Verveling.. daar ben je weer

Veel huiswerk maar geen zin om het te maken. Het was trouwens niet echt belangrijk; ze had er nog drie dagen voor. Het leerwerk dacht ze te kennen en de opdrachten die ze moest doen waren saai en achterhaald. Nee, vandaag was de verveling toegeslagen.. en die zou niet snel verdwijnen, behalve als ze een keer spontaan op iemand af durfde te stappen. Dat zat er alleen niet aan te komen; ze was zo verlegen als wat. Misschien stapte iemand op haar af? Ook een nogal twijfelachtige optie. Niets was oninteressanter dan een klein, blond meisje met grote blauwe ogen die er niet erg blij mee leek te zijn dat mensen naar haar keken. Kans van slagen: zero. Dus, ze moest toch maar huiswerk gaan maken dan? Kijito zuchtte. Waarom won school het altijd in haar gedachtengang? Ze weerstond de neiging haar schoolboeken weg te smijten en graaide in haar etui naar een pen. Die lege moest ze er nog uithalen, besefte ze zich toen 34x + 5 = 12x + 100 geen antwoord kreeg in inkt terwijl ze schreef. Met een zucht pakte ze een potlood en begon snel wat antwoorden in haar wiskunde schrift te krabbelen. Met een beetje geluk waren ze nog goed ook. 22x = 105. Oké, dat ging de goede kant al op. Nu nog verder ontbinden. x = (105/22) 5,0. Klonk niet erg logisch, maar goed. Kon haar wat schelen. Eigenlijk was het antwoord iets van 4,7727.. en zo verder. Iets te veel. Kijito bleef verder krabbelen. Dan had ze dit irritante gedoe in ieder geval af. Ze streek haar haar, dat voor haar gezicht bleef vallen, regelmatig terug. Een briesje zorgde er echter voor dat die pogingen niets uithaalden. Uiteindelijk legde ze al haar spullen weer weg en leunde met een zucht achterover, terwijl ze op haar handen steunde. Joepie. Iemand suggesties om de verveling te verdrijven?

Met zijn handen diep in de zakken van zijn broekzak gestoken, om zijn hals een sjaal geslagen en de winterjas die zijn bovenlichaam van een beetje warmte moest voorzien. Zachtjes waren zijn passen in de dunne laag sneeuw, maakte geen knapperig geluid doordat de sneeuw al smolt voordat zijn voet werkelijk de grond raakte. Iets waarbij hij zijn Vuurmagie gebruikte, gewoon zichzelf warm houden op de momenten dat hij het nodig had. Dus de momenten dat hij niet binnen was of omarmd werd door de wonderlijke schepsels van moeder natuur; Vrouwen. Wat norsig gleed zijn blik over de omgeving, was nieuwsgierig geweest naar de ruïnes waar hij wat van had gehoord. Lege plaatsen waar de leukste en spannendste dingen konen gebeuren, bij Bellingar wist je het nooit. Zijn blik werd getrokken door een paar blonde lokken die speels mee gingen op de lichte bries. Fijn, afleiding van dit deprimerende weer. Geluidloos liep hij naar het meisje toe, zag hoe ze verveeld of vermoeid achterover leunde en stond zonder geluid achter haar. Zachtjes ging hij achter haar zitten, zorgde dat zijn rug net niet de hare raakte en staarde naar boven. 'Jonge meisjes zouden niet moederziel alleen buiten moeten zitten. Wat is jou reden om deze regel te verbreken?' klonk zijn stem zachtjes, hield zijn blik op de hemel gericht. Hij hand zijn handen naast zijn heupen op de grond gezet, leunde ook wat naar achter, iets verder nu waardoor als het meisje zich niet omgedraaid zou hebben hun jassen elkaar zouden aanraken.

Haar blik was op de wolken gericht, waar om de zoveel tijd sneeuw uit viel. Nu lag er een dun laagje op de grond, maar Kijito had daar geen last van. Het zou haar kleding niet echt kunnen verpesten; dan liet ze het wel verdampen met haar watermagie. Koud had ze het ook niet. Normaal was ze al niet iemand die het snel koud had, maar haar jas bood de extra bescherming die ze nodig had. In gedachten verzonken volgde ze de wolken, die zonder een duidelijk patroon door de lucht dansten, zonder bestemming en zonder doel. Een zachte, niet onvriendelijke stem verbrak plots de stilte. Verbaasd draaide Kijito zich om, waardoor ze haar handen verplaatste. Een oudere jongen zat achter haar, met net als haar zijn blik op de hemel gericht. Het lichte briesje speelde ook door zijn blonde lokken. De vraag had haar verbaasd. Dit was één van die vragen die niet elke dag aan haar gesteld werden. Ze glimlachte lichtjes terwijl ze probeerde een antwoord te verzinnen. Eigenlijk had zij, net zoals de wolken, geen goede reden. Dat klonk echter zo dom als antwoord. 'Momenteel: gebrek aan een gesprekspartner,' zei ze daarom maar, zich ervan bewust dat dat misschien nog wel stommer klonk dan; Ik verveelde me en dit en dat.. Geen goede reden, dus.

Zonder zijn blik te verplaatsen of zijn houding te veranderen bleef Bellingar naar de lucht staren toen hij merkte dat het meisje zich omdraaide. Zijn 'verrassing' was dus geslaagd, ze had hem niet horen aankomen. Terwijl zijn nonchalante, warrige haar mee speelde op de lichte bries merkte hij hoe ze hem aankeek. Even schoten zijn groengele ogen naar zijn ooghoeken, om een kleine glimlach te voorschijn te toveren en haar aan te kijken. Vervolgens kwam rustig zijn hoofd mee, keek haar ontspannen met een ietwat charmante blik aan. Zijn mondhoeken leken verder omhoog te trekken bij het horen van haar antwoord, vond hem goed gevonden. 'Probleem opgelost,' grijnsde hij nu warm, doelend op zichzelf en dat ze nu niet meer alleen was. Hij draaide zijn bovenlichaam naar haar toe, pakte een van haar handen en bracht deze omhoog. Zonder zijn blik van haar blauwe ogen af te halen drukte hij zachtjes zijn lippen op de rug van haar hand. 'Bellingar Cruentus,' stelde hij zichzelf hoffelijk voor waarna hij haar hand weer liet zakken maar deze niet los liet. 'Wat is de jouwe als ik vragen mag mejuffrouw?' vroeg hij zachtjes, haast alsof hij deze vraag niet wilde stellen. Zijn ene mondhoek krulde iets verder om dan de ander, toverde een charmante schuine grijns op zijn gezicht terwijl hij zijn blik niet losmaakte uit die van haar. Zijn hand hield de hare zachtjes vast, afwachtend.

De jongen leek het zo gepland te hebben, al was het waarschijnlijk niet om haar te laten schrikken. Dat hoopte Kijito althans, dat was altijd zo flauw. Ze probeerde te voorkomen dat ze het in haar nek zou krijgen, dus draaide ze zich nog meer, zodat ze nu bijna naast hem zat, als ze wat naar voren was geschoven. Zijn groengele ogen keken haar eventjes aan voordat zijn hele hoofd in haar richting draaide. Een nonchalante glimlach was te zien op zijn rustige gezicht. Hij was niet echt iemand waar je voor weg zou rennen; dat soort mensen hadden over het algemeen geen charmante blik. Kijito glimlachte ook lichtjes, vooral om er niet uit te zien alsof er net iemand geprobeerd had haar te vermoorden. Een vriendin van haar had een keer gezegd dat ze zo keek als ze schrok. Probleem opgelost.. betekende dat dat hij een soort gesprek probeerde te beginnen? Dat zou inhouden dat de verveling op afstand gehouden werd. Ze trok haar hand niet terug toen hij plots de hare pakte, iets wat maar één iemand eerder gedaan had en waar ze dus niet aan gewend was. Als zijn blik niet zo charmant was geweest had ze haar blik afgewend en haar hand teruggetrokken. Bellingar.. best een mooie naam. Zijn vraag kwam er zacht achteraan, alsof hij hem niet wilde stellen. Kijito glimlachte nog steeds, als antwoord op zijn scheve lach. 'Kijito Chozi,' zei ze, haar tweede naam weglatend. Die vond ze toch niet mooi. 'Aangenaam,' plakte ze er nog achteraan, om toch iets te zeggen. Starende blikken konden haar zenuwachtig maken, al gebeurde dat nu nog niet.

Kalmpjes keek hij opzij, moest wat op haar neer kijken toen het meisje zich naar hem toe draaide, deels over zijn schouders omdat ze nog wat achter hem zat waarbij zijn kin op zijn eigen schouder steunde. De lichtte glimlach was een begin, waarop Bellingar al even charmant als daarvoor terug glimlachte. 'Hm,' weerklonk zijn stem bijna mijmerend toen Kijito haar naam zei. 'Klinkt als het aanblik van een prachtige waterval. Tenminste, als je het mij vraagt,' glimlachte hij bijna teder, streelde eventjes mijn zijn duim over de rug van haar hand toen ze hem niet terugtrok en hij sprak. Zijn blik leek na een net iets te lang gestaar naar haar omringende spullen te kijken. Langzaam liet hij zijn hand onder die van haar uitglijden zodat hij die van haar niet zomaar los zou laten. 'Volgens mij ben je hier niet gaan zitten om alsmaar te wachten op het eerst langskomende persoon om mee te praten,' met een kleine grijns schoten zijn ogen voor een moment weer naar haar toe, doelend op haar huiswerkspullen die nog deels zichtbaar waren. 'Je mag niet liegen,' knipoogte hij, waarbij hij even met zijn vinger tegen het puntje van haar neus drukte om vervolgens zich wat naar haar toe te draaien en in kleermakerszit te gaan zitten. Met zijn ellebogen op zijn knieën steunde hij met zijn kind op zijn handen. 'Dus, wat was de echte reden. Te veel huiswerk? Geen zin? Stiekem wachtend op mij?' knipoogte hij het laatste grijnzend.

Ze draaide zich wat naar haar nieuwe 'gesprekspartner' toe terwijl ze haar benen naast zich sloeg. Ze leunde op haar andere hand, omdat ze anders omgevallen zou zijn. Het was nog steeds best vreemd dat hij haar hand vasthield, al was het niet onplezierig. Ze merkte het nauwelijks toen hij na een tijdje de hare losliet door zijn hand langzaam terug te trekken. Wat zou Roxas denken als hij haar zo zag zitten? Ze hoopte dat hij wist dat ze hem niet meer op zou geven, sinds die keer dat ze beiden hadden gedacht dat ze elkaar haatten.. Jadira, een vriendin van haar, had hen het uiteindelijk uit laten praten. Daar had ze geen spijt van. Oké, dit was trouwens ook de eerste keer dat iemand haar naam en de waterval in één zin noemde. Ze was dol op de waterval, al was dat misschien wel logisch voor een Watermagician. De glimlach op haar gezicht kwam weer terug. Stiekem wachtend op iemand die ze niet kende, tuurlijk.. 'Huiswerk voor over een paar dagen en verveling,' zei ze, en ze voegde er aan toe:'Niet gelogen!' De charmante lach die hij had schonk hij vast aan meerdere mensen, maar het maakte een gesprek wel grappig. In ieder geval een stuk gezelliger dan tegen chagrijnige mensen praten. 'Jij bent hier waarschijnlijk ook niet gekomen om met een bruggertje te praten wie je niet kent,' glimlachte ze daarna.

De gehele tijd dat Bellingar zijn blik niet van Kijito af haalde bleef de kleine glimlach op zijn lippen hangen, bleef haar aankijken met de natuurlijk ogende intresse in zijn groengele ogen. 'Hmmm,' klonk zijn bedenkelijke antwoord op haar eerste woorden wat ze hier werkelijk deed. 'Aangezien de spullen die je bij je hebt zal ik het deze keer geloven. Maar niet meer liegen hè, dan kunnen er nog hele onverwachte dingen beginnen,' sprak hij het laatste streng, zwaaide zijn vinger voor haar gezicht heen en weer waarna hij een uiterst charmante grijns omhoog haalde om aan te tonen dat hij haar maar plaagde. Opeens zakte zijn blik weer terug in streng. 'Ik meen het,' propte hij er nog achteraan, alsof alles daarvoor een toneelstukje was geweest. Bij haar vraag leek zijn gezicht weer te ontspannen. 'Ik vind eerste klassers eigenlijk altijd uiterst interessant. Een geheel nieuw persoon, nog geen roddels of andere praatjes die het persoon kunnen breken in de vooroordelen. Nog een schone lij, een prachtig nieuw verhaal met een nieuw hoofdpersoon,' zijn blik was even afgedwaald bij zijn hoge woorden, alsof hij mijmerend zijn gedachtes liet weg dromen onder zijn eigen stem. 'En daarbij wilde ik je eigenlijk gewoon leren kennen toen ik je daar zag zitten. Geheel alleen,' klonk het laatste wat treurig, zijn blik wat zielig alsof hij de gene was die al máánden lang in eenzaamheid leefde onder dwang. 'Ken je dat gevoel wel eens, dat je iemand voor het eerst ziet en gewoon weet dat je die gene ontzettend aardig gaat vinden?' hij had zijn zachte blik weer op haar gericht, was ongezien wat dichterbij gekomen maar liet een gepaste afstand tussen hun gezichten waarbij hij haar met licht opgetrokken wenkbrauwen opkeek die half verdwenen onder zijn blonde lokken.

De vinger die voor haar gezicht zwaaide zorgde ervoor dat ze een beetje in de lach schoot. Niet overdreven, maar toch ook niet echt zo stil dat het onhoorbaar was. De charmante grijns die hij altijd leek te vertonen kwam bijna direct weer terug, als een soort geruststelling, dat hij het niet zo kwaad meende als het eruit kwam. Waarschijnlijk deed hij dat ook niet. Zijn volgende woorden, een mening over brugklassers, verbaasde haar enigszins. Sommige hogereklassers hadden de pest aan jonge mensen die niet precies de weg naar het een of andere lokaal wisten. Nieuw verhaal met een nieuwe hoofdpersoon.. Dan was haar verhaal wel een vertelling over een klunzig, klein meisje dat geen stap verzette zonder zich zorgen te maken. Geniaal, vast de bestseller die in drie dagen in de uitverkoop lag. Al zouden sommigen, teerhartigen, bij haar verleden in tranen schieten, zo erg was het niet. Haar ouders leken niet om haar te geven. Wat erg. Er waren veel ergere dingen in de wereld. Zij was gewoon een soort verwaarloosd kind met een bijna continue glimlach op haar gezicht. So what? Zijn laatste woorden klonken wat treurig. Alsof hij met niemand praatte. Ze wilde erom wedden dat hij met bijna iedereen een gesprek kon beginnen! Toch knikte ze op zijn vraag. Ja, dat gevoel kende ze. Ze had het gehad bij Sapphire, bij Jadira, bij Avalana.. bij Roxas. Ze had nauwelijks door dat zijn gezicht dichterbij kwam, het was ook niet schokkend dichtbij of iets dergelijks. 'Ja, dat gevoel betekent meestal iets goeds,' voegde ze aan haar knikje toe. Al begreep ze niet waarom iemand dat bij haar had.. Ach, het zal wel. 'Maar geloof me; mijn nieuwe verhaal is zeer oninteressant,' zei ze er met een lachje achteraan.

Geduldig bleef hij met zijn grijns Kijito aankijken bij het horen van haar zachte lach. Punt voor Bel. Bij haar knikje glimlachte hij treurig naar haar, waarna zijn blik duidelijk onder zijn eigen dwang oplichte. Oefening baart kunst zou hij altijd zeggen, toneelstukjes zijn af en toe zo makkelijk. Zijn glimlach leek breder te woorden bij haar antwoord, zijn ogen glimlachte mee. 'Iemand gevonden die dat ook heeft,' mijmerde hij zachtjes waarbij hij zijn blik niet van haar ogen afhaalde, keek haar aan alsof hij droomde over haar op dat zelfde moment. Zijn wenkbrauwen kropen omhoog onder de blonde lokken van zijn warrige haar bij het horen van haar woorden. 'Oninteressant? Een prachtig verschijnsel als jij kan nooit een onintressant verhaal hebben,' verdedigde hij haar met een strenge blik, zette zijn vinger weer tegen het puntje van haar neus om er even zachtjes tegenaan te duwen. Hij verschoof wat, kwam naast haar zitten en leunde op zijn handen die hij achter zich had gezet. Zijn groengele ogen vestigde zich weer op Kijito met de smalende glimlach op zijn lippen en de ontspannen charmante blik in zijn ogen. Zijn ene hand kwam omhoog, leunde op de ander om niet om te vallen. De opgetilde hand haalde een lok uit haar gezicht, een tedere blik in zijn ogen waarna zijn blik zich weer in die van haar richtte. 'Vertel me je verhaal, je hebt me nieuwsgierig gemaakt,' sprak hij zachtjes, streelde in die zelfde handeling even haar wang toen hij de lok weg haalde en zette zijn hand daarna neer. Met zijn hoofd wat schuin gekanteld waardoor deze deels op zijn schouder lag bleef hij haar aankijken.

De woorden konden slijmerig klinken, maar de manier waarop hij het zei maakte het weer goed. De blik had ook creepy kunnen zijn, was het niet dat hij zo ontspannen keek. Sommige mensen konden dat nu eenmaal zonder eng te zijn, wat ze persoonlijk heel knap vond. In ieder geval, hij was het niet met haar eens. Ach, hij kende haar verleden ook niet. Weer die vinger tegen haar neus, wat er misschien wat gek uitzag voor omstanders. Ze verlichtte voor een paar momenten de druk op haar armen, maar leunde er toen weer op. Het zat toch wel lekker.. Bellingar kwam naast haar zitten, geïnteresseerd in haar verhaal. Dat was nieuw! Nu was het haar trouwens ook weer uit haar gezicht.. Dit was ze niet echt gewend, ze wist niet helemaal wat ze ervan moest denken. 'Zeker dat je het wilt weten?' grapte ze. 'Ik kom van Cassia, ergens in het noorden. Daar wonen mijn ouders, ik ook tot voor kort. In ieder geval, ik woonde er wel, maar ik voelde me er helemaal niet thuis. Komt door mijn ouders. Ze geven niet echt om me..' Kijito zweeg even, zocht een voorbeeld. 'Ik ben een keer, na een ruzie, toen ik nog maar 7 was, naar buiten gerend. Ik heb me verstopt tussen de bomen, op een plaatsje waar ik wel vaker zat.. Ze zijn me niet komen zoeken en keken niet eens op toen ik binnen kwam..' Klonk het wel geloofwaardig? Ze had haar blik op het gras gericht. 'Het klinkt een beetje raar, ik weet het,' voegde ze er nog aan toe.

Hij knikte lichtjes, liet zijn ene mondhoek nog iets omhoog trekken in de scheve grijns toen Kijito hem vroeg of hij het zeker wist. 'Tuurlijk,' beantwoorde hij haar uiterst kalm, alsof er geen normalere zaak in de wereld was dan luisteren naar haar levensverhaal. Zijn ene been trok hij omhoog, steunde daar met zijn elleboog op op mijn hand tussen zijn haren te leggen. Zo, schuin leunend bleef hij Kijito aankijken terwijl ze sprak. Zijn hoofd schuin door de positie waarin hij zat, zijn andere hand naast zich op de grond en zijn andere been lang uit gestrekt voor zich uit. 'Wie kan er nou geen interesse hebben in jou,' sprak hij zachtjes als eerste reactie op haar verhaal na tijdje toen ze stil was gevallen. 'Je ouders zijn blind, zouden trots moeten zijn op een dochter als jij,' zijn hand die naast hem op de grond had gestaan kwam weer omhoog, streelde met zijn duim haar wang waarbij hij haar met een strakke blik aan bleef kijken. Langzaam krulde zijn ene mondhoek om in een schuine glimlach, zijn groengele ogen zacht. 'Liefde kan in vele vormen gegeven worden. Van een passie die zoveel warmte inhoud dat hij levenslang duurt tot een genegenheid voor het verleden en zijn pracht. Zolang je maar iets in die vorm hebt van liefde is alles het waard. Al doet het kijken naar iets simpels je hart opbloeien, dan is elke ademteug het waard om te nemen, is elke lach waard om geteeld te worden. Denk niet dat je niets waard bent, je bent de enige van je soort; je kan nooit vervangen worden,' klonk zijn stem zachtjes, had zijn hand tegen haar wang laten liggen terwijl hij haar aan bleef kijken. Langzaam nam hij zijn hand weer terug, glimlachte naar haar waarna hij zich op zijn rug liet vallen, leek geen last te hebben van de koude ondergrond. Zijn blik richtte hij op het bladerdak boven hem van de boom, zijn handen onder zijn hoofd gevouwen en zijn ene knie nog opgetrokken. 'Ik hoop dat je hier wel geliefd bent?' vroeg hij uiteindelijk, liet het onderwerp niet rusten.

-Sorry voor de late reactie!-

Ze bleef voor zich uit staren, in gedachten verzonken, wat ze naderhand eigenlijk best zielig van zichzelf vond. Vreemd kind dat ze was. Een beetje lopen zeuren tegen iemand van 4 of 5 jaar ouder over haar vader en moeder. Daar werd Bellingar vast blij van, zeker weten. Toch deden de woorden haar goed. Zoals hij ze uitsprak leek het alsof ze wat waarheid bevatten, alsof haar ouders echt trots op haar konden zijn. De volgende woorden hadden uit de mond van een priester kunnen komen, met zijn armen zwaaiend om de waarheid van God in allerlei woorden en metaforen te benadrukken. Bij Bellingar was dat echter niet zo. Een vorm van liefde.. die had ze. Roxas. Hij gaf om haar, al had ze dat eerst niet durven denken. Hij was er voor haar, dat wist ze zeker. Een voorzichtige glimlach krulde om haar lippen. De enige van haar soort.. Godzijdank, het was echt niet goed voor de wereld geweest als er meer depressievelingen zoals zij rond liepen! Ze knikte toch, wist niet precies hoe ze hem kon bedanken voor zijn steun in woorden. Uiteindelijk liet ze zich naast hem op de grond vallen. 'Niet zo geliefd als jij, gok ik, maar ik heb hier wel vrienden,' antwoordde ze, nog steeds met een glimlach. Ze kon zich niet voorstellen dat Bellingar niet populair was.. Zo'n persoonlijkheid leek hij nu eenmaal te zijn.

PROFILE MAGICIAN

» verveling
» wie is daar?
» Bent u daar?
» Vallen en weer opstaan?
» Mijn tijd is daar ~

Verveling.. daar ben je weer

Verveling.. daar ben je weer

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen