Ritmische geluiden van een hand die in de maat op een strakgespannen herten vel sloeg weerklonken over het terrein. Het zorgde ervoor dat de vogels die kun nesten hadden gebouwd in de kleine beschutte openingen die de ruïne hen bood verschrikt opvlogen om daarna weer terug te keren als ze gewend waren geraakt aan het geluid. Eres veranderde het ritme en verplaatste haar hand achter de frame drum terwijl ze het instrument stevig tegen zich aan het gezet. Normaal gesproken zou ze bij lessen haar viool gebruiken. Dat instrument was haar vertrouwd en daar voelde ze zich veilig mee. Maar de les van vandaag was er één waar veel kracht bij van toepassing was. Het zou met elk instrument kunnen, maar de frame drum die Eres nú mee had genomen zou toch meer bijdragen aan de demonstratie dan haar sierlijke viool. Ze moest er immers rotsen met breken dacht ze met een flauwe glimlach. Tot rotsen zouden de leerlingen vandaag helaas niet komen. Dat vergde veel oefening en veel concentratie. Iemand die de spreuk pas leerde zou, als hij goed was, een grote steen in een paar stukken uiteen kunnen laten spatten. Maar behalve hen leren wat ze nu zouden kunnen vond Eres dat ze hen ook moest laten zien wat ze van hun eigen krachten konden verwachten na goed oefenen. Dat zou sommige leerlingen misschien aansporen om eens nader het vak muziek te bekijken. Het was meer dan alleen leren spelen op een instrument. Magische spreuken versterkt door muziek konden heel wat gewicht in de schaal leggen bij een echt gevecht. Weinig leerlingen waren zich daar bewust van. Dus had Eres deze les maar tussen de andere geplaatst. Het was geen doorsnee spreuk en vrij krachtig als je er goed mee was. Maar het zou ongetwijfeld veel interesse wekken. Eres veranderde opnieuw het ritme, en hoorde nu iets anders behalve haar trommelgeluid en de gebruikelijke geluiden uit de omgeving. Als ze niet van ritme was veranderd had ze het waarschijnlijk niet gehoord. Ze luisterde nogmaals. Ja, het waren inderdaad voetstappen.

Muziekles. Dat was dus een synoniem voor gratis punten. Gratis in de zin van: ervoor werken hoefde niet, enkel wat enthousiasme en creativiteit, zoals men dat noemde. Creatief, dat was een woord waarmee je haast alles goed kon praten. Ja, Allen en Charlie hadden de schilderijen op de derde verdieping eens extra gedecoreerd met snorren en baarden, terwijl het vrouwenportretten betrof of juist volle lippen en wimpers als het om dingen die je 'man' moest noemen zoals Savador ging. Jup, de schilderingen waren niet bestendig geweest tegen een combinatie van een kwast en hun uitbundige creativiteit. Zoals de geliefde hoofdmeester had mogen merken. Ah, de meeste kunstenaars werden tijdens hun leven miskend. Zoveel wist de jongen nog wel van de kunstgeschiedenis. Dus wellicht was er nog hoop voor master Savador en zouden de ondergekalkte lijsten over jaren miljoenen opbrengen. Dan mocht hij hen wel op zijn blote knietjes bedanken.. Al waren ze dan dood.

Muziekles dus. En deze keer geen chille jam-sessie in het lokaal, waarbij een beetje op een gitaar tokkelen al een goed cijfer opleverde. Nee, een spreuk zou hij leren. Alleen aanwezig zijn moest al wel genoeg zijn toch? Voor een zesje, een voldoende? Hij had geen al te hoge verwachtingen nee. En deze les zonder Charles werd nog saaier dan ooit tevoren.

Toch haastte de jongen zich redelijk opgewekt richting de ruïnes. Over de lange verlaten paden was zijn rode haar genoeg voor een opvallende verschijning. Haast aangekomen bij plaats van bestemming voelde hij de grond letterlijk trillen. Ok.. Aardbeving of iets ontzettend cools voor de les? Niet eens een tikje bang, de mogelijkheid dat het een aardbeving was boezemde hem nauwelijks angst in. Gewoon omdat hij ervan overtuigd was dat hem in dat geval op dit open terrein niets zou gebeuren. Dus waarom zou hij zich zorgen maken? In plaats daarvan kon hij het beter uitzoeken. Instrument of beving? Hij kon niet wachten om dat uit te vinden en liep nieuwsgierig verder. Zijn mond viel half open toen hij de blonde jonge vrouw aanschouwde. Ze had een soort trommel, wat de trillingen in de rond inderdaad verklaarde. Hij schraapte zijn keel, als om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Sneaky gedoe, nee dat was voor enkel acties en grappen gereserveerd. "Een hele goedemiddag, of ochtend, mevrouw. Laten we het maar gewoon op goedendag houden geloof ik." Hij grijnsde opgewekt. "De heer Springs meldt zich voor de cursus." Hij speelde officieel geen instrument, maar met zijn eindeloze feesten had hij in elk geval ervaring met ritmes en beats, dus een drum sprak hem wel aan. "Ik heb helaas mijn triangel niet bij me, anders hadden we een geweldige combi met de trommel kunnen maken." Grapte hij, zijn hoofd zat zo vol energie, dat moest er gewoon uit in de vorm van vrolijke woorden.

[Allem die vroeger is dan de andere leerling, epic onetime in history event xD]

Eres had de jongen al gezien nog voor hij zijn keel schraapte om zijn aanwezigheid bekend te maken. Hij noemde zichzelf de heer Springs. Dat zette Eres aan het denken. Ze had die achternaam eerder gelezen. Ineens wist ze het. Ze had het tussen haar mentorleerlingen zien staan. 'Ah ja, Allen Springs was het toch?' vroeg ze hem met een vriendelijke glimlach. Ze lachte hartelijk mee om zijn grapje. 'Als je zelf geen instrument hebt, dan heb ik een paar trommels meegenomen om de opdrachten mee te doen,' zei ze daarna iets serieuzer. Ze had Alleen niet zien arriveren met een instrument dus had ze het er maar bij gezegd. Zodra de andere leerling aan kwam lopen en zich had voorgesteld als Earia, eveneens een nieuwe mentorleerlinge, stopte Eres met slaan op de trommel. 'Welkom Earia,' begroette ze haar. Ze legde de trommel voorzichtig op de grond en stond op. 'Normaal gesproken houd ik eerst een introductie praatje. Dan leg ik wat uit over wat we vandaag gaan leren. Maar het leek me beter om deze les met een demonstratie te beginnen. Dat zegt meer dan als ik het jullie zou uitleggen zonder dat jullie daar een visueel beeld bij hebben,' zei ze waarna ze de trommel weer oppakte. Ze liep vijf passen bij de twee studenten vandaan en bleef op twee meter afstand van een grote rots staan. Eres sloot haar ogen en de trommel leek wel licht te geven toen ze haar ogen weer opende. Ze begon met een rustig ritme. Maar het klonk onheilspellend als een oorlogsdrum. Ze versnelde het ritme en haar slagen werden luider alsof de donder zelf door het herten vel heen wilde scheuren. De immens grote rots waar ze voor stond begon kleine scheuren te vertonen. Kleine stukjes braken los en al snel werden de kleine scheuren steeds groter. Al het andere geluid leek in het niets weg te vallen en er weerklonk alleen nog de machtige slagen van de drum. Uiteindelijk was de weerstand van de rots gebroken en leek het gevaarte wel uit elkaar te spatten. Kleine stukjes steen vlogen meters ver weg en van de eens zo grote rots was niets anders meer over dan een paar kleine verbrijzelde stenen. Eres draaide zich om naar haar studenten en haalde een hand door haar blonde lokken om het gruis eruit te verwijderen. 'Wat ik net heb laten zien is wat je kunt bereiken als je maar vaak genoeg en lang oefent. Voor de eerste oefening kiezen jullie een iets minder grote steen uit. Bij muziek draait alles om geluid. Zo ook bij de spreuken. De spreuk die jullie gaan leren heet Sound of Destruction. De klanken die hierbij horen zijn: Lan Staa Dun. Onthoud ze goed en spreek ze zorgvuldig uit. Bij de minste verspreking heeft de spreuk een heel ander effect dan zou moeten. Deze spreuk is het makkelijkst te leren op een drum. Wie zelf een instrument mee heeft mag dat gebruiken. Als je dat niet wilt of je hebt er geen mee dan kun je één van de drums kiezen die ik meegenomen heb. Succes,' zei Eres terwijl ze bij haar laatste woorden wees naar de drums die tegen een stuk muur van de ruïnes stonden. Ze gebaarde de twee dat ze aan de slag mochten gaan.

De lerares met de grote trommel keek hem vriendelijk aan. Hmm. Mentorlerares. Goede indruk maken? Tja. Het viel te proberen. 'Ah ja, Allen Springs was het toch?' Met een knikje bevestigde hij dat. Bij andere leraren had hij van de vraag gebruik gemaakt om bijvoorbeeld de identiteit van zijn broer aan te nemen, maar Miss Eres had deze keer geluk. 'Als je zelf geen instrument hebt, dan heb ik een paar trommels meegenomen om de opdrachten mee te doen.' Ah, trommels. Lekker een beetje erop los rammen, dat vooruitzicht beviel hem wel. De andere leerlinge werd door blonde juf Eres ook begroet. Met nieuwsgierige ogen volgde hij het. 
“Morgen, Miss! Earia Izard.” Grijnzend wierp hij een blik op het meisje. Gelukkig was het geen chagrijn waar hij mee opgescheept zou zitten hier tussen de rottende balken en bemoste stenen. ''Hai.'' begroette hij haar, nog steeds lachend. Vrolijk, wat verrassend was gezien de vroegte. Meestal had hij nu met een kater op bed gelegen, zijn eerste paar lessen onbeschaamd skippend. ''Allen.'' stelde hij zichzelf vluchtig voor. Haar witte haren verrasten hem wel. Albino's kwamen niet zo vaak voor, toch? Dat was een vreemd gedoe met genen, bladiebla. Saai. Het boeide hem niet echt hoe het kwam, hij merkte het enkel op en verbaasde zich erover. Diep nadenken over oorzaken was meer wat voor overijverige stuudjes. Naar zijn mening dan.
'Normaal gesproken houd ik eerst een introductie praatje. Dan leg ik wat uit over wat we vandaag gaan leren.' Zzzzz. Gaap. Kon het nog saaier. Wat we gaan leren, dat mocht ze gewoon gaan doen dan. Dat hoefde niet vantevoren uitgekauwd te worden. Gewoon meteen beginnen. Huphup, snel wat actie. Drummen, Kom op. 'Maar het leek me beter om deze les met een demonstratie te beginnen. Dat zegt meer dan als ik het jullie zou uitleggen zonder dat jullie daar een visueel beeld bij hebben.' Alsof ze zijn gedachten had kunnen raden. Hij keek met glinsterende ogen hoe de trommel bewerkt werd. Dat. Dat was best wel cool. De dreunen deden zijn tanden klapperen, zijn botten voelden de trillingen resoneren. Hier was een discotheek niets bij. De beat daar was een veertje dat op de grond viel vergeleken met deze olifantenpassen. En dan.. De rots ontplofte. Serieus? Een brokstuk in de maat van een kiezelsteen rolde tot aan zijn voeten. Ongelovig bukte hij en raapte het steentje op. ''Vet.'' mompelde Allen met een lach van hier tot Tokyo. Werkelijk waar. Dingen slopen en op dingen rammen en dat gecombineerd. Was Charlie hier maar. Sound of Destruction. Toe maar. Het theoretische gebabbel wist hij voor één keer op te slaan in zijn geheugen. De tonen, het ritme. Het klonk simpel. Bijna dan. Na het startteken liep hij nar Eres toe om een instrument te verkrijgen.
Een middelgrote drum nam hij mee naar een steen ter grote van een baksteen. ''Lan Staa Duin?'' Nee. Hij schudde zijn hoofd en dacht even na. ''Lan Staa Dun. Perfect.'' Met aarzelende slagen begon hij de trom uit te proberen. Het ritme van We will rock you werd klungelig de lucht in geblazen. ''Lan Staa Dun. Lan Staa Dun. Lan Staa Dun.'' Hij had werkelijk geen idee of dit zo goed zou gaan. Harder slaan. Bam, bam, BAM. BAMBAMBAM LAN STAA DUN. Gebeurde er al iets? In ieder geval had hij wel plezier. En die kleine mini breukjes waren ook grappig om in de steen te zien ontstaan.

[Sorry voor de laatheid ;w; ik heb zo snel mogelijk gepost toen ik terug was c':]

Eres had na haar ongebruikelijk korte uitleg de leerlingen de vrijheid gegeven om zelf te gaan proberen om een stuk te slopen. Echter, had ze daar één waarschuwing bij gegeven. Probeer niks totdat je de spreuk goed articulerend en duidelijk had gezegd. Dit was een gevaarlijke spreuk om mee te werken en anders zouden er serieuze ongelukken kunnen gebeuren. Ze liet de leerlingen even begaan waarna ze besloot om even tussen de twee heen en weer te lopen. Ze begon bij Allen. De kleine scheurtjes in de steen wezen erop dat hij een mooi begin aan het maken was, maar een kleine bijsturing was op zijn plaats. Eres legde zachtjes haar handen op de schouder van de roodharige jongen waar ze zachtjes druk op begon uit te oefenen. 'Probeer stevig op de grond te blijven staan. Houding is bij deze spreuk je grootste vriend. Als je je voeten iets uit elkaar zet en ze goed in de grond verankerd dan zullen de scheuren die je veroorzaakt dieper en groter zijn waardoor de steen sneller uit elkaar zal spatten,' vertelde ze hem waarna ze zijn schouders weer los liet. 'Verder doe je het erg goed Allen. Ga vooral zo door,' complimenteerde ze hem daarna. Eres bleef nog even op afstand staan kijken maar draaide zich daarna om, om richtig Earia te lopen. Ook zij was uiterst goed aan de opdracht begonnen. 'Ik heb dezelfde tip voor jou Earia. Probeer zo stevig mogelijk op de grond te staan. Alsof je zelf van steen bent en niets of niemand je om kan duwen. Als je zelf een stevige houding hebt, dan zal zullen je slagen sterker zijn zelfs al heb je dat misschien helemaal niet door. Snap je een beetje wat ik bedoel?' vroeg ze aan het witharige meisje. Verder had Eres eigenlijk niks op de leerlingen aan te merken. Ze deden beide uitstekend hun best. En voor een eerste poging was dit al bijzonder goed. De scheuren, en daarmee de basis, die waren er. Nu de rest nog. Maar daarvoor zaten ze in de les nietwaar? Om het te leren.

Twee handen op zijn schouders dwongen hem zijn houding te veranderen. Niet door aan hem te trekken of te duwen, gewoon met een zeer zachte dwang. Hij volgde de aanwijzingen. Een wonder, als je Allen beter kende. Ja, de lerares mocht hier in de lerarenkamer bij de thee zeker wel over opscheppen. Ze was immers één van de weinige gelukkigen die hem serieus in de les hadden meegemaakt. Voor zover je op een strakgespannen vel rammen serieus mocht noemen. Wel paste het perfect bij de opdracht. Wat was hij blij dat ze geen slaapverwekkend liedje moesten spelen, of nog erger: Een canon zouden gaan zingen. Dan had je zijn aandacht en respect onmiddelijk verloren.
'Probeer stevig op de grond te blijven staan. Houding is bij deze spreuk je grootste vriend. Als je je voeten iets uit elkaar zet en ze goed in de grond verankerd dan zullen de scheuren die je veroorzaakt dieper en groter zijn waardoor de steen sneller uit elkaar zal spatten.' Hij knikte, zo waar naar het advies luisterend. Die steen echt uit elkaar doen spatten leek hem namelijk zo vet dat zelfs naar de docent luisteren daarbij werd geraadpleegd. ''Yes m'am.'' mompelde hij tussen zijn lippen door.  Bleef ondertussen door slaan, nu steviger staande. Hij voelde het effect al wel. 'Verder doe je het erg goed Allen. Ga vooral zo door.' Hij knikte met een halve blik naar Miss Eres. Daardoor verloor hij het ritme uit het oog. He bah. Kon hij weer opnieuw beginnen. 

Maar zonder de moed te verliezen richtte Allen zijn blik weer op de keitjes. Met drie knallende klappen begon hij het ritme. ''Ik maak je stuk.'' Mompelde hij strijdvaardig. Zich heel misschien stiekem voorstellend hoe hij samen met Charlie de fundamenten van Savador's kantoor aan gruzelen zouden slaan. ''Lan Staa Dun.'' Een kleine barst schoot door de steen, zo snel dat hij het haast niet zag. Oh ja. Dit zou nog best wel eens kunnen gaan werken. Zo bleef hij het herhalen tot de kei met barsten doorstreept was. Nog een aantal harde klappen later, waarbij hij zijn voeten haast mee voelde trillen, gebeurde het dan eindelijk. De steen barste, brak in drie stukjes uiteen. ''Owyeah. Miss, Miss?!'' Zijn stem opgewonden alsof hij weer een eersteklassertje was. Ja, het was misschien moeilijk te geloven, maar ooit was Allen schattig en onschuldig geweest. En ooit had hij zowaar in haast alle lessen meegedaan.

Eres had even toe staan kijken hoe Allen haar advies gebruikte bij de oefening. Ze knikte een beetje in zichzelf. Dat bleef één van de dingen die ze lastig vond aan het lesgeven. Hoe vertel je iemand dat hij het op een andere manier beter kan doen zonder daarbij over te komen alsof alles wat ze doen fout is. Meestal waren het maar de kleine dingen die leerlingen moesten aanpassen om optimaal gebruik te maken van hun krachten en talenten. Maar niet iedereen wenste naar advies te luisteren. Je had er leraren tussen zitten die dat opgaven en de student de schuld gaf dat hij te koppig was om te leren. Maar als er een student te trots was om van haar als lerares advies aan te nemen, dan voelde het voor Eres zelf alsof ze gezakt was. Daarbij leerde elke student anders. En het was juist de uitdaging voor de docent om een manier te vinden waarop het werkt.

Eres was ondertussen doorgelopen naar Earia. Ook zij had een klein duwtje in de goede richting nodig. Het meisje knikte naar haar toen ze haar probeerde uit te leggen hoe ze het beter kon doen. Maar de verwarring was Eres niet ontgaan. 'Je bent Cassiaans toch? Ik kan me voorstellen dat je dan moeite hebt met deze opdracht. Mensen met aarde magie zijn bij het aanleren van deze spreuk meestal in het voordeel,' zei ze. Eres legde haar wijsvingers tegen haar lippen om na te denken. 'Misschien dat dit helpt. Doe net alsof je op ijs staat en niet om mag vallen. Verdeel je gewicht zo dat niemand je op het gladde ijs om kan duwen,' gaf Eres het meisje mee als tip. Ze had haar net willen gebaren dat ze de oefening weer op kon pakken toen een knal haar om liet kijken. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zag dat Allen was geslaagd in de oefening en de steen uit elkaar had weten te knallen. Ze liep naar hem toe. ‘Fantastisch gedaan Allen. Ik zie dat je deze oefening onder de knie hebt. Als je wilt kun je nog wat meer oefenen. Maar als je denkt dat je er klaar voor bent, dan kun je bij mij de test afleggen. Als je voor die test slaagt heb je de spreuk geleerd,’ zei ze hem. Vanuit haar ooghoeken hield Eres tijdens haar gesprek met Allen ook Earia in de gaten. Ze draaide haar hoofd toen ze zag dat ook Earia erin geslaagd was de opdracht met succes uit te voeren. Ze glimlachte naar het meisje en gaf haar een goedkeurend knikje. Daarna wenkte ze haar om dichterbij te komen. Eres wachtte tot ze de aandacht van beide studenten had. ‘Zoals ik net ook al aan Allen vertelde ziet er ernaar uit dat jullie beiden deze opdracht goed doorhebben. Mijn complimenten daarvoor. Maar jullie zijn er nog niet. Er is nog eens praktijk test die je moet afleggen. Als je slaagt, dan heb je de spreuk zodanig door dat hij als ‘’geleerd’’ kan worden beschouwd. Jullie kunnen nog even verder met oefenen, of als je denkt dat je er klaar voor bent, je bij mij melden. Dan neem ik de test bij jullie af. Maar de keuze is aan jullie. Voel goed aan of je er werkelijk klaar voor bent. Zorg ervoor dat je niet overmoedig wordt,’ legde Eres aan beide studenten uit. Daarna gebaarde ze dat ze verder konden gaan met de les.

Wauw. Het was maar weer eens duidelijk: de wonderen waren de wereld nog niet uit. Sterker nog: het negende wereldwonder bestond! Allen Springs, fulltime rebel en chaosstichter, luisterde serieus naar een docent. Een leraar, een ordehouder, een slaapliederen-equivalent. Het. Was. Een. Wonder. Zo zeldzaam, dat zag je maar enkele keren. En dat terwijl hij niet eens zo erg van muziek hield. Tuurlijk, in een discotheek was het hoognodig, je kon lastig op stilte dansen. Maar verder speelde hij geen instrumenten, kon hij een noten lezen. De jongen kon nauwelijks een banjo van een gitaar onderscheiden. Ok, dat laatste was overdreven. De ene was gewoon groter dan de ander.. Namelijk de- ehh- gitaar. Zie je nou wel.

Het lukte. Tja, misschien was wat hun moeder zei wel waar: Ze waren uiterst getalenteerd in dingen slopen. En technisch gezien was dit gewoon chaos scheppen en kapot maken wat je zag. Hij had zojuist een steen uit elkaar doen spatten. Natuurlijk, het was maar een steen, een brokje op elkaar geperste atomen zonder zenuwen of gevoel. Maar wat nou als het iemands hoofd was geweest? Dan lag het hier vol met stukjes brein en had hij iemand gedood. Wacht, nu ga je te snel, Allen. Rustig aan. Adem in. Adem uit. En stop met aan godverdomme zulke Gore zooi denken.
De complimenten van de lerares waren onwennig, omdat ze eens een keer naar hem gericht waren.
‘Fantastisch gedaan Allen. Ik zie dat je deze oefening onder de knie hebt. Als je wilt kun je nog wat meer oefenen. Maar als je denkt dat je er klaar voor bent, dan kun je bij mij de test afleggen. Als je voor die test slaagt heb je de spreuk geleerd.' Oei, tests en toetsen. Daarbij dacht Allen enkel aan afkijken, antwoorden uit een bureaula jatten en dergelijke. Nou, bij muziek waren er in elk geval niet echt meteen goede en foute antwoorden, toch? Dus deze keer moest ie het zelf doen.


Ook de witharige dame was klaarblijkelijk geslaagd in haar getrommel. Vervolgens werden de twee alsof ze samen een hele klas waren toegesproken, eigenlijk weer precies hetzelfde verhaal als daarnet. Zijn aandacht dwaalde kort af naar de albinoharen van Earia. 'Jullie kunnen nog even verder met oefenen, of als je denkt dat je er klaar voor bent, je bij mij melden. Dan neem ik de test bij jullie af. Maar de keuze is aan jullie. Voel goed aan of je er werkelijk klaar voor bent. Zorg ervoor dat je niet overmoedig wordt.' Zoals een of ander, vast en zeker ontzettend belangrijk figuur in de geschiedenis ooit zei: Hoogmoed komt voor de val. Maar nog meer oefenen met wat hij al gedaan had zag Allen niet zitten. Hij zette een pas richting Earia. "Goed gesloopt hoor." Zei hij met een grijnsje vol plezier. "Nu kunnen we na onze studie bij een bouwbedrijf gaan werken, is dat niet geweldig?" De jongen hief dan z'n hand op als een soort uitnodiging voor een highfive onder het motto 'we did it, owyeah'. Nadat hij die impulsieve actie af had gesloten liep hij met een energiek verende pas naar de lerares. "Ik wil dus die test wel eens proberen. Wat is de opdracht, Missie?" Oeps, was dat te onbeleefd? Het was er gewoon uitgeglipt.

Met de trots lichtelijk weerspiegelt in haar ogen had Eres toe staan kijken hoe beide studenten die ze vandaag les gaf de opdracht met succes hadden voltooid. Ze complimenteerde Allen met zijn prestatie. En waarom zou ze ook niet. Hij had de uitleg blijkbaar goed begrepen en de opdracht uitstekend uitgevoerd. Er was niks te klagen geweest over zijn gedrag. Hij was in Eres’ ogen juist bijzonder gemotiveerd en enthousiast. En dat zag ze graag bij studenten. Dat maakte het lesgeven voor iedereen zoveel plezieriger. En toen ook Earia de opdracht goed had uitgevoerd riep ze de twee studenten even een halt toe met het oefenen om hen te vertellen over de test die ze moesten afleggen en daarmee de spreuk definitief geleerd te hebben.

Het verbaasde Eres niets dat Allen de eerste was die naar haar toekwam met de mededeling dat hij de test wel wilde proberen. Dat had ze wel al aan zien komen. Vragend ging haar blik nu naar Earia. Toen zij aangaf liever nog wat te willen oefenen knikte Eres haar toe. ‘Je hoeft niks te overhaasten. Je moet alles op je eigen tempo doen. Als je er wel klaar voor bent kun je naar me toekomen,’ zei ze en met deze woorden wenkte ze Allen met zich mee om samen met hem de test af te kunnen leggen. Ze liep naar de ingang van de ruïnes. ‘De techniek heb je onder de knie. En dat is goed, want dat zal je nodig hebben voor de test. Om voor de test te slagen moet je een paar dingen doen. Je moet ergens uitbreken, je moet een stuk rots omvormen tot een andere vorm en je moet een obstakel uit te weg ruimen. Uiteraard gaat dit op tijd. Haal je alle onderdelen binnen de tijd, dan heb je het gehaald. Roep maar wanneer je er klaar voor bent, dan laat ik de tijd lopen,’ vertelde Eres. Na die woorden verschoof de zware steen die de ingang naar de ruïne had geblokkeerd zich om zo de vrije doorgang te verschaffen. Na die ingang bevond zich een parkoers wat Allen moest afleggen. Zodra hij binnen was zou de ingang weer geblokkeerd worden. De enige uitweg was rechtdoor, maar daar stond een stenen muur voor. Daar moest hij uitbreken. Het volgende obstakel was een stenen poort met in het midden een halve maan vorm. Hier moest van steen een halve maan vorm gemaakt worden om de poort te openen. Het laatste obstakel was een grote steen. Hij was net iets te groot en te glad om overheen te klimmen. Hij moest dus wel gesloopt worden. Als ook dat onderdeel met succes afgesloten werd zou Allen weer uitkomen bij Eres.

Zijn conclusie was: Earie was cool en best wel awkward. Ach, ze kon nog zo stuntelig zijn, hem zou het niet tegenhouden om tegen haar te praten. Allen was nou eenmaal een praatgrage kletsmajoor. Hadden we al gezegd dat hij graag praat? Ja dus. Verlegen of nadenkend was hij wat betreft zijn woorden absoluut niet, maar het witharige meisje leek toch wat beter na te denken voor ze sprak. “Eh, ja, dank je, jij ook! Je heb behoorlijk aanleg hiervoor, als ik het mag zeggen.” Tja, slopen was zo veel makkelijker dan opbouwen. Hij maakte dingen stuk, probleemloos. Graag zelfs. En dat was eigenlijk best slecht.
Wat? Ze kende een highfive niet? Zo te zien niet nee. Aandachtig staarde hij haar aan. Nog net niet alsof ze uit een mentaal instituut was ontsnapt. Eerder alsof het hier een aliën betrof. Serieus, waar was zij opgegroeid? Tegelijk was het ook wel grappig en uiteindelijk deed ze het zo slecht nog niet. ''Niet slecht voor iets wat vermoedelijk je eerste high five ooit is.'' mompelde hij vaagjes, diep in gedachten over hoe iemand mogelijkerwijs al die jaren aan dit fenomeen voorbij was gelopen. Onder een rots geleefd misschien?

Daarover zou hij later denken. Nu eerst: Een test. Spannend enzo. ‘De techniek heb je onder de knie. En dat is goed, want dat zal je nodig hebben voor de test. Om voor de test te slagen moet je een paar dingen doen. Je moet ergens uitbreken, je moet een stuk rots omvormen tot een andere vorm en je moet een obstakel uit te weg ruimen. Uiteraard gaat dit op tijd. Haal je alle onderdelen binnen de tijd, dan heb je het gehaald. Roep maar wanneer je er klaar voor bent, dan laat ik de tijd lopen.’ Pff. Zo ingewikkeld, zo veel gepraat. Conclusie: Sloop alles. Of in elk geval: Deels.
''Ok. Komt wel goed. Ofzo? Hoop ik?'' Hij grijnsde onbezorgd. ''En anders mag U me komen redden, Miss.'' Met die opmerking nam hij afscheid en liep opgewekt naar de gang toe. Goh, veel stenen hier. Maar- begreep hij nou goed dat Savador gewoon toestemming had gegeven voor een les die leerlingen leerde om zelfs steen kapot te maken? Niet zo slim, Hoofdmeestertje.
Donk. De klap van een steen die droogjes tegen de gang aankwam haalde hem uit zijn gedachten. Hmm. Teruggaan was geen optie. Vooral omdat hij dit echt wilde halen. ''Muur, move over or I''ll make you.'' babbelde hij vrolijk. Ondertussen vormden zijn handen alweer een ritme op een willekeurige steen die voor hem lag. ''Lan Staa Dun.'' begon hij te roepen, in een herhaling die haast eindeloos leek. Een luid gekraak klonk en drie scheuren schoten door de muur. Het zwakste stuk wist hij los te wrikken om zo door de smalle opening heen te glippen. Next challenge. Iets met omvormen. Dat klonk knap lastig. Een opening in de poort, dat betekende slechts één ding. Hier moest een sleutel in, van steen. Hij zocht een redelijk groot rotsblok en haalde zich in gedachten de juiste vorm voor. Met langzame, haast nadenkende woorden vormde hij de spreuk en beitelde de steen in de juiste vorm. Hij tilde de steen op en ramde die vrij krachtig in de opening op de poort. Een klein brokstukje viel er krakend af. Zou dit alles verpesten en moest hij opnieuw beginnen? Nee. Gelukkig maar. De deur schoof open en Allen kon door naar numero 3 van de test.
Een steen. Heel verrassend ja. Even overwoog hij gewoon dit te skippen en de berg te beklimmen. Maar toen zijn hand over het materiaal gleed besefte hij al dat dat geen optie was. Ach, het viel te proberen, nietwaar? Trommelend en chantend bracht hij ruim een minuut door voordat er enig effect merkbaar was. Dit maakte hem nog vastberadener en de slagen namen toe in sterkte en snelheid. Vliegensvlug schoten de woorden uit zijn mond in een verbaal offensief tegen de reusachtige rots. En het werkte. Tergend langzaam sloopte hij de hindernis. Over kleinere stenen en brokstukken klom Allen de gang uit, half verwachtend nu ergens een juigende tribune vol toeschouwers aan te treffen. Helaas. Maar hij had het hoe dan ook gehaald- toch? Of was het op tijd geweest. Hij wist het niet eens meer. Natuurlijk had het wel best lang geduurd, vooral dat laatste reuzerotsblok. Alleen Eres kon hem dat vertellen. ''En..?'' vroeg de jongen, bijna onzeker. Waarom wilde hij opeens zo graag dat hij succesvol was in een les?

Eres keek Allen na met een mengeling van hoofdschudden en een glimlach. In gedachten wenste ze hem succes. Zodra de steen voor de ingang schoof liet ze de tijd ingaan. Speciaal voor de gelegenheid had Eres een paar punten geplaatst, onzichtbaar als je niet wist waar ze waren, maar ze lieten Eres alles zien wat ze weten wilde. Ze toonden het beeld van Allen die met zijn opdracht bezig was en gaven dit beeld door aan Eres door middel van een kleine spiegel. Zo kon ze zien of Allen inderdaad de spreuk onder de knie had en of hij geholpen moest worden, mocht er iets ernstig mis gaan. De tijd liep door terwijl Allen steeds verder vorderde. Maar nu moest hij toch op gaan schieten. Hij had niet al te veel tijd meer over, hij kon nu geen fouten maken, anders zou hij het niet halen. Ze keek even opzij naar Earia die inmiddels bij haar was komen staan met de opmerking dat ze straks ook graag de test wilde doen. Eres knikte haar kalm toe. 'Prima,' was haar antwoord.

Op het moment dat Allen de ruïne weer uit kwam stopte Eres de tijd. Toen hij haar met een vragende blik aankeek deed Eres eerst alsof ze eens goed op de klok moest kijken. Maar daarna glimlachte ze naar Allen. 'Je hebt het gehaald Allen, met ruim een minuut tijd over,' zei ze hem. Daarna liep Eres naar haar tas die ze op de plek had laten staan waar ze Allen en Earia aan het begin van de les had begroet. Ze pakte er een klein boekje met een harde kaft uit. Het ding had een saaie bruine kleur en was totaal niet bijzonder. Maar dat was het grappige aan deze boeken. Het waren magische notitie boekjes. Zodra ze een eigenaar kregen nam de kaft een uiterlijk aan die bij de eigenaar paste. Dat kon van alles zijn. Eres had er zelf ook een. Die van haar was paars van kleur en versierd met dingen die allemaal iets met muziek te maken hadden.

Eres liep terug naar Allen en overhandigde hem het boek. 'Gefeliciteerd. Je hebt deze les voltooid en daarmee de spreuk Sound of Destruction geleerd. Alle nieuwe spreuken die je hierna gaat leren zullen allemaal automatisch in dit boek verschijnen, samen met een uitleg. Voor wanneer je het niet meer weet of eens een keertje terug wil bladeren,' vertelde ze erbij. Zodra Allen het boek zou aannemen zou de kaft zich omvormen. Vervolgens draaide Eres zich naar Earia. 'Als je er klaar voor bent kun je beginnen. Voor jou hetzelfde. Je krijgt een bepaald aantal minuten om de test te voltooien. Je moet drie dingen doen: Je moet ergens uitbreken. Je moet een rots omvormen tot een andere vorm en je moet een obstakel uit de weg ruimen. Succes,' zei ze tegen het witharige meisje.

Zodra Earia aan haar test was begonnen sloot de ingang achter haar zich weer. De enige andere uitgang was aan de andere kant, voorbij alle obstakels. Eres liet haar tijd ingaan en kon verder niet veel meer doen dan wachten tot het meisje weer eruit kwam. Of dat nou binnen de tijd was of niet. Natuurlijk, als dingen echt mis zouden gaan, dan zou Eres haar komen helpen. Maar als het geen noodgeval was, dan moest Earia het helemaal alleen afkunnen.
Nu Earia binnen was gleed Eres' blik weer naar de spiegel in haar hand waarop ze kon zien hoe het witharige meisje het er vanaf bracht. Al snel had ze het eerste obstakel achter de rug en nog meer dan genoeg tijd over voor de rest. Ze had al een mooie start. Nu nog maar zien of de rest haar ook zou goed af zou gaan.

Het was noemenswaardig dat Earia eerst goed over de obstakels in haar test nadacht. Maar helaas kostte dat haar ook wel veel tijd. Tijd die ze eigenlijk niet te verspillen had wilde ze ook weer op tijd eindigen. Eres keek fronsend toe. Uiteindelijk ging de poort dan toch open. Maar Earia had veel van haar tijd verdaan. Eres keek nogmaals naar de tijd. Earia moest echt opschieten als ze het nog binnen de tijd wilde halen. Gelukkig was ze bij het laatste obstakel vrij snel. Vanaf de plek waar Eres stond kon ze de klap die het rotsblok uit elkaar liet spatten horen. Niet veel later kwam Earia de ruïnes uit gelopen. Een hoopvolle blik zichtbaar in haar ogen. Nog één keer keek Eres naar de tijd. Daarna glimlachte ze naar het meisje. 'Gefeliciteerd Earia. Ook jij hebt de test voltooid en daarmee de spreuk geleerd. Dit is voor jou,' zei ze en gaf Earia net zo'n boek als ze aan Allen had gegeven. 'Les is voorbij. Fijne dag verder toegewenst,' sloot ze de les af.

(Jullie mogen allebei de spreuk: Sound of Destruction in je spreukenboek zetten als je dat nog niet gedaan had)