Some days [&DASH]

THAYELINE
some days I just want to punch everyone in the face for no reason at all

Words: 786
Meant for: Dash
Notes: Ze zijn niet altijd zo lang :') en deze is ook best derpy
Mood: Annoyed

Soms heb ik van die dagen waarop ik gewoon verdrietig wakker word. Geen aanleiding. Geen reden. Gewoon wakker worden met een gevoel dat je iedereen in zijn gezicht wil slaan als die je ook maar aankijkt. Dagen waar je er gewoon even geen zin in hebt. Waarop je gewoon in je bed wil blijven en chocolade-ijs eten.
Dit was zo'n dag.
Ik werd wakker om 9 uur. Gewoon uur voor weekends, niks aan de hand. En toch had ik al zin om een hamer te nemen en iemand te slaan. Ik had geen zin om op te staan. Ik wou gewoon blijven liggen. Ik had toch geen lessen waar ik heen moest, het was weekend. Maar het zag er nogal vreemd uit als iemand de hele dag in zijn bed bleef, en bovendien haatte ik niks doen.
Met voeten die zo zwaar leken te wegen als lood sleepte ik mezelf door de gangen om iets te gaan eten. Mijn haar zat in de war, mijn shirt zat scheef, de strikken van mijn schoenen waren losse, slordige knopen. Ik had een zombieblik in mijn ogen waarmee ik iedereen die het waagde om mij aan te spreken meteen van gedachten liet veranderen. Ik was een grijze regenwolk tussen mooie witte wolkjes, de rups tussen de vlinders, het gras tussen de bloemen. Anders.
Van zodra ik een stap in de eetzaal had gezet, realiseerde ik me dat ik niet eens honger had. Ik draaide me dus weer om en liep weg. Ik moest even alleen zijn, weg van de lachende mensen waar ik alleen maar hoofdpijn van kreeg omdat zij zo blij waren zonder reden en ik zo geïrriteerd zonder reden.
Het sneeuwde buiten dus ik deed een dikke jas aan, een wollen sjaal en een muts, die ik ver over mijn hoofd trok. Niet te opvallende kleuren – ik wou niet opvallen. Ik wou even verdwijnen. Weg van de drukte.
Mijn voeten stampten over de al plat getrapte sneeuw. Ugh, ik haatte sneeuw. Het was zo koud en nat en het had absoluut geen nut. Sneeuwmannen en sneeuwballengevechten waren de enige dingen die je ermee kon doen e n die dingen haatte ik allebei. Nee echt, de hekel die ik had aan sneeuwballengevechten was immens, en die haat ging nog het meest naar de sneeuwbal die in je nek was geland en langzaamaan smolt. Worst. Feeling. Ever.
Mijn gedachten over sneeuwballen werden onderbroken door – je raadt het al – een sneeuwbal tegen mijn hoofd, gevolgd door gegiechel. Ik veegde de sneeuw van mijn jas – oh, ze hadden geluk dat het niet in mijn nek was beland – en draaide me even om naar de richting waar de sneeuwbal van gekomen was. Was te verwachten: een bende giechelende meisjes. 'Sorry!' riep één, al klonk het niet gemeend. Ik rolde met mijn ogen en wierp daarna een dodelijke blik op het groepje, waarna ik me omdraaide en wegliep. 'Slecht humeur?' klonk een andere stem. Ja, en nu zeker. Ik negeerde ze en liep door.
Het geluid van gillende mensen nam stilaan af en na een tijdje wandelen was ik omgeven door stilte. De omgeving was moeilijk te herkennen door de sneeuwlaag die alles bedekte, maar ik kon toch nog de losse brokken steen op de grond herkennen en de vormen van het half ingestorte gebouw: de ruïnes.
De sneeuw was hier nog onaangeraakt. Niemand had het reeds in zijn hoofd gehaald om hier sneeuw te halen om mee te gooien. Gelukkig maar, want ik had geen zin om nu nog naar een andere rustige plek te gaan: mijn voeten waren helemaal kapotgevroren en de sneeuw op mijn schoenen smolt door de stof heen, me t als gevolg natte voeten.
Langzaam strompelde ik naar één van de afgebroken muren, veegde de sneeuw eraf en ging zitten. Ik keek naar de grond, maar het wit deed pijn aan mijn ogen dus ik keek naar mijn benen. Ik zuchtte, wat ervoor zorgde dat voor mij een langgerekt wolkje gemaakt werd door mijn adem.
En daar zat ik dan. Alleen, koud, geïrriteerd, hongerig, moe. Ik had trek in een warme kop chocolademelk maar mijn portefeuille lag in mijn kamer, te ver, en de koffiebar waar ik chocolademelk zou kunnen kopen lag in de stad, te ver. Dus ik, lui als ik was, bleef maar lekker hier. Mijn honger kon even wachten.
Er passeerde ongeveer een kwartiertje waarin ik stil zat te denken. Ik genoot van de stilte en voelde me al een stuk blijer, maar had nog geen nood aan gezelschap. Tot plots het gekraak van sneeuw klonk. Ik bleef zitten waar ik zat, stilletjes hopend dat de naderende persoon niks bij mij te zoeken had, al wist ik ergens wel dat die hoop voor niks was.

I’M NOT MAD

Het was koud buiten waardoor Dash zijn armen voor zijn borst gekruist had om zo de warmte bij zich te kunnen houden. Misschien was het een goed idee geweest om een jas mee te nemen, had hij kunnen weten dat de dunne stof van zijn kleding de kou nooit zou kunnen buitenhouden. De jongen was halsoverkop naar buiten gelopen nadat hij een astma-aanval had gehad voor wat frisse lucht en was niet zo snel van plan om terug naar binnen te gaan. Het was misschien wel goed idee omdat hij redelijk hard aan het rillen was en zijn lippen inmiddels al wat blauw zagen. De mensen die hij voorbij liep, staakten voor een kort moment de acties waar ze mee bezig waren geweest om hem met een mengeling van verbazing en achterdocht aan te kijken. Al vanaf dacht een werd hij alleen maar gezien als de jongen die niet kon praten. Hij was er zeker van dat sommige mensen niet eens zijn naam kenden. Dash zelf trok zich daar niet echt iets van aan, bleef zijn vrolijke zelf en leek mensen te irriteren met zijn aanwezigheid. Dat was zo hetgeen dat hij nooit zag, uitdrukkingen op mensen hun gezichten die hem normaal zouden moeten vertellen dat hij moest opkrassen. Hij was nooit goed geweest in het ontcijferen van lichaamstaal waardoor hij pas wist dat hij iemand kwaad had gemaakt of iets dergelijks als die persoon tegen hem begon te schreeuwen. Ondanks dat feitje was het niet moeilijk om hem te kwetsen, waren een klein aantal gemene woorden of gebaren al genoeg om hem aan het huilen te brengen. Meestal bedoelde hij hetgeen dat hij deed niet slecht, maar bij anderen leek het soms toch in het verkeerde keelgat te schieten. Tot nu toe was er nog niets gebeurd, maar het was meer een kwestie van tijd voordat iedereen zou weten dat ze met een enkel woordje genoeg hadden om hem aan het huilen te brengen en dus voor heel de school voor paal te zetten.

Het uitschuiven over een glad stukje en zich half moeten bukken zodat hij zijn evenwicht niet verloor, ‘redde’ zijn leven. Een sneeuwbal scheerde rakelings over zijn hoofd heen en geschrokken draaide hij zich om zodat hij recht in het lachende gezicht van een jongen keek. Zonder nog lang te twijfelen, draaide Dash zich om en ging ervandoor voordat een andere sneeuwbal wel doel zou kunnen raken. Slippend maakte hij de afstand tussen hem en de jongen zo groot mogelijk, maar kon toch niet verhinderen dat de tweede sneeuwbal hem toch in zijn rug raakte. Door een verkeerde beweging die hij daardoor maakte, belandde hij toch nog op de grond en met gesloten ogen bleef hij even liggen voordat hij terug overeind krabbelde en zijn weg vervolgde. Hij had werkelijk geen idee waar hij heen ging, zolang zijn luchtwegen maar vrij zouden blijven. Wat sneeuw werd van de grond geraapt en tegen zijn kaak aan gelegd toen deze hevig begon te kloppen. Misschien was hij toch wat harder op zijn kaak terecht gekomen dan hij in eerste instantie gedacht had.
Ondanks het feit dat hij verwacht had dat hij helemaal alleen zou zijn, verscheen er toch een grijns om zijn lippen toen hij een eenzaam persoon op een van de afgebroken muren zag zitten. Met een vrolijke tred liep hij op haar af om daarna naast haar plaats te nemen. Uit pure automatisme opende hij zijn mond voor een begroeting, maar die sloot hij al meteen weer toen er geen geluid uit zijn mond kwam. Juist, aangetaste stembanden die wel leken te zijn verdwenen. Als hij eerlijk moest zijn, dacht hij niet dat ze ooit nog volledig zouden kunnen herstellen. In plaats daarvan zwaaide hij dus maar met zijn hand voor haar gezicht en boog wat voorover om haar vragend aan te kijken. Zonder weg te kijken, trok hij het kleine boekje met wat moeite uit zijn zak en krabbelde er wat met het potlood dat hij altijd bij zich had in. Is er iets aan de hand? Verscheen er in een redelijk keurig handschrift op het witte papier en voorzichtig hield hij het voor haar neus zodat ze het makkelijk zou kunnen lezen.

I JUST HAVE A DIFFERENT REALITY THAN YOURS

THANKS TO LOUIS AT ATF!

THAYELINE
Questions, I've got some questions
I want to know you

Words: 487 ~~sorry echt kort mehh~~
Notes: Hoop dat je er - ondanks te kortheid - toch iets mee kan D:
Mood: Curious

En ja, mijn hoop was inderdaad voor niks: naast mij kwam iemand zitten. Ik nam niet eens de moeite om hem aan te kijken, maar dat maakte hij me behoorlijk lastig door een hand voor mijn gezicht te zwaaien en zich vragend naar me toe boog. Fijn, daar hadden we zo'n happy persoon. Exact wat ik nodig had op dit moment, bedankt. Nja, niet dus.
Ergens vroeg ik me wel af waarom hij niks zei. Alsof slechts een klein deeltje van mijn brein naar me riep: 'Hé, waarom praat die gast niet maar zwaait hij alleen'. Vast omdat ik te druk bezig was met me te irriteren aan hoe hij niks zei, én hoe hij mijn rust had verstoord. Ach ja, ik kon het 'm niet kwalijk nemen, zeker? Ik zou ook op elk eenzaam persoon afgestapt zijn.
Ik merkte op dat de jongen naast me een klein boekje uit zijn zak had gehaald, samen met een potlood. 'Is er iets aan de hand?' schreef hij in een keurig handschrift op het papier, dat hij voor mijn neus hield. Er verscheen een frons op mijn voorhoofd, en dat was niet alleen omdat zijn handschrift bijzonder netjes was voor een jongen. Nee, slechts één vraag schoot door mijn hoofd.
Waarom zei hij niks?
Ik besloot me er maar niet verder over te bekommeren toen ik tot de ontdekking kwam dat de jongen al even wachtte, en ik wist nog niet eens wat ik moest doen: gesproken antwoord geven of het ook schrijven. Het moest vast een raar gesprek zijn - zo één iemand die schreef en één iemand die praatte. Ik keek even naar beneden naar het wit op de grond, alsof het me een antwoord zou geven, en liet mijn blik dan nog eens naar de vraag op het blad glijden.
Is er iets aan de hand?
Nou, eigenlijk wel. Ik zat vol vragen, ik had het koud, ik had een slechte dag, ik wou terug naar mijn kamer om even alleen te zijn. Toch besloot ik om te antwoorden op de vraag door mijn hoofd te schudden. Mijn problemen interesseerden niemand, en het zou nogal vreemd zijn om die problemen te zeggen aan een jongen die niet praatte - die had vast zijn eigen problemen.
'Het is gewoon nogal koud en ik ben net geraakt door een sneeuwbal. Was niet echt aangenaam,' flapte ik er stil uit, gevolgd door een kort, niet erg overtuigend lachje, terwijl ik bleef staren naar een ondergesneeuwd struikje. Het voelde een beetje awkward om hem aan te kijken, al had ik daar niet echt een geldige reden voor. Ik voelde de drang om hem te vragen waarom hij nog geen woord gezegd had, maar toch kon ik het nog onderdrukken. Ik had hem nog maar net ontmoet, dus ging ik zijn privacy nog niet meteen schenden.
Al bleef een klein stukje van mij toch knagen aan mijn twijfels, over wat de motieven van deze geheimzinnige jongen waren...

I’M NOT MAD

Hij had toch beter twee keer na kunnen denken voordat hij halsoverkop naar buiten was gelopen. Nee, hij was niet zo goed bestand tegen de kou als dat hij gedacht had, maar daar was het nu wel een beetje te laat voor. In gedachten maakte hij zichzelf een belofte dat hij een fatsoenlijk jas zou gaan kopen zodat hij zichzelf toch warm zou kunnen houden de komende winter. De weg naar de ruïnes hadden toch iets te lang geduurd naar zijn zin. Als hij sneller was geweest, hadden ze hem nooit kunnen raken met een sneeuwbal en waren zijn handen nu niet zo koud geweest dat ze pijn deden. Naast zijn jas, had hij ook zijn handschoenen op de etage laten liggen en omdat hij zich had moeten opvangen met zijn handen –zodat zijn gezicht de grond niet al te hard zou raken- was de kou er als een mes door gesneden. In het begin had hij ze in zijn zakken gestoken, maar de warmte maakte de pijn alleen maar erger waardoor hij ze er al snel terug uithaalde. Dan moest hij zijn tanden maar op elkaar klemmen wilde hij nog even van de buitenlucht kunnen genieten.
Met een zucht had hij zich naast het meisje op het muurtje laten zakken waarna het hem opgevallen was dat ze precies zo droevig keek. Nieuwsgierigheid en misschien een tikkeltje bezorgdheid was de reden geweest dat hij een vraag op papier gekrabbeld had en het boekje voor de neus van het meisje had gehouden. De stilte die viel, zorgde ervoor dat hij wat ongemakkelijk heen en weer begon te wiegen. ADHD? Misschien wel, al had hij zich nooit laten testen. Toen er eindelijk een antwoord kwam, bleef hij meteen stil zitten en luisterde geïnteresseerd. Een scheve grijns vormde zich om zijn lippen toen hij van de sneeuwbal hoorde en in een soepele beweging trok hij had boekje terug om er terug iets in neer te pennen. Je bent heus niet de enige die het koud heeft. Misschien had ik een jas moeten meenemen voordat ik als een stormram naar buiten liep omdat ik even frisse lucht nodig had en troost het je als ik zeg dat een sneeuwbal ervoor gezorgd heeft dat ik met mijn snufferd in de sneeuw belandde? Ja, hij probeerde het meisje toch een beetje op haar gemak te stellen. Dash wilde haar de tekst net terug laten lezen toen hij tot de conclusie kwam dat hij zichzelf nog niet eens voorgesteld had en de kans groot was dat ze hem helemaal niet kende. Mijn naam is Dash trouwens krabbelde hij er onderaan nog snel bij voordat hij het weer in dezelfde positie hield al daarvoor.

I JUST HAVE A DIFFERENT REALITY THAN YOU

THANKS TO LOUIS AT ATF!

THAYELINE
And maybe they were always right.
I'm a little strange sometimes.

Words: 547
Notes: Derp and maybe a little late. Hope you don't mind!
Mood: Different

Hij grijnsde scheef toen hij hoorde wat er me overkomen was. Het was geen gemene lach, alsof hij iemand uitlachte, het was eerder een lach alsof hij herkende hoe ik me voelde. Ik forceerde mijn lippen in een miniem glimlachje dat hij enkel zou kunnen zien als hij erg op me lette, wat hij waarschijnlijk niet deed nu hij het boekje weer uithaalde waar hij net had op geschreven om weer een nieuwe boodschap op te schrijven als antwoord op wat ik net had gezegd. Ik leunde iets dichter om mee te kunnen kijken naar de woorden die hij op het papier zette. Helaas zat zijn hand ervoor, dus wachtte ik tot hij het boekje toonde.
Hij hield het boekje even voor mij, maar voor ik een woord kon lezen, nam hij het weer terug om er nog iets bij te krabbelen. Als hij het blad weer toonde, las ik snel de boodschap die erop stond. 'Je bent heus niet de enige die het koud heeft. Misschien had ik een jas moeten meenemen voordat ik als een stormram naar buiten liep omdat ik even frisse lucht nodig had en troost het je als ik zeg dat een sneeuwbal ervoor gezorgd heeft dat ik met mijn snufferd in de sneeuw belandde? Mijn naam is Dash trouwens'
Deze keer wist ik er een iets minder geforceerde, maar nog steeds niet erg opvallende glimlach uit te brengen. Ik knikte zachtjes. Het troostte misschien wel een beetje, ja, om te weten dat iemand net het zelfde had meegemaakt. Ook twijfelde ik erover om te vragen of hij m'n sjaal kon gebruiken, maar het viel me in dat dat misschien iets te snel en iets te persoonlijk was. En ik wou toch wel binnen m'n comfort zone blijven.
De zone waarin ik me nog comfortabel voelde was niet erg groot. Zelf als er iemand die ik niet erg goed kende met me praatte, had ik lichtjes de neiging om langzaam weg te schuifelen en me te verstoppen tot die vergat dat ik bestond. Ik praatte echt niet zo graag met vreemden, maar ach ja, dat kon ik niet vermijden, nietwaar?
'Ik heet Thayeline,' bracht ik er nog steeds op een vrij stille toon uit. Luid praten was niet echt mijn ding - wat er voor zorgde dat ik vaak een aantal keer moest herhalen wat ik zei. Ik haatte herhalen wat ik zei, maar toch deed ik de moeite niet om mijn keel wat meer open te zetten. Ze moesten maar beter luisteren. Of zodanig leuk zijn dat ik moeite deed voor hen.
Iets in me fluisterde dat ik verder moest praten, het gesprek een beetje verderzetten. Maar ik had serieus geen idee wat ik moest zeggen. Nooit was ik erg goed in gesprekken, ik slaagde er altijd in om te mislukken. Goed, dat klonk best vreemd. Als je slaagt in falen, wat heb je dan eigenlijk gedaan?
'Anders loop ik een eindje mee naar het gebouw van de school om je een jas te gaan halen? Het koud hebben suckt echt.' stelde ik dan uiteindelijk maar voor om de stilte te breken die gevallen was. Hoe hard ik praten ook haatte, stiltes haatte ik nog meer.
Ja, misschien hadden ze wel altijd gelijk gehad, de mensen om me heen die het zeiden: ik zat vreemd in elkaar.

I’M NOT MAD

Het had nooit echt in zijn aard gezeten om gemeen te doen tegen mensen, zou veel sneller een glimlach op hun gezicht proberen te laten verschijnen dan hen aan het huilen te brengen. Dat was dan ook precies hetgeen dat hij bij het meisje probeerde te doen, haar wat blijer proberen te maken. Het was duidelijk te zien dat ze ergens mee zat. Met wat hoefde hij niet precies te weten zolang tussen nu en een paar minuten maar een glimlach op haar gezicht verscheen. Zijn mondhoeken krulden om in een kleine glimlach toen hij merkte dat ze probeerde mee te lezen. Dan had hij haar nieuwsgierigheid toch gewekt op de een of andere manier. Dat was toch al een begin. Dash had geen idee of ze de tekst had kunnen lezen, dus hield hij het boekje maar weer voor haar gezicht nadat hij naast de tekst zijn naam er ook snel had bijgekrabbeld. Nee, het was zijn officiële naam niet, maar hij was het zo gewoon dat mensen hem Dash noemden dat hij zichzelf ook zo was beginnen voor te stellen. De zwakke glimlach die om haar lippen kroop, zorgde ervoor dat er een triomfantelijk gevoel door hem heentrok en spontaan begonnen de pretlichtjes in zijn goudkleurige ogen op en neer te dansen. Over e kou maakte hij zich al geen zorgen meer. Het ergste dat er kon gebeuren was dat hij weer ziek werd en een week in bed zou moeten blijven liggen. Het was niet dat hij hier dood kon vriezen ofzo. Zijn stembanden waren toch al helemaal verpest, dus daar kon ook niet meer mee gebeuren.

Dash knikte even toen ze haar naam noemde. Het was op ene zachte toon over haar lippen gekomen, maar aangezien het hier zo stil was had hij het wel kunnen verstaan. Als hij nu nog had kunnen spreken had hij waarschijnlijk wel gezegd dat het een best mooie naam was, maar aangezien zijn stembanden naar de knoppen waren, was dat gedoemd om te mislukken. Daarbij zou het verspilling van zijn papier zijn en hij had wel betere dingen te zeggen dan mensen telkens weer complimentjes te geven. Haar volgende woorden zorgden ervoor dat hij haar even verbaasd aankeek. Hij had niet bepaald verwacht dat ze zou voorstellen om mee te lopen, eerder dat ze moeite zou doen om ervoor te zorgen dat hij wegging en haar met rust liet. Als een soort antwoord op haar vraag, stond Dash op om daarna zijn hand naar haar uit te steken zodat hij haar van het muurtje af kon helpen. Niet dat het een hoog muurtje was, het was meer een soort van automatisme. Mijn jas ligt op de airmagicians etage. Als je wilt kan je misschien in de hal wachten, of wil je meegaan? Als je meegaat moet ik je wel waarschuwen dat mijn kamer er niet erg proper uitziet. Hij grijnsde even bij de laatste woorden terwijl hij zijn notitieboekje terug haar gezichtsveld binnenschoof en zijn andere hand in zijn broekzak stak in de hoop dat die dan een beetje warmer zou worden.

I JUST HAVE A DIFFERENT REALITY THAN YOU

THANKS TO LOUIS AT ATF!

THAYELINE
I'm never going back. I've got my second chance here, I won't give them a second chance to hurt me.

Words: 550
Notes: Sorry dat hij echt verschrikkelijk laat is :s
Mood: A bit sad

Mijn voorstel om naar het schoolgebouw te gaan om een jas voor Dash, leverde me een verbaasde blik van zijn kant op, waarna hij van het muurtje sprong en zijn hand uitstak. Dat zag ik als een ja. Ik nam zijn hand - niet dat het muurtje zo hoog was, het was eerder uit beleefdheid voor zijn beleefdheid. Ik sprong omhoog en landde met een plof in de sneeuw. Even leek het alsof ik mijn evenwicht zou verliezen, maar ik had Dash' hand nog vast, dus het bleef bij wat wankelen. Als ik mijn evenwicht genoeg teruggevonden had, liet ik zijn hand los en schoof hem in mijn jaszak.
Het notitieboekje schoof weer voor mijn ogen en snel liet ik mijn ogen over de woorden glijden. 'Mijn jas ligt op de airmagicians etage. Als je wilt kan je misschien in de hal wachten, of wil je meegaan? Als je meegaat moet ik je wel waarschuwen dat mijn kamer er niet erg proper uitziet.' Hij moest even grijnzen, wat ik ook deed bij het lezen van het laatste zinnetje.
Een rommelige kamer kwam me maar al te bekend voor. Mijn oude kamer, bij zowel mijn moeder als mijn vader, zag er altijd uit alsof er een orkaan voorbij was gekomen. Ik zou niet overdrijven als zeg dat ik de zin 'ruim je kamer op' al 450 keer gehoord heb. Daar was een verklaring voor - als ik opgeruimd had, lag het twee dagen later in exact dezelfde staat. Ik vond het niet erg; mijn ouders wel.
Bij de gedachte aan mijn ouders kreeg ik toch wel wat heimwee. Mijn broer, mijn stiefbroers en -zus, mijn ouders, mijn andere familie, mijn beste vriendin... Ik had niet gedacht dat ik ze zo hard ging missen. Ik was al een jaar weg en had amper iets van me laten horen.. Toch zei iets in me dat ik niet terug moest. Meer dan de helft van de mensen die ik daar kende miste me niet. En voor dat kleine groepje, waar ik daarna toch weer afscheid van zou nemen omdat ik niet van Starshine weg kon, had ik het niet over.
Dat was nog moeilijker om te beseffen; ik kon niet weg van Starshine. In feite kon ik het wel, maar ik weigerde. Nooit wou ik terug naar daar - mijn oude school. School van 600 mensen en slechts 2 ervan waren mijn vrienden. Voor de rest bestond ik niet, enkel als het op uitlachen aankwam. Ik haatte het daar. Ik ging nog niet terug voor een miljoen, en dat meende ik echt. Ik zou ze geen kans geven om me weer te breken.
Ik duwde de gedachten van vroeger weg als ik doorhad dat mijn gezicht niet meer op gewoon neutraal stond, maar mijn mondhoeken naar beneden gekruld waren en mijn ogen een beetje waterig. Ik zette weer een glimlachje op. 'Airmagicians? Oh toevallig, daar zit ik ook. Ik wil wel meegaan als jij dat wil, en dan ga ik daarna ook nog even om een nieuw paar schoenen, deze zijn helemaal doorweekt,' zei ik, terwijl ik mijn best deed om de herinneringen weg te drukken.
Ik zette mijn voet een beetje vooruit en keek hem vragend aan om aan te tonen dat ik klaar was om te vertrekken naar het schoolgebouw en wachtte tot hij dat ook was.

I’M NOT MAD

Dash rilde even toen een koude windvlaag de kop op stak en in een reflex sloeg hij zijn armen half om zijn lichaam heen. Het voorstel om zijn jas te gaan halen, werd met beide handen gegrepen en als een echte heer stak hij zijn hand naar Thayline uit om haar van het muurtje te helpen. Niet dat hij ooit echt een keurige opvoeding had gehad, maar hij had genoeg films bekeken om te weten hoe je een dame ongeveer moest behandelen. Niet dat hij snel zou toegeven dat hij dat soort zaken van films had geleerd, al was dat op sommige momenten misschien best duidelijk te zien. Als hij had kunnen praten, had hij er misschien nog wel iets bij gezegd zoals: staat u me toe of iets dergelijks. Nu hij er zo over nadacht was het eigenlijk best goed dat hij niets kon zeggen, anders zou hij zich waarschijnlijk wel erg belachelijk gemaakt hebben.
De jongen stopte zijn handen in zijn zakken van zodra Thayline op de grond stond en bleef even staan terwijl er regelmatig een rilling over zijn heentrok. Zijn handen begonnen te tintelen door de koude van zodra hij het boekje weer bovenhaalde om het meisje te waarschuwen voor de rommel moest ze mee naar boven willen. Als hij zo dadelijk naar binnen zou gaan, was de kans groot dat ze even pijn gingen doen, dus bereidde hij zich mentaal al maar voor door zijn kaken lichtjes op elkaar te klemmen. De reactie op de woorden, zorgde er echter voor dat heel zijn houding al vrolijker werd en hij het irritante gevoel in zijn handen vergat. Dat Thayline ook een airmagician bleek te zijn, maakte het allemaal alleen maar leuker om met haar om te gaan. Nee, hij had er eerder niet echt gelet op welke magie ze zou kunnen beheersen, maar nu hij het wist kon hij het wel iets of wat voelen.

Dash knikte even om duidelijk te maken dat het goed was dat ze ook andere schoenen zouden gaan halen en begon te lopen nadat Thayline hem even vragend aan gekeken had. Zijn adem vormden witte wolkjes terwijl hij zijn handen toch maar uit zijn zakken haalde en ze voor zijn borst over elkaar sloeg in een poging om het warmer te krijgen. Na een tijdje lopen begon hij bijna onophoudelijk te rillen en hij kon dan ook geen opgeluchte zucht inhouden toen ze de school bereikten en de warmte zich als een deken om hen heen kwam te liggen. Zoals verwacht begonnen zijn handen vervaarlijk te tintelen en moest hij de neiging onderdrukken om een jammerend geluidje te slaken. Snel baande hij zich een weg naar de airmagicians etage en hield de deur van zijn kamer voor Thayline open zodat ze naar binnen kon. Kleren lagen verspreid over de vloer, net zoals een paar papieren met het plan om een zweefvliegtuig te maken en verschillende schetsen van vliegtuigen. Voor een kort moment keek Dash haar even schaapachtig aan voordat hij zich een weg door de rommel baande en een donkerblauwe jas van de vloer gritste om deze daarna aan te trekken. Hij gebaarde dat ze verder konden gaan. Vanaf het moment dat ze terug in de gang stonden, sloot hij de deur zorgvuldig achter zich en keek haar vragend aan. Hij wist niet juist waar haar kamer was, dus was het beter als zij deze keer eerst zou lopen.

I JUST HAVE A DIFFERENT REALITY THAN YOU

THANKS TO LOUIS AT ATF!

THAYELINE
I'm not clumsy, the floor just needed a hug

Words: 527
Notes: Derrp. Als ik geen inspi meer heb om mijn post langer te maken laat ik haar altijd clumsy zijn so yeah :] En die laatste zin is echt droog sorry x3
Mood: Embarrassed

Samen begonnen we door de sneeuw te lopen. De kou deed me zeker geen deugd en dat gold ook voor Dash: toen we bijna aan de academie waren, was hij al onophoudelijk aan het rillen. Ik voelde het kippenvel op mijn armen ook, maar had het net niet koud genoeg om te beginnen rillen. Logisch ook, omdat ik een jas had en hij niet. Maar daarom waren we hier ook.
Aankomen in het gebouw voelde als een heuse verlichting. Het verschil tussen binnen en buiten was gigantisch en ergens was het wel leuk, maar het voelde een beetje raar aan, die plotse temperatuurwisseling.
Ik volgde Dash naar de airmagiciansetage. Plots hield hij halt en sloeg een deur open. Ik stapte binnen en keek even rond - ik kon de nieuwsgierigheid niet bedwingen. Overal op de grond lagen kleren en bladen verspreid. Allesbehalve ergeren deed het me - dit leek een spiegeling van mijn kamer, zowel die van nu als die van vroeger. Ik had er nooit problemen mee gehad.
Mijn stiefzus die een kamer met me deelde wel, en dat begreep ik ergens wel, want ze viel regelmatig over de spullen die over de grond verspreid lagen. Maar toen mijn moeder zich ermee moeide raakte ik pas echt geïrriteerd, het was mijn kamer (niet helemaal, maar oké) en zij moest er niet in leven dus waarom was het haar zaak dat het eruit zag alsof er een bom ontploft was?
Dash had inmiddels al een jas aangetrokken gebaarde dat we weg konden, dus ik stapte naar buiten.Van zodra hij de deur had dichtgeslaan, liep ik richting mijn kamer, die niet veel verder was dan de zijne. Ik duwde de deur open - een beetje moeizaam door een stapeltje rommel die voor en tussen de deur lag. Kleren, tekeningen, schrijfgerief, boekjes, en nog andere rotzooi lag overal verspreid op de vloer. Ik duwde alles wat in de weg lag opzij, wat zorgde voor een klein paadje, bijna. Ik nam de eerste de beste laars die ik vond - een zwarte - en zocht de tweede hiervan. Snel een nieuw paar dikke sokken aan, laarzen erover en ik kon er weer even tegenaan. Even.
Mijn schoenen zouden waarschijnlijk binnen te kortste keren doorweekt zijn omdat niet oplette waar ik liep, wat er dus voor zorgde dat ik toevallig mijn voet in een plas plantte, door een grote hoop sneeuw liet glijden of het ongeluk had dat ik in de buurt van irritante kinderen liep die het leuk vonden om hard te stampen en de sneeuw op lieten vliegen, mooi op mijn eigen schoenen gericht.
Voorzichtig liep ik dus door mijn kamer, en die ene second dat ik mijn aandacht vestigde op wat er voor me was, lag er een verdwaald iets recht voor mijn voeten. Tevergeefs probeerde ik nog om mijn andere voet op de grond te zetten maar die kwam ietsje te laat, waardoor de zwaartekracht me naar de grond trok, en daar lag nog een verdwaalde pen uit die pennenzak, die recht onder mijn buik landde. En dat alles recht voor de voeten van Dash.
Fantastisch bezig, Thayeline. Zo meteen dacht hij nog dat ik écht voor hem gevallen was.

PROFILE MAGICIAN

» Seven Whole Days...
» 20 Days
» ♔ ;; Good Old Days.
» [Ryan] First days are always fun
» :: Summer Days ::

Some days [&DASH]

Some days [&DASH]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen