No more words || Shou

Een tussenuur. Het moment om er even tussenuit te piepen voor een kleine, simpele training. Of meer een soort rustgevende oefening. Een zware training zag hij nu niet zitten met de lessen die nog moesten komen en daar had hij de tijd ook niet voor.
Het duistere bos gepasseerd zijnde, kwam hij aan bij de ruïnes, gevestigd in een vrij open plek tussen alle bomen. Het was verlaten en vervallen. Enkel wilde dieren beschouwde dit nog als thuis. Voor hen boden de vervallen muren een goed onderkomen  die hen beschermde tegen weer en wind. Voor mensen was dat een ander verhaal. Die hadden deze plek na een grote instorting verlaten. Ergens in een ver verleden. Kortom, de perfecte plek voor iemand als Aeryn om even op adem te komen.

Met een simpele beweging liet hij zijn rugzak van zijn schouder glijden en met een tweede beweging van zijn arm, slingerde het bij een van de vervallen muren op de grond. De rode jas die hij droeg kreeg dezelfde plek als zijn tas. Alleen pleurde hij deze er bovenop. Beide waren nu niet van belang; hij zat niet in de les en die jas droeg hij vrijwel alleen om zijn rechterarm te verbergen, aangezien hij met dit warme weer niet van plan was een wollen trui aan te trekken of dergelijken. Op een plek als deze hoefde hij ook niet bang te zijn voor starende -menselijk- ogen.

De jongen klom een van de muren op, aangemoedigd door de krekels die zich in het hoge gras verborgen hielden. Op een hoek waar twee muren elkaar ontmoete, ging hij in de kleermakerszit zitten. De zonnestralen van de vurige bol hoog in de lucht, hadden al binnen enkele seconden het donker getinte shirt dat hij droeg, verwarmt. Het was geen brandende warmte die je normaal in de zomer zou voelen. Deze warmte was rustgevend en zijn lichaam leek er ook naar verlangt te hebben.

Aeryn nam een diepe hap adem en sloot bij het uitademen zijn goud gekleurde ogen. Intensieve training begon hij meestal ook zo. Concentrerend op zijn ademhaling en de geluiden om hem heen. Het was altijd een goed begin gezien bij aardemagie een goede ademhalingstechniek goed van pas kwam. Nu was het echter gewoon even om tot rust te komen. De meeste mensen zouden hem nu wel raar aan gaan kijken als ze zagen wat hij meestal in de tussenuren deed. Ze zagen hem zeker niet als een spiritueel typ of een persoon die zich terugtrok om even alleen te zijn met de natuur. Mensen wisten wel meer niet van hem. Ze wisten niks. Niet waar hij vandaan kwam, wat hij had doorgemaakt en al helemaal niet wie hij was. Dat laatste had hij zelf ook nog niet helemaal uit gepuzzeld, maar er was ook niemand meer die hem op weg kon helpen. Oke, hij had zijn oudere broer Conner nog, maar die wist net zo min als hij. Dat schoot dus niet op.

Zijn ogen waren ondertussen alweer half geopend, maar met zijn hoofd zat hij nog ver in gedachten. Daarom schrok hij zich te pletter toen er iets tussen zijn bloede haren op zijn hoofd landde. Zijn evenwicht verloor hij, maar hij wist zich nog net op tijd vast te grijpen en de bouwstenen van de muur voor hij ook daadwerkelijk omlaag knikkerde. Het wezentje verliet de plek bovenop zijn hoofd en kwam naast hem op de muur zitten. Het was een kleine gevleugelde hagedis. Beter bekend als een draak. Hij had er vaker dingen over gehoord, maar ze nog nooit in het echt gezien. Daarom verbaasde hij zich ook over het feit dat het zo klein was -niet dat hij daar wat over te zeggen had.
Zijn metalen rechterhand bewoon hij voorzichtig richting het diertje zodat hij het niet zou afschrikken. Deze leek echter niet bang te zijn en nam met een klein sprongetje plaats op de zijkant van wat zijn wijsvinger moest zijn. Erg schuw was het niet, dus was het vermoedelijk een huisdier van iemand. Nu de vraag: waar is het baasje?


Hope you don't mind dat ik Spyro een beetje gespeeld heb cx
& slechte titel is slecht
[MUHAHAHA Autoplay background sounds >D]

Spoiler: