Unspoken words - Earia

Klamme, vochtige slierten wit haar die door het water zo donker gekleurd waren dat ze nu eerder grijs leken, vielen futloos als geraffelde gordijnen langs Celia's gezicht. Ze had zojuist een snelle douche genomen na haar routine training van die ochtend te hebben afgerond, zoals ze elke morgen deed. Maar na zo'n douche was het lange haar dat ze had altijd zwaar en trok aan haar hoofd. Ze moest het eerst wat laten drogen voordat ze aan iets nieuws kon beginnen, anders zouden de witte lokken haar alleen maar hinderen. Voor het grootste gedeelte kon Celia daar wel haar vuur magie voor gebruiken. Maar op een gegeven moment was het haar net iets te droog om met magie verder te drogen, maar nog steeds te klam om het goed te kunnen borstelen. En die korte tijd die ze nu moest wachten tot ze de borstel door het vervelende lange haar kon halen had Celia gebruikt om een brief terug te schrijven naar Augustus, de man die ze nog steeds als vader beschouwde zelfs al wist ze nu de waarheid over haar biologische familie. Maar het wilde niet. De woorden kwamen maar niet en Celia staarde nu al ruim een kwartier naar een blanco vel papier. Uiteindelijk legde ze het maar weg. Dit was toch zinloos. Ze voelde even aan haar lokken of het inmiddels droog genoeg was. Toen dat het geval scheen te zijn haalde ze met snel, harde slagen de borstel erdoorheen waarna ze opstond en de kamer verliet. Misschien dat ze ergens anders beter na kon denken over de brief.

Een echt doel had Celia niet gehad. Ze was vanaf de etage begonnen met lopen en had er eigenlijk verder niet meer over nagedacht. Zelfs toen ze naar buiten gelopen was merkte ze het niet. Ze kwam pas weer terug uit haar gedachte toen ze ineens de aanwezigheid van water magie voelde. Als geboren Raziaan was water haar natuurlijk tegenpool waardoor Celia het sneller in de gaten had als ze te maken had met een water magiër dan met een magiër die over een ander soort magie beschikte. Ze keek op en kwam tot de conclusie dat ze helemaal naar het meer was gelopen. En ze zag ook meteen waar de aanwezigheid van water magie vandaan kwam. Een stukje verderop, aan het meer, zat een medestudent. Eentje met al net zulk wit haar als dat van Celia dat door de buitenlucht inmiddels weer helemaal droog was en zijn vertrouwde spierwitte kleur terug had gekregen.

||.Born a Stranger.||

De dag was zoals gebruikelijk weer vroeg begonnen voor de bleke jongedame. Ook deze ochtend was ze het merendeel van haar medestudenten voor geweest met ontwaken uit haar slaap en haar ochtendritueel te beginnen. Na haar vaste ronde in het schoolgebouw zelf gespeeld te hebben, had Earia zich naar buiten toe gesneld om daar haar laatste onderdeel van haar ritueel te beginnen en afsluiten; haar meditatie.
Aan het rustige, strakgetrokken water van het meer had ze zich voor deze ochtend in het nog vochtige gras genesteld, benen zoals altijd in de lotushouding gewikkeld. In stilte had ze met gesloten ogen haar meditatie uit kunnen zitten, zonder dat ze ook maar voor een seconde uit haar trans getrokken werd. Met een regelmatige ademhaling had ze al haar zorgen, angsten en onzekerheden uit haar hoofd weten te plaatsen en had ze zichzelf voor de dag die zou gaan komen ‘schoon weten te maken’.

Na aardig wat tijd, wat vermoedelijk ruim een uur was geweest, misschien nog wel wat meer dan dat, had Earia haar ogen pas weer geopend en was ze teruggekeerd naar de wereld van de realiteit. Met haar ijsblauwe blik onderzocht ze de wereld die alweer wat verder ontwaakt was, dan toen ze haar ogen gesloten had. Zonlicht had weer wat meer kleur in de wereld gebracht en nu pas stonden de oren van het witharige meisje weer open voor de geluiden die geproduceerd werden. Kleine insecten die zachtjes heen en weer vlogen en zoemde, vogels die fanatiek aan elkaar lieten horen wie het hoogste en luidste kon zingen en het gelach en gepraat van studenten verderop, die eindelijk ook eens onder hun lakens vandaan waren gekomen.
Dromerig staarde Earia naar het strakke water, wat het zachte blauw van de lucht weerspiegelde en imiteerde. Een vingertop van haar slanke hand gleed voorzichtig in het water, ronde rimpels en vervormingen over het strakke doek alle kanten uit sturend. Bij het moment van aanraking schoot er een prikkeling door Earia haar lichaam, wat een aangenaam gevoel achterliet bij de water magiër. Een glimlach krulde zich als reactie op haar lippen. En ze wist waarmee ze de rest van haar ochtend op zou gaan vullen.

Beheerst, soepel en elegant als een waterstroom gleden de bleke jongedame haar ontblote armen door de lucht, onregelmatige vormen en slagen makend. Geen enkele beweging leek op de vorige en geen enkele leek slordig of buiten plaats te zijn. En op die bewegingen volgde een aardige hoeveelheid water mee, ‘geleend’ uit het meer, gebonden aan Earia haar wil en stuurkunst. Elke beweging was soepel en gracieus, duidelijk goed beoefend en bemeesterd door de jonge water magiër. Het gebeurde zo soepel, dat het bijna leek alsof haar botten van elastiek waren gemaakt.
Na een wat langere tijd in haar zithouding geoefend te hebben, steeds enkel haar armen en bovenlichaam gebruikt te hebben, begon het witharige meisje haar bewegingen wat grootser en grover te maken. De sliert van water, voorheen zo netjes bij elkaar gehouden als een fijne lap stof, begon nu zijn nette vorm wat meer te verliezen. Losse druppels en spetters begonnen wat meer uit de bron te ontsnappen en in het rond te vliegen, als grove rafels.
Vanuit haar lotushouding begon Earia langzaam te herrijzen, zonder ook maar een moment uit haar waterspel gehaald te worden. Haar benen wikkelde zich tussen elkaar vandaan en schoven met haar schenen over de grond, haar met rustige bewegingen omhoog zettend. Toen ze eindelijk weer stond en haar benen zich bij de oefening hadden gevoegd, werden haar bewegingen alleen nog maar grover, grootser. Maar toch, ondanks die woeste bewegingen wist ze ergens die elegante tint erin te houden. Hoe ruw en ruig ze zich ook bewoog, ze bleef net als het water iets verfijnds houden.

De afstand tussen de stuurder en het water werd net als de bewegingen vergroot. Als zeegolven in een woeste storm vloog het water door de lucht, zonder dat Earia de controle verloor. Een goed paar meter ruimte tussen haarzelf en het water gecreëerd wilde ze zich 360 graden draaien, terwijl het water over de grasvelden raasde. Maar toen de water magiër nog maar een halve draai had gemaakt, verloor ze haar greep op het water en spatte haar concentratie uit elkaar. Geschrokken ogen werden zo groot opgezet, dat het leek alsof ze elk moment uit haar kassen konden rollen. Het water, plots weer vrij en rustig nadat de connectie tussen stuurder en vloeistof verbroken was, gleed vrij door de lucht naar de grond en over het lichaam van een meisje. Een meisje die door Earia nu doorweekt was. Ze had zo ín haar training gezeten, dat andere aanwezigen haar helemaal waren ontgaan.
Op het moment van impact zoog het bleke meisje luid en geschrokken een enorme hoeveelheid lucht naar binnen, alsof haar longen al voor enkele minuten geen verse zuurstof meer geproefd hadden. Aanvullend op de reactie vlogen haar handen omhoog en schoten ze naar haar mond, om zich daar over het geopende spreekgat heen te leggen. “O mijn god!” riep ze verschrikt tussen haar vingers door. Wat heb ik gedaan? “Het spijt me zo! Ik wist niet dat je daar stond en… ik… o god, het spijt me, het spijt me!” vervolgde het bleke meisje haar verontschuldiging. Met snelle, gehaaste passen liep ze naar de witharige dame toe, om haar een wat degelijker excuus te kunnen geven. Voor haar bleef Earia staan, om haar bovenlichaam daarna in een gehaaste beweging voorover te laten buigen, haar beschaamde, rode hoofd gevuld met de kleur van schaamte naar de grond gericht. “Sorry, sorry! Ik had je echt niet gezien! Het spijt me, het spijt me!” ging ze nog verder met haar verontschuldiging, alsof ze de term ‘duizendmaal excuses’ letterlijk probeerde uit te voeren.

And I watch that other Butterfly,
The one-winged Moon,
Till, Drunk with Sweets in which I Lie,
Dream and Swoon.

Het andere witharige meisje was overduidelijk een watermagiër. Ze liet het water in steeds grotere cirkels draaien en vormde het in sierlijke bogen. Celia had pas te laat door dat het meisje het water in zo'n grote cirkel liet draaien dat ze precies in de baan van de waterstroom stond. Ze kreeg de stroom vol tegen zich aan gegooid waardoor ze meteen weer doorweekt was. Maar behalve haar haren nu ook haar kleding. Haar blik had haar gebruikelijke neutrale glans verloren en stond op onweer. Druipend al een verzopen kat rechtte Celia haar rug om nog een beetje met waardigheid over te komen. Ze pakte haar doorweekte lokken vast en kneep het water eruit.

Het meisje dat haar geraakt had met het water begon zich te verontschuldigen en rende op haar af. Maar voordat ze letterlijk duizend keer haar excuses kon maken hief Celia zonder iets te zeggen haar hand op om het meisje tot stilte te manen. Celia's kleding en huid begonnen te stomen toen ze haar lichaam warmer liet worden en het water daarmee verdampte. Het vereiste een zekere concentratie. Als haar lichaam te warm zou worden, dan zou ze haar eigen kleding verbranden. Toen ze zelf weer helemaal droog was pakte ze haar zware, vochtige lokken vast. Een blauwe vlam verscheen in haar hand. Ze bewoog de vlam voorzichtig langs haar haren om ze zo te drogen. In elk geval tot het punt dat ze niet zo zwaar meer waren. Dat was jammer genoeg wel een nadeel aan zulk lang haar hebben.

Eenmaal klaar daarmee sloot ze haar hand waardoor er van de vlam niks anders overbleef dan een klein sliertje rook dat door de wind werd meegevoerd. ‘Excuses aanvaard,’ sprak ze op een redelijk monotoon. Als Augustus haar nu gehoord had, dan had hij haar een fikse mep tegen haar achterhoofd gegeven. Ze zat hier juist om minder robotachtig te zijn en meer menselijk met situaties om te gaan. Maar dat was moeilijk als alle emoties behalve woede werden afgekeurd. Wat was het ook alweer wat je in conversaties als deze tegen anderen zei? Oh ja, complimentjes. Proberen een gesprek aan de gang te houden om een rede die Celia nog steeds niet duidelijk was. ‘Behalve het gedeelte waar je me in een verzopen kat veranderde, waren je technieken prachtig om te zien,’ probeerde Celia toen maar. Oh wat klonk at stom. Maar nu kon ze niet meer terug. Ze had het al gezegd.

(Sorry dat het zo lang duurde)

||.Born a Stranger.||

Woorden konden niet omschrijven hoe vreselijk het Earia speet. Ze was zo stom en onoplettend geweest. Zo onvoorzichtig. Hoe had ze het zo ver kunnen laten komen. Disrespectvol! Als ze aan het oefenen was geweest voor een gevecht, had ze de jongedame nog serieuze verwondingen kunnen geven ook. Stom, stom, stom! Beter opletten volgende keer!
Hoofd weer omhoog geworpen, haar ‘slachtoffer’ recht aankijkend, hoe pijnlijk het ook mocht zijn voor haar op het moment, wilde ze haar excuses weer vervolgen. Haar mond had zich weer geopend en de woorden die ze wilde spreken lagen al op haar tong, netjes uitgekozen en op volgorde, klaar om gesproken te worden. Maar net toen haar stem geluid wilde geven aan de woorden, werd haar het zwijgen opgelegd. Een hand werd omhoog gestoken en ontnam het bleke meisje van haar stem. Met niks meer dan het simpele gebaar werden de woorden weer terug geduwd. Dat maakte haar eigenlijk alleen nog maar nerveuzer over de zaak. Maar, het meisje deed als haar geboden werd. Stilletjes, handen over elkaar heen gevouwen, keek ze peinzend toe naar hoe het meisje tegenover haar ervoor zorgde dat haar kleren droogde. Stoom kroop met zwierige vingers omhoog en liet het koude water verdwijnen in de lucht.

Haar ijsblauwe ogen, gevuld met spijt, volgde de rook wat het overblijfsel was geweest van de blauwe, hete vlam. Eindelijk besloot de jongedame haar stem met Earia te delen. ‘Excuses aanvaard.’ Ja, dat zei ze. Maar Earia was er nog niet gerust over gesteld. Haar toon klonk geforceerd. Het kwam eerder over alsof ze het voor het fatsoen zei, om explosieve bekvechterij maar uit de weg te kunnen gaan. Opnieuw deed het bleke meisje haar mond open, om toch nog een paar van haar woorden eruit te kunnen gooien. Maar wederom resulteerde dat in dat ze haar woorden weer inslikte. De witharige jongedame tegenover haar nam weer het woord, waarbij ze Earia –na het verwijzen op haar fout- een complimentje serveerde. Met grote ogen staarde het meisje haar tegenspeelster aan, mond een klein stukje open. O god, alsof de hele situatie nog niet ongemakkelijk genoeg was. Hoe moest ze hier nou weer op reageren?
Zachtjes slikte het meisje terwijl ze zichzelf op het hoofd krabde. Wat nu? Netjes ‘dankjewel’ zeggen en weer verder gaan aan waar ze mee bezig was? Twijfelachtig perste ze haar lippen op elkaar. “Dankje,” bracht ze uiteindelijk wat onwennig uit. Het woord liet een bittere nasmaak achter in haar mond. Het hele scenario voelde gewoon zo geforceerd. Zo onoprecht.

Moed bij elkaar gesprokkeld waagde Earia toch nog wat woorden aan de zaak. Gewoon om haar eigen gevoelens wat te kunnen sussen. “Het was echt heel erg stom van me, ik had beter op moeten letten. Weet je zeker dat ik je geen verwonding heb gegeven, ergens?” Stel je voor dat ze niet goed had opgelet. “Echt, als ik iets kan doen om het goed met je te maken, zeg het maar gewoon!” Ze wilde toch niet dat het meisje alsnog een wrok tegenover haar zou houden.

And I watch that other Butterfly,
The one-winged Moon,
Till, Drunk with Sweets in which I Lie,
Dream and Swoon.

OOC: So sorreh! Was dit topic helemaal vergeten. Sorry voor de prutpost.

Misschien in een andere situatie had Celia zich omgedraaid en was weer weggelopen. Maar er was iets geweest met dit meisje dat haar interesse had getrokken en dit ''iets'' was de meest waarschijnlijke reden dat Celia naar haar oefeningen in watermagie was blijven kijken. Als ze van tevoren had geweten echter dat ze midden in de ''splash zone'' had gestaan, dan was ze wel een paar meter achteruit gegaan. In plaats daarvan werd Celia doorweekt en stond druipend aan de rand van het meer. Het meisje die de oorzaak was geweest van haar natte kleding was onmiddellijk op haar af gerend om bijna letterlijk duizendmaal haar excuses aan te bieden. Behalve dat Celia zich er ongemakkelijk onder voelde begon het haar ergens ook wel een beetje te irriteren. Misschien iets grover dan nodig was geweest had ze haar hand opgestoken om het meisje op te laten houden met excuses maken. In de stilte die daarop volgde droogde Celia zichzelf met de hulp van haar vuurmagie gevolgd door de zin ''excuses aanvaard'' in de richting van het meisje.

In de hoop ongemakkelijke stiltes te vermijden en te proberen toch wat moeite te steken in de hele reden waarom ze naar Starshine was gestuurd, probeerde Celia het gesprek gaande te houden en op een ander onderwerp te richten dan excuses, door middel van een complimentje te geven aan de water magiër. Innerlijk zuchtte ze toen haar gesprekspartner weer terug ging naar het onderwerp dat Celia zo graag had af willen sluiten. 'Het was maar water. En volgens mij niet bedoeld om iemand opzettelijk mee te verwonden, dus nee. Misschien dat alleen mijn trots een beurse plek heeft opgelopen,' probeerde ze zo vriendelijk mogelijk over te komen. Dit was gewoon echt niet haar ding. 'Dit klinkt misschien een beetje vreemd, maar zoals je ongetwijfeld gemerkt heb ben ik sociaal niet zo goed rond andere mensen. Jij ziet er slim uit en vriendelijk uit. Denk je dat je me daar iets over kunt bijbrengen? Dan is de hele kwestie over het water incident verleden tijd,' opperde ze vervolgens. Hopelijk zou haar dat van het ongemakkelijke gevoel bevrijden wat haar sinds het begin van dit gesprek al in zijn greep hield.

(Meh, flut. Sorry)

Het antwoord van de grimmige jongedame voor haar zorgde voor enige opluchting voor Earia. Toch kon ze het niet voorkomen dat haar mondhoeken nog wat verder naar beneden gingen bij haar antwoord. Beurse trots… Dat kon soms nog een lelijkere wond achterlaten dan een vleeswond. Trots was het soort materiaal waar wrokken en afgunsten van gemaakt werden. Wat een verontrustende gedachtegang… Bijtend op haar lip probeerde Earia die gedachte dan ook zo snel mogelijk te verdringen. Er was nog niks schokkends gebeurd, de wond was nog niet veretterd en gaan zweren. Er waren nog geen wrokken ontsprongen. Hopelijk.
Zo optimistisch mogelijk probeerde Earia het verzoek aan te horen van de jongedame, maar dat positieve denken zakte meteen weer de grond in nadat ze een punt achter haar verhaal had gezet. Sociaal. Slim. Vriendelijk. Incident. Ogen wat groter opgezet maalde het meisje de woorden door haar hoofd. Zij en sociale vaardigheden… Zíj, van alle mensen, en sociale vaardigheden. Het idee alleen al bezorgde haar zowat een zenuwinzinking. Ze had zelf nauwelijks kennis over de omgang met mensen, hoe kon ze het iemand anders dan gaan aanleren!? Ze was onhandig en onzeker in grote, onbekende groepen gezelschap. Was in bekende groepen zelfs wat liever de stille toeschouwer, dan de levendige verteller. Gaf in alle eerlijkheid eigenlijk de voorkeur aan een goed boek, dan aan een avondje stappen. En het was niet alsof ze zeeën aan vrienden had.

Toch, ondanks die onzekerheid op sociaal gebied, bracht Earia een warme glimlach op haar gezicht, waarbij de ijsblauwe kleur in haar ogen mee straalde. “Goed, ik zal m’n best doen,” stemde ze in met haar voorstel. Er werd iets van haar gevraagd, of nee, van haar verwacht. Ze had hierbij geen ruimte om zichzelf te zijn. Voor dit verzoek zou ze worden wie ze moest zijn. Dat was het minste wat ze kon doen als goedmakertje. En wellicht dat ze de jongedame voor haar toch nog wat kon bijbrengen. Misschien lag haar vaardigheid op sociaal gebied toch wat hoger dan Earia zelf inschatte. Wie weet.
“En om te beginnen,” een hand werd naar voren uitgestoken, rechte vingers, maar spieren ontspannen. “Ik ben Earia Izard. En ondanks de omstandigheden, aangenaam!” Haar glimlach bleef onbezweken op haar gezicht staan, haar blik open en vriendelijk op de witharige dame gericht. Zo had ze het begin toch maar neergezet. En het begin vond ze ergens toch altijd het lastigste.
Tobbend in haar hoofd over hoe ze het het beste vanaf hier verder kon dragen, gebaarde het meisje naar de rand van het meer. “Misschien kunnen we even gaan zitten? Dat praat misschien wat makkelijker.” Of in elk geval wat ontspannender. En ontspanning kon ze voor het gesprek wat zou gaan komen goed gebruiken.

Dit was de laatste keer dat ze zou proberen om sociaal te doen. Dat was een ding wat Celia zichzelf beloofde. De foute instelling misschien. Maar het gesprek als je het nog steeds zo mocht noemen verliep vreselijk moeizaam. Het was gek, maar ze voelde zich prettiger onder starende blikken. Omdat ze bijna twee meter lang was. Omdat ze vreemd gekleed ging. Omdat ze altijd en overal wapens en voornamelijk haar zwaard bij zich droeg. Of omdat ze iemand langer dan drie minuten in de ogen kon staren zonder te hoeven knipperen. Er waren genoeg redenen waarom ze gemeden, of aangestaard werd al probeerde ze zelf minder op te vallen. Het begon steeds meer en meer tot haar door te dringen dat het misschien een mogelijkheid was dat ze niet kon veranderen. Nathaniël was het gelukt. Hij was bezig weer een normale jongen te worden. Maar voor sommige van hen was dat misschien niet mogelijk. Misschien kon Celia niet meer terug.
Celia focuste zich weer op het witharige meisje voor haar. Ze stemde toe in Celia's voorstel waarna ze haar hand uitstak en zichzelf aan haar voorstelde. Beseffend dat ze dit in de tijd dat ze nu al met elkaar spraken nog niet gedaan had pakte Celia hem vast met iets meer kracht dan bedoeld. Ze ontspande haar hand direct in de hoop dat ze het meisje, Earia, niet onbedoeld pijn had gedaan. 'Celia Cartagos. En...wederzijds,' stelde Celia zich op haar beurt voor terwijl ze de hand van Earia even kort schudde. Onbewust bestudeerde ze de houding van Earia. Ze had een glimlach op haar gezicht. Ze zag er vriendelijk en aardig uit op die manier. Even dacht Celia of ze terug zou glimlachen. Ze besloot het niet te doen. Het zou een ongemakkelijke half gemaakte glimlach zijn die onecht en vreemd zou aanvoelen en vanaf de buitenkant er misschien zelfs een beetje creepy uitzien. Gelukkig nam Earia het woord weer. Celia knikte en gebaarde Earia voor te gaan waarna ze zelf ook bij het meer ging zitten. Toch stonden nog steeds al haar spieren gespannen, alsof ze elk moment overeind kon springen en haar zwaard trekken naar een nu nog onzichtbare vijand.

(Sorry voor het lange wachten)

PROFILE MAGICIAN

» Unspoken
» unspoken feelings
» Earia Izard
» Les: Music Theory || Earia
» So fate does excist...[Earia]

Unspoken words - Earia

Unspoken words - Earia

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen