ogen richtte zich op haar om even na te denken. ‘Ik kan heerlijke broodjes maken. Als jij de drankjes regelt zorg ik er voor dat de man gevuld wordt.’ Sprak hij met een glimlach. ‘Wat betreft de locatie.’ Sprak hij met een geheimzinnige toon. ‘Lijkt het me handig wat zwemkleding mee te nemen.’ Waren zijn woorden met een glimlach. Het was nu winter en het was daarom verassend dat hij daarmee aan zou kunnen zetten. Met een kalme blik keek hij haar aan en zwijgzaam dacht hij even na.
In eens leek die kracht van hem bezit te nemen en werd hij naar haar toe getrokken. Hij gaf haar een warme en tedere kus op haar wang. Hij voelde hoe haar hand tegen zijn wang kwam en een brandend gevoel maakte zich meester op die plaats van zijn gezicht. Hij keek haar net zo die in de ogen. Haar reactie deed hem glimlachen. ‘Jij bent veel liever.’ Sprak hij protesterend en keek even opzij omdat hij licht bloosde. De kus die op zijn mondhoek kwam was zo onverwachts dat hij naar haar toe wilde draaien waardoor halverwege de kus recht op zijn mond terecht kwam. Zijn ogen verwijdde zich kort van schrik maar hij beantwoordde de kus direct. Zijn ogen sloten zich kort en na dat deze over was opende hij zijn ogen weer. ‘Als jij nu eens wat drankjes regelt. Niet ver hier vandaan is een klein winkeltje met etenswaren.’ Sprak hij glimlachend. ‘Ik moet daar nog langs voor de broodjes. We kunnen nu al inkopen doen.’ Was zijn stem met een verklarend antwoord en hij glimlachte even vriendelijk naar haar. Charlos was de keuken in verdwenen en zo af en toe ging de deur open en werd een jongen zichtbaar die naar buiten was gelopen en buiten de spreuk van Miles kwam. Zwijgzaam keek hij haar diep in haar ogen. ‘Tenzij je het niet wilt natuurlijk.’ Sprak hij toen er vlot achter om haar de keuze te laten.

Wacht. Wat ? Zwemkleding ? Voordat Avalanche er echter over kon nadenken, was ze er zich volledig van bewust dat haar kus een beetje misplaatst was. Toch leek het Miles niet echt te deren. Hij had zich zelfs tijdens de kus een beetje gedraaid waardoor ze zijn warme, zachte lippen voor een paar seconden gevoeld had. Het gaf zo’n intens gevoel dat ze haar ogen even sloot. Ze leek nog wel in trance te verkeren toen ze hem hoorde praten, maar ze was er met haar gedachten niet bij. Een lichte blos had zich over haar wangen verspreid en haar hart ging wild tekeer in haar borstkas. Haar ogen waren ook even verwijd van schrik, maar ze had zich algauw kunnen ontspannen. Nog nooit had ze een paar lippen tegen de hare gevoeld en het gevoel dat ze kreeg bij deze kus was niet te beschrijven. Zo kon ze al praktisch zeggen dat ze haar eerste kus had gehad. Hij was kort, maar zalig geweest. Ze wilde hem overnieuw doen, maar het liefst niet in de buurt van andere mensen. En het zou ook fijn zijn als ze een rustige omgeving hadden, zodat ze in elkaar konden opgaan. Alsof ze dat nu al niet deden. Ze durfde niet achterom te kijken om te zien hoeveel mensen nu wel niet naar hun staarden. Ze had zich er eerlijk gezegd ook niet zo echt op geconcentreerd, had alleen maar oog voor Miles gehad. Zijn zachte lippen lieten haar naar een andere wereld brengen, een wereld waarin ze zweefde op allemaal zachte wolkjes. Ze schudde de gedachten uit haar hoofd en concentreerde zich op het antwoord die ze Miles verschuldigd was. Ze vond het knap van hem dat hij zo het woord kon voeren terwijl zij nog half in trance verkeerde. Het gaf haar ergens ook wel een onzeker gevoel. Omdat ze haar ogen had gesloten had ze niet gezien of Miles genoot van de kus, of hij zijn ogen ook gesloten had en dat hij nu zo heel droog het woord voerde alsof er niks gebeurd was liet haar een tikketeltje twijfelen over hoe hij het allemaal bezag. Ze knikte. ‘Ja, dat lijkt me een goed idee. Ik zoek wel iets uit en hoop dat je het goed vindt,’ zei ze, waarna er weer een blos over haar wangen trok. Het was zo vreemd wat een simpele jongen haar allemaal kon laten voelen.

De eerdere gedachten verschenen weer in haar hoofd. Zwemkleding. Dat betekende dat ze naakt voor hem moest paraderen. Oké, toegegeven, halfnaakt. Maar toch voelde ze zich naakt. Ze kon nog wel een T-shirt aan doen en een heel kort broekje, maar toch.. als hij wilde gaan zwemmen, zou ze uit die kleren moeten. En ze wist niet of ze dat wel durfde. Niet omdat ze het gevoel had dat Miles haar zou betasten, maar eerder omdat ze te onzeker was over haar lichaam. ‘Miles,’ zei ze zachtjes, waarna haar grote, onschuldige hazelnootbruine ogen hem onzeker aankeken. ‘Ik weet niet of ik nu wel zo mooi ben in zwemkleding.’ Ze beet zachtjes op haar onderlip. Sure, ze had nog wel een mooie bikini in de kast liggen, maar ze wist alleen niet of Miles dat wel wilde zien. Ze dacht aan Miles’ halfnaakte lichaam, zijn borstkas die ze zou zien als hij alleen een zwembroek zou dragen en ze voelde zich nu zo rood als een tomaat worden. Ze voelde haar hart sneller bonken dan normaal en het leek wel alsof een horde vlinders in haar onderbuik aan het rondvliegen waren. Ze keek naar haar witte chocolademelk en dronk haar mok gauw leeg, waarmee ze ook het beeld van een halfnaakte Miles verdoezelde. Ze draaide haar hoofd naar hem. ‘Als je me maar niet lelijk vindt,’ zei ze zachtjes, waarna ze ongeveer zo rood werd dat het onmogelijk was dat het niemand opviel. ‘Laten we gaan,’ zei een tikkeltje geagiteerd. De ruimte benauwde haar nu meer dan dat het een gezellige sfeer gaf. Ze pakte voorzichtig Miles’ hand vast, alsof hij van porselein was. Ze voelde in haar zakken om te betalen, maar ze kon geen geld vinden. ‘Ik heb geen geld bij,’ zei ze geschrokken. ‘Ik zal het je terug betalen als we op onze kamer zijn, dat beloof ik.’ Haar blik was geschrokken en haar lichaam verstijfd. Dadelijk zou Miles denken dat ze op zijn geld uit was! Of wacht.. Had hij al betaald? Ze wist het niet meer zeker. De onzekerheid over de zwemkleding en het gevoel dat ze bij Miles kreeg hadden haar uit haar doen gehaald. Ze klemde haar hand ietsje steviger rond Miles’ hand toen ze een groepje jongeren zag waar ze voorbij moesten passeren. Oké, ze moest gewoon rustig ademhalen. Miles was hier. Er zou haar niks overkomen, toch? Nee.

Miles legde kalm uit wat ze zou moeten halen, maar ze zou het niet moeilijk vinden. Op school kon je veel regelen qua drank en Miles zou wel een achterhand houden en zelf tevens wat meenemen. Hij zou het haar niet kwalijk nemen als ze een tijdje geen voet zou zetten in Oak’s Field zonder hem. Het feit dat ze schrok over de zwemkleding ontging hem. Ze schrok ook niet echt, maar haar gedachten hamerde er wel op. Miles zweeg even en keek haar met een kalme blik aan. Ineens zei ze iets vreemds wat hem deed opkijken. Hij keek haar even kalm aan met een klein grijnsje en boog wat naar haar toe. ‘Ik denk dat je er prachtig uit zult zien.’ Sprak zijn stem zachtjes en fluisterend tegen haar alsof hij door het te schreeuwen de oprechtheid er uit zou halen. Hij keek haar toen aan en streek een lok achter haar oren terwijl ze weer zei dat ze niet wilde dat hij haar lelijk zou gaan vinden. Miles voelde in zijn binnenzak toen hij iets voelde. Hij opende het opgevouwen briefje en zag een schetje van een monsterachtig figuurtje dat wat weg had van een mens. 'Zelfs al was je vreselijk misvormt door een ongeluk en je zou er uit zien als dit, ik zou je nog steeds leuk vinden.’ Sprak hij plagend en gaf haar een knipoog. Om zijn opmerking niet te fout te laten vallen boog hij wat naar haar toe en fluisterde in haar oor: ‘Je bent een super mooie dame. Vergeet dat feit niet.’ Sprak hij met een zachte stem. Hij gaf een klein kusje op haar wang en keek toen op omdat ze ineens wilde vertrekken. Hij stond op en legde een briefje op de tafel. ‘Hou het wisselgeld, Charlos.’ Sprak hij kalm en de man stak zijn duim op. ‘Bedankt, Amigo.’ Sprak hij met een vriendelijke toon. Miles knikte en liep met haar naar buiten. Hij hield haar hand onophoudelijk vast en trok haar zachtjes dichterbij toen de jongens voorbij liepen. Een kerel keek even opvallend naar Avalanche. Miles keek hem even giftig aan en de kerel begreep de hint direct. Miles zou haar voor het moment wel dat gevoel geven dat ze niet alleen was. Na een tijdje pakte hij haar hand weer uit zichzelf vast en glimlachte. Zijn blik gleed even naar haar om haar te bekijken. ‘Weet je.’ Sprak hij zachtjes tegen haar. ‘Je ziet er echt mooi uit, hoe vaak ik je ook bekijk. Je blijft mooier worden.’ Sprak hij met een glimlach en legde zijn arm achter haar rug om zijn hand op haar zij te leggen zodat hij tegen haar aan kwam. Hij glimlachte kalm en dacht even aan hun afspraak bij zijn ‘geheimzinnige plek’. Zijn ogen keken weer naar haar en even dacht hij na. ‘Is het oké? Als we dat afspraakje onze eerste ‘date’ noemen?’ sprak hij toen voorzichtig en keek haar glimlachend aan met een kleine blos dat aangaf dat hij het niet zeker wist.

De schets bleef hangen in haar hoofd, samen met de woorden van Miles. Oké, ze had dus nog redelijk geluk met haar uiterlijk als ze zichzelf met die schets moest vergelijken. Ze vond het ook wel lief van Miles, ook al was het monstertje op de tekening best eng om te zien geweest. Ze snapte wat hij bedoelde en dat was alles wat ze moest weten. Ze wist dat hij haar mooi vond, wat haar twijfels om een bikini aan te doen nu ook wel wegnam. Ze had er eerst voor willen kiezen om een badpak te gaan kopen, maar dan moest ze weer helemaal terug naar Oak’s Field. En ze zag het niet zitten om hier nog maar één stap in haar eentje te zetten. Misschien zou ze vrienden maken en zou ze daarmee naar Oak’s Field kunnen gaan, maar ze ging toch veel liever met Miles. Zijn aanwezigheid bracht haar in een soort zekerheid, een zekerheid waarbij ze zich veilig voelde. Het gaf haar rillingen toen hij in haar oor fluisterde en het kusje op haar wang kwam ook zeker niet verkeerd over, Avalanche voelde hoe haar hart sneller begon te pompen nadat hij die kus op haar wang had gedrukt. Ze merkte dat ze het heerlijk vond om kusjes van Miles te krijgen en wilde hem smeken voor nog een, maar dat zou misschien raar overkomen. Het was wel al opvallend dat Miles haar voor de zoveelste keer een kusje had gegeven. Ze kenden elkaar nog maar een paar weken, maar het voelde als meer aan. Zeker op de manier waarop ze met elkaar omgingen zou je zeggen dat ze elkaar al veel langer kenden dan misschien net een maand. Avalanche vond het echter goed zo, wat anderen ook van haar zeiden. Ze hoopte echter niet dat leerkrachten er achter zouden komen dat ze bij hem op de kamer sliep, maar die angst werd naarmate ze langer op Starshine verbleef ook veel kleiner. Ze wilde het alleen de komende vakantie nog niet aan haar broer en vader vertellen. Wie weet zouden ze helemaal flippen, zeker omdat ze Miles ook nog niet kenden en omdat ze wisten hoe schuw hun Avalanche tegenover andere jongens was. Ze dachten dan misschien dat Miles haar gedwongen had en ze maar uit angst ‘ja’ had gezegd. En als haar broer en vader samen iets insinueerden, kon ze daar met geen mogelijkheid tegen op. Dus nee, ze hield het toch wel even lekker voor zichzelf.

Avalanche beet op haar onderlip toen ze één van de jongens naar haar zag kijken. Ze herinnerde zich de verlekkerde blik van de jongen in het steegje weer en wilde zich het liefst verstoppen dicht tegen Miles aan. Ze wilde Miles aanstoten om op de jongen te wijzen, maar opeens keek de jongen direct de andere kant op. Avalanche draaide haar hoofd en zag de blik van Miles. Hij had het al gezien. Ze haalde opgelucht adem en kon wel genietend spinnen als een poes toen ze voelde hoe zijn arm langs haar rug geslagen werd en zijn hand haar heup vasthield. ‘Miles!’ zei ze giechelend. ‘Het lijkt nu net alsof ik je meisje ben.’ Oké. Ten eerste: zij giechelde nóóit. Ten tweede: had ze dat nu écht hardop gezegd? Ze hoorde blozend Miles’ vraag. Ze kon het niet laten nadat hij zijn vraag gesteld had en drukte een kus op zijn wang. ‘Dat is goed, ja,’ zei ze zachtjes, waarna ze zelf ook begon te blozen. Ze vroeg zich af wat Miles toch in haar zag. Ze zag er nog redelijk kinderlijk uit vergeleken de mooie meisjes uit haar omgeving. Ze probeerde er niet te veel aan te denken. Miles had haar een prachtige dame genoemd, dat zou hij echt niet zomaar zeggen. Hij zou ook niet zomaar een meisje op zijn kamer laten slapen, toch? ‘Miles?’ vroeg ze, terwijl haar wangen rood werden en ze de winkel al bereikten. Ze liet even een stilte vallen om het lef te vinden om de vraag te stellen. ‘Hebben er al meerdere meisjes bij jouw op de kamer geslapen?’ Meteen voelde ze hoe rood haar wangen werden. Ze liep dicht tegen Miles aan vanwege zijn hand op haar zij en voelde elke ledemaat die met hem in contact kwam branden. Ze keek naar de winkel, maar stopte en draaide zich naar hem om. Hierdoor gleed zijn hand opzij en belandde op haar achterwerk. Avalanche voelde hoe haar wangen steeds roder werden en beet hierdoor op haar onderlip, wat misschien best nog wel een schattig effect had. Ze durfde er niet echt iets over te zeggen, Miles zou er zelf wel achterkomen. Tot die tijd bleef ze blozend naar zijn borstkas staren. Ze… vond het eigenlijk helemaal niet erg. Het voelde niet vervelend aan, ook al was het best awkward met al die mensen om hun heen. Avalanche wilde niet dat iemand hun zo zag en haalde zijn hand ietsje naar boven, waarna ze giechelde. ‘Oeps,’ zei ze daarna, terwijl haar wangen rood werden. Ze wilde niet weten wat Miles nu wel niet dacht van haar!

Miles gaf haar een klein kusje op haar wang en glimlachte kalm toen hij haar reactie zag. De kleine rillingen ontgingen hem niet en hij hoefde niet te raden wat haar hart deed. Het was alleen zo nieuw voor hem. Niemand had zo gereageerd op hem, noch had hij ooit met iemand zo ‘gedaan’. Hij keek even kalm naar Avalanche en glimlachte. Het laatste waar Miles zich zorgen om maakte was de gehele situatie. De personen achter hun waren soms net zo lovely dovely. Charlos had even over zijn schouder grijnzend gekeken en Miles kon er van op aan dat hij nog een duidelijk verhoor zou krijgen. Met een kalme blik keek Miles naar Avalanche. En het feit dat ze bij hem op de kamer sliep baarde hem op zijn minst zorgen. Hij had hier allang op voorbereid. Alle spullen die ze had gehad waren gelinkt aan twee rollen papier die verborgen lagen. Het was in een vingerknip dat deze open waren gevlogen en de spullen er in werden gezogen, ongedeerd en onvindbaar voor de personen die het niet wisten. En niet alleen dat, het was zelfs zo gezet dat wanneer een magielevel dat van een stagiaire af straalde al voldoende was om iets af te laten gaan. Haar bed zou met een simpele windvlaag netjes en onbeslapen er bij te komen liggen. En voor een onbevoegde pottenkijker zou het genoeg zijn om de conclusie te trekken dat hij alleen sliep. Avalanche hoefde zich geen zorgen te maken dat er iemand achter kwam. En mocht het zo zijn dat er toch iemand achter kwam had hij zijn woordje klaar.
Miles voelde hoe Avalanche zich iets kleiner maakte en tegen hem aan kwam lopen. Ze had het dus door dat de kerel haar verlekkerd aankeek. Ze was het perfecte doel voor personen die zich niet konden beheersen en deze wijk zat er vol mee, bleek maar weer. Ze was kwetsbaar, durfde zich niet te verweren. Met een intimiderende blik keek Miles met een strakke blik naar de kerel. Alsof hij wilde zeggen dat hij maar beter zijn ogen van zijn meisje kon halen. Nu was hadden ze wel niets, maar dit toneelstukje vond Miles niet erg. Hij zou het voor nu nog even acteren voor de kerels die iets te lang kwijlde over haar weerloze toestand. Miles’ zijn ogen keken verrast naar Avalanche en zijn hand ging intuïtief licht van haar heup. Hij keek even met een verbaasd blosje op zijn wangen haar aan. Miles keek even weg maar legde zijn hand toen gewoon weer netjes terug op haar heup. Hij had haar de vraag wat binnensmonds gesteld, maar ze had hem kennelijk goed verstaan. Hij keek op toen ze hem een kus gaf. ‘Eh.’ Hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Ineens stelde ze zijn naam vragend. Hij keek haar even vragend aan. ‘Mja?’ sprak hij vragend. Ze vroeg of er meer meisjes op zijn kamer hebben geslapen. ‘Nee.’ Sprak hij vrijwel direct zonder nadenken. ‘Ik ben niet zo lang op de academie om eerlijk te zijn. En ik heb het bij geen enkele vrouwelijk persoon overwogen om het voor te stellen.’ Sprak hij toen met een kalme stem. Miles keek even op toen ze stopte en half omdraaide. In zijn verbazing had hij nog niet door dat door haar actie zijn hand op haar bipsje was beland. Hij keek met een verbazing naar de winkel en tuurde naar binnen. Zijn ogen zagen niet iets boeiends. Ineens voelde hij haar hand op zijn pols. Zijn blik schoot naar zijn hand en realiseerde zich nu pas wat de situatie was. Hij trok zijn hand vlug terug en keek even geschrokken naar haar. ‘Sorry.’ Sprak hij toen met een verontschuldigende toon. ‘Het was niet de bedoeling om…’ sprak hij. Hij wist niet hoe hij het moest verwoorden waardoor het niet ongemakkelijk klonk. Hij keek even opzij en zocht zijn focus op een willekeurig punt in de verte. Even kalmeren en dan weer verder gaan. Hij haalde diep adem en bijna automatisch pakte hij naar zijn jaszak. Hij trok hem echter terug. Avalanche wist niet dat hij rookte, of wel? Misschien nog even zo houden, het was soms een afknapper voor vrouwen. Hij wist het echter goed te maskeren altijd. Hij keek even weer naar Avalanche. ‘Kom, dan gaan we nog even wat drank halen samen. Ik zal morgen de broodjes regelen.’ Sprak hij zachtjes tegen haar. ‘Dan kunnen we morgen de picknick houden.’ Sprak hij glimlachend en keek haar aan met een vriendelijke blik terwijl ze verder liepen.