Met kalme pas liep Norwood door het strand. De zon stond laag aan de lucht en gaf een oranje gloed over het hele gedeelte waar verschillende activiteiten plaats zullen gaan vinden. Desondanks de lage zon zou het nog wel een aantal uren duren voor het daadwerkelijk schemerig werd. Razen stond bekend om zijn lange dagen en de zon zakte hier minder hard weg dan dat het deed op ieder andere planeet. Norwood zelf zou samen met Aerys, een leerlinge die Norwood nog niet had ontmoet, van alles te regelen voor het prachtige kampvuur dat plaats zou moeten vinden. Norwood maakte een paar zegels waardoor er op een leeg stuk strand een piramidale vorm van stukken hout langzaam de grond uit kwam. Het kostte redelijk wat energie om hout te maken, al leek het zo makkelijk wanneer Norwood het zo deed. Zwijgzaam liep Norwood wat dichter bij de piramide waar hij zijn hand rustig op het zand legde. Hij mompelde een spreuk. Vanonder zijn hand kwam er een afgekapte boomstronk omhoog. Naast deze kwamen weer twee die wat verschoven waren. Het duurde even maar na enkele minuten was er in de vorm van een bloem een kring rond het kampvuur ontstaan. De bloembladen zorgde er voor dat er meer ruimte was voor mensen om te gaan zitten. Norwood had de taak om wat liedjes te spelen. Hij had het niet erg gevonden, het was alleen maar een vorm van ontspanning voor hem. Zwijgzaam ging Norwood weer recht staan en zette de cowboyhoed die hij ophad wat rechter op zijn hoofd. Wat paste er nou beter bij een kampvuur dan wat country muziek op de achtergrond. Norwood had in dat thema een hoed op gedaan en hij moest bekennen dat het hem wel stond. Norwood had zijn gebruikelijke donkerblauwe lange jas weer aan met daarboven een gitzwarte hoed. Hij keek rond om te kijken of hij Aerys ergens al zag aankomen. Het maakte niet uit of ze later kwam, het duurde nog wel even voor dat het allemaal van start zou gaan. Norwood keek verder rond, hij zag in de verte een aantal docenten eveneens druk in de weer met hun activiteit maar het zou ongetwijfeld een succes worden. Norwood pakte zijn gitaar koffer en legde deze rustig neer op een van de boomstronken. Hij keek vanonder de hoed de andere richting in van het strand. Gezien de activiteiten was dit het centrale punt van heel het evenement constateerde Norwood. Ach er was vast bewust voor gekozen. Norwood betrapte zichzelf op het feit dat hij afgeleid werd en zwijgzaam richtte hij zich weer op het kampvuur. Hij moest nog een dansvloer maken en er moest nog muziek geregeld worden. Er was nog veel te doen voor het van start kon gaan. En naast dat moest alles nog versierd worden ook, dat laatste kwam wel wanneer alles er stond, de dansvloer kreeg nu prioriteit.

Het duurde even voor alles was klaargezet maar dan had je ook wat. De bloem met in het midden de piramide van hout stond klaar. Op een afstandje was het zand bedekt met een vlakke laag hout waardoor een dansvloer was ontstaan. Vlak naast de dansvloer stond een verhoging waar de desbetreffende band op zou spelen wanneer het schemerig werd en de dansvloer het overnam van het kampvuur. Het kampvuur zou wel gewoon doorgaan, maar Norwood zou niet meer voor de muziek zorgen. En dat vond Norwood niet zo'n grote ramp. Hij hield zich liever wat op de achtergrond met een paar collega's dan dat hij ergens weer op de voorgrond ging staan. Sinds de dood van Malaika hield hij zich meer achter de schermen dan voor de schermen. Bang dat er iemand zijn verdriet teveel zou zien. Zwijgzaam liep Norwood naar zijn gitaarkoffer en klikte de beide slotjes open. Hij tilde de bovenste gedeelte open en zwijgzaam tilde hij zijn gitaar uit de koffer en zette hem vervolgens op een van zijn bovenbenen. Zwijgzaam pakte hij een stemfluitje tevoorschijn en begon zijn gitaar nog voor de laatste maal te stemmen. Hij draaide rustig aan een aantal van de daarvoor bestemde knoppen aan de kop van de gitaar. Zwijgzaam borg hij het fluitje weer op en ging met zijn hand langs alle snaren. Hij glimlachte. Hij was klaar, de leerlingen konden binnenstromen als ze wilde.

Norwood met cowboyhoed:

Ondanks het feit dat het helemaal niet zo goed met hem ging en dat strandactiviteiten helemaal niets voor hem waren in zijn conditie, had hij toch willen komen naar het beach event. Dat wilde zeggen, hij ging bij het kampvuur zitten en een poging doen tot barbecueën. Hij kon niet volleyballen of surfen en meedoen aan de Beach King contest, dat was gewoon lachwekkend. Vooral als je naar zijn situatie keek. Hij had voor een keer zijn vest alleen maar over zijn schouders gehangen zodat hij de capuchon op kon doen, daaronder had hij een donker shirt aan met halflange mouwen. Zo werd net niet 'onthuld' dat zijn linkerarm vol zat met opgezette aders - crestworms, eigenlijk - en onnatuurlijk dun was. Zijn huid was zo bleek dat het leek alsof alle bloed eruit weggetrokken was en zijn gezicht leek wel gegraveerd met lijnen. Zijn rechterarm echter, zag er nog steeds ziekelijk dun uit, maar nog redelijk te doen. Gewoon, als een arm. Niet als een misvorming. Soms wenste hij dat hij nog wat zou kunnen zien met dat linkeroog van hem, maar hij zou het ook vandaag zonder moeten doen. Waarom zag hij er zo walgelijk uit? Hij had een lange broek aan, zodat ook zijn linkerbeen niet onthuld zou worden. Verder droeg hij wel de Nogen Lux om zijn polsen, zodat de mensen zich niet dood zouden schrikken. Toch voelde het gewoon walgelijk om zomaar rond te lopen met al die verwondingen, al konden de meeste mensen het niet zien. De paar die het wél konden zien moesten ook niet gelijk doodgaan van schrik.
Het was eigenlijk ook wel eens verfrissend om wat luchtigere kleding aan te doen, dan altijd die zware, donkere kleding. Die droeg hij normaal, echt om zijn uiterlijk hoefde hij ook niet te geven. Niemand keek toch naar zijn kleding, ze staarden allemaal naar zijn ingevallen gezicht. Gelukkig had niemand nog gezien wat er onder het verband op zijn buik zat; een wond waar een paar levende wormpjes zich door naar buiten gegeten hadden. Gelukkig alleen daar, hij was al begonnen met een antibioticakuur en het zou vrij snel moeten gaan helpen. Anders zou hij Alice nog wel om hulp vragen of zo. Maar zolang de wond een vieze snee in zijn lichaam was, een plek waar het leek alsof de huid had losgelaten en plaats gemaakt had voor krioelende beestjes en rauw vlees.. Nee, dan toch maar een nice en clean verband.
Geez, over het strand lopen kostte eigenlijk veel moeite. Gelukkig had hij zich vanochtend redelijk gevoeld en had hij pijnstillers mee. Moest lukken. De medicijnen van Master Savador waren nog steeds kleine wondertjes iedere keer dat hij iets gebruikte. Hij was er wel dankbaar voor, erg dankbaar, maar hij wilde niet te afhankelijk zijn. Niet nog meer van de man vragen. Hij was al blij met wat er voor hem gedaan was. En nu kon hij dus ook naar het kampvuur; het zou vast wel leuk worden, gewoon even onder de mensen zijn, al moest hij in een hoekje zitten en forever alone zijn. De lieflijke tonen van een gitaar kwamen hem tegemoet toen hij bijna bij het kampvuur was; master Norwood zat daar, blijkbaar ging hij op de gitaar spelen. Goed, hij hield van mooie muziek. William kuchte even om ervoor te zorgen dat zijn stem geen walgelijke rasp zou zijn en liep - goed, mankte - naar Norwood toe. 'Hallo, Master. Gaat u iets op de gitaar spelen vanavond?' Hij glimlachte naar de man, was ergens toch blij dat hij de Nogen Lux had meegenomen ondanks Silmarils speech over dat hij zichzelf moest zijn. William liet zich in het zand vallen nu, hoe onbeleefd dat ook was. Hij was er gewoon te moe voor, om nog langer te blijven staan.

Met moeite kwam Aerys het strand over. Haar hoge rode hakken zakten helemaal weg en waren volgelopen met zand. Zuchtend trok ze ze uit, dan maar geen vlammende entree. Losjes bungelden de schoenen in haar handen terwijl ze richting de dansvloer en het kampvuur liep. Er waren nog niet veel mensen, maar ze zag Master Norwood, de mede organisator, al bij het kampvuur zitten.
Voordat ze naar hem toe liep nam ze even de tijd om van het weer te genieten. De zon had bijna zijn laagste punt bereikt en schitterde prachtig boven de heldere zee. Aerys was blij om weer op haar thuisplaneet te zijn, al was het riskant gezien haar ouders, maar dat kon haar nu even niets schelen. Lachend keek ze naar een aantal mensen die het zand te heet vonden en hun voeten bijna verbrandden. Als Raziaan en firemagician had ze daar natuurlijk geen last van, maar ze had wel een beetje medelijden met de rest.
Langzaam draaide ze zich om richting het kampvuur en liep er sloffend naartoe terwijl ze met elke stap een laag zand omhoog schopte. Toen ze eenmaal wat dichter bij het vuur was ging ze echter weer normaal lopen. Met een lichte glimlach stapte ze op Master Norwood af en stak haar rechterhand uit. 'Goedenavond, ik ben Aerys Aranzo,' stelde ze zich voor. Vandaag liet ze haar drie andere namen maar achterwege. Op Razen zei haar achternaam vaak al genoeg en daarbij wilde ze er niet graag mee opscheppen.
Even keek ze om naar het vuur dat slechts een klein beetje pruttelde en af en toe een vonkje liet opspatten. Het was een beetje een zielige vertoning. Aerys draaide zich naar het vuur en hield haar handen uitgestrekt erboven. Geduldig wachtte ze totdat het vuur geleidelijk steeds groter begon te worden tot de gewenste grootte. 'Dít is pas een kampvuur,' mompelde ze tegen zichzelf terwijl de vlammen aan de stukken hout likten. Met haar ogen een beetje samengeknepen keek ze om zich heen. 'Wanneer komt de band?' vroeg ze aan Master Norwood. Zonder een band kon er toch geen feestje zijn? Tenzij ze moesten wachten tot de andere activiteiten klaar waren, dan zou het nog even duren. Geduld Aerys, hield ze zichzelf voor. Na een lichte zucht keek ze om zich heen naar twee jongens die net waren gaan zitten. Als begroeting glimlachte ze even, maar verroerde geen vin. Haar gedachten waren even ergens anders.

Dress and stuff: