Just a question I want to ask

Met een bedenkelijke blik liep Hidan over de ruïnes, het was bijna een dagelijkse routine geworden sinds hij weer terug was van Razen want het meisje achtervolgde Hidan, hij had haar gered en hij wou eens een serieuze babbel met haar. Zoveel vragen die hij had sinds die ene ontmoeting, hij vroeg zich af hoe het met de steekwonde op haar buik ging die ze had aangericht met een mes dat ze van hem had gestolen. Hij had beter op zijn spullen moeten letten. Maar dan had hij haar ook niet gevolgd tot de kerkers om dan haar leven te redden. Maar het verwonderde hem dat hij zijn obsessie voor bloed die dag had opzij kunnen zetten. Dat kon hij gewoonlijk nooit. Het ergste was dat hij haar niet meer had gezien, maar toch: ze verdween maar niet uit zijn hoofd alsof ze vast zat gegrift in zijn geweten. Hij hoopte dat ze nog leefde, ze was in de fleur van haar leven. Ze verdiende al die miserie niet. Het knaagde het ook aan hem, hij wou haar gelukkig zien, net zoals hij gelukkig was. Hij ging zitten op een van de rotsen en dacht na, ze had al een tijdje niets meer laten horen en dat baarde hem zorgen. Hij haalde zijn scythe van zijn rug en streek met zijn vinger over het botte deel van zijn favoriete wapen. Het maakte hem enigsinds rustig om even gewoon het aan te raken. Zijn gedachten werden daar rustig van en hij dwaalde af naar Linde, hij vroeg zich echt af waar ze uithing. Hij wou zo graag weten of ze OK was. Hij wou haar graag steunen voor alles wat er met haar gebeurd was, maar hij zelfs haar nummer niet eens. “Even trainen dan maar” zei hij met een brede grijns tegen zijn scythe en hij hield deze voor hem. Het was al lang geleden dat hij nog wat getraind had. Hij lachte en smeet heen en weer met zijn wapen, het leek roekeloos maar hij wist exact wat hij moest doen. Hij sloeg zijn wapen in de rots en deze brokkelde af. “Hehe, ik kan het nog altijd.” Zei hij met een zelfvoldane grijns. Hij haalde zijn scythe met gemak uit de rots en bevestigde hem weer aan zijn rug. Hij hoorde voetstappen en draaide zich meteen om.

(Linde)

Het was een lange drukke dag geweest. Alle moeilijke vakken en alle stomme vakken hadden ze op 1 dag geplaatst. En dan eindelijk doodmoe op de slaapzaal aangekomen ook nog die enorme berg met huiswerk weg werken. Linde kon even niet meer tegen al dat geluid om haar heen en was daarom op zoek naar een rustig plekje. Linde besloot om naar de oude ruïnes te gaan, meestal was dat niet echt een heel populair plekje en daardoor prima geschrikt voor even rust. Linde had haar tekenblok weer meegenomen en ze keek wel wat ze ging doen. Toen ze over het pad aan kwam zag ze een jongen staan. Zo te zien was hij aan het trainen. Linde bleef even staan toen ze zich realiseerde dat het Hidan was. Op haar gezicht verscheen onmiddellijk een blije lach. Kort geleden had ze nog aan hem gedacht. Linde vroeg zich af of hij ook aan haar dacht, ze hoopte stiekem van wel maar ging er van uit dat hij haar al lang vergeten was. Zou ze zich omdraaien en snel weg lopen? Nee, ze wilden Hidan nog steeds bedanken, daarom liep ze door. Ze hoorden hem zeggen: “Hehe, ik kan het nog altijd.” En ze glimlachte weer. Direct daarna draaide Hidan zich om, waarschijnlijk om dat hij haar gehoord had. Ze stak haar hand op en zei ‘‘Hoi.’’

