Het was de koude die ervoor gezorgd had dat hij ziek werd, het feit dat hij teveel naar buiten ging zonder zich echt warm aan te kleden. Het grote probleem was dat niemand hem kon dwingen om binnen te blijven of zich warmer aan te kleden. Alleen zijn vader en moeder konden dat en aangezien zijn moeder nog op Nova was en zijn vader ergens op een andere planeet moest hij naar niemand luisteren. Die vaststelling zorgde ervoor dat zijn blauwe ogen nog meer gingen twinkelen van plezier terwijl hij zo hard mogelijk vooruit liep. Niemand zou hem kunnen dwingen iets te doen, alleen de leraren misschien, maar die ontliep hij meestal wel een beetje. Joren schoot vooruit en sprong over een paar stenen heen. De gele strik waaraan de meeste hem konden herkennen deinde vrolijk mee op de cadans van zijn stappen terwijl hij gierde van het lachen. Geen zorgen, alleen misschien het feit dat hij zijn huiswerk nog moest maken, maar dat kon straks ook nog altijd. Hij had het probleem niet die oudere jongens en meisjes hadden, hij was nog iets te jong om over liefde te gaan nadenken. Het kon hem zelfs weinig tot niets schelen wat liefde juist was. Vriendschap was het enige wat bij hem telde en als het aan hem lag was iedereen gewoon zijn vriend of vriendin. Langzaam kwamen de ruïnes in zicht en soepel sprong hij op de eerste grote steen die hij tegenkwam. Joren legde zijn hoofd in zijn nek om de top van de ruïne te kunnen zien en een grote grijns vormde zich om zijn lippen. Vanaf daar had hij een zicht over heel het schoolterrein en kon hij mensen zien aankomen. Zo snel mogelijk klauterde de jongen naar boven en ging op een redelijk hoog punt zitten. Hij had zijn handen aan een paar scherpe stukjes opengehaald, maar door trok hij zich vrij weinig van aan. Een echte ridder stond niet stil bij zo'n kleine wondjes als dat. Een ridder, dat was hij op dit moment. Een ridder die zijn konkrijk moest beschermen. "Ridder Sammy, ga je aan de achterkant van het kasteel kijken of er indringers aankomen?" Alsof de eekhoorn hem verstaan had, sprong deze van zijn schouder en trippelde een eindje bij hem vandaan. Waarom zou je niet kunnen communiceren met je huisdier. Een gedaante ver onder hem trok zijn aandacht en snel liet hij zich een stukje naar beneden glijden zodat de persoon hem zou kunnen zien. "Stop, u benadert het terrein van Ridder Joren. Wie bent u en wat komt u hier doen?" Hij ging helemaal op in zijn rol en het kwam geen moment in hem op dat de persoon voor hem misschien niet eens zou willen spelen.

Melige bui, niet op letten

Enya keek uit het raam, het was tamelijk warm buiten maar de zon scheen niet altijd.. Ze zuchtte, stond op en pakte haar vest. Ze liep de trappen af, de gangen door, naar de deur. De wind lag laag maar het was toch een beetje koud. Ze liep over de keien naar de grasvelden, daar liep ze voorbij. Misschien eens naar de oude ruïnes, daar zou ongetwijfeld wat minzamer volk rondlopen. Onderweg moest ze even stilstaan om een steentje uit haar schoen te peuteren. Ze verloor bijna haar evenwicht. In de verte doemde de verwoeste torens op, de afgebrokkelde muren. Op de top stond een klein figuurtje, hij leek daar expres te zijn gaan staan om anderen te zien aankomen. Ze tuurde en grijnsde, het was nog een klein jochie. Hij stond bevelen te schreeuwen tegen iets wat ze niet kon zien. "Ridder Sammy, ga je aan de achterkant van het kasteel kijken of er indringers aankomen?" kon ze hem net horen zeggen. Wellicht een huisdier van hem. "Stop, u benadert het terrein van Ridder Joren. Wie bent u en wat komt u hier doen?" klonk het boven haar toen ze er onder door liep. Ze keek omhoog en lachte even, helemaal op in de rol van een ridder. Ze dacht even na en besloot toen het spelletje mee te spelen. 'Ik ben vrouwe Enyana edele ridder, ik vraag toestemming om uw kasteel te betreden.' Ze moest er zelf om lachen. Kinderfantasie, geweldige ervaring. Ze keek hem van onder aan, lachend en vrolijk meespelend.

(lol, ik had niks te doen en toen vond ik deze xD)

Natuurlijk was hij weer op het fantastische idee gekomen om ridder te gaan spelen. Hij was twaalf ja, maar zag er lichaamelijk uit als een kind van tien en dat was al zo dikwijls tegen hem gezegd dat hij zich ook zo was gaan gedragen. Niet dat iemand het echt erg vond, zo was zijn schattigheids gehalte nog hoger geworden. Mensen vonden hem op de een of andere manier altijd schattig, gewoon omdat hij zo klein was en van die grote blauwe kijkers had, die ook wel bij zijn witte haren pasten. Ilyasviels ogen waren ook mooi van kleur geweest, zo mooi rood. Rood was een leuke kleur, de kleur van de liefde en van rode rozen en klapbloemen en tulpen. Joren schudde met zijn hoofd toen zijn gedachten begonnen af te dwalen en kleuterde meteen een stukje naar beneden om de persoon die aan kwam lopen halt toe te roepen. Sammy kwam zelf ook aangelopen en installeerde zich terug op zijn schouder. De persoon die zijn gebied wilde betreden was een meisje, eentje die er best wel vriendelijk uitzag. Ze lachte toch en had diezelfde oogkleur als hem. Best wel leuk, iemand tegenkomen die dezelfde oogkleur had. Zijn grote zus had ook blauwe ogen, maar zwarte haren. Kenteq was best wel een root voorbeeld voor hem en hij vond het fijn om bij haar in de buurt te zijn. 'Ik ben vrouwe Enyana edele ridder, ik vraag toestemming om uw kasteel te betreden.' Hij kon er nog net voor zorgen dat er geen grijns om zijn mond verscheen. Als hij nu die strenge uitdrukking zou laten varen zouden ze waarschijnlijk nooit geloven dat hij een echt ridder was. "Vrouwe." Snel sprong hij het laatste stukje naar beneden en boog diep. Respect moest je altijd tonen aan vrouwen, volgens hem dan. Natuurlijk was vrouwe Enyana zoals de meeste hier een heel stuk grote dan hem waardoor hij naar boven moest kijken. "Natuurlijk mag u binnenkomen. Kom dan leid ik u rond." Vrolijk pakte hij haar hand vast en trok haar mee naar de ruïne. Je kon er nog echt ingaan en er stonden nog een paar muren recht zodat er een paar kamers te zien waren. Maar het was en bleef nog altijd een ruïne, dus de rondleiding zou waarschijnlijk snel gedaan zijn.

Miep, sorry voor de late reactie.
Had net gezien dat er gereageerd was. :3

(geeft niet heur)

Grappig toch hoe sommige kinderen zich niks aantrokken van leeftijd en gewoon door bleven spelen. Het jongetje had twee onnegeerdbare blauwe kijkers die hem grenzeloos schattig maakte. Hij liep een stukje naar beneden, Enya was niet bang dat hij zou vallen, als hij daar helemaal bovenop kon komen. Hij hield zijn strenge houding zodat hij er als een echte ridder uitzag. "Vrouwe." Hij sprong het laatste stukje naar beneden, zijn kleine eekhoorn achter hem aan. "Natuurlijk mag u binnenkomen. Kom dan leid ik u rond." Vrolijk pakte hij haar hand vast en trok haar mee naar de ruïne. Enya liet zich lachend meevoeren, ze vond het kind aanbiddelijk. Die zou nog eens een echte ridder worden. Het was en bleef natuurlijk een ruïne, dus veel rondleiding zou er niet plaats vinden. Maar toch nog genoeg om Enya een topdag te bezorgen, hoewel ze het al vaker had gezien. De stenen leken mee te lachen met haar vrolijkheid, ze leken weer samen te voegen tot wat het vroeger was geweest: het tweede schoolgebouw.

(mmm, dat mag volgende keer wat meer)