Eodan Verdimont Kosra

Eodan Verdimont Kosra
Leeftijd: 216 (50 maar lichaam verjongd naar 21 en daar stopgezet)
Afkomst: Nova
Magie: Licht
Lengte: 1.85
Gewicht: 80 kg
Bouw: Lang, Tenger
Haarkleur: Grijsblauwig ligt aan de lichtinval
Haarstijl: Kort, door de war
Kleur ogen: Rood
Likes: Licht, Mensen, Order, Gerechtigheid
Dislikes: Shadranen, Duisternis, Corruptie, God
Angst: Dat hij de controle over zichzelf verliest
Geaardheid: Hetro
Familie: Raedon Sualo Kosra (Vader)
Luena Verdimonta Cosvalen
Extra: Is Atheïstisch, dat wil zeggen dat hij in geen enkele geloofsovertuiging geloofd.
Kan Cello en Piano spelen

Karakter:
Optimistisch Hij is eigenlijk al zijn hele leven optimistisch geweest. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat hij al zijn hele leven hoopt dat de mensheid nooit meer slechte dingen gaat doen. Hij weet zelf dat deze dag er toch nooit zal komen, maar desalniettemin blijft hij nog steeds hopen. Hoe klein de kans ook moge zijn.
Kalm Sinds zijn verlichting, had Eodan zichzelf gezworen nooit meer negatieve emoties bezit van hem te laten nemen. Zodat hij ook maar niet een beetje mentale pijn hoefde te voelen die hij vroeger voelde.
Roekeloos Hij is bereid om alles te doen voor zijn doelen. Maar met name zijn hoofddoel. De perfecte wereld schapen. Hij was bereid alles hiervoor te doen. Van dingen stelen, tot aanslagen plegen op mensen die naar zijn behoren niet “Perfect” waren
Sterke wil Als hij zijn mening over iets heeft gezegd, is het heel moeilijk om hem op een andere mening te zetten. Zo veracht hij nog steeds duisternis en alles wat er mee te maken heeft.
Machtsbelust Vroeger was hij dit vooral. Hij wou absolute macht hebben. Hij wou de heerser zijn over deze wereld. Hij alleen zal ervoor zorgen dat iedereen zich in zijn regels zal gaan houden. Tegenwoordig, valt dit mee. Maar toch, wil hij nooit de leiding over iets nemen, omdat hij bang is dat hij weer corrupt gaat worden. Net als vroeger.

Geschiedenis:

They Laughed at me..They just laughed..

0-16
Hij was geboren om 12:00 uur op de langste dag op Nova. Precies op het moment dat de zon op haar hoogst stond. Dat betekende dat hij zou gaan uitblinken in lichtmagie. Zijn ouder, natuurlijk helemaal blij met deze gebeurtenis, stuurde hem al op jonge leeftijd naar een privéschool voor lichtmagie. Op deze school bleek al snel dat hij inderdaad een behoorlijke aanleg had voor lichtmagie. De moeilijkste spreuken had hij al zonder enige moeite onder de knie. Echter, waren sommige medeleerlingen daar niet blij mee. Hoe kon een medeleerling zonder enige moeite de moeilijkste spreuken onder de knie krijgen zonder er iets voor te doen? Als sommige dat aan hem vroegen, zei hij alleen maar dat hij het niet wist. “Gewoon talent.” Zei hij dan. Altijd weer met die ene glimlach op zijn gezicht. Zijn klasgenoten zagen hem dan ook als arrogant. Eodan maakte dat weinig uit. Het was immer hun mening over hem. Als zij dat vonden, vond Eodan dat best. Later, begonnen ook de pesterijen. Ze noemde hem Albino Giraffe, vanwege zijn lange nek en van nature witte haar. Of snob, vanwege zijn in hun mening arrogante gedrag tegenover zijn klasgenoten. Maar Eodan bleef, ondanks deze pesterijen, alleen maar glimlachen. Hij slaagde dan ook op zijn 15de al. Zijn ouders, trots op hun slimme zoon, wouden hem meteen opgeven voor een studie lichtmagie aan de beste universiteit van Nova. Echter, had Eodan andere plannen. Die zijn ouders niet wisten. De pesterijen hadden wel degelijk invloed op hem gehad. Van buiten had hij gelacht, maar van binnen borrelde heel wat negatieve emoties op. Boosheid..verdriet..maar vooral haat. Haat voor de klasgenoten die hem hadden gepest. Haat voor de leraren die hem maar als een heilig boontje behandelden. Haat voor zijn ouders..omdat zij hem naar deze school hadden gestuurd, en zijn hele leven wouden bepalen. Nee..hij wou dat niet meer..geen negatieve dingen in deze wereld..nooit meer mentale en fysieke pijn..de perfecte wereld..de wereld waar hij voor zou gaan zorgen.

So I laughed back at them..
No..I didn't want anybody to feel the pain I felit during that time..

16-21
Op zijn 16de liep hij dan ook weg van huis, om zo op straat te gaan leven. Hij vertrok naar de hoofdstad van Nova. Daar kon hij het beste beginnen met zijn ideeën te verkondigen dacht hij. Hij kon meeliften met een koets naar de hoofdstad. Eenmaal daar aangekomen, was hij onder de indruk van de hoeveelheid mensen die hier waren. Meer dan genoeg om te kunnen overtuigen. Hij vond al snel onderdak bij een arm echtpaar, die onder de indruk waren van zijn ideeën. Toen spendeerde hij twee weken met voorbereidingen maken van zijn plannen. Er was een groot plein bij de woning in de buurt. Hier was hij dan altijd te vinden, staand op een blok, mensen te vertellen over zijn ideeën. De meeste mensen liepen echter gewoon door. Alleen sommige bleven kijken en nog minder waren het eens met zijn ideeën. Echter, bleef hij hier staan. Dag in dag uit, altijd met een glimlach op zijn gezicht, en een weids handgebaar.
Toen kwam er op een dag, een man van een jaar of 30 naar hem toe. Hij vroeg waarom hij hier stond. Eodan, die even een pauze had genomen, keek de man aan. Hij vertelde zijn ideeën over de, naar zijn mening, perfecte wereld. De man knikte, en vroeg wat hij nog meer hieraan had gedaan dan alleen maar hier staan en zijn ideeën vertellen. Eodan zij dat hij nog verder niets hieraan had gedaan. De man knikte weer en zei dat hij op deze manier nergens zou komen met zijn ideeën. Hij keek toen naar de straatkinderen. Deze waren aan het wachten totdat Eodan weer ging beginnen. Hij zei dat Eodan die kinderen goed kon gebruiken in zijn plan. Bij deze woorden, verliet hij Eodan weer. Eodan een beetje verward achterlatend. Hij keek toen naar de kinderen. Deze waren inderdaad tot op de dag van vandaag, de enige die bleven luisteren. Hij kende sommige zelfs al van naam. Hij keek naar de kinderen. Toen had hij door waar de man op doelde. Hij moest een groep oprichten. Hij ging per direct naar huis, de kinderen teleurgesteld achterlatend. De opeenvolgende dagen, maakte hij vol met het schrijven van zijn geloofsovertuigingen op rollen perkament. Ook stond er een datum en tijdstip op, zodat iedereen die het met hem eens was, zich kon melden bij een herberg vlakbij het plein. Toen hij klaar hiermee was, ging hij terug naar het plein en verzamelde hij de kinderen bijeen, en vertelde over zijn plannen om een groep te maken. Hij gaf hen de opdracht, zijn woord te verspreiden door heel de hoofdstad. Toen gaf hij hun zijn rollen perkament waar hij zo ijverig aan had zitten werken, en zij dat ze dit aan iedere voorbijganger moesten geven. Hijzelf deed hier ook aan mee.
Hij ging zo door, tot de afgesproken datum. Hij ging op het afgesproken tijdstip de herberg toe. Hij was gehuld in een cape en had een masker op om zijn lichaam en gezicht te bedekken. Hij zag dat er een redelijk kleine groep mensen in de herberg was. Ach, beter dan niets. Hij werd begroet door een klein applaus. Hij ging in het midden van de groep staan, pakte zijn blok en ging hierop staan. Hij zij dat hij de groep “uitgekozen” had om een nieuwe wereld te starten. Hij noemde de groep, Aeden. Hij vertelde over zijn grootse plannen, om de mensheid helemaal opnieuw te laten beginnen. Hij zei dat hij iedereen die in zijn ogen niet “Zuiver” was, het niet waard was om in zijn wereld te leven. Ze beter dood konden gaan dan blijven leven..deze wereld nog verder corrupt te maken.
Dit was het begin van de groep Aedan. De groep die de mensheid voorgoed ging veranderen.

De jaren die daarna volgden, ging de groep tot acties over. Het begon met kleine acties zoals vandalisme in de zin van het bekladden van pamfletten die naar hun mening tegen hun doel waren. Maar al snel gingen ze over op grotere acties, in de zin van mensen vermoorden die naar hun mening “Corrupt” waren. In de loop der jaren gingen zich steeds meer mensen voegen bij deze ondergrondse groep van Lichtmagiërs. Nog steeds onder leiding van Eodan, die door de groep “The Angel” werd genoemd. Eodan, was niet meer de stille jongen uit zijn jeugd. Hij was een koude, altijd glimlachende killer geworden. Die glimlach is al die tijd nog steeds gebleven. Een glimlach gevuld met haat. Maar het killer gedeelte klopte eigenlijk niet. Hij had in al die jaren nog nooit iemand vermoord. Dat liet hij altijd andere mensen doen. Nee..Eodan was niet meer Eodan..Hij was de reddende god voor deze wereld. Hij was “The Angel”. Niemand wist echter hoe hij eruit zag. Hij had dat ene masker, wat hij die dag had opgezet, nooit meer afgedaan. Ook communiceerde hij vaak met brieven, die door de kinderen bezorgd werden naar de leden.

But then I began to question myself..am I really suitable to be god?

21-50
Vijf jaar later, was de groep wijd berucht op heel Nova. Met name omdat ze een erg belangrijke edelman op Nova hadden vermoord. Niemand durfde nog zonder bescherming over straat, bang dat zij het volgende doel waren van Aedan. Er waren al verschillende rellen geweest tussen Aedan-leden en de Novaanse politie. Nog steeds gingen er overal mensen dood. Nog steeds was “The Angel” niet gevonden. In werkelijkheid, zat “The Angel” aka Eodan. Iedere ochtend met een glimlach op zijn gezicht te lezen hoe goed zijn eigen groep het wel niet deed. Het arme echtpaar wat hier eerst zat, heeft hij laten ombrengen door Aedan. Zij waren het namelijk niet eens met zijn ideeën, en dus in zijn ogen “Corrupt”.
Op een ochtend, toen hij weer de krant zat te lezen, kwam hij op een idee. Hij wist dat er zogenaamde “Legendarische Magcians” waren die de balans in Kovomaka bewaarden. Als hij deze nou aan zijn kant kon krijgen, zou hij gemakkelijk heel Kovomaka kunnen overnemen. Hmmn..dat kon nog wel eens lastig worden had hij zo het idee. Misschien was het beter eerst maar eens te beginnen met 1 Legendarische Magcian achter zich te krijgen. De meest logische keuze leek om het eerst te proberen bij degene van licht. Aangezien hijzelf dit magische element ook beheerste, en dus wist wat hem een beetje te wachten stond. Hij gaf dan ook de opdracht aan zijn mensen, om op zoek te gaan naar deze legendarische magiër van het licht. Hij wachtte geduldig. 3 jaar verstreken. Hij had woord gekregen van verschillende leden, dat sinds zijn opdracht tot de zoekactie naar de legendarische magiër van het licht, er vaak acties van de groep waren gesaboteerd, in de zin van, dat er spullen verdwenen waren, ze verdwaald raakten op plekken waar het onmogelijk was om te verdwalen, of dat brieven verkeerde informatie bevatte. Eodan, helemaal niet wetend wat hij nou met al dit slechte nieuws aan moest, was ten einde raad. Echter, werd er op een dag bij hem aangeklopt aan de deur. Eodan, verbaasd over wie dat zou kunnen zijn, deed de deur open. Er stond een jonge vrouw met een vlecht in haar lange haren en een bril voor zijn deur. Vaag herkende hij haar ergens van…toen wist hij het weer. Het was alweer een aantal jaren geleden..toen hij nog speeches hield..Op een dag, stond tussen de mensen, een jonge vrouw ze had een vlecht in haar lange haar, en een bril op. Eodan wist nog heel goed dat hij tijdens zijn speech de hele tijd naar haar heeft staan kijken. Waarom wist hij zelf ook niet. Er was iets aan haar.. Toen hij klaar was met zijn speech, zag hij haar snel weer verder lopen. Iets mompelend over dat alle mannen hetzelfde waren. Hij zou haar echter nooit vergeten.
Ze stelde zich voor als Luce. Luce? Was dit dan soms die vrouw waar hij zoveel bericht over had gekregen? Ze zei dat ze hem kwam waarschuwen. Dat hij moest stoppen met zijn acties. Ze snapte best wel zijn ideeën, maar deze perfecte wereld waar hij het over had, zal nooit behaald kunnen worden. Toen hij vroeg wie ze wel niet dacht dat ze was met die opmerking, zei ze dat ze de persoon was waar hij zolang naar opzoek was. Eodan kwam na deze opmerking tot de conclusie dat dit inderdaad dezelfde vrouw moest zijn. Hij vroeg wat zij eraan wou doen om hem van zijn ideeën af te helpen. Het enige wat ze zei, was dat alle mannen hetzelfde waren, om daarna weer weg te gaan, om zo om het hoekje van zijn straat te verdwijnen. Toen Eodan achter haar aan wou gaan, zag hij haar nergens. Hij mompelde enkel dat hij dat maar een vreemde persoon vond, om zo weer naar binnen te gaan.
Toen, diezelfde nacht nog, bekeek hij zichzelf, voor het slapen gaan in de spiegel. Hij dacht na over de woorden die Luce had gezegd. De perfecte wereld zal nooit behaald kunnen worden..wat een onzin..natuurlijk kon deze wel behaald worden..Hij had er alle middelen voor..Alleen de corrupte mensen moesten nog uit de weg geruimd worden…
Echter, een paar weken later, toen hij rustig aan het eten was, allang weer vergeten wat er die dag gebeurd was, stond diezelfde vrouw daar opeens weer. Hij keek raar op. Hoe was zij in godsnaam in zijn huis terecht gekomen? De deur was op slot, dus daar zou het niet aan liggen. Toen hij vroeg wat ze hier kwam doen, zei ze enkel dezelfde woorden als die ene dag. Ze voegde eraan toe dat het anders grote consequenties zou hebben. Daarna liep ze de kamer uit, toen Eodan weer achter haar aan wou gaan, leek ze alweer verdwenen. De jaren die daarop volgde, gebeurde echter dit zelfde soort voorvallen. Steeds weer een andere reden waarom hij moest stoppen steeds weer was ze weg en altijd als hij alleen was. Iedere keer werden de woorden heftiger, en iedere keer werd de pijn van de mensen waar ze het over had, zo goed verwoord, dat Eodan die pijn zelf begon te voelen. Maar niet op het moment zelf. Altijd later, als hij wou slapen. Toen kwamen pas die pijnen. Eerst begonnen ze in zijn borstkas, later, gingen ze via zijn zenuwen naar zijn hoofd, om zich daarna door het hele lichaam te verspreiden. Het waren scherpe, snijdende pijnen. Alsof hij inderdaad zelf vermoord werd. Deze waren zo heftig en zo langdurend, dat hij veel slapeloze nachten had gehad. Na iedere verschijning va haar, kwam later weer diezelfde pijn. Iedere keer als hij haar wou aanvallen, leek ze als verdwenen. Wat hem echter opviel, was dat de vrouw in al die tientallen jaren dat ze verscheen, niet verouderde. Hijzelf immers wel. Dit zette hem op een nadenken. Zou dit dan misschien…nee dat nooit…of toch? Ja…dat moest wel…
De jaren die daarna volgde, kreeg hij eigenlijk steeds minder zin in zijn hoofddoel. Terwijl de vrouw maar bleef verschijnen. Waar was zijn doel namelijk ook al weer voor? O ja..voor dat ene incidentje, jaren geleden..omdat hij zo’n slechte jeugd had gehad. Maar was dat het eigenlijk nog wel waard? Was het het wel waard voor de gevolgen? Hij was nu de meest gezochte man op Nova. Hij besloot om maar eens met deze vernieuwde kijk naar de krant te kijken. Zijn groep had weer een aanslag gepleegd. Deze keer op een school die naar hun mening de verkeerde ideeën gaf over de perfecte wereld. Hij dacht na. Eigenlijk was dit best wel wreed. Kinderen vermoorden..alleen maar omdat zij hun eigen mening hadden over de perfecte wereld? Hij stond op en liep naar het raam. Het was stil buiten op straat. Iedereen was nog te bang om uit zijn of haar huis te komen. Was dit het nog wel waard? Was hij nu niet een klein beetje aan het overdrijven? Toen hoorde hij achter zich bekende voetstappen. Hij keek om. Hij begroette Luce met een glimlach. Hij raakte een beetje gewend aan haar verschijningen. Hij bood haar een stoel en wat te drinken aan. Luce weigerde dit. Ze zei alleen dat ze hem weer kwam waarschuwen. Eodan knikte begrijpend, en zij dat hij het inderdaad voor de verandering overdacht had. Echter, had ze naar zijn mening een belangrijk punt over het hoofd gezien. Iets wat hij al die jaren vergeten was te zeggen. Dat hij ook maar een mens was. Mensen doen nou eenmaal eerst dingen, en denken dan later pas na over de gevolgen. Dit was een goed geval van dat. Hij zei dat hij nu niet meer terug kon. Hoe graag hij het ook zou willen. Een geïrriteerde zucht kwam uit haar mond. Hij wist nu al te goed wat ze ging zeggen nu. Ze zei dat alle mannen hetzelfde waren, en liep toen de kamer uit. Echter, rende Eodan achter haar aan, en kon haar net op tijd de weg versperren. Hij vroeg wat hij eraan zou kunnen doen. Haar bewijzen dat hij anders was dan alle andere mannen. Ze zij alleen, dat hij het antwoord zelf moest vinden. Ze veranderde toen opeens in puur licht, en verdween toen. Dit was voor Eodan een bewijs dat zij inderdaad de persoon was. Eodan dacht na over haar woorden. De volgende dag, ging hij eens op pad, om te kijken of hij het antwoord buiten kon vinden. Hij nam de eerst volgende koets naar het dichtstbijzijnde dorp, omdat de stad te gevaarlijk voor hem was op dat moment. Hij was vermomt, om zo de aandacht van eventuele Aedan-leden niet te krijgen. Op zijn weg naar het dorp, passeerde hij mooie landschappen. Hij zich uitgestrekte velden. Hij zag bergen. Ze reden door een bos. Hier ws het dorp in gevestigd. Hij stapte uit. Dit dorp was, in tegenstelling tot de stad nog erg levendig. Hij liep door het dorp. Af en toe kijkend naar de mensen. Deze waren nog zo levendig..waarom? Wisten ze niet dat er een grote wereldmacht was die iedereen wil vermoorden? Hij liep naar de dichtstbijzijnde herberg. Hij wist dat er in een herberg altijd wel het laatste nieuws werd besproken. Hij vroeg aan de herbergier, of ze in dit dorp ooit hadden gehoord van een bepaalde groep genaamd Aedan. Natuurlijk zei de herbergier ja. Hij vroeg waarom ze dan niet bang waren. De herbergier zei hierop dat dat kwam, omdat deze wereld al perfect genoeg is. Ze hadden al hun perfecte leventje hier. Daarom waren ze niet bang om gedood te worden door Aedan. Ze hadden hier als hun eigen perfecte wereld. Toen Eodan vroeg wat deze hiermee bedoelde, zei de herbergier dat hij even buiten moest kijken, naar de mensen. Dan snapte hij het wel. Na deze woorden gehoord te hebben, ging Eodan naar buiten. Hij zag spelende kinderen. Mensen die druk met elkaar aan het praten waren. Iedereen glimlachte. Niemand die zich zorgen maakte. Dit was zijn perfecte wereld zoals hij het ooit in gedachten had..maar..waarom lukte het hem nou niet om de wereld zo te laten worden? Hij ging terug naar zijn huis in de hoofdstad. Zijn verlichting overdenkend.
Toen, op een zeker moment gebeurde het. Hij zat aan zijn bureau. Hij had meerdere keren het dorp al bezocht, en had daar zelfs al een paar goede daden gedaan. Hij daarmee zo’n beetje de held van dat dorp geworden. Toen, uiteindelijk, rolde er een traan over zijn wang. En nog 1 en nog 1..de tranen bleven maar komen. Wat was dit voor negatief gevoel..het gevoel dat hij al jaren niet meer had gevoeld. Was dit was ze noemde..verdriet? Of was het meer spijt? Spijt van de dingen die hij gedaan had..Spijt van alle negativiteit die er op de wereld was gekomen door hem. Luce had gelijk..de perfecte wereld kon niet bestaan. Alleen al zijn eigen middelen hadden ervoor gezorgd dat deze al niet meer mogelijk was. Steden en dorpen waren oorlogsgebied geworden, omdat Aedan-leden met het leger in gevecht waren..Er waren heel veel mensen door zijn toedoen gedood..mannen..vrouwen..zelfs kinderen..ARGH! Hij gooide zijn bureau om, want ook de woede en agressie, die hij al die jaren had ingehouden, kwamen naar boven. Hij schoot een lichtbol door zijn vertrek. Dwars door de muur heen. Toen vuurde hij in zijn woede allemaal lichtbollen uit de palmen van zijn hand. Het kon hem eigenlijk vrij weinig schelen dat hij nu aandacht op het huis had gevestigd. Van hem mocht de politie hem oppakken. Hem in de donkerste kerker gooien, zodat hij daar kon wegrotten. Toen, bij de laatste lichtbol, raakte hij de centrale steunpaal van zijn huis. Deze begon in te storten. Hij keek omhoog, er verscheen een wanhopige glimlach op zijn gezicht. Zo zal dus zijn leven eindigen..verpletterd onder de brokstukken. Echter, leek het even alsof de tijd vertraagde. Toen zag hij, te midden van het instortende huis, een bekende jonge vrouw staan. Het was Luce. Hij keek naar haar. Zijn ogen rood van het huilen. Luce zei dat hij eindelijk doorhad, wat ze met die woorden bedoelde. Het enige wat Eodan hierop kon zeggen, is dat hij overnieuw wou beginnen. De fouten die hij toen had gemaakt, waren nu onomkeerbaar. Luce dacht na over zijn woorden. Ze zei dat hij hem al heel lang in de gaten had gehouden, omdat ze wist dat hij over een grote hoeveelheid magie beschikte. Dat wist Eodan zelf ook wel. Maar echter, zijn karakter kan echter wel wat veranderingen gebruiken. Daarom bood Luce hem aan om bij haar in de leer te gaan. Ze zij dat ze een bepaald door haar geselecteerd groepje mensen had geworven. Ze zal kijken of hij waardig genoeg was om eventueel haar opvolger te worden. Ook, zou ze hem dan kunnen leren hoe je wel tegen de wereld aan moest kijken. Eodan hoefde hier niet lang over na te denken. Hij liep naar Luce toe, ging op zijn knieën, en smeekte haar om deze kans. Luce glimlachte, en zei dat ze dat graag zou willen doen. Toen vervaagde alles, en was er even een wit licht te zien.

I tried to save mankind..but in the end, the only person that needed to be saved was me..

50-Heden
Hij werd wakker. In zijn gewone normale bed. Was het een droom geweest allemaal? Was zijn huis niet ingestord? Had hij dan toch niet de Legendarische Magician van het licht ontmoet? Hij stond op, liep naar de badkamer, en keek in de spiegel. Wacht..zag hij er nou jonger uit? Hij wreef even in zijn ogen. Inderdaad..hij leek wel..21! Nee..dat was hij ook! Dat niet alleen..hij had opeen rode ogen gekregen.. Maar..hoe? Wanneer? Hij dacht even na. Zou die droom dan toch geen droom geweest zijn? Toen ging hij naar beneden. Hij zag daar niemand minder dan Luce zitten. Zij begroette hem alleen maar met een knik. Toen Eodan vroeg wat er gebeurd was, zei Luce dat hij haar dankbaar moest zijn. Ze had zijn lichaam verjongd door met een beetje hulp van haar medische kennis. Ze had hem verjongd naar 21 en het daar had stopgezet, omdat dan het menselijke lichaam fysiek en mentaal op haar hoogtepunt was. Eodan was even sprakeloos. Dus dit was de kracht ven een legendarische magiër..verbluffend.. Ze voegde er aan toe, dat zij hem echter voor straf de rode kleur in zijn ogen gelaten. Zodat hij wist wat voor een erg persoon hij vroeger was geweest. Na deze woorden voegde ze er ook nog even snel aan toe, dat hij wellicht waardig genoeg was om bij haar in de leer te gaan. Echter, zou hij zich flink moeten bewijzen, wou hij ook echt haar opvolger worden.
Dit was het begin van een moeizame training. Met name omdat Eodan al snel erachter kwam dat Luce helemaal net goed kon opschieten met mensen van het andere geslacht. Dit maakte ernaar dat lessen soms niet doorgingen, omdat Luce andere dingen te doen had. Altijd was er opeens een andere leraar Lichtmagie dan Luce. Het waren goeie leraren, daar niet van, maar Luce kon naar zijn mening het beste lesgeven. Echter, werd Eodan nooit boos hierom. Hij had zichzelf sinds zijn verlichting voor genomen nooit meer boos te worden om iets. Om te voorkomen dat hij weer verkeerde beslissingen maakte waar hij later spijt van ging krijgen. De jaren die daarna volgde, groeide de band tussen hem en Luce steeds meer. Luce werd langzaam maar zeker opener naar hem, en lessen vielen ook steeds minder vaak uit. Hij begon een een soort van affectie jegens zijn meesteres te voelen. Waarom, wist hij zelf ook niet. Waarschijnlijk omdat zij hem zo erg geholpen had.
Op een goeie dag, toen hij druk bezig was met trainen op een grasveld, gebeurde het. Een groot wit licht. De enige persoon die hij zag was Luce. Ze zei dat het nu zijn beurt was om de beschermheer van het licht te worden. Hierna gaf ze hem een knipoog, en glimlachte naar hem. Toen sloot ze haar ogen, en begon ze te zweven, om daarna te vervagen. Eodan stond weer op het grasveld. Hij wist even niet wat er zonet gebeurd was. Was hij uitgekozen? Van dat geselecteerde groepje mensen? Ja..zo leek het wel.. Na deze gewaarwording voelde hij een soort van kalmte over zich heen komen. Zou dit het teken zijn dat hij de nieuwe beschermheer van het licht was geworden? Hij keek naar boven, en glimlachte. Hij bedankte Luce. Hij bedankte haar, voor deze tweede kans. Voor het feit dat ze hem überhaupt deze tweede kans had gegeven. Een lichte traan ging over zijn gezicht. Toen veegde hij deze af, Toen hij dit had gedaan, liep hij met de handen in zijn zakken, en een glimlach op zijn gezicht weg van het huis. Weg van zijn verleden. Weg van alles. Opzoek naar een nieuwe invulling van zijn leven.

Now I just keep on smiling..

» Marshall Lee Kosra
» Eodan? I believe we had an appointment.
» a light on my way? (Eodan)
» Not like a bird. [&EODAN]
» I just want a little peace and quiet [&Eodan]

Eodan Verdimont Kosra

Eodan Verdimont Kosra

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen