[Beach Event] {Beachvolleybal}

$[Beach Event] {Beachvolleybal} Event_beachparty_volleyball$
|| BEACH VOLLEYBAL ||
• Activiteit •

Warm weer en het strand is natuurlijk de ideale combinatie voor een potje volleybal.
Maak je tegenstanders in door middel van teamwork en win die wedstrijd.

Organisator(en) | Toezichthouders | Vrijwilligers
• MASTER SAVADOR •

Deelnemers
• ELVERIA •
• ITACHI •
• ILYASVIEL •
• ALAN •

--

Fijn voor de school dat het zomerevenement tot zover goed verliep. De activiteiten verliepen de hele dag, en 's avonds zouden de activiteitlocaties leegstromen doordat de meeste deelnemers zich naar het kampvuur en de dans zouden begeven. Minder fijn voor hem dat er begeleiding sterk te kort kwam bij de activiteit waar hij de meeste afkeer voor had. Zelfs meer dan voor het Surfen, met zijn waterfobie. Bij dat laatste kwam hij echter ook alleen voor de zogenaamde surveillance. En Kathy op een surfplank. Grimmig stond Savador aan de rand van het 'veld' waar het volleybal plaats zou vinden. Een stuk zand waar met witte lijnen duidelijk de randen van het speelveld werden aangeduid, met in het midden natuurlijk het net waar de bal overheen geslagen moest worden. Om zijn nek hing een zilveren fluitje, dat fel blikkerde in het licht van de zon terwijl hij leunend tegen één van de palen een bladzijde van het klembord in zijn handen omsloeg. Daar waar de spelregels op stonden, want die kende hij niet volledig. Spelers moesten vooral zelf maar oordelen wat juist was en wat niet. Hij ging er immers van uit dat zij er wel het een en ander over wisten, hyperactieve sportgrage jeugd dat het was. Anders zou je toch ook niet deelnemen? Savador keek van zijn klembord op en schoof met een wijsvinger zijn zonnebril hoger op zijn neus. Fronsend nam hij de volleybal die hij voor zolang in het zand gedrukt had zodat het niet wegrolde onder een arm. Zolang hij maar geen bal tegen zijn hoofd kreeg zou zijn humeur niet drastisch dalen. Bah. Wat had hij ook een hekel aan balsporten. Wat leerde je ervan? Leren omgaan met hand en oog-coördinatie, teamwork, meedoen was belangrijker dan winnen. Rubbish. En als het aan hem gelegen had zou hij de eerste de beste collega die hij tegen was gekomen de bal in de handen drukken en hem veel succes wensen. Het punt was juist dat hij niet op tijd een vervanger had kunnen regelen, en dus gedoemd was alle ballen te moeten ontwijken. Ondanks dat hij er nog zoveel aan had gedaan om vooral niet bij het Beachvolleybal terecht te komen. Geluk lag niet echt aan zijn zijde. Met een norse uitdrukking op zijn bleke gelaat gleden Savadors slangachtige ogen vanachter de verduisterde brillenglazen over het strand om na te gaan of één van die verwende kinderen hem in de verte al zou naderen. Hoe sneller hij ze in hun teams zette en het potje van start liet gaan, hoe sneller hij veilig aan de kant kon zitten en zijn taak als scheidsrechter kon doen - in zijn ogen dus eigenlijk totaal niet opletten en een krant of iets dergelijks lezen.

Te warm... waren zijn gedachten terwijl hij het strand op liep. Het was veel te warm voor zijn doen. Hij was de kou van Shadra gewend, niet die vreselijke hitte van Razen dat hem liet voelen alsof hij in een sauna zat. Gelukkig dat de zon niet meer zo fel aan de hemel scheen en het niet zo warm als overdag was. Hij had namelijk geen zin in een rode verbrandde huid en hij was ook niet bepaald strand-proof gekleed. Twee redenen: Zijn foeilelijke arm en de littekens waar hij zich voor schaamde. Hij had daarom maar om zijn zwarte arm te verbergen een lange paarse handschoen aangedaan zodat niemand de arm zou zien en hij nog wel zijn witte overhemd kon aandoen en de mouwen op kon stropen. Over het witte overhemd had hij een soort giletje aan gedaan en eronder een fijn-zittende donkere broek aan en gewoon de zwarte schoenen die hij het hele halfjaar had gedragen. Andere schoenen had hij niet, behalve laarzen maar wie deed er nu laarzen aan in de zomer? Niemand. Nou ja, mensen deden ook geen lange broek aan maar hij had een excuus. Daarnaast had hij ook geen korte broek. Wat zomerse kleding betreft had hij een erg kleine inventaris maar hij ging ook elke zomer naar de frissere planeten Shadra of Puffoon.
Goed, waarom had hij zich opgegeven? Waarom was hij uberhaupt meegegaan naar Razen? Hij had ook gewoon kunnen weigeren en had zijn dag kunnen doorbrengen in zijn kamer met een boek of in het muzieklokaal achter de piano. Maar nee, hij was weer zo idioot om hiermee akkoord te gaan, denkend dat het leuk zou zijn. Leuk, ja zeker. Verschroeien onder de zon, oh wat een lol. Nou kon hij zichzelf nog best troosten met het feit dat ze gingen volleyballen. Daar was hij goed in en het kon nog leuk worden tijdens het spelen maar die warmte, ugh. Hij kon er gewoon niet tegen. Het zou goed zijn als hij vandaag niet van zijn stokje zou gaan. Misschien kon hij na de wedstrijd een duik nemen in de zee. Ja, dat zou hij doen, ook al had hij helemaal geen zwemkleding. Hij zou er gewoon met deze kleding inspringen, kon het hem wat schelen. Het was beter dan nagestaard te worden.
Hij keek op naar de plaats waar ze zouden gaan volleyballen en zag Master Savador daar staan. Waarschijnlijk was hij de scheidsrechter tijdens de wedstrijd. Maar goed ook. Hij zag hem geen ballen over het net smashen. In zijn verbeelding klopte dat gewoon niet. Hij liep op Master Savador af. 'Hallo, Master. Alan Walker present.' zei hij kort maar niet onaardig voor hij het veld op liep. Het net hing erg hoog maar dat voor hem geen punt. Ja, hij was 1,63. Ja, hij kwam nauwelijks met zijn handen aan de bovenkant van het net. So what? Wat velen vergaten was dat er veel kracht in kleintjes kon schuilen. En dat was zeker iets wat die... Nee, niet aan hem denken, Alan. dacht hij en streek zijn haar uit zijn gezicht. Hij moest lol gaan maken, niet aan die idioot denken. En blijkbaar was dat juist de reden dat hij hier was.

Helookslikezis:

Het zou nog moeilijk worden op het strand, maar daar had ze in een typische Ilya-enthousiaste-actie pas aan gedacht toen haar naam al lang en breed op het lijstje stond. Er waren gewoon teveel redenen waarom ze eigenlijk niet mee zou moeten doen aan het beachvolleybal. Ten eerste, het was op het strand en ze was niet gewend aan hitte, plus dat ze haar beschermende kleding dan niet aan kon doen. Ten tweede, volleybal had een hoog net. Ze haalde de 1.40 niet eens, hoe moest ze ooit blocken of smashen? Dat ging natuurlijk niet lukken. Ten derde, ze had totaal geen ervaring met sport en ieder persoon dat een beetje gezond in zijn hoofd was zou haar nooit in het team willen. En toch ging ze. Doorzettingsvermogen kon je het noemen. Of gewoon stom.
Hoe dan ook, ze had er zin in. Ondanks het feit dat het bloedheet was had ze het toch voor elkaar gekregen ballerina's aan te doen; niet met haar blote voeten op het zand. En ze had ook handschoenen aan. Voor de rest had ze gewoon haar gymoutfit aan, daar was ze niet zo bang voor. Zolang ze niet teveel in het zand zou komen was dat allemaal wel goed, maar met haar voeten de hele tijd.. Nee. En met haar handen de bal aanraken? Nooit. Dan maar te warme handen en voeten hebben, alles liever dan die bal aanraken. Het moest er vreemd uitzien, maar daar gaf ze niet om.
Oh, er stond al iemand! Met wit haar, had ze hem niet eens gezien? In een les ofzo? Ze wist het niet helemaal meer. Ach wat, hij was ook niet zo lang voor een jongen - moest zij nodig zeggen - dus misschien werd het wel gezellig. En Master Savador was er ook, gezellig toch? Ze huppelde zo goed en zo kwaad als dat ging door het zand op de twee mensen af, enthousiast glimlachend. Ze had hier echt zin in. Alan Walker, zo stelde de jongen zich voor. Dan zou zij zich ook maar voorstellen, toch? 'Ilyasviel von Einzbern, aanwezig,' zei ze opgelaten, haar kinderlijke stemmetje paste niet bij het woord aan het einde. Jammer trouwens dat ze James niet mee had kunnen nemen, maar dat had ze het dier niet aan willen doen. Goed. Dit ging zo verschrikkelijk misgaan. 'Heb jij er ook zin in, Alan?' vroeg ze, om maar iets te zeggen. Het was zo stil.

Elveria had enorm veel zin in het Beachvollyball. Lekker een bal tegen iemands hoofd aan gooien, smijten, slaan, het denken eraan gaf haar al een warm gevoel. Ze grijnsde toe nze de warmte voelde op haar schouders en keek even zijlings naar de shuttle. Er kwamen nog meer mensen uit, logisch de hele school was verplaatst naar Razen, maar deze leken niet naar het vollyball te gaan. Ze trok haar hotpans ietsjes naar beneden, ze voelde zich een beetje bloot hierin, maar het kortmouwentopje maakte alles goed. Bijde mocht het maar al te graag nat worden. Ze streek met een hand door haar halflange haren. Ze had ze lang laten groeien, het gaf haar een vrouwlijk uiterlijk, ze was inmiddels als zestien, dus dat moest wel. Ze bond ze snel in een losse staart en trok haar slippers door het warme, mulle zand heen. Ze was nog nooit op Razen geweest, het was warm, heet en uberheet. Ze lachtte inzichzelf, geen idee waarom. Ze liep rustig verder en zag in de verte de lange gestalte. Savador bij Beachvollybal? Moest ie maar uitkijken dat ie geen bal in zijn volmaakte gezicht zou krijgen. Misschien verbeterde het zijn gezicht wel. Ze trok weer aan haar broek en liep toen wat sneller door. De zon stond lekker hoog en gaf enorm veel zonnestralen af, waarbij het zand een brandend vuur leek. Ze kwam snel naderbij en kwam erachter dat er nog twee mensen stonden. Alan, en een witharig meisje. Elveria grijnsde en zwaaide naar Alan, zo te zien was ze de enige onruststoker tot nu toe, dat zou hij fijn vinden. Ze klopte even wat zand van haar benen en haar rode ogen keken Savador aan.'Elveria Gemeld.' Helaas, pech voor hem dat ze niet ziek was, hij wist toch dat dit spelletje altijd gespeeld zou worden met een pestkop, of was hij nou zo naief? Ze grijnsde alleen en keek toen naar het veld. Geen idee of dit ging lukken.

Look likes this

Eigenlijk wilde hij bijna al in het zand neerzijgen en zijn krant erbij pakken, want het duurde te lang voor zijn doen. Met zijn rugbeperkingen kon hij immers niet al te lang staan. Dat was hij ook niet van plan, zo in de volle zon. Savador slaakte een verveelde zucht en schudde even aan de kraag van zijn overhemd om wat koele lucht door te laten. Geduld had hij over het algemeen wel, alleen niet als het op het wachten van leerlingen aan kwam. Pure tijdverspilling. Net op het moment dat hij het speelveld over wilde steken om de Shadraanse ochtendkrant uit zijn tas die langs de zijlijn lag te pakken, naderde de eerste deelnemer hem over het strand. Althans, hij veronderstelde dat het joch meedeed aan deze onzin, om welke zwakzinnige reden dan ook. Wit haar en, tot zijn grootste afgunst, klein. Wat had je aan je mannelijkheid als je klein was, bij Medusa. Toen het joch dichterbij kwam trok hij uit minachting een enkele wenkbrauw op, want zijn aandacht werd getrokken door iets afwijkends aan zijn arm. Pas toen hij vrijwel vlak voor hem stond zag hij dat het een lange handschoen was. Een paarse. Glamorous. 'Hallo, Master. Alan Walker present.'
'Alan.. Walker,' sprak Savador de naam van het kleine witharige.. mensje hardop uit, zijn blik gericht op het papiertje op zijn klembord, zoekend naar de matchende naam. Als hij een rode muts en een aanplakbaard droeg zou hij nog geloven dat het een dwerg was ook. Een haal met zijn potlood toonde aan dat hij de naam op zijn klembordje afvinkte. Over het strand kwam de volgende dwerg aangehuppeld, en even ging het vreugdeloze gevoel door hem heen leider te zijn over een groep kleuters. Hij schoof zijn zonnebril lager en boog iets voorover. Zijn slangachtige ogen staarden over de rand van de zonnebril op het kleine meisje neer. Dat kleine ding. Dat kleine schattige ding dat hij in de wangen wilde knijpen en wilde crush-huggen als een teddybeer en op schoot wilde nemen en en - hij kapte zijn gedachten die op treinsnelheid door zijn hoofd raasden gauw af voor hij bij de pedofilische praktijken kwam. Wanhopig, dat was hij. Een beetje maar. En eenzaam, uiteraard. Eenzame mensen hadden altijd hevige verlangens. Maarja, kreeg hij niet. Dus ging hij zich verzoenen met kinderen, want die hadden ook sterke behoefte aan affectie. Niet zijn fout. Moest men maar meer van hem gaan houden, dan deed hij ook minder boosjes. Zo simpel was het. 'Heb jij er ook zin in, Alan?'
'Ilyasviel von.. Einzbern,' praatte Savador op een nogal luide toon dwars door haar vraag heen, op dezelfde monotome manier. Het behoud van zijn eigen concentratie was belangrijker dan een gesprek dat het meisje met haar lotgenoot aanknoopte. Want waarschijnlijk plaatste hij de ukkies in hetzelfde team, kon hij ook nog wat lachen. Ook de naam van snoezepoes vinkte hij af. Bedenkelijk keek hij op van zijn klembord en vestigde zijn aandacht op het strand, toen op het net. Nu was het enkel nog wachten op de rest. Hij draaide zijn hoofd terug en keek door de glazen van zijn zonnebril fronsend op de twee al aanwezige leerlingen neer. 'Wat een karige opkomst weer,' verzuchtte hij nors.
'En smalletjes.' Zijn bleke gezicht betrok. 'Wellicht is het van noodzaak om het net twintig centimeter te verlagen.' Dat hij kwetsend of beledigend over kon komen interesseerde hem niet. Hij was geïrriteerd, de hele dag al. En hij was niet van plan om iedere keer bij hun beurt het veld op te hobbelen en ze op te tillen zodat ze over het net konden slaan. Heavens, Elveria was er ook. Daar had hij eigenlijk al helemaal geen zin in. 'Elveria Gemeld,' maakte ze haar aanwezigheid iets te monter naar zijn gevoel bekend. 'Zo,' kwam er niet al te vreugdevol uit zijn mond terwijl hij een nogal onverschillig iets dat op een krabbel leek achter haar naam plaatste. 'Ben jij er ook weer.' De meid zag er wel beter uit dan vorige keer, vrouwelijker enzo. Bladerend tussen de pagina's aan zijn klembord wendde Savador zich van de drie af terwijl hij zacht in zichzelf in het Shadraans mompelde en langzaam een beetje heen en weer begon te ijsberen. Waarschijnlijk gemopper over dit en dat en alles en nog wat.

Het enigste wat voor de zomeractiviteiten nog een beetje in Itachi's waardigheid lag was beachvolleyball. Surfen was niets voor hem, net zoals zandkasteeltjes bouwen. De gedachte alleen al dat hij daaraan moest meedoen Alleen kon hij totaal niet volleyballen, hij was een ramp in het toetsen van een bal, alleen het smashen ging hem af. Maar dat hij geen illusies mocht creeëren deze keer verpestte zijn hele dag. Hij moest het deze keer zonder zijn magie doen en dus een gewoon potje volleyball spelen De gedachte alleen al dat hij daaraan moest meedoen. Itachi was net na al de rest gearriveerd en hij keek naar de drie andere personen. Hij had hun namen gehoord: Ilyasviel, Alan en Elveria. Ze hadden zich alledrie gemeldt bij Savador, dus volgde hij braafjes hun voorbeeld. Hij wendde zich tot Master Savador en zei dan met zijn emotieloze toon "Itachi Uchiha meldt zich."
Ook was blijkbaar Savador niet in een al te opperbest humeur. Maar ja, wat had je verwacht, met vier volleyball spelen. Itachi vond het nogal... Zielig.
'Wat een karige opkomst weer,' verzuchtte Master Savador nors. Itachi keek ook naar de drie anderen en hij kon Savador alleen maar gelijk geven. Twee teams van twee personen... Fijn en hij was dan diegene die net géén beachvolleybal kon. 'En smalletjes.' Zijn bleke gezicht betrok. 'Wellicht is het van noodzaak om het net twintig centimeter te verlagen.' Itachi trok zijn wenkbrauw omhoog bij de opmerking van Savador. Itachi was misschien wel wat groter dan de anderen. Maar voor hem boeide het niet of het net nou lager ging hangen of niet, volleybal kon hij toch niet. Hij gaf de andere drie niet echt aandacht meer en hij rekte zich uit. Het kon hem geen barst schelen dat het andere team zou winnen, hij bakte er toch niets van.

Yay! Dit kon alleen maar leuk worden! Iedereen zag er enthousiast uit in haar ogen, en er waren gelukkig alleen maar mensen die langer waren dan zij. Ging goed, toch? Ze had de ene jongen al leren kennen als Alan en de andere twee stelden zich ook al voor. Een meisje, met zwart haar en rode ogen. Blijkbaar heette zij Elveria. Ze leek wel aardig, toch? Daarna kwam er nog een jongen met zwart haar. Gosh, was dit een grap? Twee jongens, twee meisjes; twee met zwart haar en twee met wit haar. Het leek bijna geselecteerd door iemand die altijd alles precies recht en symmetrisch en gelijk wilde hebben. De twee kleine kindertjes hadden wit haar, de twee langere hadden zwart haar. Ach. Ze hield het maar op toeval. Ze zou haar eigen haar toch niet verven.
Itachi. Zo stelde de laatste jongen zich voor. Hem kende ze nu echt niet! Waar zou hij vandaan komen? Ze durfde het niet te vragen, eigenlijk kwam hij best intimiderend over. Net zoals bijna alles intimiderend overkwam. Ilya hield haar hoofd een beetje schuin om te kijken naar de mensen waarmee of waartegen ze zou moeten spelen, probeerde dingen in hen te zien waaruit ze hun karakter af kon leiden. Ze faalde jammerlijk; iedereen keek best wel neutraal. Elveria keek wel een beetje.. alsof ze extreem veel zin had in iets, maar dan weer wel een beetje gemeen. Itachi leek wel emotieloos en voor de rest.. Nee, ze kon er niet veel nuttigs over zeggen.
Haar naam was ondertussen ook afgevinkt op het klembord - gelukkig maar, ze wilde niet als ongeldig afwezig op komen te staan - en Savador verzuchtte iets over de karige opkomst en over het net. Twintig centimeter lager. 'Oh, dat zou wel handig zijn,' zei Ilya blij. Ze snapte niet waarom iedereen zo negatief deed over master Savador, hij was toch juist heel erg lief om rekening te houden met de lengte van de spelers? Voor zover zij daar iets over kon zeggen was dat heel erg aardig. Nu kon ze alleen nog maar enthousiaster zijn. 'Wanneer gaan we beginnen?' zei ze, eigenlijk meer tegen zichzelf dan als een demand naar de rest van de groep. Ja. Ze was echt in haar kindertijd blijven hangen.

De stilte tussen hem en Savador - die maar een paar seconden duurde - voelde nogal ongemakkelijk. Hij wou geen vooroordelen trekken door te zeggen dat ie eng was, omdat hij wel meer enge mensen kende. Het was gewoon de sfeer en zijn stemming, waaruit Alan opmaakte dat hij het absoluut niet naar zijn zin had. En tja, dan was er ook nog het feit dat hij niets wist te zeggen want wat kon je nou tegen hem zeggen? ''Goh, wat een heerlijk weertje!''? Ten eerste was dat nogal cliche, ten tweede was het weertje niet eens lekker. Alan kon temperaturen hoger dan de 25 graden gewoon niet aan en hier was het minstens 10 graden warmer. Maar hij ging nu ook niet zijn shirt uittrekken. Dat vertikte hij!
Al vlug kwamen de deelnemers naar het veldje toe. Eerst kwam het kleine albino-meisje genaamd Ilyasviel, die hij tijdens een les woudmagie had gezien. Ze was ontzettend schattig en Alan kreeg gewoon zin om haar te knuffelen als een knuffelbeertje. Hij vroeg zich af wat ze hier bij het volleybal-gebeuren deed. Hij was zelf misschien klein maar zij was nóg kleiner. Ze zou nauwelijks de bal over het net kunnen smashen. Misschien had ze zich opgegeven omdat ze wél goed was in volleybal? Hij wist het niet maar daar zou hij zo wel achterkomen. Hij glimlachte vriendelijk naar Ilyasviel. 'Ik heb er zeker zin in, Ilyasviel.' zei hij vrolijk en keek op toen nog twee het veld opkwamen. Hij zwaaide toen hij zag dat Elveria aan kwam lopen. Hij kende haar niet heel goed maar ze leek hem best aardig, ook al stond ze bekend als onruststoker. Stiekem waren hij en Kanda immers ook onruststokers met hun constante gevecht. Maar daar hadden mensen lang niet zoveel last van, vermoedde(hoopte) hij. Een andere jongen voegde zich bij hun, ook met zwart haar en rode ogen. De jongen kende hij niet. Hij had hem wel eens gezien maar dat was ook wel het enige. Hij moest zeggen: De twee leken best wel op volleybal-types, in tegenstelling tot hem en Ilya.
'Wat een karige opkomst weer,' hoorde hij Master Savador zeggen. Hij keerde zijn hoofd naar het norse Schoolhoofd. 'En smalletjes.' Die opmerking verwachtte hij al. Je kon er gewoon niet omheen draaien dat ze een paar midget-spelers hadden. 'Wellicht is het van noodzaak om het net twintig centimeter te verlagen.' Hierop glimlachte Alan zijn poeslieve glimlach, die ene glimlach die hij eigenlijk helemaal niet meende. 'Oh, ik denk niet dat dat hoeft, Master. Maar aardig dat u rekening houdt met onze lengtes.' Na zijn zegje gedaan te hebben, verdween de glimlach weer en wachtte hij op verdere instructies. Dit zou een geweldige wedstrijd worden, wist hij nu al.

Een beetje verveeld tikte hij met het potlood op het houten klembord. Zijn slangachtige ogen zochten zo af en toe het strand af naar de volgende en laatste kandidaat. Vier deelnemers in totaal, bijna lachwekkend als je wist dat een volleybalteam minstens uit zes mensen bestond. Each. Maarja, voor hem niet bepaald een ramp. Minder snotjeugd, meer overzicht. Loom door de hitte streek Savador even met een hand over zijn voorhoofd. Het was al tropisch warm, maar hij meende te geloven dat de temperatuur de afgelopen paar minuten een aantal graden gestegen was. Dat zou ook goed kunnen op het moment, nu het zo rond de middag was wanneer de zon het hoogst stond. Eigenlijk had hij de sterke behoefte om zijn overhemd uit te trekken. Het viel hem nog mee dat hij vandaag nog niemand was tegengekomen die zo lollig was om een bloemenkrans om zijn nek te dragen, een strorokje of iets anders in Hawaiiaanse stijl.
'Oh, dat zou wel handig zijn,' reageerde het kleine meisje - Ilyasviel - opgelaten op zijn beledigend bedoelde reactie. Savador trok even een wenkbrauw op toen hij op haar neerkeek. Werkelijk, waarom zat ze op zijn school? Ze leek de mentaliteit en de kijk op het leven te hebben als een zesjarige. Zelfs zijn eigen kinderen schenen soms nog volwassener over te komen, en zij waren pas vier en half. 'Wanneer gaan we beginnen?' Met een veel te brede glimlach op zijn smalle lippen dan eigenlijk bij hem paste boog hij zich naar het meisje voorover. 'Wanneer je me een handje geeft,' gaf hij haast fluisterend antwoord op haar vraag. Pedo-achtig legde hij zijn hand even onder haar vingers, tipte vervolgens ook het puntje van haar neus aan. Moest kunnen.
'Oh, ik denk niet dat dat hoeft, Master. Maar aardig dat u rekening houdt met onze lengtes,' iets heel minder vriendelijk rechtte Savador zijn rug om zijn gefronsde blik op Alan te richten, zijn bleke gezicht plotseling weer net zo stijf en streng als voorheen. Over het massaal verpesten van een moment gesproken. 'Itachi Uchiha meldt zich,' hoorde hij toen vlak naast hem. Hij draaide langzaam zijn hoofd om al net zo grimmig op de zwartharige jongen neer te kijken. 'Je bent laat,' zei hij op norse toon terwijl hij ook zijn naam afvinkte, met enige nadruk op het laatste. Op zijn dooie gemak liep hij vervolgens terug naar zijn tas om het klembord neer te kwakken en weer terug te keren. 'Goed,' hij pakte de bal op en nam het onder een arm. Konden ze eindelijk van start gaan. Savador nam een elegante houding aan waarbij hij het fluitje tussen zijn lippen klemde en zijn andere vrije hand tegen zijn heup plaatste. Zijn priemende wijsvinger wees van Alan naar Ilyasviel, en toen weer terug. 'Jullie gaan bij elkaar,' besloot hij op een toon waarbij hij geen tegenspraak duldde. 'En, for God's sake; let op waar je loopt,' drukte hij Alan nog op het hart. Het zou toch hartbrekend zijn als hij liefste Ilyasviel omver liep. 'En jullie gaan bij elkaar aan de andere kant van het speelveld.' Hij keerde zich tot Elveria en Itachi. Grote bij de grote, kleintjes bij de kleintjes. Eerlijk genoeg, toch? Terwijl Savador de leerlingen de tijd liet nemen om hun plaatsen in te nemen, nam hij zijn eigen positie in aan de zijlijn van het speelveld, waar hij met het startsein van zijn fluitje de bal zo precies mogelijk in het midden in zou spelen en de wedstrijd van start kon laten gaan.

Waarschijnlijk was ze niet alleen in haar groei blijven steken, maar deels ook in haar mentaliteit. Ouders altijd van huis, bediendes die haar alleen maar dwongen te eten en naar privéles te gaan; ze had nooit een of andere verantwoordelijkheid gekregen, alleen het zorgen voor James dan. Deels. Iedereen had altijd maar alles voor haar gedaan qua huishoudelijke taken, maar vrienden of vriendinnen had ze nooit gehad. De kans om op te groeien, om te leren dat je in de echte wereld niet als een kind kon rondlopen als je 13 was; ze wist het allemaal niet. Mensen geloofden vaak niet eens dat ze naar de eerste klas ging vanwege haar lengte, de manier waarop ze praatte en hoe ze tegen de wereld aankeek. Natuurlijk was het niet allemaal de schuld van haar opvoeding, ook haar eigen schuld, maar nooit had ze uit kunnen vinden hoe je in 's hemelsnaam moest beginnen met opgroeien. Dus was ze maar blijven spelen, lachen, lief en onschuldig gebleven in de hoop dat zoiets ook kon. Er was nog zoveel dat ze moest leren.
Ze vatte Savadors opmerking ook helemaal niet op als beledigend, eerder alsof hij echt serieus erom gaf dat zij en Alan niet bij het net zouden kunnen. Gelukkig voor zichzelf was Ilya best snel en kon ze wel slaan - dat kreeg je ervan als je teveel buiten speelde, probeerde in dingen te klimmen, in vervallen hutjes inbrak om er je eigen plekje van te maken maar dan wel allemaal dingen opzij moest duwen en schoppen. Goed, ze zou de bal naar Alan moeten passen omdat ze hem zelf alleen met een boog over het net zou krijgen, maar ze kon opvangen. Dat wist ze zeker. Deels.
Alan antwoordde dat hij er zin in had, hij veroordeelde haar gelukkig niet om haar lengte. Mooi zo, de mensen hier waren net zo aardig als ze gedacht had! Antwoord op haar vraag van de start van het toernooi kwam ook al; Savador boog helemaal naar haar toe, wanneer ze hem een hand gaf dus. Maar dat deed hij zelf al, voor ze kon reageren, drukte tegen het puntje van haar neus. Ze besteedde er verder geen aandacht aan, zag er niets in dan een startsein van de wedstrijd. Nadat de vierde jongen was gekomen begon het ook; Savador de volleybal en begon de teams in te delen. Zij zat bij Alan, Elveria bij Itachi. Zie je, zwart bij zwart, wit bij wit! Ze had het toch goed gedacht. 'Kom, Alan!' riep ze vrolijk, ging halverwege het speelveld staan. Gelukkig was het niet zo heel breed omdat er weinig leerlingen waren, anders had ze het nooit gehaald voordat de bal gedaald was. Waarschijnlijk kon zij het best opvangen en dan naar Alan spelen, aangezien zij nooit een block uit zou kunnen voeren. Maar een tactiek verzonnen ze nog wel, toch? Ilya had er nu echt zin in; tijd om te gaan sporten!~

'Itachi Uchiha meldt zich,' zei Itachi en natuurlijk wist hij dat. Hij had zich overslapen, maar hij had totaal geen zin om een excuus te verzinnen waarvoor hij dan nog eens het deksel op de neus zou krijgen. 'Je bent laat,' zei Savador op norse toon terwijl hij ook zijn naam afvinkte, en hij zei het woordje laat met nét iets meer nadruk dan de rest van de zin. 'Goed,' Savador pakte de bal op en nam het onder een arm. Ze gingen eindelijk van start. De teams werden gekozen. Ilyasviel met Alan en Itachi met Elveria. Itachi zette zich op het veld waar hij moest gaan staan. Gelukkig kende hij wel de regels. Savador had het team wel héél eerlijk verdeeld. De grotere tegen de kleinere. Heel eerlijk verdeeld dacht Itachi sarcastisch. Maar natuurlijk wist hij niet hoe goed die twee: Alan en Ilyasviel waren. Dit kon nog prettig verassend worden. Hij keek naar Elveria en zei dan: "Ik hoop dat je iets van volleyball kunt." Zijn stem klonk niet spottend, noch vol emotie. Het was gewoon iets wat hij hoopte. Hij liet zijn ogen rood worden en keek dan richting Savador, die in een vreemde pose stond naast de zijlijn. Met het fluitje in zijn mond en zijn hand op zijn heup. Tussen zijn arm en zijn zij zat de bal geklemd. Itachi zette zich al klaar voor wat komen ging. Oké het eerste wat hij moest doen als de bal omhoog kwam: omhoog springen en de bal neersmashen richting een open plek bij het andere team. Je mocht de bal wegschoppen als de bal te laag kwam, maar dat deed je dan wel liever richting de andere speler. De bal niet vastpakken, alleen toetsen of smashen. Nu dat hij alles had herhaald zette hij zijn ene been voor om zich af te stoten als de bal werd omhooggesmeten. Ilyasviel klonk opgewonden en riep "Kom, Alan!".
Itachi glimlachte dan lichtjes naar Elveria en hij keek dan weer richting de bal.

Verveeld keek Aerys om zich heen terwijl ze zich een weg door het zand baande. Nadat ze eerder even was gaan zwemmen en de zandkastelen had gezien had besloten dat het tijd was om naar het volgende onderdeel te sloffen. Beachvolley nog wel. Ze vond het een belachelijke sport en kon zich iedere zomer weer verbazen over de vele toeristen die dan met z'n allen een potje wilden spelen. De echte Razianen hadden hun eigen sporten, die meestal vuur inhielden en een stuk spannender waren dan een simpele bal over een net gooien. Vroeger hadden haar broer en zij er een ander spel van gemaakt. Wanneer de bal van de toeristen in het midden van het veld hing verwarmden ze langzaam de lucht in de bal. Met een gloeiende bal speelden de mensen namelijk veel interessanter. Uiteindelijk lieten ze de bal ontploffen terwijl de toeristen geen idee hadden waarom. Dan kwamen ze weliswaar na een paar dagen weer terug met een nieuwe bal, maar dat zorgde er alleen voor dat Aerys' spelletje door kon gaan.
Terwijl ze dichter bij het speelveld kwam kreeg ze door wie de begeleider was. Master Savador wilde bijna de bal opgooien en de spelers stonden al klaar. Aerys zorgde ervoor dat ze schuin achter Savador bleef staan, zodat ze hem niet in de weg liep. Ze zag op het veld een paar bekenden en moest zachtjes lachen toen ze zag dat Master Savador de twee grotere leerlingen bij elkaar had gedaan en ze tegenover de twee kleinere stonden. Het verbaasde haar niet, maar ergens had ze wel een beetje medelijden met de jongen van het "kleine team". Dat meisje kon niet eens het topje van het net aanraken.
Het duurde nog even voordat het spel begon, dus Aerys genoot even van de warme zon die op haar huid straalde. Een aangenaam windje verkoelde haar enigszins en liet haar haren en dunne strandjurk zachtjes heen en weer gaan. Voor de verandering lagen haar blonde pieken nu losjes over haar schouders in plaats van in een strakke staart. Het zand had inmiddels haar blote voeten helemaal bedekt, maar toen de wind weer was gaan liggen gleed het er weer geleidelijk vanaf.
Ze richtte zich weer op het spel en had al bedacht voor welk team ze was, maar ging ze niet aanmoedigen. Dat deed ze nooit en het zou toch niets aan de uitslag veranderen. Verveeld staarde ze naar Savador's achterhoofd terwijl ze wachtte tot hij de bal zou opgooien.

Wauw, wat waren er toch veel spelers. Er waren maar liefst 4 spelers, precies genoeg om volleybal mee te spelen! Dus niet. Hij vroeg zich af waarom er zo bedroefd weinig mensen kwamen opdagen. Volleybal was best leuk, zelfs als je een midget was. Hij durfde te wedden dat Master Savador een oneerlijke verdeling zou doen en hem bij Ilya zou indelen. Niet dat hij dat erg vond. Hij vond het juist leuk om bij Ilya in het team te zitten. Ilya was echt een schatje en hij was sowieso niet heel serieus over het winnen. Het ging puur om de lol, niet om de wedstrijd zelf. Misschien dat hij ''per ongeluk'' een bal naar Master Savador's hoofd kon smijten... Hm, nee. Hij kwam liever niet in de problemen. Bovendien leek het hem veel leuker om een bal in Kanda's gezicht te smijten. Jammer dat de baka er niet was want dan zou het pas dolletjes zijn geworden... En dat betekende in hun geval ballen naar elkaar toe smijten, zo hard mogelijk. Hem het liefst een bloedneus of een blauw oog bezorgen. Of allebei.
Alan glimlachte enkel onschuldig naar Master Savador toen die zich omdraaide en hem fronsend aan keek. Wat viel er te fronsen? Hij zei alleen maar dat dat niet hoefde om Master Savador een moeite te besparen om het net omlaag te halen. Dat was toch niet zo erg? Heh, ergens had hij het alleen maar gezegd om de kleineren te verdedigen. Netten hoefden heus niet lager voor een potje volleybal. Als je kon volleyballen, kon het net zelfs nog hoger dan normaal staan en het zou je nog steeds lukken. Lengte was hier geen probleem. Het probleem was wel dat hij het een tijd niet had gedaan. Een tijd... Beter gezegd een flink aantal jaren. Ach ja, wat maakte het ook uit. 'Jullie gaan bij elkaar,' Alan zag Master Savador wijzen naar hem en Ilya. De volle 50 punten voor meneer Walker. 'En, for God's sake; let op waar je loopt,' Alan trok even een wenkbrauw op toen hij dat zei. Alsof hij werkelijk zo scheel was dat hij Ilya omver zou lopen. No way. Dat zou ten eerste te zielig voor woorden zijn en ten tweede was hij echt niet zó klunzig. Hij was soms wel zo klunzig dat hij over een krukje struikelde of van de trap donderde maar het was echt niet zo erg dat hij Ilya niet zou zien. 'Kom, Alan!' hoorde hij Ilya roepen. Hij keek om en glimlachte naar het meisje om vervolgens naar haar toe te rennen over het zand. Ze moesten een goede tactiek gaan verzinnen nu, sinds de twee tegen wie ze moesten strijden best bedreven in volleybal leken. LEKEN. Hij beredeneerde het gewoon door naar ze te kijken en zijn redenaties konden nog best wel eens verkeerd zijn. In ieder geval leek de zwartharige jongen een prima sporter. Hij keerde zich naar Ilya na even naar de competitie te hebben gekeken en keek haar aan met zijn grijsblauwe kijkers. 'Goed, Ilya. Wat is onze tactiek? Ik denk dat het het beste is als je het blocken en smashen aan mij overlaat. Dat lukt me namelijk wel.' Hij knipoogde even naar haar en glimlachte vrolijk. 'We kunnen proberen om heel vaak over te spelen om ze te verwarren en... Heb jij verder nog ideeën?'

Pfft, goed dan. Bal opgooien, dan konden de kindjes aan hun spelletje beginnen. Savador klemde de bal steviger tussen zijn arm en zijn zij en tuurde met een hand boven zijn zonnebril even naar de lucht. Geen enkel wolkje te zien. Typisch het Raziaanse klimaat dat hij gewend was uit zijn tijd dat hij hier vuurmagie had gestudeerd. Overdag werden de streken geteisterd door de ene na de andere hittegolf, en 's avonds barstte meestal de hevige onweersbuien pas los. Hij had het liever wat koeler gehad nu hij hier aan de zijlijn moest staan. Eigenlijk wist hij niet eens wanneer de bal uit was, wat wel mocht en wat niet, of wanneer de wedstrijd was afgelopen. Zelfs of hij nu snel de regeltjes door had genomen, hij was geen expert. Sport was gewoon niet zijn ding. Waarschijnlijk zou hij een klootzak van een scheidsrechter uit gaan hangen door op onterechte momenten op het fluitje te snerpen. Niet dat het hem ook maar iets kon schelen. Zolang hij maar geen bal tegen zijn hoofd of in zijn kruis kreeg op volle snelheid was het goed. En ze moesten ook niet van hem gaan verwachten dat hij steeds achter de bal aan zou hobbelen wanneer deze buiten het speelveld werd gesmeten, geen denken aan. Al zeker niet door dat mulle zand, hij zou nog eens onderuit gaan op zijn snufferd. Dat plezier gunde hij ze niet. Hij liet het één van de jochies wel doen, misschien dat het gezonde bewegen die kleine witharige wel hielp voor een groeispurt. Verveeld slaakte hij een zacht zuchtje terwijl hij zich weer op het speelveld richtte. De meeste hadden hun posities al ingenomen. Kleintjes aan de ene kant, niet zulke kleintjes aan de andere kant. Savador had ook zijn positie ingenomen bij één van de palen die het net omhoog hielden. Hij draaide nors zijn hoofd, het fluitje daarbij nog tussen zijn smalle lippen geklemd, en merkte vanuit zijn ooghoeken iemand op die schuin achter hem stond. Wat nu weer? Een blondharig meisje dat hij nog niet kende, waarschijnlijk nieuw en geïnteresseerd in de wedstrijd. Bij Medusa, wilde ze er ook weer bij? Hij had geen zin om zijn mooi ingedeelde teams helemaal om te gooien, was ook niet echt handig als de partijen niet gelijk waren in aantal. Ze had het geluk een meisje te zijn, anders had hij haar maar achter de ballen aan laten rennen. Voor nu kon ze beter kijken, misschien later in de wedstrijd wisselen met een andere speler en in wedstrijden die ze misschien erna nog hielden het veld op gaan. Ook goed. Zoveel kon het hem toch niet echt schelen. Op zijn dooie gemakje nam Savador de bal vanonder zijn armen in zijn handen en schuifelde iets dichter naar de zijlijn. 'Pay attention!' In een langzame beweging legde hij de bal achter in zijn nek, stopte al zijn armkracht in de worp richting het midden van het net en snerpte op hetzelfde moment op het fluitje om het begin van de wedstrijd aan te duiden.

Ze wist echt niet wie het vreemde meisje was, die erbij was komen staan, maar het maakte haar ook niet zoveel uit. Al haar aandacht was nu gericht op volleybal en nog belangrijker, op winnen. Want nu ze met Alan zat, die er ook zijn best voor zou doen, dus kon zij niet achterblijven. En de beste manier om te bewijzen dat ze er écht haar best voor deed, was winnen. Toch? Ze hoorde Savadors opmerking nog wel, maar ze had eerst niet door dat het ging over haar en dat ze niet omver gelopen mocht worden. 'Maar dat zou Alan nooit doen, Master,' zei ze zo geruststellend mogelijk met een glashelder stemmetje. Je zou haar nooit dertien geven, ze ging later echt problemen krijgen als ze mensen van haar leeftijd moest overtuigen en niet kon bewijzen hoe oud ze was. Ach ja, misschien zou ze zich ooit nog ouder gaan gedragen?
'Goed, Ilya, wat is onze tactiek,' begon Alan. Ilya liep naar hem toe, keek met een frons. Goede vraag en ook zeer belangrijk. Blocken en smashen naar Alan. Ilya knikte, glimlachte breed. 'Ja, dan vang ik wel op van achteren!' Daar kon ze immers goed bij, als de bal te laag ging. 'En lekker in het hoekje mikken enzo,' raadde Ilya aan. Dat ging helemaal lukken zo! Ze wilde nog wat ideeën spuien, maar Savador riep opeens: pay attention, iets wat haar bekend voorkwam. Betekende dat niet.. Oh! Ze gingen beginnen! Hij had de bal al achterin zijn nek gelegd toen Ilya haar positie achterin het veld innam en even naar Alan keek. de bal helde hun kant op, hij kon smashen, toch? 'SMASHEN!' riep ze enthousiast, wilde bijna gaan springen op het veld maar hield zich in. Nu werd het pas serieus.

Tactiek, nu. Want hij vermoedde dat het spel zo ging beginnen en zonder tactiek zou hij niet heel goed weten wat hij zou moeten doen. Ze waren maar met z'n tweeën en Alan kon natuurlijk niet overal op het veld zijn dus moesten ze iets slims bedenken, iets waardoor ze konden winnen. Hij keek Ilya aan toen hij een voorstel over hun tactiek had gedaan en glimlachte toen zij dat ook deed. Goed, ze zou opvangen van achteren? Dat was een goede. Sommige ballen konden erg laag komen en daar kon Ilya beter bij komen dan Alan, sinds hij zelf dan waarschijnlijk moest gaan bukken en zij niet. Hij kon ook wel met een duiksprong de bal wegsmijten maar dan zou hij zeker plat op zijn gezicht vallen en zand in zijn ogen en mond leek hem niet erg fijn. Nee, alle lage ballen zou Ilya opvangen. Ze konden mooi lekker in het hoekje mikken en als hij nou een heleboel ballen zou gaan blocken, zou dat ook mooi helpen. Nu ze toch gingen spelen, wou Alan natuurlijk wel dat ze zouden winnen ook al was dit maar puur voor de lol. Verliezen was nooit leuk. Hij hield niet van verliezen maar was nou ook weer niet zo erg dat hij ging ragen. Nee, dat niet.
'Pay attention!' hoorde hij Savador zeggen. Hij keerde zich gelijk om en nam zijn positie vlug in. Hij richtte zijn aandacht op Savador die de bal achterin zijn nek legde en het tegelijkertijd met het geluid van het fluitje het veld op wierp. Alan's ogen volgden de witte bal die over het net vloog, alsof het ding in slowmotion ging, en net iets naar hun kant helde. Mooi, misschien konden ze nu gelijk hun eerste punt binnenhalen. 'SMASHEN!' hoorde hij Ilya van achteren gillen. Gelijk na die woorden schoot hij naar voren en zette zich af tegen de grond. Met een hoge sprong - hoger dan je zou verwachten - gooide hij zijn hand omhoog. Het contact tussen kunststof en huid zorgde voor een PETS-geluid. Vergezeld door dat geluid zoefde de bal over het net naar de kant van de tegenstanders. Hij had de bal zo geslagen dat de bal naar het hoekje links achterin zou vliegen, een ietwat lastige plek om een bal op te vangen tenzij je er al stond of uitzonderlijk snel was. Hij landde keurig en elegant op zijn voeten na de succesvolle smash te hebben uitgevoerd en glimlachte even.

Zo kort D:

Het spel was begonnen, de bal was nog onaangeraakt en het zand was veel te warm dus ze wist alvast zeker dat ze snel zou kunnen bewegen. Voordeel. Dit ging helemaal goed komen! Alan stond al vooraan, te wachten tot de bal kwam. Over het net, ze meende te zien dat het ding net een fractie van een paar graden naar hun kant overhelde, dat ze deze konden slaan… Ze hoorde haar eigen stem uit haar keel komen, veel harder dan je van zo’n dwergje zou verwachten, maar Alan stoorde zich er niet aan en sprong omhoog. Hoog, hoog, hij ging steeds hoger en net toen ze vreesde dat hij naar beneden zou vallen voordat hij de bal geslagen had ging hij nóg hoger en haalde met zijn hand uit naar de witte vlek die hun doelwit was. Scoren met die handel! Ilya stond zo ongeveer te springen in haar enthousiasme, met haar blik op de bal gericht alsof ze het ding met pure wilskracht het net over kon krijgen. De bal suisde nu naar de vijandige kant, naar zo’n lastig hoekje waar je niet gemakkelijk kwam. ’Wooooh! Awesome!’ riep ze enthousiast, om Alan aan te moedigen en haar enthousiasme een uitlaatklep te geven. Ze moest toch iets. Nu wachten tot de bal terug zou komen en zij misschien wel een kans kreeg om te slaan. Tja, als je met twee mensen stond was die kans best groot. Hopelijk zou hun tactiek werken, ze had echt zin om mensen in te maken en als mini-kampioen een geweldige dag te hebben. Klonk misschien als een verre droom, maar als Alan nu zo door bleef gaan…

PROFILE MAGICIAN

» [Beach Event] {Sandcastles}
» [Beach Event] {Surfing}
» [Beach Event] {Queen / King Contest}
» Beach Party[?]
» A Cool Down At The Beach ▲ Excursie #1

[Beach Event] {Beachvolleybal}

[Beach Event] {Beachvolleybal}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen