Was het cliché dat een sikkeneurige, chagrijnige, van-duisternis-houdende demon zich op dit moment bevond in de kerkers? Misschien. Maakte Alpha dat wat uit? Nee, verre van zelfs. Meningen van anderen deden hem weinig, uiteindelijk zou hij toch wel krijgen wat hij wilde, al kostte het hem dan wat meer moeite. In de donkere krochten kon je de ratten horen ritselen, om zich vervolgens snel uit de pootjes te maken bij het horen van de voetstappen van de demon. De muffige, vochtige geur die in de gangen hing, herinnerde hem aan de kleine kapel in Oaks Field, waar hij zijn rust niet helemaal had kunnen vinden. Mede misschien omdat hij gestoord werd door.. hij wist niet eens meer goed wie het nu eigenlijk was. Maar daar ging het nu niet om.
De herfstzon probeerde hier en daar nog door de kleine, hoge raampjes naar binnen te schijnen, maar ze waren al zo lang niet meer schoon gemaakt dat de stralen niet ver kwamen. Dit was anders dan Dorchadas, al leken ze velen overeenkomsten te hebben. Het was puur geluk dat hij de gangen die naar beneden leidde, had gevonden, maar de demon had vandaag niet stil kunnen zitten. Het boek wat hij aan het lezen was interesseerde hem niet genoeg en qua werk had hij ook niet veel anders te doen dan koffie in te schenken op dit moment. Natuurlijk, hij had de kittens nu, maar aangezien de zwarte daarstraks nog zijn kleine klauwen in zijn been had gezet en bijna een gat in zijn broek had gemaakt, had hij niet zo veel behoefte om nu met ze te spelen. Vanavond wellicht. Een zucht ontsnapte hem en hij wilde zich omdraaien om zijn weg te vervolgen, om uit te vinden hoe ver deze gangen onder het kasteel strekten, ware het niet dat ergens in de verte hij een geluid waarnam wat een rat niet zomaar had kunnen maken.

@Cain

Je kon ook nergens je rust vinden in dit gigantische kasteel met zijn gigantische, lange gangen, lokalen en andere ruimtes. Om de een of andere reden liep hij altijd wel iemand tegen het lijf en moest er altijd een praatje gemaakt worden. Tenminste, dat leken de meesten te denken. Alpha liep liever direct door, negeerde de loze woorden die het tot een koetjes-en kalfjes gesprek zouden vormen en voelde niets als er ergens achter zijn rug om iets werd gemompeld in de trant dat hij onbeschoft was. Hij kende nauwelijks mensen of andere wezens op deze academie, en dat wilde hij graag zo houden. Dus waarom leek ieder willekeurig persoon hem zo reuze interessant te vinden? Misschien als hij zich nu gewoon omdraaide en wegliep, was er misschien niets aan de hand en kon hij een of ander gesprek over koetjes en kalfjes vermeiden. Dat was te doen, ware het niet dat de uitgang zich bevond aan de kant waar het geluid zojuist vandaan was gekomen. Alpha had verder geen idee of er nog andere uitgangen bestonden die aan deze gang grensde, maar hij had geen zin om heel de route af te lopen in de hoop een deur te vinden, terwijl iets of iemand hem wellicht achtervolgde. Zoals hij had gezegd, hij kon nooit zijn rust vinden.
De demon liet een diepe zucht klinken, vouwde zijn klauwen achter op zijn rug en maakte een halve draai om richting de uitgang te wandelen, langs het geluid heen. Wie weet was het wel gewoon een grote rat geweest. Had hij meteen iets van avondeten te pakken. Zijn ogen wende snel aan de duisternis die overal in de kerkers kroop. Het ontwaarde echter geen grote rat die snel weg leek te schieten, maar een persoon. Alpha beet kort op zijn lip, onderdrukte een geërgerde zucht en wilde direct door wandelen, zonder de ander een blik waardig te keuren. Ware het niet, dat hij half struikelde over een losse steen en tegen de jongen aanbotste. Zijn staart zorgde ervoor dat hij zijn evenwicht hield en hij niet face first op de grond viel. Desalniettemin was het een afgang voor hem. Hij streek zijn jas glad en keek over zijn schouder. Er kwam echter geen excuses van zijn kant, zijn ogen waren puur en alleen op de ander gericht om diens reactie te pijlen.

@Cain

OOC; excuses voor de late reactie