De zon was achter de wolken verdwenen. Het was dan ook verschrikkelijk koud. Het had diezelfde nacht nog gesneeuwd, dus lag er een Krot. De sneeuw gaf dit imposante bouwwerk een mysterieus tintje. Net dat engige wat het normaal had. Het hek was opengemaakt, en er waren verse voetsporen te zien. Twee sporen van mensen. Het waren twee zwervers, die vaak bij het Krot in de buurt kwamen. Ze hadden al een vat meegenomen en wat kranten. Samen sleepten ze het naar het Krot toe. Ze waren van plan hier de winter door te brengen. Het begon langzaamaan weer te sneeuwen. Ondertussen, zetten de zwervers het vat neer, en gingen ze naar de deur toe. Ze testte deze even. De deur gaf gemakkelijk mee. "Weet je het wel zeker Herto? Ze zeggen dat het hier spookt." Zei de zwerver die nog steeds bij het vast stond. Deze had een baard, en vingertoploze handschoenen. De zwerver bij de deur keek om. Deze had ook een baard, en een litteken over zijn oog. Verder, miste hij een wijsvinger. "Ach kom op Wers, je weet toch dat dat alleen maar verhalen zijn? Daar komt bij, we hebben wel voor hetere vuren gestaan niet?" Toen duwde de zwerver die Herto heette tegen de deur aan. Deze opende. Toen, liep hij terug naar zijn vriend, en hielp hem met het vat mee naar binnen te sjouwen. Toen ze eenmaal binnen waren, sloot Wers de deur, en liep weer naar het vat. Ondertussen schoot zijn vriend een klein straaltje vuur in het vat. "Ik mag mij altijd maar weer gelukkig prijzen dat je een beetje vuurmagie kan Herto." Herto knikte. "Waarom denk je dat ik het mijzelf een beetje heb aangeleerd?" Samen deden ze hun handen voor het vuur. Af en toe wrijvend in hun handen.
Wat ze echter niet wisten, is dat ze al vanaf het moment dat ze binnen waren gekomen in de gaten werden gehouden. Op de overloop leuning, was een schaduw te zien. Het enige wat te zien was waren de ogen. De twee zwervers hadden deze nog niet opgemerkt. Terwijl de twee verder praatte, verdween de schaduw, en ging deze verder over de grond. Naar de deur. Toen ging de deur opeens open. Sneeuw waaide naar binnen. "Argh, wat krijgen we nou?" de twee zwervers keken naar de deur "Vast de wind, sluit deze maar weer." Herto liep naar de deur en sloot deze weer. Wat de twee zwervers echte niet doorhadden eghad, was dat de schaduw nu in hun vat was gegaan. Het vuur was feller geworden, maar dat leken de twee niet in de gaten te hebben. Toen, wemelde de vlammen in het vat op. Toen, kwam uit de vlammen Nocte O'Lentarin. "HEHEHEHEHEHIHIHIHIHIHIHI" Terwijl hij dit zei, draaide zijn hoofd rondjes. De twee zwervers, helemaal van hun stuk gebracht, vielen eerst om, om daarna gillend van angst uit het Krot te rennen. Nocte keek zelfvoldaan naar de deur. Dit was een goeie plek om mensen de stuipen op het lijf te jagen..daar kwam bij, hij een liefde voor oude vervallen landhuizen. Met name deze, omdat hier de geruchten overgingen dat het hier spookte. Maar zoals Nocte wist, waren mensen dat vrij snel geneigd te zeggen over oude vervallen landhuizen. Hij zuchtte, en liet de deur weer dicht gaan. Ook liet hij de vlammen in het vat uitgaan. Heerlijk toch..de half duisternis. Zijn licht verscheen weer naast hem. Toen ging hij weer boven de trapleuning zweven, en hield zijn ogen gericht op de deur, wachtend op het volgende slachtoffer. Zijn licht was ondertussen weer verdwenen. Zijn volgende slachtoffer zou niet ver meer kunnen zijn. Hij rook al een geur.

Sneeuw, overal was sneeuw. overal was die koude witte schoonheid van bevroren ijskristalletjes. Alleen waren ze zwakjes en smolten ze maar samen waren ze sterk, als ze als team werkte konden ze hele gebeiden overspoelen met hun witte zachtheid. Melody hield wel van sneeuw ze vond het geweldig om de koude vlokjes op haar huid te voelen. Kijkend hoe ze vloeibaar werden. Melody wandelde, of eerder huppelde door de witte sneeuw. Haar kleine tengere lijfje gehuld in een felrode jas met kapje. (déjà vu momentje) Ze floot zachtjes een deuntje dat al een hele morgen in haar hoofdje zat. Ze wist niet waar het deuntje vandaan kwam, waar ze het ooit gehoord had maar ze vond het alles behalve erg dat het niet meer uit haar hoofd te bannen was.

Melody liep zo lang fluitend rond in het bevroren bos dat ze de tijd niet in het oog had gehouden, en natuurlijk werd het al gauw donker. Melody hield niet van de donker, het was eng en spookachtig. ze wilde hier weg en snel. De sneeuw begon met meerdere aantallen neer te dalen. Melody begon te rennen schermde haar hoofd af door aar armen erboven te tillen. Het enige licht kwam van de maan die langzaam haar intreden deed. Melody had geen idee waar ze heen liep, waar ze zou belanden. Haar grote blauwe bambi ogen vielen op het landhuis dat uit eht niets leek op te doemen.

Ze was bang heel erg bang zelfs, maar ze had geen andere keus. Dit was de enige beschutting in de buurt, haar enige optie. Ze deed mùet trillende vinger bewegingen de krakende zware houten deur open. Binnen was het stil en schemerig. Ooit was het vast een prachtig huis geweest, maar nu was het vergane glorie. Melodie deed haar schoenen en doorweekte jas uit. Liet ze op een hoopje bij de deur liggen. Angstig en met een muizentredje ging ze verder door de grote hal. Ze rook dingen, oude dingen en de geur van mensen, de geur van angst zweet - wonderbaarlijk niet haar eigen- Melody ging tegen een muur bij een groot raam aan zitten. Zich klein makend tot een bolletje. Langzaam deed ze haar lippen van elkaar en begon ze te zingen. Een oud liedje dat ze ooit eens had gevonden tussen een van haar moeders zelf geschreven muziek bundels. Deze muziek was fijn, met haar zachte fluwelen stem zong ze de tekst, sloot ze haar grote blauwe bambi ogen. Stond ze langzaam op. Danste ze zoals mensen wellicht ooit in deze zaal ahdden gedanst. Ze voelde hoe haar angst wegebde hoe ze vervult werd door de magie dat haar liedje met zich meebracht.

Het gaf haar rust.

Het gaf haar stilte.

Het maakte haar kalm.


le song :

Ja..de geur was zo mooi..zo onschuldig..zo onzeker..de beste geur om bang te maken. De geur werd al sterker. Toen, zag hij hoe een meisje met ogen die licht leken te geven, de ruimte betrad. Het was druk vanavond, dat moest Nocte toegeven. Normaal waren er niet zoveel mensen rond dit uur. Ach, eigenlijk kon Nocte dit helemaal niets schelen. Des te meer mensen om bang te maken. De geur was bang, dat kon Nocte ook wel ruiken. De welbekende geur van een bange lucht. Hehehe...dit ging leuk worden. Heel erg zelfs. Hij kon haar een melodietje horen zingen. Al snel had hij de naam van de geur geroken. Melody Monores..Een passende naam vond hij. Het was zo'n naam voor zwakke zielen. Hij had al weer helemaal in gedachten hoe hij de lucht kon laten schrikken. Hoe vervaagde weer, en woerd toen een schaduw op de grond. Deze ging ongemerkt langs de inmiddels dansende Melody. Deze stopte bij de deur. Toen, sloot de deur opeens met een harde knal. Het maanlicht dat naar binnen kwam, was met slag verdwenen. Ook sloten de luiken van de ramen met een klap. Het was nu pikkedonker in de kamer. Toen, verscheen er een zwevende viool in het midden van de duistere kamer. Deze begon te spelen uit zichzelf. Eigenlijk was het Nocte die speelde, maar die was onzichtbaar. De kandelaar boven de viool ging aan. Ondertussen kwam het omgevallen meubilair in de hal omhoog, terwijl het ritmisch mee zweefde met de muziek. Ondertussen kwamen uit het omgevallen vat kleine halloweenpompoenetjes die tussen het zwevende meubilair door zweefde. Toen de viool klaar was, doofden de vlammen, en viel al het meubilair met een klap op de grond. De kroonluchter aan het plafond ging aan. Het schijnsel dat deze gaf, gaf een nog spookachtigere nasfeer in de hal. Toen verscheen Nocte uiteindelijk. De viool in zijn hand, en de strijkstok in zijn andere hand. Zijn gezicht was vaagjes te zien onder de schaduw van zijn hoed. Hij maakte een korte buiging. "Dank u dank u...hehehehe..." De viool en de strijkstok vervaagde. Toen kwam hij op Melody af. "Dat was even schrikken niet? hehehehehehe.." Hij zweefde totdat hij heel dichtbij haar was. Zo kon vast zijn warmte voelen. Eventjes gebeurde er niets. Het enige wat er gebeurde was dat vlammen in zijn ogen even feller oplichten. "Je hebt zeker geen appels bij je...Melody Monores?"

Melody had geen idee welk wezen haar in de gaten hield. Welke zieken grappenmaker er op kickte mensen bang te maken. Als ze dat wel had gedaan had ze nooit gezongen, nooit gedaanst, was ze hier waarschijnlijk nooit binnen gegaan. Melody schrok op toen de deur ineens dicht vloog. Even bleef ze staan kijkend naar de grote houten deur. Oké dat was eng. Ze slikte even en vervolgde het liedje om kalm te blijven, het was niets gewoon de wind. Ja de wind kon deuren dichtslaan, ookal waren het dan oude zware deuren. Maar zelfs de luiken gingen dicht waardoor er geen licht meer was. Melody werd stil, voelde hoe haar haren recht overeind gingen staan. Wat was er aan de hand? Wat gebeurde er? Hoe kon dit? Melody was verward, maar bovenal erg bang. Ze hield niet van duisternis, en zeker niet als deze gepaard ging met stilte. Het was donker, het was eng..het was stil. Het enige wat ze hoorde was het gieren van de wind, haar eigen hart dat in haar hals als een gek te keer ging. En toen, uit het niets verscheen een viool, ze zweefde en was gemaakt van bo…botten?! De viool verdreef de stilte dan wel, muziek zou haar normaal gekalmeerd hebben. Maar nu, nu het zwevende ding uit zichzelf begon te musiceren nee dat kalmeerde haar alles behalve. Angstig zette ze een paar wankele stappen achteruit, niet wetend waar de muur, of nog liever de deur, was. De kandelaar ontvlamde uit zichzelf dat was echt teveel Melody viel op de grond een angstig bolletje zat ineengekrompen tegen de muur. Bang voor wat hier gaande was, bang voor wat nog zou komen. Alles kwam omhoog, zweefde samen met lichtgevende pompoenen door de ruimte. Melody was te bang om ahar ogen dicht te doen, om haar armen voor zich te slaan, compleet verlamt van angst dat was ze. Ze kon alleen maar staren naar het griezelige schouwspel. Toen de viool klaar was, doofden de vlammen, en viel al het meubilair met een klap op de grond. Maar haar angst was alles behalve verdwenen, haar ademhaling was gejaagd, het leek alsof haar hart uit haar borst ging springen. Haar ledematen trilde. De kroonluchter ging weer aan vulde de kamer met een schemerig licht. Kleine opluchting het was niet meer compleet donker. Maar dat kleine lichtpuntje was niet genoeg om haar hartslag tot bedaren te brengen. Een wezen, een klein wezen met een pompoen hoofd, het enge wezen droeg de bespookte viool en bijbehorende strijkstok bij zich. Was hij degene die gespeeld had? Die haar zo bang had gemaakt? Melody keek hem met wijd open gesprede ogen aan. Wát was dat wezen?! Wat wilde hij? Hij maakte een korte buiging. "Dank u dank u...hehehehe..." De viool en de strijkstok vervaagde. Hij kwam dichterbij, waardoor zij automatisch meer naar achter kroop. Tot haar rug tegen de oude muur aanbotste. "Dat was even schrikken niet? hehehehehehe.." Hij zweefde totdat hij heel dichtbij haar was. Waarom kon ze niet verder achteruit?! Ze wilde dat enge ding niet in haar buurt, hij jaagde haar de stuipen op het lijf. Ze was zelfs zo erg geschrokken dat haar ogen zich met tranen hadden gevuld. Eventjes gebeurde er niets. Het enige wat er gebeurde was dat vlammen in zijn ogen even feller oplichten. "Je hebt zeker geen appels bij je...Melody Monores?" Een klein gilletje ontsnapte uit haar mond, de kleur trok weg uit haar gezicht terwijl ze haar trillende handen voor haar mond hield om nog een gil te onderdrukken. Langzaam schudde ze haar hoofd als antwoord op zijn vraag. Nee natuurlijk had ze geen appels bij. Ze trilde nog steeds als een rietje , een klein angstig diertje in een hoekje gedreven. “Hoe…Hoe ke-kent u mij…mijn n-naam?” Vroeg ze met een zachte angstige stem.

Heerlijk toch, de onwetende bangheid in de ogen van het meisje. Dat was nog wel het leukste van dit soort grapjes vond Nocte. Hij zag hij het meisje langzaam haar nee schudde. "Spijtig..zeer spijtig..ach, ik had het toch niet verwacht, maar dat wist je vast al..hehehe" Er kwam geluid uit haar mond “Hoe…Hoe ke-kent u mij…mijn n-naam?” Hij zweefde nog dichterbij het meisje. Hij kon haar adem voelen. Voor zover hij gevoel hij. "Ik ken je naam niet..ik ruik alleen de woorden..meer niet." Hij lachte, terwijl hij met grote snelheid van haar afzweefde. "Maar goed, laat ik je maar niet nog banger maken dan je al bent." De vlammen op de kandelaar werden iets feller, zodat het nog lichter werd in de ruimte. Hij zweefde weer dichterbij haar, maar bleef nu op een gepaste afstand. "Maar goed..welkom in het Krot Melody. De plaats voor al de verhalen en legendes van de mensheid. Zie je, men zegt dat het hier spookt...Maar eigenlijk hebben ze het niet helemaal juist. Zie je, ik ben namelijk geen geest of een spook. Nee, ik ben een demoon. Dat is iets heel anders..." Tijd om even een conversatie aan te gaan met dit bange kindje. Voor zover dat mogelijk zal zijn natuurlijk. Hmmn..hij keek weer even bedenkelijk. Allereerst maar even ervoor zorgen dat de lucht wat meer op haar gemak was. Hij keek naar de vervallen open haard. Er ging spontaan een vuur in branden. Het werd hierdoor al iets warmer in het vertrek. Toen verscheen er uit het niets een gedekte tafel met allerlei groente salades. en een fles rode bessensap "Ga toch zitten, je zal vast honger hebben. Maak je maar geen zorgen, het is veilig...hehehehe" Blegh. Ze hield van groentes. Dat was al een minpunt. Maar goed, het zal de lucht in elk geval misschien wat meer op haar gemak laten voelen. Kijk, dat rode bessesap was al een pluspuntje. Iets zoets. Het leek op de substantie die Ghirahim die ene avond in zijn glas had gehad. Hij heette dat ook alweer..o ja, wijn.

Dit was een slecht idee geweest, ze had nooit naar dit enge huis mogen gaan, ze had moeten buiten blijven, een andere plek hebben gezocht. Maar nee hoor ze was weer zo slim geweest om in dit spookhuis verzeild te geraken. Het enge geval dat allerlei enge en spookachtige trucjes . Toen het wezen met zijn akelige pompoen hoofd vroeg of ze appels bij had schudde ze angstig haar hoofd, nee natuurlijk had ze geen appels bij, het sneeuwde en in het schoolgebouw was nu niet echt bepaald een indoor appelboomgaard of zo iets dergelijks. Toen hij zei dat hij woorden rook werd ze pas echt bleek, alle kleuren gingen uit haar kleine gezichtje. “R-ruiken?” Vroeg ze met een piepstemmetje. Ze was blij dat ze zat want er was werkelijk geen kans dat haar benen haar nu hadden gehouden. Even was ze echt bang geweest dat hij haar zou opeten maar vreemd genoeg zweefde hij bij haar vandaan, hij wilde haar niet banger maken? Ging hij haar dan niet opeten? Liet hij haar verder met rust? Melody volgde hem met haar grote angstige ogen. Het werd lichter in de ruimte, iets waardoor ze zich meteen al beter voelde. Ja licht was goed, veel beter dan die enge verstikkende duisternis. Ze kroop nog verder achteruit toen hij dichterbij kwam, maar dit keer kwam hij niet zo dicht als vorige keer, nee dit keer hield hij voldoende afstand, maar toch bleef ze angstig, voelde ze haar hartje als een kolibrie te keer gaan. Toen hij haar vertelde dat hij een demoon was sperde haar ogen zich pas echt open. Was hij werkelijk zo’n duivels wezen? Wilde hij haar doodmartelen? Was dat zijn plan? Dat was toch iets wat demonen deden, niet? Dat was in ieder geval wat ze ooit eens in een boek had gelezen. Haar handen werden klam, een paar zweetdruppeltjes parelde op haar voorhoofd. Verlamt door angst dat was ze. Melody durfde niet te kijken van waar eht knetterend geluid ineens kwam, maar ze gokte erop dat het de openhaard moest zijn, de koude kamer werd meteen wat warmer, op zich wel prettig maar door het koude angstzweet merkte ze er niet veel van. Een tafel verscheen plots in de ruimte, vulde deze met de heerlijke armoma’s van de meest zalige specerijen en dranken. Waar kwam dat eten vandaan? Waarom stond het hier ineens? Ze bleef het wezen een tijd aanstaren, nee ze snapte er werkelijk niets van, eerst maakte hij haar bang, kwam hij zo ongelofelijk dichtbij dat ze alle details van zijn gelaat kon onderscheiden en nu wilde hij dat ze zou gaan eten van voedsel dat zomaar ineens opdoemde? Nee ze was veel te bang om te eten, maar ze was nog banger dat hij boos zou worden wanneer ze weigerde. Dus met een bang hartje stond ze op, met kleine angstige passen liep ze naar de gedekte tafel, haar blik af en toe naar hem verplaatsend. Ze ging voorzichtig zitten, aarzelde even maar nam toen toch langzaam een beetje eten. Nam een vork en mes en at met hoe kon het ook anders ; muizenhapjes. Haar handen trilde lichtjes, haar hoofd naar haar bord gericht te angstig om hem aan te kijken, te angstig om iets fouts te doen. Langzaam nam ze ook een beker, dronk ze van het lekkerste bessensap dat ze al ooit had gedronken. “Wa…waarom doet u dit alles?” Vroeg ze zachtjes, met haar angstige stemmetje, haar blauwe bambi ogen richtte zich langzaam tot de demoon. “Waarom liet u me zo schrikken?” Vroeg ze met een verdrietige uitdrukking in haar ogen.