[Beach Event] {Sandcastles}

$[Beach Event] {Sandcastles} Event_beachparty_sandcastle$
|| ZANDKASTEELWEDSTRIJD ||
• Activiteit •

Langs de branding is het zand stevig genoeg om er een sculptuur van te maken.
Alle deelnemers zullen hun handig- en vaardigheid in moeten zetten om het grootste, mooiste of origineelste zandkasteel te maken.

Organisator(en) | Toezichthouders | Vrijwilligers
• MASTER ALVARO •
• MASTER SEBASTIAN •
• MASTER LAURENT •

Deelnemers
• NARIKO •
• WREN •
• MASTER SAVADOR [ASEMA, ELWIN] •
• ALLEN •
• CHARLIE •

--

Sebastian had een extra goed brillendoekje meegenomen voor het geval er zand tegen zijn bril aan zou waaien of andere enge dingen aan zouden blijven plakken; daar had hij echt geen trek in. Hij zou vandaag gaan helpen met het organiseren van de wedstrijd voor het bouwen van zandkastelen; de kindjes een beetje blij zien zijn met een lullig hoopje zand waar ze een paar raampjes en een deur in prikten. Goh. Ach, het was zo'n tijd geleden dat hij op het strand was geweest, hij had zich er zelfs op gekleed! Een losse broek tot net over zijn knieën, slippers omdat hij het haatte als er zand in zijn schoenen kwam en een net t-shirt, totaal wit. Geen drukke prints of walgelijke tekstjes op zijn kleding, niet bij Sebastian. Hij had zelfs een hoed meegenomen voor het geval dat de zon te erg werd, maar als rasechte Novaan kon hij wel ergens tegen. Zijn mede-organisatoren moesten nog komen, maar dat zou hij wel zien. Hij had vaagjes iets gehoord over ene master Laurent, maar hij vond het wel goed genoeg als hij vanzelf zou zien wie er op zouden komen dagen. De Hoofdmeester zou trouwens ook komen met zijn kinderen, net zoals een stuk of vier leerlingen. Zolang ze zich maar gedroegen, anders zou hij er eentje met zijn of haar hoofd in het eigen gebouwde zandkasteel duwen. Het werd vast wel gezellig.

Hij had ervoor gezorgd dat goed zichtbaar was waar de wedstrijd zandkastelen bouwen was; een vlag waar het op stond en een duidelijke plaatsaanduiding voor de deelnemers, bordjes waar ze op konden schrijven wie het zandkasteel gemaakt had en dergelijke. Hij had geen zin in landjepik en mensen die plots claimden dat een kasteel van hen was. Oké, de bordjes zagen eruit alsof hij een controlfreak was. Nou en? Als ze nu op kwamen dagen, hij was er klaar voor. Hij had zich al mentaal voorbereid en een paar rampscenario's voorgesteld. Hij had zelfs de afstand tot de vloedlijn gemeten om er zeker van te zijn dat er niets weg zou spoelen; want hoeveel jankende kindertjes zou hij dan om zich heen krijgen? Nee, een goede voorbereiding was het halve werk. Nu zorgen dat hij niet te nors overkwam; gewoon niet zo boos kijken. Een neutraal-chagrijnige blik was het resultaat. Hij kon niet lachen zonder reden, dat was ten eerste dom en ten tweede nutteloos. Plus dat je er niet uitzag. Nee, zo kwam het wel goed. Het zand was trouwens veel te warm onder zijn voeten, hij zou straks wel ergens stoeltjes charteren zodat hij en zijn collega's konden zitten. De rest kon wel rondkruipen in het zand, daar waren ze toch voor gekomen? Konden ze gelijk al beginnen. Nou ja, hij zou de regels wel uitleggen. Er moest natuurlijk wel een gelijke start zijn, anders had de een een voordeel qua tijd op de anders. Kon je ook weer ruzie mee krijgen. Nee, hij maakte zich echt teveel zorgen.

Gek genoeg was Alvaro een liefhebber van de zomer. Voor anderen zou dat misschien niet heel gek zijn doordat hij een getinte huid was maar zodra ze wisten waar hij vandaan kwam, zou het ze verbazen. Shadra stond immers niet bekend om de warme zomers, eerder de regenachtige, de bewoners stonden niet bepaald bekend als zonnige vrolijke mensen en als de zon er eens in de zoveel tijd scheen, waren de mensen gelijk in hun huizen te vinden. Nou ja, een deel ervan. Hij wou niet in stereotypen gaan denken, zeker niet over zijn eigen volk, ook al vond hij dat ze wel wat meer warmte mochten uitstralen. Een beetje zoals hij, al was hijzelf meer dan dat. Hij was geen typische Shadraan, hij zou eerder als Puffoonse gezien worden. Misschien was dat ook waarom hij Puffoon zo'n geweldige planeet vond en de magie lief had. Het paste bij hem want hij moest toegeven: Hij zag zichzelf nu niet met duistere magie. Eigenlijk kon dat niet want hij beheerste het absoluut niet. Geen probleem dus.
De warme zon van Razen scheen op zijn getinte huid. Hij voelde de warme luchtstromen om hem heen waaien ook al was er nauwelijks wind en voelde ook hoe de warme lucht langzaam opsteeg. Binnen een paar uur zou het hier een graad of 5, 6 afgekoeld zijn. Niet heel erg sinds het al erg warm was op het strand. Toch had Alvaro niet gelijk ontzettend zomerse kleding aangedaan. Hij had een donkerblauwe driekwartsbroek aan, gemaakt van een fijne stof en ietsje losser om de heupen zodat het lekker zat. Daarboven had hij een wit t-shirt aan met knoopjes aan de voorkant, waarvan hij de bovenste paar niet geknoopt had zodat je een goed uitzicht had op zijn getinte borst. Hij had simpele zwarte slippers aan zijn voeten en zijn krullende haar zat voor een keer niet in een staart maar in een vlecht, gewoon voor de verandering. Ontspannen liep hij het strand op en liet zijn ogen de plaats van de zandkasteelwedstrijd rond gaan. Alles was al georganiseerd. De vlag die aangaf dat de wedstrijd hier plaats vond, een duidelijke plaatsaanduiding, strakke bordjes waar mensen hun namen op konden schrijven. God, wat geordend allemaal. En dat kon maar één ding betekenen.
Hij zag de blonde man al staan, blijkbaar wachtend op de organisatoren en de toezichthouders. Hij was eigenlijk ook niet zo lastig te missen. Voor Alvaro leek hij net een lichte vlek aan de horizon, al was hij niet zó ver meer van hem verwijderd. Met een rustige pas liep hij op hem af, nikszeggend, en in een surprise-attack sloeg hij zijn armen vanachteren om Sebastian's nek alsof ze heel wat meer waren dan alleen collega's. 'Hey, Sebby. Goed georganiseerd allemaal.' complimenteerde hij met een glimlach en liet de blonde man weer gaan. Zijn ogen gingen weer rond, keken naar de hele organisatie. Alles wat zo... kaal. Hij miste iets hier. 'En waar is de versiering?'

Oh god, wat slecht D:

Dat hij er niet bepaald, eigenlijk absoluut niet op gesteld was om zich op een strand te begeven - vlakbij het water, dat moest ongetwijfeld de hoofdreden zijn - was duidelijk van zijn bleke gelaat af te lezen. Ja, hij was kribbig. Ja, hij had hier totaal geen zin in. Zon, zee en strand. Te heet en te nat en te zanderig. Het was puur voor zijn kinderen geweest, de tweeling was er helemaal enthousiast over geraakt toen het onderwerp van evenementen aan bod kwam, en hij uiteindelijk over de zandkastelenwedstrijd moest vertellen. En hij had er nog altijd spijt van. Nogal nors beende Savador in een snel tempo langs de schelpenbank vlak bij zee, waar de grond wat stabieler was en hij tenminste niet door het losse zand hoefde te ploeteren. Hij had het warm, hij voelde zich niet helemaal goed en hij was vermoeid door het hele stuk vanaf de Raziaanse pier waar zijn kinderen zonodig nog een ijsje moesten. Niet de waterijsjes die de ijscokar die gewoon op het strand zelf stond verkocht, nee - softijs met discospikkels. Ze moesten en zouden het krijgen. En had hij het ze niet gegeven, dan zouden ze nog moeilijk gaan worden ook. Nu leken ze echter helemaal in hun element te zijn, ondanks dat dat niet zou moeten als volbloed Shadraan zijnde. Elwin hobbelde opgelaten met een emmertje langs de golven, stopte hier en daar om te bukken en met zijn schepje in het zand te ploegen. Zo heel zomers had Savador ze niet gekleed, daar deed hij niet aan. Gewoon een simpele capribroek en een shirtje, Asema een luchtig jurkje en een hoed ter bescherming tegen de zon. Het meisje liep in tegenstelling tot haar broertje veel rustiger aan de hand van haar vader mee. Hij was haar grote voorbeeld, dat wist hij inmiddels wel. Met een benauwde zucht kwam Savador even tot stilstand om de bovenste knopen van zijn bovenkleding los te maken. Zelf was er aan zijn kledij ook niet gek veel veranderd. Een wit overhemd waarvan hij de mouwen tot zijn ellebogen had opgestroopt en een effen zwarte pantalon. Zijn herenschoenen had hij misschien beter kunnen verwisselen voor iets gemakkelijkers voor een strandgelegenheid als vandaag. Hij ging echter nooit naar het strand, had ook geen ander paar schoenen in zijn kast staan. En hij vertikte het om van die grote lompe boots aan te trekken voor een betere grip op de ondergrond. Zijn verschijning als beschaafde gentleman moest behouden worden, dat was zijn prioriteit als Noord-Shadraan. Hij schoof de zonnebril op zijn neus verder omhoog en pakte Asema's handje weer beet. Die moest er immers niet aan ontbreken, zeker niet met deze felle zon. Onder zijn andere vrije arm had hij een inklapbaar stoeltje geklemd. Hij ging echt niet in het zand zitten en zijn kleding ermee volstoppen, ben je gek. Tijdens het stuk dat ze al hadden afgelegd was er al aardig wat zand in zijn schoenen terecht gekomen, iets waar hij ook niet echt vrolijker van werd.
'Terugkomen!' blafte hij op het moment dat hij Elwin vrolijk voort zag dartelen, inmiddels zes meter verder van zijn vader en zusje verwijderd. 'En heel vlug!' Savadors bittere stem schalde over het strand, en de frons tussen zijn wenkbrauwen werd nog een tikkeltje dieper toen de jongen hem schijnbaar niet leek te horen. Hij versnelde zijn pas om Elwin in te halen en hem misschien iets te hardhandig aan zijn arm naar zich toe te trekken.
'Wat heb ik nu gezegd? In de buurt blijven, Elwin, moet ik mezelf blijven herhalen?!' Hij had er geen vrede mee als zijn kinderen te dicht bij het water kwamen. Puur om het feit dat hij zelf te kampen had met waterfobie door bepaalde.. incidenten uit zijn jeugd. Onderdanig trok Elwin zijn arm los en slofte met een moeilijk gezicht verder, netjes zijn pas inhoudend. Zoals het hoorde. Savador slaakte opnieuw een zucht en rechtte zijn rug. Zo was het goed. Terwijl hij het zweet van zijn gezicht streek liet hij zijn blik achter de donkere glazen van zijn zonnebril even over het strand glijden. Met zijn kinderen aan zijn zijde begon hij verder het strand op te lopen. Een opvallende vlag toonde aan waar de activiteit plaats zou vinden. Er lagen ook bordjes en plaatsaanduidingen voor alle deelnemers. Bij Medusa, wat kinderachtig. Savador bleef even stil staan en trok minachtend een enkele wenkbrauw op toen hij de organisatoren elkaar zag omhelzen - of iets dat daar op leek. Met beide mannen had hij nog niet echt veel contact gelegd, eigenlijk omdat hij het doordeweeks ook veel te druk had voor een chitchat en gezellig onderonsje. Niet dat hij dat überhaupt uit zichzelf zou doen; vrijwel iedereen van zijn collega's en werknemers zag hij aan voor zwakzinnige idioten, en nu hij ze zo samen zag gaf hij zichzelf daar nogmaals gelijk in. Savador versnelde zijn pas weer, beende als een figuurlijke razende stormwind over het strand, het zand in zijn schoenen zacht in het Shadraans vervloekend en zijn kinderen die een beetje gedwee volgden. 'Dag,' groette hij Alvaro en Sebastian nors zonder op of om te kijken toen hij de twee vlak voorbij ging. Bij de plaatsaanduiding waar hun namen op vermeld stonden, klapte hij het houten stoeltje uit en zette het neer in het zand. Verzadigd liet hij zich erop neer zijgen. Hij pakte er zijn Shadraans krantje erbij, sloeg het open en liet de kinderen intussen hun gang gaan tot de wedstrijd van start zou gaan. Tot die tijd kon hij een beetje tot rust komen.

Een strandevent wat vast wel verplicht was, aangezien het door de school georganiseerd werd. Nou. Dan zou ze ernaar toegaan ook. Wren had bij de inschrijfformulieren gestaan om te kijken wat er was en ze had geconcludeerd dat ze het best naar het kampvuur kon gaan, omdat dat wel oké was en vast wel leuk als ze ver genoeg wegbleef van de barbecue en andere vurige dingen. Verder waren er nog activiteiten geweest als de Beach King/Queen verkiezing - waar Yazuki aan meedeed en zij dus niet, aangezien ze vanwege hun verschil in populariteit zeker zou verliezen al was ze veel leuker dan Yazzie, maar ze kon echt niet tegen haar verlies - er was surfen, wat ze echt niet kon, een volleybal iets - ze haatte sport - en een wedstrijd in zandkastelen bouwen. Dat laatste, dat was het geworden. Wat was er nu heerlijker dan zelf een walgelijk iets bouwen, dat van anderen onderuit schoffelen en tegelijkertijd proberen zo schijnheilig te blijven dat je nog kon winnen ook? Dit werd leuk. Ze had gezien dat Nariko kwam, die ze al kende, dus dat was mooi meegenomen. Ze was de tweede geweest om zich in te schrijven, dus dat kwam helemaal goed. Dit werd pure lol.
Wren had voor een keer wat strand-achtige kleding aan, maar ze had de donkere kleuren niet achterwege gelaten. De bikini onder haar strandoutfit was bijna meer zwart dan blauw, maar toch donkerblauw - dat had immers op het kaartje gestaan. Haar hemdje was onmiskenbaar blauw en de korte spijkerbroek die ze eronder aanhad had gewoon de typische spijkerbroekkleur. Het was niet een echte spijkerbroek, eerder zoiets waarvan je je kan afvragen waarom de pijpen er in 's hemelsnaam afgeknipt zijn. Maar ja, het was mode en dit was het strand; voor één keer durfde ze het wel aan. Wren had een asociaal grote zonnebril opgezet, die niet correspondeerde met haar real-life lengte maar waarschijnlijk wel met haar imaginary lengte, dus dat was ook helemaal goed. Verder had ze een strandtas meegenomen met allerlei onmisbare spullen erin als zonnebrandcrème, slippers, handdoek, onbelangrijke dingen die vrouwen altijd mee hadden, tijdschrift en meer spul dat je nodig kon hebben op het strand. Ze had zichzelf al ingesmeerd, want ze was nu niet echt degene met de meest tegen zon bestande huid. En no way dat ze ging verbranden.
God, wie had dit georganiseerd? Ze had gezien dat er veel mensen stonden, dus dat werd lastig vals spelen omdat het waarschijnlijk allemaal toezichthouders waren. Maar wie had het zo... saai weten te maken? Geen flashy spandoeken of slingers of uitroeptekens of wat dan ook, gewoon een teken wat kenbaar maakte dat het evenement daar was en bordjes zodat ze niet snel een ander kasteel zou kunnen claimen als haar eigen. Shit. Kom op, wat was dit? Wren zag als eerste de twee mannen die elkaar omhelsden - nou ja, eentje werd van achteren besprongen, maar whatever - en die blijkbaar op moesten letten. Ze zou zorgen dat ze hun handen vol hadden. Daarna zag ze dat er al twee kinderen waren, twee die onmogelijk al op school konden zitten en die ze niet echt kende. Het volgende wat haar opviel waren te nette schoenen en kleding, een krant die ze niet kon lezen vanwege de taal en een hoofd dat haar maar al te bekend voorkwam.
'GOEDEMIDDAG,' schalde ze over het strand toen ze aangekomen was, gooide haar spullen neer bij de plaats die ze besloten had te claimen - naast Savadors kinderen, die heel blij leken dat er iemand naast hen kwam zitten, of zo interpreteerde Wren het - en liep eerst naar de twee leraren toe. 'Wren Maràz, present,' meldde ze met een lach op haar gezicht. Een lach, die een lichtelijk vals tintje had, gewoon omdat ze Savador hier aan mocht treffen, in zijn nette pak op het strand. Lachwekkend. Gewoon lachwekkend. Ze had de zonnebril op haar blauwe haren gezet zodat de andere twee leraren haar niet gelijk als een monster zouden zien en keek hen blij aan zodat ze haar niet gelijk zouden schorsen. Toen ze dacht dat ze weg mocht liep ze terug naar haar spullen, onvermijdelijk dus ook naar Savador. 'Wat gezellig dat u hier ook bent, master,' zei ze, ook al zou ze haar gezicht net zo goed in haat en afgunst kunnen vertrekken. Ze had geleerd dat hij haar nog irritanter vond als ze lachte. Lachen, dus. 'Ik wist niet dat u ook nog zandkastelen bouwde,' merkte ze onschuldig op. Ah, ze had Nina toch over moeten halen om te komen.. Volgende keer beter. Nariko mocht de man ook niet echt, dus ze had al een bondgenoot voor het geval ze die nodig zou hebben. Maar in het begin was alleen haar aanwezigheid wel genoeg. Dit recept had maar één Wren nodig.

Heerlijk, om even tot hemzelf te kunnen komen. Niemand die hem tot last was, geen plichten en taken. Even helemaal niets. Hij kon gewoon hier rustig bijkomen. Voor zolang de rust mocht duren. 'Papa, schelp!' Chagrijnig keek Savador op toen Elwin vrolijk naar hem toehobbelde en zowat een kokkel in zijn neusgat duwde. Hij moest het handje van zijn zoon op enig afstand van zijn gezicht houden om het fatsoenlijk te kunnen bekijken. Niet dat hij er enig interesse in had. 'Daar leven heremietkreeften in die je vingers amputeren,' zei hij nors terwijl hij zich weer onverschillig op zijn krant richtte. Elwin liet de schelp meteen vallen alsof het een vies iets was. Nietwetend wat het precies betekende, maar het woord klonk eng genoeg om er geen vertrouwen in te nemen. 'GOEDEMIDDAG.' Gadverdamme, dat ging je niet menen he? Hij voelde de sterke neiging om zijn krant heel onopvallend op de juiste hoogte te houden zodat het zijn gezicht verborg, als een of andere celebrity vluchtend voor de paparazzi. Maar zijn op en top nette verschijning, van zijn zorgvuldig opgepoetste leren schoenen tot de vouwen in zijn pantalon, en zijn lange sluike lokken waren onmiskenbaar aspecten van zijn uiterlijk. Ook zijn kinderen konden zijn aanwezigheid al verraden, zoveel als ze van hun vader weghadden. Eigenlijk wilde hij gewoon op zijn kantoor zitten nu. Heel de sfeer direct verpest wanneer zij met haar vrolijke blauwheid het strand op kwam gehost. Blauw, blauw overal. Hij meende het overal te zien als Wren in de buurt was, kon er letterlijk gek van worden. Bij Medusa. Gedaan met de rust. Geen sereen ruisende zee meer, geen roepende koksmeeuwen in de verte, niet het geluid van zand dat zacht strijkend door een windvlaag meegenomen werd. Vijf minuutjes exact; het was boven alles toch een nieuw record. Maar het was uiteraard veel en veel te kort. Als hij geweten had dat dat krijskind mee zou doen, was hij nooit gekomen. Zij was juist het walgelijke type dat zijn kinderen om zou duwen als hij even niet keek, zand in hun broek stopte of spontaan ging dansen en heel per ongeluk een hammertime deed op hun zandkasteel, of wat daar dan van over bleef. Als ze zoiets daadwerkelijk zou flikken zou hij haar met alle plezier op de barbeque leggen vanavond. Wren-steak voor de haaien, die dieper in de Raziaanse open zee wel degelijk leefden. 'Papa!' Elwin spurtte gillend rond in kleine cirkels om het hoopje mulle zand waar straks hun kasteel zou komen te staan, waarschijnlijk opgetogen dat ze niet de enige waren en hij echt kon genieten van het feit voor het eerste keer aan een wedstrijd mee te doen. Asema zat gehurkt in het zand te tekenen, stil zoals ze meestal was, maar moest vast en zeker net zo enthousiast zijn. Verwrongen verstopte Savador zich nog verder achter zijn krant, eigenlijk wilde hij een potje huilen. Ze moesten eens weten wat voor persoon er naast hen zou komen. Wren kwam terug, hij zag het uit zijn ooghoeken. God, waren die oversized wc-brillen mode ofzo? Walgelijk. Zijn blik bleef strak gevestigd op een artikel over een of ander zinloos beauty contest voor schapen. Niet dat het met die zonnebril op te zien was dat zijn ogen niet heen en weer bewogen, en hij dus niet aan het lezen was. En toen kwam het; het kind begon tegen hem te praten; 'Wat gezellig dat u hier ook bent, master.' Gezellig, haha. Niet meer. 'Ik wist niet dat u ook nog zandkastelen bouwde.' Er lag een strakke trek om zijn smalle lippen toen Savador de krant iets liet zakken en Wren over de rand van zijn zonnebril een laatdunkende, grimmige blik toewierp. 'Ja, wel, verrassend als het is was kasteeltjebouwen al oud in mijn tijd. Frapant dus dat je meedoet, met je naïeve behoefte aan moderniteit en populairiteit. En als je me nu even wilt excuseren; ik heb nog twee pagina's overlijdensberichten te lezen, dat vind ik net even belangrijker dan een conversatie met een onderbegaafd wicht.' Nogal grof sloeg hij vervolgens een pagina om, Wren daarbij geen blik waardig meer gunnend. Hij wilde nog een opmerking maken. Toch besloot Savador het uiteindelijk maar voor zich te houden. Het zou haar direct de mond kunnen snoeren, dat zeker, maar het zou wel erg hard zijn om het te zeggen. Hoe het ook zij; hij hoopte wel vurig dat dat verwende nest zich wat koest hield. Zijn humeur was drie keer niks, hij had behoefte een verkoeling en schaduw en de lont was vandaag extra licht ontvlambaar door zijn almaar vergrotende irritatie.

Allen gooide de kastdeuren open en haalde de stapels kleding overhoop. Ja hoor, net als hij het nodig had was zijn zwembroek spoorloos verdwenen. ''Charlie? Heb je alles al? Ik ben mn zwembroek kwijt...'' riep hij luid, ondertussen nog een la overhoop halend. Misschien moesten ze toch echt een keer op gaan ruimen, want in deze zooi was niets te vinden. Allen sloot geërgerd zijn ogen en dacht na. Toen herinnerde hij zich weer waar hij zijn spullen had neergedumpt, de laatste keer dat hij was gaan zwemmen. Hij liep vlug naar een bed toe en viste de broek eronder uit. ''Hebbes!'' zei Allen met een grijns. ''Ik heb het al gevonden, laat maar!'' riep hij dan naar zijn broer. Zodra ze het hadden gezien, wisten Allen en Charlie al wat ze wilden doen. Zandkastelen bouwen. De ultieme strandbezigheid. En als ze geen zin hadden zouden ze simpelweg een zandtaartje afleveren en in de zon gaan liggen. Als ze wil zin hadden konden ze andere mensen irriteren en Allen had al gezien dat Wren zich ook had ingeschreven. Dat beloofde allemaal een leuke dag te worden. Hij liep naar de vriezer en haalde er twee flesjes uit, gevuld met bevroren water. Toen herinnerde hij zich weer iets anders dat hij nodig had en rende de kamer weer binnen. Er heerste een gezellige chaos, aangezien de andere jongens ook dingen moesten of wilden gaan doen. Algauw had hij zijn zonnebril gevonden en was nu echt klaar om te gaan. ''Okay, veel plezier jongens!'' riep hij naar twee vrienden die op weg gingen naar een andere activiteit. Dan gingen hij en Allen op weg naar hun bestemming.~

Allen stapte het warme zand op. De korreltjes persten zich tussen zijn tenen en bleven op de zool van zijn slippers zitten. Hij haalde een hand door zijn rode haren. Hij had zich zelfs ingesmeerd vandaag, zo goed voorbereid was hij nog nooit op pad gegaan. Maar hij had geen zin om te verbranden, al helemaal niet nu het bijna vakantie was. Hij sloeg zijn witte handdoek over zijn schouder. Tja, hij wist wel dat ze zandkastelen gingen bouwen, maar een beetje zwemmen of luieren kon daar toch wel bij? Toch vermoedde hij dat zodra de wedstrijd echt begon zijn competitieve kant naar boven zou komen. Winnen was nou eenmaal leuker dan afgaan. Ach, het zou allemaal maar liggen aan de andere aanwezigen. na een korte wandeling zag Allen een vlag staan. ''Wat leuk... Een vlaggetje.'' zei hij vrolijk en hij gaf een zacht tikje tegen de vlaggenstok toen hij erlangs liep. Het was allemaal tot in de puntjes geregeld, met militaire precisie. Allen keek met fonkelende ogen rond en zag niet alleen twee leraren, maar ook Master Savador zitten. En zoals hij al wist was ook Wren aanwezig, die net iets voor hen was aangekomen. Allen wandelde enthousiast naar de strengst kijkende leraar toe en meldde hen aan. Op zijn eigen, charmante manier. ''Ahem, Allen en Charlie melden zich bij de ontzettend epic zandkasteelwedstrijd.'' Allen deed een spottende legergroet en grijnsde breed naar de blonde leraar. Ook de andere man, die er heel wat sympathieker uitzag kreeg een blije lach en een knikje. ''Sir, yes, sir. Permissie om te gaan, meneer?'' Ja hij vond het leuk om even in legertaal te spammen. Dus? Niemand die hem kon stoppen. En natuurlijk wachtte hij niet op antwoord. Het was een zogenoemde 'retorische vraag', in Allens geval ook wel 'pesterige rotopmerking' genoemd. Hij genoot nu al van de energie die hij kreeg van het warme zonnetje. ''Aahh, U ook hier, Master Savador? Wat ónwijs leuk! veel succes met de wedstrijd alvast'' wierp Allen Savador nog even een begroeting toe. De man was werkelijk te stroef en formeel, zoals hij zelfs nu nog een overhemd droeg. Bij het woord wedstrijd maakte hij een wijd gebaar, alsof het de olympische spelen betrof. Dan draaide hij zich naar Wren, die ook al was gearriveerd. Hij zwaaide met een wijd gebaar naar het blauwharige meisje. ''Heey Wren! Heb je er ook zo'n zin in?'' zei hij dan als laatste, want ja, iedereen die hij kende kreeg een begroeting. Hij keek even rond, op zoek naar wat schaduw om zijn bundeltje te dumpen en gooide het dan op de grond. Hij kreeg twee kleine kindertjes in het oog en keek Charlie bevreemd aan. ''Als dát leerlingen van onze school zijn... moeten het echt supergenieën zijn...'' zei hij en hij grijnsde in de richting van de twee kinderen. Het zou zeker leuk worden, dat had hij zojuist in een paar blikken geconcludeerd. En als het toch saai werd zouden ze wel water over Saf heenmieteren ofzo, op het strand was altijd wel wat te bedenken.

outfit:

[Sorry voor le flutpost vol met Allens weirdheid ^^]

Er was niets wat ze liever deed dan een glimlach van een gezicht af laten glijden, een persoon zo geïrriteerd krijgen dat hij of zij haar de rest van de dag niet meer aan wilde kijken. En in de eerste paar seconden was ze alweer hard op weg om dat voor elkaar te krijgen. Zodra ze in haar walgelijk half-neppe vrolijkheid iedereen begroet had, had ze eigenlijk alweer weg kunnen gaan. Humeur verpest, sfeer terug naar het nulpunt. Goed zo, Wren. Maak je titel als Partycrasher maar waar. Om eerlijk te zijn was ze al het zand nu al weer zat, maar voordat ze kon gaan zeuren over schelpjes, zeewier en zandkorrels was Savador daar gelukkig al om haar af te leiden. Hoewel de andere leraren te druk met elkaar bezig waren, was Savador wel even bereid een woordje tegen haar te zeggen. Het was alleen niet al te vrolijk. Het kwam erop neer dat hij heel erg blij was haar te zien maar teleurgesteld dat ze meedeed aan zo'n lage intelligentie behoevende activiteit omdat ze daar toch veel te goed voor was.. Nee?
Goed. Het kwam erop neer dat ze net zo goed zichzelf kon gaan verdrinken omdat hij toch niets aardigs ging zeggen en haar klaarblijkelijk nog steeds niet mocht. Mooi. Dat was wederzijds. Zoals hij daar zat ook, met dat krantje. Het was gewoon zielig. Net pak en alles; zelfs zijn kinderen zagen er te netjes uit voor een dagje strand. Als dat later ook zulke stumpers werden kon ze lachen; zou ze zelfs voor blijven zitten, om die kinderen op school te zien komen. Met papa als Hoofdmeester werden ze vast voorgetrokken, die Ephony gebeurde dat ook altijd. Maar ja, als ze teveel op papa steunden zou de rest van de school wel een gepaste tegenreactie verzinnen. Oh, ze zou zelfs bereid zijn als stagiaire terug te komen hier, al was het maar om die kinderen af en toe uit te lachen. Nu kon ze daar ook de kans voor krijgen. Ze ging een zandkasteeltje pletten, poken, omver gooien of gewoon ruïneren. Maakte niet uit hoe of wat, ze ging het doen.
Waarom moest hij trouwens van die lastige woorden gebruiken? Het kostte haar wel even moeite om 'naïeve' in de juiste context te plaatsen, maar ze vertrok haar blije uitdrukking niet in een frons. Hij mocht dat nu eens niet doorhebben. Ha, hier was tenminste geen vuur; halleluja. Veel water, dat was pas hemels. Hier kon ze wel even overleven. Al oud in zijn tijd. Pff. Dat was lang geleden. 'Trends hebben de neiging om na een aantal decennia weer terug te keren,' antwoordde Wren. 'Tussen uw kindertijd en nu is het al een paar keer terug in de mode geweest,' vond ze. Helemaal geen idee of het waar was, maar als het een paar keer terug had moeten zijn.. Hoe oud dacht ze eigenlijk dat hij was? Ze had geen idee, maar als hij zei dat hij 1000 was zou ze het geloven. Bijna. Nu maar hopen dat hij haar slechte belediging zou begrijpen, ze was nog niet helemaal wakker en helemaal niet zo goed in het maken van gemene opmerkingen als hij. Zal wel leeftijdsverschil en levenservaring zijn. Overlijdensberichten? Serieus? Wren deed een paar stappen naar voren zodat ze ook in de krant kon kijken. Ze kon er niets van lezen, maar goed. Hoe konden daar nu kennissen of vrienden van hem instaan? Hij had toch geen vrienden? 'Zoekt u uw eigen naam?' zei ze, zo onschuldig mogelijk. 'Dan kan u beter ná vandaag zoeken, want ik vind het strand nu niet echt een plaats voor u.' Haha, goede humor hoor. Gelukkig kwam daar net de humor-backup; enter twins. Charlie en Allen waren er dus ook! Haar dag kon niet meer stuk. Ze hoorde zijn groet aan Savador, kon er alleen maar breder om lachen. Daarna groette hij haar ook. Partners in Crime, ja, dat schepte toch een band. 'Heeeeey, Allen!' zei ze, net iets té enthousiast om onschuldig te zijn. 'Natuurlijk! Vandaag kan alleen maar geweldig worden,' vond ze. Met haar liefste glimlach keek ze even om naar de kinderen van Savador, alsof ze hen wilde zeggen dat ze hun kasteel écht niets aan zou doen. Niet zolang het er nog niet stond.

Goed. Nu rustig blijven en geen enkele aandacht besteden aan dingen die mis konden gaan. Hij negeerde ook de dingen die als kinderachtig gezien konden worden door de rest; de bordjes, de op de millimeter recht afgezette vakjes. Hij had er erg zijn best op gedaan, dat moest hij wel zeggen. Er was een kans van exact 0.002% dat de vloed het strand zou overspoelen; springtij en een harde stormwind. De kans dat een stormwind buiten het weerbericht optrad was bijna onmogelijk, maar dit was Razen dus het kon nog door de temperatuur. Springtij kwam hier helemaal niet vaak voor en hij had niet precies op de vloedlijn gebouwd, er was nog ruim een tiental meters extra ruimte. Dat was uitgesloten. Verder had hij een plek gekozen waar het op z'n hoogst heel lichtjes zou waaien zodat zandcreaties niet gelijk uit elkaar zouden worden geblazen. Er waren drie toezichthouders en de Hoofdmeester was er ook nog eens bij. Als dit niet goed zou gaan..
God. Wat was dat? 'Hey Sebby,' klonk het in zijn oor, net nadat twee armen zich totaal onverwacht om zijn nek gesloten hadden. Hij voelde zich verstijven, waarom moest hem dit nu weer overkomen? Die stem, het kon niet missen. Alvaro was er ook. Netjes georganiseerd, ja, Alvaro was dat nooit zo precies gelukt. 'Goedemiddag,' antwoordde hij daarom stijfjes. 'Je bent op tijd, mooi.' Veel meer had hij de man toch niet te melden? Hij werd alleen maar zenuwachtig als hij in de buurt was. 'En waar is de versiering?' Opnieuw kon Sebastian verdwaasd met zijn ogen knipperen en Alvaro vragend aankijken. 'Versiering? Dit is een wedstrijd. Geen circustent,' merkte hij op. 'Maar als je wil versieren; ga je gang.' Versierselen. Bah. Het waren onnuttige dingen die alleen maar gesloopt werden, het milieu vervuilden en in de weg hingen. Mocht er een lampion of een zware slinger in een kasteel crashen; niet zijn probleem. 'Dag,' klonk een andere groet, niet bijster enthousiast. 'Goedemiddag,' groette Sebastian terug, de kans om Alvaro even te negeren aanpakkend. Wat moest er hier nu van komen. Nou ja, de Hoofdmeester was er ook klaar voor, met zijn kinderen. Niet veel later kwam er een klein geval aan met blauw haar dat zich voorstelde zodat hij haar naam netjes af kon vinken op de lijst. Daarna ging ze zich met Savador bezighouden, dus dat was al geen probleem meer.
Allen en Charlie meldden zich ook. Ze leken er nogal lol in te hebben zich onverantwoordelijk te gedragen, aangezien ze hem al groetten met mislukte militaire gebaren en woorden. Sebastian trok zijn wenkbrauw lichtjes op, vinkte toen ook hun namen af. 'Welkom jongens,' zei hij maar, liet de rest van het socializen over aan Alvaro. Daar was die goed in, dus. Permissie om te gaan. Wat een lolbroeken. Hier kon hij dus echt niet om lachen. En die malloten moesten ook in zijn lessen zitten? Hij kon er niets aan doen, kon hen alleen maar aankijken met zijn pokerface. Hij was dan wel niet zo haatdragend als Savador tegenover deze kinderen, maar hij kon zich goed voorstellen dat ze niet de leuksten waren om mee om te gaan. Ah, mooi. Zij gingen ook naar Savador. Goed, dan kon hij zich met andere dingen bezig houden. 'Nu alleen Nariko nog,' meldde hij aan Alvaro. 'Dan zijn alle kandidaten er en kunnen we het startschot geven. Ik neem aan dat jij er plezier in schept dat te doen?' Dat laatste kwam er niet eens hatelijk uit, gewoon een veronderstelling. Hij dacht het echt.

Waarschijnlijk zou ze de helft van zijn woorden niet eens begrijpen. Waar deed hij eigenlijk nog moeite voor? Nukkig verstopte Savador zich verder achter zijn krantje, had nu een bladvullende advertentie over teintcrème met breed lachende dames voor zijn neus waar hij zich even zoet mee kon houden. Witte tanden. Mmn. Hij keek er liever naar dan naar Wren, met haar brutale mopshondgezicht. Waarom was ze hier überhaupt. Druk, luidruchtig en ergerlijk als ze was verwachtte hij haar eerder bij de opzetting bij het dansen aan te treffen voor alles ook maar gereed was. Of bij het surfen, het beachvolleybal of andere dergelijke activiteiten waarbij je ook maar een beetje moest bewegen. Maar niet bij het zandkasteel-bouwen. Pfft. De kledij die ze droeg. Minachtend gluurde Savador langs de rand van zijn krant en liet zijn hatelijke blik van top tot teen over haar heenglijden. Vreselijk. Scheen de zon ook maar even, dan begaven mensen zich massaal naar buiten. Was het ook maar een dagje warm, dan had de meerderheid behoefte aan een korte broek, zee, strand, terras en ijsjes. Hoe cliché. Het was zo typisch, echt iets wat hij nu bestempelde als kuddegedrag. Hij had er een grove afkeer tegen. Ondanks dat hij uiteraard niets tegen zomers gekleedde vrouwen had die iets meer lieten zien dan beschaafd was. Niet dat hij er uitgebreid naar ging zitten kijken; het gebeurde heel onopvallend, sneaky als hij was.
'Trends hebben de neiging om na een aantal decennia weer terug te keren.' Bij Medusa, wat had hij een wrok tegen die zeurderige tienermeisjesstem. Kon je meteen al uit opmaken dat ze lang niet zo lief was als ze leek. Stom kind. 'Tussen uw kindertijd en nu is het al een paar keer terug in de mode geweest.' Alsof zij dat kon weten. Savador maakte vanachter zijn krantje een zacht snuifachtig geluid ten teken dat hij het alles behalve interessant vond waar ze nu weer over zanikte. Waarschijnlijk was het weer een zinloze poging om hem onderuit te halen of iets dergelijks, wat haar naar zijn gevoel nu niet bepaald goed lukte. Hij had wel dat intelligentiegehalte om te kunnen concluderen dat het een stuk hoger lag dan bij de meeste mensen, zij was nog maar een onwetend snotkind met een levenservaring van een pietluttige zeventien jaar. Geen wonder.
In een ruk bewoog hij het krantje van haar af toen ze zo honsbrutaal was om over zijn schouder mee te lezen - waarbij hij de pagina half kreukte, shitzooi - en staarde haar met een kille blik over zijn zonnebril ijzig aan. Wat dacht ze wel niet?! Het was maar goed dat hij zojuist nog een bladzijde had omgeslagen naar de overlijdensberichten, en ze de afbeelding van de breed lachende mooie dames niet gezien had. Daar zou ze zeker haar voordeel uit hebben gehaald voor een nieuwe rotopmerking, zo'n walgelijk wicht was ze wel. Bah. 'Zoekt u uw eigen naam?' vroeg Wren poeslief. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij haar een verachtelijke blik toewierp. Zijn bleke handen jeukten om die misselijkmakende grijns van haar smoelwerk te vegen. Met behulp van IJswater, uiteraard. 'Dan kan u beter ná vandaag zoeken, want ik vind het strand nu niet echt een plaats voor u.' Hij reageerde er niet op, bleef zwijgzaam en had zijn aandacht weer op zijn krant gevestigd alsof hij er niets op terug wist te zeggen en het beschroomd wilde verbergen. Feitelijk was hij gewoon weer rustig verder aan het lezen waar hij gebleven was. Hij wist onderhand wel dat hij zijn woede niet de overhand moest laten nemen. Daar deed die heks het voor. 'Wat spijtig nu,' reageerde Savador uiteindelijk op een véél te zoete toon vermengd met sarcastische teleurstelling, waar veel te overduidelijk aan te horen viel dat het een kleine opgezette act was. Bijna met geloofwaardige droevenis keek hij Wren aan. 'Je moeder zal zo teleurgesteld in je zijn,' vervolgde hij haast fluisterend. Hij schudde jammerlijk zijn hoofd. 'Stiefvaders hoor je lief te hebben, niet om te leggen. Zeker wanneer ze een betere voogd voor je kunnen betekenen dan je biologische pappie.' Doodkalmpjes sloeg hij nog een pagina om. De belediging was hard, dat wist hij. Het had op het puntje van zijn tong gelegen en was eruit voor hij er erg in had. Niet zijn schuld, zij lokte het uit. En ze moest weten wat ze kon verwachten als ze hem dwarszat. 'Misti Sathandiai,' deed Savador er zacht mompelend nog een extra schepje bovenop. Met een vals glimlachje sloeg hij in een langzame beweging zijn ene been over het andere, wipte zijn voet voldaan zacht op en neer. Glunderend. Ja, hij wist de naam van haar moeder. En dankzij die handige leerlingendossiers wist hij nog veel meer over haar dan ze dacht.
'Aahh, U ook hier, Master Savador? Wat ónwijs leuk! veel succes met de wedstrijd alvast' Wel verdomme, waren zij er ook weer! Die duivelse tweeling. Mokkend hield hij de krant opzettelijk hoger voor zijn gelaat, hoefde ze niet te zien. Niet reageren. Gewoon niet op reageren; dat was het beste. 'Caution, ELWIN!!' Hij klapte kwaad een keer in zijn handen terwijl hij uit zijn strandstoel overeind schoot. Zijn zonnebril mocht dan wel zijn expressies deels verbergen, de diepe frons erboven en de strakke trek om zijn mond moesten genoeg zijn om te kunnen weten dat hij totaal niet vergenoegd was. In een boze pas kwam hij op zijn zoontje afgebeend. Waarom kon dat kind niet gewoon een voorbeeld aan zijn zusje nemen? Asema zat vlak bij zijn stoel, strooide met wat zand over haar jurkje, bekeek aandachtig een zeester, niets aan de hand. Elwin moest uiteraard weer zonodig steeds verder van hun plaats afstruinen, veel te dicht bij die onruststokers dan hem lief was. Met hun slecht beïnvloedbare gedrag. Onwillig tilde Savador de kleine jongen op en bracht hem terug naar de plek waar Asema zat, waar hij hem weer op de grond zette. Die onnozole wedstrijd moest maar gauw van start gaan, dan waren ze weer even zoet.

Nariko holde snel door het mulle zand dat overal opstoof. Ze was te laat, nou ja, het was maar een Event en geen les of klas, dus eruitgestuurd worden zat er niet in. Ze had een brede glimlach op haar gezicht en had haar bruine haren in een lange vlecht gevlochten. Ze had gewoon een rustig zomeroutfitje aan, maar het enige dat opviel was de dikke, rode wintersjaal om haar nek. Ze had het niet warm, ookal brandde de zon op haar huid en maakte de sjaal het haar niet al te gemakkelijk. Ze zag het groepje al van verre af. De omiskenbare houding van Savador viel haar al meteen op, verder stond iedereen te wachten. Op haar. O, dear, dat ging nog wat worden. Er stonden nog twee leraren, geen idee wie dat waren, maar Savador stond altijd zo nors, weliswaar netjes rechtop, dus die zag je vanaf een kilometer afstand al als een stipje. Blijkbaar leek het hem wel leuk om zandkasteeltjes te bouwen, of lag dat nou aan Nariko? Nariko ondekte Wren er ook ondertussen in, mooi zo, teminste nog een iemand waarmee ze een beetje kon opschieten, de rest was gewoon onbekend voor haar. Bij Nariko kon je je nog wel voorstellen dat ze zandkastelen wilde bouwen, ze was twaalf, de speelsheid zat er nog in bij haar. Niet dat ze zo vaak dingen bouwde, ze was meer van het stille-in-een-hoekje-in-elkaar-gedoke-boekje-lezen, maar zo kon ze contact leggen had haar moeder gezegd. Ze remde af en hijgde even.'Sorry, werd opgehouden, Nariko heeft zich gemeld.' Ze gooide de sjaal weer over haar nek en ging rechtop staan. Ze knipoogde naar Wren als een hallo-begroeting. Ze was de laatste, dat was duidelijk te zien.

Moest hij nu echt zolang blijven wachten op een leerling? Was er geen regeling hier dat je na zoveel tijd niet meer bij de wedstrijd mocht? Jammerlijk zat er geen echte tijdlimiet aan deze wedstrijd, alleen een tijd met zo'n twijfelachtige 'ongeveer'. Wat haatte hij dat woord, het was verre van punctueel en efficiënt, alles wat hij juist wilde hebben. Ja, dat was het tegenovergestelde van alles wat Alvaro en andere leraren wilden doen, zo leek het soms. Hij kon er echt niet tegen hoe onverantwoordelijk sommige leraren overkwamen; misschien zagen ze er wel vriendelijker en leuker uit, maar ging het daar om? Nee. Helemaal niet. Die kinderen, ze moesten leren. Ze moesten hun grijze cellen aan het werk zetten, ze moesten leren en die lege hoofden van hen volproppen met kennis, kennis en nog meer kennis. Ze zaten dan wel te zeuren dat het teveel tijd kostte, maar wat wilde je dan ook; in lege hoofden kon een hele hoop kennis. Zelfs het bouwen van zandkasteeltjes had enige kennis van natuurkundige wetten en simpelweg redelijk inzicht nodig. Het was niet moeilijk, maar op de een of andere manier zag hij het hier al compleet uit de hand lopen. Zelfs de jonge kinderen van Savador zouden waarschijnlijk nog betere zandkastelen bouwen dan die opstandige mormels die rond Savador heen zwermden; twee jongens die er teveel hetzelfde uitzagen en die waarschijnlijk een brein deelden, gewoon omdat ze geen hele konden hebben. En dat typische tienermeisje met een fake glimlach en een iets te enthousiaste inbreng aan het geheel; het was een zooitje ongeregeld en hij had er nu al geen zin meer in. Maar hij had het als zijn taak gezien om te helpen met activiteiten, dus had hij zich opgegeven. Nou, poe poe. Het was leuk hoor.

'Sorry, werd opgehouden. Nariko heeft zich gemeld.' Hij keek haar kant op, het meisje met de sjaal die gewoon niet in dit toneel paste. Goed, ze had een echte glimlach en meer dan een half brein, maar dat vond hij wel uitzonderlijk vreemd. Maar goed, ieder zijn manier van naar het strand gaan, niet? Hij zou slechts zijn neus ophalen en streng kijken. 'Welkom, Nariko.' Hij drukte zijn montuur weer even op zijn neus, was iedereen er nu? 'Volgens mij is iedereen er,' meldde hij Alvaro, die waarschijnlijk alweer veel te ver afgedwaald was met zijn gedachten om er echt bij te zijn. Nou, joepie. Mocht hij alles zelf gaan doen. Hij had wel geweten dat de ander weinig inbreng zou hebben. Zo zag hij er gewoon uit, ook al was hij wel aardig. 'Goed,' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders, ook zo zacht dat niemand het echt hoorde aangezien iedereen met zijn eigen interessante zaken bezig was. Leuk hoor, geniaal. Kon hij dan nu het startsein geven?
'Even de aandacht,' zei hij, sprak wat harder zodat iedereen hem zou horen. Nee, hij hoefde niet te schreeuwen of in zijn handen te klappen of leuke kunstjes te gaan vertonen. Er waren acht mensen, for god's sake. Hij zat niet in het circus. 'Aangezien iedereen er is kan de competitie beginnen,' kondigde hij aan, keek even naar de mensen die hij als hersenloos beschouwde. Hopelijk had hij hun aandacht en begrepen ze hem; dat was wel noodzaak. 'Het is de bedoeling dat er binnen de tijdslimiet van anderhalf uur een fatsoenlijk werk wordt neergezet waar wij,' - hij gebaarde naar Alvaro en zichzelf - 'een oordeel over zullen vellen. Ik zal een kwartier van tevoren aangeven hoeveel tijd er nog over is. Het werkstuk mag zo origineel zijn als je zelf wil. Veel succes.' Zo. Hopelijk was dat niet te lang geweest en kon iedereen ermee leven? Dat zou wel heel erg fijn zijn, niet? Anders zat hij daar weer mee. Nu hopen dat iedereen een beetje aan het werk ging en het niet verknalde. Want dit, dit was toch te makkelijk voor woorden?

~Hopelijk niet erg dat ik start ^^

De tweeling was er. Geniaal. Hey, daar kwam alweer iemand anders aan! Nog meer concurrentie, dat was wel jammer. Ergens vroeg ze zich af of Luca dit zou gaan doen, maar zijn naam had niet op het papier gestaan met inschrijvingen.. Toch was het wel iets voor hem. Toch? Ze zag hem al helemaal happy in het zand zitten en blij zijn, ook al zou zij dan naar hem toe gaan en hem misschien bang maken; hij was helemaal niet immuun voor haar attitude en die was nogal.. Nou ja.. Niet al te happy enzo. Totaal het tegenovergestelde van hem. Daarom was hij juist schattig, omdat hij nog bang kon kijken. Met van die puppyogen. Maar toch was het gewoon vaag, dat ze zich niet meer kon herinneren hoe hij precies in haar kamer gekomen was en waarom ze in 's hemelsnaam zijn shirt aanhad in plaats van het hare. Ze snapte er niets van, maar hij ook niet. Dus dat was iets waar ze nooit van haar leven weer achter zou komen. Misschien moest ze toch een keer hypnose proberen.
Hey! Nariko! Het meisje, met de sjaal die gewoon veel te warm moest zijn, knipoogde naar haar zodra ze zich gemeld had; geen goed begin voor bij Savador, want alles wat ook maar contact had gehad met Wren was giftig en moest in quarantaine. Nou, wat fijn dat ze zo in de spotlight mocht staan. Daar hield ze van. Ach ja, het meisje had de man toch al niet zo aardig gevonden. Wren beantwoordde de knipoog door haar hand op te steken en te lachen. Nariko was wel oké, misschien niet haar beste buddy, maar ze was oké. En dat was prima, aangezien meer dan de helft van de school haar te arrogant of lawaaierig vond, of haar gewoon negeerde. Gelukkig deed Savador dat niet. Ah, waarom kon ze geen goede opmerking verzinnen? Kwam door de hitte zeker. Jammer. Ze hield ervan als ze een one-hit-kill kon performen om hem even stil te krijgen. Maar hij had altijd een comeback. Eigenlijk ook wel weer leuk, anders was ze zo snel uitgespeeld. Maar één keer winnen, dat zou toch gewoon meesterlijk zijn? Over het algemeen verloor ze namelijk, vooral in intellect. Ze was nu eenmaal niet de slimste. Ja, slim genoeg om door te gaan met school en dingen te begrijpen, maar echt extreem grappig of goed met woorden.. Nee. Dat zou ze willen!
Ah. Nu was hij stil. Jammer dat hij echt naar overlijdensberichten zat te kijken. Waarom zat hij er niet tussen? Dat zou pas grappig zijn. Zou ze een keer moeten proberen en hem dan die krant opsturen. Trololol. 'Wat spijtig nu,' reageerde hij opeens, best onverwacht aangezien hij stil was geweest. 'Je moeder zal zo teleurgesteld in je zijn.' Nu was het haar beurt om stil te zijn, echt stil te zijn. Stiefvaders? Waarom over stiefvaders? God.. stomme, stomme vent! Hij wist dat ze had zitten janken om de dood van haar vader, die eigenlijk niet eens haar biologische vader was, maar dat had ze niet geweten toen. 'Pff. Ik geloof u pas als u bij mij thuis op de bank zit. U weet niet eens waar ik woon.' Voor haar doen wierp ze hem best een ijzige blik toe, eentje die niet spottend was, maar gewoon vol walging. Dat ging zelfs voor haar iets te ver. Het was gewoon laag. En pijnlijk. 'Misti Sathandai.' Gatverdamme. Nooit. Never, nooit, nooit! Wren moest even recupereren, haalde toen haar neus op. Kijken of deze comeback werkte. 'Mijn biologische pappie heb ik nooit gekend,' zei ze, nadruk op het 'pappie'. Vies woord. 'Omdat hij ook de allerliefste pappie van Yazzie en Zephy is.' Als hij dat wist, dan kon ze zichzelf wel ombrengen. Dan had haar moeder dat eerder aan hem verteld! Ze had het altijd ontkend, als Shane zei dat Wren helemaal niet om hem leek. Wren zelf had het nooit doorgehad! Haar moeder had het nooit in officiële papieren laten zetten, dan was Shane erachter gekomen. Het was een geheimpje. Ze hoopte dat hij zou walgen van het idee haar als familie van Yazuki te zien. Dat kon toch niet anders? Zij twee, ze verschilden zo erg. Vooral in hun reputatie bij Savador. Maar ja, iedereen had een betere reputatie bij Savador dan zij. Toch kwam Yazzie echt over als een lievelingetje, daar deed ze het vast ook gewoon om. Zou haar niets verbazen. Nu vond Wren het tijd om een smirk te laten verschijnen op haar gezicht en haar stem zacht te houden. 'Yazzie en ik, we lijken zoveel op elkaar! Ik had direct moeten weten dat we zusjes waren.' Walgelijke koosnaam voor Yazuki, ze verdiende het.
Ze ging weer rechtstaan en keek op naar de blonde gast die in zijn handen klapte en aandacht vroeg. Bah, hij klonk gewoon te netjes. Met hem zou er nooit lol te beleven zijn, die schoot niet snel uit zijn slof. Nee, zij had eigenlijk liever Savador dan hem; kon ze nog wat lol aan beleven, al deden zijn opmerkingen soms echt pijn. Ze wilde dat soort dingen nooit laten merken, maar ze wist niet of het haar lukte. Ze was nogal temperamentvol, emoties liepen gemakkelijk van haar gezicht. Anderhalf uur. Fatsoenlijk werk. Ha. Wat een grap. Oké, hier was ze voor gekomen! Let's do it, peepz. Wren besloot Savador voor nu even te laten wat hij was, een chagrijnig oud stuk norsheid in een strandstoeltje met een gekreukte krant. Veel plezier ermee. Ze zou zo wel even haar Rampage gebruiken en alles van zijn kinderen kapot maken, al betekende dat dat zij gediskwalificeerd zou worden. Ze moest het gewoon. Cannot resist. Ze wilde die kinderen ook wel eens zien huilen; die kans was immers groter, dan dat ze Savador aan het huilen zou krijgen. Al was dat wel haar einddoel, eigenlijk. Misschien, ooit. Op een dag.

Het was toch niet zó gek dat hij de versiering miste? Sebby hoefde hem daardoor niet zo verbijsterd aan te kijken! Hij zou hém verbijsterd aan moeten kijken. Dit was toch te saai voor woorden? Alle events waren leuk en kleurrijk versierd met ronde mini-lampionnen en slingers en dan kwamen ze hier met waarschijnlijk het idee dat het hier een kerkhof van zand was met toevallig wat symmetrische vierkanten in de grond gedouwd. Het zag er hier dan ook niet bepaald aantrekkelijk uit voor jongeren en wat jongeren nodig hadden, was iets interessants. Hij begreep ze, zelf was hij ook niet bepaald serieus. Hij had nooit een gezonde en blije jeugd kunnen leven. Zijn jeugd was vergaan in een fabriek met gevaarlijke machines. Hij moest onder die vieze machines kruipen om al die irritante textiel-pluimpjes op te ruimen waar hij de hele dag onder zou zitten. Mensen zouden hem toendertijd aanzien voor een mini-Sinterklaas. En hij zat heus wel op een basisschool maar waar was zijn concentratie toen? Nergens. Waar waren zijn vrienden? Ook nergens want hij stond nu eenmaal bekend als de dutter. Hij dommelde altijd wel in slaap tijdens de les en in de pauze's was hij altijd blij om een halfuur slaap te krijgen. Ja, dat was het enige wat hij toen had gewild. Slapen. Niets meer en niets minder, en slapen was niet bepaald een kinderlijke hobby.
Jeej, hij mocht versieren! Dat kon hij even snel in de tussentijd doen tot de kandidaten zou arriveren. In een flits was hij weg en zo snel als hij weg was, kwam hij ook weer terug met een niet al te grote doos in zijn handen. Daaruit viste hij een lange slinger met felgekleurde mini-lampionnen eraan die op zonne-energie zouden werken. Met een kleine beweging van zijn hand zweefde de slinger omhoog doordat de lucht het optilde. Toen de slinger boven het grote spandoek zweefde, liet hij het langzaam zakken tot het er bovenop lag. Hij glimlachte tevreden en hing hier en daar nog wat frutsels op zodat alles er heel wat gezelliger uit zag. Kijk, dit was dus een evenement. Het was niet alleen organiseren maar ook een beetje creatief zijn. Hij liep terug naar Sebastian en schonk hem een glimlach. 'Veel gezelliger, toch?' Hij vond van wel. Nou, nu was het alleen wachten op de kandidaten. Oh, er waren er al een paar gekomen, waaronder Master Savador die hem droogjes begroette. Hij groette hem vrolijk terug. Normaal zou hij wel vreemd hebben opgekeken maar hij wist dat het voor zijn kinderen was. Nou, naast Master Savador was er ook het blauwharige duiveltje, de twee roodharige duiveltjes en er kwam nog een kandidaat aangestommeld die zich meldde als Nariko. Mooi, ze waren nu compleet. De wedstrijd kon beginnen~!
Sebastian was degene die het startsein aan de kandidaten gaf: 'Het is de bedoeling dat er binnen de tijdslimiet van anderhalf uur een fatsoenlijk werk wordt neergezet waar wij een oordeel over zullen vellen. Ik zal een kwartier van tevoren aangeven hoeveel tijd er nog over is. Het werkstuk mag zo origineel zijn als je zelf wil. Veel succes.' 'Ja, veel succes, kandidaten.' zei hij nog met een glimlach.

Potverdorie, waar blijft mijn inspiratie? Stare

$[Beach Event] {Sandcastles} Pure_ignorance_divider3$

Ja hoor, het mocht eens niet zo zijn. Bwaha, Wren die zijn intellectuele argumentjes onderuit probeerde te halen. Wat een komedie. 'Pff. Ik geloof u pas als u bij mij thuis op de bank zit. U weet niet eens waar ik woon.' O heerlijk. Dat wist hij toevallig wel door iets dat begon met een L en eindigde op eerlingendossiers. Klaarblijkelijk was ze vandaag niet bepaald op haar scherpst maar seriously - wanneer was ze dat wel?
'Inderdaad, er zitten zal ik niet. Liggen, is daarentegen een betere definitie. Met je lieve moedertje eronder,' stootte hij zonder enige moeite terug zonder haar een blik waardig te gunnen. De leutigheid. 'Mijn biologische pappie heb ik nooit gekend,' zeurde Wren verder. 'Omdat hij ook de allerliefste pappie van Yazzie en Zephy is.' Wat? Over de rand van zijn krant staarde Savador haar aan en nam in een langzame, het leek wel een verbijsterde beweging zijn zonnebril af. Zephyr.. en Yazuki.. en zij? Zij? Het volgende moment schoot hij totaal uit het niets luid in de lach, die vooral als er cynische bedoelingen achterzaten zoals nu het geval was, typisch als een slechterikken-lachje kon worden bestempeld. Zijn witte tanden waarvan de hoektanden wat puntiger waren werden er bij ontbloot, want bij Medusa; de ironie. Alsof zij ook maar een beetje in de buurt kwam van die twee perfecte rolmodellen. Not. 'Yazzie en ik, we lijken zoveel op elkaar! Ik had direct moeten weten dat we zusjes waren.' Nog een smirk erbij ook, en de beseffing was er niet eens om te weten dat ze zich nu eigenlijk zwaar voor schut aan het zetten was. Hij kwam niet meer bij! Nee, hij wist het inderdaad niet, maar hij geloofde haar ook niet. Waarom zou hij? Wat viel er te geloven als het uit haar mond kwam en het niet zwart op wit in haar dossier stond, zoals hij dat laatste direct wel als een feit aan zou nemen. Daar had hij haar even tuk. Zij voor aap en hij kreeg de lol. Zoals het hoorde. Nog zacht nalachend pinkte Savador de prettranen uit zijn ooghoeken. Zijn blik dwaalde even af naar de rest van de deelnemers. Er was één of ander kind bijgekomen waar hij niet al te vrolijk van werd toen ze blijtjes naar Wren zwaaide, de rest stond al bij hun plekje en de organisatoren waren kennelijk in gesprek met elkaar. Oh, come ón, really? De niet zo harkerige jongeman van de twee nam een poging om het allemaal even mooi te versieren. God, 'mooi' - hij vond het walgelijk. Serieus, wat was dit? Een kinderfeestje?
'Even de aandacht,' werd er toen voor iedereen in het algemeen geroepen. Savador kwam niet eens achter zijn krantje vandaan, vond het allemaal eigenlijk niet eens zo belangrijk - al waren zijn oren wel gespitst. 'Aangezien iedereen er is kan de competitie beginnen.' Goh. Kennelijk waren ze beide even bij zinnen gekomen na daar maar wat doelloos te hebben gestaan en de hitte van de zon hun brein te laten gaarkoken. Took them long enough. De eisen om de wedstrijd te kunnen winnen werden uitgelegd, maar Medusa; nou en? Totaal gedesinteresseerd sloeg hij kalmpjes nog een bladzijde om, liet de twee mannen maar hun dingetje doen. Als twee kerels met rode petjes en witte shirtjes bij een kinderevenement die met een enthousiaste 'nou!' hun handen in elkaar sloegen, inclusief met een stel vrolijk gekleurde ballonnen op de achtergrond. Natuurlijk met een veel te blije glimlach naar de kinders toe. Hij was blij toe dat hij dit hele gebeuren niet had hoeven organiseren. Zandkastelen bouwen, for God's sake. Daar had hij massaal zijn beschaafde imago mee verpest. Het was nu wel zo dat hij hier aanwezig was en zijn naam samen met die van zijn kinderen ook bij de deelnemers stond; het was enkel voor hen dat hij hier nu zat. Kinderlijk gejengel aan zijn hoofd wilde hij niet. Het was dat of toegeven. En uiteindelijk had het geresulteerd tot het laatste. Hij had wel genoeg geschreeuw en bokkige blikken gehad voor een heel jaar op de momenten dat hij - koppig als wat zoals hij zelf ook was - niet toegegeven had aan hun zin. Aan ervaring geen gebrek.
'Papa!' Elwin ging aan zijn broek hangen, waarschijnlijk om hem duidelijk te maken dat hij mee moest komen naar het afgezette stukje mulle zand waar ze hun half ingezakte zandbrei mochten neersmijten. Erg fijn. Savador sloeg de krant voor zijn gezicht weg, keek door de glazen van zijn zonnebril even met een 'moet dat nu echt?'-blik op zijn zoontje neer en pakte uiteindelijk zijn strandstoel aan de houten leuning vast om die geheel tegen zijn wil in schrapend door het zand te verplaatsen. De parasol over zijn schouder ging ook mee. Een slingerende lijn door het zand gaf het goddelijke plekje aan waar hij eerst had gezeten. Nu moest hij het doen met.. dit. Een beetje zielig staarde hij naar de troep naast hun bouwplaats, waar waarschijnlijk een stel had liggen vozen. Wat plastic, lege bierflesjes. Het was er vast en zeker wild aan toe gegaan, want ze hadden zelfs een half gescheurde short achtergelaten. Grimmig schoof hij het ding met de punt van zijn schoen weg en zette er heel zorgvuldig en beleid zijn stoeltje weer op. Brandschoon hoor, niets te klagen. Het was zeker niet van belang geweest om van tevoren even met de zwabber over het competitieveld te gaan? Hij tastte lui over zijn strandstoelleuning, nam zijn krant weer op schoot. Zijn hand vond de parasol die hij na wat onhandigheidjes in de grond spieste. In de volle zon - kom op, zeg. Hij wilde niet dood. Elwin en Asema waren ondertussen met de wedstrijd begonnen. Althans: ze zaten met schepjes in het zand te porren, vulden emmertjes en vormpjes en deden maar wat. Na een paar minuutjes stak hij zijn neus even boven de krant uit. Ah - Asema had iets van een gracht gegraven. En o - Elwin had met één van de vormpjes een poesje in het zand gedrukt. Allemaal spectaculair, maar zo schoten ze niet echt op. Toen zijn blik toevallig die van Asema kruiste, zag hij nu pas dat ze haar plastic rode handschepje naar hem toereikte. Nee hè. Hij wist al hoe laat het was. Met een lamlendige zucht kwam Savador uit zijn stoeltje overeind en liet zich op zijn knieën in het zand neerzijgen. Snel maakte hij een klein falend zandworstje dat een slang moest voorstellen en ging weer zitten. Een sensationeel vlaggetje erboven op en wauw: hij ging die wedstrijd zeker winnen. Zacht snuivend trok hij de krant weer voor zijn neus op, en besteedde verder geen aandacht meer aan zijn inmiddels al half afgebrokkelde zandschepping. Wat hij al niet moest doen om zijn rust te krijgen.

De chagrijnige man gaf niet echt een reactie. Maar leuk vond hij het niet, dat was duidelijk. Op een streng 'Welkom jongens' na kregen ze geen reactie. Nou volgende keer beter, ze hadden nog de hele middag om de man gek te maken. Hehe, challenge accepted. Het was Saffie en co, blonde humorloze legeraanvoerder en misschien niet zo onsympathieke paarsharige leraar tegen epic tweeling en Wren... Dat beloofde niet veel goeds voor de overige leerlingen die hier voor hun ontspannen zandkasteeltjesbouwdagje kwamen. Savador negeerde hen volkomen. Ach, was hij nu al bang en geirriteerd? Jeetje, wat jammer nou. Daar zou hij echt rekening mee proberen te houden enzo. Ja, dat klonk nog best overtuigend, als je hem niet kende. 'Heeeeey, Allen!' zei Wren enthousiast. Zeer blij met deze leuke activiteit, heerlijk bouwen en kloten met zand. 'Natuurlijk! Vandaag kan alleen maar geweldig worden.' Hij knikte met een vrolijke grijns en twinkelende ogen, die voor de nette en brave mensen hier niet veel goeds beloofden. De kleutertjes van Savador zaten al in het zand te wroeten en de hoofdmeester ging even tekeer tegen de kleine jongen. Het dochtertje was duidelijk de braafste van de twee. Wat dus betekende dat het jochie een plagerige, maar niet onvriendelijke grijns toegeworpen kreeg toen Allen zijn blik ving. Een meisje kwam aanstormen. Met een grote sjaal om nog wel. Want het was niet warm en zonnig en verstikkend heet? Maar het was blijkbaar de laatste deelnemer van deze spannende wedstrijd. Dus ze konden beginnen aan hun meesterwerken. 'Het is de bedoeling dat er binnen de tijdslimiet van anderhalf uur een fatsoenlijk werk wordt neergezet waar wij een oordeel over zullen vellen. Ik zal een kwartier van tevoren aangeven hoeveel tijd er nog over is. Het werkstuk mag zo origineel zijn als je zelf wil. Veel succes.' Och, anderhalf uur de tijd. Allen wandelde kalm naar een vak toe en plofte neer in het zand. Die was nu van hen, toegeëigend. Hij keek even hoe de andere kandidaten ook begonnen en woelde met zijn voeten door het zand. ''Begin jij maar, Charleeeey'' zei Allen, maar het laatste woord werd verdrongen door een gaap. ''Dan zal ik je mentaal steunen.''
Hij liet zich achterover vallen en gaapte nog eens. De zonnestralen verwarmden hem en hij voelde zijn spreekwoordelijke batterij volstromen met energie. De wind streek zachtjes over zijn gezicht en een lieveheersbeestje kwam op zijn wang zitten. het kietelde toen dat beestje langzaam over zijn huid trippelde. Hij kwam overeind en zorgde dat het beestje op hun stukje zand kwam te zitten. ''Yaay, het is onze mascotte!'' Dat bracht een blije lach op zijn gezicht. Om dan weer een energieboost te krijgen bij het idee dat Savador de wedstrijd zou winnen met zijn twee kleuters als bouwvakkers. Dat zou niet gebeuren zo lang hij nog invloed had. Dus begon hij geestdriftig wat zand op te stapelen. Dan dacht hij terug aan de lessen earthmagic. Een van de weinige lessen waar hij 'iets van had opgestoken', vooral omdat Master Laurent hen nog wel onder de duim kon houden. Hij hield zijn handen in de aangeleerde positie en met een kleine zandstorm vormde zich een ronde toren. Langzaam, heel langzaam werden de contouren duidelijk. Allen probeerde gefocust te blijven, anders zou het vast en zeker instorten. Maar dat was moeilijk. Concentratie. Het klonk al stom. maar toch, uiteindelijk stond er een begin. Een gekrulde toren met steeds kleiner wordende spiralen. Prachtig. Hij drukte een schelpje in de zandtoren, versiering. Jeetje, wat ontzettend origineel. Hij wierp een blik op Saffie's vak. Altijd de tegenstanders in de gaten houden, anders deed je straks te veel moeite. Daar waren al een paar pruthoopjes gecreëerd en wonder boven wonder zat Savador ook kort in het zand, om dan weer verder te lezen. Nee, die twee kleuters waren niet echt concurrentie. En nee, hij was niet sportief genoeg om het aan de twee kleintjes te gunnen de wedstrijd te winnen. Alleen al om hun vader. Niet dat zij daar wat aan konden doen. Hij wierp een steentje in de richting van de kinderen en lachte liefjes. ''Kom op, Charlie, aan het werk jij, luiwammes...'' Hij porde zijn broer en begon een soort muur te bouwen aan de toren vast. Hij was werkelijk een architect in hart en nieren. Niet dus, maar het was beter dan niets in ieder geval.

Dit was gewoon het meest walgelijke ooit. Ze kon geen fatsoenlijke antwoorden geven op de spottende opmerkingen van Savador. Ze haatte het. Wanneer zou bij hem eindelijk de tijd komen dat zijn hersencellen af begonnen te slijten? Nee, wacht, je mocht geen bejaarde, zielige mensen pesten. Alleen mensen die lelijk of gemeen waren. Of allebei, natuurlijk! En vandaag was ze in een pestbui, mede doordat het pesten niet lukte. Dus. Savador zou het snel genoeg merken. De rest van de mensen hier kon ze namelijk niet echt pesten. Charlie en Allen waren haar compagnons, Nariko was iemand die ze als potentiële 'vriendin' kon beschouwen en de leraren die het organiseerden moesten haar laten winnen. Dus. Ze moest en ze zou winnen. Misschien kon ze nog mergen met Allen en Charlie? Gewoon, een awesome kasteel maken met z'n drieën. Die schijtkleuters van Savador waren immers ook met twee plus pappie, dus? Daar kon zelfs die stijve hark van een Light Magic leraar niets aan veranderen, zoiets stond vast niet in de spelregels. Of ze zou de kleuters uit elkaar drijven of iets samen mogen maken. Een win-win-situatie; misschien moest ze het eens voorstellen aan de roodharige tweeling. Wren wachtte op het startsein en ging toen bij haar eigen plekje zitten, met haar gezicht in de richting van Savador en de kleuters hoewel ze niet naar hen keek. Het werd tijd voor rampage. Goed, niet te obvious, ze kon niet létterlijk over hun kasteel dansen en ze moest dan wachten tot het iets groter was, maar voor de eerste aanval kon ze nog wel even de tijd nemen. Die kinderen faalden echt heel erg, zo bleek. Een beetje aan het kloten met vormpjes, nou, dat kon zij zelfs nog. Met haar Lucht Magie begon ze het zand een beetje op een hoopje te blazen, probeerde er met haar handen wat aan te boetseren. Een beetje vorm hier, leek wel een torentje. Een poort en een ophaalbrug. Ofzo. Oké, het zag eruit als een hoop zand met deuken. En? Ze was nog maar net begonnen? Wren staarde geconcentreerd naar haar zandkasteel, bewoog haar vinger voorzichtig heen en weer om de lucht die kant op te sturen. Zo, daar moest de lucht iets sterker.. Woooo, OEPS! Te sterk! Het zandhoopje voor haar verspreidde zich razendsnel naar twee kanten en de sterkere door haar afgevuurde luchtstraal suisde richting het zandkunstwerk van Savador en zijn koters. Shit. Ze had nog iets langer willen wachten, dit was eigenlijk een beetje expres geweest. Maar om de lucht nu te stoppen? Nee.. Ze keek wel geschrokken, lichtelijk, maar nu was ze eigenlijk benieuwd of de Lucht ook echt schade had aangericht. Pas toen ze daar een duidelijk antwoord op had ging ze rustig verder met boetseren en klooien aan haar eigen zandhoop, in de hoop dat er meer dan één vervallen ruïne uit zou komen. Shit.. Als Savador haar nu al verdacht van sneak-attacks had ze een probleem, maar eigenlijk wilde ze ook zijn gezicht zien als het raak was.. Dilemma, dilemma; misschien moest ze toch maar gewoon op zijn zandkasteel springen zodra het af was.

PROFILE MAGICIAN

» [Beach Event] {Surfing}
» [Beach Event] {Beachvolleybal}
» [Beach Event] {Queen / King Contest}
» Beach Party[?]
» A Cool Down At The Beach ▲ Excursie #1

[Beach Event] {Sandcastles}

[Beach Event] {Sandcastles}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen