Zeven dagen. Zeven hele dagen. Meer was er niet nodig geweest om haar hele leven compleet op z’n kop te zetten. Als een achtbaan die ontspoord was. En nog steeds kon Roxanne niet geloven wat er de afgelopen dagen gebeurd was. Hoe alles haar ontglipt was. Hoe haar leven haar leven niet meer was. Ze had een cocktail aan gevoelens die ze amper wist te definiëren. Met doffe ogen staarde ze uit het raam van haar vertrekken. Regendruppels tikte tegen de donkere ruiten. Maar het was vreemd. Binnen was het warm. Droog. Stil. Toch leek de regen harder op haar in te rammen dan dat het nu tegen de ramen viel. Het was een illusie...

Zij en Gyp hoorde het rinkelen van sleutels, maar alleen Gyp keek op. Dat moest Richard zijn. Was de gedachte die als een reflex door haar hersenen schoten. Gevolgd door haar hart die meters diep haar borst in zakte. Het was Richard niet. De persoon die binnen kwam en begroet werd door een onderdanige Gyp was een jonge vrouw. Enkele jaren ouder dan Roxanne. Met duidelijke gelijkenissen in hun gelaat. Dezelfde hemelsblauwe ogen die met een droevige glans op keken naar de jonge vrouw bij het raam. Het enige grote verschil waren de lange blonde lokken. In tegenstelling tot de inktzwarte losse knot bijeengebonden op het hoofd van haar jongere zus. Ze liep met de hond bij haar voeten op Roxanne af en zakte naast haar neer op de bank. Het bleef een aantal minuten stil terwijl Roxanne voelde hoe de blik van Melanie in haar achterhoofd brandde. Gevuld met een misselijk makend hoeveelheid medelijden. Maar ze zeiden beide niks. Met haar blik een druppel langs het raam volgend hoorde ze uiteindelijk haar zus zuchten. “Heb je wel gegeten?” Roxanne dacht na over de vraag. Nee. Nee dat had ze niet. Met moeite kwamen haar lippen los van elkaar, maar het duurde even voor ze haar stem gevonden had en ze uiteindelijk zacht en schor antwoorde met een “Ik heb geen honger..” het volgende moment voelde ze een hand langs haar arm strijken in een poging van haar zus om haar te steunen. Kippenvel gleed over haar ruggengraat. Het was een illusie…

Zijn vertrouwde handen gleden langs de blote huid van haar arm om haar aandacht te trekken. Om haar wakker te maken. Richard had niet geweten dat Roxanne de afgelopen uren geen oog dicht had gedaan. Ze had toegekeken hoe het licht achter het gordijn was terug gekeerd. Hoe de ademhaling van de slapende man naast haar van diep en kalm naar oppervlakkig was gegaan. Zich afvragend hoeveel vrouwen die ademhaling hadden gehoord de afgelopen weken… maanden… jaren…

Zijn handen gleden van haar arm naar haar borst en ze voelde hem dichter naar haar toe glijden. Hij wilde haar. Zij hem niet. Sterker nog.. ze walgde bij het idee. Ze walgde van hem. Van de man die haar 7 lange jaren geleden had gezworen alleen voor haar te leven. Ze voelde zich stom. Gebruikt. Blind. Hoe had ze kunnen verwachten dat een relatie die op leugens was gebaseerd ooit eerlijk zou zijn. Hij had zijn ex vrouw, de moeder van zijn kinderen, zonder moeite belazerd met een jonge invloedbare Roxanne. Een twintiger overwelmd door een ongekende eenzaamheid. En voor ze het had geweten was ze de zijne in de ogen van de Kovomakaanse overheid. Had hij haar dezelfde beloftes gemaakt? Had hij haar dezelfde woorden toegefluisterd in de schaduw van de nacht waarna hij misselijkmakend gebruik maakte van haar onervarenheid in het leven? Precies zoals hij bij Roxanne had gedaan? Al die jaren geleden? Roxanne was dood op van een nacht lang wakker liggen. Nachten lang eigenlijk. Haar brein had moeite met haar omgeving helder op te nemen. Maar de realisatie over hem was nog nooit zo helder in haar hoofd geweest. Net toen hij zijn begerige handen langs haar buik liet glijden op zoek naar iets wat ze hem niet meer geven wilde duwde ze hem weg. “Wat?” Vroeg hij verbaasd. Ze kon de ondertoon van irritatie horen terwijl ze de dekens van zichzelf af sloeg en op het randje van het bed ging zitten. Zij zou je niet weigeren, was haar eerste gedachte. Ze liet een rillerige zucht waarna ze haar gezicht steunend op haar benen in haar handen begroef. “Rox is er iets?” Weer zijn hand die ze nu met een bezorgde ondertoon op haar rug voelde. Ze trok zich als een dier dat niet aangeraakt wilde worden onder zijn hand vandaan. “Heb ik iets gezegd? Of gedaan?” Ze stond op, weg van hem. Ze wilde weg lopen, een glas water halen maar hij riep haar naam. Ze fronsde en bleef staan. “You tell me.. Richard.. Did you?” Ze haalde een geopende envelop uit haar nachtkastje, deed het licht aan en liet de inhoud van de envelop op de dekens vallen. Een brief geschreven in een vrouwenhandschrift die werd omringt door een sterke zoete parfume lucht -doormidden gescheurd- en een foto van een jong blond meisje van begin 20, naakt en poserend in een ongoddelijke houding, ook doormidden gescheurd. Richard staarde ernaar. Roxanne staarde naar hem. De spanning groeide ondragelijk snel in de ruimte. Toen durfde hij de woorden te zeggen… “Die is niet van mij.”
“Dit meen je toch niet serieus he?” Haar stem klonk vervaarlijk zacht en laag. Hij keek naar haar op. “Smeerlap..” siste ze zijn kant op waarna ze zich omdraaide en de kamer uit liep.
Bij de keuken aangekomen greep ze naar een leeg glas op het aanrecht maar een onverwacht paar handen die haar heupen vast pakte lieten haar schrikken. Met een velle klets brak het glas uiteen op de vloer. Ze keek hem kwaad aan. “Don’t touch me.” Waarna ze beide bukte om het glas op te rapen. “Leave it Richard..” maar hij bleef haar helpen. “Richard! Leave it!” schreeuwde ze nu kwaad. “I don’t need your help! Leave it!”
Weer pakte zijn handen haar, dit keer bij haar polsen. “Stop screaming.”
“Stop screwing other women! You asshole! You didin’t think I would find out?” Woest trok ze zich los en ging voor hem staan.
“I told you I don’t know who that is!” Ook hij kwam overeind en buldere kwaad in haar gezicht.
“Stop lying! I can’t believe you!?” ze stormde de slaapkamer in, gritste de foto en brief van het bed en smeet deze in het gezicht van Richard die meteen achter haar aan gegaan was. “How stupid do you think I am? “Dear Richard, When can I see you again? I’ve been a dirty girl and you owe me a spongebad?” You pig! That’s Stephanie! Your nurse from Cassia! She’s only a girl Richard! How could you! How can you do this to me! I’m your wife!” de tranen liepen woedend over haar wangen en haar scumbag husband staarde haar alleen maar fronsend aan. Het lef dat hij het wilde ontkennen! “Ik heb die parfume geroken! Elke keer dat jij terug van Cassia kwam! Terug van het ziekenhuis! Ik heb de blikken wel gezien in het ziekenhuis die jullie elkaar toewierpen! Ik kon het gewoon niet geloven! Maar dit?!” ze scheurde de foto in nog kleinere stukjes voor zijn neus. “Glasharde bewijzen! Jij klootzak!” Zijn blik volgde de stukjes foto die naar de grond dwarrelde. “Are you even sick?! Or was that a lie too?” Hij staarde haar enkel aan. Zonder een woord te zeggen, zijn blik dof. “I’m gonna file for divorce today! I’m done! Ik laat me niet belazeren door een gluiperige smeerlap als jij!” en terwijl ze dat zei zag ze pas hoe hij achteruit wankelde. Zijn hand zoekend naar iets om op te steunen. Een pijnlijke kreun en hap naar lucht perste uit zijn longen. Het volgende moment zakte hij levenloos in elkaar.

“Hoor je me?” Uit de gedachte naar zijn laatste pijnlijke momenten getrokken keek ze op naar haar zus die nu naast haar stond. “Hmm?” Glinsterende ogen van de zouten tranen. “Are you sure you want to stay here? You can come home with me if you want..” Roxanne schudde haar hoofd. “No I… I’m fine..”
“But you have so many memories here. Roxanne you shouldn’t punish yourself like this..”
“It’s ok Melanie.. I’m fine.. really” Ze liet en zwakke glimlach zien. De moeite die het koste was haast ondragelijk.
“Besides.. it will do me some good.. being alone..” haar blik schoof weer terug naar het raam, waar de druppels nu heviger tegen de ruiten aan tikte.

Op de dag van Richards uitvaart, vier dagen na zijn dood, was het begonnen. De stromende regen die onverstoord naar beneden bleef komen op de vele verschillende paraplu’s waar alle rouwende familie leden en vrienden onder verscholen. De bruinige regenplassen aan haar voeten besprenkelde haar zwarte schoenen en panty bij elke stap. Modderig en nat. Met een langzame pas volgde ze de koetst. De koetst waar haar dode echtgenoot op lag gebaard. Aan haar arm liep Riley, haar tweelingbroer, die haar meer ondersteunde dan begeleide. Haar benen voelde zo drapperig als de modderige paden van het uitvaartcentrum. Zonder haar broer was ze waarschijnlijk ter plekke door haar knieën in de plassen gezakt. De onwillekeurige gedachte dat ze eigenlijk nog nooit op een Cassiaanse uitvaart was geweest borrelde op. Ze had eigenlijk niks geweten van zijn Cassiaanse roots…
Een zachte grinnik rolde langs haar lippen en haar broer keek verbaasd om. “I have no idea who he really was… Isn’t that funny?”

Roxanne had het zee uitzicht waarschijnlijk werkelijk prachtig gevonden als ze niet op het punt stonden Richards lichaam erop los te laten. Ze zat inmiddels op een stoel. Ergens onder een groot prieel geplaatst. Het was er droog en je keek uit over de grauwe zee. Dat was het enige wat Roxanne zich van die dag zou blijven herinneren. Richard stond nu opgebaard in een mensegrote kano, rijen stoelen ernaast die zich kalmpjes aan vulde met mensen. Haar,-en zijn familie leden en vrienden die allemaal langzaamaan een plekje zochten. Ze keek toe hoe de moeder van zijn kinderen samen met Ricky en Shane bij hun vader stonden. Ricky hield zich groot. Zoals altijd. Shane huilde zachtjes in de zij van zijn moeder. Angela’s gezicht kon ze niet zien al kon ze enkel raden wat de vrouw op dat moment voelde. Opeens werd ze overwelmd door een gigantische lading schuldgevoelens. Daar stond een familie die hun vader voor de tweede keer hadden verloren. De eerste keer aan haar en nu aan de dood. Vechtend tegen de tranen kruisde haar blik met die van Ricky. Ze kon zijn haat voelen branden. Een traan gleed langs haar wang en eindelijk brak ze oogcontact toen ze deze weg veegde.

Mensen kwamen hun zegje doen. Vrienden die kwamen vertellen over Richards warme hart. Collega’s die vertelde over zijn doorzettingsvermogen en het enthousiasme van het vak. Zelfs Ricky en zijn verhaal over hoe hij en zijn pa altijd samen gingen vissen. Toen hij nog jong was. Hoe hij hem nooit had laten vallen als vader. Zelfs toen zijn ouders scheiden. Hoe hij te vroeg was overleden. En iedereen bleef maar herhalen hoeveel sterkte ze Roxanne toe wenste met het verlies en de moeilijk tijd. Ze durfde geen van hen aan te kijken. Vechtend tegen de tranen van pijn. Van schuldgevoelens. Van woede. Hoe kon hij haar zo verlaten. Hoe durfde hij haar zo te belazeren. Haar zo achter te laten met de herinnering van een man die ze niet kende. Zeven jaar van haar leven verspild aan een man die haar alleen maar zou achterlaten met al haar onbeantwoorde vragen. Ze kon zich niet meer herinneren wanneer hij voor het laatst had gezegd dat hij van haar hield. Of wanneer ze het zelf had gezegd. Ze kon zich niet meer herinneren hoe het voelde om van hem te zijn en hoe het voelde om daar trots en gelukkig mee te zijn. Hij liet haar achter met een enorme schuld aan slopende gevoelens. Een realisatie van eenzaamheid en verlies. Dit was niet hoe het hoorde. Dit was niet hoe een vrouw van 27 in het leven hoorde te staan. Ze wilde hem zo graag de schuld geven van al de ellende die hij had veroorzaakt. Maar zijn dood had haar die triomf af gepakt. Alles viel namelijk in het niet. Nu was hij weg. Nu zou ze zijn gezicht nooit meer zien. Zijn stem nooit meer horen. Zijn omhelzing nooit meer voelen. En ze kon hem nooit meer zeggen wat ze voelde. Dat alles was alleen nog steeds niet tot haar doorgedrongen. Nu kon ze alleen staren naar de voeten van Richards broer. Haar gehoor verdoofd en zijn woorden verstomd in een zee van geluiden. Het zachte gejammer van een blondine van ergens begin twintig.. achterin de groep mensen. Later zou Roxanne zich afvragen wie Stephanie had uitgenodigd, maar op dit moment ervaarde ze alles alleen maar als spiegels in rook en nevel. De zeemeeuwen in de lucht. Het korte moment van zonneschijn toen het bootje in de kalm klotsende zeewateren werd geduwd. Zijn lichaam die langzaam weg dreef tot hij niet meer in zicht was, gevolgd door de zon die onder ging. Het was allemaal een illusie…

Wat na de uitvaart was gekomen was nog erger dan het afscheid zelf. Ze moest al zijn spullen uitzoeken. Al zijn bezittingen die weg konden van Roxanne verdelen onder familie leden. En al zijn spullen een plekje gaan geven in haar nieuwe leven als weduwe. Ze had niet geweten hoe graag ze die dingen niet wilde doen. Tot dat ze geknielt voor een doos zat met een foto boek in handen. Haar gezicht verkrampt in een emotionele pijn. Schouderschokkend naar adem snakken en iemand die dan de kamer binnen kwam rennen om haar te omhelzen. In de meeste gevallen was het Riley. Schreeuwend in zijn armen. Hem smekend alles te laten stoppen. Dit duurde ongeveer 3 lange dagen. Dagen van woede, verdriet, walging, eenzaamheid en depressie. De ene dag wilde ze het liefst al zijn spullen het raam uit smijten en hun zeven jaar samen voorgoed vergeten. Besmeurt door zijn overspel. De andere dag begroef ze haar gezicht in zijn kleding. Zich omringen door zijn vertrouwde geur. Hem weer tot leven wekken in gedachte. Voorstellen hoe ze samen oud zouden worden en dan weer met een klap terug de realiteit in geslagen te worden. Of toekijkend hoe Shane en Ricky aandenkens van hun vader meenam. Zichzelf vervloekend dat ze hen vervloekte, omdat ze zijn spullen van haar afpakte. Aandenkens die ze zelf wilde houden. Hoe kon ze zulke dingen denken. Hij was hun vader. Ze had genoeg herinneringen van hem.. maar ook niet genoeg. Ze wilde hem terug… nee.. nee… ze wilde hem niet terug… maar ze wilde hem ook niet dood. Hij had niet mogen sterven… dat was nooit het plan geweest. Ook niet toen hij ziek werd. Ze zouden altijd blijven vechten. Zelfs al was die ziekte een leugen geweest…

Het was te veel voor haar. Alles bij elkaar had haar opgebroken. In 7 dagen tijd. Ze zat op het randje van een klif en ze kon niet besluiten of ze zich ervan af zou laten glijden of zich vast zou blijven houden. Een zacht likje langs haar vingers die van de bankleuning af hingen haalde haar terug naar de werkelijkheid en ze keek neer naar de bruine ogen van Gyp. Hij piepte zacht en begroef zijn neus onder haar hand. Zonder dat ze wat zei sprong hij op de bank naast haar en probeerde haar te likken. Ze sloeg een arm om hem heen en ruste haar hoofd tegen hem aan…

Melanie was inmiddels weer weg gegaan en het viel Roxanne toen pas op dat er een dienblad met wat leftover lasagne op een bord stond. Haar maag knorde wel. Maar ze maakte geen aanstalten om die honger te stillen. Opeens klonken er 3 zachte klopjes op de deur en keek ze verbaasd om. Gyp sprong van de bank en dat zorgde er voor dat Roxanne eindelijk van de bank af kwam. In haar grijze jogging broek en donkere trui, liep ze langzaam naar de deur. Het onwillekeurige gevoel dat het Richard was en dat alles een grote grap was geweest borrelde naar boven en leek haar een ongewenste hoop te geven. Haar hand reikte naar de deur klink maar ze opende deur nog niet. Voor een moment stelde zichzelf voor hoe hij opeens voor de deur zou staan. Met zijn bekende flauwe grijns als hij weer een van zijn grolle had uitgehaald. Het kon niet.. ze zou die grijns niet zien.. maar ze wilde het zo graag.. Ze slikte en trok de deur open. Het was een illusie...

[open]

2730 woorden o3o nice!

Het weer buiten was echt druilerig, ondanks dat het winter was. Leerlingen hadden zich de laatste dagen niet meer laten zien en Shyvana rook dat er een lichter geur spoor van de wit harige reus was, alsof hij niet langer meer op en rond het school terrein kwam? Was hij weg gegaan? Niet dat zij zich daar echt aan stoorde. Ze had het enkel niet fijn gevonden dat die man er was geweest, maar tja hij was enkel een docent en leerde de studenten hun magie te gebruiken dus was dat wel een goed ding toch... Echter vond ze dat de rust zijn hoogte punt wel had gereikt en hoewel ze haar eigen middeltje gebruikte tegen de jeuk leek het maar niet te helpen. Misschien moest ze miss Roxanne maar eens gaan op zoeken? Van Tyr had ze nog geen woord meer gehoord net als Alaric die nu de nieuwe heer van het water was. Eigenlijk was ze wel blij toe dat hij het was geworden. De beste man had een goed hart dat wist ze zeker. Shyvana krulde zich uit haar slapende toestand en rekte zich uit in haar zelf gemaakte ijzige grot. Ze begon zich te vervelen als er niemand was om mee te praten. Ze stond op en stapte rustig in haar gewonde draken gedaante naar buiten. De lucht rook naar verse aarde die nat was van het vocht van de regen. Ach zij kon er tegen en het hielp ook een beetje tegen de geïrriteerde uit, alleen spoelde nu wel het wier dat ze gebruikte met modder van de schubloze plekken. Het zag er donker paars uit alsof Shyvana blauwe plekken had, maar dat waren enkel de bloed uit stortingen die ze door het krabben en het bijten eraan had opgelopen. De regen gutste naar beneden alsof ze door een mega grote water val liep. Het was fijn en voelde lichtelijk warm aan voor de normale ijzige temperaturen waar Shy zich normaal in bevond. De kou maakte de jeuk er niet minder op. Maar ja ze had enkel een studente willen helpen, maar dat was voor haar averechts gaan werken. Ze wist dat ze natuur water had moeten aan houden en geen voor en door mensen veilig gemaakt water gaan zwemmen. Tegen dat goedje kon ze niet en nu zat zij met de gebakken peren! Tja zo kwam het wel vaker dat als ze iemand wilde helpen dat voor haar meestal minder goed afliep. Misschien moest ze maar bij natuur water blijven dat was veiliger voor iedereen toch? Ze stapte langs het meer waar zij zich gevestigd had door de ijsgrot voor de boomrand van het bos te bouwen en door meer dan genoeg ruimte van het water af te houden zodat de mensen langs het water konden blijven lopen zonder dat zij hen daar aan hinderen zou. Als Alaric haar roepen zou voor iets dan ging ze natuurlijk meteen naar hem toe. Maar voor nu riep hij haar niet en dus had ze de tijd om naar miss Roxanne te gaan zoeken. Haar gedachten dwaalde een beetje af. Ze had zich zins ze Jhasira had willen helpen eigenlijk niet veel laten zien. Dit kwam meer door Master Geralt, maar diens geur was schraal geworden, wel hing er nog een andere geur. Maar die was minder intens als die van de grote man geweest was. Bij het grasveld aan gekomen schudden Shyvana even haar kop voor ze door liep. De regen begon langzaam aan tussen haar schubben naar haar ogen gelopen. Hoewel ze het gewend was prikte het toch een beetje, maar ze zou even snel door stappen en dan was ze zo bij het kasteel. Het duurde dan ook niet lang in haar grote draken lijf dat ze die afstand binnen aanzienlijke tijd dan ook had overbrugt. De grote deuren kwamen in zicht en uit voorzorg veranderde ze naar haar draconische vorm en opende de deuren. Binnen was het warmer dan buiten dat was zeker. Toen Shyvana de deuren gesloten had schudden zij zich eerst even uit en spatten het regen water in het rond en op de vloer lag al snel een grote plas water. Ze bewoog haar klauwachtige hand en liet het water in haar buurt op vieren en in een lege bak waar de paraplu's in kwamen te staan verdwijnen.  Daarna stapte ze de trappen op naar boven en keek af en toe op de etage borden. De leerlingen keken haar af en toe na, maar ze knikte hen enkel vriendelijk toe terwijl ze voorbij liep. Toen ze op de juiste etage aan was gekomen zag Shy dat er geen verdere beschrijving bij de kamers die er waren stonden? Hm... Dan moest ze maar gaan raden. Shyvana haalde haar schouders op en herschikte haar vleugels even voor ze verder liep. De jeuk was zins ze in de warmte van het kasteel was gekomen weer terug gekomen, maar ze dwong zichzelf om niet te gaan krabben. Hoe graag ze het ook wilde, maar dat zou enkel voor meer irritatie op leveren. Zo wel lichamelijk als mentaal voor de draak. Toen Shyvana voor een op goed geluk gekozen deur stond klopte ze drie keer en wachten daarna netjes of ze wel aanwezig was.

De wereld vormde zich in slowmotion voor haar ogen. Haar hoofd gevuld met ontelbare gedachtes van pijn, verlies en een misselijkmakende hoop op iets onmogelijks. Alles werd versluierd met een waas van emotionele verdoving. Leeg gezogen na dagen lang huilen. Haar lange slanke vingers vouwde zich om de deurklink. Hij voelde ijskoud aan. Haar hart klopte luid in haar borst. Waarom was dit opeens zo.. aangrijpend? Haar hele lichaam stond op spanning. Een spanning die ze er eigenlijk niet bij kon hebben. En waarom? Om een fractie van een seconde.. waar een gedachte in was ontluikt. Een gedachte die ze al dagen probeerde uit te bannen. Een gedachte die haar keer op keer zou steken als een vlijmscherp mes...
Het was Richard niet...
Het was hem echt niet...
Haar borst rees beverig op in een zucht. Ze voelde hoe haar hand zich vaster kneep op de deurklink voor ze hem uiteindelijk opende...

Ze had zich niet gerealiseerd hoe donker het in haar eigen vertrekken was geweest. Er brandde een enkele kaars op de tafel. Het lees lampje naast de bank brandde ook. En de haard gloeide broeierig maar slinkend na. Maar verder was alles in een donker schaduw gehuild. Zo donker als de grauw zwarte regenwolken die nu buiten in de avond lucht boven het kasteel hingen. Het zorgde voor een moment van verblinding toen de deur werd geopend. Ze kneep haar ogen even toe, maar wist zich snel te herstellen. En moest toen twee paar ogen aan kijken. Een paar ijs blauwe ogen, gelegen in een geschubt gezicht, en een paar heldere blauw groene ogen. Ze kende beide niet, al had ze een sterk vermoede wie de draakachtige moest zijn. Plots werd ze gegrepen door een moment van onzekerheid en verwarring. Ze had zich te veel bezig gehouden met gedachtes van hoop, onwaarheden en illusies. Ze had er nooit bij stil gestaan wat ze met de realiteit aan moest. Ze had in geen dagen mensen gezien, buiten haar eigen familieleden. En nu stonden er plots en onaangekondigd twee onbekende voor haar deur. Op een moment van verdovende zwakte. Een moment die ze eigenlijk niet aan de buitenwereld wilde laten zien. Dit was niet het moment voor bezoek. Dit was niet het beeld was ze naar buiten wilde brengen. Ze wende voor een moment haar blik naar de grond. Zich sterk bewust van haar slordige uiterlijk en vermoeide opgezwollen ogen. Een teken van zwakte. Ze slikte toen ze weer op keek. Een glimlach forcerend, wat jammergenoeg nogal mislukte. Ze opende haar mond om te spreken, wat begon met een schorre kraak in haar keel. "Uhm... kan ik jullie ergens mee helpen?" vroeg ze zacht. Niet helemaal begrijpend wat de twee aan haar deur kwamen doen. Compleet oblivious van het feit dat haar situatie niet ongehoord door de school gegaan was. But who could blame her? Ze had enkel in een zeepbel van emoties geleefd de afgelopen dagen.

Kennelijk was zij niet de enigste die bij Roxanne op bezoek komen zou. Shyvana knikte de bescherm vrouwe van Nova even vriendelijk toe en had daar meteen spijt van. De jeuk die toch al niet uit te houden was, was door die beweging nog meer gaan irriteren. Maar ze beet haar kaken strak op elkaar om te voorkomen dat ze ging krabben. Ze vond het vreemd dat haar eigen middeltje zo slecht gewerkt had. Normaal lukte het altijd, maar misschien had ze nu te lang in het zwembad water van de mensen erin gezeten? Dat waren dingen die Shy niet direct plaatsten kon, maar ze was hier meer voor hulp dan om iemand te troosten of voor de gezelligheid. Toen de deur eindelijk open ging verwierp ze net de gedachten om weg te gaan. Het leek een eeuwigheid te hebben geduurd, maar dat kwam als je haast had was zelfs een minuut nog te lang. Roxanne zag er niet uit en ze knipperde tegen het licht dat vanuit de gang haar donkere vertrek in stroomde. Haar woorden lieten Shyvana even aarzelen. Was dit wel het juiste moment om haar met haar eigen problemen op te zadelen? Zeker als ze er zo slecht aan toe leek te zijn??? Ze schudden haar kop mentaal en kon een lichte kreun die haar lippen ontsnapte niet bedwingen. Het had heel zacht geklonken, maar toch was het in de stilte die gevallen was duidelijk hoorbaar. 'Goede avond Miss Roxanne, Ik ben hier om u te vragen of u iets tegen de jeuk hebt?' vroeg Shyvana en ze liet genoeg ruimte om Evelyn er ook bij te laten zodra ze sprak. Ze wilde haar niet in de weg staan, maar ze wilde ook dol graag van de jeuk af. Zachtjes probeerde ze de jeuk op haar arm te verlichten door er zachtjes over heen te vegen wat haar woorden iets aan kracht gaf, maar de adviseur maakte het alleen maar erger voor zichzelf. Dus stopte ze met vegen en omklemde haar onderarm waar al heel wat schubben van weg gekrabd waren, maar ook op haar benen, rug, borst, buik, staart en zelfs een beetje op haar gezicht. De geïrriteerde huid was daar goed te zien en zagen eerder rood/paars dan blauw.

Nogal verbouwereerd staarde Roxanne de twee voor haar deur aan. Haar mond stond open en ze leek wat te willen zeggen, al was het enige wat te horen was een verwarrend keelgeluid. Haar blauwe ogen gleden van de draakachtige naar de roodharige vrouw naast haar, die overigens duidelijk ontzet was van verbazing. Toen haar blik gevuld van verwarring weer terug schoof richting de draak wist ze er enkel een zachte "Jeuk..?" uit te brengen. Een kloppende hoofdpijn vlak bij haar slaap kwam op zetten toen de roodharige vrouw een koekblik in haar handen drukte en nog voor Roxanne iets kon zeggen nam de vrouw het al voor haar op. Roxanne schaamde zich dood, maar ze wist niet helemaal waarom. Misschien omdat ze zo'n overduidelijk wrak was of omdat ze niet helemaal begreep waar de draakachtige het over had. Ze wist nu zeker dat de draakachtige Shyvana was. De adviseur van heer Alaric. En het duurde ook niet veel langer voor de naam van de vrouw haar te binnen schoot. Dat ze Evelynn niet direct herkende was haast ook te schandalig voor woorden. Ze was immers de bescherm vrouwe van haar eigen thuis planeet. Roxanne wist alleen niet zo goed wat ze nu met de situatie aan moest. Ze moest de drang om de deur gewoon weer dicht te doen sterk bedwingen. Dan kon ze weer terug naar haar eigen ellende en hoefde ze niet na te denken over jeuk en koekblikken met een mysterieuze inhoud. Haar blik ruste op het koekblik waarvan ze zich nu afvroeg wat er eigenlijk in zat...

Roxanne volgde het gesprek, of eigenlijk de afkeurende woorden van Evelynn naar Shyvana's gedrag,  wel maar wist ook niet zo goed of ze erop moest reageren. Ze had nu wel even de tijd om te zien waar Shyvana het over had gehad. De beschadigde plekken op haar huid vielen Roxanne opeens op en ze begon haar geheugen af te speuren of ze daar iets tegen had. Daardoor had ze afgeleid naar de vloer gestaard en werd opgeschrikt uit haar gedachten toen ze opeens omarmd werd. In een reflex plaatste ze een hand op de rug van de vrouw met de grote bos oranje rode krullen en... ze voelde zich zowaar een beetje beter..
Toen ze werd losgelaten vond haar blik voor een moment die van Evelynn en wist ze haar even dankbaar aan te kijken. Wederom voor ze echter wat kon zeggen liep de vrouwe van het licht haar vertrekken in om wat meer lichten aan te doen. Ze volgde haar met haar ogen en zag haar kijken naar de koud geworden lasagne. Niet helemaal wetend hoe te reageren bleef ze een tikkeltje doelloos in de deuropening staan. Ze keek weer naar het koekblik toen Evelynn daarover begon. Ze opende deze voorzichtig om te kijken wat ze erin had gestopt. Chocolade koekrepen. En ze leken zelf gemaakt. "Dankje Evelynn. Dat is erg aardig van je," zei ze met een zachte glimlach toen ze opkeek naar de vrouw. Het viel weer even stil bij Roxanne. Misschien moest ze hen iets te drinken aan bieden? Haar blik schoof terug naar de adviseur. "Kom anders even binnen Shyvana.. dan kan ik vast wel iets vinden tegen je huidprobleem." Ze ging zelf ook weer terug naar binnen en legde daar het koekblik op de eet tafel, waar ze het licht boven aan deed. "Uhm.. ga zitten.. willen jullie misschien iets drinken? Thee.. koffie..? Ik.. uh.. zal kijken wat ik verder nog heb.. maar neem plaats," Gyp die al die tijd in de schaduw van Roxanne had toegekeken naar het tafereel kwam eindelijk wat dichterbij en besnuffelde zowel Evelynn als Shyvana eventjes, maar besloot al gauw om dicht bij zijn bazinnetje te blijven en de andere twee te negeren.

@Shyvana @Evelynn

Ze was niet blind. Shyvana kon heel goed zien dat Miss Roxanne er niet uit zag en een wrak was. Zelf kende ze het verlies van dierbaren ook heel goed en medelijden welde in haar op. Ergens had ze haar eerst vast willen pakken, maar dat was het menselijke dat zich door de ingreep van eeuwen geleden in haar lichaam had aangepast. Maar ze dwong zichzelf te blijven en deed wat ze al jaren deed net als haar volk voor ze af geslacht werden door de mensen en wilde Roxanne alleen maar af leiden van haar verdriet. Sommige mensen hadden dat nodig en misschien hielp het de arme vrouw voor haar nu ook wel, maar de reactie van de vrouwe van het licht had ze niet aan zien komen. Shyvana keek haar even licht geschrokken aan. Een grapje? Grappen maken was meer iets voor mensen, niet dat zij ooit een goeie mop of een andere grap had uit gehaald... Shy schudden zachtjes haar kop. Ze maakte geen grapje en was bloed serieus. Eigenlijk had ze nog niet gehoord wat de arme miss Roxanne was over komen en opnieuw schudden ze haar kop om aan te geven dat ze van niets geweten had. De leerlingen waren tijdens de strengste winter dagen liever binnen gebleven dan naar haar toe te gaan om een bezoekje te brengen. Dat vond ze altijd wel gezellig. 'Ik ben alles behalve egoïstische op het moment Miss. De meeste mensen die lijden willen vaak graag afgeleid worden, dat was alles wat ik voor haar wilde doen.' zei Shyvana met een zachte en vriendelijke toon. Ze koesterde geen enkele wrok tegen Evelynn Waarom zou ze ook. Zelf wist ze wat pijn was en waarom ze zich voor enige afleiding zou moeten gaan schamen? Nee dat was ook iets waar ze nog steeds niet van de mensen begreep. De meeste emoties waren voor haar nog altijd een raadsel. Een tijdelijke heling? Hm... Het klonk aanlokkend, maar ze had liever meteen een goede oplossing.  Maar daarop hoefde ze niet te antwoorden want Roxanne kwam eindelijk bij en reageerde op hun beide. Hoewel tijdens haar woorden wisseling had Shyvana even niet op gevangen hoe de arme vrouw eerder wat had gezegd. Dankbaar knikte Shyvana naar de VVF docente en kwam met een paar rustige passen naar binnen. Evelynn was dan wel eerder naar binnen gegaan, maar de draak had zich niet verroerd tot Roxanne haar uitgenodigd had. Haar woonruimte was kleur rijker dan die van haar zelf dat was voor ieder wat wils natuurlijk. Haar blik ging door de gehele ruimte heen en ze zag hoe de hond van Roxanne naar haar toe kwam. Ze blies zachtjes haar adem naar hem en glimlachte zacht en vriendelijk toen het dier zich weer terug trok. Zelf ging ze op een kruk zitten. Dan hoefde ze haar staart en vleugels niet in een vreemde houding te leggen en kon Miss Roxanne als ze wilde goed om de Drakin heen lopen. Ze legde haar staart rond de kruk en luisterde naar wat ze vroeg. 'Een glas water graag?' antwoorden ze even vriendelijk als altijd op de vraag van Miss Roxanne toen ze vroeg wat ze eventueel wilde drinken. Shyvana dronk liever water dan een ander soort drank. Of het nu met alcohol was of water met smaak en kleur versterkt.