Disasterology|| Open

Hoe was het mogelijk, hoe had hij het in zijn domme kop kunnen halen om naar een plek af te reizen waar het krioelde van de mensen? Was het gewoon omdat hij acceptatie wilde hebben? Het was best lang geleden dat hij nog contact gehad had met mensen. De laatste persoon waar hij echt had mee kunnen praten, was Amelia geweest en die was ondertussen ook al volwassen en had eigenlijk helemaal geen tijd meer voor hem gehad. Dat was ook een van de redenen dat hij besloten had om naar Starshine Academy te komen om de vrouwe van de lucht bij te staan. Riku was zich langzaam steeds eenzamer gaan voelen en had op het randje van depressie gestaan. Als hij niet snel iets gevonden zou hebben om te doen, had hij vast en zeker geprobeerd om zichzelf van kant te maken. Dat was de kant van de jongen die niet veel mensen achter hem zouden zoeken als ze hem een beetje zouden kennen: de depressieve zielenpoot. Ondanks dat heel zijn gezicht, of toch zeker de helft, achter een masker verborgen was, hoorde je wel altijd aan zijn stem dat er gewoon een grijns op zijn gezicht stond. De jongen was gewoon niet iemand die snel zijn emoties liet zien en het leven gewoon een grote grap vond. Het was een spelletje, het soort spelletje dat je alleen kon winnen als je je er niet te serieus mee bezighield. Technisch gezien had hij dat spelletje al half geworden daar hij nooit meer ouders zou worden en altijd in het lichaam van een zestienjarige zou blijven zitten. Het was misschien een goed iets dat hij voor zijn leeftijd redelijk groot was geweest zodat het niet altijd direct te zien was dat hij er nog altijd uitzag als een zestienjarige. Opzich vond hij het eigenlijk niet zo heel erg om er zo uit te zien daar mensen hem daardoor makkelijk konden onderschatten. Riku had zijn magie tot nu toe misschien nog niet zo heel veel gebruikt, maar dat wilde niet zeggen dat hij er niets van kon.

Met een lichte schok landde het toestel op de lanceringsplaats en haalde de jongen uit zijn gedachten. De mensen om hem heen leken niet eens te beseffen dat de shuttle geland was daar ze nog altijd veel te druk bezig waren met staren en met elkaar te fluisteren. Pas toen Riku opstond en de rugzak van de plaats naast hem afhaalde, leken ze tot de conclusie gekomen te zijn dat ze er al waren. Zijn mondhoeken krulden achter het masker om in een grijns toen ze iets of wat onhandig hun spullen begonnen te pakken. Hij had er niet echt problemen mee als mensen hem zo zaten aan te staren, de gevolgen waren vaak gewoon zo hilarisch dat hij vergat om zich eraan te irriteren. Zo was er ook ooit iemand tegen een lantaarnpaal opgebotst waarna er een heleboel mensen waren die de man gewoon hadden uitgelachen. Daarbij nam hij het de mensen ook niet echt kwalijk, zou zelf waarschijnlijk ook wel beginnen te staren als hij iemand dag in dag uit met een masker zag rondlopen. De mensen zouden blij moeten zijn dat hij een masker droeg, anders zouden ze net als iedereen vroeger zijn weggeloven. Ok, in die tijd waren de mensen misschien een beetje geloviger dan nu, maar zelf nu zou niemand bij hem in de buurt willen komen als hij zijn masker niet droeg. Het was iets waar zich allang bij neer had gelegd.

Het duurde niet geweldig lang voordat hij het gebouw gevonden had met behulp van een paar aanwijzingen van voorbijgangers. Nu hij er zo over nadacht was het eigenlijk zelfs simpel om te vinden als je maar een beetje zocht. Eerst moest je gewoon het dorpje door, links afslaan en dan gewoon altijd rechtdoor blijven lopen totdat je het kasteel zag. De aanblik van het immense gebouw, zorgde ervoor dat hij voor de poort bleef staan en zijn hoofd in zijn nek legde om het hele ding te bewonderen. Misschien zou hij zich hier nog wel kunnen amuseren, er een soort nieuwe thuis van maken daar het wel de bedoeling was dat hij hier een tijdje bleef. Hopelijk viel de vrouwe van de lucht mee qua karakter, was zo niet zo’n brompot zoals hij al een paar mensen was tegengekomen. Nog altijd onder de indruk van de school, zette Riku zijn voeten terug in beweging en liep het grasveld op dat deel uit maakte van het terrein. Het licht ruisen van water trok zijn aandacht en onbewust boog hij af naar het geluid. De jongen had water altijd al fascinerend gevonden, hoe verwoestend het in een groot aantal kon zijn. Het grote meer dat langzaam voor hem opdoemde, zag er bijna nog magischer uit dat het hele schoolgebouw. Aan de rand bleef hij staan en bekeek zijn rimpelige spiegelbeeld terwijl hij een stukje vooroverboog. Iemand die tegen hem opliep, zorgde ervoor dat het water ineens in een snel tempo dichterbij kwam en met heel zijn hebben en houden viel hij het water in. Gelukkig was de papierversie van het masker dat zijn gezicht verborg geëvalueerd naar een plastieken zodat het door al dat water niet kapot zou gaan. Vloekend en sputterend kwam Riku terug boven water om daarna direct weer kopje onder te gaan omdat hij nooit echt fatsoenlijk had leren zwemmen. Gelukkig voor hem was hij niet ver van de rand vandaan gevallen en wist hij zijn vingers na een paar verwoedde pogingen. Zichzelf uit het meer trekken was toch weer iets anders, maar hij ging toch niet meer kopje onder. Het masker was een klein stukje verschoven waardoor je een deeltje van zijn mond kon zien die in een chagrijnige streep getrokken was. “Was dat nu echt nodig?” Met een soepel gebaar wist hij het masker terug fatsoenlijk op z’n plaats te zetten zodat de wat verder opengescheurde mondhoeken niet meer te zien waren.

_{"H-Het spijt me," mompelde de witharige jongen, terwijl hij een snelle buiging maakte en zijn voeten in beweging zette en er vandoor ging. Damn, de jongen die hem eerder was opgevallen was nu uit Clear's gezichtsveld verdwenen. Een jongeman, zijn lengte gaf aan dat hij waarschijnlijk een tikkeltje ouder was dan Clear hemzelf, maar dat was niet wat hem was opgevallen. De jongeman droeg een masker waarmee zijn gezicht bedekt was. Hij deed hetzelfde als Clear, zijn gezicht bedekken. De jongeman had echter een ander soort masker op zijn gezicht dan de witharige jongen hemzelf. Hij droeg vaak een zwart gasmasker, waar hij zo zijn redenen voor had. Een zucht glipte tussen zijn schrale lippen door. "Jep.. Ik ben hem kwijt.." Even krabde hij zijn achterhoofd met zijn arm, waarna hij die voor zich uit stak en in een vuist drukte. "Don't give up, Clear. You can find him back!" Rare gast, dachten veel mensen om hem heen. Zo fluisterde menig mens dat ook tegen elkaar, aangezien hij midden in de mensen massa stond. Tja, als je heel erg in je eigen hoofd bezig was met je gedachten kwam het wel eens voor dat je een stomme actie uitvoerde terwijl mensen je ongegeneerd aanstaarden. Toen het hem ook opviel dat hij was opgevallen, meer dan normaal, boog hij snel zijn hoofd. "S-Sumimasen," fluisterde hij geschrokken waarna hij zich uit de voeten maakte, weg van de menigte.

Hij viel al op dankzij het gasmasker wat hij vaak droeg, maar om zo erg op te vallen.. Daar had hij geen behoefte aan. Hij slikte even en liep richting de school, weg uit het dorpje. De zoektocht naar de masker-man was afgeblazen, had Clear zojuist besloten. De schaamte was hem te veel geworden, misschien zelfs te veel om terug te gaan naar zijn slaapkamer.

BAM. Uit het niets verscheen er een figuur voor de ogen van de witharige jongen, maar hij had dit veel te laat door, waardoor hij met volle vaart tegen de persoon aanbotste. Hij was zo in gedachten verzonken geweest, dat het hem niet eens was opgevallen dat hij bij het meer was aangekomen én dat hij tegen een figuur was op gebotst. Natte spetters kwamen tegen zijn masker aan, wat ervoor zorgde dat Clear besefte dat de persoon in het water was beland. In plaats van zijn hand uit te steken en de persoon het water uit te helpen, stond hij daar maar met wijd opengesperde ogen en een opengevallen mond te staren. Licht trillende handen, en een wat hectische ademhaling. Eenmaal bijna op de oever, had Clear pas door wie het precies was die hij zojuist in het water had geduuwt. "Masker-man," fluisterde hij. Een sacherijnig spleetje wat waarschijnlijk een mond moest voorstellen, was te zien van onder het masker.

Eenmaal volkomen op de oever trok masker-man zijn masker recht waardoor het sacherijnige stukje mond weer verdween. “Was dat nu echt nodig?” Klonken zijn woorden. Zijn ogen, die al op z'n wijdst waren opengesperd, schreeuwden paniek. Natuurlijk kon de man die niet tot vrijwel niet zien dankzij het gasmasker. Paniekerig begon de witharige jongen adem te halen. "H-Het was niet.. I-Ik.. Ik Bedoel.. N-Nee.. H-Het spijt me.. I-Ik.." Hij stotterde van alles en nog wat door elkaar heen en kon niet uit zijn woorden komen. Uit paniek zakte Clear door zijn knieën, sloeg zijn armen over zijn hoofd en kneep zijn eerst wijd opengesperde ogen stevig dicht. "Het spijt me, wees niet kwaad!" Werd er in paniek geschreeuwd.

-Uwehh. Na een jaar weer posten, hij faalt. sorry Kaat-}

Misschien was het echt beter geweest om gewoon in die boomhut te blijven wonen en zich af te zonderen van de maatschappij. Daar werd hij tenminste niet nagekeken en wezen mensen niet zo naar hem als hij voorbij wandelde. Zelf als hij nog geeneens iets zei, verklaarden mensen hem al voor gek. Ok, het kwam niet zoveel voor dat iemand constant met een masker op z’n gezicht rondliep, maar was dat een reden om direct vooroordelen te hebben? Misschien konden al die mensen wel gedachten lezen of iets dergelijks en wisten ze dat hij technisch gezien niet echt menselijk meer was. Daarom liepen ze met een grote boog om hem heen van zodra ze konden of bogen ze hun lichaam zo dat ze hem zeker niet zouden moeten aanraken. Ze moesten hem hier waarschijnlijk zelfs niet eens hebben en zouden ze hem alleen maar vies nakijken. Hoe langer Riku erover nadacht, hoe liever hij eigenlijk terug in de shuttle zou stappen om terug naar Puffoon te gaan terwijl hij naar zijn spiegelbeeld keek. Als je heel goed keek, kon je een stukje van zijn ogen door de gaten in het masker onderscheiden, maar je kon alleen maar gissen naar de kleur ervan. Er waren veel mensen die dachten dat hij een erg donkere oogkleur had, sommige zeiden zelfs dat heel zijn oog zwart was. Wel, ze konden er niet harder naast zitten. Ondanks het feit dat hij zich soms best ‘demonisch’ kon gedragen, had hij een normale oogkleur. Groen wel te verstaan met wat gouden spikkeltjes in het midden.

Ruw werd de jongen uit zijn gedachten gehaald toen iemand tegen hem aanliep en hij zonder pardon in het water belandde. Een hele reeks woorden die zijn moeder vroeger waarschijnlijk spontaan een hartaanval zouden hebben bezorgd, rolden over zijn lippen heen van zodra hij bovenkwam. De woordenstroom werd ook meteen terug afgekapt toen hij weer kopje onder ging om daarna terug schaamteloos hervat te worden. De helft van de woorden werden in een zuidelijk dialect -dat op Puffoon eigenlijk al een tijdje niet gebruikt werd- geroepen waardoor eventuele mensen die voorbij kwamen amper wisten wat er juist geroepen werd. Spijtig genoeg voor Riku had niemand ooit de moeite genomen om hem te leren zwemmen, maar de aanpassingen die de ‘dokters’ aan zowel zijn lichaam als heel ziel gedaan hadden, zorgde ervoor dat hij best snel reageerde en het na een tijde voor elkaar kreeg om de rand vast te pakken en zich uit het water te hijsen. Vanaf het moment dat hij terug helemaal op het droge was, nam hij de moeite om zijn masker terug fatsoenlijk op zijn gezicht te zetten en de persoon voor hem voor het eerst aan te kijken. Het eerste dat Riku opviel was het gasmasker dat het gezicht van de jongen volledig verborg en onbewust gleed er een glimlach over zijn lippen heen. Hij was dan toch niet de enige die zich verstopte achter een masker, al had hij waarschijnlijk een hele andere reden dan de jongen voor hem. Natuurlijk kon het heel goed zijn dat diens gezicht er ook niet echt meer uitzag zoals het zou moeten, maar volgens hem was die kans maar klein. De meeste mensen wiens gezicht wat verminkt was, hadden die verminking meestal opgelopen in een brand of iets dergelijks en niet door allerlei experimenten.

De paniek die duidelijk in de stem van de jongen te horen was, zorgde ervoor dat Riku voor een moment verstijfde en zich pas weer kon bewegen toen de jongen uit blinde paniek door zijn knieën heen zakte. Het chagrijnige verdween volledig uit zijn houding en onwillekeurig knielde hij op zijn beurt voor de jongen neer. Riku had hem echt niet van streek willen maken en niet alleen omdat deze knul net als hij een masker droeg. Het was in de tweede plaats ook de eerste persoon die hij binnen het schoolterrein was tegengekomen en zijn eerste kans om vriendschap te sluiten. Zachtjes klemde Riku zijn vingers om de polsen van de jongen heen en probeerde zijn handen voorzichtig weg te trekken. “Het is ok, het was niet expres.” Het was best raar om zelf eens iemand gerust te stellen terwijl anderen dat redelijk veel bij hem gedaan hadden. “Het kon iedereen gebeuren.” Riku deed echt zijn best om aardig te zijn, maar kon er toch niets aan doen dat er een zachte spottende toon in zijn stem te vinden was. Hij deed moeite om deze te maskeren, maar het was echt moeilijk om iets eruit te werken als je al zolang je je kon herinneren op die manier sprak. “Mijn naam is Riku, aangenaam.” Hij had mensen zichzelf wel eens horen voorstellen als het gesprek een beetje stroef ging. Daarbij was het ook makkelijker als je elkaar bij naam zou kunnen aanspreken, toch?

_{Was het niet gewoon beter om zelf in het water te springen? Met een ijzeren boei om z'n voet gebonden natuurlijk, zodat hij gemakkelijk naar beneden zou zinken en niet meer naar boven zou kunnen komen. Water zou zijn mond vullen, langzaam zouden zijn longen verlangen naar lucht. Het zou voelen alsof zijn ogen uit z'n kassen zouden scheuren, paniek zou het lichaam van de jonge jongen overnemen. Hersenen die zichzelf langzaam zouden uitschakelen, alles werd zwart. En uiteindelijk was alle pijn en verdriet weg. Een klein beetje angstaanjagend, zouden de meeste mensen vinden. Echter stelde het Clear gerust, dit soort gedachtes. De jongen had al vanaf kleins af aan last van morbide gedachtes, altijd gefascineerd geweest met de dood. Zijn ouders vonden het maar raar, begrepen niet waarom hij tekende wat hij tekende, begrepen niet waarom het rustgevend was wanneer hij zijn eigen donkerrode bloed uit zijn lichaam zag druppelen. Hij was niet menselijk, werd hem gezegd. Toch, het rode bloed wat wel eens uit zijn wonden druppelde bewees het tegendeel. Hij was wel degelijk menselijk, zijn bloed was immers net zo rood als die van de rest van de mensheid. Wanneer hij dan ook weer eens werd gepest, wanneer er weer eens werd gezegd dat hij niet menselijk was, beet hij wel eens in zijn pols. Rood bloed zou er dan stromen, hij zou het laten zien aan de andere kinderen. "Kijk, ik ben wel menselijk. Net als jullie heb ik rood bloed. Kijk maar, ik bloed," waren bijvoorbeeld een van de vele zinnen die hij had gesproken. Niet begrijpend keek hij dan veelal de kinderen na, die gillend weg renden. Leraren hadden hem er vaak genoeg over aangesproken, maar Clear begreep het niet. Hij moest toch immers laten zien dat hij wel degelijk een ziel had, en net zoals de rest van de mensheid bloedde en pijn kon hebben?

Met de handen voor zijn ogen, schoten allerlei gedachten door zijn hoofd heen. Zou de jongen hem pijn doen? Zou hij gestraft worden? Angst vulden zijn lichaam, waarna er zachtjes gekerm uit zijn mond kwam voortvloeien. "Iie, dame," sprak hij in zijn moedertaal. "IIE!" Een luide schreeuw verliet zijn mond, angst maakte hem trillen. Op dat moment voelde hij een stel vingers rond zijn polsen klemmen. Schichtig keek hij omhoog, als een muis in de val. “Het is ok, het was niet expres.” Sprak de jongen. Verbaasd keken zijn ogen richting het masker. "N-Nee.." stotterde hij. Zijn stem was redelijk misvormd door het gasmasker, waardoor het hol klonk. De stem van masker-man klonk ietwat spottend daar in tegen, maar daar kon Clear nog door heen prikken. Woorden deden geen pijn, daden daar in tegen.. Daar was Clear bang voor. Voor de pijn van daden, niet die van woorden. “Het kon iedereen gebeuren.” Sprak het masker. Een klein knikje was wel van zijn plaats, dus deed Clear dat. Toch voelde de aanraking van masker-man niet geweldig, de situatie kon altijd nog veranderen in iets wat wel fysiek pijn zou doen. Voorzichtig probeerde de witharige jongen zijn polsen uit de greep van masker-man te rukken. Hint hint. Sinds zijn stem werd vervormd door het masker, en zijn ouders hem op het hart hadden gedrukt dat wanneer hij zich voorstelde, zijn masker af moest. In een slome beweging griste hij het gasmasker van zijn hoofd af, waarna hij masker-man met een verloren, puppy-achtige blik aankeek.

Ondanks dat Clear er zelf nooit bij stil stond, was hij niet bepaald lelijk. Logisch dan ook, dat hij genoeg aandacht kreeg van het mannelijke geslacht kreeg, sinds hij zelf openlijk was over zijn seksualiteit. Dat was, daar in tegen, alleen wanneer hij zijn masker niet droeg. Met masker op, bleven de meeste mensen wel uit zijn buurt. Ze keken wel uit, wie weet wat zo'n rare gast wel niet zou doen. Niet dat hij ooit een relatie had gehad met iemand anders dan.. Je weet wel. Ondanks zijn looks, wisten de meeste mensen zijn gedrag en attitude niet te waarderen.
Zijn gedachten werden weer naar de realiteit getrokken toen masker-man weer begon te praten. “Mijn naam is Riku, aangenaam.” Een klein glimlachje speelde er op het gezicht van de jongen. "Clear," sprak hij bijna fluisterend. Hij stelde masker-man, oftewel Riku, zeer op prijs. Iemand die niet angstig wegrende. "Achternaamloos, trouwens." Met een snelle hand ging hij door zijn eigen haren heen, waarna hij in een diepe buiging ging zitten. "H-Het spijt me. Het was niet de bedoeling." Schichtig, zoals vaak, gluurde Clear naar Masker-man, pardon, Riku. Ouch, deze houding zat niet echt heel erg comfortabel. Op staan was wel nodig, dus deed Clear dat. Eventjes de benen strekken. Zijn ogen, rustig op Riku gericht, onderzochten de gestalte. Hij had hem nog nooit gezien, deze jongen. "Maske-- Ik bedoel, Riku. In welke klas zit je? Ik heb je hier nog nooit gezien."}

Zijn eerste keer buiten de veilige ‘zone’ van Puffoon en hij werd al meteen het water in geslingerd. Als de persoon die daar verantwoordelijk voor was nu geen masker had gedragen en een andere magiesoort had gehad, was de kans groot geweest dat deze nu een heleboel scheldwoorden naar zijn hoofd geslingerd had gekregen. Het feit de jongen direct angstig in elkaar gekrompen was, zorgde er ook wel voor dat hij de woorden die op het puntje van zijn tong gelegen hadden, inslikte en in plaats daarvan voor de onbekende neerknielde en deze ervan probeerde te overtuigen dat alles wel goed kwam. Het stak echt dat de witharige jongen serieus bang van hem leek te zijn, net als al die andere mensen van zodra hij ontsnapt was en aan de buitenwereld zijn gezicht had laten zijn. Riku wilde niet dat zoiets nog iets gebeurde, vandaar dat hij zijn vriendelijke kant toch eens bovenhaalde in plaats van direct een bijdehandte opmerking te plaatsen zoals hij meestal zou doen. De stem van de jongen klonk bijna net zoals Riku zich voelde: leeg, maar dat zou vast wel door het gasmasker komen dat heel zijn gezicht bedekte. Ergens deed hij hem echt denken aan een verloren jongetje dat zijn moeder kwijt was en de enge wereld voor een paar minuten alleen moest trotseren. Riku zelf was vroeger meer een vaderskind dan een moederskind geweest, waarschijnlijk omdat zijn moeder al redelijk vroeg gestorven was en hij dus het grootste deel van zijn jeugd bij zijn vader had doorgebracht.

Toen de jongen wat met zijn handen draaide in een poging om aan Riku’s greep te ontkomen, liet hij deze los en liet zijn armen langs zijn lichaam naar beneden vallen. Zijn veel te magere lichaam waardoor iedereen dacht dat een zuchtje wind genoeg was om hem omver te kegelen. Het was nu niet zo dat hij helemaal uitgemergeld was, maar het was toch niet echt gezond. Gelukkig zorgde de trui ervoor dat het amper te zien was en mensen er dus niet al te veel van konden zeggen.
Iets of wat verbaasd keek Riku toe hoe de jongen het gasmasker van zijn gezicht haalde. Het had voor hem heus niet gehoeven omdat hij zelf nooit echt moeite zou doen om het zijne weg te halen. Deze keer had hij echt geen zin in gegil of mensen die gingen roddelen waardoor binnen te kortste keren heel de school zou weten wat er zich juist achter het masker bevond. Niet dat hij dacht dat deze persoon snel zou gaan roddelen, maar je wist maar nooit. Pas na een tijdje had hij door dat hij aan het staren was en beschaamd wende hij zijn blik snel weer af. Riku was er zeker van dat zijn wangen momenteel een rode kleur hadden, maar zelf dat was niet te zien door het katvormige masker dat hij droeg. Om zich toch een beetje te herstellen, stelde hij zichzelf dan maar voor. Hij wilde best graag weten hoe de persoon tegenover hem heette en hij had van andere mensen gezien dat als je jezelf voorstelde, de ander dat meestal ook zou doen. Triomfantelijk richtte hij zijn blik dan ook terug op de jongen toen deze zich voorstelde als Clear, met een stem die toch een stuk natuurlijker klonk dan daarnet.

“Join the club,” reageerde hij op de woorden dat Clear blijkbaar geen achternaam had. Riku had zijn achternaam al heel erg lang niet meer gebruikt, net als zijn geboortenaam. Die twee namen deden hem veel te hard denken aan zijn vader en de gedachten aan de man deden gewoon veel te veel pijn. Het soort mentale pijn dat hij tegenwoordig gewoon niet meer kon verdragen. Dan werd hij echt serieus hysterisch en dan kon je beter bij hem uit de buurt blijven. Zacharie Fawkes was al een tijdje dood en de kans was klein dat hij ooit nog terug zou komen. “Vergeven en vergeten. Ik leef toch nog?” Clears houding deed hem nogmaals verbazen. Het was net alsof hij tegenover een Legendarische Magician of iets dergelijks stond en deze net grandioos beledigd had. Riku vroeg zich net af of die houding niet erg oncomfortabel zat toen Clear zelf al overeind krabbelde. De jonge man ging op zijn beurt terug fatsoenlijk overeind staan, vergezeld door een zachte krak die afkomstig was uit zijn knieën. Nadat Clear een vraag had gesteld, was het een kort moment stil voordat Riku zijn hoofd schudde en zijn vingers voor hem in elkaar verstrengelde. “Ik ben nog maar net aangekomen, dus het is normaal dat je me nog nooit gezien hebt.” De vraag over in welke klas hij zat, liet hij even onbeantwoord terwijl hij wat zenuwachtig heen en weer schuifelde. Was het wel een goed idee om te zeggen dat hij geen leerling, maar een adviseur was? Wat als Clear daarna helemaal niets meer met hem te maken zou willen hebben? Mensen die hem een beetje kenden zouden het niet snel geloven, maar dat waren echt de dingen waar hij zich telkens weer druk over maakte, of mensen hem mochten of niet. Hij zorgde er soms wel voor dat hij echt onuitstaanbaar was, maar dat was gewoon zijn karakter. “Ik kom hier niet om les te volgen, maar voor de Vrouwe van de lucht… als haar adviseur.” Deze keer was het zijn beurt om zijn stem een stuk zachter te laten klinken en de spottende toon er bijna volledig uit te werken. Het was niet zijn bedoeling om spottend te klinken, zeker omdat het dan nog al eens ongeloofwaardig kan overkomen. “Wat dus betekend dat ik misschien niet honderd procent menselijk ben.” Hij zou het er maar direct bij zeggen, hoopte ook vurig dat hij Clear daar niet mee had weggejaagd.

_{Het was niet zo dat het leven een slechte plaatst was, de mensen die op deze aardbol liepen en hun leven moesten leiden, díe waren af en toe nog wel eens slecht. Nee, Clear verafschuwde het leven niet, zelfs niet de menselijke wezens. De jongen dacht dat alles zijn schuld was. Een aardbeving waardoor honderden, nee duizenden, mensen hun leven verloren, was zijn schuld. Een overval in een lokale winkel, zijn schuld. Er was totaal geen aanleiding voor hem om zich schuldig te voelen, hij had er immers helemaal niets mee te maken. Dit was immers altijd al zo geweest, van kleins af aan. Wanneer zijn ouders weer eens ruzie hadden, zou hij in een hoekje gaan zitten. "Alsjeblieft.. Stop het, stop! Het spijt me zo erg.. Het spijt.. Gomen.." Huilend. Smekend. Schreeuwend. Hij had niets met de ruzie te maken, maar de gutfeelings vertelden hem dat het allemaal zijn schuld was. Alles. Clear was een mislukkeling, een totale mislukking. Hij kon niets. Geen vrienden, geen goede cijfers, iedereen was bang voor hem en in het dorpje waar hij was opgegroeid, noemde iedereen hem iets onmenselijks. En dat allemaal dankzij het feit dat hij een albino was. Rode ogen, wit haar, een bleke huid. Allemaal om die simpele, kleine, onoverkoombare dingetjes. Dingen waar Clear niets aan kon doen, maar ondanks dat werd de jongen toch als uitschot behandeld, in het kleine, gelovige dorpje waar hij opgroeide. Het moment dat hij te horen kreeg dat zijn bestemming Starshine zou zijn, sprong hij dus wel te begrijpen van vreugde in de lucht. Een nieuwe start, een nieuw begin! Een fris, nieuwe begin.. Iets waar hij altijd al op had gehoopt. Helaas ging het ook op Starshine niet helemaal lekker.

Een zwarte raaf scheerde vlak langs zijn hoofd. Het zou zomaar eens een leerling kunnen zijn, in zijn of haar dierlijke vorm. Je wist het hier nooit, wat mens of dier was. Een glimlachje vestigde zich op het gezicht van Clear. Masker-man, oftewel Riku, bleek helemaal niet zo eng te zijn als hij wel niet dacht. Misschien, heel misschien, zou hij voor één keer niet als uitschot behandeld worden, dat zou heel fijn zijn. Zo te horen had Riku ook geen achternaam. Officieel had Clear geen achternaam meer, maar hij was niet zonder geboren. Sinds zijn ouders hadden gezworen dat hij niet meer hun zoon was, werd hij door zichzelf en andere Clear genoemd. Het deed hem zeer goed om te zien hoe normaal de jongen tegen hem deed. "Ik ben nog maar net aangekomen, dus het is normaal dat je me nog nooit gezien hebt." Eventjes hield hij zijn hoofd schuin, waarna hij vriendelijk naar Riku glimlachte. Een brede, vrolijke glimlach. "Welkom op Starshine dan! Op welke school zat je hiervoor,als ik vragen mag, Riku?" Bladeren ritselden in de wind, die nu ze midden in de herfst waren beland, krachtig zijn weg over het land maakte. Soms waren de windhozen zo krachtig dat je bijna omviel als je ietwat tenger was. Het leek erop dat Riku één van die mensen zou zijn. Schriel, klein, door zo'n enorme windhoos zou de jongen zeker zijn evenwicht verliezen en op de grond belandden. Clear zelf was niet de dikste, maar ook hij had moeite om rechtop te blijven staan met de windhozen die wel eens voorkwamen. Het meer was omringd met bomen, dus zo erg was het hier nou ook weer niet. Het was te doen, om zo maar even te zeggen. Maar af en toe was er nog steeds een flink windvlaag die de weinige bladeren die nog aan de vrijwel kale bomen zat wegblies. Het was dan ook wel redelijk koud, en de wind maakte het er niet bepaald warmer op, zoals je misschien wel al had verwacht. Logisch ook, maar toch. Soms moet je logische toch nog even melden, gewoon voor het geval dat. Met ietwat trillende handen stopte Clear zijn gasmasker in zijn tas, zodat deze uitbulkte. De tas was te klein, het was maar een klein schoudertasje. Boeken pasten er nog net in, maar een gasmasker? Dat werd een probleem.

Nadat het gasmasker half in de tas was verdwenen, keek Clear weer naar het Riku persoon, afwachtend om te horen in welke klas hij zat en op welke school hij hiervoor had gezeten, aangezien die vragen nog onbeantwoord waren. Een stilte vloog tussen beide jongens in, waarna een zachte, klein beetje fluisterende stem, deze stilte doorbrak. Dat was nog eens iets wat je onverwachts kon noemen. Een schok ging door het lijf van de albino heen, trillend en met grote ogen keek hij naar Riku, wie hij niet meer in de ogen durfde aan te kijken. Een.. Adviseur. Deze jongen, die hij net in het water had geduwd, was een adviseur. Van de vrouwe van het Lucht, wel te verstaan. Wat voor een enorme oelewapper kon Clear wel niet zijn? Zo onbeleefd spreken tegen een ware adviseur! Dat was onacceptabel, hij had het weer eens goed verknalt. Good job, Clear! Zijn ogen keken die van Riku nog steeds niet recht aan, zijn handen en lichaam trilden, niet meer alleen van de koude windvlagen. Het was geen angst, waarvoor het misschien wel opgevat zou kunnen worden, het was iets totaal anders. Meer iets van schok, of woede. Woede jegens hemzelf. Clear was echt in de verleiding om zichzelf een keiharde dreun in het gezicht te geven, maar tegelijkertijd was hij ook weer teleurgesteld. De enige persoon die hem tot nu toe als een normaal iemand had behandeld, bleek een adviseur te zijn. Ze waren van een totaal ander niveau. Adviseur en leerling. Leerling en adviseur. Riku drukte nog even uit dat hij niet menselijk was. Dat was nog wel het laatste waar Clear zich zorgen om maakte, op het feit na dat Riku hem meer dan waarschijnlijk iets serieus ernstigs aan zou kunnen doen. Hij had het verknald, compleet verknald. Clear was er zeker van, en wilde dus ook zo snel mogelijk weg. Een zo'n diep mogelijk buiging werd door Clear geproduceerd richting de adviseur, waardoor het gasmasker uit de tas viel. Beschaamd en blozend liet hij deze heel even voor wat het was. "H-Het spijt me, meneer. Sorry dat ik u zo onbeschoft heb behandeld, ik zal u zeker niet meer lastig vallen," sprak hij zo snel en beleefd als hij kon. Zijn stem was bijna tegen huilen aan, dus griste hij snel zijn gasmasker van de grond af en snelde zich weg van Riku. Helaas was Clear niet de handigste, en die windvlaag hielp ook niet echt mee. Met een grote kracht werd Clear door de wind het water in geduwd. Een paar seconde daarvoor had hij zijn gasmasker van schrik al laten vallen, waardoor deze veilig op het droge bleef. Clear daar in tegen, die werd kletsnat. De jongen had nooit leren zwemmen, aangezien niemand ook maar een stap bij hem in de buurt wilde komen. Hij was een eindje bij de oever vandaan, waardoor hij niet bij de rand kon om zich omhoog te trekken. Echter kon je op de plek waar Clear nu in het water was beland wel degelijk staan. Een echt probleem, op het nat zijn na, was er dus niet. De schok echter, die was voor hem te veel waardoor hij niet door had dat hij kon staan. Spartelend probeerde hij boven water te blijven, terwijl zijn mond zich telkens weer vulde met water wanneer hij kopje onder ging. Om hulp willen schreeuwen, maar het niet durven. Riku zou hem niet helpen, die kon wel met een studentje minder. Wat een rottige situatie was dit. Shit.}

Vooroordelen, elk mens had ze wel. Het was zo makkelijk om iedereen gewoon in hokjes te proppen en hen daar ook te laten. Kleineren gebeurde eigenlijk alleen bij personen die anders waren, niet normaal. Anderen zouden die persoon alleen maar beginnen te pesten omdat ze bang waren voor hetgeen dat ze niet kende. Dat was vroeger zo en Riku wilde zijn leven erom verwedden dat dat de dag van vandaag ook nog altijd zo was. De raaf die langs Clear’s gezicht scheerde, kreeg een kort moment de volledige aandacht van de jongen en een paar seconden volgde hij het dier zwijgend met zijn blik. Riku kon zelf ook vliegen als hij wilde, maar niet zoals een vogel. Hij had veel meer gewicht dat hij met zich mee moest dragen en een vogel zou veel verder raken dan hem. Daarbij konden vogels ook gewoon wegvliegen van hun problemen terwijl hij alles maar tegemoet moest komen. Pas toen hij zijn antwoord gaf op de vraag die gesteld was, keek hij de jongen voor hem weer recht aan. De vraag over in welke klas hij zat, liet hij bewust open. Hij wilde Clear geen schrik aanjagen door te zeggen dat hij technisch gezien geen leerling was. Hij zag er misschien negentien uit, maar dat wilde niet zeggen dat dat zijn werkelijke leeftijd was. De volgende vraag die gesteld werd, zorgde ervoor dat zijn tanden in zijn onderlip wegzonken en de roestige smaak van bloed zich na een tijdje in zijn mond verspreidde. Hij zou makkelijk kunnen liegen, zeggen dat hij van een of andere kostschool in Puffoon kwam en het nog niet zeker was in welke klas hij terecht zou komen. Hij zou kunnen liegen, maar als de waarheid dan aan het licht kwam zou het de situatie veel moeilijker waren dan dat ‘ie nu was. Dus vertelde hij gewoon de waarheid, eigenlijk tegen al zijn principes in. Normaal zou hij zich er echt niets van aantrekken moest iemand het ooit te weten komen dat hij tegen iemand gelogen had, maar Clear was de enige levende persoon die hij hier was tegengekomen, de enige die niet met een wijde boog om hem heen liep en de moeite nam om toch een gesprek met hem aan te knopen.

Het nieuws leek toch niet in goede aarde te vallen bij de witharige jongen. Zijn hele houding veranderde, op de negatieve manier. Riku balde zijn handen tot vuisten toen Clear duidelijk maakte dat hij zo snel mogelijk weg wilde wezen. Misschien was het echt beter geweest om gewoon te liegen, dan had hij hem misschien niet zo hard laten schrikken en waren ze allebei met een gerust hart terug naar het schoolgebouw kunnen vertrekken. Nu ging dat niet echt meer gaan. Clear zag eruit alsof hij net de Vrouwe van de Lucht zwaar had beledigd en nu op een fikse straf wachtte terwijl hijzelf… Ja, wat was er nu met hem aan de hand? Het warme gevoel dat zich door zijn lichaam had verspreid van zodra het duidelijk was dat Clear er niet zomaar vandoor was gegaan en de moeite wilde nemen om hem te leren kennen, was opslag verdwenen en had weer plaats gemaakt voor de kilte die hij al jarenlang voelde. Riku bleef gewoon staan toen Clear zich resoluut omdraaide en echt niet snel genoeg weg leek te kunnen komen. De jonge man had zijn hoofd gebogen zodat zijn blik op de grond gericht was. Hij zou maar beter kunnen maken dat hij zijn weg naar de toren gevonden had om daar daarna waarschijnlijk nooit meer uit te komen. Het was misschien beter om gewoon boven te blijven waar de kans klein was dat hij nog iemand pijn kon doen of de stuipen op het lijf kon jagen. Daarbij zou hij zichzelf dan ook veel minder pijn doen dan dat hij nu deed.

Een verandering in de wind, iets redelijk zwaars dat langs hem heen leek te scheren, gevolgd door een plons zorgde ervoor dat Riku zijn hoofd met een ruk terug optilde. Het eerste dat hij zag liggen was een gasmasker, het gasmasker dat Clear net nog in zijn handen had gehad. Het geluid van opspattend water, loste de vraag al op waar de jongen heen zou kunnen zijn. Verschrikt draaide Riku zich om en in een reflex bracht hij zijn hand naar waar zijn mond zou moeten zitten. Als versteend bleef hij even staan kijken hoe Clear telkens weer kopje onder ging, maar weigerde om, om hulp te schreeuwen. De gedachte dat de jongne op een gegeven moment voor de zoveelste keer onder zou gaan, maar daarna niet meer boven zou komen, zorgde ervoor dat Riku toch langzaam in beweging kwam. Zonder echt na te denken, liep hij naar de rand van het meer en liet zich voorzichtig in het water zakken. Op dit deel kon hij nog makkelijk staan, waardoor het dus minder diep moest zijn dan het stuk waar hij eerder was in geduikeld. Voorzichtig begon hij te lopen, gleed soms uit waardoor hij alsnog kopje onder ging. Pas na de tiende keer kwam hij op het idee dat hij zijn magie zou kunnen gebruiken, het deel waar hij zich in de loop van de jaren in gespecialiseerd had. Best ironisch dat hij zo zijn best had gedaan om het onder de knie te krijgen om het daarna niet te gebruiken als hij het nodig had. Voor een kort moment sloot Riku zijn ogen zodat hij zich kon concentreren en met een zacht ‘plop’-geluidje was hij verdwenen. Er waren maar weinig luchtmagicians die wisten dat alles om hen heen trilde en dat ze die trillingen voor vanalles konden gebruiken. Het weten alleen was natuurlijk niet genoeg om er ook echt gebruik van te kunnen maken, maar het was een begin. Achter de witharige jongen kwam hij weer tevoorschijn en hij had zich al klaargemaakt om weer kopje onder te gaan toen hij merkte dat hij op dit deel ook nog kon staan. Voorzichtig zette hij zijn voeten dan ook neer op de zanderige bodem en zocht een houvast voordat hij zijn vingers om Clear bovenarmen klemde en hem zo boven probeerde te houden, er voor zorgend dat hij diens maaiende armen ontweek. “Rustig. Clear doe kalm, je kan hier staan!” De woorden werden bijna in het oor van de ander geschreeuwd, in de hoop dat hij tot hem kon doordringen. Het meenemen van een andere persoon was zo al moeilijk, maar als deze ook nog eens hysterisch aan het bewegen was, werd het bijna onmogelijk. De kans was groot dat het mis ging en ze misschien een deel van hun lichaam achterlieten. “Probeer te kalmeren, anders raken we hier nooit weg.” Het makkelijkst was om Clear gewoon een klap te verkopen zodat hij bewusteloos was en dus helemaal geen obstakel meer zou vormen, maar dat weigerde Riku te doen. Hij had de jongen al genoeg last bezorgd.

PROFILE MAGICIAN

» It's new and all... - open
» The one and the only... ||open||
» < Open > Don't take it away from me!
» so, who are you? || open.
» Let's try! Again.. {Open}

Disasterology|| Open

Disasterology|| Open

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen