|| SURFEN ||
• Activiteit •

Tijdens de surfwedstrijd gaan deelnemers de strijd met elkaar aan om de hoogste golven te trotseren.
De kunst is om het langst overeind op je surfplank te kunnen blijven staan en de grootste golven te pakken.


Organisator(en) | Toezichthouders | Vrijwilligers
• MISS MARJOLIJN •
• MISS KATHERINE •


Deelnemers
• JASON •
• MINEKO •
• HIROTO •
• ESMIRA •

Dit alles was zowel negatief als positief. Water was altijd welkom en het was veel te lang geleden dat ze er echt mee in contact was gekomen. Drinken natuurlijk, maar niet echt op deze manier. Ze had namelijk nooit zo’n zin gehad om te gaan zwemmen in dat achterlijke, zielige meer bij die school zelf. Er waren vast wel kinderachtige jochies die gingen gluren, zo werkte die domme kinderen nou eenmaal. En zo kwam je ook gelijk aan op het nadeel van alles: de kinderen. Ze kon nog net niet zeggen dat ze ze haatte, maar ze vond ze wel hartstikke irritant.
Waar die irritatie precies vandaan was gekomen wist ze niet precies, waarschijnlijk omdat ze niet deden wat zij wilde. Dat ze zo druk waren, geen rem hadden. Vandaar dat ze blij was dat ze gewoon een muziek docente was en niet een juffrouw voor de basisschool, want die kinderen waren nog erger dan die van de middelbare school. Eigenlijk waren alle kinderen vervelend en plande ze er ook op om nooit maar te overwegen om ze te nemen. Daarbij plande ze er ook gewoon op dat ze die spreuk te weten zou komen, die ene die je leeftijd stil zette. Dan zou ze voor altijd mooi en jong blijven en zou ze niet eens hoeven denken aan een partner, want ondanks het feit dat ze het niet zo moest hebben van haar mede mensen: wilde ze niet alleen blijven. Ze kon niet zo goed tegen de eenzaamheid en die kon je enkel bescheiden met gezelschap.
Kijkend naar de term gezelschap: ze zou nu ook niet helemaal alleen zijn. Een of andere collega, die ze niet kende, zou ook komen? En aan de naam was het vrij duidelijk geweest dat het een vrouw was, ergens best jammer. Als het een man was geweest had ze ook nog wat plezier eraan kunnen beleven, maar misschien dat als de ander ook water magie beheerste zij zielig kon gaan doen en de ander wijs kon maken dat ze er niet zo goed in was: te bang was dat ze iemand iets aan zou doen als ze iets zou proberen. Het was altijd het proberen waard. Was ze dan serieus te lui om wat golfjes te maken voor die leerlingen? Ja, ze maakte alleen golven voor zichzelf. Echter was ze verplicht om het te doen, de eerste paar maanden waren erg belangrijk wat indruk betreft. Dan moest ze eventjes laten zien dat ze weldegelijk wat kon en daarna kon ze gewoon achterover leunen en toekijken.

Het zand kriebelde tussen haar tenen, was de warmte er wel van gewend. Als je slippers droeg kreeg je zo’n vreemde strepen op je voeten, een bikini die zich aftekende in kleur onderscheidingen op je huid mocht, maar slippers niet. Ondanks dat ze al die rot boarden, voor de leerlingen, had moeten waxen; zag ze er niet moe uit. Ze was wel wat gewend. Nu was echter haar eigen surfboard aan de beurt en die zou ze dan ook voorzichtiger behandelen. Ze had de oude wax laag er al afgehaald, dat had ze bij alle boarden gelijk gedaan; dat was wel zo handig. Echter had ze het bij de andere boarden wat afgeraffeld wat de nieuwe wax betreft.
Ondanks dat ze wel kon schuilen, onder de vage parasol; maar ze wilde ook gelijk wat bijkleuren. Het was lang geleden dat ze lekker had kunnen zonnen. Dus nu stond ze gewoon mooi te zijn, terwijl ze de basis laag aan wax op haar board aanbracht.
Een zonnebril was niet nodig voor de vrouw, haar ogen konden wel wat hebben. Je moest gewoon niet in de zon kijken. Ooit zou ze er wel aan moeten geloven en de pareo af doen, zodat haar benen ook geheel dezelfde tint zouden hebben; maar nu kon het nog wel. Ze keek eventjes op, telde de boards die daar in het zand geplant stonden. Oké, het waren er wel genoeg volgens haar berekeningen. Dan had ze later niet het probleem dat een huilend kind aan haar pareo begon te trekken en ging zeuren dat het geen board had.

* Bikini + Pareo = klikje ~

K A T H E R I N E I S F I R S T

---

In de schaduw van een grote parasol kwam Savador tot stilstand. Hij schoof de zonnebril op zijn neus iets omlaag om zijn slangachtige blik over het strand te laten gaan. Het was niet per se om het surfen zelf dat hij hier was, al probeerde hij zich die reden wel voor te houden. Surfen betekende water, en water was zijn grootste angst. Maar er kwam wat begeleiding tekort, vond hij, en dat wilde hij best opvullen. Vooral nadat hij de naam op het inschrijfbord gezien had die hij vaak in zijn slaap mompelde. Kathy; ze zou hier vandaag ook zijn, helpen met het surfen en toezicht houden op de kinderen als de lieve beschermende vrouw die ze was. Met haar vurige rode haar en genegen gezicht. Hij kreeg het nog heter dan hij het al had met de gedachte aan haar. Zo onopvallend mogelijk snifte hij even in de kraag van zijn overhemd. Was zijn aftershave niet te sterk? Zag zijn kleding er wel beschaafd genoeg uit? Hij ging immers echt niet in iets rondlopen dat ook maar een beetje zomers was, absoluut niet. Ondanks dat had hij toch zijn uiterste best gedaan om er zo verzorgd mogelijk uit te zien. Zijn sluike lokken gewassen zodat het nu gezond glansde in de zon, zijn herenschoenen die hij ook gewoon op het strand droeg opgepoetst, zijn kledij netjes gewassen en gestreken. Een simpel wit overhemd waarvan hij de mouwen tot zijn ellebogen had opgestroopt en een zwarte pantalon met de typische vouwen in de pijpen. Het was dus niet zo'n wonder dat hij al de hele dag het gevoel had in een grote oven te zijn beland. Hij zou zijn overhemd kunnen uittrekken, zijn wel degelijk afgetrainde lijf dat normaal gesproken verborgen ging onder al zijn zwarte mantels onthullen. Maar dat zou hem geen haar beter maken dan een hersenloze sukkelaar die van zichzelf dacht de ware womanizer te zijn, zoals de meeste mannelijke concurrenten op de school - want ondanks zijn stijve houding behoorde hij ook tot de knappere mannen. Hij mocht dan wat ouder zijn, wat uiterlijk betreft viel het moeilijk te zeggen dat hij in de vijftig was. Minstens tussen de dertig en veertig. De gedachte aan zijn concurrenten maakte hem misselijk. Geen grammetje aan hersens, geen greintje fatsoen. Het waren nu typisch die typetjes die letterlijk kwijlend achter een vrouw aan zouden gaan. Nee - innerlijk alleen moest vandaag genoeg zijn. Hij beschikte immers over genoeg charme, een bittere maar tegelijk smeuïge stem met Noord-Shadraans accent die menig vrouw aantrekkelijk scheen te vinden, was welgemanierd tegenover het vrouwelijke geslacht, wist zich aan te passen en meer van dat soort dingetjes die als bekende kenmerken werden gezien als gentleman. En daarbij stond zijn zonnebril hem best hippig. Genoeg redenen om zichzelf ertoe aan te zetten naar de twee vrouwen in de verte te gaan. Met langzame passen door het mulle zand naderde hij de leraressen, zijn blik eerst nog neergeslagen voor hij zich allereerst tot Kathy durfde te richten. Vrouwelijk schoon en bikini's. Hij moest zijn blik weer even afwenden om zich te herstellen. Niet dat het te zien was door de donkere glazen van zijn zonnebril. Zijn schaduw viel over de surfplanken waarvan de meesten al gewaxed en gereed waren voor de wedstrijd. 