Aleister .
 PROFILE Real Name : » dit account staat op (tijdelijk) in-actief. Posts : 69 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: » Dark & Water.Klas: » Master Salvador.Partner: » -
 |  Onderwerp: » bitter cold. }--& nocte.  vr dec 27 2013, 20:44 | |
| Het was fris. Meer dan fris, het was koud. Aleister sloeg zijn armen nog iets strakker over elkaar, maar de wind die aan zijn haar trok en in zijn gezicht sneed was genadeloos en zoog alle warmte uit hem. Hij had niet verwacht dat het zo koud zou zijn, vandaar dat hij alleen maar vingerloze handschoentjes en zijn winterjas had aangetrokken. Hij had de kou kunnen verwachten; In de nacht was er sneeuw gevallen, een behoorlijke laag en nog steeds bedekte het de grasvelden en liet het een dikke deken achter op het Kasteel achter hem. Aleister hoefde echter, in tegenstelling tot veel van zijn medeleerlingen, niet door de sneeuw te zwoegen. Met lichte zwaaitjes van zijn hand kon hij het water in de sneeuw sturen en zo een pad vrijmaken.
Het meer aan zijn linkerzijde was nog niet bevroren. Nog één koude nacht en het eerste laagje frost zou waarschijnlijk verschijnen op dat grote meer. Soms vroeg Aleister zich af of er wezens op de bodem van het meer leefde en wat zij deden wanneer het oppervlakte bedekt was met een dikke laag ijs. Niet dat het hem nou zoveel uit maakte, ze vonden vast wel een manier om te overleven. Als er iets was. Misschien was het wel dood daar beneden, waren slijmerige planten de baas onder water. Het maakte hem echt niet uit.
Zijn wandeling zou kort duren. Hij vond niks aan deze kou, zat veel liever in het Kasteel bij de haard. Aleister liet zijn handen zakken en deed ze in zijn jaszakken in een poging ze iets warmer te krijgen. Zijn linkerhand voelde plotseling een rond -- ding, in zijn zak. Zijn ijsblauwe ogen (die goed bij dit weer pasten) keken even omlaag. Oh, tuurlijk. Hij had een appel meegenomen, om op te eten bij het meer. Helemaal vergeten. Die kon hij dan maar beter nu opeten, aangezien zijn plannen veranderd waren.
Net toen Aleister zijn tanden in het stuk fruit zette, dacht hij achter zich iets te horen. Even keek hij om, kauwend op een stuk van de frisse, sappige appel. Hij streek zijn zilverpaarse haren uit zijn gezicht; de wind was wild en haalde het flink door de war, maar het stoorde Aleister niet echt. Hij zag echter niets. Was de wind, dan, dacht hij terwijl hij licht zijn schouders ophaalde. Wie was dan ook gek genoeg om in deze kou naar buiten te gaan? |
|
