Eigenlijk had ze er nog best zin in ook en ze vond het verschrikkelijk om dat te beseffen. Een of andere grapjas had haar opgegeven voor de Beach Queen-verkiezing en hoewel ze het zelf ook van plan was geweest, was ze er zó niet blij mee geweest. De idioot die haar op die lijst had geschreven – ze had het ontdekt toen ze zichzelf wilde inschrijven voor het surfen, maar dat kon nu niet meer – was nog níet jarig zodra ze er achter kwam wie hij was. Sterker nog; hij was zó dood. Ja, ze was ervan overtuigd dat het een hij was. Meisjes hielden niet van competitie en ieder meisje wilde graag de beachqueen zijn, dus het móest wel een jongen zijn. Een meisje was uitgesloten.
Het zand voelde goed aan onder haar blote voeten; simpele witte slippers met strooien zool hield ze in haar hand. De zon had al de hele dag op de zee staan branden, dus nu die weer begon te zakken werd de temperatuur beter uit te houden. Alsnog, ze liep in een wit jumpsuitje met spaghettibandjes, maar het was al beter dan vanmiddag toen het zo heet was geworden dat je niet meer op het zand kon lopen. Ze had een lichtbruin vestje over haar witte kleding aangetrokken om te voorkomen dat ze al te veel verbrandde; ze was wel mooi egaal gekleurd, maar niet bruin. Azure verbrandde relatief snel, dus ze moest uitkijken.
Onder de witte stof schemerde haar rode bikini door, die perfect kleurde bij haar huid. Ze was heel zorgvuldig geweest; als ze meedeed aan wedstrijd, dan wilde ze winnen ook. Zeker bij iets als een missverkiezing – goed, dat was het niet helemaal, maar het leek erop – moest je dan goed op je uiterlijk letten. Dat deed ze dan ook. Niet dat ze dat normaal niet deed, maar voor vandaag was ze echt op pad gegaan. Eerst in Oak’s Field, daarna nog op Razen voor een paar bijpassende slippers en de bloem die in haar haren was gestoken. Haar zwarte haar was wat langer, waardoor ze het nu op een losse manier had weten op te steken. De lichte bloem in haar haren was een mooi accesoire.
Ze naderde de plaats waar de verkiezing plaats zou vinden, een podium op het strand. Het was wat filmisch; het leek een beetje op van die scènes uit strandfilms, voordat de haai uit het water springt en ieder levend wezen verslond. Beter dat dat vandaag niet zou gebeuren, want Azure wilde nu niet echt door een haai gedood worden. Nou ja, meestal verslond de haai eerst wat “normale” mensen voordat hij de bombshell bloedig aan stukken reet, zodat er nog een sekscène in de goedkope film zat.
Voor het podium zat een vrouw. Ze was niet groot, maar dat respecteerde Azure wel. Zelf was ze ook niet de langste van de klas. Kortere mensen hadden vaak meer in hun mars, wisten beter wat te zeggen. Ze merkte op hoe haar blauwe, steeds bewegende aura sterker was dan ze ooit had gezien. Ze verbond er niets aan, concludeerde slechts dat dit een sterke magiër was. Ze wekte een glimlach op, liep naar de vrouw toe. ‘Bent u de jury, mevrouw?’ Beleefd blijven was haar strategie voor volwassenen, zeker als het juryleden waren. ‘Ik ben Azure, een van de kandidaten. Aangenaam.’

Outfitje
Bikini

Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze zijn handen tegen haar zij voelde. Of het kwam doordat ze geen idee had hoe ze dit ging uitwerken en dus totaal nerveus was of omdat ze zijn aanrakingen gewoon niet kon verdragen zonder dat haar hart drie slagen harder oversloeg en die dan probeerde in te halen door drie keer zo snel ging kloppen. Welke van de twee het was maakte niet uit, maar het maakte haar benauwd en die benauwdheid was zowel prettig als naar. Naar omdat hij haar ademhaling onderdrukte, prettig omdat het door Nezumi kwam. Het hele gevoel kwam door Nezumi en het feit dat hij reageerde. En het was heerlijk dat hij reageerde.
Nee. Wacht. Dit mocht niet. Ze mocht niets toegeven, niets zeggen over wat ze voelde. Zelfs met haar lichaam niet. Ze hield niet van hem. Het ging wel over. Ze haatte hem, wilde hem helemaal niet. Dit was maar een toneelstukje. Maar zelfs als het alleen een toneelstukje was, dan was het niet moeilijk om zijn vriendin te spelen. Ze kon gewoon haar normale gevoelens uiten, zolang ze zichzelf er maar van overtuigde dat ze aan het toneelspelen was. Een geheim houden voor zichzelf? Ja, haar logica was een tikje bedwelmd geraakt nadat ze haar lippen op de zijne had laten landen. Anyway, het zou wel lukken. Misschien kon dit haar zelfs helpen om deze competitie te winnen.
Haar wangen werden als uit het niets rood, geen enkel toneelspel bij die blos. ‘E-echt? Dat is zo lief van je.’ Haar “lievige” glimlach werd breder, een echte glimlach. Het liefst wilde ze haar hoofd in zijn nek begraven, haar benen om zijn middel slaan en zo eeuwig blijven zitten, zolang hij maar bij haar was. Zo dicht mogelijk. Maar dat kon niet. Ineens liet ze hem los, keek rond. ‘Oh. Eh, sorry.’ Blos werd dieper, hoewel ze nu een beetje gebruik moest maken van haar magie om haar blos dieper te maken. ‘I-ik was vergeten dat we niet alleen zijn.’ Ze keek de roodharige jury wat verlegen aan. ‘We hebben elkaar al heel lang niet gezien, ziet u, met de examens en toetsen die we hebben gehad. Hij zit ook nog een klas hoger, dus dat was nog moeilijker. I-ik werd gewoon een beetje overenthousiast. Ik vind hem echt heel leuk, snapt u?’ Haar toon was half beschaamd, half vrolijk. Het flikflooien in openbaar raakte haar helemaal niet, maar als ze dat liet merken dan zouden er nog wel eens foute – of juist goede – conclusies worden getrokken.

’Kay, dat was fluffy. En nee, wachten had ik geen zin in. LEEF TOPIC LEEF.
Hij is kort, maar nuttiger dan sommige posten die ik heb geschreven.