Sunrise

Aidan liep over het donkere,mistige veld.De laatste tijd had hij teveel in zijn kamer gezeten.
Daarom had hij vanmorgen vroeg zich voorgenomen naar de zonsopgang te gaan kijken.
De laatste keer dat hij het opkomen van de zon had meegemaakt was drie dagen nadat hij was bevrijd uit de verstening.Hij zuchtte.Aidan was dol op de zon. Neuriënd ging hij op een bevroren kei zitten,die meteen begon te stomen.
Vanaf daar had hij een geweldig uitzicht op het schouwspel wat zometeen zou beginnen.
En ja hoor,tegen de tijd dat hij nog twee liedjes had geneuriëd,verscheen er een streepje aan de horizon.
Terwijl het streepje langzaam maar zeker steeg,spreidde hij zijn armen,en mompelde "Goedemorgen,Sol."
Glimlachend ademde Aidan een paar keer diep in.Niets rook lekkerder dan een nieuwe dag.

Marie werd 's morgens wakker. Ze was nu niet bepaald slecht gehumeurd, maar erg zin in deze dag had ze nu bepaald ook weer niet. Ze had er de schijt aan dat iedereen haar maar nakeek vanwege haar lange, rode haar. Er waren toch vast meer meisjes met lange, rode haren? Misschien waren haar ogen wel de oorzaak dat ze nagekeken werd. Ze zuchtte en stond op. Ze pakte een spijkerbroek met een leuk, rood topje uit haar kast. Dit zou goed combineren met haar haren, die lang over haar schouders vielen. Marie was nu niet bepaald een meisje die zo heel veel over haar uiterlijk gaf. Bang om door de modder te kruipen was ze nu ook niet bepaald. Marie keek op naar een bepaald punt verderop en liep verder. Ze ging naar het grasveld toe. Ze zag een jongen. Zou hij misschien...? De kans dat ze weer uitgedaagd zou worden was groot, maar ze zou het toch ooit moeten proberen? Marie liep op de jongen af. 'Hoi,' begon ze voorzichtig glimlachend.

- Sorry, moet er effe inkomen met Marie -

Aidan zat nog steeds met zijn armen gespreid.Dit was het ultieme genot.
Zijn borst ging langzaam op en neer terwijl zijn ademhaling dieper werd.
Morgen weer,beloofde hij zichzelf.Toen hoorde hij achter zich een stem.
En niet zomaar een stem.Het was een meisjesstem.
Langzaam draaide hij zijn hoofd."Hallo,"zei hij glimlachend.
"Is het niet een beetje vroeg om al rond te lopen?"
Langzaam zakte zijn armen weer,terwijl hij de rest van zijn lichaam ook naar het meisje toe draaide.

-geeft niet,ik ben zelf ook een beetje roestig Razz

-

Marie keek naar de jongen. Hij was ouder dan haar. Alleen kon ze niet schatten hoe oud. Maar dat was niks nieuws, want dat kon ze eigenlijk bij niemand. Ze keek om zich heen. De zon was nog maar net opgekomen. Ze rilde een beetje. Ze keek naar de jongen zijn rug. Toen ze zijn hoofd zag, ging er een schok door haar heen. Hij was niet lelijk. Helemaal niet zelfs! Haar ogen gingen verlegen naar de grond. Oh jee... Verlegen Marie kwam weer opspelen. Ze was vroeger zo vaak gepest voor haar rode haar, dat die verlegenheid zich automatisch had opgezet. Deze jongen klonk gelukkig vriendelijk. Ze knikte vriendelijk naar de jongen. Verlegen plukte ze aan een vingernagel. Die liet ze algauw los, terwijl ze de jongen nu eerder geïnteresseerd aankeek, maar ervoor zorgde dat ze ook weer niet te lang keek. Toen hij zijn vraag stelde, wachtte ze even. Zijn lichaam was langzaam naar hoe toegedraaid. Snel bekeek Marie hem van top tot teen en keek hem toen weer recht in zijn gezicht aan. Hij had zwart, halflang haar. Zij had haar haren tot bijna op de grond. Ze had ze pas nog moeten afknippen. Haar felrode ogen keken hem aan, maar met een vriendelijke tint. 'Ja, ik weet het. Ik ben een beetje een ochtendmens,' verontschuldigde Marie zich, met een kleine buiging. Ze keek hem glimlachend aan. Ze ging voorzichtig op de grond zitten. Waarom zou ze gaan zitten als ze ook... Ze stond op en ze stampte op de grond. Meteen kwam er een soort stoel omhoog, waar Marie dan ook op ging zitten. Ze sloeg een been over haar andere been en keek de jongen vrolijk aan. Veel mensen hadden op dit uur een ochtendhumeur, maar Marie niet erg vaak. 'Ik ben Marie,' stelde ze zich voor. Haar hart bonsde in haar keel. Zou hij haar nu gaan uitlachen of gaan pesten? Dat zou ze, als ze diep in haar hart keek, niet eens verwachten. Maar soms kon uiterlijk flink bedriegen. Marie was al is een knappe jongen op Razen tegen gekomen, die ook meteen begon te pesten. Marie schudde de gedachte van zich af. Hier waren de mensen anders. Toch? Ze hield het zich maar voor, bang voor de waarheid. Verlegen keek ze naar de jongen. Haar wangen waren inmiddels bijna zo rood geworden als haar haren. Marie vond dit zo irritant. Meestal, als ze bij een jongen in de buurt was, die ze meteen aardig vond lijken, begon ze te blozen. Op Razen hadden ze haar daar vaak genoeg mee gepest. Marie was zelfs één keer verliefd geweest. Nou, ze had de nadelen er meteen van geweten! Ze werd op een dag flink gedumpt, in de buurt van anderen, die ook zaten te lachen. Marie schudde ook die gedachte van zich af en keek naar de jongen voor haar. Ze moest zich niet laten leiden door aantrekkelijkheid. Daar kwam alleen maar ellende van. Altijd als iemand haar pestte, omklemde ze even met haar hand het kettinkje waar een soort deurtje aanhing. En in dat deurtje waren de foto's van haar vader en haar moeder zichtbaar. Ook nu omklemde ze het even. Daarna liet ze het los. Ze moest sterk zijn. Ze moest nergens bang voor zijn. Ze keek weer glimlachend naar de jongen, haar ogen fonkelend.

Aidan knikte."Ik ben ook een ochtendmens."De rust,de frisse lucht,en niet te vergeten de zon die wakker werd maakte van de ochtend zijn favoriete dagdeel.
Bij het zien van haar verlegenheid veranderde zijn glimlach lichtjes.
Van genietend naar meelevend."Ik ben Aidan."
Het zonlicht verwarmde meer dan de helft van zijn rug nu.
De mist begon te wijken,en de sterren waren verdwenen.
Alleen de maan bleef koppig aan de hemel staan.
Uit het bos aan de rand van het veld begonen de liederen van de vogels op te klinken.
Zo onopvallend als hij maar kon liet hij zijn blik over Marie gaan.
Hij was afschuwelijk slecht met leeftijden,maar ze was zeker niet over de dertig.
Langzaam stak Aidan zijn hand naar haar uit.
"Leuk je te ontmoeten,Marie."

Wat Marie lichtelijk verbaasde, maar waar ze zeker niet over ging beginnen, was dat de jongen, die dus blijkbaar Aidan heette, zodra hij haar naam hoorde, haar niet begon te pesten. Dat was op Razen wel anders geweest. Maar misschien kon ze hier een nieuwe start maken. Ze keek twijfelend naar zijn hand. Ze nam hem toen maar aan en schudde het, op het tempo van waar ze niest wist hoe het moest. Ze besloot dus eindelijk maar naar een tempo over te gaan en liet zijn hand langzaam los. Zijn hand was warm. Misschien was hij wel afkomstig van Razen. Ze keek naar hem. Zijn ogen hadden iets rustgevend op haar. Marie zakte een beetje onderuit maar ging weer overeind zitten. Ze kon er niks aan doen. Haar ogen werden steeds weer naar Aidan getrokken. Hij was... knap? Lief? Vriendelijk? Marie wist het niet. Alleen was zijn ontmoeting een soort lichtpunt in deze donkere tijd. Marie kon zich de starende blikken nog goed herinneren. Het was dat ze goed in negeren was, anders had ze die mensen allang geslagen. Maar hier zou misschien alles anders worden. Als Aidan al zo vriendelijk was, hoe vriendelijk zouden de anderen dan zijn? Marie keek, iets meer op haar gemak, naar hem. Ze speelde even met haar lange, rode haar, om hem vervolgens vriendelijk aan te kijken. Zou ze beginnen met de alledaagse vragen? Of wat zou ze moeten doen, zonder gepest te worden? 'Sorry dat ik zo voorzichtig ben,' floepte het eruit. Ze keek hem even aan. Als ze A zei, moest ze ook B zeggen... 'Ik ben op Razen, waar ik vandaan kom, nogal vaak gepest,' sprak Marie, terwijl ze hem aankeek en een glimlach op haar gezicht kon toveren. Haar melodieuze stem ging verloren in de ochtendglorie. Ze keek Aidan aan. Het was een moeilijk onderwerp, maar de hele tijd voorzichtig blijven praten in zijn buurt ging natuurlijk ook niet. Ze had bij Aidan trouwens niet zo snel het gevoel dat hij haar zou pesten. Misschien kwam het wel door zijn vriendelijkheid. Maar Marie wist diep vanbinnen dat het mogelijk ook door iets anders kwam. Iets wat ze had willen vermijden. Helaas had ze er geen controle over en was het nu eenmaal zo. Maar ze wilde niet weer als speeltje behandeld worden, dat was het! Ze keek naar Aidan, wachtend op zijn reactie. Haar felrode ogen knipperden een paar keer. Haar rode ogen... Dat was misschien ook een oorzaak voor het gepest. Als je naar Marie's mening moest luisteren, dan vond ze die rode ogen leuk. Ze vond het soms angstaanjagend overkomen als ze boos keek, maar als ze vrolijk was, hadden ze een geweldige fonkeling, net als vlammen. Ze keek naar Aidan.

Met zijn handen diep in zijn broekzakken weggestoken en zijn lange, rode jas open, en om zijn benen wapperend, kwam Deshas het bos uit gelopen. Hij was het meer al gepasseerd terwijl de opkomende zon de weg voor hem verlichtte. Niet dat dat nodig was. Deshas wist onderhand de weg wel weer in het duister terug te vinden. Naar zijn vermoeide blik zag het ernaar uit dat hij de hele nacht buiten was geweest. Dat was ook zo. Zijn ledematen voelde verstijfd en de kou had zich diep in zijn lichaam genesteld. Maar Deshas mocht niet klagen. Hij had gevonden waar hij naar gezocht had en was voldaan. De donkere stoppels van een verse baar stonden op zijn wangen. Maar hij zou zich wel gaan scheren als hij weer terug was in Dorchadas.
Deshas keek echter met een ruk op toen hij een bekende aanwezigheid voelde. Zijn blik speurde de omgeving af en bleef hangen bij twee personen. De één een voor hem onbekend meisje. En de ander was onmiskenbaar Aidan. Die had hij al lang niet meer gezien. Maar dit was wel typisch Aidan. Verdween wel eens en altijd als Deshas zich ging afvragen waar hij heen was omdat het wel erg lang duurde, dan kwam hij terug.
Met stevige passen en hernieuwde kracht liep Deshas op het tweetal af waarbij zijn zwarte, haast pupilloze ogen even over het meisje gleden maar weer eindigde bij Aidan. 'Das een flinke tijd Aid. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht je zomaar ineens weer terug te zien. Vertel, waar ben je geweest?' vroeg Deshas grijnzend. Hij knikte enkel een kleine begroeting naar het meisje.

Aidan grijnsde toen hij de enigzins vreemde handdruk kreeg.
Die grijns verdween echter toen hij hoorde dat ze veel gepest werd.
Slechts een moment was er een schim van woede in zijn ogen te zien.
Hij had een hekel aan mensen die moedwillig zwakkeren te grazen nam.
Toen schudde hij zuchtend zijn hoofd.Hij keek verbaasd op toen hij zag dat ze glimlachte.Toen glimlachte hij ook.Hij was ervan onder de indruk dat ze ondanks alles kon glimlachen."Dus jij komt van Razen,hmm?"
Aidan was normaal gesproken niet zo vatbaar voor heimwee,maar hij wilde ondertussen toch echt weer een keer thuis op bezoek
."Ik ook."Toen hoorde hij een bekende stem achter hem."He Des,"zei hij zonder zijn blik van Marie af te wenden.
"Ik ben een beetje hier geweest,en een beetje daar."Nu keek hij Deshas aan."Waar ik ook ben geweest,ik ben er in ieder geval sterker van geworden,"grinnikte hij.

Marie had net op dat moment gekeken naar Aidan's ogen, anders had ze het niet gezien. Ze had iets vaags van woede gezien toen zij vertelde over het gepest. Hierdoor werd Marie diep van binnen echter warmer. Gelukkig! Hij was niet zo iemand die je pestte en bleek er zelfs een gloeiende hekel aan te hebben. Verlegen keek ze Aidan aan. Haar hart klopte sneller toen hij zei dat hij van Razen afkomstig was. Als je eerlijk mocht zijn, dan zag je dat ook wel aan hem. Ze keek hem aan en glimlachte. Toen ze een andere jongen zag aankomen, knikte ze als begroeting terug. De jongen keerde zich echter algauw tot Aidan. Marie durfde zich niet met de conversatie te bemoeien en keek even de andere kant op. Ze wist niet waar ze het over hadden. Misschien was Aidan wel op vakantie of zo geweest. Kon dat hier eigenlijk wel? Kon je hier op vakantie gaan? Marie dacht weer aan vroeger. Zij was nooit met haar ouders op vakantie gegaan. In ieder geval niet meer toen ze ziek werden. Marie slikte even bij die herinnering. De halsketting brandde rond haar nek. Marie durfde hem niet aan te raken. Ze keek naar Aidan en naar de vreemde jongen. Aidan had hem als 'Des' benoemd, maar Marie geloofde niet dat dat die jongen zijn naam echt was. Marie keek naar de jongen. Ook bij hem kon ze niet schatten hoe oud hij was. Als zij begon te schatten, dan was het of te laag, of te hoog. Maar dan was het peil er ook echt over. Ze durfde niks tegen de beide jongens te zeggen. Maar stil zijn en van de rust, buiten het praten van de jongens dan, genieten, was ook wel goed voor haar. Ze zou pas weer praten als een van de twee jongens zich tot haar wenden. Het warme gevoel voor Aidan bleef, terwijl ze af en toe een blik op hem wierp. Ze liet het pas toe als ze wist dat het wederzijds ook zo was. Ze kon er nu eenmaal niks aan doen. Marie zuchtte onhoorbaar en keek snel de andere kant op.

- Ja, sorry, flutpost, ik weet het xD -

Deshas grijnsde even kort om Aidans woorden. 'Jij veranderd ook nooit,' zei hij al grijnzende. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat het meisje er behoorlijk stil bij zat. 'Je moet niet bang zijn om je mond open te trekken als je wat te zeggen hebt hoor. Ik bijt niet,' sprak Deshas kalm tegen haar. 'Nou ja, niet zo heel vaak meer in elk geval,' zei hij er met een kleine grijns achteraan al was het maar om het meisje een beetje te plagen. Hij had wel gezien dat Aidan haar kennelijk scheen te mogen dus Deshas zou dan ook maar aardig zijn voor haar, voor zover hij dat kon tenminste. Aardig zijn, dat kon je alleen van hem verwachten als je hem echt goed kende. Maar voor vrienden moest je wat overhebben niet? Al ving hij wel de kleine signaaltjes op die het meisje, misschien bewust maar misschien ook niet, uitstraalde. Dat was toch iets wat hij maar beter wel aan Celebrian kon zeggen. Zijn blik ging even terug naar Aidan. 'Heb je zin om te lachen? Dan moet je echt horen wat ik met Ferost uitgehaald heb,' zei hij plots.

Aidan glimlachte schuldbewust toen Deshas zei dat hij nooit zou veranderen.
Hij verschoof zich een beetje. De steen waar hij op zat was lichtelijk gesmolten.
De zon was ondertussen volledig op,en gestaag op weg naar het hoogste punt. Zonder het door te hebben zat hij hier toch al een hele tijd. Toen Deshas begon over het feit dat hij Ferost iets had aangedaan veranderde zijn schuldige glimlach echter in een volwaardige kwajongens grijns. Hij was dan misschien over de drie eeuwen oud,nu zag hij er echt nog uit als dat kleine jongetje die driehonderdtien jaar geleden door Samson onder zijn hoedde werd genomen "Vertel op,Des.Wat heb je die oude stronk nu weer geflikt?"

- Sorry dat ik zo verwarrend doe met kleuren, maar ik heb besloten om het rood te laten. Naar haar haarkleur xD -

Marie keek een beetje om zich heen. Toen de jongen die Des heette tegen haar begon te praten, keek ze weer terug. Ze schrok. Dit moest ze er niet bij hebben. Dadelijk stond ze helemaal voor gek! 'Uh.. Ja.. Natuurlijk,' kwam er zoals verwacht dom uit. Ze keek toen naar Aidan en daarna naar Des en keek toen blozend de andere kant uit. Ze besloot zich maar niet de bemoeien met hun conversatie. Ze keek naar Des, die begon te vertellen. Ze keek naar Aidan, die er nogal raar voor zijn doen op reageerde. Zijn glimlach was aanstekelijk, dus keek Marie gauw de andere kant uit. Oh, wat zat ze hier toch ook weer dom bij! Maar ze zou gewoon hun gesprek volgen, ook al begreep ze er uiteindelijk toch niks van. Ze wist niet eens wie Ferost was. Een boom? Of iemand? Marie keek naar Aidan. Toen naar Des. En toen weer naar de grond. Ze was waarschijnlijk zo rood als een biet. Misschien werd ze wel om haar verlegenheid gepest. Ze wist niet naar wie of wat ze moest kijken, zij weer. Ze besloot toen maar haar hoofd koel te houden en iets van het gesprek proberen te begrijpen. Met die gedachten richtte Marie haar blik op en wachtte op wat Des zou gaan zeggen. Ze probeerde haar blik zoveel mogelijk van Aidan af te dwingen, wat haar soms niet fantastisch afging.

(Zou je dan op z'n minst donkerrood kunnen nemen als je per se een kleurtje moet. Mijn computer laat die rode kleur heel fel zien waardoor ik het niet kan lezen tenzij ik het selecteer)

Ook Deshas' grijns was veranderd. Maar anders dan die van Aidan die een echte kwajongens grijns had, was die van Deshas duivels en vol leedvermaak. 'Ik heb onze harige vriend een klein Shadraans cadeautje gegeven. Je weet dat Ferost in een wolf kan veranderen toch? Ik dacht dat ik zijn gave wel tegen hem kon keren. En er was maar één klein, vergiftigd prikje voor nodig. En nu probeert de wolf in hem om het van hem over te nemen. Het is een best boeiend experiment. Ik heb vlooienbaal nog nooit zo duivels en monsterlijk gezien. Het beste is, dat hij niet meer weet wat hij gedaan heeft als hij weer in een mens veranderd. Onze eens zo vredige boomknuffelaar verslind nu dieren in plaats van ze te beschermen. En zoals het er nu uitziet lijkt het alsof Ferost zo duivels blijft. Hij is zo makkelijk te manipuleren dat hij gewoon alles doet wat ik zeg. Heb jij nog klusjes waar je geen zin in hebt?' vroeg hij zacht lachend.

PROFILE MAGICIAN

» Vampire Sunrise
» Sunset&Sunrise || Nocte
» Sunrise: A musical Duet? [Hayden]

Sunrise

Sunrise

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen