Tomari pakte nogmaals een van de vele kleine platte steentjes op van de grond en gooide die zo zodat hij in een van de plassen ketste en een hoekje in schoot. Hij keek vanuit de grot achter de waterval weer toe hoe de dag langzaam verstreek. Nu verveelde hij zich echt mateloos, hij had al zijn oefeningen voor de dag al gedaan, liep voor met zijn huiswerk en had al meer gelezen dan eigenlijk nodig zou zijn en nu zat hij hier al zo lang dat zelfs de schoonheid van de waterval en hoe het licht daar op viel hem weinig meer kon interesseren. Hij zuchtte en pakte het zoveelste steentje op, dat tikte hij even op de steen waar hij op zat en besloot toen in plaats van het op een plas te laten stuiteren gewoon op te staan. Hierna stond Tomari daadwerkelijk op en richtte zich naar de achterkant van de grot, met zijn rug richting de in/uitgang die achter de waterval verstopt zat. Hij liep richting de achterkant van de grot om zijn tas op te halen die hij daar nog had staan. Hij besefte na een paar meter echter dat hij het steentje nog in zijn hand had, dat gooide hij over zijn schouder richting de ingang waarbij een dof tok-geluid te horen was. Wacht, dat was niet het geluid van een steentje op ander steen of water, eerder op een schoen of een tas met een boek of zoiets dergelijks. Tomari draaide zich dus even om puur uit nieuwsgierigheid van wie er nu naast hem de grot betrad.

Het gebied verkennen, dat was iets wat Eye graag deed. En trouwens, het was hem al eerder opgevallen dat dit geen lelijk gebied was, nee, helemaal niet. Hij vond het zelfs mooier dan op Razen. Razen had ook een mooi gebied, maar met zo'n waterval in de buurt en dan een grasveld, een bos en ook nog zo'n grote school, dat was gewoon een prachtig uitzicht. Hij vond een mooi uitzicht altijd een uitnodiging om het gebied te betreden. Hij grinnikte even. Hij was niet voor niets Eye genoemd. Maar dat was niet zijn echte betekenis van zijn naam, dat wist hijzelf ook wel, maar er grapjes over maken, was voor hem niet echt weggelegd. Hij had een rugzak. Hij had ook een spijkerbroek en een zwart shirt, met daarover een zwart-wit geruit vest, met een capuchon. Hij zette de capuchon op. Zijn piekerige goudblonde haar, kwam half onder de capuchon uit, wat Eye een schattig zicht gaf. Eye zelf had dit natuurlijk niet door. Een grot verderop trok zijn aandacht en Eye liep er nieuwsgierig naartoe. Een andere hobby van hem, maar wat hij niet vaak toepaste, was tekenen. Hij had een schets in zijn rugzak. Sommigen op zijn internaat zeiden dat tekenen voor meisjes was, maar Eye deed gewoon zijn ding en trok zich niet veel van anderen hun reacties aan. Hij liet zijn rugzak met een klap op de grond vallen. Hij voelde iets tegen zijn hoofd aan prikken en Eye kwam weer omhoog, terwijl hij voor zich uit keek. Een figuur, een gedaante, zat daar. Eye pakte zijn rugzak weer op en liep nieuwsgierig richting de gedaante. Eye keek nieuwsgierig richting de gedaante. Toen hij dichtbij was, liet hij een bolletje licht in zijn hand komen, om de gedaante beter te bekijken. Het was een jongen, met zwart haar. 'Hoi!' zei Eye vrolijk, terwijl hij de jongen aankeek en hem een kort knikje gaf. 'Ik wou je niet storen. Ik zag deze grot en mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld,' legde hij uit aan de jongen, terwijl hij naast de jongen ging zitten, eigenlijk niet eens wetend of hij dit wel mocht van de jongen, maar ja, als hij het niet mocht, zou de jongen het wel zeggen tegen hem, niet dan? Vrolijk keek hij de jongen aan. 'Mijn naam is Eye,' zei Eye, terwijl hij zijn rugtas opende en toen zijn schetsboek uit zijn rugtas haalde. Hij haalde zijn neus op. Het geluid van zijn optrekkende neus klonk niet zo heel vies en niet zo heel hard, dus daarmee dat Eye het gewoon deed in de buurt van iemand anders, ook al zou zijn vader er zeker en vast commentaar op hebben gegeven als hij nog had geleefd. Eye keek richting de jongen. De jongen leek zich een beetje te vervelen. Of lag dat aan hem? Nou ja, Eye kon hem in elk geval gezelschap houden, als de jongen dat wou, natuurlijk. Eye pakte zijn potlood en begon toen langzaam een schets van de jongen naast hem te maken. Hij tekende het haar van de jongen. Die piekte minder erg dan die van hemzelf, maar op verre afstand qua piekheid zat hij niet. Eye keek vrolijk naar de jongen. 'Wat voor een magie beheers je?' vroeg hij toen, terwijl hij rustig verder tekende en af en toe richting de jongen keek.

Tomari zag een jongen met blond haar dat nogal piekerig onder zijn capuchon uit stak de grot betreden hoewel hij het gezicht van de jongen pas goed had kunnen zien toen de jongen lichtmagie gebruikte waarna hij begroet werd.Tomari had net zijn tas gepakt en ging weer zitten waarmee hij zich bedacht dat het waarschijnlijk interessanter was om met de jongen te blijven praten dan om nu weg te gaan. Tomari zette een glimlach op en keek de jongen aan "Hey" groette hij kalm terug waarna hij zijn tas open ritste, als hij hier nu toch bleef kon hij namelijk net zo goed kijken of hij inspiratie kon krijgen om te schrijven of om een nieuwe spreuk te ontwerpen, hoewel bij dat laatste zijn niveau nog wel vrij laag was. "je stoort niet hoor, ik was me om eerlijk te zijn eerder aan het vervelen" antwoordde hij naar de jongen met een vriendelijke lach op zijn gezicht terwijl de jongen nu naast hem op de steen plaats nam. De jongen stelde zich voor als Eye en dus stelde Tomari zichzelf ook voor "Mijn naam is Tomari, aangenaam je te ontmoeten Eye" zei hij waarna hij tijdens dat de jongen zijn neus ophaalde zelf zijn notitieboek er bij pakte samen met een pen. Even zat hij nog zonder inspiratie na even terug te hebben gelezen wat er eerder in zijn verhaal gebeurd was en dus keek hij even naar Eye die aan het tekenen was. Hij keek even toe terwijl hij plots herkende wat de jongen aan het schetsen was, namelijk Tomari zelf. De vraag van magie haalde hem echter weer terug en hij keek iets op zodat hij Eye echt goed aan keek. "Ik beheers aardemagie en luchtmagie, en jij Eye, wat voor magie beheers jij?" antwoordde Tomari waarmee hij ook meteen de vraag naar de jongen zelf terug keerde

Met een schuin oog keek Eye gauw wat Tomari van plan was. Toen hij een boekje zag, waarschijnlijk gebruikt om in te schrijven, glimlachte hij. Het was leuk om andermans hobby te zien en Tomari had zo te zien al heel veel geschreven. Aangezien Eye niet wilde dat hij een gluurder was voor Tomari, draaide hij zijn hoofd weer naar zijn eigen werkje en tekende verder. Dankzij de beweging waarmee Eye boog, vielen Eye's haren naar voren. Hij vond Tomari al meteen erg aardig. Hij vond iedereen die aardig tegen hem deed aardig op Starshine. Ja, lekkere logica heb je, Eye zei hij tegen zichzelf in zijn hoofd. Voordat hij nog meer kon denken tegen zichzelf in, keek Eye op naar Tomari. Die had een vraag gesteld, toch? Eye gokte maar op een wederkerende, aangezien hijzelf had gevraagd wat Tomari beheerste. 'Aard en lucht hè? Ik beheers licht en vuur, alhoewel ik in mijn licht magie verder wil gaan als in mijn vuur magie,' legde Eye uit, terwijl hij verder ging met zijn schets. Een irritant plukje rees steeds weer de lucht in, wat Eye niet doorhad, maar wel voelde toen hij met zijn hand even over zijn haar ging. Eye probeerde het plukje naar beneden te krijgen, maar die schoot steeds weer terug omhoog, net zolang totdat Eye het uiteindelijk maar opgaf. Iets wat bij Eye nooit zou lukken, was zijn haar weer in orde krijgen. Eye keek rustig richting Tomari, terwijl hij een vraag bedacht om verder te kunnen converseren. Tja.. Waar kon je eigenlijk over praten, naast magie dan? Vragen van herkomst? Over familie? Nee, hij wou niks kwijt over zijn geschiedenis of over zijn familie. Hij zou gaan huilen als hij over zijn vader sprak en dat wou hij niet. Tomari was nu niet echt geen vreemde meer in zijn ogen, maar Eye zou nooit iemand genoeg vertrouwen om over zijn vader te vertellen. En als Eye het niet fijn vond om over iets te praten, liet hij dit meestal duidelijk merken. Eye keek richting Tomari, niet met precisie wetend waarover hij het moest hebben en wat Tomari interessant vond. Eye schetste gewoon verder. Misschien was het gewoon slim om stil te zijn en Tomari verder aan zijn verhaal - of wacht het ook mocht zijn - te laten werken. Eye legde zich bij dat idee neer en werkte toen rustig aan zijn eigen schets verder. Hij liet Tomari's gezicht er zo goed mogelijk op uitkomen. Hij tekende de lijnen van Tomari's haren, die in grappige puntjes eindigden. Hij maakte Tomari's vorm niet te dik en tekende een pak voor Tomari. Hij kleurde Tomari's ogen en wachtte toen af. Hij kauwde op zijn potlood en keek nauwkeurig naar zijn werkje. Hij vond het er wel goed uitzien. Hij tikte Tomari voorzichtig op zijn schouder, zacht, om hem niet te storen en liet Tomari toen zijn tekening zien. 'Lijkt hij een beetje op je?' vroeg hij toen grijnzend, terwijl hij zijn tekening aan Tomari gaf. Nou ja... Eerder zijn schetsblok. Eye keek naar de Tomari op zijn tekening en wierp een blik op de echte Tomari naast zich. Ja, dat kon niet missen. De haren vond hij het mooist getekend van Tomari. Eye ging door zijn eigen haren. 'Blader maar gerust verder hoor, ik heb al een boel getekend,' zei Eye, terwijl hij Tomari rustig liet bladeren als hij wou. Helemaal op het einde zat een tekening van zijn vader, wat Eye eigenlijk niet wist en waar hij pas later achter zou komen. Hij keek richting Tomari en wachtte rustig af wat die van zijn tekeningen zou vinden.

Tomari had even toegekeken hoe Eye te werk was gegaan, maar had zichzelf al weer geconcentreerd op zijn eigen schrijfsels, veel inspiratie voor het boek zelf had hij niet, maar er stond meer in dan alleen het verhaal, er stonden achterin ook een heleboel gedichten en daar was Tomari er net een paar aan het toevoegen toen hij door de stem van Eye weer op keek. het was het antwoord op zijn vraag en dat luidde dat Eye licht en vuur beheerste, maar dat hij liever met zijn lichtmagie werkte dan met zijn vuur. Tomari knikte en keek meteen naar de schets nu hij toch al afgeleid was, het begon al best mooi te worden. Tomari zijn aandacht werd echter getrokken door de beweging die Eye maakte, een heel erg eigenwijs plukje was onder de capuchon van Eye uit gekropen en stak nu precies de lucht in ondanks de pogingen van Eye om het te laten gehoorzamen en met de rest mee te gaan. Tomari richtte zich echter weer op zijn eigen werk en ging verder, het gedicht af makend waar hij mee begonnen was. Toen hij klaar was las hij het nog een paar keer door en sleg daarna tevreden de bladzijde om om nog een leeg vel voor zich te krijgen. Ergens vond hij het wel prettig om samen met iemand anders in stilte te kunnen werken, maar eigenlijk wilde Tomari ook wel wat meer over Eye weten, al wist hij niet zo goed wat hij moest vragen. Er werd op dat moment echter al op zijn schouder getikt en dus keek hij weer om. Tomari zag de tekening en floot even, het was namelijk wel heel erg mooi gelukt, er werd hem ook meteen gevraagt of het leek op hem en dat deed het zeker. "Zeker wel, je bent er echt goed in" antwoordde Tomari overtuigd van het talent van de jongen. Het schetsblok werd hem aangegeven en hem werd gezegd dat hij wel even mocht kijken. Er verscheen dan ook een glimlach op het gezicht van Tomari en zelf reikte hij de jongen zijn notitieblok aan met het verhaal en de gedichten, achterin stonden ook nog wat ontwerpen voor spreuken, waaronder een waar zijn vader aan had gewerkt vlak voor hij stierf, maar die was Tomari allang alweer vergeten "Lees gerust ook wat van mijn werk" zei Tomari vriendelijk waarna hij zich op het schetsblok richtte en begon met bladeren, het waren allemaal moeie tekeningen, maar op een gegeven moment sprong er voor Tomari een uit. Het was een tekening van een oudere man. "jouw tekeningen zijn echt mooi, vooral deze vind ik goed, wie is het?" vroeg Tomari terwijl hij het blok iets draaide zodat Eye kon zien over welke tekening hij het had.

'Oh, natuurlijk, dankjewel,' zei Eye vriendelijk, waarna hij zich richtte op het werk van Tomari. Tomari deed een totaal andere hobby dan hij: schrijven. Iets wat hij niet kon en dan ook niet beheerste. Hij kon wel dingen opschrijven voor werk of huiswerk of zo, maar hij kon niet zijn gevoelens leggen in schrijven. Wel kon hij dat in tekenen, waarin hij dat ook zeer vaak deed. Telkens als hij een leuke ervaring had, een rustig moment of ontzettend boos was, nam hij zijn tekenblok bij om zijn ervaringen te tekenen. Waarschijnlijk zou voor Tomari hetzelfde gelden. En Tomari kon er ook wat van. Hij stond er versteld van toen hij las wat Tomari allemaal had geschreven. Het was mooi, maar ook rechtvaardig, iets wat niet veel schrijvers en tekenaars konden. Eye had lichte blosjes op zijn wangen gekregen na Tomari's complimenten. Het was fijn om iemands compliment te horen over je werk, vond hij toch. Hij keek opzij naar Tomari. Tranen kwamen in zijn ogen, maar hij slikte met moeite zodat de tranen niet de overhand zouden nemen. 'Dat is mijn vader,' zei hij en hij keek trots naar de tekening. Ondanks het verdriet wat zich opspeelde bij het zien van die tekening, kwam ook weer het geluk bij hem op dat hij ooit met zijn vader geleefd had en daarmee mooie momenten gedeeld had. Hij keek naar de tekening. Allemaal herinneringen bracht het mee, daarom had hij het ook zover mogelijk in zijn tekenblok laten zakken, zodat hij er niet telkens aan herinnerd werd. De slechte herinneringen en de goede herinneringen. Hij schudde even zijn hoofd. 'Het brengt weer veel herinneringen mee om hem zo op papier te zien. Hij is overleden. Auto-ongeluk,' vertelde Eye. Ondanks dat hij zijn vader erg mistte, vond hij het niet erg om iemand te vertellen - zeker niet aan iemand die ook aardig voor hem was en openstond voor zijn hobby - wat er met zijn vader gebeurd was. Ze hadden het recht om het te weten. Tenslotte, hij had die tekeningen laten zien en had daarmee dus ook het risico genomen om zijn tekeningen van zijn vader te laten zien. Hij schoof wat dichter naar Tomari toe. 'Kijk, als je deze en deze bladzijde erbij pakt,' zei hij, terwijl hij ondertussen de bladzijde aanwees. 'Dan kun je meer tekeningen van hem vinden. Hij was echt een geweldige man.'

Ondertussen bladerde Eye door Tomari's boek. Meer gedichten en gevoelens kwamen in het boek tevoorschijn. Over ervaringen. Over... een meisje? Nieuwsgierig las hij het gedicht. Ah, wel lief. Hij grijnsde even en bladerde verder. Tomari was in elk geval wel goed in poëzie. 'Jeetje, jij bent ook goed. Zelfs met de gedichten over de meisjes,' zei hij, Tomari met zijn elleboog aanstotend en hem het gedicht latend zien. Hij grijnsde en schudde zijn hoofd. 'Sorry, ik plaag je maar. Het is echt heel mooi geschreven. Jij legt je gevoelens in het schrijven zoals ik doe in het tekenen en dat maakt het mooi, ook al kunnen anderen die het niet doen er niks van zeggen en er dus geen goed geldend oordeel over vellen.' Hij keek nog een keer naar Tomari.

- Sorry! Heel gedoe met welk account ik nog zou doorgaan en welke niet XD -