MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Commiting Romanticide zo okt 06 2013, 09:55
VOICE;;
De winkelstraat van Oak's Field leek net een zwart-wit foto van een ansichtkaart van Noord-Shadra. Alleen de spontanere mensen hier en de netjes afgedichte regenpijpen waar op Shadra groteske houten regentonnen onder de goot werden geplaatst om het lekkende water op te vangen maakten het verschil: hij zou bijna menen dat hij zich thuis voelde, ware het niet dat hij in een gebruikelijk pesthumeur was. De kinderhoofdjes waar de lage hakken van zijn herenschoenen ritmisch op tikten hadden een doffe glans. De straat had zojuist blank gestaan en de regen had zich met moeite een uitweg gebaand door de met bladeren verstopte rioolputten. Het regende nog steeds, zachtjes, miezerend. Een typische namiddagse herfstbui die zijn volle drift een uur geleden op de kleine bijplaneet had losgelaten en die nu langzaam - godzijdank - overtrok. Oktober; wanneer zijn babyblauwe poloshirts zoals zeilende kakkers die droegen tijdens hoogzomer werden vervangen voor coltruien en gevoerde kostuumjasjes. Herfst. Tevens het seizoen waarin hij verjaarde, maar daar dacht hij liever niet aan. Achtendertig was de stap vooruit op de sprietdunne lat waarop hij gedoemd was te balanceren, tot hij in de veertig viel.
Zijn colbert was tot de opstaande kraag dichtgeknoopt en de gouden speld van zijn overmantel, die iets weg had van Dracula's cape, zorgde ervoor dat de guurdere wind werd tegengehouden. Deze wind droeg de winter al in zich, en hij vloekte in gedachten. In zijn hand hield hij een paraplu, pikzwart en met net zulke vleermuisvleugel-achtige halen als in de zoom van zijn mantel. In zijn zak droeg hij zijn portemonnee, zwaar en trekkend aan de stof door het gewicht, maar vooral uitpuilend van de muntjes en geldbriefjes en zijn bankpas die hem een veel te overbodige rijkdom verschaften. Waarschijnlijk eindigde een groot deel daarvan vandaag in de kassalades van slijterijen en dure kledingzaken waar modieuze ijdele mannen klaarstonden om iedere omtrek van je ledematen met een meetlint op te meten.
De frons tussen zijn dunne wenkbrauwen werd mogelijk nog dieper. Kleine mensjes stampten met knalgele laarsjes in de plassen langs de kant van de straat, lachend, gillend van plezier, elkaar met opgeschopt regenwater bespattend. Spelende kinderen. Fijn. Geagiteerd liet hij zijn blik de andere kant uit dwalen, hoopte er maar het beste op dat hij droog bij de winkelketens zou aankomen. 'Ew,' uitte hij zijn afgunst terwijl hij in een reflex zijn mantel achter zijn benen sloeg op het moment dat hij werd gedwongen om zijn pas abrupt in te houden, want één van die onwetende zielen hobbelde vlak voor hem langs richting de overkant van de straat. Het jochie was blijven staan en keek met kinderlijke nieuwsgierigheid naar hem op, en hij staarde terug in het gezichtje vol onschuld alsof hij naar een grote lelijke kloppende zweer keek. Hij werd vast intrigerend gevonden door de fantasie van de jongen, die vast nog nooit eerder een paar felgele ogen in menselijke oogkassen had gezien of een man in zijn geheel die leek op een schurk uit een tekenfilm. 'Ja,' zei hij na enige tijd op dwingende toon toen het hem iets te lang duurde, een hand hooghartig tegen zijn heup plaatsend. 'Ga eens aan de kant.' En tussen duim en wijsvinger trok hij de jongen aan zijn vochtige capuchon opzij. Hij liep door zonder nog op of om te kijken, de kleine jongen verdwaasd achterlatend. Tijd was geld.
In zijn benende tred brachten zijn voeten hem nader richting de hoofdstraat, maar toen hij hier de hoek om kwam zag hij tot zijn grootste afschuw dat ook deze laan niet kindervrij was. Alsof er verdomme een kinderfeest gaande was. Winkelende moeders stonden aan de kant van de straat met elkaar te kletsen, en enig vrouwelijk schoon weerhield hem ervan om zijn charmes te verruilen voor zijn duidelijke haat jegens kinderen, want dat escaleerde tot verontwaardigde reacties zoals 'Nou zeg!' en 'Het is nog maar een kind!'. Dat was volgens de doorsnee moeder al een voldoende excuus om hun krijsende kinderen door plassen te laten hossen en voorbijgangers tot last te zijn. De mantel werd door de wind die in de veranderde windrichting nu langs zijn oren floot om zijn benen geslagen. Hij had zich in een ruk een kwartslag gedraaid met de bedoeling om door het steegje rechts van hem te gaan, een kortere route binnendoor. Sneller en kinderloos. Of toch misschien niet helemaal. Op een afstandje bleef hij staan terwijl het regenwater dat van de dakgoten van de gebouwen aan weerskanten van hem neerdaalden op zijn paraplu roffelden. Zijn ogen vingen een ietwat verfomfaaid aanzicht van een kluit roze. Toen hij nogmaals keek zag hij dat het de stof was van een jurk en dat de kluit werd gevormd door opgetrokken knieën als twee roze heuvels, en in die jurk zat een wezenloos blond persoon. Zijn voetstappen verrieden zijn aanwezigheid in de drie stappen die hij naar het kind toe zette, zijn blik eerder gevuld met achterdochtige curiositeit dan walging.
WORDS;; 834
S h o u ( ik heb het zo even gedaan - als er iets geëdit moet worden hoor ik het wel ;3 )
Tomme .
PROFILE Real Name : Dubbledot Posts : 733
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Light Klas: Drop out from Miss summer. Partner: Play the moments, Pause the memories, stop the pain and rewinds the happiness.
Onderwerp: Re: Commiting Romanticide zo okt 06 2013, 21:47
Shou had die dag zitten geinen en doen met zijn vrienden, dit was buiten de lessen… Hij ging voornamelijk met meiden om, en was een goeie reden voor. Hij wist nog maar net dat hij op jongens viel met dank aan een oudere man. De groep was aan het lachen gieren en geiten. Het laatste lesuur was ook compleet niet serieus gegaan en Shou kreeg al snel het een en het andere over zich heen. “OI OI!” Begon hij even vel tegen zijn vrienden. “And why would I be a girl anyway?!” Zn stem klonk geïrriteerd en zijn vrienden legde het simpel uit. “AGAIN WITH MY LENGTH?!” Hij stond op en een van zn vrienden smirkde waardoor die twee weer eens in een kleine worsteling kwamen, echter gebeurde er weinig doordat de groep hun uit elkaar kreeg. Nope… dit was nooit een leuke dag voor hem om überhaupt wat te doen… Dag voor het weekend, tijd om je brein los te laten desnoods half in coma te zuipen op een bar… Maar hij had wel andere plannen… Drinken had hij geen zin in… het voegde zelden bij hem dat hij niet een weekendje ging stappen. Zijn vrienden waren aan het moppen tappen en Shou speelde daarin vrolijk de hoofdrol als een dame. Hij maakte een weddenschap dat hij iedereen kon doen geloven dat hij een meisje was! En zijn vrienden zeiden het tegendeel, een woorden wisselen met slaap op te tafels kwam dus ook geheid en later werd bij syo alles zwart. Zijn vrienden hadden hem buiten westen geslagen door op een punt in zijn nek te slaan. Haast direct viel syo als een zoutzak om, maar een iemand ving hem nog optijd. “hey, shou.” Klonk die al. “ Je moet wat… Frisse lucht hebben.” En een klein gniffeltje kwam van deze af.
Hij werd wakker op een bank in het park. Hij zag wat wazig en keek om zich heen… “Oaks… field..?” Klonk hij even kort.. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Wat was dit? Hij keek om zich heen… hij voelde wat wind bij zn klokkenspel en kreeg een rood hoofd. Zn handen gingen er automatisch naar toe… Tot hij merkte dat hij een ander soort stof had.. Lokken haar naar beneden hingen… zijn ogen vernauwde zich. Hij schreeuwde het uit, hij stond gehaast op en bekeek zichzelf van alle kanten, voelde alles… dit kon je niet menen…. Hij rende naar een eerstvolgende etalage… en ja hoor… hij stond er in een jurk, een roze jurk… kartel randjes… dit kon toch niet… nee.. een strik zelfs… Hij keek naar de lange lokken die hij had. Waar waren zijn bobby pinnen..? Hij plukte even aan de strik op zijn hoofd… een regelrechte nachtmerrie… Maar hoe het kwam wist hij niet meer… een stijf gevoel zat wel in zijn nek en hij kon het haast eigenlijk al gokken. Hij was in zijn nek geslagen waardoor hij bewusteloos moest zijn gegaan. Hij vloekte even luids binnen monds… Een paar mensen keken hem raar aan.. Oh god… Hoe moest hij zich hierdoor nou redden… Hij liep een paar steegjes in en bleef uiteindelijk zitten, zo kon hij niet terug naar school… überhaupt naar zijn vrienden! Het herfstige weer sloeg om en het begon te regenen… Dat hij had nou ook weer met zijn pech natuurlijk.. Hij zocht een plekje waar hij rustig kon wachten tot de regen voorbij was… echter bleef dit doorgaan… Echt… hell… Hij gleed wat naar beneden maar deed de jurk nog wel goed… Als een jongen was het wel een stuk kouder… dat voelde hij ook daar beneden… Hij hield zijn handen tussen zijn benen op de grond, zijn knieën trok hij wat op, dit was gewoon hell.. Hij liet zijn hoofd op zijn knieën rusten… de lokken haar viel over zn schouder wat meer naar beneden.. Hij bleef gelukkig netaan droog door het kleine afdakje in dit steegje. Hij sloot zijn ogen, en luisterde naar alle geluiden. Hij hoorde wat voetstappen en keek omhoog. Zijn ogen werden wat groter, nee toch… ’SHIMATA! THE HEADMASTER?! OW GOD! NONONONONONONONONOONONO’ Paniekte hij in zijn hoofd. Uhmm.. He likes.. likes… Wine and girls… GIRLS! Wait… NOOO I AM DRESSED AS ONE NOW! Uhmm Uhmm… ACT LIKE ONE!’ Hij stond rustig op, zn stem was net uit de stemwisselingen vandaan en had sinds dien nog weinig gedaan qua zingen of iets in die trant. “ Goodday Mister Savador. “ Hij glimlachte warm, en aardig. Zn handen gingen achter zn rug en haakte de vingers wat in elkaar terwijl hij wat voorover boog. Zijn stem had hij wat hoger gemaakt als het waren zodat het net wat meer op een meisje leek.
// Weetje… dit tikt toch maf x’D words: 780
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Commiting Romanticide ma okt 07 2013, 22:25
VOICE;;
Wat zich daar in die roze plooien ontvouwde was een meisje. Tenminste, hij dacht dat het een meisje was. Haar bouw was niet vrouwelijk rank, nee - het leek eerder wat struis. Hij had een tijd achter zich gelaten waarin hij ieder weekend in een muffig motel vrouwelijk schoon had afgetast, verkend had, zijn vingers voldoende hadden geëvenaard om de aanraking van een bijna breekbaar lichaam te kunnen onthouden. Als experimenterende tieners. En als hij dit meisje in zijn greep zou nemen, hier en nu, dan wist hij dat het niet hetzelfde zou aanvoelen om de een of andere verhulde reden. Zelfs hij kon er op het moment niet zijn vinger op leggen. Zwaardere botten of gewoon een stevigere bouw, daar liet hij het maar bij. Toch nam hij er voldoende genoegen mee om te weten dat veel tienermeisjes al gauw op hun tenen waren getrapt wanneer het hun lichaam betrof. Ze zekerheid geven over hun uiterlijk was als een heet bad aanbieden op de koudste dag van februari. En had hij nu charmes of had hij charmes? Daar zijn lach kil, snood en kakelend was - als kletterende rotsen - en zijn mystieke stemgeluid als schurende zandkorrels langs je blote enkels, was de warmte erin als het soezerige gevoel als je aangenaam opgewarmd en verwikkeld in een fleecedeken voor een laaiende haard zat, het sterk aanwezige Britse accent uitnodigend voor een kop thee. En dat was genoeg.
Oplettend gingen zijn vernauwde ogen door de steeg naar links, langs de vuilnisbakken tegen de muur naar rechts. Altijd alles nagaan. Anders doorlopen, slechts een handje helpen zonder overbodige interesse en doorlopen. Gentleman: zijn icoon hier voor het oog van de buitenwereld was simpel en vanzelfsprekend. Maar hij zag geen pottenkijkers die hier trouwens ook niets in het steegje te zoeken zouden hebben, dus vestigde hij zijn blik weer op het blonde meisje voor hem en hurkte langzaam voor haar neer. Zijn herenschoenen knarsten onder fijn gruis. De portemonnee in zijn zak liet de stof van zijn pantalon extra aanspannen in deze houding. Daar had hij nu geen oog voor. Zijn hand boog zich iets naar voren om de paraplu zorgvuldig boven het hoofd van het meisje te houden terwijl het hem ook droog zou houden, en terwijl hij dat deed krulden zijn mondhoeken om tot een zuinig maar aangenaam glimlachje. 'Ben je verdwaald?' vroeg hij vriendelijk. Alsof hij daadwerkelijk de behulpzame vreemdeling was.
Hij paste de positie van de paraplu aan de bewegingen van het meisje aan, want het duurde niet lang of de rommelige plooien vielen glad langs haar knieën en ze stond overeind. Tegelijkertijd met haar - waarschijnlijk net iets later - bewoog hij met haar mee door zich ook langzaam overeind te werken. Kijkend in die oceaanblauwe ogen stond hij nu voor haar, hij langer en zij kleiner, getweeën onder de paraplu. Het was alsof ze regelrecht uit de grauwe lucht was komen vallen, verloren, ongelukkig en klam en koud. Zonder enig vooruitzicht had ze zich hier in dit onopvallende steegje schuilgehouden, zo vormde hij het aannemelijke verhaal. En ze moest hier al een tijdje verstopt zitten, want ze was er bij gaan zitten. Wegloopmeisjes. Het was het eerste woord dat in zijn brein opkwam. Tieners wier thuissituatie moeizaam was geworden, maar voornamelijk nog te bont werd gemaakt door de dramatische puberteit - en dus renden ze van huis vandaan, weg, naar vrienden of zwervend over straat alleen zonder eindbestemming. Het meisje glimlachte terug naar hem, vouwde haar handen op haar rug en maakte een beleefd buiginkje, wat wel heel vrolijk aandeed voor een problematisch weggelopen tiener. Waarachtig groette ze hem, noemde zelfs zijn naam alsof ze hem al jaren kende. Persoonlijk, niet als een foto uit een krant of een interview in een talkshow. Eigenaardig, want hij kende haar niet. Zijn ogen knepen zich tot spleetjes. Even maar, toen plooide zijn gezicht weer terug tot één grote gemoedelijkheid. In afwachting op zijn vraag nam hij van de gelegenheid gebruik om een stilte te laten heersen terwijl de zachte regen de solide aarde om hen heen schoon spoelde.
WORDS;; 687
No kidding xD
Tomme .
PROFILE Real Name : Dubbledot Posts : 733
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Light Klas: Drop out from Miss summer. Partner: Play the moments, Pause the memories, stop the pain and rewinds the happiness.
Onderwerp: Re: Commiting Romanticide ma okt 21 2013, 19:13
Hij was wakker geworden, had zichzelf in een jurk gevonden en nu stond hij hier. Voor de hoofdmeester van zijn school. Alsof zijn pech hem niet nog harder naar beneden kon drukken, was het al erg genoeg. Hij paniekte van binnen en kon zichzelf voor zijn hoofd slaan. Hij had zn stem wat hoger gemaakt, meer meidenachtig. “ Goodday Mister Savador. “ Hij glimlachte warm, en aardig. Zn handen gingen achter zn rug en haakte de vingers wat in elkaar terwijl hij wat voorover boog. Hij had de paraplu nu pas eigenlijk door, nu dat hij onder de afdak vandaan was hoorde hij het doffe getik ertegen. “Bedankt. “ Antwoorden hij vriendelijk, aardig. En had kort opgekeken naar de paraplu. ‘Ben je verdwaald?’ Klonk al snel de stem van de man. Hij keek wat naar beneden toe en knikte uiteindelijk. “Dat was ik inderdaad, maar nu dat ik u gevonden heb… Ben ik het denk ik niet meer.” Klonk hij onschuldig, het was waar.. hij was onderweg naar school maar kon zich daar niet zo vertonen dus was hij hier gaan zitten. Even uitmokken en denken hoe en wat hij moest gaan doen, hij had even een slecht punt met denken en vooral met hem nu voor hem. Hij keek terug omhoog, naar zijn ogen. Ze waren inderdaad slangachtig geel, haast dodende blikken als je niet oppasten. “Om precies te zijn, zocht ik mijn weg naar de acedemy. Maar kreeg later toch last van vrees ben ik bang. Wilde me inschrijven en kreeg dit te horen dat ik dit bij de hoofdmeester, meneer Savador, moest doen. Om eerlijk te zijn, ben ik niet goed in dat soort dingen. “ Verzon hij maar een heel verhaal van. Het was erna weer stil en zoals verwacht wist hij niet goed meer wat hij moest zeggen, doen of laten. “H-het spijt me. “ Sprak hij toen een beetje nerveus, deed met een voet een stap achteruit maar bleef als het waren toch gewoon in het midden staan.
// uhuh :') Waarom zie ik nu gwn zo iets verkeerd voor me.... >.<" Als je op skype komt zeg ik het je wel eens! words: 348
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Commiting Romanticide za nov 02 2013, 10:38
VOICE;;
De geur van regen vulde de lucht nu de bui langer aanhield, gemengd met nat karton van het oud papier dat daar tegen de muur stond opgestapeld, en de stinkende walm afkomstig van een afgeleefde vuilniscontainer. Dat alles leek hem op het ogenblik niet te kunnen bereiken, geïntrigeerd als hij was door het lieftallige meisje voor zijn neus. Het meisje dat iets té zoet aandeed voor zijn gevoel. Roze jurk en blond haar. Kleine ijdele prinsesjes uit sprookjesboeken die er veel om gaven om zich aan de rest van de wereld ook zo te vertonen. Dat soort dat hij ondanks het onnatuurlijke zo immens liefhad, een streling voor het oog om enkel maar te zien. Want het wás onnatuurlijk tegenwoordig. Tienermeisjes van deze generatie trokken met dwarse tegenzin een avondjurk uit de kast om die ene chique maar verplichte dansgelegenheid die een of twee keer in het jaar werd gehouden bij te staan. Tienermeisjes van deze generatie liepen rond in strakke jeans met afzichtelijke gaten bij de knieën en leren jacks, en anders in veel te onthullende kledij die het effect de wereld in smeet dat menig mens er afkeurend de andere kant voor opkeek.
Maar wat maakte het ook uit dat het kind met haar perfecte meisjesachtige uiterlijk een veeg over de realiteit maakte? Niets. Het was vast enkel zijn achterdocht weer, een voordeel en nadeel ineen wat hem ertoe aanzette om alles, maar dan ook álles vooraf eerst eens goed te overdenken. Hij nam zich voor dat ze óf net van een paar vriendinnen van haar af kwam, gezellig een theekransje in de Bokkenburcht of op een lege zolder van Oak's Forest Inn, óf dat het gewoon een stijl van haar was zoals de jeugd zich daarin graag onderscheidde om de een of andere stupide reden. Ze leek in ieder geval de weg te zijn kwijtgeraakt, en wie was hij om een vertederend weerloos meisje alleen achter te laten, in deze vieze Oak's Fieldse steeg en deze typische herfstbui?
Zijn vermoedens werden al gauw bevestigd. Treurig ontweek het meisje zijn blik en knikte naar de grond. Ach jeetje. Oak's Field was niet groot, maar het was zeker een wirwar van straten als je er niet bekend was. Hij grinnikte goedhartig binnensmonds bij haar onschuldige woorden. Nee, ze was inderdaad niet meer verdwaald. En ach, ze hoefde ook niet bang te zijn. Hij had haar onder zijn vleugel. Hij had haar dicht onder zijn vleugel. Het enige wat ze niet hoefde te weten was dat de slagpennen van die vleugel zich tot diep in de aarde hadden gestoken als dikke tralie spijlen. Vragend trok hij zijn wenkbrauwen even op toen haar blik de zijne weer zocht, netjes in zijn rol als vriendelijke vreemdeling blijvend. Er stond nog een klein maar warm glimlachje op zijn gezicht om daar nog eens een extra streep onder te zetten. Stuntelig volgde er een verklaring hoe het meisje hier terecht was gekomen, maar terwijl ze nerveus stond te vertellen - really, hij wist dat hij er vrij intimiderend uit zag, maar waren die meiden dan helemaal niets gewend? - schudde hij al lichtjes zijn hoofd. Nog altijd vriendelijk. Nog altijd warm. 'Tut tut tut,' suste hij haar geruststellend toe. 'Geen nood aan spijtbetuigingen, love. Surely kun je je niet vertonen in.. dít.' Hij wreef de smoezelige kantjeszoom van haar vochtige roze jurk demonstratief tussen zijn vingers. 'Nee - ' En alsof hij haar daadwerkelijk onder zijn vleugel nam legde hij een arm over haar schouders, en om die arm zat toevallig een stuk van zijn cape gewikkeld. Zachtjes drukte hij haar tegen zich aan, zijn hoofd iets gekanteld zodat hij schuin op haar neer kon kijken. Haar, soort van, onopmerkelijk ontvoerend. Niet in een jute zak maar onder een zwarte cape. 'Wat jij nodig hebt, dear, is een kop warme thee. En ik was toevallig nét op weg naar een leuk knus plaatsje waar ze een ruim assortiment aan Noord-Shadraanse smaken hebben.' Hij plukte een eigenwijze blonde lok tussen twee vingers, ging er even met een duim langs en streek het zorgvuldig uit haar gezichtje. 'Would you like to join me?' klonk het vervolgens Britser dan Brits, hoewel hij, ondanks de vraag, haar onder zijn paraplu al uit het steegje begeleidde in een tred waaraan nauwlettend alle dwang ontbrak.
WORDS;; 745
Tomme .
PROFILE Real Name : Dubbledot Posts : 733
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Light Klas: Drop out from Miss summer. Partner: Play the moments, Pause the memories, stop the pain and rewinds the happiness.
Onderwerp: Re: Commiting Romanticide za nov 23 2013, 22:03
“H-het spijt me. “
Waren de woorden die hij sprak, hij was nerveus een stapje naar achteren gegaan. Waarom hij hier nu stond, waarom hij het had… Was nog steeds allemaal een raadsel voor hem. Gelukkig leek Sava-slangen- mens het wel te pakken, hij nam het verhaal alsof het allemaal waar was. “W-waarom… niet?” Vroeg hij voorzichtig en keek hem even aan, pas toen hij de jurk voelde bewegen en uiteindelijk ook het iets omhoog was gepakt keek hij naar beneden. “U-uhuh…” Zei hij beetje instemmend… Een spijkerbroek met een T-shirt een dikke vest en gympen klonken ook in zijn oren beter ja… Hij werd nog een stukje dichter naar hem toe gedrongen doordat hij de arm om zijn schouders voelde. Ach… Syo deed toch aan acteren, kon hij nu mooi gebruik van maken en het zo echt mogelijk te laten lijken toch? Het drinken van een kopje thee leek hem best wel lekker, daarbij, was het niet zo warm buiten. Dus ergens binnen zitten leek hem ook wel wat beter. “It would be my honor Mr. Savador.” Sprak hij weer rustig en zoet tegelijk. Maar hij had het al te laat door en liep al met hem mee. (“w-wow.. hes good actually… Do older men always do that like this..?) dacht hij rustig na en keek hem voorzichtig weer even kort aan. Daarna moest hij wel glimlachen. (“Perhaps I can use that later too… “) Hij keek naar de plekken waar hij langsliep, dicht bij zijn zijde. Dat moest wel, want ook Savador zou het waarschijnlijk niet toelaten hoe Syo anders de benen zou gaan nemen.
// Het is lastiger dan het lijkt soms… Met syo Female tikken x’D
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Commiting Romanticide za dec 28 2013, 00:14
Het hoe-wat-waarom werd gevraagd en als antwoord toverde hij enkel een bemoedigend glimlachje tevoorschijn. Was het al niet duidelijk genoeg? Ze hoefde maar een blik naar beneden te werpen om haar jurk te zien, die smoezelig was geworden door het wrijven van de stof over de bevuilde straat en muren, en vochtig door regenwater dat zich ergerlijk nog een weg vond naar plaatsen waar je dacht dat je kurkdroog zat. Ze begon eruit te zien als een lang verloren prinses. Tegen het eind van de dag zíjn prinses, als hij geluk had. Of beter gezegd: één van zijn prinsessen. Zijn Prinses, dé Prinses, was al een aantal jaar dood en dus moest hij een nieuw iemand vinden. Diegene zou nog niet over de factor kunnen beschikken om puur gemeende dingen met hem te doen en te delen. Voor hem was dat te snel, haalde de pijn weer boven, als tevens de Diva in zijn dromen en dagdromen. Maar diegene kon in ieder geval de pijn verzachten, de eenzaamheid verdrijven, en daar ging het allemaal om. Als een vlam die zich eindelijk om een blok ijs kon vergrijpen. De blondine vertelde hem dat ze het een eer zou vinden om samen met hem een kop goede Shadraanse thee te drinken. En zo geschiedde het, voegde er een identiteitsloze stem in zijn hoofd aan toe. Hád ze een keus? Natuurlijk had ze geen keus. Ze wist het of ze wist het niet, maar zijn plan was al in werking gesteld en ze volgde braafjes de voorgekauwde stapjes die hij voor haar had uitgestippeld. Als een mak lammetje. Het makke lammetje en de hongerige wolf. Er volgde geen reactie over de smalle lippen die zich in een - nog altijd hartelijke - grijns geplooid hadden. In plaats daarvan boog hij zich iets over haar heen en kneep hij al lopend, haar al begeleidend, glimlachend zijn ogen toe. Zeg Roodkapje, waar ga je henen - Ogen brandden in zijn rug toen ze de Old Gan 'n Giblets binnenliepen, een kleine knusse pub met veel terugkomende mahonie-elementen, geheel ingericht in Shadraanse stijl en tevens de dichtstbijzijnde drankgelegenheid. Daarover had hij in ieder geval niet gelogen. Hij was er bekend, en als je erop lette was dat te merken. De nieuwsgierigheid en erkenning in de ogen van de gasten kaatste hij gedesinteresseerd af met een fier opgeheven kin. Bovendien had hij het toch te druk met Prinses, Hare Majesteit Nieuwste Aanwinst aan haar schouders naar een tafeltje in een stille hoek te begeleiden, daar waar de mahoniehouten balken hen wat privacy zou bieden. De Old Gan lag een zijstraatje vandaan van de Zwarte Markt en trok een hoop ongure types aan, zoals hijzelf. Zo gek was dat niet, want de eigenaar was een Shadraan die hier en daar contacten bleek te hebben in de onderwereld, een paar kleine meter verder. Het kwam daarom maar goed uit dat Lieve Dame uit het Prinsengeslacht voor de confrontatie met hem verdwaald was. Dit was geen plek voor een jong meisje. Niet zonder de nodige bescherming. 'Twee Earl Grey,' vroeg hij de kelner op bitse toon, nadat hij de aandacht van de man tot zich had getrokken met een bedingende knip van zijn vinger. 'En een scheutje melk voor mijn dochter, graag,' voegde hij er met een geheimzinnig, zoet glimlachje aan toe. Hij had zijn focus weer tot het lieftallige meisje voor hem gericht en plaatste een hand over de hare, terwijl zijn blik langzaam maar zeker afdwaalde naar een lager punt - zeg maar gerust haar boezem. 'Ze moet nog.. groeien.'
Tomme .
PROFILE Real Name : Dubbledot Posts : 733
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Light Klas: Drop out from Miss summer. Partner: Play the moments, Pause the memories, stop the pain and rewinds the happiness.
Onderwerp: Re: Commiting Romanticide za feb 15 2014, 17:02
Hij keek zijn ogen it toen hij eenmaal in het kleine knusse plekje was gekomen. Old Gan ’n Giblets… Het liet hem denken aan wat anders dan inderdaad dit plekje.. Het zag er wel heel gezellig uit toen hij nog een keer rondkeek, zeker een plekje om te onthouden in elk geval. Voorzichtig gingen zijn passen naar waar Savador hem aan het begeleiden was. Het zag er allemaal erg mooi uit, allemaal in een Shadraanse stijl die hij al een tijd lang niet meer gezien had. De tafel waar ze zaten lag rustig afgesloten van de rest als het waren waarbij hij weer kort rondkeek met zijn blauwe ogen. Hij was nieuwsgierig geworden naar het hoe en wat. Maar al snel stond er iemand voor zijn neus en keek snel weg. Niet echt een prettige ooghoogte wat hij op dat moment had gehad. De britse toon van Savador was goed te merken nu Shou er ook naar luisterde. Het klonk veel erger dan zijn dialect. Het enige wat door zijn gedachte kwam was in je rol blijven. Anders word je inderdaad nog levend gevilt. Toen zijn ogen weer naar Savador keken zag hij de glimlach, iets klopte er niet aan en glimlachte zelf zoet mee. Geheel zorgeloos ergens, de houding ook rustig en geheel vrij. Hij voelde de warmte van Savador zijn hand op die van hem. Hoe de warmte in zijn huid trok. Hoe de warmte Shou zelf ook wat meer rust begon te geven, vooral dat had hij even nodig. De blik van Savador gingen lager en met zijn vrije hand maakte hij een klein vuistje die hij voor zn mond hield en lichte blosjes op zijn wangen kwamen. ‘Dochter’ Het deed hem bijna in lachen uitbarsten waardoor er een lieftallige glimlach op zijn gezicht kwam. Maar hij negeerde de tweede deel, groeien, hij had er een hekel aan als er op gewezen werd dat hij nog moest groeien. “With your help, dad, I know I will soon.” Sprak hij gerust en vrolijk terug. De etiketten aanhouden om niet op zijn hand te gaan leunen en gewoon rechtop te blijven zitten.
// Im so sowwy ;__; was het echt niet vergeten. Als je niet meer wilt reageren op deze topic snap ik het ook!
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Commiting Romanticide zo maa 16 2014, 07:42
Er waren verscheidende geuren die de Old Gan vulden: tabak, thee, koffie, zwavel, de geur van aarde en regen die menig reiziger met zich meenam en van zich afschudde als een mantel voor de haard van de eerste pub - typisch Shadraanse geuren. Uiteraard bijgestaan door zijn typisch Shadraanse figuren in de vorm van gekapte of diep over hun tafel gebogen personen, die vanuit ieder perspectief enkel oog leken te hebben voor het meisje in haar knalroze jurk. Dat alles droeg bij aan de onvoorspelbare sfeer die op het moment heerste, in ieder klein minuscuul aspect. Maar het bracht hem niet af van zijn punt van aandacht. Zijn femme fatale voor vandaag. Misschien, als ze pit had, wel voor een hele week. Een hele maand, mogelijkerwijs. De tijd zou het hem laten vernemen. En bij Medusa, dit moest zijn zeldzame geluksdag zijn die hij in één jaar maar om de drie maanden leek te hebben: ze speelde het spelletje braafjes mee, met een vertrouwelijk gegeven loslatend dat hij daadwerkelijk haar vader zou kunnen zijn. Zijn duim streek een enkele keer over de rug van haar hand. Zijn andere hand bevond zich tegen zijn kaaklijn, waar zijn vingers zich naar zijn sikje begeleidden. Enkel een timide knikje van de kelner was voldoende om zich achter de bar te begeven en zich aan het werk te zetten.
Toch trokken zijn mondhoeken zich nog tamelijk gereserveerd op in een zuinig glimlachje dat maar een seconde aanhield voor zijn mond zich weer vertrok. Het deed te gemakkelijk aan om de een of andere reden. Waren meisjes van deze tijd niet veel loshandiger als het ging om vreemde kerels, hulpbehoevend of niet? Had hij het niet vaak genoeg geleverd gekregen met een vuist of een knie tussen zijn benen? In een lange stilte tussen hen die volgde, op het gerinkel van glazen waarin spoedig hun Earl Grey geserveerd zou worden na, keek Savador het meisje voor hem diep in de ogen, zijn eigen ziel zo goed mogelijk afgesloten voor vrijgevende emoties of gedachten. Hij staarde haar vrijwel roerloos in haar zeeblauwe poelen en plukte intussen bedachtzaam aan zijn sikje. De kleine plooi van zijn huid tussen zijn wenkbrauwen waar zich een ondiepe frons gevormd had moest echter voldoende bewijs leveren dat hij nadacht, en dat die gedachten hem niet helemaal in een juiste stemming brachten. Zijn goudgele ogen waren opnieuw naar haar decolleté gegleden. Daar waar hij alles behalve een gevulde boezem kon bespeuren, zelfs niet een kleine opbolling van ontluikende volwassenheid. Misschien kwam het door de versiersels en stiksels, misschien was ze gewoon een laatbloeier - al die rap opgekomen excuusjes stilden zijn ontevredenheid niet. Centimeter voor centimeter bewogen zijn ogen zich over haar lichaam weer een weg terug naar boven, tot ze zich herenigden met haar gelaat, en ook dat liet hij niet voor wat het was. Ieder kenmerk moest ingeprent worden alsof het van levensbelang was, alweer met het wantrouwen dat nu langzaam maar zeker de overhand kreeg in zijn houding. Blond haar en blauwe ogen, Arisch; dat was typisch Novaans. Novanen werden niet echt gewaardeerd in een kroeg als deze, waar zijn soort mensen de boel domineerden.
Een doffe tik van glas op hout ontwaakte hem uit zijn gedachtestroom en liet zijn aandacht richten op de twee dampende theeglazen die voor hen werd neergezet. Zodra de kelner weer uit het zicht verdwenen was verplaatste hij met een ademteug een arm en zei: 'Ik moet eerlijk bekennen dat ik je verhaal wat onsamenhangend vind.' Zijn hand had zich van de hare genomen en naar een lepeltje gereikt, waarmee hij nu in zijn thee roerde. 'Je verschansen in het eerste het beste steegje in de stromende regen omdat je toevallig nog niet bent opgewassen voor een zakelijk gesprekje op je school - ,' hij keek haar even kort aan, zijn handeling onderbroken waardoor het zilveren lepeltje nu stil in het glas tussen zijn vingers stond, ' - is geen nieuwerwetse symboliek van vrouwelijkheid.. Eh?' Er verscheen een frons tussen zijn wenkbrauwen, tegelijkertijd met een onschuldig glimlachje. Niet de intimiderende soort frons, maar de soort die een vreemdeling liet weten dat hij zich plots realiseerde dat hij de ander niet kon adresseren en vriendelijk maar beleefd vroeg om een naam. 'Tenzij je natuurlijk onderdeel uitmaakt van het broze hedendaagse deel dat beweert te diep te zitten in een moeilijke situatie, een overvloed aan drama en een tekort aan geluk,' vervolgde hij met een ophaal van een enkele schouder, het lepeltje nonchalant tussen zijn tanden gestoken. '- Het 'alles gaat fout'-principe: furieuze ouders, bedrieglijke vriendinnen, onvergeeflijke vriendjes, de hele wereld die je haat, onvindbare chance. En o, o, o, wat een ellende, laat ik het maar afweten en in een steegje zitten grienen.' Hij stak de lepel terug in zijn glas dat hij vervolgens met een barse uitdrukking op zijn gelaat naar zijn mond bracht, juist op het moment dat hem iets door leek te dringen. Loom zette hij zijn glas weer neer en streek moeilijk met zijn handen over zijn gezicht. 'I-I'm sorry,' kwam er in een vermoeide zucht uit, zijn toon een stuk zachter. 'Ik bedoelde het niet zo. Het is alleen dat ik de laatste tijd meer dan verwenselijk dat soort types ontmoet, en dan word je er wel heel snel moe van. Ik weet natuurlijk niets van je persoonlijke situatie af. Al hoop ik wel dat je situatie zover het gaat redelijk is.' Zijn handen gleden lager over zijn gezicht, zodat zijn ogen haar tussen zijn vingers door met een plotselinge ernstige frons aankeken. 'Je situatie is toch wel redelijk op het moment?' vroeg hij met dezelfde zorgelijke ernst in zijn stem na. Het was een uitnodiging om haar hart te storten als ze er behoefte aan had, en een supporterende waarheid dat hij het helemaal niet erg zou vinden.
- Natuurlijk wil ik nog wel reageren, you silly I'm sorry dat de mijne zo laat is.
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.