Het gras veld was al lang geleden veranderd in een besneeuwde vlakte. Het groene gras bevroren onder een dik pak sneeuw. Op deze koude winter morgen leek het een vlakte van duizend kleine diamanten die glitterde  in de opkomende zon. De hemel was een donker blauw maar sommige delen waren aan het overgaan naar een lichterblauw. Als een blauwe rivier die opeens zachtjes begon te golven in de wind. Maar de open blauwe lucht voorspelde ook nog iets anders. Dat het ijzig koud zou worden. Zelf al zou de zon vandaag over het land schijnen. De wolken waren er niet om een warme deken te vormen. Hoewel de zon een welkome gast was. De grijze dagen hadden de meeste mensen wat… zuur gemaakt.
De sneeuw kraakte zachtjes onder zijn voeten, terwijl hij er zo licht mogelijk probeerde over te lopen. Hij wilde de sneeuw niet onder zich breken. Hoewel dat op sommige momenten beter ging dan anderen. Het was een zwaar werk om zijn gewicht zo te verschuiven dat hij niet helemaal door de sneeuw zakte. Hij was dik ingepakt in een warme witte winterjas. Zwarte handschoenen en een zwarte sjaal rond zijn nek gedraaid. Zijn broek was niet echt aangepast aan het winter weer. Het was zijn gebruikelijke jeans. Maar het was ook zowat het enige waar hij zich echt comfortabel mee voelde. Ook zijn schoenen waren niet gemaakt voor de dikke sneeuw en hij kon de koude en natter er al door voelen. Niet dat hij er zoveel van maakte. Zodra hij terug zou keren naar de school zou hij warm binnen zitten en zou alles snel weer opdrogen en opwarmen. Maar voor nu wilde hij genieten van de stilte van de ochtend. De eerste stralen van de zon en de glitterende sneeuwvlakte.

Zodra hij aan het midden van de vlakte kwam liet hij zich zelf achteruit vallen. De sneeuw kraakte hard onder zijn gewicht en langzaam zonk hij er dieper in. Zijn ogen sloten zich even. Hij kon de koude door zijn jas voelen kruipen. Hij was diep genoeg gezonken dat hij zowat onzichtbaar was geworden. Gewoon een instulping in de vlakte. Het enige dat echt verried dat hij daar lag waren de dampen van zijn adem die als rook opgingen. Zodra hij gewend was geworden aan de koude verzette hij zich een beetje zodat hij meer op zijn gemak was. Een arm onder zijn hoofd was perfect als een hoofdkussen. Zijn andere hand gleed naar een van zijn zakken waar hij een blad uithaalde. Vers en groen. Een raar gezicht voor het midden van de winter. Maar niet echt moeilijk om aan te raken. Het Greenhouse van de school had nog meer dan genoeg groene verse blaadjes. Het was ook niet moeilijk om daar binnen te raken en er snel eentje te graaien. Maar waarom had hij een groen blad nodig hier op de vlakte? Helemaal alleen? Het antwoord was simpel. Hij zou de ochtend stilte door breken met muziek. Hij bracht het blad naar zijn lippen en zachtjes, voor hij het zachtjes vervormde. Zodra hij wat lucht over zijn lippen blies… was er een toon dat je ergens anders niet zou horen. Een vreemde toon dat je enkel kon maken met een blad als een fluit. Het galmde over de vlakte. Een tevreden grin gleed over zijn lippen. Voor hij zijn ogen op de toppen van de bomen richtte. Daar waar de zon zou rijzen. Snel genoeg vulde de vlakte zich met de rustige toon. Van het lied ‘Sunrise’ Wat heel erg passend was in deze situatie. De zon leek op de toon te dansen. Toch in zijn eigen gedachten. De deun die de wereld liet ontwaken.

[Lied op blad als fluit: 'Sunrise' ]

@Hayden