---

Nors stond de lange bleke man voor de spiegel in een zijkamertje van het kantoor. Zijn vingers peuterden onder zijn kin om de nette stropdas om zijn kraag wat losser te trekken. Afgrijselijke zomer. Hij haatte het. Het was bij tijd veel te warm geworden om zijn gewoonlijke lange zwarte mantels te dragen, dus moest hij het in dit broeierige seizoen doen met overhemden en pantalons. Nog altijd de beschaving volstrekken, hoe hoog de temperaturen ook mochten oplopen. Shorts en T-shirts waren iets voor thuis, als nachtkleding of wanneer je de deur niet uit hoefde. Maar niet op school, en zeker niet als je leraar was. Het moest immers wel duidelijk blijven wie hier het gezag had, en hij geloofde er niet bepaald in dat hij het respect waar hij naar verlangde kreeg als hij in een Hawaiiaans shirtje in het donkere vochtige vuurmagielokaal voor de klas stond. Spijtig genoeg schenen de rest van zijn collega's het imago voor betaming niet zo belangrijk te vinden. Tot zijn grootste ergernis. Zwijgend beende Savador richting het raam om in een ferme ruk de gordijnen dicht te schuiven, dat geestdodende zonlicht een beetje buiten te houden. Meteen ontplooide zich een veel donkerdere en koelere sfeer in het ouderwetse kantoor. Stukken beter. Langzaam wrijvend in zijn handen keek hij het vertrek even rond. Zijn bureau was ontruimd van de vele stapels documenten en nakijkwerk, en verder was zijn kantoor netjes opgeruimd. Dat werk moest hij vanavond maar afmaken, wanneer hij daar de tijd voor had. Overdag na de lessen vormde ook een optie; dat mens Uda dat haarzelf totaal tegen zijn wil in als zijn vrouw kon bestempelen was op haar werk en de kinderen verbleven op de peuterspeelzaal in Oak's Field. Maar als hij zich het rooster in zijn uitpuilende agenda goed herinnerde had hij vandaag tegen het eind van de dag nog een bijles, dus viel die mogelijkheid al af. Terwijl hij in een langzame pas weer terugliep naar zijn bureau slaakte hij zacht een zucht. Hij leidde ook zo'n druk bestaan. Vergenoegd zeeg hij neer in de fauteuil achter zijn bureau, misschien pakte hij er voor de gelegenheid ook even een wijntje bij. Of niet. Zijn hoofd draaide zich grimmig richting de deur op het moment dat er geklop door de ruimte klonk, en hij had de erge neiging om zacht in het Shadraans te vloeken doordat gasten altijd op de verkeerde moment leken te komen. Hij voelde er weinig voor om zich te haasten, deed het gewoon op zijn gemakje. Waar zou hij zich voor moeten haasten? Traag werd de deur opengedaan. Eerst tot een kiertje, daarna wijder open tot Savador zijn verschijning volledig in de deuropening kon onthullen en met zijn slangachtige ogen een lang moment op het kind neerstaarde. Een meisje, onbekend, maar jong en bovendien roodharig. Dat het nieuws meer was dat hij pedofiele praktijken verrichtte was wel bekend, maar zoals iedere andere man had hij gewoon de normale likes en dislikes als het op het andere geslacht neerkwam. En rood haar was nu iets wat hij aantrekkelijk vond aan een vrouw. Daarbij was ze ongetwijfeld een Shadraan; dat vormde zeer zeker al een pluspunt. Shadranen waren over het algemeen vastbesloten, levend volgens de vele - vaak strenge - tradities, en wisten tenminste waar ze aan toe waren. Anders dan bij Novanen waar hij hoofdpijn bij kreeg of Cassianen die hun magie enkel leken te willen gebruiken voor nutteloze doelen. Nog maar te zwijgen over Grenanen, die uiteraard meer gesteld op die idioot van een Norwood zouden zijn dan een stijve persoonlijkheid als hij. Zo ging het riedeltje tegenwoordig; de haat jegens hem was met de dag intenser geworden, veroorzaakt door onruststokers die er plezier in vonden zijn naam door het slijk te halen en allerlei roddels over hem te verspreiden. In negen van de tien gevallen klinkklare onzin, maar het verspreidde zich door het oude schoolgebouw als een lopend vuurtje. Onverbetelijke dwazen. Alsof dat schriele bebrilde ventje beter wist wat goed voor de leerlingen was en wat niet. Ze moesten gekneed worden, geprikkeld, de motivatie en de wil om te figureren als rolmodel moest worden ingestampt. Dat was slechts noodzakelijk met die luie generatie van vandaag de dag. Over verschrikkelijke brutaliteit nog maar te zwijgen. Werden ze niet blootgesteld aan zijn eisen voor discipline en respect, dan vielen ze al niet eens meer te redden. Kwamen terecht in het donkere-steegjes-circuit waar ze allerlei gevaarlijke troep onderhandelden om de vele zonden en fouten die ze zichzelf al op de schouders hadden genomen bij het bewandelen van het andere pad even te doen vergeten. Dan had hij alle recht om ze de meest giftigste blik toe te werpen, hoofdschuddend te zeggen dat hij het had geprobeerd en zij niet hadden geluisterd. Het werd niet ingezien, door niemand niet. Het voelde bijna alsof hij de enige was hier met nog een beetje verstand tussen alle idioten. Stagiaires die zichzelf enkel naar de klaslokalen toesleepten om de lessen bij te staan in de hoop daarmee later hun brood mee te kunnen verdienen, leerkrachten die hun loon en hun leven belangrijker vonden dan de orde te behouden in een puberale menigte waarin het al massaal mis aan het lopen was. Hoe vaak hij leerlingen al op een niet al te softe manier op de vingers had moeten tikken. Twintig minuten met hun hoofd in een emmer Cassiaans IJswater, twee weken op water en brood in de kerkers, het volledige buitenterrein handmatig ontdoen van ieder misselijkmakend bloempje. Zijn straffen mochten dan extreem zijn, de resultaten niet. Met die harde aanpak kreeg hij ieder onhandelbare tiran onder zijn duim, wist ze te laten breken en huilend op hun knieën voor zijn schoenen neer te laten vallen. Puur om het feit dat een harde opvoeding belangrijk was om later in staat te zijn de harde maatschappij aan te kunnen. In plaats daarvan werd het gezien als abnormaal, en werd hij gezien als het sadistische schoolmeestertje dat het er enkel om deed. Misschien, maar men leek vaak genoeg te vergeten dat hij zich uit de naad werkte voor zijn eigen geld, uit zijn respect voor vrouwen het meer de jongens waren onder de leerlingen die het vaak te verduren kregen, en dat hij zelf kinderen had en deze zekere kinderen net als ieder ander kind eten, speelgoed en de nodige ouderliefde kregen. Geen wonder dus dat hij niet altijd de vrolijkste was doordat hij geen lof kreeg voor zijn daden. Mindless thick-witted fools, all of them. Bij Medusa, hij zou nog bijna geloven dat de wereld in een rap tempo veel te modern was geworden naar zijn behoren. Had hij dit alles uitgevoerd in zijn tijd, dan was het lang niet zo vreemd geweest. Hij trok een enkele wenkbrauw even op terwijl hij nog altijd op het meisje neerkeek, alsof het eerste woord van haar af moest komen, hoopte vurig dat zij ook al niet gehersenspoeld was door de simpelgeestige denkwijze van haar leeftijdsgenoten. 'Ah,' sprak Savador een ogenblik later op zachte toon, zich nu pas realiserend dat hij vandaag een afspraak had staan met een nieuwe leerlinge. Dat moest vast dit meisje zijn. 'Jij moet juffrouw Isolc zijn.' Zonder iets te zeggen reikte hij een bleke hand uit om haar een korte maar stevige handdruk te geven. 'Master Savador Jaellvìas Sathandiai,' de ondertoon in zijn gebruikelijke bittere stem klonk nog altijd niet al te monter, maar hij wist dan ook niet wat hij precies kon verwachten van dit meisje. Hij hield de deur verder open en stapte zwijgend opzij in een gebaar om haar in zijn persoonlijke werkruimte uit te nodigen.

---

Een lange tijd kon hij enkel op het roodharige meisje neerstaren, haar in zijn roerloze blik haast onopmerkelijk onderzoekend alsof hij haar geest kon analyseren. De ogen waren immers de spiegels van je ziel, en een enkele blik vertelde heel wat over iemands persoonlijkheid. Zulke functies had hij spijtig genoeg niet tot zijn beschikking. De verticale pupillen in de goudkleurige irissen die zich bij de minste of geringste handeling die hem niet aanstond versmalden tot flinterdunne spleetjes mochten dan weliswaar intimiderend overkomen, daar bleef het ook bij. Als hij het al moest hebben van slinkse trucjes, dan kwam daar zijn talent voor manipulatie bij kijken. Niet in dit geval. Het leek hem niet nodig bij dit meisje. Ten eerste had ze niets dreigends over haar heen, en ten tweede hij daartoe nog geen reden voor gehad. Want anders dan bij zoveel andere leerlingen, leek zij wel het respect en de discipline te willen uitstralen. Hij at zijn schoenen op als het enkel was om voor nu een perfect beeld na te laten in de hoop aangenomen te worden op de school, en wanneer ze eenmaal haar eerste dag mocht meedraaien dat zoete maskertje afviel en plaatsmaakte voor een geval dat weinig verschilde van de rest. Dat zou behoorlijk typisch zijn. Maar zelf was hij ook niet op zijn mondje gevallen, en dom was geen begrip dat bij hem paste. Was het al niet voor een houding die bij de eerste keer al verdacht perfect was, dan zouden het wel talloze andere dingen zijn waardoor hij in kon zien dat het niets meer dan een opgezette act was. Mensen kon hij door bepaalde incidenten uit zijn zwartgallige jeugd nu eenmaal niet snel vertrouwen, en daar viel niets aan te veranderen. Hij hoopte alleen dat dit meisje inzag dat brutaal gedrag vertonen niet aan de orde was, of dat nu vandaag gebeurde of wanneer ze al langer op de school zat, het niet bepaald veel bij zou dragen aan het behouden van een goed imago. Hij had nogal eens de neiging om de normering van de cijfers van leerlingen die het hem moeilijk probeerden te maken stiekem te verlagen. Vies van valse streken was hij niet, zolang dit maar verborgen bleef.
'Dat is geheel correct meneer,' luidde de reactie van het meisje op zijn woorden. Ze beantwoordde zijn handdruk, zoals dat hoorde. Slanke vingers. Savadors blik kroop langzaam over haar gezicht terug naar haar ogen. Als hij het zich goed kon herinneren had ze een lange, waarschijnlijk typisch Shadraanse voornaam waar hij even om gefronsd had om de reden dat het niet zomaar een naam was die je onthield, de eerste keer dat ze contact had gelegd. Kinderen, leerlingen, adolescenten en al dat ander soort dat jonger was dan twintig sprak hij in gewoonte ook altijd bij de achternaam aan. Hij had niet de intentie persoonlijk te worden met jongelui die hem enkel verachtten. Ietwat smalend en zijn kin ietsje opgeheven keek hij in de deuropening voldaan op haar neer toen ze haar galantheid bewees met een duidelijke buiging. Zijn mondhoeken krulden uit genoegen even lichtjes om. Zo zag hij het graag, en zo wenste hij het te mogen blijven zien. Het was zeldzaam, haast onmogelijk om mee te mogen maken in de apenkooi-cohesie binnen de schoolmuren. 'Ik ben Atheacina Lenore Isolc,' onthulde het meisje, Atheacina, haar volledige naam waarna ze haar rug weer rechtte. Op slag was er een bepaalde gebrokenheid in zijn slangachtige ogen verschenen, en leunde hij een beetje tegen de deurpost aan alsof hij zich uit ontzetting vast had moeten grijpen. Hij hoopte op puur toeval, met geen enkele verre connecties aan de persoon waarvan hij dacht dat het wellicht nog eens het geval kon zijn ook. Maar die naam..
Toeval, daar hield hij het op. Geforceerd en nog altijd met verontrustende twijfels. De pijn zat nog zo diep, nog altijd - hij gooide het er liever uit, in de late uurtjes op zijn kantoor wanneer de kinderen op bed lagen, Uda nachtdienst draaide en hij gebroken op de vloer van zijn vertrek kon wegkwijnen met een lege fles wijn. Zijn bestaan was er niet veel beter op geworden sinds haar dood. De ontsteltenis was nog een beetje van zijn bleke gezicht te lezen terwijl hij zijn rug weer iets rechtte, al probeerde hij het zo goed mogelijk te onderdrukken. Savador streek in een kalme beweging - hij deed een poging, althans - de lange zwarte lokken achter een schouder en stapte opzij om Atheacina langs te laten. Een nostalgische geur drong zijn neusgaten binnen toen de roodharige schone hem passeerde. Lavendel.. sandelhout. Zijn ogen waren even gesloten, en zijn hand haalde even door de lucht richting zijn gezicht om de geuren bijna genotzaam beter in zich op te kunnen nemen. Vergenoegend zoals het zijn zintuigen prikkelden. Hij was een man die leed onder de aantrekkingskracht van jonge vrouwen en meisjes, en dit waren de typische kleine dingetjes waar hij stiekem van genoot. Zijn eigen lichaamsgeur was iets wat voor hem niet ruikbaar was, maar wat voor anderen de gedachte zou oproepen aan zwavel, lichte aftershave, de wachtkamer bij de tandarts, oude boeken en schoon wasgoed. Behalve streng van persoonlijkheid leek hij daarbij ook 'streng' te ruiken.
'Ik dank u dat u me wilde ontvangen vandaag. Het spijt me dat ik iets te vroeg ben.' Het meisje stond in de overheersende schemering, midden in de ruimte, hoogstwaarschijnlijk om haar ogen eerst te laten wennen aan het verschil in lichtval vergeleken met de gang buiten het kantoor. 'Dat geeft niet,' gaf Savador reactie terwijl hij uit zijn korte trance van genot ontwaakt leek te zijn, de deur achter zich sloot en kalm door het vertrek beende. Beter te vroeg dan te laat. Laatkomers kwamen er in veel gevallen al niet meer bij hem in. Ook wat dat betreft leefde hij nog erg volgens de oude regeltjes. Hij stopte in een langzame handeling de zoom van zijn overhemd aan de achterkant in zijn broek terwijl hij nog een paar laatste stapels wegwerkte. 'Vergeef me,' verontschuldigde hij zich zacht voor de grimmige, ongezellige sfeer waarna hij een enkele keer in zijn vingers knipte. Ondanks dat ze ook de Shadraanse nationaliteit deelde, moest het vast niet hartelijk zijn om in zo'n sfeer ontvangen te worden. Meteen ontvlamden hier en daar in de hoeken van de kamer smalle kaarsen in zilveren kandelaars. Zijn slangachtige ogen leken door de gloed zelf haast in vuur en vlam te staan toen hij daarna zijn blik weer op Atheacina richtte. Zo. Kon hij haar tenminste ook wat beter bekijken. 'Neem plaats,' verwees Savador haar met een warm gebaar richting de gastenstoel die voor zijn bureau was geplaatst. 'Wens je iets te drinken? Je moet immers van ver gekomen zijn.' Met zijn handen statig voor zijn gulp in elkaar gevouwen bleef hij een poosje afwachtend op haar reactie staan voor hij zich automatisch al wijdde aan een klein bijzettafeltje om de glazen en een karig aanbod aan drinken tevoorschijn te halen.

---

Met zijn rug naar Atheacina toegekeerd, stond hij aan het bijzettafeltje zachtjes tussen de potten, glazen flessen en kannen te rommelen. Steeds dieper afdalend in gedachten, want hij kon de link niet leggen tussen dit meisje en de persoon waar hij zoveel bijblijvende momenten mee had mogen delen - en het irriteerde hem. Het irriteerde hem aanzienlijk. Kortzichtig was hij niet bepaald, moest het in vaak van de gevallen juist van zijn hoge intelligentie hebben. En daarbij kostte het hem geen enkele moeite om scherp te reageren, te analyseren, conclusies te trekken en de persoon waar het om draaide neer te halen. Gezegend met een geslepen brein, daarom waren de sluwe handelingen die achter zijn beschaafde gentleman-alure scholen immers ook niet zo vreemd. Maar nu lukte het niet. Het meisje kwam weliswaar van dezelfde planeet, beschikte over een wonderlijke schoonheid en had zo haar manieren, maar niets meer dan dat verwees erop dat ze mogelijk een kennis was - misschien zelfs wel familie. Het mocht dan wel niet zichtbaar voor Atheacina zijn, vanuit zijn ooghoeken bekeken zijn zwak oplichtende slangenogen - buiten de gloed van het kaarslicht die enkel tot de rand van het tafeltje reikte - haar verschijning alsof hij hele andere plannen had dan enkel een introductiegesprekje met haar aan te gaan. Om haar op de vloer te werpen en dat welgevormde lichaam open te rijten, puur uit zijn ergernis die vroeg of laat uit kon plooien tot withete razernij. 'Jammer genoeg ligt Shadra niet echt om de hoek nee,' luidde de reactie van het meisje kalm terug. De wreedheid in zijn blik verdween op slag en maakte plaats voor een meegaande hartelijkheid bij het draaien van zijn hoofd. 'Hm, zijn we niet blij om van thuis verlost te zijn?' vroeg hij op een monter toontje. 'De meeste leerlingen hier verlangen na de allereerste schooldag in de vroege maand van september al naar een lange zorgeloze vakantie, maar ik verzeker je; je bent in mijn voorziening in goede handen.' De zuinige glimlach ging langzaam over in een klein grijnsje terwijl hij zijn hoofd weer terugdraaide, toen een strakke grimas om de definitie achter die veelbetekenende zin aan haar te laten. De hardheid keerde weer in zijn blik terug. Hij wilde het weten en kwam het te weten. Enkel niet door middel van een directe vraag, en al helemaal niet met dezelfde gebrokenheid of ontzetting als zojuist. Had ze er uiteindelijk toch niets mee te maken, dan ging het haar niets aan. Zijn privé-zaken hield hij liever voor zich. Savador scheurde zijn sinistere blik van haar af om zich te richten op het inschenken van het drinken. Met een glas mineraalwater en een halfvol wijnglas voor zichzelf kwam hij opnieuw met de hartelijke uitstraling in zijn houding teruggelopen. 'Zo,' hij zette de glazen voorzichtig neer op zijn bureau voor hij zich er kalmpjes achter neer liet zijgen. 'Je hebt de uitnodiging ontvangen, neem ik aan - dat is mooi.' Hij pauzeerde even tussen zijn zinnen om geluidloos een moment aan zijn wijnglas te nippen, zijn ogen daarbij gesloten zodat de paarse markeringen op de oogleden goed zichtbaar waren. 'Dus,' ging hij verder tot de orde. Hij vouwde zijn bleke handen statig tegen zijn onderbuik. 'Heb je wellicht ook iets van eerder behaalde diploma's bij, een profielschets of een portfolio?' Hij staarde het meisje een lange tijd roerloos aan. Het was nu zo het geval dat hij haar leerlingendossier nog niet ontvangen had, en dus niet veel wist over haar verleden en achtergrondinformatie, interessante weetjes en dingen waar hij rekening mee moest houden. En met die enkele vraag had hij zojuist voor zichzelf een kans gecreërd om de ongelegde connectie met haar naam en zijn verloren affectie te kunnen leggen zonder er veel te verdacht op in te spelen. Wie weet was ze spion, een onderlid van een geheim genootschap dat gelijk stond aan de Suasama en had ze meer intenties die wie weet vooral op hem gericht zouden zijn in plaats van enkel het bijwonen van de lessen, en was zij het die juist meer van hem wilde weten. Bij Medusa, er was hier ook geen enkel mens meer te vertrouwen.

---

Hij kon zelf niet echt peilen of het glimlachje op zijn smalle lippen ergens nog gemeend was of niet; het kostte hem in ieder geval wel moeite om het op zijn bleke en vermoeide gelaat te behouden. Er was iets aan dit meisje dat helemaal niet in orde was. Dat vreemde voorgevoel teisterde hem nu al sinds hij haar volledige naam wist. Het knaagde aan hem. Hij wilde er maar al te graag zijn vinger op kunnen leggen, en zolang dat niet voor mogelijk was staarde hij Atheacina ieder moment dat ze even van hem wegkeek met toegeknepen ogen aan. Onderzoekend. Wantrouwend. Wat het ook was, hij kwam er vroeg of laat wel achter. Hij kwam achter alles, had het vrijwel meteen door als iemand tegen hem loog of woorden verdraaide zodat het net niet de volledige waarheid was. Dat meende hij te geloven, althans. Vaak genoeg was het zo dat hij het te hoog in zijn bol kreeg, juist omdat hij meestal - toeval of niet - aan het rechte eind trok. Zijn reusachtige slang Saethion figureerde als zijn zintuigen wanneer hij zelf niet op een locatie aanwezig kon zijn, langzaam voortbewegend in het duister alsof het dier zelf deel uitmaakte van de schaduw. Enkel diens turkoois-gekleurde ogen waren tegen het donkerste zwart zichtbaar als twee lichtpuntjes, ieder incident en ieder verhaal oppikkend als zijn persoonlijke spion. Vandaar dat hij zich op vele momenten bijna alwetend voelde, zijn intelligentie daarbij opgeteld. En ondanks dat hij er zelf de grootste hekel aan had als iemand zich anders voordeed dan hij of zij werkelijk van persoon was, hield hij zich nog altijd een kalm en warm maskertje op. Voor nu dan, want hij kon niet inschatten hoe lang dat nog noodzakelijk was. Óf het wel noodzakelijk was.
'De meesten misschien,' gaf het roodharige meisje uiteindelijk zacht antwoord op zijn vraag na eerst een poosje zwijgend naar haar schoot te hebben gestaard. Savador haalde langzaam de bleke vuist onder zijn kin vandaan, streek tussen een tweetal vingers bedenkelijk langs een lok. Zijn wantrouwen voor haar leek daarbij even licht door te schemeren, vooral doordat er opnieuw een harde uitdrukking op zijn gelaat verscheen terwijl Atheacina verder vertelde. 'Hm..' Peinzend sloeg hij zijn blik even neer nadat ze uitgesproken was, en wreef even onder zijn ravenzwarte lokken door langs zijn nek. Ze sprak erover alsof hij ook wist hoe dat was, maar dat was niet zo. Zijn eigen ouders waren al jaren dood voor hij zich officieel een adolescent had kunnen noemen. Ontnomen in zijn kindertijd, en dat was ondraaglijk zwaar - hij wist er alles van. Opgroeien? Daar had hij niets van meegekregen. Hij was een ongelukkig jongetje, en op een dag was hij een volwassen man. Dat was alles wat hij zich van zijn eigen manier van opgroeien kon herinneren. Het was juist zo snel gegaan doordat hij nooit echt had kunnen genieten van zijn tijd als kind. Van zijn wieg tot zijn tijd nu - nu hij twee kinderen had en dag na dag ouder werd - was één grote ketting van nare incidenten en tegenslagen. Lichtpuntjes waren er maar weinig geweest, en dat had hem koud en stijf gemaakt. Het begrip was er niet voor. Niemand wist waar hij zich doorheen had moeten worstelen, hoe verschrikkelijk moeilijk het was geweest, maar ze hadden wel het lef om hem te bekritiseren op wie hij was en wat voor onmogelijks hij uithaalde. En er waren wel degelijk zulke erge dieptepunten in zijn persoonlijke leven geweest waarop hij met onbeschrijfbare angst en aarzelingen in zijn stoel had gezeten, moederziel alleen op zijn kantoor. Zich afgesloten van alles en iedereen, verward en gebroken. Een fles wijn in de ene hand en tientallen pillen in de andere.
Langzaam maar zeker werd hij uiteindelijk weer terug naar de realiteit gebracht toen hij zich realiseerde dat Atheacina nog voor zijn neus zat. Hij forceerde zijn mondhoeken om te laten krullen tot een wat triest glimlachje. 'Uiteraard. Dat is niet meer dan normaal,' luidde zijn reactie kalm. Meer had hij er niet op te zeggen. Hij zou ook niet weten wat hij er nog op kon zeggen. Op elegante wijze nam hij zijn wijnglas in een hand om er geluidloos een aantal slokken uit te nemen. Twee vingers om de steel geklemd, vlak boven de voet, zijn pink iets opgeheven. Over zijn glas staarden zijn slangachtige ogen Atheacina even aan toen ze zijn voorbeeld volgde. Automatisch viel zijn blik op een eigenaardige aftekening die in haar bewegingen ietsje zichtbaar werd onder haar mouw. Savador liet langzaam zijn glas weer zakken om er met een schuin geheven hoofd en aandachtig toegeknepen ogen een moment naar te staren. Pas toen het meisje zijn aandacht weer volledig op hem richtte, wendde hij zijn blik weer af en vestigde hij zich zo onopvallend mogelijk op zijn glas wijn of vuiltjes die hij van zijn overhemd plukte.
Papieren, wel even noodzakelijk om door te nemen. Zogenaamd. Dat was meestal enkel zo het geval bij geïnteresseerde personen die kwamen solliciteren voor een vak. Informatie over leerlingen kreeg hij op grote schaal al in het leerlingendossier geleverd. Maar aangezien hij die van haar nog niet had, had hij dus wel degelijk een geldige reden om ernaar te vragen. Was hij voor de verandering dus niet helemaal sneaky bezig. Kalmpjes vouwde Savador zijn handen boven zijn bureau in elkaar terwijl hij toekeek hoe Atheacina een tas op haar schoot haalde en er een map uithaalde. 'Diploma's van mijn basisschool, specifieke cursussen zoals oude Shadraanse talen en literatuur, mijn medisch dossier voor het geval dat en mijn portfolio.' Allemaal netjes bij elkaar gestoken in een in leer gebonden map. Langzaam strekte hij een arm uit om het ding naar zich toe te schuiven en op zijn eigen schoot te nemen. Naam. Geboortedatum. Rustig bekeek hij ieder formulier aandachtig, ook al stond er niets relevants op dat hem iets aan het licht kon brengen over haar naam, bladerde er even tussen om de indruk te wekken dat hij het 'gewoon' aan het bekijken was. Hij knikte er zelf een aantal keer in stilte bij. Geloofwaardig overkomen was een must bij dit soort zaakjes, dat wist hij al zijn hele leven. 'Elwin en Asema.' Het was zo zacht dat hij het niet gehoord zou hebben als hij niet even zijn handeling gestaakt had met het ritselen van papier bij het doorbladeren ervan. Op het moment was het echter doodstil, en wist hij vrijwel zeker dat hij het goed gehoord had. Een lange tijd bleef Savador het meisje enkel roerloos aanstaren, zijn ogen daarbij iets verwijd en de trek om zijn mond strak, zonder daarbij ook maar een enkele keer met zijn ogen te knipperen. Toen kwam de verbijstering pas. Het mapje kwam met een plof op het bureau neer op het moment dat hij het uit zijn handen liet vallen. Hij merkte het niet eens, zijn starende blik leek wel op haar vastgepind. Langzaam kwam hij overeind met een hand om de leuning van zijn stoel geklauwd, en staarde een kort moment glazig voor zich uit toen de realisatie kwam dat hij de foto van zijn kinderen tevoorschijn had gehaald, maar niet terug in de lade van zijn bureau had gestopt. Resoluut draaide Savador zich om, beende in een vlotte pas richting de vensterbank en klapte de foto van zijn breed lachende kinderen op ruwe wijze plat tegen het koude marmer. Nu wist hij zeker dat er iets niet klopte. Ze kón het niet weten. Iedereen had zo'n grote afkeer tegen hem dat de meeste leerlingen niet eens wisten hoe zijn kinderen heetten, laat staan dat het zijn werknemers ook maar iets leek te kunnen schelen. Asema en Elwin zaten overdag op de speelzaal en hadden verder niets met de school te maken. Het was als een tweede huis voor hen, maar ook niet meer dan dat. Ze verbleven enkel op zijn persoonlijke locaties, waren als schaduwen op muren voor de meeste leerlingen. Er zaten zelf ontuchtige pubers tussen die zijn nageslacht nog nooit hadden gezien. Met een ruk wendde hij zich weer tot Atheacina, zijn lange haar zwiepte daarbij sierlijk in de beweging mee. De blik in zijn ogen vertoonde echter heel iets anders dan sierlijkheid. Sneller dan voorheen kwam hij weer teruggelopen, het was haast snellopen te noemen zoals zijn woede en onbegrip in zijn bewegingen terug waren te zien. Hij sloeg zijn handen haast op de leuningen van Atheacina's stoel toen hij vlak voor haar stond en bijna letterlijk op haar af leek te duiken. Zijn bleke gezicht bracht hij vervaarlijk dichtbij, zodat ze eens goed vat kon hebben op de sidderende woede als hoog oprijzende vlammen tegen zijn goudkleurige irissen. 'Wie ben je?!' siste hij hees, ergens ook van razernij om de gedachte dat ze mogelijk ook zijn kinderen iets aan wilde doen. 'En wat wil je van me!' Savador kon er weinig tegen beginnen, of zijn bittere stem verhief zich automatisch bij zijn tweede dwingende vraag. Het was bijna als een hap in haar gezicht. Zijn bleke vingers hadden zich krampachtig om de armleuningen geklauwd. Hij had het geweten dat er iets niet juist was, dat ze iets verborgen hield. En ze kon het nu maar beter gelijk opbiechten voor hij daadwerkelijk over zou gaan op zijn eerdere gedachte om haar tegen de grond te smakken en nog meer ronde vormen in dat lichaam te kerven.

---

Lenore; dit meisje droeg dezelfde naam, en ook al was het dan niet haar achternaam - het voelde bijna als een soort schande. Een regelrecht schande dat ze liep te sollen met hem, het valse gevoel wekte dat ze het misschien wel gemund had op zijn kinderen en tegelijkertijd met de dood van zijn vrouw spotte door één van haar namen te dragen. Alsof het nog niet zwaar genoeg voor hem was om iedere dag paraat te moeten staan voor ondankbare mensen die hem liever dood dan levend zagen, zich door de dag te slepen en zich 's avonds uiteindelijk uitgeput over het bed neer kon laten vallen. De duizenden zonden overdenkend die hij naar zijn hoofd geslingerd kreeg, en er automatisch aan gelovend dat alle fouten bij hem lagen. Hij was niet gelukkig, had zijn vrouw verloren, werd door vrijwel ieder persoon hier op de school met een vuile blik nagekeken, zijn nieuwe leermeester keek nauwelijks naar hem of het opvolgersschap om. Ondanks dat leek hij het met zijn bekendheid als opvolger zijnde bijna gelijk aan dat van een celebrity te hebben geschopt, inclusief met de benodigde fans en waaronder ook vrouwen die meer van hem wensten te zien. De roem, de rijkdom, de macht; het was al wat hij ooit gewenst had, maar tegenwoordig leek het hem niet meer te kunnen bevredigen en was hij uit ieders zicht verdwenen voor iemand hem ook maar kon bombarderen met een hoop interviewvragen. Hij had het druk en wilde vaak gewoon alleen maar rust, niets meer dan dat. Afgepeigerd door alle haat hier zoals hij dat in eerste instantie niet gewenst had. En dat terwijl hij degene was die het hardst werkte voor zijn geld. Een beweeglijke baan was anders - hij stond voor de klas of zat in zijn kantoor achter zijn bureau - maar was er iemand die het verdiende om een beetje meer geluk in zijn leven geschonken te krijgen, dan was hij dat wel. Dan vonden ze het hier op school gek als hij soms letterlijk doordraaide door bepaalde incidenten. Iedereen liep maar op hem te vitten en liet hem geen seconde met rust. Nu dit meisje weer, onvergeeflijk. Echter was het in dit geval veel persoonlijker dan normaal, en des te erger. Hij trok het op deze manier niet meer.
Atheacina leek tamelijk kalm te blijven onder zijn langzaam opbouwende tirade. Misschien was dat ook beter, zowel voor hem als voor haar. Brutaliteit zou de likkende vlammen van zijn woede alleen maar meer voeden. Ze beweerde iets over dat ze alleen maar aangenomen wilde worden en dat ze begreep dat de currente situatie niet leuk was, maar het drong niet volledig tot Savador door. Hij staarde enkel naar haar volle lippen waarover de woorden gesproken werden, zijn schouders veerden zichtbaar op van zijn versnelde ademhaling die op een zeker moment was overgegaan op gehijg. Hij kreeg nog een blackout als hij zo doorging. Bijna met lichte schuw keerde de helderheid in zijn ogen terug, en boog hij zijn hoofd even naar beneden om naar de hand tegen zijn borst te staren. Gedwee liet hij zich terugduwen en liet Atheacina opstaan. Op haar vraag gaf hij geen antwoord, maar staarde enkel in de pijnlijke stilte naar de vloer. Een antwoord leek hem ook niet echt noodzakelijk. De gelijkenissen waren immers niet zo moeilijk te zien op de foto. 'Ik zweer u dat ik ze nooit eerder gezien heb. Die namen, ze kwamen gewoon op in mijn hoofd. Ik heb dat vaker maar alleen op specifieke plekken. Het zijn een soort visioenen, meer herinneringen. Maar ze zijn niet van mij. Daarom weet ik de namen van uw kinderen,' werd hem uitgelegd. De hardheid leek weer even terug in zijn blik te keren nu hij het meisje met licht toegeknepen ogen aanstaarde. Wilde ze hem nu indirect beweren dat ze een link had met Diva's geweten? Het was niet mogelijk. Diva was dood, hoe moeilijk het ook was geweest om dat te accepteren en hoe diep de pijn ook was geweest - vooral nu hij met een mens zat opgescheept dat aan de verdovende middelen zat en hem het bed in dwong als hij doodvermoeid terugkwam. Maar aangehaakt op het relatiebureau omdat hij toch wilde dat zijn kinderen met de zorg en de liefde van een moeder zouden opgroeien, maar hij had het nooit gedaan als hij geweten had wat voor kreng het was. Daarom was het des te moeilijker geweest om zich door het rouwproces te werken, het had hem er ook bepaald niet gelukkiger op gemaakt. Maar hij had zich er grotendeels doorheen geslagen en kon het feit, altijd nog met pijn in zijn hart, met vastberadenheid stellen. Ze was dood, leefde niet meer. En dus ook haar geweten niet. Hij wilde zichzelf geen valse hoop meer geven of de verhalen geloven dat ze ergens voortleefde. Er moest heel wat gebeuren voor hij zichzelf zo voor de gek kon houden. Toch stak het hem ergens als hij resoluut zou zeggen dat hij Atheacina's gave voor visioenen en herinneringen niet geloofde, alsof hij diep van binnen wist dat er toch ergens een beetje van waarheid in moest zitten. En er misschien een mogelijkheid was dat hij nader tot Diva kon komen, zonder zich daarbij in een coma te hoeven zuipen. 'Het was misschien beter als ik hier niet was gekomen,' verbrak Atheacina zacht. 'Nee, wacht!' Verwoed ontdooide Savador uit zijn stijve houding om het meisje bij haar pols te grijpen. Bijna smekend keek hij op haar neer. 'Blijf hier.. alsjeblieft. Vergeef me.' Hij liet haar hand voorzichtig weer los toen hij zich realiseerde dat hij haar nogal ruw had beetgepakt, en sloeg zijn blik erbij neer om zijn verontschuldiging te benadrukken. Met een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen, keek Savador haar weer aan. 'Wat weet je nog meer?' vroeg hij op een zachte ernstige toon. Overspoeld door het leed en het verdriet die hij tijden geleden al had weggestopt, moest hij zich inspannen om het niet op zijn bleke gelaat door te laten schemeren bij het stellen van zijn volgende vraag. Langzaam boog hij zich iets voorover en klemden zijn handen krampachtig om Atheacina's bovenarmen.
'Wat heb je met haar te maken?' wist hij uiteindelijk toch over zijn lippen te krijgen. De woede en de bitterheid klonk niet langer meer door zijn woorden. Zijn stem klonk hees, haast fluisterend, en de blik in zijn slangachtige ogen verriedde zijn angstgevoel want hij wist niet wat hem te wachten stond. En het was beangstigend te weten dat dit meisje misschien wel meer wist dan haar lief was.

---

Geïntegreerd staarden zijn slangachtige ogen op het roodharige meisje neer. Haar kennis over dit voorgeval aanhoren; het was alles wat hij van haar vroeg. Atheacina sloeg haar peinzende blik neer en beet op haar onderlip. Zijn lege blik volgde het scharlakenrode bloed dat er langzaam uitgesijpeld kwam. 'Haar,' luidde de eerste reactie van het meisje toen ze weer naar hem opkeek. 'Ik dank mijn leven aan haar.' Savador zweeg, kon enkel met zijn wenkbrauwen licht naar elkaar toegetrokken in een trieste frons op haar neerkijken. 'Ik zal u vertellen wat ik weet, maar u heeft veel pijn gehad. Ik kan het horen aan uw hart dat als een orkaan tekeergaat en ik voel het aan uw hart dat mijn hand haast deed branden bij de aanraking. Misschien verlicht dit een beetje uw pijn, maar misschien verergert het.' Even sloot hij zijn ogen, alsof hij zich mentaal moest voorbereiden op het verhaal dat zou volgen. Uiteindelijk opende hij zijn ogen weer met een zachte ademteug. 'Vertel het maar,' gaf hij zacht aan dat hij er klaar voor was. Een lange tijd bleef hij enkel roerloos staan en staren terwijl hij haar uitleg aanhoorde, ieder klein detail ervan in zich opnemend. Het eerste wat Savador deed zodra Atheacina uitgesproken was, was het langzame opheffen van zijn arm. Bijna alsof hij ontwaakt was uit een lichte trance. Van haar kolkende paarse ogen die hem vertelden meer te weten dan ze zojuist aan het licht gebracht had, gleed zijn sombere blik over haar gelaat naar beneden om op haar lippen te blijven hangen. Traag bracht hij zijn hand naar haar gezicht en nam het dunne bloedspoor over haar kin voorzichtig met zijn duim weg. De blik in zijn slangachtige ogen - benomen door het leed dat hem er weer aan deed denken na dit gehoord te hebben - gleed triest naar beneden. Hoe goed Diva voor iedereen was geweest, en hoe goed iedereen het volgens haar ook moest hebben. Voorspoed schenken aan de mensen die het het hardst nodig hebben, het leven beëindigen van degenen die dat verhinderden. Een rechtvaardige, vrouwelijke Robin Hood. Daarbij kwam het soms inderdaad aan bod dat ze één of meerderen van het leven moest ontnemen, maar enfin. Het was enkel haar taak als Suasama geweest, en hij had er altijd vrede mee gehad. Niet voor niets hadden ze vroeger af en toe de handen ineen geslagen om iemand die het niet verdiende de volgende dag weer zorgeloos op te kunnen staan om te brengen. Misschien was deze Lady Lenore niet Diva geweest, aangezien dit meisje voor hem ongeveer van dezelfde leeftijd was en Diva onmogelijk ouder had kunnen zijn bij de tijd dat Atheacina nog een zuigeling was. Het maakte geen verschil; die vrouw had ongetwijfeld dezelfde familie-eer gedeeld als iedere andere Lenore. Het teisterde hem ergens diep van binnen, zo groot als Diva's gemis voor hem was. En het teisterde hem ook dat dit meisje, Atheacina, met haar visioenen, herinneringen en gedachten ook informatie over het privé-leven tussen hem en Diva te weten kon komen. Het beangstigde hem ergens hoe ze misschien wel in haar dromen momenten tussen hem en Diva herleefde, herinneringen die door het gebrek aan diezelfde liefde te pijnlijk waren en die hij lang geleden had weggestopt. Hij haalde ze enkel teboven wanneer de opgekropte woede en het verdriet eruit moesten achter gesloten kantoordeuren. Wie weet wist ze allang wat voor zak hij was geweest in de meest kostbare relatie in zijn leven. Hoe hij niet om had kunnen gaan met het feit dat hij een keer niet gehaat werd, zelfs geliefkoost, en dat hij er zijn profijt uit had gehaald door zijn eigen vrouw ontrouw te zijn. Meerdere malen. Maar ongetwijfeld dat ze te weten kwam, of al te weten was gekomen, dat Diva ook zijn meest belangrijkste bezit was geweest. Bij Medusa, het betekende dat - vanaf het moment dat hij in Diva's leven was gekomen - alles over hem kon weten waarvan Diva ook van op de hoogte was geweest. Alles in Diva's opzicht kon beleven wat hij ooit met haar had uitgespookt. Letterlijk alles, als haar gave het toeliet en als Lady Lenore ook daadwerkelijk Diva was geweest. Die link was al gauw gelegd, want Savador keek een beetje met een moeilijk gezicht en zijn wenkbrauwen licht gefronsd op haar neer. Was het wel zo, dan zat daar echter ook een bepaald voordeel aan vast. Een serene warmte die hij met beide armen wilde omarmen en zich voor zolang dat hij nog mocht leven aan vast wilde haken. Waar hij zich voor alle verandering veilig bij voelde. Hij vreesde voor het ergste; dat er een obsessie met dit meisje zou ontstaan. Want hoe het ook gewend of gekeerd werd, het was eigenlijk exact zoals ze zelf al concludeerde: een stukje van Diva leefde in haar. Ze had de mogelijkheid herinneringen op te halen van momenten die hem zelf waren ontgaan, en in het zwaarmoedigste geval ging hij haar als een soort alternatieve Diva zien. Een substitute. En die tweestrijd maakte hem gek. Het zorgde voor een totale chaos in zijn anders zo recht door zee-manier van denken. Van zijn stuk geslagen kwam Savador wankelend van zijn plek. Hij greep zich aan de leuningen van stoelen vast, zijn hoofd hangend en zijn schouders ingezakt, en bewoog zich traag voort door zijn kantoor. Uit de lade van zijn bureau haalde hij langzaam een fotolijstje uit die hij er veilig en zorgvuldig had opgeborgen. Hij hield het krampachtig tegen zijn borst gedrukt terwijl hij zich liet neerzakken in zijn stoel. Pas toen hij zat liet hij de foto iets zakken, zodat een jonge vrouw met ravenzwart haar en felle blauwe ogen erop onthuld werd. Het glas over de foto was op sommige plaatsen vuil, en hier en daar wazig door uitgewiste sporen van tientallen tranen die erop waren gevallen. 'Het is alsof ze terug is uit de dood,' verklaarde hij zacht. De gebrokenheid klonk terug in zijn schorre stem die gelijkertijd overmeesterd werd door zijn Noord-Shadraanse accent, zoals vaker gebeurde als zijn emoties de overhand namen. Hij keek Atheacina niet aan, maar staarde enkel als gehypnotiseerd naar de foto. Niet volledig teruggekeerd, maar minstens een piepklein deel van haar. En dat was genoeg voor hem om voor een combinatie van totale verwarring en een opgevulde lege plek te zorgen. Na een lange stilte keek hij uiteindelijk weer naar Atheacina op, voor hij met zijn duim het opkomende vocht langs zijn ooghoeken zo onopvallend mogelijk weggeveegd had. Dit meisje leek verreweg niet op Diva. En toch had ze zo'n benadrukkelijke invloed die hem aan haar deed denken. Ze zou het vast niet begrijpen, of ze begreep ieder detail van zijn ontdaanheid. 'Kun je echter geldig bewijs leveren dat de Lady Lenore in je verhaal.. mijn Lady Lenore was?' Zijn vraag klonk wat zielig, vooral bij zijn laatste woorden. Als ze al niet de connectie had kunnen leggen dat Diva zijn vrouw was, dan kon ze dat nu wel. Er lag ook een extra reden achter zijn vraag. Zover zijn kennis ging was Diva gestorven op Puffoon, onder de Levensboom. Eens per maand nam hij zijn kinderen mee om haar graf te bezoeken. Hij zou er zijn vinger niet op kunnen leggen als de mythe zich op Shadra had afgespeeld, Diva Lady Lenore was en dus eigenlijk op Shadra gestorven was. Zonder zijn intelligentie zou hij nergens zijn, had hij niet zulke verbanden kunnen leggen en had hij het verhaal geaccepteerd zoals het is. Nu wilde hij er echter het fijne van weten nu hij wist hoe de vork in de steel zat. Het voelde alsof hij ook recht had om alles te weten wat ermee te maken had. Savador had zijn blik weer van Atheacina afgescheurd en zijn aandacht op Diva's foto gevestigd. Met een duim streek hij zacht over het koude glas, op de plaats van Diva's wang. Alsof het hem een geruster gevoel kon schenken om naar zijn overleden vrouw te kijken tijdens het aanhoren van Atheacina's antwoord.

---

Onbeweeglijk bleef hij in zijn stoel zitten toen hij merkte dat Atheacina hem naderde. Hij hoorde aan haar voetstappen hoe ze om zijn stoel heenliep en vlak achter hem stil bleef staan, ongetwijfeld de foto in zijn handen bekijkend. Zijn bleke vingers klemden zich om het zilveren lijstje, en zijn ongerieflijke blik bleef strak gericht op Diva's helderblauwe ogen achter het glas. De pijn in zijn borst bonsde bij iedere hartslag als een grote gebalde vuist tegen zijn borstkas. Iedere keer weer als hij haar foto tevoorschijn haalde. Wanneer hij zich met haar foto naast hem op het kussen in slaap huilde, de volgende ochtend opstond en het eerste wat hij in het heldere licht van de nieuwe aangebroken dag zag haar vredelievend glimlachende gelaat zou zijn. En het werkte, stond gelijk aan medicatie voor hem als iemand anders in zijn situatie massaal aan de anti-depressiva ging. Het schonk hem dat kleine beetje hoop dat hij nodig had om een nieuwe zware dag door te komen, dat hem aan zijn kinderen deed denken wanneer hij zich zo beroerd voelde dat hij liever van de hoogste torens van het kasteel sprong. Die enkele gedachte was genoeg om door te zetten, hoe zwaar het ook was om iedere keer als vuil bestempeld te worden. De tweeling - hij kon ze het gewoon niet aandoen om ze aan hun lot over te laten. Geen moeder en geen vader meer. Uda kon niet voor ze zorgen, dat mens maakte ze eerder af dan dat ze hen onder haar vleugel zou nemen. En ook na zijn dood zou hij geen vrede kunnen vinden, want Diva zou in een volgend leven korte metten met hem maken om de kinderen zomaar achter te laten. Ze zou het hem nooit vergeven. Dus moest hij volhouden. Enkel doorzetten. Een figuurlijk gevecht dat hij altijd al gestreden had, en genade was nooit een optie geweest.
'Dat is ze,' hoorde hij Atheacina zachtjes achter zich fluisteren. Savadors lege blik bleef onveranderd, en staarde enkel triest naar hetzelfde punt op de foto. Het kwam niet als een klap in zijn gezicht aan, noch dat hij er verwonderd door zou zijn. Op de paar punten na wat het geval met haar leeftijd en sterfplaats betreft, zou het niet meer dan logisch zijn. Het verhaal bracht Diva naar de voorgrond zoals hij zich haar herinnerde, in ieder detail. 'Als ik thuis in de spiegel keek, dan zag ik haar.' Pas bij deze laatste zin keek hij met lichte ontzetting op, en hij haalde zijn smalle lippen van elkaar in een poging iets te willen zeggen, vragen, constateren. Terwijl hij Atheacina met zijn blik volgde op het moment dat ze weer bij hem vandaan liep, sloot hij zwijgend zijn lippen weer op elkaar. Er kwam niets uit zijn keel. Moedeloos zochten zijn slangachtige ogen de felle blauwe van Diva als brandende saffieren weer op. Hij richtte zijn aandacht een moment later pas weer op Atheacina bij de vraag die vanaf het moment dat ze haar verhaal gedaan had op zijn tong brandde. 'Dat is precies wat ik mezelf ook afvroeg,' reageerde het roodharige meisje kalm. 'Er is een deel in de legende die mij van het feit overtuigd heeft. Ongetwijfeld zult u zich, net als ik toen hebben afgevraagd of het wel mogelijk is met dat leeftijdsverschil. De mensen in het dorp vertelde me dit toen ik het vroeg: Omdat Lady Lenore haar werk niet wilde laten lijden door de kwalen van ouderdom heeft ze zichzelf vervloekt.' Savadors mondhoeken krulden om tot een vreugdeloos glimlachje. Het was niet nodig voor Atheacina om verder te vertellen. Hij wist al precies welke vloek. Het was een deel van zijn problemen geweest sinds Diva een deel van zijn leven was geworden. Immers had hij er alles aan willen doen om het op te heffen, het fatale kristal dat haar lichaam bedekte tegen te gaan. Hij had haar niet kwijt gewild. Nu de vloek al een lange tijd was opgeheven - althans, daar was hij destijds van overtuigd geweest omdat het kristal niet meer terugkeerde - en ze geen limiet meer had voor haar levensduur, vrij als een vogel was geweest, was ze toch gestorven. Alle boeken die ze samen in wanhoop hadden doorgespit, de mogelijke oplossingen waar ze op gekomen waren, de uren van radeloos zoeken en de rode draad weer kwijtraken; het was allemaal voor niets geweest. Hij wist niet of Diva inderdaad mentaal ouder was geweest dan haar uiterlijk hem vertelde; naar zijn gevoel was ze altijd zijn jonge engel geweest en had ze de dertig nooit kunnen behalen. Dat was nog wel het trieste geweest aan Diva's dood. Het was als een kind redden uit een brand en in alle paniek onbewust uit het raam op de hoogste verdieping laten vallen, waar het tot zijn dood viel op de harde straten en alsnog zijn einde vond. De helderheid keerde beetje bij beetje weer in Savadors verwarde ogen terug toen Atheacina vlak voor zijn voeten neerknielde en naar hem opkeek. 'Ik wil absoluut geen valse hoop geven,' sprak ze hem toe. 'Maar ik heb op die berg niet de restanten van een menselijke wezen gevonden, noch een graf. Ze hoeft niet op die berg gestorven te zijn. maar voorlopig ben ik nog niet op een plek geweest die mij heeft bewezen dat ze ergens anders heen is gegaan daarna.' Absent staarde Savador op haar neer. Zijn verticale pupillen hadden zich van een spleetachtige vorm meer uitgezet doordat zijn gezicht half schuil ging in de schaduw langs de muur. 'Het is van zichzelf al valse hoop om me valse hoop te geven,' sprak hij zacht. Zijn blik dwaalde weer langzaam af naar Diva's glimlachende gezicht. 'Ze is dood. Mijn kinderen en ik bezoeken haar graf maandelijks, ik bewaar ieder wapen, ieder sieraad, ieder bezit dat ooit dierbaar voor haar was geweest zorgvuldig.' Demonstratief spreidde hij de vingers van één van zijn handen die hij op de armleuningen had gelegd. Om zijn ringvinger blikkerde een trouwring in de zwakke gloed van de kaarsen. Diva's trouwring. De zijne droeg hij aan zijn andere hand, maar de hare ging nooit af. Nooit. Savador zocht Atheacina's blik weer. 'Bezichtig de Levensboom op Puffoon. Het bewijs zal voor je neus liggen,' voegde hij er zachter aan toe. Hij had de hoop dat er een kans bestond dat Diva toch nog leefde al lang geleden opgegeven. Zijn gevoel vertelde hem dat ze er niet meer was, en zijn intuïtie had het meestal bij het rechte eind. Als ze dan al leefde, had ze hem al lang geprobeerd te contacteren. Het mocht niet zo zijn. Ze was niet meer in zijn leven of die van hun kinderen. In een lange oorverdovende stilte bleef Savador roerloos op Atheacina neerstaren, alsof hij de tijd wilde nemen alles nog een keer te overdenken. Enkel het zachte flakkeren van de kaarsen op de achtergrond was te horen. Pas na enige tijd klemde hij zijn handen op de leuningen en bracht zichzelf in beweging. Opnieuw een staarsessie nu hij overeind stond en nog lager op Atheacina moest neerkijken, maar ditmaal om het feit dat hij ergens lang over aarzelde. Met zichtbare ernst in zijn ogen en een voor zichzelf bemoedigende ademteug, boog hij wat naar voren om de slanke hand van het meisje in de zijne te nemen. Voorzichtig werkte hij haar omhoog om haar vervolgens even verontschuldigend in haar paarse ogen te kijken. 'Kom met me mee,' fluisterde hij zacht. Hij wilde zien of het waar was en of ook hij Diva in Atheacina's spiegelbeeld kon zien. Hoe lang hij er al naar verlangde om haar weer in levende lijve te zien. Met lichte dwang trok hij het meisje aan haar hand mee naar een zijkamer in het kantoor, waar ook hier kaarsen brandden en waren opgesteld om een groot bed. Tegen de wand van een kamer stond een grote vergulde staspiegel. Terwijl Savador Atheacina aan haar schouders zacht naar de spiegel toe vooruit duwde, hield hij zijn hoofd afgewend. Te beangstigd voor een grote teleurstelling of een ontroerende vreugde. Pas als ze op een gepaste afstand voor de spiegel stonden en het snelle roffelen van zijn hart wat tot rust gekomen was, kon hij alle moed bij elkaar schrapen om een onzekere blik opzij te werpen.

---

Waar de drang plotseling vandaan kwam om dit meisje, dat verder niets met Diva te maken had, mee te nemen en voor een spiegel te trekken wist hij niet. Ongetwijfeld het lange gemis, de ondraaglijke pijn en het feit dat hij haar nooit meer in levende lijve zou kunnen zien. Hij moest en zou haar spiegelbeeld zien, en daarbij hoopte en smeekte hij in gedachten haast tot alle Goden of het voor één keer voor mogelijk kon zijn. Er was niets liever dat hij nu zou willen. In zijn vroegere jaren dat hij hier pas was komen werken, had hij altijd al voor roem, erkenning en faam gewenst. Macht en geld waren de enige dingen waar hij destijds op uit was. Hij had nooit geweten dat hij dat alles, nu hij het eenmaal had, in een vingerknip op zou willen geven in ruil voor zijn vrouw. Het bestond niet. Diva was dood en hij leefde voort in zijn talloze zonden. Die vroegere wensen maakten niet gelukkig, dat wist hij tegenwoordig wel nu hij in het geld zwom en iets in een krachteloos gebaar gedaan kon krijgen. De kamer was donker, op de eigenaardige gloed van de staande kaarsen na, alsof het zich al de sfeer wilde oproepen voor het moment dat komen zou. Hier waar nog enkele persoonlijke spullen van Diva lagen. Kledingstukken die hij netjes bij elkaar op een plek hield, om op een eenzame avond tevoorschijn te halen en haar zwakke lichaamsgeur die er nog aan hing op te snuiven. Eén van haar zwaarden die in de kast tegen de wand geleund stond, om af en toe tevoorschijn te halen en voor zijn eer voor haar op te poetsen en bij te houden. Uda had de wind van voren gekregen, de eerste keer dat ze uit eigen wil een deel van zijn huishoudelijke taken had overgenomen die hij normaal deed vanaf het moment dat hij alleenstaand was geweest. Het mens had het dekbed gewassen en nam de plaats naast hem in bed in beslag. Daar waar Diva altijd gelegen had, waar ze hadden gezoend en de liefde hadden bedreven, of gewoon hadden gelachen om de stomste dingen. Hij was woedend geweest. En iedereen die hem een beetje kende, wist dat hij angstaanjagend kon zijn in furiositeit. Het kreng had haar nacht in een herberg in Oak's Field doorgebracht om even uit zijn buurt te blijven. Het was verrassend geweest dat ze kennelijk over nog een beetje verstand beschikte. Spijtig genoeg was ze al gauw erna weer teruggekomen, er heilig van overtuigd dat het hem speet en hij net zoveel hield als zij van hem. Dat was nooit het geval geweest. Nog geen sprankje liefde. Ze zou Diva nooit of te nimmer kunnen vervangen, kwam nog niet eens in de buurt. En ondanks dat het totaal tegen zijn respect voor vrouwen in ging, maakte hij vooral gebruik van haar. Zelfs dat had Uda niet eens door, de egocentrische naïeve zeug. Ze was zo'n misbaksel na alle leugens en bedriegingen - ze was het niet waard om te leven, niet waard om een vrouw te zijn. En al helemaal niet om zijn vrouw te zijn. Want het was voornamelijk door haar dat hij diep ongelukkig was. Diva had die pijn weg kunnen nemen, maar zij..
Het had zijn verlangen naar Diva dag na dag enkel groter gemaakt, daar zat de pijn. En hij merkte het nu, nu hij Atheacina aan haar schouders zachtjes naar de spiegel loodste. Zijn bleke handen beefden licht om haar schouders, en even had hij de erge aanleiding om zich weer resoluut om te draaien en de kamer uit te lopen. Puur omdat hij te angstig was voor een nieuwe slopende teleurstelling. Maar hij wilde dit. En denkend aan een positieve uitkomst werden zijn schuifelende passen stap na stap minder moeizamer. Toch hield hij zijn blik afgewend, zelfs toen Atheacina haar hoofd even omdraaide om hem aan te kijken. Hij wilde zelf het juiste moment uitkiezen, wanneer hij er gereed voor was. Zelfs een enkele blik vanuit zijn ooghoeken was nu cruciaal. Bewaren voor het juiste moment.. Een laatste stap naar de spiegel toe, en dat was het dan. Het bonzen van zijn hart dreunde zwaar door zijn hele lijf, en hij voelde zich even licht in zijn hoofd worden door de spanning. In geen tijden had hij zich nog zo nerveus gevoeld. Langzaam hief Savador zijn hoofd op na eerst alle laatste beetjes moed bij elkaar geschraapt te hebben. Zijn hart sloeg één of twee slagen over en struikelde in onregelmatige tellen verder op het moment dat hij in de maar al te bekende felle blauwe ogen staarde, en hij hapte ongewild uit schrik even hoorbaar naar adem. Tranen liet hij alleen achter de gesloten deur van zijn kantoor, als niemand hem lastig viel, en niemand die hij de pret gunde om van zijn leed te kunnen genieten. Maar nu hadden zijn ogen zich er al mee gevuld voor hij er ook iets tegen had kunnen doen. Al bij de eerste aanblik na lange tijd voelde hij het warme soezelige gevoel wanneer hij haar zag in zijn binnenste opborrelen en zijn angst en verwarring wat tot rust deed manen. Iets dat je vertelde dat alles goed was en uiteindelijk wel weer goed kwam in het einde. En was het dat niet, dan was het simpelweg het einde nog niet. Dat was wat voor gevoel Diva hem had kunnen bezorgen, en wat geen andere vrouw haar nadeed.
'Diva..,' stamelde Savador hees, nauwelijks verstaanbaar door de benauwing. Zijn trillende handen lieten Atheacina's schouders los om naar het totaal andere meisje in de spiegel te strompelen. Voorzichtig legde hij zijn wang tegen het koude glas, perste automatisch het vocht uit zijn ogen terwijl hij ze daarbij met een zachte zucht vredig sloot en het liet resulteren in enkele tranen. Hij liet wazige sporen van zijn vingers na over het oppervlak terwijl hij over de spiegel klauwde, over Diva's verschijning. Alsof het verlangen nog niet voldoende gesust was. De spiegel hield hen uit elkaar. Onmenselijk bruut nu hij haar na al die tijd weer kon zien, maar ergens meende hij dat het zijn straf was. Om alles wat hij haar of anderen ooit had aangedaan. En hij wilde het accepteren, moest het zelfs accepteren. Van zichzelf, want daarbij was hij ook niet altijd even goed voor Diva geweest. 'Het is raar om naar je spiegelbeeld te kijken om dat te weten dat jij het niet bent,' begon de Diva in de spiegel te spreken, enkel niet met de stem die haar toebehoorde. 'Eerst dacht ik dat ik er zo uitzag omdat alle spiegels in het huis van mijn ouders me dit lieten zien. Toen ging ik voor het eerst spelen bij een vriendinnetje. We gingen elkaars haar doen. Dat was de eerste keer dat een spiegel mijn eigen spiegelbeeld vertoonde.' Savador staarde met grote sombere ogen naar hoe haar fijne lippen op elkaar en van elkaar af bewogen bij het vormen van de woorden terwijl ze verder vertelde. Niet zozeer benomen door wat ze hem vertelde, maar dat ze als een levend individu tot hem sprak. En hoewel hij haar stem nooit meer zou kunnen horen, raakte het hem. Het was bijna immers alsof ze springlevend was. Misschien was dit alles maar een droom en zou hij ieder moment wakker worden uit deze lang verlange illusie en nachtmerrie tegelijk. Dan zou hij beseffen dat Diva gewoon zorgeloos naast hem sliep en zouden ze er de volgende dag om kunnen lachen. Zonder zijn haast gehypnotiseerde blik van Diva af te scheuren, schuifelde hij traag achteruit tot hij als het ware naast haar stond. Atheacina was nu niet meer voor hem, of alle feiten die het meisje hem zojuist verteld had. Hij keek niet opzij, wilde ook niet de paarse ogen of de rode haren zien om de illusie te verbreken. Zacht streek hij met zijn handen over haar schouders en langs haar armen naar beneden, voelde de stof van haar kleding en ieder klein detailtje van de structuur ervan onder zijn vingertoppen gaan. Zijn neus had hij tussen haar zwarte lokken gestopt, zijn gezicht streek zacht langs haar reine witte huid, en zijn ogen gesloten om haar aanlokkelijke geur des te beter in zich op te kunnen nemen. Zwarte lokken, omdat zijn aandacht enkel en alleen op haar spiegelbeeld gericht bleef en hij zichzelf kon zien terwijl hij haar eindelijk weer in zijn armen kon nemen. Het bijzondere stel dat ze altijd al waren geweest, een ander soort passie die geen enkel ander koppel kon vertonen. 'Ssht,' suste Savador zacht in haar oor. Hij kruiste zijn armen voorzichtig om haar heen en trok haar tegen zich aan. De vochtige sporen van zijn tranen wreef hij onbewust af langs haar wang bij het kroelen, maar daar sloeg hij geen acht op. 'Je hoeft niets meer te zeggen, lieverd. Het is al goed.' Hij hield zijn hoofd tegen dat van Diva, en opende zijn ogen weer om weer een lange tijd naar hen in de spiegel te kijken. 'Het is goed,' herhaalde hij fluisterend. Zijn mondhoeken krulden om tot een trillerig glimlachje. Of het nu zinsbegoocheling mocht zijn of niet; misschien was het wel voorbestemd om te gebeuren en kon hij beter zijn toevluchtsoord vinden in zijn eigen hersenschimmen dan zich te laten slopen door de harde realiteit.

---

In de afgelopen jaren na Diva's dood had hij hier alleen maar van kunnen dromen. Het gebeurde ook in haast iedere droom; momenten van toen die ze herbeleefden, of toekomstdromen waarvan ze toen ze nog samen waren hadden gedacht dat het ooit op een dag uit zou komen. En al was goed. Vooral toen haar slopende vloek opgeheven was en hij zijn geluk niet op kon. Het feit dat er iemand was die van hem hield, niet bang was om in zijn buurt te komen, zelfs van hem genoot. En het feit dat hij eindelijk een vrouw had om samen oud mee te worden. Samen met het geluk om vader te worden waren het dingen die zoveel mooier waren dan geld of roem, dat zag hij nu in. Als het kon zou hij alles over doen, beter voor Diva zijn en zijn egoïsme en angsten voor haar aan de kant zetten. Misschien was het te vroeg geweest om haar ten huwelijk te vragen, buiten in de sneeuw op een koude winteravond, Diva had het immers ook een keer aan het licht gebracht of het wel juist was geweest. Maar hij had er geen spijt van gehad. Spijt was iets wat er nu bij was gekomen als hij het niet had gedaan. Bemminend streek Savador zijn bleke wang langs dat van Diva, meende zelfs haar geur te kunnen ruiken in de zwarte lokken. Zijn ogen bleven gesloten, en als hij ze al openden staarden ze het meisje met een begeerlijke blik aan in de spiegel. Geen enkele keer draaide hij zijn hoofd of richtte hij zijn blik zo dat hij op Atheacina neerkeek, en zich zou beseffen dat hij met zijn neus tussen haar rode lokken woelde of woorden tegen haar sprak die alles behalve voor haar waren bedoeld. Hij kon er niets aan doen. Koppig als hij was wilde hij er niet aan geloven dat het niet echt was, dat hij zich maar simpelweg in een illusie verkeerde. Dat was het zwaarmoedige effect op een nabestaande. Je stond erbij en je keek er naar, maar er iets aan doen kon je niet. Rouw was zoiets zwarts dat hij het als een litteken in zijn ziel mee zou dragen, en daar was hij zich van bewust. Al sinds de dag dat hij zijn beide ouders op hetzelfde moment verloren had en hij als hulpeloos negenjarig jongetje zichzelf moest zien te redden. Zoveel anders was deze situatie niet; hij moest zichzelf redden, zorgen dat de kinderen een fijne jeugd kregen, Uda tevreden houden zodat ze geen rare dingen zou doen, hard werken voor zijn geld en het bewaren van de orde hier op de school. Hij was weer terug bij af. Zo voelde het, tenminste. Geluk was teveel gevraagd en zijn wil uitspreken zonder van alle kanten hatelijke opmerkingen naar zich toe gesmeten te krijgen kon niet.
Er ging een zwak voelbare schok door zijn lijf op het moment dat Diva zich voorzichtig losmaakte uit zijn emotionele omhelzing. Pas toen twee zachte handen zijn gezicht omlijstten en zijn aandacht automatisch getrokken werd naar het haast wildvreemde meisje voor zijn neus na te geloven dat het enkel Diva en hij was geweest, leek hij weer bij zinnen te komen. 'Het spijt me.' Zijn ogen verwijdden zich even en staarden lang en roerloos in de paarse ogen die hem aankeken terwijl hij zacht toegesproken werd. 'Ik ben niet uw vrouw, noch dat spiegelbeeld. Een weerspiegeling zal haar nooit kunnen vervangen, evenmin als ik die u dat spiegelbeeld toont. Ik begrijp dat u haar mist. Ik begrijp het echt heel goed. Maar het is ongezond, zo niet gevaarlijk, om zo in haar weerspiegeling te blijven hangen. Ik zal u er niet mee martelen, dus ik loop straks naar de deur en ben hier weg.' Langzaam maar zeker ontwaakte hij uit zijn trance, en schoot het hem op hetzelfde moment te binnen dat dit meisje zeker niet zijn Diva was, maar de naam Atheacina droeg en nieuw was op de school. Tesamen met het gelukkige, warme gevoel dat hij als bloed uit zijn lichaam voelde vloeien om uiteindelijk weer plaats te maken voor een harde koude leegte. Een grote teleurstelling maakte zich van hem meester. Met een moeilijk gezicht scheurde Savador zijn blik van Atheacina los en slofte naar zijn bed. Hij liet zijn hoofd en schouders omlaag hangen terwijl hij zich op de rand neer liet zijgen en zijn armen slapjes op zijn bovenbenen liet rusten. Alsof hij opeens erge hoofdpijn kreeg, legde hij een hand over zijn gezicht en streek vermoeid met zijn vingers door zijn haargrens. Hij moest even bijkomen, het allemaal even op een rijtje zetten. Atheacina had gelijk. Het kon hem letterlijk gek maken als hij er te lang in bleef hangen. Een enkele aanblik zou eigenlijk al niet goed zijn. Maar hij kon het niet helpen. Het was zo verleidelijk en de pijn was zo groot. Het kon het allemaal wegnemen zolang hij in de spiegel staarde, en plaats maken voor het geluk waar hij spijtig nooit lang van had mogen genieten. Het liefst hield hij dit meisje vierentwintig zeven bij hem, behing hij het hele kasteel vol met spiegels om enkel en alleen Diva te kunnen zien wanneer Atheacina present was. Maar het kon niet. Het was dezelfde reden waarom hij nooit voor Celedë was gaan zoeken; zich vasthaken aan iets dat Diva leek te kunnen vervangen maar in realiteit niet kon, was gewoon verkeerd. Hoe slopend het ook was als hij zich er niet aan toegaf. Het kon niet. In een paar ruwe handelingen streek hij de lange lokken die in zijn gezicht waren gaan hangen achter zijn schouders en keek na een lange tijd weer op. Atheacina had inmiddels al de kamer verlaten. Aarzelend zette Savador zijn handen tegen zijn bovenbenen en werkte zich langzaam overeind. Haar blik ontwijkend kwam hij weer het kantoor binnen. Wat ongemakkelijk legde hij zijn handen om zijn ellebogen en richtte zijn peinzende blik uit het raam terwijl hij Atheacina in de pijnlijke stilte de tijd liet nemen om haar spullen bij elkaar te pakken. For God's sake. Hij had haar in zijn armen genomen en behandeld alsof ze zijn vrouw was, zelfs zijn pijn duidelijk aan haar laten zien. Hij had ook nooit zo open willen zijn. Het waren haar zaken niet en het paste totaal niet bij hem. Hoe stom kon hij zijn. Savador keek met een kleine bedenkelijke frons tussen zijn wenkbrauwen weer op toen het meisje de stilte verbrak met haar zachte stem. 'Nee, het spijt mij,' reageerde hij op haar verontschuldiging. Benard wendde hij zijn blik weer even van haar af. 'Het.. vergeef me, ik wist niet wat me bezielde, ik.. ' vervolgde hij hoofdschuddend op zachte toon. 'Ik wilde enkel..' Peinzend draaide hij aan Diva's trouwring om zijn vinger, zoekend naar woorden die hij niet vond. Hij wierp een enkele blik opzij naar Atheacina, alsof zij hem moest helpen met zijn verwoording. Toen hij echter zag dat ze bij de deur stond, stoof hij erop af en klemde zijn hand om de klink. Het verlangen om haar hier te houden, om Diva hier te houden en alles in te halen, misschien wel over te doen. Zijn verwilderde houding vervaarde weer terwijl hij met een zachte zucht de klink weer losliet. Waar was hij mee bezig? Het bleek maar weer dat Diva's dood hem nog niet genoeg gestraft had om zijn egoïsme te minderen. 'Alsjeblieft, beloof me..' Hij nam even een kleine ademteug, keek weer somber en ernstig tegelijk op Atheacina neer nu hij weer dichter bij haar stond.
'Beloof me alleen dat je alle spiegels in het kasteel mijdt, behalve.. behalve in mijn bijzijn..' Zijn verzoek ging bij het einde van zijn zin lichtelijk over op een vragende, voorzichtige toon waarbij hij beschaamd zijn blik even neersloeg. 'Mijn vrouw was.. ze was - een leerling op deze school,' voegde hij er zachter aan toe, om voor Atheacina de link te kunnen leggen dat ze Diva dus vrijwel overal in het kasteel zou kunnen treffen wanneer er spiegels of andere weerspiegelende voorwerpen in de buurt waren. Zonder haar aan te kijken opende Savador langzaam de deur, ten teken dat ze mocht gaan. Diep van binnen geheel tegen zijn wil in. Het voelde immers haast alsof hij voor een tweede keer afscheid moest nemen van de vrouw waar hij het meest van gehouden had.

---

Diep van binnen voelde hij de erge neiging om zich van alles en iedereen af te sluiten in zijn kantoor, en daar voor de komende paar weken een kluizenaarsbestaan te leiden. Hij had een grove fout begaan en had het niet eens ingezien. Dat emotie zoveel los kon wrikken uit een persoon. Onverstelbaar. Wat waren mensen toch zwakke schepsels, en hij walgde van het idee dat hij er zelf ook één was. Want hij had niet alleen zichzelf laten verliezen in de wanhoop; daar had hij ook een meisje mee geconfronteerd die pas vandaag was aangekomen en verder absoluut niets met hem of zijn privé-leven te maken had. Wat ze wel niet van hem moest denken.. Zwakte was iets waar hij van gruwelde, puur om het feit doordat mensen zich zo hersenloos opstelden. Enkel door simpele expressies als angst, woede of wraak. Een in het nauw gedreven kat maakt rare sprongen. Zijn hele leven had hij zich daar al overheen gezet, gelovend dat hij meer was dan zo'n simpele ziel. Niet alleen omdat hij door een hoge mentaliteit flexibeler dacht, ook omdat hij altijd geweigerd had mee te stromen met de sleur. Maar vanaf het moment dat dit zekere meisje haar verhaal had gedaan, was hij voor een moment zo naakt geweest aan zijn angsten dat hij net zo was. Een gebroken ziel die niets liever wilde dan zijn overleden vrouw weer in zijn armen te kunnen nemen. Nu was echter niet het gepaste moment om zich erover op te fokken. Hij kon alle chaotische hectiek in zijn hoofd nog altijd niet tot orde brengen. Als zijn fobie voor water hem niet in de weg gezeten had, zou hij een kwartier zijn hoofd onder de koude kraan hebben gehouden. Hij zou er toch aan moeten geloven, op de een of andere manier, hoe moeilijk dat ook was: Atheacina kon niet als zijn vrouw figureren. Savador had haar brandende blik vanaf het moment dat hij het kantoor weer was binnengekomen enkel gevoeld, maar wist niet hoe hij erop moest reageren. Schaamte was iets wat hij al een lange tijd niet meer ervaard had. Hij had er meteen spijt van toen hij op de deur afvloog om die te blokkeren, wist haast zelf niet eens meer wat hij deed. Het voelde inderdaad alsof hij langzaam maar zeker gek aan het worden was. Dat als hij, wanneer hij terug de zijkamer binnenkwam, tot de ontdekking zou komen dat Diva nog steeds in de spiegel zichtbaar was. Alsof ze wachtte tot hij terug zou keren. Zijn wanhoop was groot genoeg om zulke waanbeelden te kunnen creëren, en zeker op dit moment. Atheacina was niet degene die hij ervan beschuldigde. Hij schoof de fout af op zijn emoties. Zijn eigen emoties die met hem solden, en dat kon hij niet accepteren. Normaal gesproken was hij degene die manipuleerde, niet de persoon die gemanipuleerd werd. Het vormde deels ook de reden waarom hij zich in het dagelijkse leven zo streng en stijf voordeed; gaf je toe aan je emoties, dan was je zonder uitzondering zwak. Een zachte hand werd als in een geruststellend gebaar tegen zijn wang gelegd, en had bijna hetzelfde effect als een klap in zijn gezicht om hem weer bij zinnen te brengen. Haast schuw kropen zijn slangachtige ogen over Atheacina's verschijning omhoog om bij haar gezicht te blijven hangen. 'Ik beloof het u,' verzekerde het roodharige meisje hem met een amicale glimlach om haar volle lippen. Zijn eigen mondhoeken krulden uit reactie trillerig om. Het was zo'n bekoorlijk meisje om dat voor hem over te hebben. De dankbaarheid was duidelijk van zijn gezicht af te lezen terwijl hij verlicht zijn ogen sloot en even met een zacht zuchtje knikte. 'Dank je,' betoog hij zijn grote dank hees. Met moeite wist hij zijn glimlach iets te verbreden, kneep even zacht in haar arm. 'Dank je.' Zijn stemgeluid viel weg in het gefluister bij zijn herhalende woorden, en zijn hoofd liet hij weer hangen met zijn hand nog op de deurklink om Atheacina de gelegenheid te gunnen haar vertrek gereed te maken. Tussen de sluike gitzwarte lokken door die in zijn gezicht waren gaan hangen, staarde Savador haar met een nog aanwezige pijn in zijn hart na. Haar passen galmden na door de verlaten gang, haar rode haar deinde bij iedere stap mee en met uiteindelijk een laatste glimp van haar kledij verdween Atheacina de hoek om. In een langzame handeling trok Savador de deur pal voor zijn neus weer dicht, zijn blik nog gericht op het punt waar het meisje verdwenen was. Hij draaide zich traag om en liet zich met zijn rug langs de deur langzaam op de grond zakken, waar hij als een hoopje ellende roerloos bleef zitten. Atheacina.. Zijn ogen staarden leeg naar de vloer. Hij wist niet wat hij ermee aan moest. Of hij de komende paar weken en voor de rest van de schooljaren dat het meisje hier zou zijn, blij moest zijn om haar te zien omdat ze een deel van Diva bij haar droeg.. of juist niet door de verwarring die ze hem bezorgde. Het was eigenlijk geen kwestie om zich mee bezig te houden in zijn huidige situatie. Maar het idee dat Diva op een indirecte manier als het ware 'rondliep' op de school bleef aanwezig, en zo ook de drang die ongetwijfeld zou groeien om haar weer 'in zijn armen' te kunnen nemen. Tot dan had hij geen rust, volop aanwezig zoals ze hem iedere nacht in zijn dromen al kwelde.