Voorzichtig haalde Queralena de voorwerpen uit de kist waarin ze waren vervoerd. Ieder voorwerp was ingepakt in dikke lagen van katoen en zijde om het zo goed mogelijk te beschermen tegen de elementen als wel de reizen. Het waren drie voorwerpen die ze verspreid over de grote tafel legde om zo de aantrekkingskracht tussen de voorwerpen te verminderen. Met getrainde standvastigheid haalde ze de doeken van de voorwerpen af om ze open te stellen zodat Eodan meteen zou weten om welke voorwerpen het ging en waar ze het die middag dus over zouden gaan hebben. Terwijl ze met het laatste voorwerp bezig was voelde ze nog meer licht aankomen. Het was verbazingwekkend om te zien hoe de energieën van de voorwerpen hun meerdere leken te herkennen en in plaats van elkaar aan te trekken hun kracht richting de aankomende Legendarische Magiër te sturen. Ze nam plaats in een van de stoelen aan haar kant van de tafel en wachtte rustig af totdat Eodan door de deuren zou komen. En niet veel later ging de deur langzaam open en zag ze het kenmerkende tegenstrijdige uiterlijk van Eodan tevoorschijn komen. Ze konden niet meer van elkaar verschillen dan dat ze deden. Zij had zwart haar, waar die van hem helder wit was. Haar magie was zo donker als de nacht als die van hem zo licht als de zon. Waar hij nog bleek was, was zij lichtelijk gekleurd. Zelf al zou hun huidskleur eigenlijk omgekeerd moeten zijn, was er niets tussen hen in het uiterlijk dat een overeenkomst zou laten zien. Zelfs hun geslachten waren anders. Het enige wat ze misschien nog in overeenkomst zouden kunnen hebben is dat ze beiden dezelfde positie hielden aan deze school en dat ze krachten hadden waar de gewone sterveling alleen van zou kunnen dromen. Het was werkelijk alsof de zon hier binnen was gestapt en ze begroette zijn glimlach met slechts een knik. ‘Goed dat je kwam Eodan.’ Een zachte kreun ontsnapte haar lichaam toen Eodan besloot naast haar te gaan zitten. Het was al erg genoeg dat ze midden in de dag op een van de zonnigste dagen van de lente bij hem in een kamer moest zijn waarbij ze ook nog drie voorwerpen bij haar had die hun energie uitstootten om te worden herkend door hun meester, maar in plaats van dat hij in ieder geval tegenover ging zitten zodat ze minder last zou hebben van al dat licht, ging hij naast haar zitten en daarmee voelde ze de kracht van de energie die naar de persoon naast haar werd gestuurd. Met moeite wist ze zichzelf bij de les te krijgen en wees naar de voorwerpen. De eerste was een groot amulet, gemaakt van het platina van Nova met gouden inscripties, de tweede leek een groene edelsteen te zijn omringd door een gouden hanger en de derde was een spiegel, zo helder dat ze er niet in durfde te kijken. Tegenstrijdig met de andere voorwerpen die normaal gesproken van Nova kwamen, was deze handspiegel omringd door ivoor en waren de inscripties en decoraties gemaakt in het zilver. Als het mogelijk zou zijn dan zou ze zoiets wel willen hebben, maar dan gemaakt naar haar eigen kracht. Het was te mooi om te verwoesten bijna, maar hoe mooier het spul, meestal hoe gevaarlijker. ‘Ik hoopte dat jij me meer kon vertellen over wat deze voorwerpen zijn, waar ze vandaan komen, waarom ik ze op Shadra kon vinden en wat ze doen.’ Kalm keek ze hem aan wachtend op een antwoord.

In de vergaderzaal begon het lichtpunt dan eindelijk aan het onderzoeken van de voorwerpen die ze had meegebracht en waar ze een slecht gevoel over had. Met lichte interesse keek ze naar de voorwerpen die ze al dagen had bestudeerd en waarvan ze nu eindelijk te weten kreeg wat het waren. Zolang ze in ieder geval maar wist wat de voorwerpen konden doen en door wie het kon worden gebruikt dan wist Queralena zelf wel uit te zoeken waarvoor de Shadranen het hadden willen gebruiken. In principe zou ze wel in staat zijn om de antwoorden uit hen te krijgen door magie, maar op deze manier had ze nog een troef achter de hand en wist ze eerder de juiste mensen te waarschuwen die mogelijkerwijs het slachtoffer zouden zijn geworden van deze bende. Hij begon bij het amulet die als bedoeling had om de duistere magie uit iemand te trekken. Even snoof ze. Natuurlijk had het amulet geen van haar magie afgepakt, ze had handschoenen gebruikt die door verschillende spreuken magieloos waren geworden. Deze handschoenen werden soms ook wel bij extreme gevallen in ziekenhuizen gebruikt of op voorwerpen die niet mochten worden aangetast door de magie die in de huid van een persoon lag. En daarnaast was Queralena niet zo’n idioot die amuletten aanraakte waar ze niets van wist. Kom op zeg, wie dacht hij wel dat ze was?
Het was het tweede voorwerp waardoor ze iets naar voren boog en probeerde te zien wat Eodan zag in het voorwerp, maar leunde vervolgens kalmpjes naar achteren in de zetel. Queralena had gehoord van zulke stenen, maar was er op Shadra nog niet één tegengekomen, wat hoogstwaarschijnlijk kwam omdat ze er niet naar had gezocht.
Uiteindelijk kwam Eodan dan bij het voorwerp dat haar aandacht het meeste had getrokken en welke ze als het mogelijk zou zijn het liefste zelf zou willen houden. Het leek erop alsof Eodan zelf niet in de spiegel kon kijken door het licht wat haar niet had aangevallen. De keren dat zij erin keek, was er niets gebeurd dus was het apart om te zien hoe het wel Eodan leek aan te voelen en zijn lichtmagie. Een kleine witte druppel viel vanuit zijn vinger op het oppervlak van de spiegel en Eodan kon erin kijken, maar wat hij zag moest hem niet al te fijn zijn. Queralena deed haar best om de sadistische grijns voor haar te houden toen de spiegel met een klap op de tafel terecht kwam en ze de schrik in de ogen van de heer van het Licht kon zien. Het was dus zeer zeker mogelijk om de man van zijn à propos te brengen door het gebruik van iets waarvan ze de achtergrond al wist. Oh ja, Queralena had de tekst vertaald en wist van een Shadraan die zich met Nova had bezig had gehouden om zo voorwerpen te creëren die door beide culturen konden worden gebruikt. Dat de voorwerpen vaak verschillende uitwerkingen hadden op de mensen dat deerde hem niet. Zoals altijd bleef zijn achtergrond die van een Shadraan die maar wat graag de Novanen van hun stuk wilde brengen. De man leefde nog al was dat niet lang meer na haar bezoek en zou ze hem nu enkel in het Rijk der Schaduwen kunnen vinden als ze een van zijn voorwerpen zou vinden. De spiegel had ze als test gebruikt om te zien of Eodan de waarheid had gesproken over de voorwerpen en tegelijkertijd had het lichte spektakel haar kostelijk vermaakt. Spelend alsof ze nog geïnteresseerd was, luisterde Q’leen naar de uitleg die bij dit voorwerp werd gebruikt. De spiegel verdween in zijn schaduw om bij Q’leen weer tevoorschijn te komen waarna ze erin keek. ‘Eigenlijk Eodan.. Een Shadraan kan wel zijn reflectie zien in de spiegel, waar het voor een Novaan een helder licht uitschijnt om uit te nodigen lichtmagie te gebruiken. De meeste Novanen doen dit ook waarna ze de schrik van hun leven krijgen. Mag ik vragen welk deel van je verleden je zag?’ Queralena had een lichte grijns rond haar lippen liggen en keek ondertussen in de spiegel om een lok beter te organiseren in haar haar. ‘Mhmm.. hoogstwaarschijnlijk komen ze inderdaad bij een verzamelaar vandaan, maar niemand heeft ze nog als vermist opgegeven waardoor er vanuit wordt gegaan dat de verzamelaar ze onwettig in zijn bezit had of is vermoord.’ Kalmpjes stond ze op en begon de relieken met uiterste zorg in te pakken en grijnsde nog steeds als ze terugdacht aan de manier waarop de heer van het Licht terug was gedeinsd van zijn verleden.

Queralena genoot van de spanning die van de man afrolde. Het was duidelijk aan zijn energie te lezen die zich nu gedroeg als een hertejong die vast zat tussen een groep roofdieren die ervoor zorgde dat het niet kon vluchten. Via de spiegel, waar ze haar lokken schikte, legde ze haar blik even op Eodan voordat ze kalm opstond om de spullen uiterst voorzichtig weer in te pakken in de doeken waarin ze eerst waren gewikkeld. ‘Spijt Eodan?’ Oprecht verbaasd keek ze hem aan voordat ze licht grijnzend weer verder ging met inpakken. ‘Het was te verwachten dat je spijt ervan zou hebben. Je bent immers als Novaan opgevoed.’ Licht schudde ze haar hoofd om de spijt die haar tegenhanger zou voelen. Spijt was een emotie waar je niets aan had, spijt was iets dat je kon voorkomen te allen tijde. Iedere actie had een consequentie, maar dat moest hij weten. Wat hij dan zeker niet had geleerd, was om volledig achter je keuze te staan als je die eenmaal had gemaakt. Als je vol achter je keuze stond dan maakt het niet uit of je goed of fout bent geweest. Je deed op dat moment met de informatie die je had waar je je zelf goed bij voelde. Andere mensen maakten ook keuzes en de levensloop werd daardoor met iedere keuze van ieder mens veranderd waardoor het geen zin heeft om spijt te hebben. Je kunt niet de keuzes van de anderen bepalen. Ondanks dat ze zich na meer dan een kwart eeuw nog steeds ontgoocheld en woedend voelde over het feit dat ze niet haar kasteel had helpen verdedigen met haar man, had ze de keuze gemaakt om haar zoon en familie te beschermen. De keuze om weg te rennen als een schaamteloze del was er nooit een geweest van spijt. Het speet haar tot op de dag van vandaag niet dat haar man was gestorven omdat zij hem niet hielp. Nee.. Als je eenmaal je keuze had gemaakt dan had je dat gedaan, net zoals alle mensen in het universum en dan hoef je geen spijt te hebben om iets dat je verkeerd hebt gedaan. Q’leen legde de ingewikkelde relieken in de kist die ze daarvoor had meegenomen voordat ze zich naar Eodan draaide. ‘Daar moet ik nog overleg over plegen aangezien ze in de eerste plaats bij de verkeerde mensen werden aangetroffen en als bewijsmateriaal dient. Maar je hoeft ongerust te zijn, Heer van het Licht. Ik zal er netjes voor zorgen.’ Q’leen stuurde een glimlach zijn kant op en sloot de koffer met een simpel handgebaar voordat ze het opslokte en in haar kamers liet verschijnen. ‘Als er verder nog iets is dat je met me wilt bespreken, kun je dat nu doen, anders ben ik verplicht om terug te gaan. Sommigen hebben nog dingen op ze liggen wachten.’ Verveeld nam ze weer plaats in een stoel en keek richting Eodan.