---

Roerloos stond hij over de vensterbank geleund, zijn beide handen steunend op het koude marmer en zijn slangachtige blik grimmig door het raam neerkijkend op het zonovergoten buitenterrein. Sommige leerlingen lagen in het gras te luieren of te studeren, anderen renden halfnaakt achter elkaar aan, waarschijnlijk op weg naar het meer om er met dit snikhete weer een verfrissende duik in te nemen. In zijn eigen kantoor was het koel, en sowieso aangenamer. Eén van de gordijnen was potdicht voor het andere raam geschoven en er was geen raam opengezet. Hij deed niet aan de zomer, vond het allemaal maar ergerlijk. Nors masseerde hij even over het plekje bij zijn slaap, zijn ogen daarbij gesloten. Die kinderen waren ook zo luidruchtig. Ongenoegd streek hij over de stof van zijn effen zwarte overhemd, om de zoom vervolgens aan de achterkant terug in zijn hoger opgeheven broek te stoppen. Een net gestreken pantalon met de typische vouwen in de pijpen, want het was een must om zich iedere dag beschaafd te kleden. 'Proceed if you please, Saethion,' sprak hij zacht in het Noord-Shadraans. Hij liet zijn hand even over het lange gladde lijf van zijn paarsgeschubde Reuzencobra gaan, die opgekruld op de vensterbank lag, en zette het raam voor hem open waar de slang in een langzame beweging door naar buiten gleed. Ongetwijfeld dat het dier op rooftocht zou gaan in het duistere bos, jagend op muisjes, reeën, eerstejaartjes en ander ongedierte. Zwijgend pakte Savador zijn wijnglas van het bijzettafeltje terwijl hij het raam met zijn andere hand weer sloot. Hij plaatste zojuist de rand van het glas aan zijn smalle lippen toen er geklop door het vertrek klonk. 'Hallo,' zei een stem vanachter de deur. Hij draaide half zijn hoofd om over zijn schouder naar de deur te staren, alsof hij er dwars doorheen kon kijken en de persoon erachter kon zien. 'Ik ben Niah Servious. De nieuwe kunstleraar.' Ah, dat was waar ook. De nieuwe docente zou één van dezer dagen arriveren om haar nieuwe functie hier te vervullen. Savador zette zijn glas terug en liep met kalme passen richting de deur. Zijn pas opgepoetste lederen herenschoenen klakten daarbij zacht op de vloer. Hij opende de deur allereerst op een kiertje om een moment op de bruinharige vrouw neer te staren voor hij het verder openzwaaide. 'Savador Jaellvìas Sathandiai,' hij gaf haar een stevige handdruk, glimlachte toen zuinig. 'Kom binnen.' Beleefd als hij kon zijn stapte Savador in een elegante positie opzij om Niah langs te laten en haar een gemakkelijk zittende stoel die hij voor zijn bureau geplaatst had als zitplaats aan te bieden.

---

Een halvemaansbrilletje, een aktetasje; dat deze jonge vrouw het artistieke typetje was, was niet moeilijk te zien. Meestal waren die lui meer van het vreemdere soort, die weliswaar creatief waren, maar vrede in alles zagen en zich verscholen achter een schildersezel. Het zonnebril-wierook-mutsen-soort dat kettinkjes in de vorm van peace-tekens droegen. Hij had een grove hekel aan goedzakken die in alles het goede zagen, hoe slecht en bruut iets ook kon zijn. In vergelijking met dat cliché-beeld oogde deze vrouw nog naar behoren, beschaafd en meer normaal, maar niet zo normaal dat ze doorsnee was. Er was iets aparts aan haar dat hem wel betaamde. Niah Servious. Savador schonk haar aan de zijde van de deuropening een klein glimlachje terwijl ze hem passeerde, kon met zijn lengte ook op haar neerkijken. Dat kwam met zijn mystieke ogen wat minder intimiderend over dan dat hij iemand lang en recht aanstaarde. Ze droeg geen jas of overhesje die hij aan kon nemen, maar dat was niet erg. Met een enkel gebaar verwees hij de vrouw verder zijn kantoor in, naar de stoel waar ze uiteindelijk op neerzeeg en haar spullen naast zich op de vloer zette. Kalmpjes sloot Savador de deur voor hij met zacht klakkende geluiden van zijn herenschoenen weer terug kwam gelopen. 'U heeft een mooi kantoor meneer,' sprak Niah nadat ze kort even zijn vertrek had rondgekeken. 'Alstublieft..' Met een vriendelijke goedwilligheid richtte hij zich even tot de vrouw. 'Noem me toch bij mijn voornaam.' 'Meneer' was voor leerlingen en stagiaires. Collega's en werknemers mochten hem bij zijn naam noemen, dat had hij om de een of andere reden zelfs liever. 'Wil je iets drinken?' vroeg Savador terwijl hij met zijn rug naar Niah toegekeerd bij een bijzettafeltje stond te rommelen. 'Thee, water, wijn?' Hij vond het immers van belang haar eerst met een goede indruk op te vangen voor het zakelijke aan bod kwam.

---

Het moest voor iedere sollicitant, pas aangekomen leerling of definitief in dienst genomen leerkracht die een al veel versleten functie kwam opvullen vast en zeker vreemd zijn om bij een Hoofdmeester als hij te komen. Meningen over hem liepen vaak uit één, maar het feit stond vast dat zijn eerste gegeven indruk meestal een beleefd beeld over hemzelf bij de persoon achterliet. Tot ze erachter kwamen hoe hij was tegenover leerlingen, wat voor vreemde geruchten zich over hem verspreidden door de school en hoe hij dacht over het bemoedigen van respect, discipline en orde. Niet ieder Schoolhoofd had immers beschikking over allerlei marteltuigen, diep verborgen in de kerkers. In dat geval speelde meestal dezelfde haat en de afgunst jegens hem op zoals vrijwel ieder ander, en bleek het uiteindelijk toch weer hetzelfde liedje te zijn. Terwijl hij toch ook zo zijn redenen had om niet de vrolijkste te zijn. In Niah verwachtte hij het echter niet zo snel. Misschien omdat hij zich teveel aan het cliché-beeld vasthield dat ze hier kwam voor haar nieuwe baan als lerares kunst, dus kunstzinnig was en dingen niet alleen zwart-wit bekeek zoals de meeste anderen hier, maar ook aandacht had voor het grijze vlak ertussen. Met andere woorden; hij meende te geloven dat ze best een persoon kon zijn die ook het goede in hem kon zien. En ergens hoopte hij erop. De eenzaamheid en de haatgevoelens werden soms gewoon teveel. Veel kon hij er niet aan doen, maar terwijl Savador stond te rommelen bij het tafeltje dacht hij over deze kwesties na. Zonder zijn blik op Niah te richten draaide hij zich eenmaal om, vestigde zijn aandacht op zijn bureau, bukte zich en kwam weer overeind om de vele documenten en papieren erop en eromheen wat op te ruimen. Daar had hij niet altijd even goed de tijd voor. Hij had het ook zo druk. Even stond hij stil met een dossier in zijn handen en keek Niah even aan. De jonge vrouw bekeek hem, en hij wist niet om welke reden. Haar ogen had hij al langer in zijn rug voelen branden. Voor nu besloot hij er niet op in te gaan. Zwijgend draaide hij zich weer om naar het bijzettafeltje om vast wat glazen erbij te pakken. 'Wijn graag,' beantwoordde Niah zijn vraag. 'Als u daar geen bezwaar op heeft.' Savador stond weer met zijn rug naar haar toegekeerd en onderdrukte een zacht lachje binnensmonds terwijl hij er een nieuwe wijnfles en twee glazen bij pakte. 'Uiteraard niet,' reageerde hij kalm, zijn blik gericht op hoe de donkerrode vloeistof de glazen tot de helft vulden. Deze keer niet helemaal tot de nok. Hij was in gezelschap van een nieuwe werkneemster en hoefde zich niet ladderzat te zuipen. Dat deed hij maar in de latere uurtjes, als hij waarschijnlijk weer moederziel alleen op zijn kantoor zat te mokken. Daarbij was het Niah's eerste dag hier. Het was niet zo dat ze direct lessen en dergelijke moest voorbereiden. Een wijntje op zijn tijd mocht. En te horen aan haar accent kwam ze uit die bepaalde Erdse streek waar de populairste drank vandaan kwam. Zelf hield hij het toch liever op de traditionele Shadraanse wijn. 'Je bent van ver gekomen?' deed Savador eerst een poging een vriendelijk praatje te maken vooraleer het zakelijke aan bod zou komen. Zijn mondhoeken hadden zich kleintjes omgekruld tot een schriel glimlachje terwijl hij zich met twee wijnglazen in zijn handen omdraaide en deze op zijn bureau zette. Hij schoof zijn fauteuil naar achter en nam plaats achter zijn bureau, zijn handen kalm tegen zijn onderbuik gevouwen en zijn blik nog op Niah gericht.

---

Zoals hij in het eerste opzicht verwacht had, was de jonge vrouw inderdaad vrij openhartig. Zelfs naar hem toe, maar dit was dan ook de allereerste keer dat ze elkaar in het echt troffen en uitgebreid kennis konden maken. Uiteraard was er daarvoor ook al contact gelegd van Niah's kant die wel enige interesse voelde in het artistieke vak, maar dat was toch iets anders. Een enkele blik vertelde onthulde immers al zoveel meer van een persoon dan een diens handschrift in een zakelijke sollicitatiebrief. Daarbij was het ook ergens als een vervreemding. Geen haat, geen verachting of enige aantoningen van wantrouwen - zelfs geen angst, al zo leek het. Alsof ze elkaar al jaren kenden of iets in die richting, en vandaag de dag was dat ze weer zouden herontmoeten. En eerlijk gezegd was het voor hem wat onwennig om zonder tegendraads gedrag of onwilligheid van de andere partij de lof en het respect te krijgen waar hij zo naar verlangde. Het stond ongeveer eigenlijk gelijk aan de momenten waarop Ephony hem lief had genoemd. Dit kwam er een beetje hetzelfde op neer om Niah's attentheid in zulke grote overmate geschonken te krijgen. Hij schonk wat wijn voor de vrouw in op haar verzoek, vond het zelf de beste keuze. Waarschijnlijk zou ze dan vooral de Erdse drank gewend zijn; Shadraanse rode wijn had een bepaalde smaak die geen enkele andere wijnboer in een uiteindelijk resultaat kon leveren. Eén van de vele andere redenen waarom Savador maar al te fier was over zijn Shadraanse nationaliteit. 'Tja, van ver gekomen weet ik niet echt,' antwoordde Niah op zijn vraag terwijl hij terug kwam gelopen met de twee glazen in een hand. 'Voor iedereen is het verschillend. Maar voor een gemiddeld mens was het redelijk ver. Ik heb veel gereisd omdat mijn familie op bijna iedere planeet zit, dus ik ben wel wat gewend.'
'Hmm..,' zei Savador met een bedenkelijk gezicht. Zijn mondhoeken krulden lichtjes om tot een glimlach toen hij achter zijn bureau zat en Niah aankeek. 'Dus je roots liggen niet diep in de Erdse grond en nationaliteit geworteld?' Als ze veel gereisd had in haar verleden, nam hij aan dat Erd niet langer meer haar standvastelijke plaats zou zijn, en ze ook verscheidende andere toevluchtsoorden had verspreid over de andere planeten waar ze haar geluk in kon vinden. In een kalme beweging sloeg hij het ene been over het andere, zijn eigen wijnglas elegant opgeheven en zijn aandacht op Niah gevestigd. Zijn mondhoeken trokken verder omhoog en hij kneep uit warm genoegen zijn ogen even half dicht. Kennelijk was hij niet de enige wijnliefhebber in de ruimte. En stiekem werd hij er diep van binnen ook licht begeerlijk van om een vrouw zo van een drank te zien genieten, maar natuurlijk dat hij dat verborgen hield. 'U heeft goede wijn Savador,' complimenteerde ze hem, waarop hij zuinig glimlachte. 'Chapel Bonaparte, puur Shadraanse rode wijn. En een goed jaar, ook.' Wanneer het op zijn favoriete drank aankwam had hij zijn woordje wel klaar. In plaats van een leraar had hij net zo goed wijnproever kunnen worden. Het beroep was alleen zo slecht voor je tanden, en ging een beetje in contrast met zijn eerdere baan als tandarts. 'U zult wel een goede reputatie hier hebben. Een echte gast heer vind je niet snel meer. De meeste mensen zijn te druk bezig om fatsoenlijk tijd voor hun personeel te vinden,' ging Niah verder. Savador scheurde even zijn blik van haar los, in eerste instantie leek het alsof hij er bijna verlegen door raakte. 'Wel..,' begon hij op een langzaam toontje waarin zijn verering duidelijk te horen viel, want vereerd voelde hij zich zeker. Met een zelfvoldaane expressie, uitgestreken over zijn bleke gezicht, ging hij kalmpjes even verzitten. Zijn onderbeen rustend over een knie waarbij de zwartgelakte herenschoen roerloos boven de vloer hing, het wijnglas met twee vingers geklemd over de glazen voet op zijn plaats houdend op de armleuning van zijn stoel en zijn vrije arm leunend over de rugleuning. Ontspannen, maar nog altijd elegant. 'Ik heb zo mijn betere connecties, inderdaad.' Zijn gedachten gingen automatisch even uit naar Diva, Rose, Madeline, Neara en alle andere meisjes waar hij ooit plagerig bonje mee had gehad en de vrouwen waar hij ooit een bed mee had gedeeld. Het feit dat hij tegenwoordig meer gehaat dan geliefd werd drukte hij even weg. Hij mocht ook even genieten op zijn oude dag. Savador vestigde zijn blik met een serieuzer gezicht weer op Niah. Hij wilde nu niet zeggen dat hij aan het flirten was, maar enfin - het was toch wel heel iets anders dan een saai eentonig zakelijk gesprek, naar zijn gevoel. De sfeer, de aangename persoonlijkheid, dezelfde liefde voor drank. Ja, hij kon het wel goed met haar vinden. 'Zo,' sprak hij uit het niets met de intentie om over te willen gaan op het volgende onderwerp. Glimlachend keek hij Niah aan. 'Zin in je nieuwe baan?' Immers had hij niet echt bepaalde zaken die ze nog moesten bespreken nu ze al aangenomen en gereed voor haar eerste lessen was, dus konden ze in dit gesprek meer tot elkaar komen. Tenzij ze zelf nog met opmerkingen en vragen zat, uiteraard.

---

Eigenlijk moest hij de stapels administratieve documenten en het nakijkwerk van de Vuurmagie-lessen nog afwerken. Daar had hij nu mooi de tijd voor kunnen gebruiken. Het was alleen veel te gezellig naar zijn gevoel. Immers kwam het al niet vaak voor dat hij zich meteen in de eerste instantie meer op zijn gemak voelde, en zijn wantrouwen in mensen niet opspeelde. Dat laatste voornamelijk veroorzaakt door zijn jeugd en alle incidenten die zich toendertijd hadden afgespeeld. Nee - niet bij deze vrouw. Waarschijnlijk was het vooral ook om het feit dat Niah ook haar verzadiging kon vinden in de wijn. Tot nu toe was er geen enkele andere vrouw geweest die niet vies was van een glaasje of twee, drie, en er niet voor terugdeinsde om dit te laten zien. Madeline misschien, maar dat was inmiddels ook weer verleden tijd. Terwijl Savador in stilte van zijn wijnglas nipte, gleden zijn slangachtige ogen een ogenblik onopvallend over de jonge vrouw voor hem heen. Alsof hij een tweede poging wilde wagen om haar eens te bekijken. Het brilletje op haar neus en haar eigenzinnige indruk waren voor hem niet veranderd. Na een paar tellen gleed zijn blik terug naar haar haar, waar het een klein moment bleef hangen. Zijn voorkeur ging eerder uit naar brunettes dan blondines; de kleur kwam immers dichter in de buurt van het vurige rode dat hij aantrekkelijk vond aan een vrouw. Daarbij was blond zo goedkoop en gewoontjes, omdat het het uitgemolken cliché-beeld was van een droomvrouw. Nee, geef hem maar rood. ‘Nee denk het niet,' zijn blik schoot weer terug naar Naih's gezicht toen ze op zijn vraag antwoordde. 'Ik denk dat het zo’n overal en nergens is. Op Erd ben ik wel grotendeels opgegroeid maar heb het nooit echt als mijn thuis beschouwen.’
'Ah.' Bij die enkele reactie wisselde Savador kalmpjes van positie, waarbij hij nu zijn ene been over het andere legde, en glimlachte zuinig. 'Overal en nergens is beter dan niets,' vervolgde hij op een warme toon. In een trage beweging zette hij het glas weer aan zijn lippen en nam een paar enkele kleine slokken. Hij slaakte een zacht lachtje om haar opmerking toen hij de exacte naam van de wijn uit zijn hoofd wist op te dreunen. Waarschijnlijk verklaarde het niet zoveel als dat ze wilde beweren, maar enfin. Hij verloor zichzelf nog weleens wanneer het op zijn wijngekte aankwam. Het complimentje dat daarop volgde schoot hem niet in het verkeerde keelgat, zeer zeker niet. ‘Dat is goed om te horen van een hoofdmeester,' zei Niah vervolgens. 'Uiteraard.' Savador had zijn blik naar beneden laten afdwalen en plukte een beetje bedrukt aan de stof van zijn overhemd, ietwat teleurgesteld dat het complimentje zo snel weer weggedrukt leek te zijn. Het ging nu niet om hem, maar om haar. Complimentjes en dergelijke kon hij altijd nog lostrekken uit zijn minderen. Uit opstandige leerlingen, bijvoorbeeld, onder dreiging van een grote roede. ‘Heel erg zelfs,' luidde Niah's antwoord op zijn vraag, waarbij ze hem een brede glimlach liet zien. Kennelijk leek ze er niet om te overdrijven. Het enthousiasme dat ze wel degelijk uitstraalde, werkte haast aanstekelijk. Blosjes op haar wangen, glinsteringen in haar ogen. Schattig als het haar maakte. Hij kon zien dat ze er zin in had, en dat was mooi. Sowieso was het al een groter voordeel voor hem als hij zijn werknemers niet op gang hoefde te helpen, maar ze direct het initiatief namen om aan de slag te gaan. Luie personen moest hij niet in het docententeam hebben, dat ging gewoon niet werken onder zijn sterke wil voor orde en structuur. ‘Van mijn ouders heb ik ook een gedeelte nieuwe ateliers spullen gehad, die zouden deze dagen ook nog komen,' vertelde ze. 'Zelf heb ik ook wat spullen voor de leerlingen gekocht. Aangezien ik begrepen had dat er hier al een tijdje geen kunstdocent was geweest.' Een beetje peinzend staarde Savador in zijn inmiddels alweer bijna lege glas. 'Nee, het.. vak blijkt niet zo populair te zijn, tegenwoordig. Jongeren van vandaag leggen hun ambities liever in iets waar ze later alle profijt in kunnen hebben. Dat heeft als resultaat dat meestal enkel degenen die er echt interesse in hebben de kunstlessen bijwonen, er een karige opkomst is en kunstleraren daardoor al te snel verveeld raken. Kennelijk..' Hij sloeg zijn blik na zijn uitleg veelbetekenend naar Niah op, alsof hij met die enkele handeling wilde zeggen dat het beter niet hetzelfde geval kon zijn met haar. ‘Ik hoop dat u daar geen bezwaar op hebt dat ik die spullen heb gehaald?' vroeg Niah even later. 'O nee, nee - uiteraard niet,' gaf hij zijn snelle reactie met opgeheven handen, om haar er in ieder geval zeker van te laten zijn dat ze zich daar absoluut geen zorgen over hoefde te maken. 'De school heeft het breed, en aan verbeteringen geen gebrek. Maar allicht mag je ook je eigen inbreng opstellen, natuurlijk, geen enkel bezwaar.' Als hij niet zo'n grote loon had gehad om U tegen te zeggen, was het een ander verhaal geweest. Nu kon hij zorgeloos de school en alle benodigde aanschaffingen bekostigen. En in dat geval was het altijd fijn als iedereen een klein steentje bijdroeg. 'Het is gewoon altijd fijner om met nieuwe pullen te werken dan met spullen die net niet helemaal goed meer zijn of gewoon versleten.' Savadors mondhoeken krulden om en hij vouwde zijn handen weer kalmpjes tegen zijn onderbuik. 'Het spijt me. De functie is al zolang niet meer in bezetting geweest, dat ik er ook geen baat bij vond om voor zolang nieuw materiaal op te brengen. Het zou toch enkel verstoffen. Maar goed dat je je eigen spullen hebt meegebracht, dat is altijd toepasselijker. Je hebt alles al in het atelier opgesteld, neem ik aan?' Iedere pas aangenomen leraar zocht bij aankomst meestal allereerst hun verblijfplaats op om hun spullen te dumpen, namen misschien nog snel een kijkje in het lokaal waar ze spoedig zouden lesgeven en kwamen dan pas aan zijn kantoor voor een kennismakingsgesprekje. Hij zou het echter niet erg vinden als Niah dat proces had omgedraaid en hem eerst had opgezocht, haar spullen ergens op een veilige plaats achterlatend. Ze had nog alle tijd om het hier op haar gemak te maken en zich in deze nieuwe omgeving te vestigen.

Wijn was altijd een effectief middel om de bedrukking van een situatie wat weg te nemen, en de sfeer tussen mensen gezelliger te maken. Daarbij kon het de ergste rivalen zelfs nader tot elkaar brengen. Maar het was zeker ook om Niah's persoonlijkheid zelf. De werking van de rode alcoholische drank en alle effecten daarvan was hij immers al wel langer dan vandaag gewend. Het mocht dan wel niet altijd zo zijn dat zowel hij als de sollicitant met een vredig gevoel het kantoor verlieten dankzij zijn stijve en strenge karakter, en de wil om alles op een strikt orderlijke manier te doen - het hoefde niet meteen te betekenen dat dat alles was wat zijn karakter betreft. Een mens was veelzijdig, in ieder opzicht. Zo ook hij. En Niah was één van de weinige waarbij hij zijn ijzeren vuist niet boven tafel hoefde te halen, maar zich in plaats daarvan vast kon houden aan zijn elegance en charmes. Het was in deze puberale wanorde haast zeldzaam om die kant te boven te kunnen halen, maar deed hij het iets vaker, dan sloeg hij ook nog eens een welgemanierde vrouw aan de haak. Het was in dat geval jammer dat hem die kans nauwelijks gegund werd door de jeugd hier, want hij kon veel beter krijgen dan Uda. Nietig mens van de laatste plank dat ze was. Spijtig. Maar wel. Savador moest een poging doen niet steeds af te dwalen in zijn gedachten, en zich te richten op Niah en de overige dingen die er nu wel aan toe deden. Hij loog er niet om toen hij meededeelde dat het kunstvak nu eenmaal niet zo populair was. Zelf was hij er ook niet bijster enthousiast over geweest. Het was zelfs even op een punt gekomen waarop hij overwogen had om het definitief af te schaffen uit het lessenpakket. Wat had de maatschappij immers aan geklieder op doeken? Een gebrek aan gezegende talenten en een overschot aan wanhopige amateurs. Het hield de wereld van de volgende generatie niet draaiende, het was eerder hars dan olie voor het grote figuurlijke tandwiel van de samenleving. Directeurs, wetenschappers, recht-door-zee leiders van gigantische handelsverenigingen. Geleerde mensen zoals hijzelf. Dat was wat Kovomaka nodig had, en al het andere was laaggevallen uitschot. Hij wierp zijn harde mening erover maar niet boven tafel, want het was wel zo dat hij er na een lange poos anders over was gaan denken. Artistieke handelingen, ontzettend veel lezen en het bespelen van klassieke muziek waren de drie efficiënte middelen om een rolmodel voor de perfecte burger te creëren. Hij had het over een andere boeg gegooid en het kunstvak met alle onzekerheden toch maar op de school gehouden. Het was immers beter voor de leerlingen dan de hele dag maar suffend te spenderen over een boek dat ze na één pagina al dichtsloegen terwijl ze zichzelf hersenspoelden met dat ritmeloze gebons uit hun draagbare muziekdoosjes. Al was goed nu. Vooral met een keurige lerares als Niah, ja hoor. Hij had alle vertrouwen in haar. Het kwam wel in orde.
'Ik uhm, nee,' luidde Niah's antwoord op zijn vraag. 'Mijn spullen komen als het goed is morgen pas. Ik heb alleen wat kleine dingetjes meegenomen zoals een pyjama en tandenborstel zodat ik hier de nacht kon spenderen.' Savador staarde haar even roerloos aan. Toen slaakte hij een klein zacht lachje om de timide toon in haar stem. 'Dat is helemaal geen dilemma,' stelde hij haar met een zuinig glimlachje gerust. Zijn slangachtige ogen keken even in de wijn die hij in het glas rustig rond liet walsen. 'Uiteraard.. moet je jezelf hier op je nieuwe verblijfplaats installeren zoals het je zelf betaamt. Daar hou ik je niet in tegen.' Lessen zouden er toch niet al na de eerste dag gegeven worden. Vanzelfsprekend dat een nieuwe leraar of stagiaire eerst de tijd kreeg om aan de nieuwe omgeving te wennen. 'Savador.'
'Hmm?' Over de rand van het wijnglas dat hij opnieuw naar zijn smalle lippen had gebracht, keek hij Niah aan. Vragend liet hij zijn glas weer zakken, dat was wel zo beleefd. 'Hoe zou u het vinden als ik een groot zelfportret voor u maak om in uw kantoor te hangen? U kent vast wel die oude zelf portretten?' Een lange tijd bleef de Hoofdmeester haar zwijgzaam aanstaren. Pas na een langdurige stilte waarin enkel het tikken van de grote ouderwetse klok aan de muur op de achtergrond geklonken had, zette Savador langzaam zijn glas op zijn bureau neer en vouwde kalmpjes zijn handen in zijn schoot. 'Het is me een eer,' betoog hij zijn dank met genadig halfdicht geknepen ogen, en een strak glimlachje om zijn lippen. Een groot zelfportret was iets waar hij zelf nooit echt aan gedacht had, puur om het feit doordat zijn uiterlijk of stem alleen al genoeg gezag en striktheid uitstraalde jegens een leerling om zich onderdanig te voelen. Maar een heus portret van zichzelf - why, sure, waarom ook niet?
'Meld me wanneer je vrije tijd ter beschikking hebt, en ik zal me richting het atelier begeven voor het poseren.' Want dat kwam er automatisch ook bij kijken, leek hem. Hele uren stilzitten was - ondanks dat hij niet veel anders deed in zijn kantoor - niet iets voor hem, maar hij had het er voorover. Veelzeggend plaatste Savador zijn ineen gevouwen handen voor zich en boog zich iets over zijn bureau, zijn blik nog altijd op Niah gericht. 'Maar daar staat allicht ook iets tegenover,' vervolgde hij met een zuinig glimlachje. 'Vertel me; wat wil je er voor terug?' Het kon werkelijk van alles zijn, want aan zo'n gigantisch portret zat heel wat werk achter. Desnoods verzon hij zelf wel iets om voor haar terug te doen. Was het niet vandaag, dan wel spoedig genoeg. Ze mocht het zien als een soort eerbetoon. Nieuwe sollicitanten of al aangenomen leraren schonken hem immers niet iedere dag al zo'n aardigheidje.

- Nee hoor, het is goed zo n_n

Zelfportretten verwachtte hij eerder te treffen aan de wanden van grote landhuizen, beheerst door uitgebreidde en machtige families waar het gerespecteerde hoofd ervan meestal op het doek zelf stond. Statig en gebruikmakend van harde en donkere kleuren om de strenge, en tegelijkertijd zo majestieke expressie zo geslaagd te benadrukken. Kil en gezageisend op iedereen die voor het portret stond neerstarend, en ze woordeloos uitmakend voor het nietige mensje dat ze voor zo'n groot beeltenis werden. Niets meer dan nieuw wegwerpmateriaal dat het hoofd zonder enige moeite om zijn vinger kon wenden. En met hem was het precies hetzelfde geval; de school moest draaiende gehouden worden, en daar had hij werkkrachten voor nodig die hij kon houden of weg kon werpen. Ja, zo'n portret zou het wel goed doen, hier aan de wand achter hem. En hij mocht dan wel nog geen artistieke werken van Niah hebben gezien; ze was van een niveau hoog genoeg om te kunnen functioneren als kustlerares, dus nam hij aan dat het wel voldoende moest zijn.
'Ik heb dan nog wel wat vraagjes voor je over je schilderij,' vervolgde Niah, waarna ze uit haar meegebrachte tas een notitieblokje en een inktpen tevoorschijn haalde. 'Als u het niet erg vind vraag ik de vragen kort aangezien het nog al een lijstje is.' Savadors mondhoeken krulden verder omhoog tot een warm glimlachje terwijl hij in een langzame beweging een iets gemakkelijkere positie aannam. Zijn ene been over het andere geslagen, zijn armen recht en roerloos over de stoelleuningen van zijn fauteuil. 'Natuurlijk, neem de tijd,' zei hij begripvol. Misschien kon dit even gaan duren, en dan kon hij beter voorbereid zijn. Niet dat hij het nu zo erg vond. Zwijgzaam keek hij toe hoe Niah wat enkele dingen in haar notitieboekje noteerde, haar volledig de tijd gunnend die ze nodig had. Het moest vast van belang zijn, dus nam hij het maar aan. 'Als u zo vriendelijk zou willen zijn en uw antwoorden zo precies mogelijk te kunnen geven dan zou ik u een prachtig schilderij kunnen leveren,' lichtte Niah hem in zodra ze blijkbaar klaar was met haar schrijfwerk. 'Ga je gang.' Hij was er gereed voor. 'Oke hier gaan we,' ging de vragensessie van start. 'Omgeving?' Met een zachte ademteug opende Savador zijn lippen en antwoordde met een punctueel gebaartje van zijn hand: 'Binnenshuis, met duidelijke aspecten van een gefortuneerd verblijf.'
'Achtergrond?' luidde de tweede vraag. 'Strak en zonder enkele oneffenheden, met een solide structuur en barok-patronen. Bruin, als het kan.' Iets van een starre donkere wand van hout was in die zin voldoende, vond hij. 'Stemming?' Die was niet zo moeilijk. 'Rigoureus.' Eigenlijk precies dezelfde expressie die gewekt werd wanneer je hem in eigen persoon zag of zijn aanminnige, maar tegelijkertijd bittere stem hoorde; stijfjes, strak, gezageisende, gedisciplineerd en welgemanierd. 'Bewegend?' vervolgde Niah haar vragenlijstje. 'Nee.' Behalve een strenge uitdrukking, was een kalme sfeer ook belangrijk. Geen drukte of iets dergelijks, dat moest hij niet in zijn portret hebben. Het paste gewoon niet bij hem. 'Vanaf waar? Zoals hele lichaam of alleen van schouders tot kruin?' Hij moest even een aantal seconden de tijd nemen om na te denken. 'Ongeveer vanaf de heupen tot de kruin,' besloot hij toen maar te antwoorden. Beetje bij beetje hielp het hem bij iedere vraag om zich een eigen beeld van zijn toekomstige zelfportret in zijn hoofd te schetsen. 'Zittend of staand en in wat voor stoel dan?'
'Ah,' kwam er als eerste reactie uit. Hij had deze vraag al verwacht. 'Zittend.' Zonder zijn blik van Niah af te scheuren, klopte hij een aantal keer demonstratief op de armleuning van zijn bureaustoel. 'In deze fauteuil, graag,' vulde Savador zijn antwoord aan. Hij had het al zo ongeveer in gedachten. Hij zou in een iets schuinere positie in zijn stoel plaatsnemen, gehuld in zijn beste pak, zijn ene been over het andere geslagen en een arm zo perfect recht mogelijk over een armleuning. De andere zou hij met zijn vuist zijn kin ondersteunen, alleen dan niet in een houding alsof het overkwam dat hij er maar luitjes bij zat. De laatste reeks vragen werden een stuk sneller afgehandeld dan de vorige.
'Dier er bij?'
'Nee.'
'Realistisch of wat jonger schilderen?'
'Jonger, graag.'
'En als laatste vraag wat voor uitstraling op uw gezicht? Blij, boos, streng, achterdochtig en zo voorts.'
'Strikt, maar neutraal,' klonk zijn antwoord op de laatste vraag. Kennelijk waren ze nu klaar, want verdere vragen volgden er niet. Voldoende informatie om een profielafbeelding omheen te schetsen, dacht hij zo. En zeker voor Niah, die er ongetwijfeld ervaring in had. Geduldig keek Savador toe hoe de vrouw alle dingen onder elkaar opschreef, zijn handen tegen zijn onderbuik gevouwen en zijn houding onbewegelijk. Hij richtte zijn blik afwachtend weer op haar gezicht toen ze opkeek en klaar leek te zijn. Blijkbaar moest ze er even de tijd voor nemen om erover na te denken nadat hij geopperd had om iets voor haar terug te willen doen. Roerloos hield hij zijn blik op haar gelaat gericht terwijl ze met het puntje van haar pen tegen haar lippen nadacht. 'Ik zou het zo niet weten eigenlijk,' zei ze uiteindelijk. Savador glimlachte kleintjes. 'Dan komen we daar ooit nog eens op terug.' Hij vond het niet erg. Nu kon hij tenminste de tijd nemen om er zelf ook over na te denken. 'Voldoende informatie zo?' vroeg hij met de blijvende glimlach op zijn smalle lippen. 'Of is er nog iets dat je moet weten? Wellicht ook buiten dit, over de school, de omgang met werk, de klassen, enzovoorts?' Hij brak het gesprek niet graag zo af, maar het was zijn taak om het haar nog eens extra na te vragen nu ze hem direct kon spreken. Op andere tijdstippen was er een grote kans dat hij het veel te druk had om tijd vrij te kunnen maken.