Dwight zuchtte diep, héél diep. Of wat het meer een onderdrukte gaap? In ieder geval was het hier veel te vroeg voor. Waarom hij er ooit mee in had gestemd om voor een vriend van zijn vader te werken nu hij op SSA zat, bleef een raadsel. Oké, misschien was er één overduidelijke, goede reden: geld. Het was gewoon een feit dat zijn familie het niet rijk had met zoveel kinderen en een modaal inkomen. Het resulteerde erin dat Dwight voor zijn eigen verblijf op SSA moest werken. Niet dat hij vies was van werken. Hij was sowieso meer een doener, maar er waren grenzen… Hoe laat was het nu? Vier uur? Vijf uur? En hoe laat zouden de eerste mensen in het dorp opstaan? Minstens anderhalf uur later. Daarom had hij nooit begrepen waarom de post zo vroeg moest worden rondbezorgd. Nee, een postbode was hij niet. Eerlijk gezegd wist hij zelf nauwelijks welk werk hij nu voor de oude man deed. Meestal was het gebleven bij boodschappen doen en papieren ordenen, maar dit keer was Dwight er veel te vroeg in de morgen op uit gestuurd om brieven en pakjes te bezorgen en weer op te halen. “En let erop dat je het oude huis niet overslaat!” Had Lyron hem op het hart gedrukt.
Het oude huis, of eigenlijk was het meer een krot, behoorde officieel toe aan de oude vriend van zijn vader, maar in werkelijkheid kwam er eigenlijk geen sterveling meer. De enige reden waarom het nog niet gesloopt was, was omdat Lyron het per se wilde behouden om ‘persoonlijke redenen’, welke dat ook mochten zijn. Zo nu en dan stuurde hij zijn hulpjes eropuit om even bij de krakkemikkige vesting te gaan kijken. Tot nu toe had Dwight al evenmin de reden van deze bezoeken kunnen ontdekken. Er viel weinig extra schade aan het huis toe te brengen en welke reden zou iemand anders kunnen hebben om er te gaan kijken? Er schenen zelfs geruchten de ronde te doen dat het gebouw spookte. Ha, natuurlijk! Onmogelijk.
Maar, trouw als hij was en omdat hij de gekke oude van dagen toch graag mocht, begaf Dwight zich naar het krot.
Met de laatste brief van de dag onder zijn arm en zijn handen in de zakken van zijn te dunne, versleten jas gestoken liep Dwight via het grindpad naar de ingang. Hij moest toegeven dat het gebouw zo in het halfduister wel iets griezeligs uitstraalde. Ook was het gek dat het hek open had gestaan toen hij aan was gekomen…

Eenmaal binnen haalde Dwight nonchalant één hand uit zijn zak en knipte een keer met zijn vingers. Gelijk brandde er een klein vlammetje boven zijn wijsvinger. Het gaf net genoeg licht om in zijn directe omgeving rond te kunnen kijken. Behoedzaam, meer voor loszittende vloerplanken en afbrokkelende plafonddelen dan voor bovennatuurlijke krachten, maakte Dwight zo zijn weg door het huis. Met redelijke onverschilligheid bekeek hij enkele kamers op de begane grond. Het zag er nog altijd vervallen en donker uit alsof een Shadraan lekker tekeer was gegaan. Niets bijzonders dus.
Pas bij de ijselijke gil veranderde Dwights gezichtsuitdrukking abrupt. Opgeschrikt deed hij vier stappen achteruit. Bijna dreigde hij daarbij over een opgerold vloerkleed te struikelen, maar nog net wist hij zich aan een kandelaar aan de muur vast te grijpen. “Wat was...” mompelde Dwight, zijn stem iets schor. Zijn blauwgrijze ogen schoten door de ruimte, maar hij wist eigenlijk al zeker dat de gil niet van dichtbij was gekomen. Het was meer een verzonnen reden om tijd te rekken en zo zijn tweestrijd uit te stellen: moest hij gaan kijken hoe en waar de gil was voortgebracht? Of zou hij net doen alsof hij niets gehoord had en vertrekken? Lyron zou toch nooit achter de waarheid kunnen komen.
Dwight wipte van zijn ene been op het andere waardoor het gekraak onder hem alleen maar erger werd. Zijn adem zweefde in kleine wolkjes langs de inmiddels grotere vlam boven zijn wijsvinger. Wel of niet… Blijven of gaan…
Ah, kom op, wat kon het zijn geweest? Het was waarschijnlijk toch een uil dat de drang had gevoeld te schreeuwen. Ja, dat was het. Meer niet. Toch?
Met deze zogenaamd geruststellende gedachte begaf Dwight zich de richting op waar de gil vandaan was gekomen. Hij had nog maar drie stappen op de trap gedaan, of een silhouet werd zichtbaar. Dwight slikte. Zijn adem stokte in zijn keel. Dat…was geen uil. “Wat moet dat?!” was het eerste wat in hem opkwam om de onheilspellende stilte die geheerst had te doorbreken. De vlam vergrootte zich zodat het haast leek of zijn hele hand in de fik stond. Zo hoopte Dwight een glimp op te kunnen vangen van de persoon of het wezen of wat het ook was van wat daar bovenaan de trap zat. Wijselijk deed hij daarbij geen poging dichterbij te komen. Al was het maar één of andere gestoorde zwerver, ook die konden wapens dragen. Maar zelfs de normaal zo nuchtere Dwight sloot inmiddels een meer bovennatuurlijke aanwezigheid niet uit…
Gespannen bleef hij naar boven turen zonder nog een spier te bewegen.