A trail of destruction [Ike & Yinthe]

In zijn handen hield hij een stuk perkament dat hij aandachtig bekeek. Er sloop een ondeugende grijns over zijn gezicht. Dit was puur goud. Fantastisch. Het was een zeldzame gebeurtenis, dat Allen Springs plezier beleefde aan lezen. Zeker omdat dit een lap tekst van de hand van het schoolhoofd was. Ooit had hij eens een vuurmagie boek te pakken gekregen en werkelijk, dat was een slaapverwekkend geheel geweest. God, hij hoefde er maar aan te denken en hij werd er depressief van. Wat was Savador toch een onwijze klootzak.

Maar daar had hij deze lijst voor. Het waren de schoolregels. Alle stomme regeltjes bijeen geschraapt, neergeplempt op een stuk papier, opdat iedereen zich eraan zou houden. Tja, de brave stuudjes hoefden zich geen zorgen te maken. Die zouden heus geen van deze regels verbreken, zelfs al kenden ze ze niet. Die waren gewoon te saai om ook maar te rennen over de gang, tenzij ze misschien te laat waren voor de volgende les nadat ze hun andere docent gesmeekt hadden om nog wat extra uitleg.
Hij begon allereerst met het afstrepen van alle leuke regeltjes die hij al verbroken had. Hopelijk bleef er daarna nog wat over. Fronsend bekeek hij de tekst: ‘Discipline en harde studie worden uitermate beloond.’ Was dat een regel? Het klonk meer als een belofte die alle ijverige studentjes rechtstreeks naar de zevende hemel zou sturen. Allen vouwde het perkament slordig op en stak het in zijn zak, waar het half uitstak. Het was het beste om gewoon maar te beginnen. Dag orde, hallo chaos.

Zijn tas was gevuld met een kussen (Kussens, enige nachtkledingstukken en dekbedden dienen niet het lokaal te worden meegenomen. Slapen doe je maar over je bord cornflakes en in je bed - niet tijdens de les.), een geleende aftandse muziekspeler die slechts drie liedjes kende (Muziekdoosjes en andere moderne technologiën die enkel de verwaandste personen onder ons kunnen verschaffen zijn ten strengste verboden.) Zo kon hij nog wel even doorgaan. Hij had even in een kwartiertje zo veel mogelijk zooi verzameld. Een voedselgevecht leek hem ook wel leuk, maar dat moest maar tot een avondmaal wachten. Een kom soep die door de lucht vloog gaf een veel dramatischer gevecht dan gewoon een hard broodje, nietwaar?

Allen verliet zijn slaapzaal met een opgewonden gevoel. Hij viste een zwarte marker tevoorschijn en voegde wat pukkels toe aan de oude dame die vanaf haar schilderij treurig de gang in keek. Het volgende kunstwerk kreeg een leuke snor en zo ging hij verder, een spoor van vernieling en vandalisme achterlatend. Ach, wie gaf er ook om die oerlelijke ‘kunstwerken’? Niemand toch?

Het was echt geweldig hoe veel goede ideeën de lijst met schoolregels hem gaf, daarvoor moest hij Saffie ter zijner tijd echt hartelijk bedanken. Ja, dat zou hij wel doen als hij elk punt op de checklist gecompleteerd had.

Een schilderij met een saai landschap kreeg de tekst SHADRA SUCKS BALLS mee, waarmee hij twee vliegen in een klap ving. Volgens de regels was Shadra meer en tja, daar was hij het gewoon niet mee eens. Vrijheid van meningsuiting was héél belangrijk. In een of ander lokaal werd het krijtbord versierd met een spottende tekening van een mannetje dat ergens wel wat weg had van Savador, die zichzelf in een nogal nijpende situatie bevond, sinds de slangen naar zijn voeten hapten. Erbij schreef hij in slordige blokletters een tekstje over hoe Savador Sathandiai zijn positie beter weer terug kon geven aan het vorige schoolhoofd, aangezien die tenminste niet zo lelijk (Saf had op de tekening een heuse wrattenkop) en afschrikwekkend was. Met een grijns begon hij het wapen uit de metalen handgreep van een opgestelde ridder te wrikken om die te vervangen door een vieze bezem. De schoonmaakridder, thunthunthuun. Hij sloeg een hoek om toen hij iemand hoorde. Met een flits trok hij het kussen tevoorschijn en zwaaide die recht richting het gezicht van de ander, hopend op een donzige plof. Even vroeg hij zich af of dit ook als geweld telde en besloot dan de lijst tevoorschijn te halen om die regel met een ✓af te strepen. Check, check.

Hij stak de lijst weer weg en keek met een opgewekte, onschuldige lach naar zijn slachtoffer. ‘Snel! Ogen dicht,’ waarschuwde hij dan, waarna hij een flinke handvol bloem naar voren smeet.

The Best Bucketlist:

[Voor Yinthe en Ike en later wellicht een docent~ c:]

_{Werkelijk, alle dingen waar Ike vandaag geen zin in had waren niet op twee handen te tellen. Waarschijnlijk ook niet op vier. Of op zes. Eigenlijk had hij gewoon helemaal nergens zin in en zijn gezicht dat op onweer stond zorgde ervoor dat een goeie 50% van alles waar hij niks van moest hebben ook daadwerkelijk uit zijn buurt bleef. Chagrijnig, dat was wat je het kon noemen, alleen was het in Ikes geval wel een beetje zeer extreem. Hij zou je zo ongeveer neersteken als je dit tegen hem zou zeggen, waarschijnlijk. God wat had hij er een hekel aan als mensen tegen hem zeiden dat hij chagrijnig of humeurig was. Het lag namelijk niet aan hem, maar aan de hele wereld, potverdorie. Kortom, je wilde nu niet bij Ike in de buurt zijn, en Ike wilde ook niet bij jou in de buurt zijn.

Het was grappig dat op dit soort dagen juist alles en iedereen het op Ike gemunt leek te hebben. Stomme bruggers die een football mee naar binnen genomen hadden en daarmee over aan het gooien waren. Vervolgens een kudde kleine meisjes die maar niet konden bedenken welke gang ze in wilde, en dus de gang waar Ike doorheen moest om naar de Eetzaal te komen blokkeerde. Vervolgens had iemand bedacht dat het leuk was om de gangen onder te laten lopen met water — waarschijnlijk afkomstig uit de toiletten, welke idioot was vergeten de kranen uit te zetten? — en eenmaal in de Eetzaal was al het goede eten op of besmeurd met mosterd. Het enige dat Ike zachtjes had doen grinniken was een van de schilderijen waar hij langs gekomen was dat een aantal pukkels rijker geworden was. Iemand zou sowieso problemen daarvoor krijgen.

Na een zeer laat maar ‘rustig’ — was de Grote Zaal altijd zo ontzettend luidruchtig? — ontbijt zette Ike zijn koptelefoon op, knalde de muziek op vol volume zijn oren in en ging hij op weg om wat rust te zoeken. Natuurlijk zou hij dit nog lang niet vinden, maar dat kon Ike natuurlijk nog niet weten.

De gangen waren tamelijk rustig, met hier en daar een leerling of twee. Niks waar Ike commentaar op kon hebben, hoewel hij dat natuurlijk wel had. Een geërgerde zucht verliet zijn mond terwijl hij luidruchtig op weg terug was naar de slaapzaal, maar daar ongedeerd aankomen zat er natuurlijk niet in.

Hij was de hoek nog niet om of een enorm kussen werd in zijn gezicht geslagen, zo plotseling dat Ike niets anders kon doen dan het kussen vol in zijn gezicht te krijgen. Hij struikelde geschrokken naar achter en kon nog net zijn evenwicht behouden voordat een stem hem waarschuwde zijn ogen te sluiten. Natuurlijk luisterde Ike hier totaal niet naar en opende de jongen zijn mond om eens flink te gaan protesteren, maar waar woorden eruit hadden moeten komen, kwam een hand vol bloem zijn mond in. Met zijn gezicht bedekt met bloem begon hij te hoesten in een poging alles dat zijn keel ingeschoten was er weer uit te krijgen, en met vuurspuwende ogen keek hij naar de idioot die hem aangevallen had. Rood haar, sproeten, brede grijns op zijn gezicht — wat had deze jongen een stom gezicht. ”Ben je helemaal —“ begon Ike, maar hij kon de goede woorden ervoor niet vinden.

In plaats daarvan greep hij met alle kracht het kussen dat de redhead in zijn handen had en trok het los, om het vervolgens met volle kracht richting de jongen zijn gezicht te smijten.

Oooh wat had Ike een pest humeur.

; {{ Wat een vrolijk karakter heb ik toch.}

Hompiedom. Stap hinkel, stap sprong. Hier en daar om een pilaar heen draaien en voelen hoe de wind in haar gezicht botste. Het was het typische geval wanneer Yinthe teveel moest doen en niets deed. Ze schoof alles van zich af en ging maar wat random dingen doen. Zo heel lang kon ze het nooit echt uithouden, starend naar een hoofdstuk dit, of een paragraaf dat. En al helemaal het maakwerk van duizend opdrachten dat nog steeds op haar zat te wachten. En om de een of andere reden stond ze voor de meerderheid van de vakken gewoon voldoende. Plus, de toetsen bleken ook niet moeilijk te zijn. Zelf had ze geen idee hoe ze het flikte, maar tot nu toe had het haar geen bezorgdheid gegeven. Hier was ook niemand die je controleerde en ze was al helemaal blij dat ze van haar moeder verlost was. Die wilde haar altijd controleren. In het begin waren er enorm veel brieven binnen gestroomd. Ze had op enkelen geantwoord maar was uiteindelijk gestopt. Ze werd er doodziek van.
En nu huppelde de stuiterbal vrolijk over de etages, giechelend om woordgrappen die in haar hoofd omgingen. Soms sprak ze wat hardop uit, deed mensen na of verstopte zich voor no reason at all achter een plant alsof ze niet op deze plek mocht komen. Ze wilde net achter een standbeeld duiken toen haar iets opviel. Het standbeeld had een snor? Like whut, sinds wanneer was dit een rage? Het was er ook nog eens op gemarkeerd door iemand. Yinthe moest er wel om lachen en toen ze opmerkte dat er verderop nog zo'n beeld stond met een ander iets erop gekladderd begon ze het spoor te volgen.
Zo door de school lopend kwam ze van alles tegen. Iemand was duidelijk op een rampage en wilde zoveel mogelijk Savador kwaad maken. Tenminste, zo zag ze het vanuit haar ogen. Op een gegeven moment Terwijl ze het spoor zo volgde hoorde ze een kleine schreeuw, gevolgd door een nog zo boze vlaag van woorden. Ze schoot achter een pilaar en staarde naar twee jongens. De ene had een wit gezicht van bloem en een kussen vast. De andere was een readhead vol met sproeten. Ze vermoedde al dat hij degene was die de hele school aan het vandaliseren was. Yinthe lachte en schoot tevoorschijn. 'Hi! Zei ze vrolijk tegen de twee, totdat ze besefte hoe raar dit wel niet moest zijn. 'Dit is..akward.. Grijnsde ze wat verlegen. Ze zwaaide naar de twee, ook al stond ze niet erg ver. Haar zwarte vest wapperde met haar hand mee. Onder het zwarte vest had ze een bandshirt van 30 Seconds to Mars aan. Het was wit met een driehoek van lucht erop. Daaronder een gewone zwarte broek met wat gerafelde gaten en zwarte all stars. Simpel zat, ze had er niet lang over nagedacht.
'Je moet wel je spullen bij je houden, of wil je een kussengevecht doen?' Daar had ze eigenlijk wel zin in. Stiekem heel erg veel. Maar iets in haar hoofd zei dat het niet zo slim was om gewoon mensen aan te vallen. Ze hoopte stiekem dat hij haar nu een kussen zou toegooien en dat ze de hele vloer onder het bloem zou komen, of waar het bloem ook vandaan kwam. 'Ben jij degene die heel de school onderkladderd? Awesome dude!' Engels kwam vaak in haar zinnen voor. En wie zich er aan ergerde, kon het nog moeilijk krijgen.

[Grom. Ike was sneller ]

Zijn slachtoffer was op z'n zachts gezegd niet helemaal, tja, vrolijk. Met een blik vol woede werd het donzige kussen in ontvangst genomen, waarna de witharige begon te zoeken naar boze woorden. "Ben je helemaal.." Helemaal wat? Hij grijnsde uitbundig, onopvallend met zijn hand naar een papieren zakje reikend. "Helemaal lazarus? Van lotje getikt? Idioot of gek? Nah man, slechts zo'n negentig procent." Hij voelde het poeder tegen zijn vingers aankomen en gaf de jongen een waarschuwing mee, voordat hij een hand vol bloem naar voren bracht en in zijn chagrijnige gezicht kwakte. Hoppa. Dat deed hem qua uiterlijk vast goed. Dat de witharige niet zo goed was in snel reageren en bevelen volgen werd bewezen door een spookachtig wit poedergezicht, met zelfs zijn mond vol bloem. Geweldig.

Toen het spook zijn kussen wegrukte en uithaalde bracht Allen nog beschermend zijn armen naar boven, maar dat was meer een reflex dan dat het echt nodig was. Zijn kussen was gevuld met veren, niet met lood. Goedkeurend keek hij de dader aan en grinnikte kort. "Mag ik je feliciteren? Je hebt zojuist minstens.." Even moest hij tellen. Geweld, kussens buiten de slaapzaal, geschreeuw. Nog iets, waar hij niet op kwam. Een chagrijnig poephoofd zijn, maar dat telde vast niet. "Minstens 3 geboden uit t schoolregelement verbroken. Nice."

Hij bleek nog meer publiek getrokken te hebben, een meisje verscheen ten tonele. Afwachtend keek Allen haar aan, terwijl hij probeerde te bepalen of ze zou gaan klagen of lachen. Ze zag er niet echt uit als een nerd, eerder als een eenzame rebel. Allen zelf was best een sociaal persoon, maar de loners die zich geen gezag op lieten leggen mocht hij ook wel. Eigenlijk mocht hij iedereen wel, zolang ze een beetje humor bezaten en niet als domme moraalridders de regels nastreefden. Ze begroette hem in ieder geval vrolijk, maakte een opmerking over kussengevecht, waar hij zachtjes om lachte, helemaal niet negatief over dat idee. 'Ben jij degene die heel de school onderkladderd? Awesome dude!' Whoo, hij had een bewonderaar- ofzo. Een fan? ''Het is kunst, ok?'' sprak hij semi beledigd, waarna Allen de zwarte stift tevoorschijn toverde. Hij stak de punt plagerig in de richting van het meisje. ''Een snor erbij, mademoiselle?''

_{De roodharige jongen leek het allemaal maar geweldig leuk te vinden. Nou, Ike niet. Hij vond het helemaal niet leuk. Het voorstellen van verschillende opties om Ike's woorden mee te eindigen maakte hem niet veel vrolijker. "Ja! Inderdaad!" antwoordde Ike met stemverheffing en een pissige uitdrukking op zijn gezicht. "En een ontzettende kleuter!" De jongen stopte behendig het kussen dat Ike naar hem toe slingerde, en het met veren gevulde ding kwam nutteloos tegen de jongens armen aan. Ike keek de ander met een opgetrokken wenkbrauw aan terwijl hij hem feliciteerde met het verbreken van... 3 schoolregels? Wat? Lichte verwarring was even op Ike's gezicht te zien voordat hij antwoordde met: "Dude, they're just rules..." Zijn stem klonk iets kalmer, hoewel zijn gezicht nog wel op onweer stond. Wat konden regels hem schelen? Hij had de regels niet eens doorgelezen en wist nu al dat hij er dagelijks meerdere verbrak. Hij snapte niet dat de jongen dat zag als iets om over te feliciteren.

Hij wilde net doorvragen toen er plotseling een meisje opdook en hen begroette. Een meisje. Meisje. Vrouwelijk. En Ike zat onder de bloem. Gelukkig was de laag dik genoeg zijn snel roder en roder wordende wangen te verbergen. Ze merkte even op dat het awkward was, om vervolgens een opmerking te maken over het kussen dat Ike in zijn handen had. Terwijl Ike's ogen kort naar het kussen gleden draaide het meisje zich naar de Kleuter en maakte ze een opmerking over hoe hij, blijkbaar, de hele school onder aan het kladderen was. Het schilderij dat Ike op zijn weg naar de eetzaal gezien had was waarschijnlijk ook het werk van deze jongen... Hoewel Ike om het schilderij had moeten grinniken, mocht hij de jongen er echter niet meer om. Een regelbreker, deze. Hoevaak zou hij er al voor gestraft zijn?

Toen de Kleuter een zwarte stift tevoorschijn toverde en deze plagerig naar het meisje uitstak, maakte Ike een kokhalzende beweging, compleet met geluid en al. Vervolgens deed hij met zijn vrije arm een poging de bloem van zijn gezicht te vegen. De blos was weggetrokken en aangezien het meisje vrij weinig tegen Ike sprak, zou het geen probleem moeten zijn... Waarom was hij nou ook alweer zo awkward als er meisjes in de buurt waren?

Ike schraapte zijn keel en zonder te wachten vroeg hij de roodharige jongen: "Je weet dat dat zeg maar verboden is?" Hij haalde zijn schouders op en schudde zijn hoofd om nog wat bloem van zijn neus en wangen te krijgen. Hij zou later zijn gezicht wel onder een kraan houden. "Het kan mij geen reet schelen of je gepakt wordt of niet, maar denk je niet dat als je de regels wilt breken, je het in elk geval enigszins stiekem moet doen? Behalve als je gepakt wilt worden, natuurlijk," ging Ike verder. Hij legde de nadruk op 'wilt' en trok zijn wenkbrauw op. Vast niet, toch?}

PROFILE MAGICIAN

» Yinthe Venille
» A damn fine afternoon [Yinthe]
» The trail
» Les: Sound of Destruction (Allen en Earia)
» Bijles: Sound of Destruction || Nathan

A trail of destruction [Ike & Yinthe]

A trail of destruction [Ike & Yinthe]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen