De vrolijk winkelstraat, versiert met kerstlichtjes, linten en sterren,  werd overspoeld met fanatieke winkelaars op deze zonnige, maar frisse zondagmiddag. Allemaal waren ze uit op die extra procent korting. ‘2 voor de prijs van 1! Op deze producten geen btw, alleen vandaag! Bij 3e product, 35% korting!’ schreeuwde de borden en posters naar iedereen. Allemaal voor de feestdagen. Het was om bijna hoofdpijn van te krijgen.
En toch bevond Earia zich tussen het zooitje. Misschien wat minder fanatiek dan de meeste, maar ze was onderdeel van de menigte. Ook zij had besloten om dit jaar maar eens mee te doen aan die Kersttraditie; cadeaus voor familieleden kopen. En aangezien het bleke meisje niet bepaald de meest gevulde portemonnee heeft, leek deze koopzondag een goede gelegenheid om wat voordeliger uit te komen. Het arme kind had enkel geen idee dat het zó druk zou zijn. En wat konden mensen in drukte monsterlijk zijn. Duwen, schreeuwen, schelden, ze hadden er bijna alles voor over om nog net even dat ene, laatste product mee te kunnen pikken. De wereld van de shoppers was meedogenloos.
Na zich door enkele overvolle winkels gewurmd te hebben, had Earia dan ook maar een nieuwe manier van aanpak gekozen. Wachten. Wachten tot de winkel waar ze in wilde wat rustiger werd, zodat ze normaal haar kont zou kunnen draaien in zo een ruimte. Maar na ruim een kwartier buiten gestaan te hebben, kon ze niet zeggen dat deze aanpak veel beter was. Voor de etalage, tussen de serif letters door, tuurde ze de drukke boekwinkel binnen. Er was in die 15 minuten niks aan het plaatje veranderd, op wat nieuwe gezichten na. Het bleef druk en zij bleef buiten wachten, in de milde kou van de winter. Zuchtend schoof het meisje de onderste helft van haar gezicht achter haar sjaal. “Misschien kan ik maar beter een andere winkel opzoeken en later terugkomen.”

Met haar blik nog voor een kort moment op de versierde etalage gericht, draaide ze zich om, koers zettend naar een nieuwe winkel. Ze zou haar jacht wel elders voort zetten. Genoeg andere winkels te vinden. Haar ene hand trok haar schoudertas wat beter over haar vermoeide schouder heen, terwijl haar andere in haar jaszak gleed, om op te warmen. Tussen de echo’s en onverstaanbare woorden van de menigte mengde het bleke meisje zich weer, enkel om na een paar stappen weer tot stilstand te komen. In de waas aan vreemde stemmen door ving het meisje een bekende klank op. Een vaag bekende stem, die haar naam uitriep. Zoekend keek Earia om zich heen, om even later een bekend, glimlachend gezicht tussen de mensen te ontdekken. “E-Eodan!” riep ze verbaasd terug. Om van alle mensen hém juist hier tegen te komen… Over onverwachts gesproken.
“Het gaat prima, dankje!” Herstelde het meisje zich zo snel mogelijk uit haar verbazing. Behendig wurmde ze zich tussen wat gehaaste winkelaars door, om voor hem, met een oprechte glimlach zijn begroeting te beantwoorden. “En met jou ook, hoop ik?” ze had het laatste woord nog niet gesproken, of iemand botste agressief tegen haar schouder op, haastend naar de overkant. Met een woedende stem brulde hij nog iets wat op ‘kijk uit waar je staat!’ leek, hoewel ze het niet met zekerheid durfde te zeggen.
Met een lichte frons tuurde ze over de menigte heen. “Is het, ehm…” begon ze met haar vraag, haar blik terugdraaiend naar de Magiër. “Is het een idee als we anders ergens wat gaan drinken, uit de kou en de drukte? Alleen als je echt wil, hoor!” Ze wilde niet zijn kostbare tijd verdoen met onzinnig gebrabbel, maar de behoefte om even bij te praten kon ze niet drukken.

Met haar koude handen die de warme kop groene thee omwikkeld hadden, staarde Earia naar de kronkelende dampen. Een subtiele, vrolijke glimlach sierde haar lippen. Wie had ooit kunnen bedenken dat ze op een dag aan dezelfde tafel als de Legendarische Magiër van Nova zou zitten? Terwijl ze de warme kop voorzichtig naar haar lippen bracht, gleden haar ogen door de rustige ruimte. Ze moest in alle eerlijkheid zeggen dat het een welkome verandering was geweest, uit de drukke straat de rust in. Te bedenken dat zo een vriendelijk en sociaal persoon als Eodan ook geen groot liefhebber van drukke plaatsen was. Wat kon een mens toch vol verrassingen zitten.
Tevreden zuchtte het meisje toen ze de kop thee weer op tafel zette. Thee smaakte toch het beste als je net uit de kou kwam. Zo ontspannend en verwarmend…
Haar blik schoot weer wat omhoog bij Eodan zijn vraag. Hij was benieuwd naar de vooruitgang van haar kristalmagie… natuurlijk was hij dat, hij had haar bijles gegeven! Bijles die zeker zijn vruchten had afgeworpen. “Het gaat steeds beter!” kondigde ze vrolijk aan. “Ik oefen nog elke dag en de tips die je me gegeven heb, hebben echt heel erg goed gewerkt! En met het koude weer gaat het ook wat beter in combinatie met mijn ijsmagie.” Haar ogen glunderde als ijspegels in het zonlicht terwijl ze haar verhaal deed. Ze was hem gewoon zo dankbaar geweest voor zijn hulp. En eigenlijk was ze misschien toch wel een heel klein beetje trots op zichzelf. Ze had nog veel te leren, maar ze was sinds haar komst hier al zoveel wijzer geworden. Het kon niet anders gezegd worden dan dat ze met sprongen vooruit ging. En allemaal omdat één persoon haar een duwtje in de juiste richting had gegeven. Eén persoon die met zijn passie zichzelf uit had laten groeien tot één van de machtigste magiërs van Kovomaka. En voor zoiets kon het meisje niks anders hebben dan haar diepste respect. Het was ook niet te ontkennen dat de Magiër een beetje een toonbeeld voor haar geworden was.

“Maar, nu ben ik eigenlijk ook wel een beetje benieuwd naar hoe het vérder met jou gaat, Eodan. Heb je verder nog plannen voor de feestdagen? Misschien een bezoekje aan Nova?” Een dromerige blik vulde haar ogen toen ze over de lichtplaneet begon. “Ik heb van mijn moeder altijd gehoord dat het kerstseizoen op Nova één van de mooiste periodes is.” Haar blik scherpte zich weer wat aan. Verwachtingsvol keek ze hem aan, hongerig naar de verhalen over de planeet. Ze was nieuwsgierig naar de zaken op Nova. Té nieuwsgierig misschien zelfs. Maar ze had zoveel verhalen erover gehoord van haar moeder. Ze wilde het zo graag met haar eigen ogen zien op een dag. De mensen zien, de cultuur ontdekken en de verschillende energieën in zich opnemen. Tot die tijd zou het meisje het echter moeten doen met verhalen en herinneringen van anderen. De herinneringen die het beeld van Nova in haar hoofd hadden geschetst.

Ergens was het triest om te horen hoe de Magiër zich bij enkel de ‘officiële’ gebeurtenissen kon voegen in de feestperiodes. Natuurlijk, het was vast en zeker allemaal een enorme eer, maar het klonk aan de andere kant ook weer zo eenzaam… Netjes glimlachen, de juiste antwoorden geven en jezelf goed houden voor de mensen die naar je kijken. Zijn wie je móest zijn en de verwachtingen van iedereen vervullen en dragen. Wat een opoffering om Legendarische Magiër te zijn. Het was eervol en je kon je passie verder dragen, maar om die verwachtingen alsmaar omhoog te moeten houden… Het viel toch bijna niet voor te stellen hoe zoiets moest voelen? En dan voor zoveel jaar ook nog. De hele rang klonk nogal bitterzoet. Een flauwe glimlach krulde zich langzaam wat omhoog. “Hmm, klinkt stressvol, Eodan. Maar ik hoop dat je er wel van zal kunnen genieten.”
Toen hij verder inging op kerst op Nova in het algemeen, werd het gesprek weer wat opgefleurd. Het idee van de prachtige verlichting, de opgewekte mensen, de vrolijke energie, in combinatie met de kou en zacht, wit sneeuw van de winter maakte voor een prachtige voorstelling in het hoofd van het meisje. Maar bij die voorstelling bleef het niet. Simpele woorden, luchtig en nonchalant gesproken, maar waren inhoudelijk alles behalve simpel. De wereld vanuit Earia haar ogen verdween en werd vervangen door een geheel nieuw plaatje. Alsof ze uit de realiteit getrokken werd en ergens in iemand zijn verbeelding geplaatst werd. Met een half oor luisterde het meisje naar de woorden van de Magiër, die volgens haar gehoor nog voor haar zat. Ze was veel te druk bezig met het bewonderen van wat ze plots ze zien kreeg. Zoveel licht, zoveel pracht en praal. En de warme sfeer… Het was allemaal zo plots, zo overweldigend. Maar ze genoot ervan. Om het ware plaatje nou eindelijk eens te mogen aanschouwen… Haar verbeelding was hier niks bij geweest!
Het beeld veranderde, sloeg om naar een straat vol verlichting en leven. Het was allemaal zo onvoorstelbaar. Als een herinnering die ze nog niet geleefd had.

En toen kwam het levendige beeld weer aan zijn einden. Het meisje zag de Magiër weer voor zich zitten, kalm en vriendelijk als altijd. Verward schudde ze haar hoofd met een korte beweging, alsof ze net wakker was en uit een droom kwam. Verwonderd keek ze rond de café, waar haar ogen weer even moesten wennen aan de kleuren en het subtiele licht.
“Dat was echt prachtig, Eodan!” Haar glimlach stond breed en stralend. “Misschien kan ik er volgend jaar naartoe.” De motivatie was er in ieder geval. Nog meer dan voorheen.
“M-mag ik misschien iets vragen? Het is wellicht een beetje persoonlijk, je hoeft het ook niet te beantwoorden, maar…” Even twijfelde Earia erover of ze deze vraag wel kon stellen, of het niet te brutaal was. Maar ze was al aan de vraag begonnen en het was van belang voor haar lichtmagie. “Ik vroeg me af hoe jij lichtmagie geleerd heb, Eodan. Hoe heb je het ontwikkeld, wie heeft je geholpen, hoe heb je die trucjes als dat Memory Photo geleerd. Misschien ben ik een beetje te nieuwsgierig, maar ik ben nogal bezig met mijn eigen lichtmagie te ontwikkelen en ik dacht, misschien helpen jouw verhalen.” Brutaal, nieuwsgierig, wellicht een beetje, maar hij had haar verteld dat ze altijd bij hem terecht kon als ze vragen of problemen had. Waarom er dan ook geen gebruik van maken?

Zelfkennis… Talent… Voorgangster… Oefenen… Tijd en concentratie… Zoveel nieuwe informatie… Bedachtzaam liet het meisje zijn woorden eerst even bezinken, voordat ze er een reactie op gaf. Ze wilde Eodan niet meteen bestoken met onbenullige woorden waar ze niet eens over had nagedacht. En zoals Earia nu over de woorden nadacht, klonk de spreuk ergens bekend in de oren. Niet als in dat ze er al eens van gehoord had, maar dat ze iets kende wat er in een bepaald daglicht wel op leek. Een andere spreuk, waar ze in het verleden al eens mee geoefend had.
“Dus… eigenlijk, als ik het zo hoor en erover nadenk, is het bijna een variant op Shared vision, toch?” Met een heldere, afvragende blik keek het meisje hem weer aan. “Maar in plaats van iemand laten zien wat je op dat bewuste moment ziet, imprint je een eigen beeld. Dus eigenlijk is het een combinatie tussen twee dingen, heb ik dat goed?” Haar ogen straalde met nieuwsgierigheid. “En dat zou dan dus betekenen… dat als er een nieuwe voorstelling in je hoofd zit, een fantasiebeeld, en je met dat beeld de illusie sterk genoeg maakt, je iemand allerlei nieuwe dingen uit je eigen verbeelding kan laten zien, toch?” Was het inzicht wat ze hierover had correct?
De onzekerheid over de eerdere vraag die ze hierover gesteld had, was volledig van haar gezicht verdwenen. Haar nieuwsgierigheid was meer dan geprikkeld en nu was er geen houden meer aan. Het was altijd precies hetzelfde wanneer ze de eerste bladzijdes van een boek las en de woorden haar interesses trok. Dan bleef ze maar doorgaan met lezen en bladeren en kon ze het nauwelijks nog wegleggen. En wanneer het boek uit was, ging ze opzoek naar meer. Ze wilde meer weten, meer kennis, meer informatie. Het was als een brandende dorst die steeds maar voor een korte tijd gelest kon worden. En met personen was dat vaak niet eens zo anders. Met je eigen woorden en reacties ging je hun bladzijdes af en kreeg je bij elk antwoord nieuwe kennis van verschillende onderwerpen. Niet alleen over het onderwerp waar de vraag over gesteld werd, maar ook over de persoon waarmee je het gesprek voerde. Je leerde kun manier van spreken, leerde wat over de kennis die ze zelf hadden en over hun manier van omgang met mensen en tijdens conversaties. Het was een soort pracht waar Earia steeds meer van begon te houden. Een liefde die bij elke conversatie met elk persoon sterker werd.