Wat hij precies verwacht had van muziekles en hoe anders het bleek te zijn, was voor Nate nogal verrassend. Muziekles was dat ene vak op de middelbare school waar hij geen aandacht aan gaf en wat hij maar een nutteloos vak vond, vooral door wat ze deden. Het was vooral pingelen op een stom keyboardje, voor de klas zingen ook al was je vals als een kraai en presentaties geven over de geschiedenis van muziek. Het pingelen op het keyboard was nooit heel leuk - afgezien van de leuke geluidjes die het ding kon uitbrengen, maar die verveelden ook na een tijdje. Het waren irritante kinderliedjes die ze leerden en meerdere malen had Nate het stuk gewoon niet geleerd en kreeg hij een onvoldoende. In zijn klas waren weinig getalenteerde muzikanten, dus het zingen voor de klas was geen pretje. Ook bij hem niet, hij had geen zangstem. En daarnaast hadden ze nog de geschiedenis van de muziek, maar Nate vond alles wat met geschiedenis te maken saai, dus er was niet heel veel verschil tussen de twee. Hij was uiteindelijk meer een muziekliefhebber dan een muzikant, danste er liever op dan het zelf te maken.
Echter, deze muziekles was compleet anders dan hij verwacht had. Hij had voor eens zijn boek doorgelezen, ietwat nieuwsgierig naar wat hij precies moest gaan doen - hoewel, nieuwsgierig was het niet eens te noemen, hij had gewoon willen zien wat voor een muziekstuk hij nu weer moest gaan instuderen - en wat bleek, hij ging magie gebruiken in de les. Magie én muziek. In deze les zou hij gaan leren om dingen met de trillingen van de muziek iets te laten exploderen. Nou, dát was nog eens een opwindende les. Het was ironisch hoe alles plots tien keer gaver was wanneer er explosies waren en Nate vond ook dat ze zó les moesten geven. Niet mensen in een lokaal proppen met theorielessen, maar dingen laten doen. Zoals voorwerpen laten exploderen. Hij kon al met zekerheid zeggen: hij had er zin in.

Gekleed in een slordige spijkerbroek, een wit shirt en een rood vest erover, liep hij over het terrein naar de oude ruïnes toe, waar de bijles plaats zou vinden. Hij snoof de frisse ochtendlucht op, iets waar hij ondanks zijn ochtendhumeur wel redelijk van kon genieten. Hij had zijn bril weer op, omdat hij zijn lenzendoosje was kwijtgeraakt en helaas moest wachten op levering van nieuwe lenzen. Hij vond zijn bril vervelend, maar het was niet anders. Anders kon hij geen diepte zien door zijn ene slechte oog en dat was niet handig, zeker niet voor Nate die zo afhankelijk was geweest van zijn omgeving. Op zijn thuisplaneet sprong hij regelmatig over muurtjes, klom hij langs hogere muren, sprong hij van trappen of ladder en rende hij over randen, balken en daken. Parkourrennen was niet handig als je geen diepte kon zien, vandaar dat hij lenzen droeg of een bril met maar één versterkt glas. Op school was het niet zo'n probleem, maar het was wel irritant, vooral met trappen. Daar stuiterde hij nog wel eens van af.
Nate kwam aan bij de ruïnes, waar hij Miss Eres al zag staan. Het was een grote open steenachtige omgeving met overal rotsen en stukken gebouw, begroeid met mos of andere soorten klimplanten. Het zag er mooi, maar toch ook treurig uit. Hij liep op Miss Eres af en schonk haar een lichte glimlach - om de één of andere reden voelde hij niet dat hij nu behoorlijk naar moest gaan doen. Dat bewaarde hij wel voor Miss Sugar of Savador. 'Hallo, mevrouw. Ik ben Nathan Collins.' zei hij.