Weddenschappen waren altijd een slecht idee. Dat was wat haar altijd verteld was, vroeger al toen ze nog op straat rondzwierf met haar groepje, toen ze naar haar eerste middelbare school ging, zelfs nu nog. En altijd hadden ze gelijk. Maar dat haatte Wren, zíj wilde gelijk hebben en niemand anders! Echt hoor, waarom moesten anderen altijd gelijk hebben? Ze ging gewoon een keer bewijzen dat zij gelijk had; met weddenschappen was niets mis. Dus bleef ze iedere weddenschap aannemen, hoe dom ook, tot ze één keer haar gelijk gekregen had. Dat was Wren, op en top irritatie. Nooit in staat om haar eigen mening maar een centimeter te laten wijken. Daar moest ze nu echt niets van hebben. Iedere keer weer die gezichten als de anderen toch gelijk hadden. Zoals die weddenschap toen met dat dansfeest, dat ze wel wat dingen kon doen. En toen had ze voor straf in een heksenkostuum moesten komen en met een jongen van de keus van die stomme kinderen moeten dansen. En toen op straat, toen ze gewed had dat ze dat joch met één hand aankon. Ze had een maand lang tassen moeten dragen. En nog leerde ze er niet van, nog weigerde ze toe te geven dat ze altijd verloor met weddenschappen. Zo ook vandaag.
'Je durft niet bij de ruïnes te komen!' 'Oh, jawel!' Zo was het gesprek ongeveer gegaan, Wren had iets gemompeld over dat ze niet vaak bij de Ruïnes kwam en onmiddellijk trokken haar 'vrienden' daar de conclusie uit dat ze het niet durfde. En dat was het meest verkeerde dat je tegen Wren kon zeggen; als je wilde dat ze door vuur heen zou gaan moest je alleen maar zeggen dat ze het niet durfde. En ja, nu moest ze hier zitten van zonsondergang tot zonsopgang, om te bewijzen dat ze in het donker bij de ruïnes kon zitten. Ze zat er alweer een tijdje, een uurtje of wat; dus het was al donker aan het worden. Nog lang te gaan. Wren had wel spullen meegenomen; thermoskan met koffie, - ze kon niet zonder koffie - een deken om om zich heen te wikkelen, een zaklamp voor als ze teveel enge dingen hoorde ritselen, wat te eten en te drinken. Ze ging echt niet slapen, daarvoor was ze dan weer wel te bang; maar dat zou ze niet zeggen. Stomme, stomme Wren. Dat werd een leuke lesdag morgen. Maar ze zou deze weddenschap uitzitten. Uitzitten en winnen, dan die leuke lachjes op hun gezichten uitvegen!
Met een arrogant gebaar gooide ze haar haren uit haar nek, blij met die gedachte. Ja. Daar deed ze het voor, voor de victorie. Voor niets anders dan haar eigen gelijk en haar eigen entertainment. Goed, ze had hier niet al teveel lol in, maar zo erg was het nu ook weer niet. Ze had altijd al eens een zonsopgang willen zien maar daar sliep ze teveel voor uit. Ja, dag, ze ging er niet om vijf uur uit! Wren huiverde even, het werd toch wel koud. Maar een vuurtje maken.. Nee, ze was bang voor vuur, straks sloeg het overal uit en dan had zij een probleem! Maar.. was dat nu echt geritsel wat ze hoorde, achter zich?

& N O C T E

De maan scheen als een gemeen gezicht over de ruïnes. In het maanlicht leken de stenen net wezens, kijkend naar iedere voorbijganger. Het was een milde nacht. Een nacht zoals alle andere lente nachten. Het was dan ook al bijna zomer eigenlijk. Het was pikkedonker. Alleen het maanlicht was de enige vorm van licht. De enige vorm van licht? Nee. Door gaten in de muur was een schijnsel te zien. Deze leek zich langzaam maar zeker te verplaatsen. Toen het schijnsel een hoek om was gekomen, bleek het een licht te zijn. "Appels, appels, wat hou ik toch van appels.." Klonk het echoënd tegen de muren. Het was een hoge, schrille stem. Het ging zo nog wel even door. Toen stopte het licht even. "Volle maan...je lijkt op een appel zo mooi...hehehe" Toen verscheen er langzaam maar zeker een klein wezentje. Deze had een cape en een tovenaarshoed op. Ook had deze onheilspellende felgele ogen. Alleen zijn gezicht was niet te zien in de schaduw van zijn hoed. Het wezen keek omhoog, naar de maan. "Jajajaja..." Toen vervaagde het wezen weer en ging verder. "Appels...rode appels...groene appels..gele appels..ik hou van ze allemaal."
Het wezen was dichterbij de plek gekomen waar Wren zat. Het wezen stopte hier ook even. Het rook een magiebron. "....Magie...Lucht..wat doet Lucht hier.." Hij volgde de geur van een bron. Hij kwam bij een muur. Achter deze muur zat Wren. "De Lucht word sterker..Ik hoop maar dat de lucht appels bij zich heeft" fluisterde hij. Hij zweefde naar boven. Zijn licht beneden latend. Hij zag Wren zitten. Nocte's verschijning tegen het vage licht was bijna niet te zien. Desalniettemin waren de gele ogen goed te zien. "Een mensenkind..de lucht wordt al interessanter.." Er verscheen een grote grijns op Nocte's gezicht. Hij maakte vervaagde en werd onzichtbaar. Hij ging naar beneden en bekeek het mensenkind wat beter. Het mensenkind had blauw haar en blauwe ogen. Hij kwam dichterbij. Het mensenkind leek hem nou niet echt bepaald op haar gemak. Dit maakte de lucht alleen maar interessanter. Waarom was de lucht hier? Hij zweefde weer over de muur. Zijn lamp was daar nog steeds. Nu was in het schijnsel van het licht te zien dat zijn hoofd een pompoen was. Het maakte het een haast komisch figuur. Maar Nocte was alles behalve komisch.Hij keek bedenkelijk. Hij had zin om de lucht eens even flink de stuipen op het lijf te jagen.
Zijn lantaarn veranderde in een vlam. De vlam ging over de zijkant van de muur. Nocte volgde deze met zijn ogen. Hij was opzoek naar kleine gaten in de muur. Uiteindelijk vond hij er 1. Hij zweefde ernaar toe, en keek er doorheen. Hij had hier vanuit een perfect overzicht over de ruimte achter de muur. Hij zocht even naar het mensenkind. Hij zag het nog steeds zitten. Met een arrogant gebaar gooide het haar haren in haar nek. "Dit gaat leuk worden.." Hij keek naast zich. Er verscheen een 2de vlam. Deze was fel oranje de vlam veranderde van vorm. Het veranderde in een pompoen, de ogen waren gaten in de vlam. Deze keek gemeen, net als Nocte. De pompoen ging even op en neer, als test. Toen liet hij deze over de muur zweven. Tot bij het mensenkind. Hij liet de vlam pompoen even heen en weer en op en neer gaan. "Even kijken hoe de lucht de nacht nu nog zou vinden..." Zijn viool verscheen naast zich, daarna de strijkstok. De strijkstok bewoog uit zichzelf. Uit de viool kwam een hele harde, hoge toon, bijna vals.De pompoen vlam werd opeens groter veel meer schrikaanjagender. "Hehehehe..."

Hahahaa. Haha. Ha. Crap. Ze zat zichzelf echt bang te maken hier. Alsof er ineens een vlam op zou springen zonder dat zij iets deed met een aansteker. Jammer genoeg was ze zo bang van vuur, dat ze iedere keer dat ze het zag gewoon uitflipte. Hoewel ze zich niet meer kon herinneren wat er was gebeurd zo lang geleden en hoewel ze ook niet van haar ouders los had kunnen krijgen wat er precies gebeurd was, ze was sindsdien doodsbang geweest voor vuur. Durfde er niet in de buurt te komen, vervloekte het feit dat dit haar magie was, deels. Focuste zich dan ook geheel op de Luchtmagie; dat kon tenminste nog een beetje tegen vuur op. Deels daarom vond ze Luca ook wel fijn om bij te zijn; hij had Watermagie. Hij kon haar eventueel nog helpen, misschien. En hij was waarschijnlijk de enige die het ook echt zou proberen, haar een hand toe te steken. Ze huiverde, wilde niet langer aan vuur denken. Wikkelde de deken strakker om haar schouders. Blegh, als Yazuki haar zo zag... Die zou zich een ongeluk lachen ook al vertoonde ze bijna nooit emotie! En zij zou hier toch niet zijn, kom op zeg, die lag lekker in haar bedje weg te soezelen. Of nog tot na twaalven te leren voor die ene belangrijke toets. Zo was Wren niet, die las het een keer door, vond het dan saai en faalde vervolgens op de toets. Het was een wonder dat ze ieder jaar nog over ging met al die zessen en dergelijke.
Er was niets. Niets. Helemaal volkomen niets, alleen een grote lege duisternis waar ze in principe niet bang voor was. Alleen voor het feit dat er iemand zou komen om haar te laten schrikken. Want ja, daar waren die mensen waar ze een weddenschap mee had echt in staat ook al mocht je na tien uur je bed niet meer uit. Of zo. Nou ja, ze zat nu toch hier. De kans dat iemand haar hier kwam zoeken was klein, alleen Savador misschien. Als iemand haar überhaupt al zou missen vanaf de etage. Ze was dan weer wel zo slim geweest om de koffie en het eten mee te nemen in haar schooltas; zodat ze niet vanaf buiten naar haar etage hoefde te waggelen en dan pas naar de les. Nu kon ze gewoon het ontbijt in de kantine skippen en dan direct naar de les gaan zodat het leek alsof ze gewoon even een frisse neus was gaan halen. De deken zou ze later op de dag wel op komen halen, vlak na haar lessen. Het was een waterdicht, perfect plan. Vond zij.
Wren gaapte, deed haar ogen even dicht. Het moment dat ze ze weer opende zweefde er opeens een vlam naast haar. Verdwaasd knipperde ze met haar ogen, kortsluiting. Wat betekende dat nu weer? Waar kwam die vandaan? En belangrijker.. was het vuur? Een hoge toon ergens vandaan, ze wist niet waar, maar de vlam schoot omhoog en haar brein linkte het gelijk aan dat trauma van zo'n tijd terug. 'AAAAAAAH!!' krijste Wren, die het duister helemaal vergat, de monsters die daar misschien wel in konden zitten, en achter probeerde te deinzen; ze zat alleen met haar rug tegen de muur. 'Vuur.. vuur.. vuur.. haal het weg, haal het weg..' mompelde ze zieligjes, haar stem ging van keihard naar steeds zachter terwijl ze zichzelf tegen de muur drukte en haar handen voor zich uithield, alsof dat haar kon beschermen. Als je haar bang wilde hebben; voilá. Wren had haar ogen stijf dicht geknepen, durfde ze pas een minuut of wat later weer open te doen om te kijken of de vlam er nog was. En ja hoor. Het ding zweefde daar. Hé. Wacht. Het was niet zomaar een vlam, het was een pompoen. Haha. Een pompoen? THE HELL? EEN POMPOEN? Wat betekende dat nu weer? Ze kon haar hoofd wel tegen de muur slaan, misschien was het wel waar dat weddenschappen walgelijk waren. Maar als het een pompoen was kon het best een flauwe grap zijn van één van die mensen. Die zouden altijd zoiets doms doen, in plaats van een echte vlam. Een van hen had nog een voorraad liggen aan kerst- en halloweenspullen omdat ze ze altijd vergat te pakken. 'Kom maar gewoon tevoorschijn hoor, jullie hadden ook gewoon kunnen vragen hoe goed ik het hier uithoud,' probeerde Wren, met een licht trillende stem. Ondertussen kon ze.. Ze stuurde een beetje lucht op het vuur af, wilde testen of het een echte pompoen was en blies daarom een stukje vrij, om vervolgens de pompoen te poken. Hij was helemaal niet verbrand. Maar dan kon dit niet van hen zijn, die konden een pompoen niet beschermen tegen vlammen.. holy crap. Waar was ze nu weer in terecht gekomen? Dan mocht ze helemaal niet bang zijn! 'Kom nou maar gewoon,' zuchtte ze op haar zo verveeld mogelijke toon, die zo ingepolijst was dat ze het zelfs kon doen nu haar hart op springen leek te staan. Lang leve arrogantie.

'AAAAAAAH!!' Nocte zag de schrikreactie "hehehehe..." 'Vuur.. vuur.. vuur.. haal het weg, haal het weg..' Hoorde hij. Hij genoot van dit soort momenten. Wanneer er chaos en angst was. De viool verdween. 'Kom maar gewoon tevoorschijn hoor, jullie hadden ook gewoon kunnen vragen hoe goed ik het hier uithoud,' Hij zag dat de lucht even keek naar de pompoen, en stuurde er wat magie op af, vervolgens pokte ze de pompoen. "De lucht is slim..en gebruikt lucht.." 'Kom nou maar gewoon,' Grappig. De lucht probeerde nog zo stoer mogelijk over te komen. Nocte was niet dom. Hij deed dit soort dingen al 900 jaar en kon dus prima aan mensen zien of ze nou wel of niet echt bang waren. "hehehehe...zoals je wilt mensenkind.." fluisterde hij. Hij maakte zich zelf weer onzichtbaar. De pompoenvlam vervaagde nu. Toen vervaagde Nocte zelf ook. De lantaarn werd een vlam. Deze zweefde over de muur. Hij liet de vlam voor zich uit zweven, over de muur. Nocte zelf ging achter de vlam aan. Hij stopte even op de bovenkant van de muur. Hij zag een thermoskan vlakbij het mensenkind staan. Echter, wist Nocte niet wat dit voor object was. "Een opslag plaats voor appels..?" Hij liet de vlam even bovenaan de muur stil hangen. Je kon de vlam echter wel goed zien vanaf de binnenplaats. Hij zweefde vlak langs het mensenkind. Nog steeds onzichtbaar. Je kon al wel zijn warmte voelen. Toen bekeek hij de thermoskan. Hij kreeg nog een geniepig ideetje. Er verscheen een paarse gloed om de thermoskan. Toen zweefde deze boven de grond. Toen ging de dop ervan af. Nocte bekeek de zwarte vloeistof die erin zat. Hij rook er even aan. Hij rook een sterke, bittere smaak"BLEGH!" Hij schroefde de dop er snel weer op. en liet de thermoskan toen vallen. Hij liet de vlam naar zich te zweven, en verscheen toen ook. De vlam werd een lantaarn, die hij boven zich liet zweven. Zijn gele ogen waren angstaanjagend in de schaduw van zijn hoed. Je kon alleen maar vaag zijn gezicht zien. "Luister mensenkind, je moet je smaak qua drinken echt eens veranderen. Neem bijvoorbeeld appelsap gemaakt van rode appels, dat is pas lekker." Hij liet de vlam tot voor zijn gezicht bewegen. Toen verscheen er een witte hand, die deze vasthield. Nu kon je zijn gezicht goed zien. "Ik neem aan dat je geen appels bij je hebt?"

Goed, even een snelle evaluatie. Ze zat in het donker met een hartaanval, koffie en een vlammende pompoen voor haar neus. De dader of eventueel daders waren niet de mensen die haar op deze survival missie gestuurd hadden want die waren niet zo slim, om de pompoen te laten leven. Verder werd ze nu echt bang want; wie zou dit nu doen? Wie verbrak nog meer de regels om een beetje rond te lopen op het schoolterrein en wie haalde het in zijn of haar hoofd om haar te laten schrikken? Wren was nu niet echt Miss Perfect om de stuipen op het lijf te jagen; ze had het al menig leerling betaald gezet. Bang om een gevecht aan te gaan was ze nu totaal niet, alleen als de tegenstander in kwestie langer dan een meter of twee was. Vooral aangezien ze dat zelf helemaal niet haalde. Maar zodra ze maar een beetje zwakte bespeurde en de persoon had haar wat aangedaan.. Nou, dan was het goed mis. Het probleem hier alleen was dat er 1. geen tegenstander was en 2. ze was zich echt dood geschrokken. Dit werd lastig.
'Kom nou maar gewoon,' zei ze, met zoveel mogelijk bravoure. Degene die daar zat zou ervan lusten! Het moest een vreemd kind zijn, dat kon ze met gemak aan. Ze had een goede rechtse. Oh. Halleluja. Halleluja, bedankt en amen! De pompoenvlam verdween, loste op in de nacht; weg angst numero uno. Klaar om terug te slaan. Wrens ogen focusten weer op het duister, ze probeerde te zien wie haar zo in de maling genomen had. Nu ze van de schrik aan het bekomen was, maakte die deels ruimte voor woede. Iemand die haar zo voor gek durfde te zetten..! Oké, dit was niet fijn meer. Ze meende wat te voelen maar ze zag niemand, er was wel een andere vlam maar die negeerde ze; genoeg vuur voor vandaag. Wren onderdrukte de neiging haar armen om zichzelf heen te slaan en te huiveren; ze had al genoeg een figuur geslagen. Toch kon ze het niet laten op haar lip te bijten van de zenuwen.
'HÉ!' Wren zag nu pas dat haar thermoskan een verandering ondergaan had en dingen deed die een thermoskan niet zou moeten kunnen. Maar één ding was zeker; van Wren haar koffie bleef je af. Zonder dat goedje was ze 's ochtends nog chagrijniger en onhandelbaarder dan normaal; zonder koffie zou de hele Lucht etage omkomen. 'Afblijven!' snoof Wren, even niet aan het gevaar denkend. Ze moest en zou haar koffie beschermen. Oh. Okay. Wren keek op, zag nu dat er naast de vlam iemand.. nou ja, iets, verschenen was. Een pompoen om precies te zijn. Een frikkin pompoen. Met een hoed en een lantaarn. Verbaasd staarde ze het ding aan. Dit had ze echt nog nooit gezien! 'Luister, mensenkind, je moest je smaak qua drinken toch echt eens veranderen,' had het ding commentaar op haar en op de koffie. Twee foute onderwerpen. 'Appelsap is voor kinderen,' vond Wren. Daar was ze al mee gestopt toen ze in groep zes zat. Als hij die onderwerpen niet aangesneden had, had ze nu nog steeds staan staren. Waar the hell kwam die pompoen vandaan. Haar repliek was er heel scherp uitgekomen, ze had haar armen ook over elkaar geslagen maar nu haalde ze haar schouders op. 'Maar aangezien je een pompoen bent kan ik erin komen dat je smaak wat verschild van de mijne.' Wow, Wren was bereid toe te geven dat haar mening niet voor iedereen gold. Revolutie. 'Appels? Zie ik eruit alsof ik een boomgaard run?' antwoordde ze op zijn tweede vraag. 'Sorry hoor, maar pompoengast; als je alleen maar komt om me te laten schrikken kan je beter oprotten. Ik moet het hier nog uithouden tot zonsopgang, dus zie maar hoe je hier rondhangt. Zolang je mij maar niet stoort.' Goed. Ze had haar zegje gedaan. Kon nu terug naar zich afvragen hoe dit hier kwam en bang zijn. Ze stortte zich heel vaak zonder na te denken in dingen en nu vroeg ze zich af of het wel slim geweest was om die pompoen te beledigen; hij had vuurmagie. Hij was een pompoen. Ze was echt dom.

'Appels? Zie ik eruit alsof ik een boomgaard run?' Nocte glimlachte. 'Sorry hoor, maar pompoengast; als je alleen maar komt om me te laten schrikken kan je beter oprotten. Ik moet het hier nog uithouden tot zonsopgang, dus zie maar hoe je hier rondhangt. Zolang je mij maar niet stoort.' Nocte bleef echter en hield zijn hoofd schuin, nog steeds glimlachend. Waarom was de lucht niet bang?
Maar hij zag alweer hoe haar houding veranderde. Ach ja, je zag natuurlijk niet iedere dag een schaduw demoon. "De lucht moet een hele nacht hier blijven..ineressant..." Nocte kwam dichterbij. Je kon zijn warmte nu echt wel voelen. Hij zweefde tot vlakbij de ogen van het mensenkind. "Wist de lucht toevallig ook dat Nocte O' Lantarin hier was.." Hij zweefde weer met grote snelheid van haar vandaan. Zijn lantaarn volgde hem. "Ik voel de lucht van je af komen..het had bijna mijn vuur uitgeblazen hieha..HIEHAHAHAhehe.." Zijn lach was hoog en schril. "Nee maar nu even serieus..hehehe.." Hij zweefde weer naar het mensenkind toe. Er verscheen weer een paarse gloed over de thermoskan. Deze begon weer te zweven, en landde bij het mensenkind. "Nocte houd je graag gezelschap. Veel van jullie soort denken dat de nacht eng en gevaarlijk is..Wij demonen denken daar anders over. Wij zien de nacht als een speelkameraad" Hij zweefde toen weer heen en weer. Zijn lantaarn volgde hem nog steeds. "Maar de maan de maan de maan...de maan is is mijn beste speelkameraadje. Zeker als deze vol is..of helemaal er niet is." Nocte werd onzichtbaar hierna. Er verscheen een vlam in de vorm van de maan. Nocte zweefde onzichtbaar weer bij het mensenkind. Hij verscheen weer naast het mensenkind. "Maar nogmaals, Nocte wilt je graag gezelschap houden." De duisternis was inmiddels gevallen, en overal waren krekels te horen. De vlam in de vorm van een maan verdween weer.

Goed zo Wren; beledig een zwevende pompoen met een lantaarn omdat hij iets ijlt over appels. Gefeliciteerd, weer iets goed verpest. Dat was de nieuwste aflevering van; jezelf in de problemen in 3..2..1.. Allerlei sarcastische opmerkingen schoten door haar hoofd terwijl ze naar de pompoen keek, net toen ze haar zegje gedaan had. Hoe graag ze ook had gewild, ze kon niet slijmen om hem te vriend te houden. Ze flapte er meestal al van alles uit voordat er ook maar een vriendelijk woord bij kwam kijken. Op het moment kon ze zichzelf wel slaan; wie weet verbrandde het ding haar nu wel levend. Kom op, wie zei nu 'pompoengast' tegen een pompoen? Het kon alleen maar spottend klinken.
'De lucht moet hier de hele nacht blijven,' deduceerde de Pompoen. Ja, duh, lucht was overal, altijd. Behalve... Haar hersenen legden een voor haar meestal onmogelijk te leggen logische connectie; zij was lucht. Tenminste, ze had een redelijk goed ontwikkelde Luchtmagie. Veel beter dan haar Vuurmagie, zoveel was zeker. En dat spoortje Duistere magie wat ze had van haar echte vader - de man die ze nooit gekend had, maar als hij op haar halfzusje leek mocht ze hem niet - die Duistere magie was al helemaal bagger. Waarom kwam de Pompoen nu dichterbij? Ze had echt geen behoefte aan een brandwond door de warmte die hij uitstraalde, of die vervaarlijk heen en weer schommelende lantaarn. Nee, ze moest uitkijken met wat ze deed. Niet al te onbeleefd worden want ze wilde niet dat deze ontmoeting misging. Nog meer vuur en ze lag creperend van angst op de grond.
'Wist Lucht toevallig ook dat Nocte O'Lantarin hier was..' zei de Pompoen, met zijn stem die ze nog een beetje.. onaangenaam vond. Nogal schril. Echt zo'n stem waarmee je in een spookhuis goud geld kon verdienen. 'Nocte wie?' mompelde Wren, maar de Pompoen was alweer een eind weg gezweefd en ijlde iets over haar Lucht. Haha! Ze had nog iets van denkbeeldige bescherming nu. 'Nee, maar nu even serieus..' Ja, tuurlijk. Met dat lachje erachter werd iedereen gelijk serieus. Haha. Toch hield Wren haar mond, fixeerde haar blik even op de lantaarn die angstaanjagend snel dichterbij kwam. Ze kon zeggen wat ze wilde zolang dat ding maar niet te dichtbij kwam. Zo'n klein beetje vuur maakte haar al ongemakkelijk. Moest je nagaan wat een hel het was om de lessen Vuurmagie te volgen.
'Nocte houdt je graag gezelschap..' legde de Pompoen - die dus blijkbaar Nocte heette - uit. Wren fronste, trok één wenkbrauw op en vouwde haar armen over elkaar. Goed. Leuk. De nacht was dus blijkbaar awesome en de maan nog beter. Hij wilde haar graag gezelschap houden. Hé. Misschien kon hij haar wel helpen als die kinderen eventueel toch kwamen kijken hoe ze het hier uithield. Kon hij hén de stuipen op het lijf jagen. Ja, dat was nu eens een leuk idee. Toch overtuigde het haar niet helemaal want, wie zei dat hij haar zou helpen?
'Pff. Ik ben niet bang voor de nacht,' claimde Wren als eerste. Dat deed ze altijd, dingen weerleggen. Ze kon er niet tegen als iemand zei dat ze bang was. Zelfs voor Vuur wilde ze het niet echt toegeven, al wist ze nu ook wel dat ze het niet meer kon ontkennen. 'Okay, Nocte-wie-je-dan-ook-bent-verder en die achternaam die ik niet kan onthouden,' sprak ze hem aan. Nee, ze wist echt niet wie die zwevende Pompoen was. Het kon haar verder ook niet al teveel schelen. Zelfs al was hij belangrijk, beledigend zou ze toch wel zijn. 'Heel lief dat je me gezelschap wil houden, dat is ook eens wat anders. Geen probleem ook, zolang je dat vuur maar uit mijn buurt houdt. Deal?' De eerste zin was eerder sarcastisch naar haarzelf toe; ze kon zich niemand voorstellen behalve Nina en Luca die met haar langer dan een uur door wilde brengen. De meesten zagen haar als dat duivelse vijfdejaars kleintje met die grote bek. En dat chagrijnige hoofd. Ach wat, zelfs al was het een zwevende pompoen; dat iemand niet een instant hekel aan haar had was wel fijn. Wren ging weer zitten, leunde tegen de muur. Nu toch besloten was dat ze zouden blijven. 'Maar,' vroeg ze wat later, 'wie ben je nou eigenlijk?' Nieuwsgierigheid? Check.

'Okay, Nocte-wie-je-dan-ook-bent-verder en die achternaam die ik niet kan onthouden, Heel lief dat je me gezelschap wil houden, dat is ook eens wat anders. Geen probleem ook, zolang je dat vuur maar uit mijn buurt houdt. Deal?' Nocte grijnste nog steeds. "Als de lucht geen lucht meer straalt, zal ik mijn warmte ook binnen houden. Echter, de lantaarn kan ik niet uit laten gaan." Hij maakte en korte buiging. 'Maar, wie ben je nou eigenlijk?' Nocte keek niet begrijpend. Hoe kon de lucht nou zo stom zijn dat deze niet wist wie hij was? Hij was de adviseur van de heer van het duister notabene! Mensen zouden toch wel op een gegeven moment zijn naam moeten kennen? Toen kwam er iets in hem op. Misschien wisten ze zijn naam wel, maar wisten ze niet hoe hij eruit zag. "Sta mij toe mijzelf nogmaals te introduceren. Mijn naam is Nocto O' Lanterin, maar noem me gerust Nox of Jack. Ik ben een demoon, groot liefhebber van appels en vioolspel, en adviseur van de heer van het duister." Hij maakte een salto in de lucht. Daarna hing hij weer gewoon. "Maar nu, mag ik de naam van de lucht weten?" Nocte was erg nieuwsgierig hoe de lucht heette. Hij wou erg graag laten zien, dat hij meer was dan een gekke demoon.

(Beetje kort, excuses daarvoor. Ik hoop maar dat je er wat mee kunt )

Hij leek er niet al te blij mee te zijn dat ze hem niet kende, maar hallo hé. Ze was geen wandelende encyclopedie die alles bijhield wat ze hoorde of zag; daar was ze immers veel te lui voor. Never nooit niet dat ze daar haar best voor zou gaan doen. Alhoewel, als ze wel eens van zo'n vliegende pompoen gehoord had, had ze het misschien wel onthouden. Het was op z'n zachtst gezegd nu niet echt... normaal. Oké, in Kovomaka kwam je van alles tegen, dat wist ze nu ook wel; maar een vliegende pompoen? Nee, sorry.
En het ding bleef ook maar grijnzen. Zou zijn gezicht uitgesneden zijn, net zoals echte pompoenen, zodat hij nooit een andere gezichtsuitdrukking aan zou kunnen nemen? Zou dat het zijn? Dat moest wel pijnlijk zijn. Misschien had iemand een tijd geleden wel gaten in die kop gesneden en er toen een geest in geplant zodat zijn ogen nu gloeiden en hij magie kon beheersen. Dan was hij vast en zeker jarig op Halloween, aangezien dat soort pompoenen over het algemeen 'geboren' werden op die dag. Halloween, ze was er altijd wel weg van geweest nu ze er zo over nadacht. Langs de deuren gaan en snoep eisen of anders een vuile grap uithalen. Heerlijk. Dat paste nu eens totaal in haar straatje, weinig verrassend genoeg. Wren was te voorspelbaar, zelfs in haar onvoorspelbaarheid.
Als de Lucht geen lucht meer zou stralen. Wren dacht daar even over na, knikte toen. 'Oké. Met die lantaarn kan ik nog leven.' Geen bedankje ook, geen vriendelijk woord omdat hij rekening met haar hield. Zo considerable kon ze nu ook weer niet zijn. Introductie. Oeeeh, spannend. Nocte O'Lanterin. Ha, het klonk net zoals.. zoals.. lantaarn? Eigenlijk was dat helemaal niet grappig. Het was waarschijnlijk nog gewoon waar ook. Nox of Jack. Waarom Jack? Hoe kwam hij nu weer op Jack? Was de geest van een gast die Jack heette soms gevangen in de pompoen? Oh, nu werd ze nieuwsgierig. Snel stoppen met denken voordat haar gedachten te ver zouden gaan met het bedenken van 'mogelijke' theorieën. Op een gegeven moment kwam er alleen nog maar onzin uit. Demon, dol op appels.. Vioolspeler.. Allemaal bekend.. Adviseur van de heer van het D- Wacht. Ze had net. Nee. Had ze nu echt serieus net? Oké, lekker slim dan; de Adviseur beledigen! Dat was te stom voor woorden. Ze moest echt haar algemene kennis laten nakijken. 'Aangenaam,' was dan ook het enige wat ze kon antwoorden, al voelde het alsof ze even niets meer moest zeggen. Zo. Dom.
De naam van Lucht. Oké, dat kon ze nog aan. 'Wren Máraz,' antwoordde Wren snel. 'Geboren op Puffoon, getogen op Razen en verder opgegroeid in Zuid-Puffoon. Maar even tussendoor. Jack? Hoe kom je in 's hemelsnaam aan Jack?' Ze had haar naam verteld en hij mocht vragen wat hij wilde - niet zeker of hij ook antwoord zou krijgen - maar zij wilde ook wat dingen vragen. 'En waarom ben je nu pas hier, eigenlijk? De Heer van het Duister is hier toch al langer?'

[Tuurlijk, kan er zeker wat mee~ Sorry voor lange posts vol nutteloos gepraat D:]

'Wren Máraz, Geboren op Puffoon, getogen op Razen en verder opgegroeid in Zuid-Puffoon.' Nocte knikte. Hij had inderdaad wat warmte gevoeld in de lucht die zich had voorgesteld als Wren. 'Maar even tussendoor. Jack? Hoe kom je in 's hemelsnaam aan Jack? En waarom ben je nu pas hier, eigenlijk? De Heer van het Duister is hier toch al langer?' Nocte grijnste. "Zoveel vragen..zoveel antwoorden..." zei hij geheimzinnig. Dat was wel weer een nadeel een mensen. Ze stelden altijd zoveel vragen als ze hem zagen. Of ze renden bang weg. Meestal was dat het laatste. Nocte was dat inmiddels wel gewend. Zo gewend dat hij er eigenlijk geen rekening meer mee hield dat ze ook vragen konden stellen. "Allereerst. Dat van Jack, komt omdat jullie soort pompoenen altijd zo noemt tijdens een bepaalde feestdag die jullie soort Halloween noemt. Teven dezelfde dag als dat ik op Shadra werd opgeroepen. Ik ben ook vroeger door velen van jullie soort Jack genoemd. Waarom weet ik zelf ook nog niet. Maar de meeste vinden het lekkerder op de tong liggen dan Nox of Nocte." Hij stopte even. Hij hield ervan om plotseling te stoppen. Dat bouwde lekker de spanning op. "En inderdaad, de heer van het duister is al veel langer bekend dan mij. Ik heb mij dan ook op de achtergrond gehouden. Maar ik vond het nu eens tijd worden om mijzelf ook eens onder de mensen te begeven. Waarom kan ik niet vertellen door bepaalde...restricties.." Nocte hield ervan om af en toe vaag te doen. Daar kon je mensen altijd zo lekker mee irriteren. Nog steeds had hij die glimlach op zijn gezicht. Het was al aardig donker geworden. De enige vorm van licht was nu de lantaarn van Nocte.

(Geeft helemaal niets hoor, je schrijft leuk, en ik lief Wren ^^ )

Het was heel slim om je naam en geboorteplaats te vertellen aan een zwevende pompoen die heel gemeen lachte. Natuurlijk was dat het! Waarom zou dat het niet zijn? Hij ging het vast niet zomaar tegen haar gebruiken of zo, dat mocht gewoon niet. Echt niet, zoveel gezag zou ze toch wel hebben? Oké, er was nooit ook maar een fruit geweest dat naar haar geluisterd had - of was pompoen een groente? - maar daar zou dan maar eens verandering in moeten komen. Nu.
Ze wist trouwens niet helemaal wat ze van Nocte moest vinden. Wren had besloten hem Nocte te noemen omdat ze Jack niet snapte en te vaag vond klinken; waarom zou je Jack genoemd worden als je Nocte heette? Bijna wilde ze voorstellen om hem 'Nix' te noemen, omdat de godin.. Oh. Godin. Nee, laat maar Wren. Godinnen van de Nacht waren geen goed idee voor mannelijke Pompoenen. Maar wat ze van hem vond, ze kon er niet bij. Hij was best wel aardig om haar gezelschap te houden en een beetje van het Duister weg te jagen met zijn veel te enge lantaarn, maar hij had soms zo'n akelige stem en hij had de neiging irritante antwoorden te geven, die niet echt het antwoord op haar vragen waren. Zo bleek maar weer toen hij antwoordde met; 'Zoveel vragen.. zoveel antwoorden..' 'Er is maar één antwoord en dat is het juiste,' had Wren haar woordje klaar. Hoewel dat soort gedrag overduidelijk in zijn natuur lag betekende dat niet dat zij het zou accepteren! Het irriteerde haar. En dat mocht hij weten ook.
Het was eigenlijk wel absurd dat ze hier een gesprek stond te voeren met een pompoen. De meeste mensen zouden iets over geesten gegild hebben en zich in een hoekje verstopt hebben; Wren echter was vastbesloten ervoor te zorgen dat het vuur bij haar uit de buurt bleef en de enige manier waarop dat kon was ervoor zorgen dat ze de Pompoen aan de praat hield. En hij kon misschien nog wel wat leuke dingen vertellen, niet? Oh, oh! Daar kwam het antwoord! Jack kwam van Halloween.. Wren fronste, probeerde zich haar laatste Halloweenfeest voor de geest te halen. Jack.. Jack.. 'Oh!' Eindelijk een lichtje dat ging branden, gefeliciteerd meid. 'Zo Jack! Van die pompoenen met lichtjes erin en dat was zo'n vage legende!' riep ze uit, blij dat ze het eindelijk wist. Die connectie had ze nooit zonder hint gelegd. Pompoen Halloween was misschien wel duidelijk maar Halloween Jack Pompoen was haar nooit gelukt.
'Ach, ik zeg wel Nocte,' antwoordde Wren op het laatste, al had ze geen idee of ze het überhaupt goed uitsprak. 'Want je hebt niet zoveel met Jack te maken, behalve je uiterlijk dan.' En wat had het nu voor zin om iemand bij een verkeerde naam te noemen? Dat was zó mainstream. Kwam nu het volgende antwoord? Hij had zich onder de mensen begeven omdat.. Tadadaaaam.. Restricties? Restricties naar de hel ja! Wren rolde met haar ogen. 'Je lijkt net een diplomaat,' verweet ze hem. Ze had nauwelijks door dat hij het deed om haar te irriteren; ze was bijna altijd geïrriteerd, dus ja. 'Ik kan niet zeggen dat ik niet roddel, maar als ik zoiets zou vertellen zou niemand me geloven. Dus je kan me van alles veilig vertellen,' voegde Wren eraan toe. Tot zover haar versie van het 'je kan me vertrouwen want ik zweer op dit en dat dat ik nooit iets zal vertellen' stukje dat in veel dramatische films zat. Kijk, ze loog nu ook weer niet hélemaal. 'Ik heb de Heer van het Duister eigenlijk nog nooit gezien,' concludeerde ze iets later. 'Hoe is het om zijn Adviseur te zijn?' Ze had de hele nacht nog. Waarom niet?

[Thankyou~ : D Ik ben blij dat je altijd nog iets terug kan schrijven. En geen nutteloze postjes waar niemand wat aan heeft~]

'Je lijkt net een diplomaat.' Nocte hield zijn hoofd weer scheef. Een diplomaat? Wat is dat?
De lucht ging verder. 'Ik kan niet zeggen dat ik niet roddel, maar als ik zoiets zou vertellen zou niemand me geloven. Dus je kan me van alles veilig vertellen' Nocte grijnzte. 'Ik heb de Heer van het Duister eigenlijk nog nooit gezien, hoe is het om zijn Adviseur te zijn?' Nocte dacht na. "Dat is moeilijk te vertellen..de heer van het duister is een nogal.. interessant persoon. Maar, ik neem mijn taak serieus, want als ik dat niet zou doen dan.." Nocte hield even een dramatische stilte. Hij werd opeens veel groter een meter of 3. "Zou dit misschien wel het einde van Kovomaka betekenen..." Zijn stem was nu ook veel zwaarder. Hij werd weer kleiner. Hij grijnzte dit was altijd al zijn meest favoriete stuk geweest als hij vertelde wie hij was. "Wist je overigens dat ik veel ouder ben dan mijn meester? Maar dat ter zijde..hehehe.." Hij keek naar zijn lantaarn. Hij liet deze een stukje naar zich toe zweven. Zolang deze vlam bleef branden, zal hij blijven leven. Hij keek weer naar de lucht. Niet dat deze dit hoefde te weten.
Hij had nog steeds die grijns. 900 jaar...hij kon het zich herineren als de dag van gisteren. Ja. Onsterfelijkheid maakte je wijs..maar ook een beetje gek. Toen kwam er iets in hem op. De lucht deed hem aan iemand denken...maar wie...Toen wist hij eindelijk aan wie de lucht hem deed denken. Aan Ariana..die kleine meid. Ze had dezelfde blauwe haren als zij..en dezelfde nieuwsgierigheid ook. Maar de lucht deed lucht en niet donker...zonde..maar goed, verder was er niets aan te doen.

Ah, waarom liet hij altijd van die stiltes vallen? Ze kon niet tegen stiltes; meestal vatte ze dat op als een teken dat zij haar prachtige stem kon verheffen om de wereld te verkondigen wat zij vond, maar meestal was niemand het daarmee eens. Gemeen, toch? Moesten ze die indruk maar niet wekken, hoor. Kon zij toch ook niet weten. Maar goed, Nocte had nogal een habit om precies dat te doen, dus ze moest wel goed opletten om zeker te zijn dat ze niet opeens door hem heen ging praten. Want oh, wat was ze nieuwsgierig! Goed, ze stelde wel eens vragen waarop het antwoord haar niet boeide, maar nu.. De Heer van het Duister leek haar best een interessant fenomeen. Niet dan?
Interessant persoon? Ah? Kom op! Daar was meer over te vertellen! Wren wilde er net over gaan klagen toen een verrast gilletje haar mond verliet; waarom werd Nocte opeens .. langer dan 2 meter, op z'n minst? Nu moest ze helemaal omhoog kijken! Het kwam zo onverwacht, net zo onverwachts kromp hij weer. 'Was dat echt nodig?' had Wren weer eens commentaar. Walgelijk kind kon ze toch ook zijn.
Ach wat, de Pompoen liep maar wat met haar te dollen. Als hij haar vragen niet serieus beantwoordde had zij er toch niets aan? Hoe lang zou het nog zijn tot zonsopgang? Ze keek ernaar uit om die kinderen in hun gezicht te wrijven dat ze het volgehouden had. Helemaal tot het einde. Ze kon het wel. En dan zou ze haar prijs in ontvangst kunnen nemen; niet dat ze ook maar een idee had wat het was, maar ze zou waarschijnlijk proberen te bedingen dat de mensen óf zelf een weddenschap met haar aangingen óf dat ze een vies gemixt sapje dronken óf dat ze haar nooit meer uit gingen dagen. Of iets vernederends. Daar was ze ook wel voor in..
Ouder? Bam. Concentratie terug bij Nocte. 'Maar.. Die gast van het Duister was toch al..' Wren zweeg, dacht hard na over wat ze nu ook alweer gehoord had over die leeftijd. Niet veel. 'Boven de tweehonderd?' bedacht ze zich uiteindelijk. Dat was immers toch zo? Nou ja.. ze kon het ook met van alles en nog wat door de war halen, zo goed was ze nooit in geschiedenis en dergelijke geweest. Die tijdbalk met LM's erop boeide haar niet echt; als ze haar niets deden was het goed genoeg, toch? 'Maar hoe oud ben jij dan?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Weet je,' zei ze wat later, haar gedachten waren afgedwaald naar het nog steeds ongelooflijke feit dat haar vader niet haar vader geweest was, dat hield haar nog steeds bezig. 'ik ben eigenlijk nog nooit op Shadra geweest terwijl mijn échte vader daar toch vandaan komt. Hoe is die planeet?' Duistere Magie, ze had er dus blijkbaar wel.. een beetje talent voor, maar Lucht bleef toch het beste voor haar. Daar kon je nog een vuurtje mee doven.

'Maar.. Die gast van het Duister was toch al..' De lucht leek na te denken. 'Boven de tweehonderd?' Nocte knikte. "217 om precies te zijn." 'Maar hoe oud ben jij dan?' Nocte zei niets op deze vraag. Hij bleef alleen maar grijnzen. 'Weet je, ik ben eigenlijk nog nooit op Shadra geweest terwijl mijn échte vader daar toch vandaan komt. Hoe is die planeet?' Nocte dacht na. "De planeet zelf is donker. Erg donker. Precies zoals duistere magie is. Verder heb ik zo de indruk dat mensen daar nogal arrogant zijn, maar ik heb dan ook nooit mensen van andere planeten gezien." Hij stopte even om verder na te denken. "Eigenlijk is de planeet in die 900 jaar dat ik erop was geweest niet veel veranderd..Maar wie ben ik eigenlijk om dat te zeggen..Ik heb me veelal in de bossen opgehouden omdat ik anders duistere magie op mij af kreeg. Ik heb de civilisatie alleen maar voor 100 jaar echt gezien..Maar dat is al weer 200 jaar geleden. Dus er kan alweer veel veranderd zijn.. Maar de nachten zijn er in ieder geval langer gebleven, als je het vergelijkt met de nachten hier." Nocte keek weer naar de sterren. Dat miste hij wel hoor. Die lange nachten. Het geluid van een Shadraanse Nachtegaal tegen de volle maan..Dat waren nog eens tijden... Maar goed, hij was nu adviseur, en dat vond hij ook meer dan genoeg. Hij keek weer naar Wren. Ze zei dat haar vader van Shadra af kwam. Misschien zou ze verre familie zijn van Ariana? Ze leek wel op haar..Dat leek hem echter zeer onwaarschijnlijk. Daar kwam bij, zij leek hem niet het type die de hele stamboom van haar familie uit het hoofd wist.
Hij keek weer naar de sterren. Deze nacht...het inspireerde hem voor een vioolspel. "Wren..hou je van vioolspel?"

217 jaar oud? 217? Echt waar? Hoe saai moest dat zijn! Om meer dan tweehonderd jaar te leven! Dan had je toch ook alles gedaan wat je wilde doen, dan had je zo ondertussen wel alles wat je wilde hebben en zo'n hoop levenservaring dat je er gewoon depressief van werd. Wat voor grap was dat nu weer? Ze snapte die Legendarische Magicians echt niet, daar was toch geen lol aan te beleven? Ja, de 'fame' en de kracht die erbij kwamen kijken waren natuurlijk best wel cool, maar verder? Dat moest toch verschrikkelijk saai en eenzaam zijn, om verder dan alleen nog maar op te trekken met een paar vage collega's die ook nooit veranderden? Nee, voor haar zou het niets zijn. Maar er was ook geen enkele LM met zo weinig gezond verstand dat ze haar aan zouden nemen als Opvolger. Pff, nee! Nooit niet. Ze zou zonder enige moeite erin slagen de planeet te laten ontploffen of andere rampen te laten gebeuren. Wren was waarschijnlijk beter af met een gewoon leven. Anders zou haar ego toch te enorm worden.
Shadra was erg donker. Nou, verrassing hoor! Pff, Duistere magie op een planeet die scheen als een zonnetje. Tuurlijk. Arrogant. Duister en zelfingenomen, dat paste precies bij Savador en dus haar standaardbeeld van een Shadraan. Goed. Nocte loog niet, dat had ze alvast besloten. Hij had zich in de bossen opgehouden en heel lang geleden de civilisatie gezien. Civilisatie? Wren fronste even, onderdrukte de neiging direct te vragen wat het was. Want dat zou ze nu even niet weten. Was het niet.. iets met ontwikkeling en mensen? Want het Engelse woord voor 'burger' was toch 'civilian' of lag dat nu aan haar? Laat maar. Hij had het in ieder geval nooit echt gezien. 'Ik zou het wel eens willen zien daar,' zei Wren, nogal dromerig voor haar doen. 'Dan zou ik mijn vader opzoeken.' En hem in zijn gezicht meppen en hem vragen Yazuki te onterven, maar dat even terzijde. 'En ik ben gewoon nieuwsgierig,' gaf ze toe. Ergens was het wel interessant om te zien van wat soort mensen je nu afstamde.
'Wren.. houd je van vioolspel?' Haar gedachten sprongen weer terug naar Nocte, die haar een vraag stelde in plaats van er één te beantwoorden. Verbaasd keek Wren hem aan, dacht er even over na en knikte uiteindelijk. 'Het kan er mee door,' was haar o zo professionele oordeel. 'Al heb ik nog nooit professionele vioolspelers gehoord.' Dat was nog eens echt waar ook, ze had eigenlijk maar één keer iemand gehoord die het oké kon en voor de rest kattengejank. Een van haar vrienden had het geprobeerd. Ze had nog weken last gehad van haar oren. 'Hoe dat zo, ineens die vraag?' Zijzelf speelde alleen piano, omdat haar vader er toch nog een beetje netheid in had willen krijgen. Nou ja, haar stiefvader. Maar ze was er bij lange na niet goed in, kon wat akkoorden aanslaan en wat liedjes pingelen. 'Ben je er goed in? Anders hoef ik het niet te horen,' waarschuwde ze alvast.

'Hoe dat zo, ineens die vraag?' Nocte keek nog steeds naar de sterren. 'Ben je er goed in? Anders hoef ik het niet te horen,' Of hij er goed in was..en of hij er goed in was. Ooit was het zijn droom geweest om te spelen in iedere concertzaal van Shadra. Daar kwam bij, Hij speelde al meer dan achthonderd jaar. De weinige mensen die zijn vioolspel aanhoorden, enkel Ariana en wat mensen waarmee hij samenwerkte ooit, zeiden dat hij het heel goed kon. "Deze nacht.."Hij liet zijn viool in zijn rechterhand en zijn strijstok in zijn linkerhand verschijnen. "inspireert mij voor een vioolspel. Maar dat niet alleen. Met dit vioolspel hoop ik je een vleugje mee te geven van een beetje de sfeer op Shadra." Hij begon met spelen. Hij moest nog even denken aan het gehuil van Ariana toen hij bij haar wegging. (Dat hoor je aan het begin) Hij moest tijdens het spel dan ook weer veel aan haar denken. Maar hij vond het niet erg. Af en toe ging hij ook heen en weer. De bewegingen van zijn strijkstok volgend. Hij deed dit vaak als hij zich inleefde in zijn spel. Toen hij klaar was, maakte hij een buiging en keek hij naar Wren. "Je hebt zojuist een vioolspel gehoord van iemand met negenhonderd jaar levenservaring." Hij grijnsde. Het was niet zijn beste improvisatie werk tot nu toe, maar het kon ermee door. Hij schepte graag op over zijn leeftijd in dit soort gevallen. Hij was benieuwd wat de lucht ervan zou vinden. Vast hetzelfde als hem. Ach, Nocte vond het toch niet erg als hij kritiek kreeg.

(Meh, kon beter maar ik vind het prima gelukt )

Goed. Een zwevende pompoen die viool wilde spelen. Hij mocht zijn gang gaan, prima. Ze moest toch deze nacht doorkomen, door de duistere kou heen zitten omdat ze toch geen andere keuze had. Maar liever duistere kou dan vuur; dat was alles. Deze nacht inspireerde hem. Joepie, nou. Alles wat deze nacht bij haar deed was haar aan zichzelf laten twijfelen over haar hersencapaciteiten, de vraag of ze aan hallucinaties leed en hoe erg haar angst voor vuur nu precies was. Misschien zou een beetje muziek haar wel afleiden, al had ze een gloeiende hekel aan klassieke muziek. Meestal luisterden oude mensen dat, die aan het eind van hun leven achter de geraniums zaten. Of mensen die dachten dat ze ware schoonheid apprecieerden doordat ze naar een beetje kattengejank luisterden. Dan had ze liever rock, hardrock, whatever een beetje normaal klonk. Maar klassiek was gewoon walgelijk. Meestal waren de mensen die dat maakten zelfingenomen, arrogant, irritant. Paste hélémaal niet bij haar dus.
Toch zweeg ze toen Nocte begon te spelen, was wel benieuwd naar zijn vleugje Shadra. En trouwens, anders ging hij vast weer eng doen als ze niet uitkeek. Beter luisteren, dus. Oké. Om eerlijk te zijn was het nog niet eens zo slecht. Het was eigenlijk best goed. Best te doen. En hij leefde zich helemaal in, speelde het met.. hart en ziel? Had een zwevende pompoen dat? Misschien. Ze zou het nog wel eens vragen. Wren zweeg, zelfs nadat hij klaar was, vroeg zich af hoe ze hierop zou gaan reageren. 'Nou. Het kon slechter neem ik aan.' Een chagrijnig antwoord, niet enthousiast; maar dit was zo ongeveer hetgeen wat het meest op een compliment leek vanuit de mond van Wren. Ze bedoelde het goed. Onbewust. 'Negenhonderd jaar, ik ben blij dat het dan tenminste fatsoenlijk klinkt,' grapte ze daarna. 'Trouwens, weet je hoelang de nacht nog duurt? Ik wil wel eens zien hoe die mensen kijken als ik het heb uitgehouden hier. Misschien kunnen we ze wel de stuipen op het lijf jagen!' Wren keek een moment heel gemeen, trok toen haar gezicht weer goed. Niet te vals kijken. Het klonk vast heel geheimzinnig, dat ze het hier uit moest houden en bla bla, maar het was niet eens bijzonder. Als hij het niet vroeg ging ze er ook niets over zeggen. Persoonlijk, hé.