---

'Gordel om, Elwin!' riep Savador op een strenge toon naar achteren. Hij steunde met een arm over de rugleuning van de bestuurdersstoel, zijn bovenlichaam iets gedraaid om door de glazen van zijn zonnebril een ijzige blik naar zijn zoontje op de ruime achterbank te werpen. Dat kind klikte zijn gordel voor de vierde keer deze rit weer los, blijkbaar nog niet wetend waar het voor diende. Ondanks dat hij het al drie keer verteld had. Elwin keek onschuldig terug, zoals hij ook iedere keer heel onschuldig de rode knop indrukte en zijn gordel los liet schieten. Hij had het heus wel gezien in de achteruitkijkspiegel. Met een geërgerde zucht boog Savador zich tussen de twee voorste stoelen door, over de versnellingspook heen, en trok de gordel in een misschien iets te ruwe beweging weer aan om hem weer vast te klikken. Safety first. 'En nu blijf je ervan af!' Die waarschuwing gegeven, liet hij zich weer terugzakken op zijn stoel. Het was dat hij nu ergens had kunnen stoppen en hij op dit rustige plekje geen rekening hoefde te houden met andere weggebruikers - voornamelijk koetsen, voetgangers en ruiters te paard, want de meesten konden een voertuig zoals dit niet eens betalen. Het duurste van het duurste, maar aangezien hij niet de armste persoon van de armste personen was, was het niet onmogelijk voor hem. Bij lange na niet. Twee banen en aanstormend beschermer van zijn thuisplaneet; wat wilde een machtsbeluste man nog meer? Een broodnodige vakantie bleef dus ook niet uit, en dus waagde hij zich op weg, terug naar de school om de laatste dingetjes op te halen. Een gezellig uitje om de verloren tijd in te halen met zijn geliefde pleegdochter, zijn kinderen, en.. Uda. Het mens wilde zoals meestal het geval was op een tevergeefse manier haar liefde aan hem bewijzen door zijn kantoor op te ruimen (zodat alles juist nog meer een grotere bende werd), en had - per toeval - de gepakte reiskoffers onder het bed ontdekt. Dezelfde reiskoffers die nu veilig in de achterbak lagen. Ook de geregelde paspoorten, netjes opgeborgen in zijn uitpuilende portemonnee, waren haar niet ontgaan toen ze er haar haakneus in had gestoken - waarschijnlijk in nood voor wat extra flappen om net een tiende pul bier te kunnen betalen. Of een veertiende rondje in de Bokkenburcht op 'haar kosten'. Zogenaamd.
Hij had het niet kunnen voorkomen, tot zijn grootste spijt. Maar goed. Daarom had hij zich voorgenomen om zich zo min mogelijk met haar te bemoeien - daarbij even de feitjes vergetend dat ze in hetzelfde bed sliep, geen schaamte had als ze zomaar de badkamer binnenliep wanneer die door hem bezet was en ze hem dag en nacht stalkte om hem tot een vrijpartij te smeken. Iets dat tot op heden nog niet gebeurd was. Blij toe. Het ging nu immers om zijn kinderen, en ja: daar rekende hij Ephony natuurlijk ook onder. Ze hadden elkaar door het afgelopen schooljaar heen enkel even kunnen zien tussen de lessen door, of in de grote zaal tijdens het ontbijt of avondeten. Hij had het druk, zij had het druk - dan kwam er ook weinig van terecht van de vader-dochter-band. Het leek zowaar een maand geleden te zijn sinds hij haar voor het laatst even vast had kunnen houden, als dat nog niet langer geleden was. Jammer maar helaas, maar niets aan te doen. En juist om die reden zou hij haar ieder klein uithoekje van Razen laten zien, voornamelijk locaties die hij op zijn duimpje kende doordat hij er voor zijn studie in Vuurmagie zo'n dik twintig jaar had gewoond. Haar kennende zou ze het prachtig vinden, ongetwijfeld. En vooruit: hij waagde zich voor haar op het snikhete Raziaanse strand om haar er te laten zonnebaden. Enkel voor haar en de tweeling, niet voor Uda. Het was al erg genoeg dat ze binnen tijd een derde ticket had kunnen regelen. Van zijn geld, al ontkende ze het.
Nogal gemoedeloos in zijn elegante driedelige pak en de zonnebril op zijn neus - alvast voor de reis, uiteraard - draaide Savador met beleid de auto het lanceringsplatform op. Een zilverblauwe personenwagen, te gebrekkig aan vuil om te kunnen concluderen dat hij weinig gebruikt werd, en daarbij ook een peperdure. Dat was al duidelijk bij het eerste aanzicht te zien. Veel te ruim voor vier á vijf personen, maar daar deed hij het om. Hoe groter, hoe beter. Hoe beter, hoe groter. Zijn slechte humeur draaide wel weer bij, vooral wanneer hij Ephony weer onder ogen kwam. Hoe kon je niet beter gezind worden door het altijd vrolijke blonde meisje? Hij liet de auto ergens aan de rand van het platform tot stilstand komen, vlakbij de passage die naar de poort van de school leidde zodat ze hem niet zou kunnen missen. Als het goed was wist ze ervan. Van tevoren had hij haar al een beetje ingelicht hoe de reis zou verlopen, en dat hij haar allereerst met de auto op zou komen halen om vervolgens de shuttle naar Razen te nemen. Een speciale waardoor ook de auto mee kon, want die hadden ze nodig als ze kilometers over de planeet af wilden leggen. Per koets, te paard, met de taxicab: het was allemaal veel te benauwd voor hem om uit te houden, als Shadraan zijnde. Zijn lichaam had zich desondanks de jaren op Razen inmiddels alweer aangepast aan het klimaat hier, dus zou de snikhete warmte weer in zijn gezicht slaan zodra ze arriveerden en hun weg naar het vijfsterrenhotel zochten. Met ronkende motor bleef Savador een poos wachten, zijn duimen tikkend tegen het stuur en zijn aandacht gefocust op het hek van de poort om ieder moment een glimp op te kunnen vangen van Ephony's vrolijk dansende blonde lokken of Uda's grauwe, veel te opgetogen gestalte. Hij kwam uiteindelijk de auto uit, toeterde een keer lang en luid als seintje dat hij er was en sloeg vervolgens het portier dicht. Elwin en Asema mochten er ook even uit om hun pleegzus te kunnen begroeten. Hij boog al over de achterbank om ze uit hun gordels te helpen en zelf de auto uit te laten komen. Zolang ze dicht bij hem bleven, vond hij het geen ramp. Savador liep om de auto heen en leunde er met over elkaar geslagen armen tegenaan om er geduldig te blijven wachten. Het zou een vakantie worden waar hij zich, tussen alle frustratie en burn-outs van het harde werk door, al lang op had verheugd. En geen twijfel mogelijk dat Ephony daar anders over dacht.

E p h o n y