'Water reflecteert het zonlicht,' sprak hij kalm. 'Wellicht kun je deze beter opzetten.' Savador glimlachte vriendelijk terwijl hij zijn eigen zonnebril aan Marjolijn toereikte. Misschien had hij beter iets anders kunnen zeggen; dat de schitteringen op het water te fel waren of iets dergelijks, maar enfin. Het zou toch zonde zijn als ze die fijne huid van haar zou verbranden? Uit zijn broekzak haalde hij al een bijpassend halstouwtje tevoorschijn. Wel zo handig tijdens het surfen. Het was waarschijnlijk pas de tweede keer dat hij haar face to face onder ogen kwam. En ze was mooi, dat had hij sinds haar allereerste werkdag al kunnen concluderen. 'Dag Katherine,' zei hij op een zachtere toon toen hij zich tot de roodharige vrouw wendde. Hij schonk haar een verlegen glimlachje, wist even niet goed meer wat te zeggen nu hij haar zo recht aankeek. 'Het leek me wel zo gunstig om als extra toezicht op het strand te figureren. Daar heb ik volledig zicht op zee,' verklaarde Savador toen maar de reden van zijn komst terwijl hij zijn rug rechtte en met een hand tegen zijn heup naar de branding aan zijn rechtse kant staarde. 'Dat bespaart jullie ook wat werk.' Hij schonk Kathy en Marjolijn opnieuw een warm glimlachje. Hij had er immers niet echt aan gedacht dat het zo kon zijn dat hij als een of andere heldhaftige strandwacht, compleet met feloranje reddingsbordje, de zee in moest duiken als er iets mocht gebeuren. De dames konden er niet op tijd bij zijn, of zij waren degene in nood. Dan zou hij zijn angst wel moeten overwinnen. Marjolijn zag hij ook niet graag meegesleurd worden door golven of verslonden worden door haaien, maar Kathy - er zou een deel in zijn binnenste afsterven als haar iets overkwam. Voor nu ging hij er maar vanuit dat ze zich heus wel zelf konden redden. Hij wilde ze immers niet als zwak of hulpeloos bestempelen, dat waren ze vast en zeker ook niet.
Met een enthousiaste begroeting voegde zich een jongen bij hen, ongetwijfeld één van de eerste deelnemers. Vanuit zijn ooghoeken wierp Savador een snelle, licht geïrriteerde blik op het blonde joch, dat zich als Jason Rasmussen voorstelde. Dat kind eiste onterecht alle aandacht op, juist op dit moment. Hij klemde licht zijn kaken op elkaar, maar bleef vriendelijk glimlachen. Not amused. Het duurde niet lang voor zich ook meerdere deelnemers rond de surfplanken verzamelden, waaronder Esmira, die hij stijfjes maar met een zuinig glimlachje toeknikte. Het meisje mocht hij wel, als één van de weinige leerlingen die hem niet haatte, zelfs een praatje met hem maakte zo nu en dan. Langzaam wisselde Savador van been om elegantjes zijn gewicht op te laten steunen, wachtend op de overige leerlingen die nog zouden komen en enige hulp die hij spoedig genoeg als extra hand kon bieden als het tekort kwam. Hij zou wel enige afstand nemen als het surfen van start ging, want ondanks dat hij nog niet eerder een surfwedstrijd had bijgestaan meende hij te geloven dat het er nogal ruig aan toe kon gaan met.. hoge golven die met veel geweld op het water sloegen en boards die metershoog de lucht in schoten. Zolang hij geen water over zich heen kreeg vond hij het best.

Waarom ze zich dit zelf aan het aandoen wist ze niet. Waarom ze überhaupt nog de moeite had genomen om iets te doen. Zou vast wel weer aan die eerste indruk liggen, want je wist maar nooit of een of andere directeur – haar baas dus – stond ineens achter haar terwijl ze kinderen aan het afsnauwen was. En dat was dus niet de bedoeling, want dat zou onder geen beding goed gekeurd worden. Oké, misschien als het kind iets stouts had gedaan; maar meestal overdreef ze en schold ze de kleine koters al uit om het minste of geringste.
Dat was nou eenmaal hoe zij in elkaar zat. Ze moest niets hebben van kinderen en plande er ook nooit op om ze zelf aan te schaffen. Het was te danken aan het feit dat ze destijds geen betere opleiding had kunnen vinden, met die moeder die maar zeurde om aandacht en verzorging. Later had ze echter niet meer de wilskracht gevoeld om een andere opleiding te volgen en als je die niet hebt moet je óf super slim zijn óf super veel talent hebben op dat gebied. Aangezien ze wist dat ze al haar eigen talent al had opgebruikt aan andere dingen zou ze waarschijnlijk nooit een betere baan vinden dan dit. Aangezien ze ook niet het type was om te trouwen met een man enkel omdat deze veel geld had – in haar ogen was rijkdom altijd maar tijdelijk – zou het er niet beter op worden en kon ze het zichzelf dus niet permitteren om te stoppen met werken.
Ze zat er dus kort gezegd aan vast, aan dit leven. Deze levensloop, het was allemaal zo voorspelbaar en leek net een goedkoop verhaal uit een goedkoop boek. En ze haatte goedkoop. Hoe kwam ze dan aan het geld om dure dingen te kopen? Heel simpel; flirt hier wat, flirt daar wat. En klaar. Het was zo simpel, misschien nog wel gemakkelijker dan een lolly stelen van een baby.

Ze stopte met waar ze mee bezig was wanneer ze hoorde hoe iemand zijn of haar plank in het zand stak, zodat deze zou blijven staan. Aha, dat was haar collega dus waar ze het nu mee moest gaan vinden. Ach, als ze een beetje hetzelfde dacht als zijzelf kon er niet veel mis kunnen gaan, toch? Haar mondhoeken krulden zich langzaam omhoog tot een zwak glimlachje. ‘Aangenaam, Katherine, leuk je te ontmoeten. Marjolijn is de naam,’ stelde ze zichzelf maar gelijk voor, ‘Marjolijn Favre.’ Ze keek toe hoe de ander het zich comfortabel maakte, schonk er niet al teveel aandacht aan. Bij het horen van haar vraag keek ze eventjes rond. ‘Nou, ehm… Misschien is het niet echt duidelijk dat hier het surfen plaatsvind? Ik zou het niet echt weten.’
Het duurde niet lang of de eerste irritante kwal kwam eraan. Hoewel hij met zijn manier van lopen meer op een te enthousiast konijn leek of zo. Hyena kon ook, maar die waren ook nog eens lelijk en maakten zo’n lachende geluiden. Deze knul was enkel enthousiast en zijn manier van praten was ook vreemd. ‘Aha,’ kwam er zachtjes over haar lippen, ‘Nou, Jason, ik ben blij dat de plek je bevalt.’ Ze schonk hem een vluchtig lachje waarna ze hem snel in zich opnam en naar de borden keek die daar zo stonden. ‘Blauw.’ Oké, dat was misschien iets te vaagjes geweest, ‘Voor iemand met jouw lengte schat ik dat je het beste dat blauwe board kan pakken.’ Zo, nu moest hij het wel begrijpen anders was hij ook gewoon te dom voor woorden.
En daar was nummer twee, een meisje. Met een oversized vogel bij zich. Als ze dat beest ook het water in zou laten gaan, dan kwam zij er dus nooit meer in. Blegh, vieze vogel. De vraag of ze haar eigen surfplank mocht gebruiken zorgde ervoor dat ze met grote ogen naar het kind keek. Ergens zorgde het wel voor lichte sympathie, hoefde ze niet iedereen die domme basis uit te leggen – hoewel het bij surfen uiteindelijk meer op gevoel aankwam dan echt veel theorie die je in je kop moest stampen. ‘Leuk om te zien dat je ook langskomt, Esmira,’ besloot ze als eerst te zeggen, dacht eventjes na en beantwoordde toen de vraag maar: ‘Ergens moet ik het zien als vals spelen, als je snapt wat ik bedoel.’ Er waren duizend en één verschillende surfers op de wereld en ieder had zo zijn of haar speciale board, was totaal aan het oppervlak daarvan gewend et cetera. Dus in een zeker opzicht was het wel oneerlijk tegenover de andere, zielige kindjes die waarschijnlijk niet eens fatsoenlijk op een board konden staan.
O, nummer drie. Ze moest gaan oppassen dat ze die kinderen met namen ging aanspreken en niet nummers ging roepen of zo. Dat zou alsnog een slechte indruk geven en opnieuw ging alles weer om indruk. Jongetje, kwam op haar af en stelde zich voor als Mineko. Stelde een domme vraag om zich er vervolgens voor te verontschuldigen. ‘Geeft niet, Mineko; we maken allemaal wel eens een inschattingsfoutje.’ Eventjes lengte schatten, naar de boards kijken… ‘Pak jij maar die gele, ik denk dat die het beste is voor iemand met jouw lengte,’ glimlachte ze ten slotte, hoopte dat dit hem genoeg zou afleidden: maar dat deed Esmira uiteindelijk al en daarbij was ze dus van hem af. God zij dank zeg, hoe ging ze dit ooit volhouden?
Nummer – Ew, wat… Dat was dus overduidelijk géén kind, maar alsnog stond het haar niet aan. Vage clown, maar ze wist jammer genoeg wel wie die clown was en dat verplichtte haar om aardig te doen. Ze stopte nou echt met dat waxen, ze maakte het zo wel heel snel af. Ze had, toen die kindjes langs kwamen, soms nog gewoon door gewerkt en ze niet haar volledige aandacht geschonken. Nu moest ze er echter aan geloven. Ze rechtte haar rug, sloeg haar armen losjes over elkaar en plaatste haar gewicht voornamelijk op één van haar benen.
Ze knipperde tweemaal met haar ogen bij het horen van zijn woorden, maakte een weigerend gebaartje met haar hand. ‘Als je surft tuur je niet in het water, mijn beste,’ merkte ze op, ‘Je kijkt naar het strand zelf, alles wat erachter ligt. Daarbij zijn mijn ogen altijd al bloot geweest voor het gevaarte van die weerspiegeling, Cassia en de zomerse tijden, ik denk dat ik mag zeggen dat ik eraan gewend ben?’ Niet te zwijgen over het feit dat ze zich gewoon oud voelde om een zonnebril op te doen met zo’n vaag touw… Dingetje. Oma’s en opa’s hadden zo’n ding, oude mensen. Zij niet. Een zonnebril tot daaraan toe, meestal vond het ze dat soort dingen altijd irritant vanwege haar schuine pony, maar dat brilletje: nee. Nooit.
Een van haar mondhoeken krulde omhoog bij het horen van zijn voorstel. ‘Dan denk ik dat jij beter die zonnebril als extra bescherming op kan zetten,’ zei ze enkel omdat het overduidelijk was dat hij niet het type was om vaak op dit soort plekken te komen, ‘Daarbij raad ik je ook aan om wat uit te trekken, je valt nog eens flauw en dat is wel het laatste wat ik – ik bedoel we willen dat gebeurt, toch Katherine?’ Ze keek eventjes naar haar collega, enkel omdat iets in haar hoofd zij dat het beter was als ze niet alle aandacht zou opeisen bij die gozer.
Ze maakte zich groot, keek over het strand uit. ‘We missen nog iemand… Er zouden in totaal… Vier leerlingen moeten zijn.’ Ze wendde haar blik af, keek naar haar surfboard. ‘De brutaliteit van de jeugd soms ook… Kunnen het niet eens opbrengen om op tijd te verschijnen. Er wordt niet veel van ze gevraagd en toch kunnen ze niet doen wat hun betaamd.’ Ze probeerde teleurgesteld te klinken, maar de lichte verachting jegens de jongere mensen op het strand schemerde vaagjes door in de toon van haar stem.

» LEEF TOPIC. LEEF.
» Sorry als mijn reactie een tikje sloom is, maar ik vind het moeilijk om de volgorde goed te houden in mijn posts wat groepstopics betreft o3o

---

Attent knikte hij Katherine eventjes toe bij haar reactie op zijn begroeting, al ging dat nog altijd een beetje schuchter. 'Inderdaad. Als dat gebeurd zullen wij dan waarschijnlijk een eind in zee zijn en dan is er niemand om te helpen.' Hij kon er niets aan doen, maar slaakte een zacht lachje. Ze zag er ook zo schattig uit met die beangstigde uitdrukking op zijn gelaat. 'Wees gerust, er is geen enkele reden om je zorgen te maken. Ik zal mijn best doen,' stelde hij haar glimlachend gerust terwijl hij dweperig op haar neerstaarde. Hij plaatste een hand tegen zijn heup en ging iets schuiner staan, zijn blik even gericht op de andere leerlingen. 'Leuk u te zien master Savador,' sprak Esmira hem toe. Er verscheen een zuinig glimlachje op zijn gezicht, alleen zichtbaar doordat zijn mondhoeken wat omhoog waren gekruld, en keek het zilverharige meisje met twee vingers om de poot van zijn zonnebril geklemd aan. 'Insgelijks.' Anders dan bij de meeste andere leerlingen zat er ook enige waarheid in zijn zin. Zijn aanbod werd afgewezen, en eigenlijk vond hij het niet eens zo erg. Maar dan nog; op Razen scheen de zon op haar hardst, en kaatste zowel op het water als het strand haar licht deels af. Daarbij was het voor menig mens niet handig om met toegeknepen ogen en een hand tegen je voorhoofd te surfen, leek hem. Pas later hoorde hij van Marjolijn dat ze het gewend was vanwege haar origine. Enfin - hij was een Shadraan, kon echt geen tien minuutjes zonder zonnebril in de volle zon lopen zonder of last te krijgen van zijn ogen, of met een misselijk gevoel te kampen dat langzaam maar zeker opborrelde na enige tijd. Licht maakte hem zwak. Dat stond een beetje tegenover Shadranen waarvan de magie in het holst van de nacht op zijn sterkst was. Hij dwong zichzelf zijn mondhoeken lichtjes om te laten krullen tot een zuinig glimlachje. 'Natuurlijk. Vergeef me.' Savador trok traag zijn hand terug en schoof zijn zonnebril weer op zijn neus op voorstel van Marjolijn. Ook goed. Hij wist vrij weinig over surfen. Het was de eerste keer dat hij het te horen kreeg dat surfers zich op het strand richten. Wist hij veel. Zijn ogen flitsten vanachter de brillenglazen even minachtend naar de twee al aanwezige jongens. Als ze maar niet dachten dat hij zijn zonnebril dan maar aan hen zou uitlenen, geen sprake van. Het was wel meer een moderne sportzonnebril, niet zo'n ding met grote glazen. Het touwtje bevestigde hij er alleen aan wanneer hij zich weer ergens binnen begaf en het ding niet in zijn broekzak kon proppen, en dan maar om zijn nek liet hangen. Niets mis mee dus. Voor hem dan, althans. In sommige dingen was hij dan wel weer behoorlijk ouderwets ingesteld, en begreep dan meestal niet wat er zo ouderwets aan was. Daarbij zou er ongetwijfeld een poot of iets dergelijks afbreken als hij het in zijn zak stopte. Pantalons hadden nu eenmaal niet van die fijne soepele zakken. 'Daarbij raad ik je ook aan om wat uit te trekken, je valt nog eens flauw en dat is wel het laatste wat ik – ik bedoel we willen dat gebeurt, toch Katherine?' Hij sloeg zijn blik wezenloos neer op de punten van zijn herenschoenen en wierp vanuit zijn ooghoeken en door de glazen van zijn zonnebril een snelle, onzekere blik op Katherine. Iets uittrekken? Wat zou hij bij Medusa uit moeten trekken? Een beetje bedeesd trok hij wat strepen door het zand, en keek er geïntregeerd naar alsof het hem daadwerkelijk interesseerde. 'Ik..' Verder dan dat kwam hij niet, dus sloot hij na een klein ademteugje zijn lippen maar weer. Kathy was erbij. Hij zou zich te naakt en bekeken voelen, ondanks dat er niet belachelijk veel zou zijn om zich voor te moeten verstoppen. 'Dit,' zei hij na enige tijd zachtjes. 'Toch - Mijn voorkeur gaat toch liever uit naar.. dit.' Zijn hand maakte een klein wuifachtig gebaartje langs de formele kleding die hij droeg, of iets dat op een verwijzend gebaar moest lijken. Waarom had ze Katherine dan zonodig ook om haar mening moeten vragen? Hij had gewoon normaal antwoord kunnen geven als het enkel op hem was gericht, geen enkel probleem. Waarschijnlijk moest Marjolijn nu denken dat hij een of ander twijfelmoedig mannetje was, maar wat ze vermoedelijk niet wist was dat het puur en alleen kwam door de roodharige vrouw naast haar. En bikini's.
Om maar wat minder fantaseermateriaal voor 's avonds in bed onbewust in zich op te nemen, tuurde hij maar een beetje naar de zee. Brekende golven en.. bah. Zoveel water. Hij vond de open zee maar één grote hel op aarde. Uiteraard het water zelf, maar ook voorbijdrijvend zeewier, kwallen, onstabiele bodem met venijnig scherpe schelpenbanken, oma's die een paar meter verder in zee duikelden om te piesen. Hij draaide traag zijn hoofd op het moment dat Marjolijn uitkijkend over het strand overeind kwam en iets zei over leerlingen die niet op kwamen dagen. 'De brutaliteit van de jeugd soms ook… Kunnen het niet eens opbrengen om op tijd te verschijnen. Er wordt niet veel van ze gevraagd en toch kunnen ze niet doen wat hun betaamd.'
'Discipline en orde zijn woorden die voor hen geen inhoud meer lijken te hebben tegenwoordig,' verzuchtte Savador achter haar, al klonk de minachting bij hem wel duidelijk door zijn plots veel bitter klinkende stem. Eindelijk iemand die het een beetje met hem eens was wat de jeugd betreft. Die lui lieten hen maar gaarkoken in deze omstandigheden, fraai was dat. Hij moest zich een beetje inhouden nu Katherine erbij was, een beetje minderen om ook een goed imago bij Marjolijn te behouden. Maar ze zouden het zeker te horen krijgen van zijn kant, mochten ze nog op komen dagen.

Ze nam de conversatie tussen de leraren geïnteresseerd in haar op. Ze zag nou even weer een hele andere master Savador. Ze besloot zich er niet mee te bemoeien, dat zou hij waarschijnlijk niet zo leuk vinden. Dus hield ze zich stil ze zou hem er later wel naar vragen. Al kon ze een klein grijnsje niet onderdrukken die ze snel verschool door haar haar uit haar gezicht te schudden. Ze richtte snel haar aandacht weer op Mineko. Ze wou niet dat miss Marjolijn, Katherine of master Savador dachten dat ze hen aan het afluisteren was. Al waren hun stemmen moeilijk te negeren, aangezien ze vlak bij stonden. Dus vroeg ze aan Mineko of hij zin had in het surfen. ''Ontzettend veel,'' Ze moest glimlachen om de manier waarop hij dat zei. “Gelukkig maar,” zei ze toen. ''Ik heb het nog nooit gedaan, maar het lijkt me heel leuk. Nu maar hopen dat ik niet constant ga vallen...'' Ze schoot in de lach. “Je krijgt vanzelf wel door hoe je het beste je evenwicht kan bewaren,” zei ze toen. “Ik viel eerst ook best vaak, alleen dat hoort erbij.” Grijnsde ze. “Alleen heb ik nog nooit op een andere surfplank gestaan, dus ik hoop dat dat goed gaat.” Vervolgde ze toen weer lachend. “Ja, ik heb er ook heel veel zin in.” Begon ze op zijn vragen reeks. “Ik ben heel benieuwd hoe de golven hier zijn,” Ze keek even naar de zee en daarna keek ze Mineko weer aan. “Ik surfte elke keer dat mijn privé leraar watermagie op het landgoed van mijn ouders kwam. Hij zag hoe leuk ik dat vond en hij vond het ook heel leuk om me het te leren. Er ligt een groot meer op het landgoed en dan maakte hij de golven erin,” Ze wist dat dit misschien allemaal een beetje raar klonk, alleen ze kreeg er steeds minder moeite mee om over haar thuis te praten. Misschien omdat ze dat steeds meer deed en omdat het haar niet echt meer interesseerde hoe het er thuis aan toe ging, naar de laatste keer dat ze thuis geweest was. “Maar vanaf mijn dertiende ongeveer,” ging ze verder, daarna knikte ze. “Ja, die is van mij. Gekregen van mijn vader toen mijn watermagie leraar zei dat ik surfen leuk vond,” vervolgde ze. Daarna schoot ze opnieuw in de lach. “Nou dat valt wel mee hoor. Ik vind helemaal niet dat ik het goed kan,” zei ze. Ze keek even in de verte, maar de andere leerling was er nog steeds niet.
Ze keek weer naar de leraren. “Ik zie hem nog niet,” zei ze toen schouderophalend. Ze wou eigenlijk wel beginnen. Ze wachtten nou best al lang, al zou ze dat nooit hardop uitspreken. Ze vond dat onbeleefd om te zeggen. Ze had liever niet dat ze gezien werd als brutaal, want dat was wel het laatste wat ze wilde zijn. Ze keek Mineko aan. “Wat vind jij van de zee?” vroeg ze toen aan hem. Ze keek nog eens naar de hoge golven die op de kust klapte. “Ik ben hier nog nooit geweest, maar de zee is in ieder geval prachtig,” vervolgde ze wat afwezig, voordat haar blik zich weer op Mineko focuste. “Heb jij een huisdier trouwens?” vroeg ze toen uit het niets. Ze wist eigenlijk niet waarom ze dat vroeg, het kwam gewoon opeens in haar op.