Een rust, geen blaadje dat bewoog, geen geluid dat van buiten leek te komen. Midden in de geheime tuin stond Neara, haar witte vleugels uitgevouwen en hingen in een rust positie. Alleen op plekken waar ze weinig mensen zou tegenkomen ontvouwde ze. Ondanks het verlichtende en bevrijdende gevoel als ze ze kon tonen wilde ze niet dat ieder ademend wezen ze kon zien. Ze waren haar trots, zeker, het symbool wat ze met zich meedroeg. Een symbool wat haar macht weerspiegelde, haar verband met het luchtruim, de wolken en elke ademteug die je nam. Hoewel het windstil leek, golfde haar sneeuwwitte haren wild naar achter, leken op een onvoelbare storm mee te gaan. Een storm die zich alleen rond Neara vormde. Haar handen gebald tot vuisten, haar normaal grijszilveren ogen geheel wit. Haar smalle gezicht emotieloos, haar dunne lippen strak. De serene rust was volledig uit haar plaatje verdwenen, een stille storm leek zich gecentreerd te hebben; Neara. Voor haar cirkelde een witte, mistachtige substantie. De slierten leken soms uit te schieten, om vervolgens weer in het warrige patroon terug te vallen. 'Como se atreve a decidir algo
,' sisde ze zachtjes, tilde haar kin langzaam op en staarde duidelijk naar de magische energie voor zich. Een onverstaanbare stem leek eruit te komen, bijna trillerig. 'Ti restaurou os seus erros,' eisde ze vervolgens zuchtend, waarna de stem wat vaster en zekerder antwoorde. Langzaam kleurde haar irissen weer grijszilver. Ontspande haar vuisten en verdween het kanaal naar Puffoon. Ook haar vleugels leken te ontspannen, zakte wat terug. In een vermoeide zucht gleed haar ene arm rond haar middel, leunde haar andere elleboog erop en rustte de brug van haar neus tussen haar duim en wijsvinger. 'Als je er zelf niet bent...' mompelde ze boos. Langzaam draaide ze zich om, keek omhoog waar de natuur weer zijn gebruikelijke geluiden terug leek te krijgen. In een moment leek de serene rust weer terug te zijn gekeerd, stak Neara haar hand ontspannen uit waarbij ze haar vinger strekte. Zonder enige aarzeling lande een vogeltje op haar vinger, draaide zijn kopje naar haar toe en zong zijn mooiste lied.

(Zal ik dan maar eens posten mevroi?)

Zijn neutrale humeur was behoorlijk omgeslagen toen hij tot de conclusie was gekomen dat het materiaal voor zijn eerstvolgende les niet in de gewone schooltuin te vinden was. Hij zou naar de kassen moeten gaan; een plek die hij liever vermeed, enkel om zijn dag niet te laten verpesten door Norwoods misselijkmakende gezicht, die er kennelijk nogal eens vaak en veel te vinden was. De achterlijke Grenaan. Maar Savador had zo gauw niet een leerling kunnen vinden om dat klusje voor hem op te laten knappen. Natuurlijk niet, die sloegen meteen het eerstvolgende hoekje om zodra ze hem zagen. Saethion was op versiertocht; hij had de slang 's morgens vroeg heus wel weg zien glibberen door het gras met een slank soortgenootje, de schubben gifgroen gekleurd en een heel stuk kleiner. En dan liet hij zijn meester even in de steek. Nu moest hij het zelf doen. Met een gezicht dat op onweer stond, werkte hij zich al strompelend en met een hand tegen zijn rugholte gedrukt - een gebruikelijke houding de laatste tijd - door de kassen. De pijn was erger geworden, het zweet parelde om iedere kleine moeite al op zijn bleke gelaat en recht lopen ging niet echt meer, al probeerde hij het tegen zijn zin in wel. Eigenlijk zou hij nu een leunstok of iets dergelijks moeten hebben, want wanneer hij er zeker van was alleen te zijn gunde hij zijn eigen lichaam een plezier door zo krom als een bejaarde man te lopen. Enkel en alleen als er echt niemand in de buurt was. Hij wilde zich niet indenken dat een volgende roddel over hem als een lopend vuurtje door de school ging, dat hij 'al duidelijk zichtbaar zwaar op leeftijd was en zijn beste jaren had gehad' of iets in die richting. Ongetwijfeld met een hoop gespot en geschater erbij, ze haten hem nu eenmaal. Zijn lange zwarte kleding, dat voornamelijk uit sombere onderkleding en een bijhorende zwierende mantel eroverheen bestond, liet hem immers nog zijn kaarsrechte en fiere houding behouden, al was dat voor anderen helaas alleen op een afstandje te zien. In zijn hand droeg Savador een klein leren heupbuideltje met aantrekkoordjes, een aantoning dat hij hier niet voor niets in de kassen was maar er nodig iets bij elkaar moest sprokkelen. Bij een bepaalde vurige soort plant met felrode bladeren zakte hij kreunend door zijn knieën, langzaam en voorzichtig vanwege zijn rug. Zwijgend veegde hij met een enkele hand wat zand weg - in zijn andere hield hij nog steeds het buideltje - en wroette bij de plaats waar de wortels zich onder de grond bevonden onder de aarde. Zodra hij zijn hand weer boven haalde, rustten er tientallen kleine zaadjes op zijn handpalm, ter grootte van sinaasappelpitten. Vuurzaden van speciale planten die voornamelijk alleen op Razen groeiden. Hij zou ze nodig hebben voor zijn volgende les. Zijn goudkleurige slangachtige ogen gleden keurend langs de kleine zaadjes op zijn hand, probeerde te ontdekken of er een aantal slechte bij zaten. Eigenlijk wist hij niet eens of hij ze wel gewoon mee kon nemen, maar dat zou hem wat kunnen schelen. Norwoods mening al zéker niet. Savador leek in zijn gehurkte positie te verstarren, had zijn blik roerloos en leeg gevestigd op een bepaald punt voor zich. Er was een grote aanwezige magiebron voelbaar, en het was vlakbij. De spanning van de kracht van de magie zorgde ervoor dat zijn eigen magie onrustig werd; automatisch spande hij zijn spieren aan en negeerde de enorme kracht die als hevige trillingen zijn geest binnendrongen. Met een ruk draaide hij zijn hoofd richting het poortje dat naar de geheime tuin leidde, en ergens wist hij dat het daar vandaan moest komen. Hij zette weer een hand tegen zijn rugholte, veegde het zweet dat letterlijk over zijn gezicht droop van zijn huid, en werkte zich moeizaam en zachte kreunen onderdrukkend weer overeind. De zaden hield hij stevig in een vuist geklemd terwijl hij krom en strompelend richting het poortje schuifelde, verborgen onder een hoop laaghangende takken en zeer onopmerkbaar als je oog enkel viel op de schoonheid van de kassen. In de paar kleine seconden dat hij erover deed om van de kassen naar de geheime tuin te komen, voelde hij de grote machtsbron langzaam verzwakken. Alsof iemand die zich zojuist behoorlijk kwaad had zitten maken met een gevoelig aura weer geheel tot rust kwam. Savador wilde al bijna teruggaan toen hij een lichtharig en elegant gestalte opmerkte tussen al het groen, duidelijk opvallend met haar wittigheid. Hijzelf viel een stuk minder op; hij stond half verscholen achter een paar donkerbruine hoge struiken en leek één te zijn met diens schaduwen door zijn zwarte kleding. Dat gestalte was niemand minder dan Neara, dat onuitstaanbare kreng. Hij wilde al uit te schaduwen stappen om haar af te snauwen, maar bedacht zich hun laatste gesprek en hield zich nog even gedeisd. Daar ááste ze juist op, naar haar opvattingen van de laatste keer. Nijdig begluurde hij haar gave gezicht, haar sprankelende haar en haar slanke postuur terwijl ze een dierenvriendje haar liet vergezellen. Als de wolf die op het juiste moment wachtte om naar Roodkapje toe te happen. Om de één of andere reden leek de gurige blik in zijn ogen haast jaloezie te bevatten. Eeuwig kon hij hier niet blijven staan. Haar ontlopen zou hij al evenmin doen, want angst had hij totaal niet voor haar. In een aantal forse stappen kwam Savador uit zijn schuilplaats vandaan, smeet tijdens zijn benende - maar ietwat kromme, al leek hij dat te proberen te verbergen - pas één van de vuurzaden op de grond. Het knalde uit elkaar als een rotje met een oogverblindende steekvlam die voor een korte seconde aanhield, liet daarna een kleine brandplek achter op het frisse groene gras die nog even zwavelachtig narookte. Gevaarlijke dingen, al leken ze nog zo onschuldig, absoluut geen speelgoed. Het was eerder met als doel geweest de vogel van haar hand weg te jagen en haar direct te ergeren met deze luidruchtige aankondiging van zijn aanwezigheid. Had hij alvast een streepje voor staan. 'Wel wel,' kwamen zijn eerste woorden jegens haar er tamelijk kalm uit, ondanks dat zijn smijthandeling er een stuk agressiever had uitgezien. 'Herontmoeten we elkaar weer.' Het kostte hem veel moeite zijn gestrompel te verbergen, het zag er nu eerder uit als gehink alsof hij zijn halve been verdraaid had. Daarbij verriedde het glimmende zweet op zijn lijkbleke huid dat hij momenteel niet geheel in een gezonde toestand verkeerde. 'Kunnen we onze draai niet vinden? Voelen we ons eenzaam en doen we maar een tevergeefse poging gezelschap te zoeken bij onze gevederde vriendjes?' sprak Savador honend, in zijn stem al weer lichte haat te horen. Op een paar meters afstand bleef hij staan, Neara opzettelijk met een nauwkeurige blik van top tot teen bekijkend. Alsof hij, over wat hij de vorige keer tegen haar had gezegd, dat hij haar als niets meer dan lustobject zou beschouwen als ze enige interesse in hem ging tonen, die woorden nog eens wilde verduidelijken met die enkele blik. Van haar onderlichaam gleed zijn blik via het gras weer terug naar de nog narokende brandplek van het uiteengeknalde zaad. 'Praktische magie. Vuur,' constateerde hij. Zijn glimmende zwarte herenschoen wreef met de zool de lelijke plek wat uit. 'Het zet werkelijk alles in vuur en vlam. Wat behoorlijk amuserend kan afbranden zijn grote slagpennen, veren met vooral veel bedekking. Er komt behoorlijk wat stank vrij bij walgelijke gevederde schepsels. Maar het brand goed en snel, en daar gaat het om.' Hij praatte alsof hij het had over een kip die hij vanmiddag alvast voor het avondmaal van morgen geslacht had, liet zijn blik daarbij veelbetekenend over Neara's vleugels glijden. Het was een spelletje dat ze met hem speelde, dus zou Savador dat net zo lang aanhouden tot ze eindelijk eens toe zou geven dat ze niet van hem kón winnen.

[ JEEEEEEEEEEEJ ]

Nog na denkend van het probleem staarde ze naar het kleine vogeltje op haar vinger, dat nog steeds met volle borst zijn mooiste lied zong. Neara sloot haar ogen, zodra een ander gevoel haar bereikte, zodra de luchtcirkeling een andere vorm aannam en deze onhoorbaar haar dingen toefluisterde. Hoe Savador haar woede had gevoeld in een vergrootte magiebron, zo voelde zij zijn aanwezigheid toen hij de tuin bijna onhoorbaar binnenkwam. Hoewel ze niet precies kon identificeren dat hij het was, had ze meteen door dat ze niet meer alleen was. Ze stond half met haar rug naar hem toe, had haar ogen gesloten en een kalme, ontspannen uitdrukking om haar smalle gezicht. Het leek alsof ze geheel in de ban was van het zingende vogeltje, maar in werkelijkheid hield ze zijn bewegingen in de gaten. Hoewel Lucht, vergeleken met de andere magiebronnen, aardig zwak en breekbaar leek waren er duizende dingen die nooit met bijvoorbeeld vuur en water gedaan kon worden. Lucht was overal, gaf het leven en kon de kleinste dingen duidelijk maken. Neara vond zichzelf gezegend met haar positie en kracht, maar vond het niet geheel erg als mensen het niet met haar eens waren. Ze zouden er vanzelf wel achter komen, als de tijd daar was. Haar sneeuwwitte haar leek even op te waaien, een eigen leven te lijden zodra Savador besloot zijn aanwezigheid met een klein spectakel bekend te maken. Verder had Neara niet bewogen, haar ogen nog gesloten waarbij haar lange haar langzaam weer tot rust leek te komen. Nog voor het moment dat Savador tevoorschijn was gekomen was het vogeltje opgehouden en keek Neara onbewegelijk aan. 'Savador,' sprak deze zachtjes met een bijna warme stem als begroeting van de man die half achter haar stond. 'Dat had ik je al verteld,' sprak ze door, opende langzaam haar ogen en keek naar het doodstille vogeltje. Deze leek nog steeds versteend te zijn, leek Neara met grote kraaloogjes aan te kijken. Integenstelling tot de blik van het vogeltje waren de grijszilveren ogen van Neara ontspannen en kalm op het dier gericht. Bij zijn bijna hatelijke woorden, die je ook als lief kon opvatten richtte ze haar blik langzaam op Savador. Zodra ze haar aandacht van het vogeltje af haalde leek dit weer tot leven te komen, schudde zijn veren en opende zijn kleine vleugeltjes. Zodra Neara haar hand soepeljes weer naar beneden bracht vloog het dier op, leek bijna houterig op te vliegen alsof het net leerde vliegen, om vervolgens tussen wat takken houterig te verdwijnen. 'Het zelfde kan ik van jou zeggen,' sprak ze glimlachend op Savador. 'Maar lief dat je je bezorgtheid toont, en dat je me komt opzoeken,' glimlachte ze, zijn woorden verdraaiend tot iets liefs, terwijl ze zijn blik over haar lichaam zag gaan. Onder zijn woorden leken haar vleugels wat verder uit te klappen, maakte hierbij een zacht, zoevend geluid. 'Erg praktisch, vooral bij leven vlees,' vervolgde ze, haar dunne lippen tot een geamuseerde glimlach gekruld en haar blik strak in die van hem gericht. 'Gelukkig geeft het ook warmte en droogte in tijden van nood,' ze draaide zich weer van hem weg, bracht haar kalme blik omhoog waarbij haar vleugels zich wat uitstrekte. 'En wat brengt jou naar mij toe?' vroeg ze hem vervolgens zonder aan te kijken, waarbij ze haar ogen weer sloot alsof ze de vraag alleen maar uit pure beleeftheid had gesteld.

Het had wat amusatie bij Savador opgewekt te zien dat Neara geheel in de ban leek te zijn van het schelle maar heldere lied dat het vogeltje op haar hand zong. Maar hij had heus wel geweten dat ze de stomste niet was en hem door middel van haar luchtige magie kon identificeren. Vroeger of later. Al wilde hij dat ergerlijke feit liever ontlopen, ze was nu niet voor niets de nieuwe Vrouwe van de Lucht. Toch zou hij niet zomaar direct uit de struiken gelopen zijn om haar te begroeten, wetend dat ze toch al wist niet meer alleen te zijn in de geheime tuin. Dan was er geen lol meer aan. Bovendien kreeg hij door de kersverse vuurzaden op zak de optie zijn entree en aanwezigheid nog veel imposanter te maken. Met een starende, geplezierde blik volgden Savadors valse slangenogen de bewegingen van Neara's sneeuwwitte lokken, die door de impact van de uiteenknallende vuurzaad wild om haar hoofd dansten. Schrik of angst kon hij toch ietwat teleurgesteld niet bij haar ontdekking, en vooral dat eerste was wat hij met deze handeling wilde bereiken. Ook het vogeltje gaf geen kick, hij kon het niet goed zien omdat Neara nog met haar rug naar hem toegekeerd stond, maar het gezang was opgehouden en hij hoorde ook geen gefladder van vleugels. Hij negeerde de vreemd genoeg warme begroeting jegens hem, raakte er nu toch wel aan gewend zolang Neara het was. Naar zijn gevoel meende ze toch niets van de warme emoties die ze hem toonde. Zwijgend bleef hij naar haar achterkant staren, ook bij haar verdere woorden. Zijn hatelijke woorden leken indrukking te maken, maar hij betwijfelde of het dan toch angst bij haar zou opleveren. Savador richtte zijn blik op haar, boorde in haar grijszilveren ogen zodra ze zich tot hem richtte. Even scheurde hij zijn blik van haar los om naar het vogeltje te kijken, dat nogal stijfjes wegvloog, en keek Neara daarna met dezelfde starende en hooghartige blik aan. Langzaam ging zijn ene wenkbrauw wat naar boven als minachtende uitdrukking op haar glimlachende woorden. 'Ik? Eenzaam?' zei hij alsof dat iets totaal nieuws voor hem was. In feite was eenzaamheid iets wat heel zijn leven eigenlijk al centraal had gestaan. 'Behoorlijk aangenaam dat je nog iets positiefs over me te zeggen hebt wanneer ik je de grond instamp met krenkende woorden.' Zijn mondhoeken krulden om tot een klein, zuinig glimlachje. Hij zou zich niet met een mond vol tanden laten staan bij haar woordverdraaiingen. Haar vleugels leken te bewegen, zich even een stuk uit te strekken waardoor zijn aandacht getrokken werd. Ondertussen hoorde hij Neara's woorden op zijn mening over vuurmagie. 'Je haalt me de woorden uit mijn mond,' stelde hij nogal afwezig vast. 'Als het het verwoestende vuur zelf is die de tijd in nood veroorzaakt heeft, sluit ik me geheel bij je uitspraak aan.' Zijn blik schoot weer terug naar Neara's ogen, om er priemend in te staren. Wat dacht ze wel niet? Savador haalde een hand naar zijn rug om er onopmerkelijk even over te strijken. Zijn gezicht leek daarbij even te betrekken van de pijn. Ondertussen had Neara zich van hem afgedraaid en haar blik op de lucht gevestigd. Tussen zijn sluike zwarte lokken door, die door het absurd veel zweten zowat nat waren, wierp hij haar glurend een blik toe bij haar volgende vraag. 'Dat kan ik jou net zo goed vragen. Je bevind je op dezelfde plaats en tijd, toevallig als ik hier aanwezig ben. Ik heb niets van jou nodig, hoef ook niets van jou te weten of te vragen. Zo belangrijk ben je nu ook weer niet, haal het liever uit je zweverige hoofd. Maar er is nog een onafgemaakt spelletje dat ik moet winnen,' sprak Savador kalm, waarna hij zich ongezien aan een tak probeerde vast te grijpen onder onderdrukkend gekreun, omdat zijn lichaam een onwillige buk maakte door een plotselinge steek door zijn rug.

'Datzelfde zou ik ook antwoorden als je aan mij vroeg of ik eenzaam zou zijn,' sprak ze glimlachend op zijn afwerende woorden, alsof hij wilde beweren dat hij de meest populaire man van de school was. Waarom dit idee nooit zou kunnen voltooien was gewoon de reputatie en houding die hij met zich mee droeg, en dat wist Savador zelf vast en zeker ook. 'Ach, dat doe je niet Savador. Als leider van een gehele planeet hoor je wel vaker dat soort dingen van buitenstaanders,' glimlachte ze nog steeds kalmpjes toen hij beweerde dat hij haar de grond in stampte met zijn woorden. 'Integenstelling tot jou kan ik wel positieve emoties tonen aan een medemens,' vervolgde ze, nog steeds die kalme glimlach op haar lippen alsof ze een vredelievend gesprek met hem voerde. Neara draaide zich weer wat van hem weg, keek naar de plek waar het vogeltje verdwenen was. Voor een moment was het diertje geheel in de ban geweest van haar, het moment dat de vogel haar aangestaard had en was verstijfd. Ze draaide haar gezicht wat naar hem toe, keek hem vanuit haar ooghoeken Savador kalmpjes aan. Zijn priemende blik deed haar niets, wat duidelijk uit haar ontspannende houding te zien was. Haar enorme vleugels, vergeleken met haar lichaam bleven doodstil op haar rug hangen toen Neara haar gehele lichaam naar Savador toe draaide. Haar grijszilveren ogen leken in een flits over zijn lichaam te gaan, bij het zien van de uitdrukking op zijn gezicht en zijn houding. Het was duidelijk dat hij niet geheel in een gezonde staat bevond. 'Toch verbazend dan dat, als ik in jou ogen zo onintressant lijk, je hier nog steeds staat en tegen me praat. Je blik ruimschoots over me heen laat gaan en tóch hierheen bent gekomen vanuit de kassen terwijl je de spullen al had die je nodig had,' haar glimlach was ietsjes verbreed, de geamuseerde twinkeling in haar ogen nu duidelijk zichtbaar. Verder stond haar smalle gezicht kalm. 'En dan toch vermakelijk dat je serieus op de spelletjes ingaat. Nog een teken en bewijs dat ik wel degelijk interessant ben. Niet?' vervolgde ze, waarbij ze rustig langs hem heen liep, haar blik op hem gericht houdend tot het punt dat ze haar hoofd zou moeten draaien op het moment dat ze vlak langs hem heen liep. De pijnlijke houding van hem deed wat nieuwschierigheid opspelen, maar ze had gedult. Ze zou er vanzelf wel achter komen. Haar vleugels leken even te strekken, toen in te klappen en in een helder licht geheel te verwijnen tussen haar schouderbladen. Ze stak haar hand uit, in eerste instantie leek het dat het zonder bedoeling was. Op het volgende moment kwam dat eerste vogeltje weer in het zicht, had in zijn bek een stuk perkament geklemt. Er was een vage houterigheid in de bewegingen te zien van het diertje. Het streek neer op de hand van Neara, die deze dichterbij nam en het perkament van het dier overnam. De wind leek op te steken, haar sneeuwwitte haren mee te nemen. Neara's blik, die eerst nog op het perkament in haar hand was gericht, schoot omhoog in de richting waar de wind vandaan kwam. Haar wenkbrauwen kropen wat naar elkaar toe, deed haar jonge gezicht bedenkelijk kijken. Hierna richtte ze haar aandacht op het perkament, terwijl het vogeltje weer opsteeg, nu weer geheel soepel in alle bewegingen.

Met zijn wenkbrauwen laatdunkend opgetrokken, liet Savador zijn ingeademde lucht ontsnappen door een lange zucht door zijn neusgaten. 'Kwetsbare eenzame duif. Je zou liegen als je jezelf voor zou houden enige support hier in deze omgeving te hebben,' reageerde hij kalm op haar eerste woorden. Hij verborg zijn tot vuisten gebalde handen achter zijn rug, maar kon zijn zuur samengeperste lippen en de ergerlijke uitdrukking op zijn bezwete gezicht niet voor Neara verbergen. 'Dat doe ik wel degelijk. Je bewijst nog maar eens dat je een blinde vink bent in een ontoepasselijke positie van onkenbare macht die je toch niet kan gebruiken met je zwakke en ondoordachte gestalte. Hoe teleurstellend toch dat je het zelf niet inziet,' zijn woorden waren van kalm overgegaan naar licht gesnauw, een teken dat hij vlak na de onthulling van zijn aanwezigheid al uit zijn slof begon te schieten. Hij moest kalm blijven nu, ten alle tijden. Neara zou er enkel plezier van hebben. Dat gunde hij haar allerminst. Savador bracht iets uit wat nog het meeste leek op een spottende zucht op de woorden die daarna volgden. 'Helaas voor jou zul je het nooit ervaren dat ook ik dat in mijn mars hebt. Ik heb een vrouw, een heimelijke minnaar, drie kinderen en een hoop anderen die me bijstaan. Hoeveel heb jij er?' Het klonk op een toon van een dominant straatjongetje dat vals zijn gigantische collectie aan pasgewonnen knikkers liet zien aan iemand die er nog niet eens de helft van bezat, compleet met hooghartige brede grijns. De grijns vervaagde automatisch wat toen Neara zich wat van hem afdraaide en in de richting keek waar het vogeltje zojuist verdwenen was. Het was geheel verdwenen zodra Savador merkte dat ze hem vanuit haar ooghoeken aan het bekijken was. Nors staarde hij terug, maar probeerde tevergeefs zijn pijnlijke kromme houding wat te rechten toen hij doorhad dat haar blik over zijn lichaam gleed. Kennelijk had ze opgemerkt dat hij niet in een bijzonder gezonde staat was, momenteel. Onopmerkelijk deed hij een poging zijn lichaam wat van haar af te draaien, maar dit lukte niet helemaal door zijn stroeve ledematen. Zijn blik zocht de kalme grijszilveren ogen weer op toen Neara weer begon te spreken. 'Zoals ik al zei - en niet dat dit verbazend is, met jouw manier van inzicht en luisteren zal ik wel vaker mijn woorden moeten herhalen tot het eindelijk is doorgedrongen tot die matige hersenpan - ben ik hier om een spel af te maken en te winnen,' reageerde Savador op verveelde toon, geërgerd om zijn eerdere woorden te moeten herhalen. 'Ooh, je bent wel degelijk interessant. Interessant om te krenken, te pijnigen, dood te zien bloeden, vele andere trajecten om je ten onder te zien gaan,' vervolgde hij met een smalende glimlach op haar verdere woorden. Doodkalm en roerloos bleef hij op zijn plek staan toen Neara vlak langs hem heen liep, het zweet dat langs zijn bleke huid gleed negerend en zijn ogen in een ergerlijke frons gesloten. Half opende hij zijn ogen om door de spleetjes te zien hoe ze in een fel licht haar vleugels liet verdwijnen en wezenloos - al zo leek het in eerste instantie - haar hand uitstak. Alsof zijn ergernis al niet meer groter kon worden, landde er datzelfde vogeltje weer op haar hand. Maar het diertje had iets bij dat zijn interesse deed wekken. Zijn blik was sluw gericht op het stukje perkament dat hij tussen zijn snavel geklemd had. Nieuwsgierig maar in stilte hield Savador zijn aandacht gevestigd op het perkament, benieuwd wat het te melden had. Misschien moest hij het gewoon van Neara afpakken voor ze er ook maar een woord van kon lezen om haar nog meer dwars te zitten. Kijken of ze die kalme houding dan nog wist te behouden. Zijn glurende blik gleed van het perkament omhoog naar Neara's gave gezicht, maar in plaats van actie te ondernemen bleef Savador doodstil in dezelfde positie op dezelfde plek staan.

'Onthoud maar dat ik altijd overal ben, ik heb genoeg support,' glimlachte Neara, totaal niet onder de indruk van zijn spottende woorden. Iets wat duidelijk te zien was van haar rustige en glimlachende gezicht. De geamuseerde glimlach werd breder bij het zien van de verandering van zijn lichaam, en vooral de woorden die hij daarna uitsprak leek de vrolijke twinkeling in haar ogen te vergroten. 'Ik denk dat ik toch wel beter weet wat voor gevoelens door mijn eigen, nog vitale lichaam heen gaan lieve Savador,' vervolgde ze, bijna lachend waarbij ze haar armen soepeltjes rond haar eigen middel legde en haar heup wat kantelde. Savador had gelijk, zodra hij weer uit zijn slof schoot kwamen de pretlichtjes in haar ogen omhoog. 'Ach Savador, ik heb genoeg minnaars gehad in mijn jaren. Het voordeel van een jong en sierlijk lichaam dat niet verouderd, hoewel ik niet aan je kan vragen of je kan begrijpen wat ik bedoel,' grijnsde ze nu breed, deels omdat haar geest alle momenten met de verschillende mannen afspeelde, deels omdat ze doelde op zijn pijnlijke houdingen. 'En daarbij gaat het jou niet aan wie er dicht bij mij staat, of wel soms?' vervolgde ze vriendelijk, waarbij haar geamuseerde en brede grijns wat afzwakte. Ze had haar aandacht weer volledig, tenminste zo leek het, op het vogeltje gericht dat op haar vinger was neergedaalt. 'Winnen hè... Vermakelijk,' klonk het afwezig, waarbij bleek dat Savadors aanwezigheid minderwaardig was dan die van het vogeltje met de envelop. Toch krulde haar mondhoeken tot een charmant glimlachje op, draaide ze haar hoofd om hem over haar schouder speels aan te kijken tussen een paar sneeuwwitte lokken. 'Welke vorm dan ook, ik blíjf interessant,' vervormde ze zijn woorden tot iets positiefs. 'Daarbij laat dit je telkens terugkomen,' sprak ze weer waarbij ze haar hoofd weer draaide en naar het vogeltje keek dat zijn vleugeltjes deed trillen. Of al haar spelletje bij mannen uitmonde tot een relatie vanaf een kant kon ze zo gauw niet zeggen, maar Savadors houding was een geheel nieuwe uitdaging voor haar. Ze had de envelop nog in haar handen, had haar blik erop gericht waardoor ze de nieuwschierige uitdrukking op Savadors gezicht niet opmerkte. Haar dunne wenkbrauwen fronste zich lichtjes toen ze het krullende handschrift erop zag, de kleine afzender met een klein gekrabbel erbij in het Oud Puffoons. Al haar geschreven berichten gingen in deze taal, een stuk veiliger deze dagen. 'Ga maar,' sprak ze zachtjes, teder tegen het vogeltje dat op comando zijn vleugels opende en weer opsteeg. Neara draaide zich weer naar Savador toe, stopte hierbij gelijktijdig de envelop met het perkament in het bovenste deel van haar jurk weg om hem vervolgens glimlachend aan te kijken.

'Ik heb je anders nooit eerder gezien sinds ik hier werk,' reageerde Savador nors en vreugdeloos op Neara's woorden. Hij kon het moeilijk hebben dat ze doodkalm bleef onder zijn lichte gesnauw, en die kalmte juist ook tegen hém gebruikte. Haar misselijkmakende glimlach deed zijn handen jeuken. Haar hele aanwezigheid was ziekelijk nu hij zich gekrenkt voelde. De frons tussen zijn wenkbrauwen werd diep en scherp gelijnd, weerspiegelde overduidelijk zijn woede bij haar woorden. 'Ik denk dat je er totaal naast zit, lieve Neara,' beet hij haar terug, haar liefkozing imiterend. Dat laatste kwam er op een walgende toon uit. Waar ze het lef vandaan haalde om nu ook al met zijn lichamelijke zwakheden te gaan spotten. In een langzame beweging veegde Savador het natte zweet van zijn gezicht, aan zijn licht trillende hand was te zien dat hij moeite moest doen om zijn met de seconde vergrotende woede binnen te houden. Bij Neara's woorden die volgden beet hij hard zijn tanden op elkaar. 'O, wees gerust. Ik begrijp het volkomen,' wist hij er wonder boven wonder bijzonder kalm uit te brengen, daarbij was er helemaal geen beving of iets dergelijks dat zijn boosheid aantoonde te hoorde. 'Ik heb zowel minnaressen als een stabiel lichaam, ondanks mijn leeftijd. Toch spijtig dat een jonge opwindende vrouw als jij minnaren hebt gehad en ik ze vandaag de dag nog steeds van me af moet slaan. Of hun verlangen beantwoord door een nacht een bed met ze te delen, natuurlijk,' eindigde hij met een smalende glimlach, zich niet ontfermend over het feit dat er hier en daar een aantal bedriegelijke leugens tussen zijn woorden zaten. Maar dat zat nu eenmaal in zijn aard; allerlei slangachtige kenmerken, zo ook de listigheid. 'Voor je het zelf beseft hebt val ook jij onder de vrouwen die gelabeleerd zijn als mijn minnaars,' voegde hij er nog zacht aan toe. Savador haalde met een zuinig glimlachje zijn schouders eenmalig op - zijn woede voelde hij alweer wegebben en opnieuw plaatsmaken voor de drang om het 'spelletje' af te maken en te winnen. 'Het gaat mij inderdaad niets aan, maar dat lijkt me ook meer dan logisch als er niemand is die dicht bij je staat en je jezelf - opnieuw, hoe kan het ook anders - een slap, leeg leugentje voorhoudt,' reageerde hij kalm. Zijn amusatie leek wat te verslappen toen Neara voor een moment niet mee leek te gaan in het spelletje, maar haar aandacht op het vogeltje gericht had. Ongeduldig sloeg Savador zijn armen over elkaar, nam daarbij de zomen van zijn lange zwarte mantel mee zodat ze niet in de weg zouden zitten en staarde haar aan. Zodra ze hem weer wat aandacht leek te gunnen door hem een charmant glimlachje te schenken, krulden ook zijn mondhoeken om tot een kleine glimlach als reactie op haar woorden. 'Denk je dat werkelijk?' vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij kon het niet laten daarna iets van een grinnik te laten ontsnappen. 'En ik dacht dat men mij al uit de hoogte vond.' Zijn slangachtige ogen gleden vervolgens weer naar het stuk perkament in Neara's handen, zijn intimiderende verticale pupillen versmalden zich tot dunne spleetjes bij het opmerken van de krullende handschrift. Zijn blik scheurde zich niet van de brief af, ook niet toen Neara het veilig wegstopte, waardoor hij een aantal seconden onbewust naar haar bovenlichaam staarde. Langzaam maar zeker verscheen er op zijn gelaat ook weer een klein glimlachje toen hij die van haar zag, al was die niet echt gemeend of lieflijk bedoeld. 'Over dat interessant gedeelte,' sprak hij langzaam. Hij zette zich langzaam in beweging. 'Daar moest ik nog iets op antwoorden, maar niet woordelijk,' vervolgde hij tijdens zijn passen, die nog wat rustig aan gingen door zijn pijnlijke rug. Vlak voor haar kwam Savador weer tot stilstand. Een paar minuten bleven zijn goudkleurige ogen eindeloos in de hare staren, toen boog hij zich langzaam naar haar toe. Net voordat hun lippen elkaar raakten, rukte hij de envelop geheel onverwachts met een kinderlijk 'die is voor mij' uit haar veilige opbergplaats vandaan en verwijderde zich direct weer een heel stuk van Neara af. 'Dacht je nu echt?' kwam het er glunderend, haast lacherig uit terwijl Savador het stuk perkament uit de envelop schudde. Met een brede grijns nog op zijn bleke gezicht, gleden zijn ogen langs de regels. De grijns en de ondeugende twinkeling in zijn ogen leek naarmate hij verderlas te verslappen en langzaam maar zeker plaats te maken voor zijn gebruikelijke norse uitdrukking met scherpe gezichtslijnen. 'Bij Medusa!' kwam het er zacht sissend uit toen hij tot de ergerlijke conclusie kwam dat de boodschap geheel in het Oud-Puffoons was geschreven.

'Omdat ik belangrijkere zaken had dan gezellig op de thee te komen bij een schoolhoofd,' verklaarde Neara bijna vrolijk waarom Savador haar nog nooit gezien had. Zijn woedebeheersing was een van de dingen die Neara van plan was te trainen, misschien kwamen het andere nog van pas. Rustig bleef ze zijn gelaat gade slaan, zichtbaar hoe hij langzaam zijn geduld verlor. Het was haar schuld niet, het was zijn keuze geweest hierheen te komen en dan nog eens te blijven. Bij zijn bijtende woorden werd haar glimlach alleen maar breder, hoewel haar ogen niet mee lachte. Hij kon zeggen wat hij wilde, haar mening haalde hij niet onderuit. Ze wist dat haar lichaam, ondanks dat ze véle malen ouder was dan hij, veel levendiger in elkaar zat. De tijd had er amper tot geen vat op, ze had hooguit last van een hoofdpijn. Ziek werd ze amper, en daarbij had ze geen last van ouderdoms kwaaltjes. Ze knikte hem toe, alsof hij zojuist eindelijk iets snapte wat ze hem al heel lang duidelijk had willen maken. 'Wat amuserend dat je alles zo letterlijk neemt, Savador. Ik denk dat ik wel aan mijn trekken kom,' glimlachte ze breed naar hem, kon zich niet indenken dat er tientallen vrouwen hier waren die zo graag met iemand als hem de lakens zouden delen. Behalve als ze zo'n zelfde instelling als haar hadden, en het alleen maar om eigen vermaak ging. Een zachte lach weerkaatste, hoewel deze ondanks het zachte forlume toch krachtig weerklonk. De bijna duistere twinkeling in haar ogen stond geamuseerd. 'Dan zal ik me wel heel erg vervelen, geloof me. En wie weet, misschien wordt jij dan wel het zoveelste speeltje onder mijn hoede,' alleen al uit haar woorden kon je haar mening tegenover mannen uithalen. De serene rust had iets duivels onder haar blik en ontspannen houding bij haar woorden. Mannen waren niet minder, ze waren alleen niet goed als je een betrouwbaar iemand in de liefde wilde vinden. Daarbij viel ze niet op vrouwen, maar zou ze nooit iets vasts nemen, hoezeer haar kinderwens ook in haar geest komt opdrijven. Haar haren leken al even doodstil te hangen onder haar blik die langzaam wegebde bij Savadors woorden. 'Wie zal zeggen wie liegt, en waarover?' stelde ze de retorische vraag aan hem, waarbij ze een soepel wegwuif gebaar maakte. Hoezeer ze ook zal zeggen dat ze niet loog, hoe minder hij zou laten merken dat hij haar zou geloven. 'Je hebt het zelf gezegd, misschien niet met veel woorden, maar wel gezegd,' lachte ze breed naar hem, alsof ze zonet een grote prijs in ontvangst had genomen. Terwijl haar blik op de kleine boodschap was gevestigd waren haar wenkbrauwen even gefronst. Toen ze zich had omgedraaid en de brief had weg gestopt had ze haar blik weer op Savador gericht. Meerendeels omdat hij op dit moment het enige levende wezen dat als eerste je blik zou vatten. Met een kalme, vragende blik keek ze hem aan na zijn woorden, vroeg zich terrecht af wat hij bedoelde en wat hij wilde zeggen. Haar blik bleef ondoorgrondbaar, kalm en in de goudkleurige slangenogen van Savador gericht terwijl hij langzaam dichterbij kwam. 'En hoe wil je dat doen?' beantwoorde ze hem al even rustig toen hij sprak dat hij daar nog op moest antwoorden. Geduldig bleef ze staan, haar armen om haar eigen middel heen en haar kin wat opgetild. Het zou haar heel echt verbazen als hij, na zo'n hatelijke houding, opeens van plan was een gepassioneerde kant zou tonen. Haar ene wenkbrauw kroop wat omhoog toen hij bijna tegen haar aan stil bleef staan, en de stilte voortduurde zonder dat er iets gebeurde. Als hij iets had willen doen had hij het op dat vlak al lang moeten doen. Toch werd ze in een lichte verwarring gebracht toen hij zich voorover boog, hield haar armen nog steeds rond haar middel en haar blik in die van hem gelijmt. Haar ogen rolde al zonder enige toevoeging in haar oogkassen toen in een oogwenk zijn hand op een plek verdween waar je normaal alleen met toestemming mocht komen. Haar hand was even naar boven geschoten, had de stof tussen haar borsten tegen zich aan gedrukt als teken dat als hij verder zou zakken er problemen zouden kunnen voordoen. 'Van iemand als jij niet nee,' beantwoorde ze zijn lachende woorden terwijl Savador zich van haar af had gedraaid en bijna gelukzalig naar de envelop keek. Ze deed geen enige moeite de envelop te bemachten, wachtte wel af tot het punt dat Savador zou beseffen dat hij het waarschijnlijk toch niet zou kunnen lezen. 'Is er iets, Savador?' glimlachte ze terwijl ze naar hem toe liep en via boven de envelop weer uit zijn handen pakte. Haar andere vinger drukte tegen de onderkant van zijn kin om zijn gezicht omhoog te duwen. 'Eerst vragen,' glimlachte ze, alsof hij een kleine peuter was die zonder toestemming een koekje had gepakt.

Met een triomfantelijke blik en glimlach hield Savador zijn hoofd wat schuin terwijl hij Neara aan bleef kijken. 'Nee, dat denk ik niet,' zei hij kalm als antwoord op haar eerste zin. 'Ik denk dat je al als een blok voor me viel toen je van de Legendarische Magicans zelfs ook enkel en alleen maar dingen over me hoorde, en je gewoon te verlegen was om me persoonlijk op te komen zoeken en gezellig kennis met me te maken.' Op haar kennelijk geamuseerde glimlach op zijn prikkelbare instelling, had hij zijn blik van haar afgewend en overdreven met zijn ogen gerold - zijn hoofd juist van haar afdraaiend om haar niet nog meer onbewust en onbedoeld te doen amuseren. Hij glimlachte breed naar Neara terug, geheel spottend bedoeld. 'Jij huppelt maar van de één naar de ander als het symbool voor de erotiek dat je bent, maar kun je ze wellicht ook behouden?' vroeg hij op een uitdagende toon. Even trok hij minachtend zijn beide wenkbrauwen wat op toen Neara een zachte maar ietwat duister getinte lach uitstootte. Eéntje die totaal niet paste in haar standard verschijning die voldeed aan kalmte, vredelievigheid en elegantie. Zijn houding werd geheel plotseling overmeesterd door een withete vlaag van woede als lichamelijke reactie op haar woorden die daarna volgden, dat hij zelfs de kans niet kreeg het tegen te houden - het was duidelijk zichtbaar aan zijn hoofd die zich in een ruk oprichtte, zijn slangachtige ogen die zich woest verwijdden waardoor de verticale pupillen zo flinterdun werden dat ze nog nauwelijks zichtbaar waren in zijn goudkleurige irissen, en zijn beide handen die hij in een fractie van een seconde zo stevig tot vuisten balden dat zijn knokkels haast door zijn sneeuwwitte huid leken te scheuren. 'Jij kleine vuile snol,' zijn stem klonk zacht en griezelig kalm, maar beefde zo erg dat zijn razernij nu wel overduidelijk was. Hoe durfde die loeder! Zijn hele leven lang moesten vrouwen niets van hem hebben, maar sinsdien hij hier werkte stonden ze in een rij voor hem - van vrouwen die twintig jaar jonger waren tot zijn eigen leerlingen. 'Ik denk dat het eerder andersom zal zijn. Je bent een dom wicht, weet je dat?! Ik zal mijn lust zo ruw en hardhandig door al je doorgangen op je botvieren dat je een week niet meer normaal kunt zitten, slikken en ontlasten!' Savador hijgde zwaar, voelde van binnen zijn vlagen van woede versmelten en daardoor versterken met zijn innerlijke vuur. Hij moest kalmeren, dit wijf niet haar zin geven. Dan was hij nog verder weg van huis. Hoe simpel de gedachte was en hoe moeilijk hij dat ook gedaan kreeg; het lukte. In kleine processen weliswaar, maar het lukte. 'Typisch dat je die vraag stelt als je - in tegenstelling tot mij - geen onderscheid kunt maken tussen de waarheid en leugens,' reageerde hij met een wedergekeerde kalmte in zijn stem. Hij sloeg zijn ogen opzettelijk duidelijk zichtbaar even op ten hemel als gepikeerde reactie op haar woorden. Het plezierde Savador enigzins Neara's ietwat verbaasde reactie te zien toen hij haar naderde, om haar zijn antwoord op een eerdere opmerking van haar kant nog te geven. Haar houding geheel rustig en kalm, kennelijk was ze totaal niet op de hoogte wat hij eigenlijk van plan was. De minutenlange stilte, waarin hij met zijn lichaam haast tegen haar aanstond en haar enkel een lange tijd roerloos bleef aanstaren, was deels ook om haar voor zijn eigen amusatie met vraagtekens te laten zitten. Als het allemaal anders had gelegen, had hij wie weet de kus wel voltooid, maar voor nu had hij een ander doel in het vizier. In een flits was zijn hand omlaag geschoten, graaide schaamteloos tussen haar boezem om de envelop er tussenuit te pikken. 'Spreek jezelf toch niet tegen; jij en ik weten wel degelijk van wel. Geniet daar maar lekker van in je dromen, snoes,' reageerde Savador met een voldane grijns op Neara's woorden waarna hij de brief in een hand nam en zich daarop richtte. Een nieuwe vlaag van ontembare woede sidderde door zijn lijf zodra hij tot de ergerlijke conclusie kwam dat het schrift geheel in het Oud-Puffoons geschreven was, een onbeschrijfbare lege kilte vulde zijn blik toen hij daarna weer naar Neara op keek toen ze naar hem toegelopen was en hij haar woorden hoorde. Zijn uitdrukking zichtbaar door zijn woede heen haast verbluft, want hierop had hij niet gerekend. Door die weinig toevoegende uitdrukking bleef hij Neara een tijdlang wezenloos aanstaren, merkte hierbij niet dat de brief uit zijn handen werd gepakt. Doelloos liet hij door één van haar slanke vingers zijn kin oprichten en staarde haar nietswetend aan, een kort moment later hervulden zijn slangachtige ogen zich weer moet woede, waardoor zich tussen zijn wenkbrauwen een diepe frons vormde. 'Achterbakse teef! Ongemotiveerde sloerie! Jij gore, vieze, kleine, vuile.. !' Savador maakte zijn zin niet af, maar zette de uiting van woede voort door in een ruwe beweging de brief weer uit Neara's handen te grissen, krachtig doormidden in vele stukken te scheuren en de overgebleven snippers woedend van zich weg te werpen. Daarna draaide hij zich in een ruk om en beende resoluut met stevige passen richting het poortje dat terug leidde naar de kassen om aanstalten te maken de geheime tuin te doen verlaten. Zijn woede was zo groot dat het hem teveel leek te zijn worden.

Haar lach, nu harder dan normaal weerklonk wat akelig amuserend na Savadors hooghartige woorden. 'Hou jezelf geen sprookjes voor, Savador,' klonk het lachend, waarbij er voor een moment een duistere twinkeling in haar ogen te zien was. Ze snoof eventjes zachtjes, tilde haar kin weer op om Savador weer met hernieuwde rust aan te kijken. 'Waarom zou ik ze houden als ze me vervelen? De lol is er soms heel snel af,' beantwoorde ze hem luchtjes, waarbij haar hand een al even vaag en wapperend gebaar maakte. 'Ik behoud ze alleen als ze me nog iets kunnen bieden,' verklaarde ze daarna, waarbij haar blik opmerkzaam even over hem heen gleed alsof ze daarmee wilde zeggen dat hij waarschijnlijk al gauw weer weggeschoven zou worden. Haar glimlach verbrede zich onder het zien van zijn woede, had hem blijkbaar op een gevoelige snaar geraakt. Savador, een man die graag geliefd was en dat ook lang wilde volhouden. Haar ene mondhoek trok iets verder, waardoor haar tanden in de schuine lach zichtbaar werden. 'De waarheid is hard, nietwaar?' reageerde ze al even kalmpjes op zijn withete woedende woorden. Ze wierp even haar hoofd in haar nek, snoof vermakelijk waarbij haar blik voor het moment op de lucht was gericht. 'Ruik ik daar nou... ángst? Bang dat je niet goed genoeg zal zijn om mij te plezieren?' ze had haar gezicht weer naar Savador gericht, keek hem luchtig aan. Hij had haar voor een moment in een vraag laten zitten, waarop ze geduldig op het antwoord wachtte toen hij bijna tegen haar aan stond. 'Ik verwezelijk mijn dromen liever,' haar hand nog onder haar borsten om de jurk dicht te houden. 'Niet alles kan volgens jou wil gaan,' glimlache ze vermakelijk toen Savador er achter kwam dat de brief voor hem onleesbaar was en ze hem weer terug pakte. Met opgetrokken wenkbrauwen en een vragende blik keek ze hem aan terwijl hij in schelden uitviel, kon er blijkbaar niet tegen dat ze hem een hak had gezet. Haar hand veerde een klein beetje mee zodra de brief uit haar handen werd getrokken, en ze voor haar ogen zag hoe deze in kleine stukjes werd gescheurd. 'Je zal een slechte Heer der Duisternis zijn, geloof me,' haar glimlach was verdwenen, haar zilverkleurige ogen kil in die van hem gericht waarna Savador zich omdraaide en weg liep. 'Lik je honden, zielig ding,' sprak ze hem fluisterend na, waarna ze met hem mee draaide en hem harteloos nakeek.

Savador liet Neara geduldig uitlachen, liet zijn armen daarbij slapjes naast zijn lichaam hangen terwijl hij haar roerloos aan bleef staren. Zelf was er enkel een matige glimlach te zien op zijn gelaat om haar onwetendheid. 'Ik hou me geen sprookjes voor, Neara. Dat heb ik in mijn jeugd al genoeg gedaan met een prentenboekje over het sprookje van de slang en de wombat in mijn schoot. Vandaag de dag hou ik me aan de harde, genadeloze realiteit,' sprak hij nonchalant, zijn armen daarbij wat spreidend. Het sprookje over de slang en de wombat was een typisch verhaaltje dat op heel Shadra wel bekend was en de moraal droeg van zwakte en eigenzinnigheid, weerspiegeld in de wombat, die altijd en zeker verloor tegenover macht en hebzucht, de slang. Het was overigens zijn favoriet geweest in zijn kindertijd. Zijn mondhoeken krulden om tot een brede grijns bij Neara's mening over wat mannen nu eigenlijk precies voor haar waren. 'Te snel voor jou. Je behoort ze uit te melken en uit te buiten, tot het verre door blijven gaan tot ze geen puf in zelfs ook maar levenskracht hebben - terwijl jij er weer geheel voldaan en met een hoop nieuwe bereikte doelen vandoor gaat. Pas dán moet je ze aan de kant schuiven als grof vergeten vuil,' sprak Savador alsof hij zijn hele leven niets anders deed. Als reactie op haar handeling waarbij ze haar blik even over hem heen liet glijden, bekeek hij haar opzettelijk met begerigheid van top tot teen. Zijn gedrag leek daarna abrupt een ommekeer te maken toen hij zich op zijn teentjes voelde getrapt. De woede was te groot om net zo kalm en helder als Neara te blijven, de serene rust al het werk te laten doen. Zo was hij niet en kon hij ook nooit worden. Dat was ook niet vreemd als je een volbloed Shadraan was die de wilde en onheilspellende vuurmagie beoefende. Het ergste was nog wel dat Neara er doodkalmpjes gewoon om kon glimlachen terwijl hij zich hier per minuut steeds drukker stond te maken. Gefrustreerd kon hij haar enkel blijven aanstaren toen ze er nog een aantal scheppen bovenop deed om het er met sarcastische opmerkingen er nog dik in te wrijven. Hij zweeg bij haar ongetwijfeld retorische vraag of hij bang was niet goed genoeg te zijn om haar te plezieren, wilde iets zeggen maar er kwam geen woord over zijn lippen. De geheel onleesbare brief leek hierbij het absolute toppunt te vormen wat iets binnenin hem deed knappen. Het duurde niet lang of de woede barstte met alle geweld uit hem los, waardoor hij er nauwelijks iets tegen kon beginnen en Neara de huid vol schold. Het doormidden scheuren van de in de Oud-Puffoonse taal geschreven brief kon zijn vlam van woede enkel voor een paar seconden doven. Zijn furieusgestelde ogen boorden zich diep in die van Neara bij haar opmerking, waardoor hij zich dicht naar haar toe boog en haar op kille toon iets toe siste: 'Wel daar staan ze om bekend, nietwaar?!' Hij vatte het op als een compliment, maar zijn woorden waren de enige die hij er nog aan verspilde. In een ruk had hij zich omgedraaid en met stevige passen weggebeend. Weg bij dat vrouwmens en haar gespeelde zoetigheid. Misselijkmakend. Op een aantal meter afstand, vlak voor het poortje dat hem terug naar de kassen zou leiden, stond Savador abrupt stil en wierp Neara over zijn schouder een vuurschietende blik toe, alsof hij haar fluisterende belediging jegens hem gehoord had. Daarna draaide hij zich weer om en vervolgde zijn woedende pas om deze plaats zo snel mogelijk te verlaten. Het poortje sloeg als laatste teken van zijn razernij met een luide klap achter hem dicht.

(Topic nu wel afgesloten denk ik zo )