“Even trainen dan maar” zei hij met een brede grijns tegen zijn scythe en hij hield deze voor hem. Het was al lang geleden dat hij nog wat getraind had. Hij lachte en smeet heen en weer met zijn wapen, het leek roekeloos maar hij wist exact wat hij moest doen. Hij sloeg zijn wapen in de rots en deze brokkelde af. “Hehe, ik kan het nog altijd.” Zei hij met een zelfvoldane grijns. Hij haalde zijn scythe met gemak uit de rots en bevestigde hem weer aan zijn rug. Hij hoorde voetstappen en draaide zich meteen om.
Hij genoot van de wind die zijn witgrijze haren achteruit lieten vliegen. Het maakte hem blij, gelukkig. Met een brede glimlach had hij zijn wapen vastgebonden en hij draaide zich om en met een seconde besefte hij dat Linde voor hem stond. Hij grijnsde breed en hij pakte haar vast en draaide haar in het rond eenmaal ze "Hoi" had gezegd. "Hee Linde! Lang niet gezien!" Hij knuffelde haar en zette haar dan op de grond. "Hoe gaat het met je meid? Ik ben blij je weer te zien. Je ziet er al veel beter uit, ben je helemaal hersteld?" Hij had zoveel vragen voor haar. Hij pakte haar weer op en hij zette zich neer aan de rand van een rots. Hij zette Linde op zijn schoot en hield haar stevig vast zodat ze niet zou vallen. "En amuseer je je nu een beetje? Ik was een tijdje op mijn thuisplaneet, sorry dat ik je niets had laten weten. Misschien kon je zo ook goed zelfstandig zijn, maar misschien had ik er beter voor je kunnen zijn, je had het nu eenmaal zo moeilijk. Sorry dat ik er niet was voor je." Zijn laatste woorden klonken enkel als een fluistering.

Hij grijnsde breed en hij pakte haar vast en draaide haar in het rond. "Hee Linde! Lang niet gezien!" Hij knuffelde haar en zette haar dan op de grond. Linde voelde zich helemaal gelukkig worden en haar glimlach werd breder. "Hoe gaat het met je meid? Ik ben blij je weer te zien. Je ziet er al veel beter uit, ben je helemaal hersteld?" Zei hij en hij pakte haar weer op en hij zette zich neer aan de rand van een rots. Hij zette Linde op zijn schoot en hield haar stevig vast zodat ze niet zou vallen. "En amuseer je je nu een beetje? Ik was een tijdje op mijn thuisplaneet, sorry dat ik je niets had laten weten. Misschien kon je zo ook goed zelfstandig zijn, maar misschien had ik er beter voor je kunnen zijn, je had het nu eenmaal zo moeilijk. Sorry dat ik er niet was voor je." Zijn laatste woorden klonken enkel als een fluistering in haar oor. ‘‘Het gaat goed, je hoeft je niet te verontschuldigen voor het fijt dat je naar je thuisplaneet was en er niet voor mij was. Het fijt dat je mijn leven hebt gered betekend al zo veel voor mij.’’ Linde voelde zich gelukkig, blij en verlegen tegelijkertijd maar ook heel rustig en vertrouwd. ‘‘Ik ben blij dat je er weer bent.’’ Zei Linde en ze meende het met heel haar hart. Ze was Hidan zo dankbaar maar ze wist niet zo goed hoe ze dat moest laten blijken.

"Hee Linde! Lang niet gezien!" Hidan knuffelde haar en zette haar dan op de grond. "Je ziet echt enorm goed uit meid van me!" Linde glimlachte breed en dus betekende dat het een goed weerzien was. Hij was blij dat ze nu bij hem was, het was zo lang geleden geweest dat hij haar nog had gezien. Maar ze zag er veel beter en gezonder uit dan dat ze de vorige keer was geweest. Hij was zo nieuwsgierig naar hoe ze zich voelde, wat ze allemaal had gedaan dat zijn hoofd bijna op ontploffen stond, zoveel vragen dat hij voor haar had. Hij grijnsde eventjes en vroeg dan: "Hoe gaat het met je meid? Ik ben blij je weer te zien. Je ziet er al veel beter uit, ben je helemaal hersteld?" Hij had zoveel vragen voor haar. Hij pakte haar weer op en hij zette zich neer aan de rand van een rots. Hij zette Linde op zijn schoot en hield haar stevig vast zodat ze niet zou vallen. "En amuseer je je nu een beetje? Ik was een tijdje op mijn thuisplaneet, sorry dat ik je niets had laten weten. Misschien kon je zo ook goed zelfstandig zijn, maar misschien had ik er beter voor je kunnen zijn, je had het nu eenmaal zo moeilijk. Sorry dat ik er niet was voor je." Hij had er enorm veel spijt van dat hij moest vertrekken voor eventjes maar nu was hij er weer en ging hij haar onder zijn hoede nemen. Want hij wou haar beschermen tegen alles wat haar kwaad zou kunnen doen. ‘‘Het gaat goed, je hoeft je niet te verontschuldigen voor het fijt dat je naar je thuisplaneet was en er niet voor mij was. Het feit dat je mijn leven hebt gered betekend al zo veel voor mij.’’ zei Linde en Hidan glimlachte. Ze ging verder: ‘‘Ik ben blij dat je er weer bent.’’ Hij hoorde dat ze er elk woord van meende "Ik zal er nu voor altijd voor je zijn. Ik had een paar dingen af te handelen op Razen. Maar nu ben jij belangrijker" Ze betekende echt veel voor hem, meer dan dat anderen voor hem betekenden, want bij haar had hij zijn bloedlust opzij kunnen zetten om haar te redden. Hij pakte haar stevig vast en legde zijn kin op haar hoofd.

"Ik zal er nu voor altijd voor je zijn. Ik had een paar dingen af te handelen op Razen. Maar nu ben jij belangrijker" Het raakte Linde ook wel dat iemand zo veel voor haat over had. Ze legde haar hooft tegen zijn borst en hoorde zijn rustgevende hartslag. Hij pakte haar stevig vast en legde zijn kin op haar hoofd. Stil bleef Linde zitten en dacht na over alles wat er nu eigenlijk was gebuurd. Voor haar was het nog steeds onduidelijk wat er nu precies in de kerkers gebeurd was. Toen pas viel Linde het mes op dat een stukje verder in de rost stond. Onmiddellijk zag Linde het beeld weer voor zich van toen ze voor het eerst het mes zag. Ze had meteen geweten dat dat het mes zou zijn waarmee ze zichzelf om wilde brengen. Veel meer manieren waren er hier in het kasteel niet. ‘‘Het mes?’’ Vertwijfeld keek ze Hidan aan ‘‘Is die van jouw?’’

"Ik zal er nu voor altijd voor je zijn. Ik had een paar dingen af te handelen op Razen. Maar nu ben jij belangrijker" zei hij met een rustgevende glimlach. Hij legde zijn kin op haar hoofd. Het gaf hem een rustgevend gevoel. Hij grijnsde eventjes licht toen ze het mes zag eenmaal hij zich weer recht zette. ‘‘Het mes?’’ Vertwijfeld keek ze Hidan aan ‘‘Is die van jouw?’’
Hidan lachte en keek haar met een glimlach aan "Ja, ik zag het je stelen van mijn geheim plekje waar ik alles leg en ik zag je ermee wegrennen. Ik ben je achtervolgd. Ik was bijna te laat geweest besef je dat? Maar ik heb heel veel geluk gehad, mijn behandeling was efficient genoeg, je wonde was snel genaait. Je hebt zoveel geluk gehad en daar ben ik zo blij om" En zonder na te denken gaf hij haar een kus op haar voorhoofd. "Doe dat nooit meer, je bent veel te mooi om zelfmoord te plegen, als je problemen hebt, kom dan gewoon naar mij, dan lossen we het samen op. En jij raakt mijn messen voorlopig niet meer aan" Hij grapte bij het laatste, als ze er een wou lenen wou hij er alleen maar bij zijn om te voorkomen dat ze domme dingen deed. Ze was veel te mooi en te leuk om zo ongelukkig te zijn. "Waren er nog meer redenen waarom je niet meer wou leven?" Het was nog allemaal wat vaag voor hem, hij snapte het nog niet helemaal. Maar als ze het wou uitleggen, zou hij zeker luisteren. Met zijn hand veegde hij een aantal naar voor hangende lokken uit zijn ogen en hij keek haar met zijn paarse ogen aan. Hij was kalm en naar haar met een glimlach.

Hidan lachte en keek haar met een glimlach aan "Ja, ik zag het je stelen van mijn geheim plekje waar ik alles leg en ik zag je ermee wegrennen. Ik ben je achtervolgd. Ik was bijna te laat geweest besef je dat? Maar ik heb heel veel geluk gehad, mijn behandeling was efficiënt genoeg, je wonde was snel genaaid. Je hebt zoveel geluk gehad en daar ben ik zo blij om" En zonder na te denken gaf hij haar een kus op haar voorhoofd. Linde voelde hoe haar wangen rood werden "Doe dat nooit meer, je bent veel te mooi om zelfmoord te plegen, als je problemen hebt, kom dan gewoon naar mij, dan lossen we het samen op. En jij raakt mijn messen voorlopig niet meer aan" Hij grapte bij het laatste en Linde glimlachte mee. Ze wild niet meer dood, het leven was soms hard dat wist ze, maar het opgeven was er voor haar niet meer bij. "Waren er nog meer redenen waarom je niet meer wou leven?" Vroeg Hidan. ‘‘Je weet al van mijn vorige school, toch. Waar ik de littekens van heb?’’ Onwillekeurig streek Linde over haar arm en hand waar je nog duidelijk de littekens kon zien die eerder diepen sneeën waren. ‘‘Ik was depressief, moedeloos en ik voelde me alleen.’’ Op haar mond verscheen een vage glimlach maar in haar ogen kon je de pijn zien die ze gevoeld had. Linde staarde voor zich uit naar beelden die alleen zij op dat moment kon zien. Ze schudde de gedachte van zich af. Daar wilde ze nu even niet aan denken.

Hidan lachte en keek haar met een glimlach aan "Ja, ik zag het je stelen van mijn geheim plekje waar ik alles leg en ik zag je ermee wegrennen. Ik ben je achtervolgd. Ik was bijna te laat geweest besef je dat? Maar ik heb heel veel geluk gehad, mijn behandeling was efficiënt genoeg, je wonde was snel genaaid. Je hebt zoveel geluk gehad en daar ben ik zo blij om" En zonder na te denken gaf hij haar een kus op haar voorhoofd. Ze begon te blozen en ongewild deed Hidan dat ook een beetje. "Doe dat nooit meer, je bent veel te mooi om zelfmoord te plegen, als je problemen hebt, kom dan gewoon naar mij, dan lossen we het samen op. En jij raakt mijn messen voorlopig niet meer aan" Hij grapte bij het laatste en Linde glimlachte mee. Dat zag er al goed uit. Hij glimlachte en keek haar aan. "Waren er nog meer redenen waarom je niet meer wou leven?" Vroeg Hidan. ‘‘Je weet al van mijn vorige school, toch. Waar ik de littekens van heb?’’ Onwillekeurig streek Linde over haar arm en hand waar je nog duidelijk de littekens kon zien die eerder diepen sneeën waren. ‘‘Ik was depressief, moedeloos en ik voelde me alleen.’’ Op haar mond verscheen een vage glimlach maar in haar ogen kon je de pijn zien die ze gevoeld had. "Ik ben er nu voor je. Voor altijd." En zonder dat hij het besefte, hief hij haar kin omhoog en drukte hij zijn lippen op de hare. Hij was niet bang voor een afwijzing,alhoewel de kans groot was. Toch kuste hij haar. Hij had ondertussen zijn ogen gesloten en dan stopte hij de kus. Hij keek haar verontschuldigend aan. "Sorry" zei hij zachtjes.

"Ik ben er nu voor je. Voor altijd." Zei Hidan en zonder ook maar enige waarschuwing hief hij haar kin omhoog en drukte hij zijn lippen op de hare. Linde was echt stomverbaasd. Ze wist niet zeker of ze dit wel fijn vond. Ja, ze vond Hidan leuk , al vanaf ze eerste keer dat ze hem had gezien maar dit was iets wat ze niet had verwacht. Hij had ondertussen zijn ogen gesloten en toen stopte hij de kus. Hij keek haar verontschuldigend aan. "Sorry" zei hij zachtjes. ‘‘Je hoeft geen sorry te zeggen hoor.’’ Ze pakte Hidans hand vast en keek hem recht in de ogen aan. ‘‘Ik had het alleen niet aan zien komen.’’ Ze wist niet zeker of ze dit wel durfde maar toen drukte Linde haar lippen zachtjes op de zijne, teder en kort.

"Ik ben er nu voor je. Voor altijd." Zei Hidan en zonder ook maar enige waarschuwing hief hij haar kin omhoog en drukte hij zijn lippen op de hare. Linde was echt stomverbaasd en leek terug te trekken dus hij stopte direct. Het had geen zin als ze het niet wou. Hij keek haar enorm verontschuldigend aan: "Sorry" zei hij zachtjes en Linde reageerde: ‘‘Je hoeft geen sorry te zeggen hoor.’’ Ze pakte Hidans hand vast en keek hem recht in de ogen aan. ‘‘Ik had het alleen niet aan zien komen.’’
En toen kuste Linde hem terug. Hij schrok van hoe liefdevol ze was en hij kuste haar terug. Hij keek haar glimlachend aan en omhelsde haar "Ik ben te onvoorspelbaar, misschien is dat wel goed? Maar ik zie jou echt te graag om je los te laten. Ik wil je niet kwijt. Als er nog eens wat is vertel het me alstjeblieft." Hij zweeg en liet zijn vingers door haar haren glijden. Haar haar was enorm zacht en zijzelf was prachtig in zijn ogen. Hij zou haar nooit met een vinger kwaad willen doen. Hij zag haar daarvoor veel te graag. Zij was zijn schat die hij met zijn leven zou beschermen. Niemand zou met haar mogen sollen want hij zou hun mores leren. Hij keek haar met een gelukzalige glimlach aan.

Hidan keek haar glimlachend aan en omhelsde haar "Ik ben te onvoorspelbaar, misschien is dat wel goed? Maar ik zie jou echt te graag om je los te laten. Ik wil je niet kwijt. Als er nog eens wat is vertel het me alsjeblieft." Hij zweeg en liet zijn vingers door haar haren glijden. De glimlach op haar gezicht verraadde haar gevoel. Hij keek haar met een gelukzalige glimlach aan. Ze kon haast niet geloven dat dit echt was, dat iemand haar leuk vond. Ze voelde zich gelukkig en zonder na te denken kuste ze hem nog eens. ‘‘Ik ben blij dat je me achtervolgd bent naar de kerkers. Ik was mijn geluk kwijt en jij hebt me geholpen het weer terug te vinden’’ Ze keek Hidan liefdevol aan. Linde was blij dat Hidan haar had gevonden en niet iemand anders.

Het was voorbestemd ja, inderdaad, dat Hidan Linde achtervolgde om zijn wapens terug te vragen van Linde die ze had gestolen. Haar dan vervolgens met een mes in haar buik terug te vinden. Hij had haar verzorgd en haar wonde genaaid. Haar laten praten over haar problemen en haar beschermd. Haar liefde gegeven en haar laten voelen hoe graag hij haar zag. Hij had haar gekust zonder enige toestemming maar ze had hem terug gekust. Dus hij wist dat het wederzijds was. Hij was in de tijd in razen tegen mats opgebotst en ze hadden ruzie gehad, hij had nog nooit zo'n sterke tegenstander geweten. En toen keerde hij terug om Linde te zoeken. En nu lag ze hier, in zijn armen. Hij was de gelukkigste mens op aarde bedacht hij zich en hij keek dan naar Linde en zei met een glimlach terwijl hij haar omhelsde: "Ik ben te onvoorspelbaar, misschien is dat wel goed? Maar ik zie jou echt te graag om je los te laten. Ik wil je niet kwijt. Als er nog eens wat is vertel het me alsjeblieft." Hij zweeg en liet zijn vingers door haar haren glijden. Hij glimlachte enkeek haar aan, haar glimlach was ongeveer even groot als die van hem dus hij besloot dat zij hetzelfde voelde als hij. Ze kuste hem nogmaals ‘‘Ik ben blij dat je me achtervolgd bent naar de kerkers. Ik was mijn geluk kwijt en jij hebt me geholpen het weer terug te vinden’’ Ze keek Hidan liefdevol aan. Met een brede glimlach zei hij "Ik heb er ook geen enkele spijt van dat ik je ben achtervolgd." Hij gaf haar nogmaals een kus en glimlachte nog eens extra hard omdat hij echt gelukkig was.

Met een brede glimlach zei Hidan "Ik heb er ook geen enkele spijt van dat ik je ben achtervolgd." Hij gaf haar nogmaals een kus en glimlachte nog eens extra breed. ‘‘En trouwens, sorry dat ik je mes had gestolen. Toen ik hem zag, dacht ik die moet ik hebben, en ik heb hem mee genomen zonder verder na te denken. Maar ja, daardoor heb ik jouw wel ontmoet.’’ Met een verontschuldigende glimlach keek ze hem aan. ‘‘Wat doe je eigenlijk met het mes? Ik zag je net oefenen met gooien, maar kun je er ook andere dingen mee. En nee, zeg niet zelfmoord plegen.’’ Vrolijk keek ze hem aan. Ze maakte zich los uit zijn armen en liep naar het mes toe. ‘‘Hij is wel erg mooi, waar komt ie vandaan?'' Het was toch wel interessant om te weten met welk soort mes ze zichzelf had verwond.

"Ik ben te onvoorspelbaar, misschien is dat wel goed? Maar ik zie jou echt te graag om je los te laten. Ik wil je niet kwijt. Als er nog eens wat is vertel het me alsjeblieft." Hij zweeg en liet zijn vingers door haar haren glijden. Hij glimlachte enkeek haar aan, haar glimlach was ongeveer even groot als die van hem dus hij besloot dat zij hetzelfde voelde als hij. Ze kuste hem nogmaals ‘‘Ik ben blij dat je me achtervolgd bent naar de kerkers. Ik was mijn geluk kwijt en jij hebt me geholpen het weer terug te vinden’’ Ze keek Hidan liefdevol aan. Met een brede glimlach zei hij "Ik heb er ook geen enkele spijt van dat ik je ben achtervolgd." Hij gaf haar nogmaals een kus en glimlachte nog eens extra hard omdat hij echt gelukkig was. ‘‘En trouwens, sorry dat ik je mes had gestolen. Toen ik hem zag, dacht ik die moet ik hebben, en ik heb hem mee genomen zonder verder na te denken. Maar ja, daardoor heb ik jouw wel ontmoet.’’ Met een verontschuldigende glimlach keek ze hem aan. ‘‘Wat doe je eigenlijk met het mes? Ik zag je net oefenen met gooien, maar kun je er ook andere dingen mee. En nee, zeg niet zelfmoord plegen.’’ Vrolijk keek ze hem aan. Ze maakte zich los uit zijn armen en liep naar het mes toe. ‘‘Hij is wel erg mooi, waar komt ie vandaan?''
Hij reageerde: "Maakt niet uit, daardoor ben ik je achterna gegaan. Ik doe offers aan mijn God Jashin met dat mes. Eenmaal ik bloed van iemand heb opgenomen met mijn scythe, maak ik het teken van de almachtige Jashin op de grond en laat ik mijn tegenstander dezelfd pijn voelen die ik bij mezelf aanricht met dat mes dat je had gestolen. Ik heb het zelf gemaakt." Hij keek haar aan "Waarom wil je dat weten?"

Hij reageerde: "Maakt niet uit, daardoor ben ik je achterna gegaan. Ik doe offers aan mijn God Jashin met dat mes. Eenmaal ik bloed van iemand heb opgenomen met mijn scythe, maak ik het teken van de almachtige Jashin op de grond en laat ik mijn tegenstander dezelfd pijn voelen die ik bij mezelf aanricht met dat mes dat je had gestolen. Ik heb het zelf gemaakt." Hij keek haar aan "Waarom wil je dat weten?" ‘‘Gewoon, Ik heb me er mee verwond, dus wilde ik het graag weten.’’ Ze liep weer naar hem toe. ‘‘Doe je echt andere pijn voor je god?’’ Dat idee vond Linde niet echt heel erg prettig. ‘‘En waarom heb je mijn bloed niet gebruikt, toen in de kerker?’’ Ze sloeg haar armen om hem heen en keek hem indringend aan.

Hij reageerde: "Maakt niet uit, daardoor ben ik je achterna gegaan. Ik doe offers aan mijn God Jashin met dat mes. Eenmaal ik bloed van iemand heb opgenomen met mijn scythe, maak ik het teken van de almachtige Jashin op de grond en laat ik mijn tegenstander dezelfd pijn voelen die ik bij mezelf aanricht met dat mes dat je had gestolen. Ik heb het zelf gemaakt." Hij keek haar aan "Waarom wil je dat weten?" ‘‘Gewoon, Ik heb me er mee verwond, dus wilde ik het graag weten.’’ Ze liep weer naar hem toe. ‘‘Doe je echt andere pijn voor je god?’’ Dat idee vond Linde niet echt heel erg prettig. ‘‘En waarom heb je mijn bloed niet gebruikt, toen in de kerker?’’ Ze sloeg haar armen om hem heen en keek hem indringend aan. "Ik zou jou nooit pijn willen doen, ik heb je niet verwond omdat je mij niet bedreeg, je vroeg om hulp en... Misschien van in het begin dat ik me compleet anders bij je voelde." Hidan zijn woorden waren de pure waarheid. Hij voelde zich compleet anders bij haar. "Ik offer mijn lichaam ook op, het is namelijk mijn manier van vechten. Mensen dagen me uit, ik verwond hen lichtjes, neem het bloed in me op en zo begint de vloek. Ik zou jou nooit pijn willen doen lieverd." Voegde hij er aan toe. Hij gaf haar een kusje op haar voorhoofd. "Maar als ik sta in de cirkel ben ik onsterfelijk, maar alleen in die cirkel. Jashin geeft me dat voordeel, maar ik voel wel dezelfde pijn als de andere voelt wanneer ik mezelf verwond als ik zijn of haar bloed in mijn lichaam heb stromen."

"Ik zou jou nooit pijn willen doen, ik heb je niet verwond omdat je mij niet bedreeg, je vroeg om hulp en... Misschien van in het begin dat ik me compleet anders bij je voelde." Hidan zijn woorden waren de pure waarheid. "Ik offer mijn lichaam ook op, het is namelijk mijn manier van vechten. Mensen dagen me uit, ik verwond hen lichtjes, neem het bloed in me op en zo begint de vloek. Ik zou jou nooit pijn willen doen lieverd." Voegde hij er aan toe. Hij gaf haar een kusje op haar voorhoofd. "Maar als ik sta in de cirkel ben ik onsterfelijk, maar alleen in die cirkel. Jashin geeft me dat voordeel, maar ik voel wel dezelfde pijn als de andere voelt wanneer ik mezelf verwond als ik zijn of haar bloed in mijn lichaam heb stromen." Dit was geheel nieuw voor Linde maar ze vond het wel interessant. Het leek haar ook wel wat om onsterfelijk te zijn. Maar het was niets voor haar, al dat bloed. Linde had geen god. Ze geloofde er gewoon niet in. Maar ze liet ieder ander gewoon geloven waarin die wilde. Al begreep ze niet wat nu precies het ‘nut’ was van een god. ‘‘Vermoord je ook andere mensen?’’ Ze zou het dacht ze niet echt erg vinden als hij dat deed al zou dat toch wel raar zijn.

PROFILE MAGICIAN

» question
» Question
» question
» An important question
» Little Question (Thayeline)

Just a question I want to ask

Just a question I want to ask

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen