Tsukimiya keek verveeld rond. Haar twee verschillende kleur ogen gleden even naar de omgeving. Ze had geen zin om nog in de school te zitten. Nouja, tegenwoordig had ze nergens erg veel meer zin in. Maar dat was haar probleem. Met haar boeken in de handen stapte ze geeuwend verder richting het grasveld. Een plaats waar ze wel vaker naartoe ging om na te denken of gewoon om te relaxen. Wat ze deze dagen wel vaker deed. De boeken legde ze dan gewoon aan de kant en schonk er toen geen aandacht meer aan. Haar goudbruine haren wapperden sierlijke over haar rug door de wind die ermee zat te spelen. Ze sloot even haar ogen waardoor de wind oppeens sterker werd in de omgeving, maar toen Miya haar ogen weer opende was de wind weer gaan liggen. Ze grinnikte even. Gewoon ogen sluiten en ze liet de wind al wat doen. Ah ja, de laatste dagen nadat ze haar hart had laten breken is ze gaan harder trainen om die eigenwillige magie die ze had beter onder controle te krijgen. Ze verharde haar zelf. Maakte een eigen dikke muur rond haar heen zodat ze niet nog eens zo dom kon zijn om haar hart door te geven. Woedend snoof ze, het is al een tijdje geleden maar ze piekerde er nog steeds over waarom ze zo stom en dom had kunnen zijn. Hij speelde gewoon de perfecte vriend waar je alles gewoon tegen kon zeggen, en voor je het wist, gebruikte hij het allemaal tegen je. Woedend staarde ze naar de grond waar al het gras uiteen was gescheurd door de wind die daar rond haar heen had geraasd als een tornado. Tsukimiya had hem gewoon moeten doorzien. Ze had beter moeten weten, jongens zijn gewoon niet te vertrouwen hoe lief ze ook zijn, achter dat masker van hen schuilt er altijd wel een gast die iemand gewoon wou laten breken ook al had die al een moeilijk verleden gehad. Verontwaardigd snoof ze, en merkte de boom waar ze altijd zat nu maar pas op. Vloekend in het Russisch ging ze naar de vertrouwde boom en ging er tegen gaan zitten op de grond. Haar boeken legde ze naast haar neer terwijl ze keek naar de wolken. Met een mini gebaar zorgde ze ervoor dat er een wolk veranderde in een rare misvormde vorm. Ze snoof, verveelde zich weeral. Vandaag kon zelfs haar vertrouwde plek bij de boom haar niet kalmeren. Het lukte gewoon niet. Tsukimiya wreef in haar ogen en zuchtte terwijl ze weer recht stond maar nog steeds tegen de boom leunde. Waarom moest het weer met haar gebeuren. Ze streek even met een behendig gebaar door haar goudbruine haren draaide toen rond de boom om verder te gaan, maar te laat had ze gekeken of er niemand was en in plaats daarvan botste ze hard tegen iemand op waardoor ze weer op de grond viel. Geirriteerd stond ze recht en zag dat het een jonge gast was."Typich" Mompelde ze meer tegen zichzelf"Kon je niet uitkijken" mopperde ze kribbig en keek hem uitdagend aan. Nooit meer zou ze zich laten misleiden door een jongen.

-itachi-

Itachi zat in zijn kamer piano te spelen, zijn favoriete instrument. De laatste keer dat hij piano had gespeeld was op een vleugelpiano samen met zijn broer Sasuke. Nu had hij een synthesizer die hetzelfde geluid kon produceren als zijn oude piano en evenveel verschillende tonen had. Hij dacht na over de afgelopen dagen die voor hem als niet normaal te beschrijven vielen. De laatste tijd was Itachi veel mensen tegengekomen en daar nog tegen gepraat ook nog. Dat was totaal niet van zijn gewoonte, hij geeuwde en besloot maar eens een wandeling te gaan maken, maar naar waar, daar had hij nog geen idee van. Het eerste wat in hem opkwam was de velden. Dus ging hij richting de velden.
Eenmaal daar aangekomen, lette hij niet op en botstte hij tegen iemand op die natuurlijk op de grond viel. Het was kennelijk een meisje en ze keek hem geïrriteerd aan terwijl ze rechtstond "Typisch" had ze gemompeld maar Itachi reageerde er niet op, maar wel op het laatste "Kon je niet uitkijken?"
"Nee, ik was helaas met mijn gedachten ergens in verzonken." zei hij als simpel antwoord op haar kribbig gemompel. Hij trok zijn wenkbrauw omhoog "Het spijt me dat ik tegen je ben aangebotst. Ik ben nu eenmaal niet iemand van het oplettende type als ik nadenk. Uchiha Itachi is trouwens de naam." Hij vertelde mensen altijd zijn naam. Al had hij geen idee waarom, het was een van de etiquetteregels geweest van de Uchiha-clan tot ze uitgemoord werden door één specifiek iemand. Haar uitdagende blik deerde hem niet en hij liet zijn ogen rood worden, in geval dat ze zou proberen hem aan te vallen. Dan was hij haar net een stapje voor. Hij liet zijn ogen over haar heen gaan. Ze had geen vertrouwen in jongens, dat zag hij en hij begreep het. Hij stroopte zijn mouwen op en keek het meisje met een ongeïnteresseerde blik aan. Ze zou hem vast aanvallen, maar dan zou hij tenminste gereed zijn als ze dat deed. Hij dacht even terug aan het muziekstuk dat hij daarstraks had liggen oefenen, het was een vrij melodieus stuk dat hem wel meezat.

(https://www.youtube.com/watch?v=NzGgX1DihPw het muziekstuk dat hij zat te oefenen)

Ze keek hem geirriteerd aan. Waarom moest het altijd jongens zijn waar ze tegen opbotste. Een zware zucht verliet haar keelgat terwijl ze afwachtte wat zijn excuus ervoor zou zijn. Iedereen had wel een excuus klaar liggen. Maar ze was er klaar voor, had een een tegenwoord klaar liggen, op haar tong. Miya had genoeg van de vele excuses. Niet dat ze er al zo vaak gehoord heeft, maar de meeste mensen menen het niet. net zoals zij een excuus heeft voor als ze iets heeft gedaan dan zegt ze gewoon sorry, en just go on with here life. Dat was al. Niet meer of minder. "Nee, ik was helaas met mijn gedachten ergens in verzonken." zei hij als simpel antwoord. Ze draaide even met haar ogen maar liet het er wel bij. Met een gemompel stond ze weer recht, ja oke ze bleef kleiner dan hem maar dat wou helemaal niks zeggen. Eigenlijk had Tsukimiya de neiging gehad om te zeggen dat dat maar een simpel excuus was. Maar ze hield zich nog redelijk goed in. Hij trok zijn wenkbrauw omhoog "Het spijt me dat ik tegen je ben aangebotst. Ik ben nu eenmaal niet iemand van het oplettende type als ik nadenk. Uchiha Itachi is trouwens de naam." stelde de jonge gast zich voor. Ze had geen zin om haar zelf voor te stellen, maar ze mocht dan wel iets tegen jongens hebben en hun nu ook haten enzo maar ze was deftig opgevoed."Tsukimiya. Maar Miya is korter" Sprak ze koeltjes. Het was Miya wel opgevallen dat hij nu rode ogen had waardoor ze argwanend werd. Daar ging het weer, zoals verwacht. Zoals alle jongens doen klaar om aan te vallen. Ze moest er niets van hebben."Veranderd die mooie oogjes van jou maar weer naar normaal" Sprak ze ijskoud en keek hem strak aan, sloeg haar ogen niet van hem weg."Als je wilt aanvallen doe maar" Snauwde ze, ok iemand uitdagen was niet slim maar ze kon de woordn niet meer inhouden.

Itachi had niet echt een excuus, het was gewoon de barre waarheid. Hij had gewoon de waarheid verteld. Hij was niet echt het type dat loog, hij hield eerder de waarheid achter als het echt nodig was. Na zijn antwoord had het meisje met haar ogen gerold, Niet echt iets dat hem kon schelen. "Het spijt me dat ik tegen je ben aangebotst. Ik ben nu eenmaal niet iemand van het oplettende type als ik nadenk. Uchiha Itachi is trouwens de naam." stelde hij zich voor. ."Tsukimiya. Maar Miya is korter" Sprak ze koeltjes. "Veranderd die mooie oogjes van jou maar weer naar normaal" Sprak ze ijskoud en keek hem strak aan, sloeg haar ogen niet van hem weg."Als je wilt aanvallen doe maar" Snauwde ze. "Dan is het niet slim dat je me aankijkt Miya." sprak hij op een onverschillige toon. "Maar ik heb geen intentie om jou aan te vallen. Jij denkt dat alle jongens zo zijn, ze zetten zich klaar en vallen aan. Maar ik ben niet zoals al de rest. Zij hebben een grote mond maar ze bakken er eigenlijk niets van." Hij liet zijn ogen weer zwart worden, maar helaas had hij daardoor slechter zicht. Hij wreef in zijn ogen en keek Miya weer aan. Ze was heel opvliegend en dat amuseerde Itachi wel, de uitdagende manier waarop ze sprak toonde aan dat ze voor niets terug deinsde. Mooie karaktertrek maar je opvliegendheid kon ervoor zorgen dat je roekeloos werd. Itachi was niet iemand die fysiek aanviel. "Ik ben trouwens geen fysieke aanvaller." Hij geeuwde eens en besefte dat hij nog altijd haar niet had laten gillen van inwendige pijn die hij haar kon laten lijden. Verassend genoeg.

Ze was niet van plan om weg te stappen als een bang meisje, bang om opnieuw het prooi te zijn. Nee die tijd heeft Miya achter zich gelaten. En degene die haar oude ik leuker vonden hadden pech, die is nu verdwenen en komt niet meer terug. En daar kon niemand meer wat aan veranderen. "Dan is het niet slim dat je me aankijkt Miya." sprak hij op een onverschillige toon. Ze keek niet van hem weg anders zou hij nog denken dat ze bang was. "Maar ik heb geen intentie om jou aan te vallen. Jij denkt dat alle jongens zo zijn, ze zetten zich klaar en vallen aan. Maar ik ben niet zoals al de rest. Zij hebben een grote mond maar ze bakken er eigenlijk niets van." Hij liet zijn ogen weer zwart worden. Verbaasd trok ze een wenkbrauw op. Hoe wist hij dat. Gelukkig had ze haar muur opgetrokken. Waardoor ze zich niet snel meer liet kwetsen of bang maken."En hoe mag jij dat dan weten" Sprak ze minder vijandig als daarstraks maar ze hield hem wel nog strak in de gaten."Zeg me niet, dat je gedachten kunt lezen" Sprak ze kribbig terwijl ze haar handen over elkaar sloeg. ze moest voorzichtiger met hem zijn, bang was ze niet. Niet meer vroeger misschien wel maar dat is verleden tijd. HEt is gewoon dat ze vooral moest oppassen met wat ze dacht ofzo. Want hoe wist hij anders hoe Miya over jongens dacht."En weet je." Begon ze." Als dat zo is dat niet iedere jongen is zoals ik denk dat ze zijn, wil ik je best geloven maar dan moet je me wel bewijs tonen". Reageerde ze weer koeltjes terwijl ze door haar goudbruine haren streek. "Ik ben trouwens geen fysieke aanvaller." Hij geeuwde. Even was Miya verstard. Dat was die ene die haar hart gebroken ook niet. Ze voelde hoe haar magie op die herrineringszin reageerde. Hoe de wind harder werd, maar toen ze eens diep adem haalde ging de wind weer gaan liggen."zeg dat niet meer" Sprak ze fel maar deze keer keek ze hem niet direct aan, het duurde enkele lange seconde maar Miya keek toch uiteindelijk terug naar hem recht in zijn ogen.

"Dan is het niet slim dat je me aankijkt Miya." sprak Itachi op een onverschillige toon, maar ze keek niet weg, zolang dat hij het woord niet uitsprak, was ze niet in gevaar. "Maar ik heb geen intentie om jou aan te vallen. Jij denkt dat alle jongens zo zijn, ze zetten zich klaar en vallen aan. Maar ik ben niet zoals al de rest. Zij hebben een grote mond maar ze bakken er eigenlijk niets van." Hij liet zijn ogen weer zwart worden. Verbaasd trok ze een wenkbrauw op. "En hoe mag jij dat weten?" Hij grijnsde lichtjes en ze vervolgde haar kribbige uitspraak:."Zeg me niet, dat je gedachten kunt lezen" "Hmm.. Nee niet bepaald, maar als je het zo wilt noemen is dat voor mij OK. Ik kan niet weten wat je nu denkt maar de uitdrukking in je ogen is het enigste waar ik je emotie kan zien, bij iedereen trouwens is dat als ik mijn Sharingan activeer. Maar alleen als ik een woord uitspreek kan ik het deeltje verleden tegen je gebruiken, maar dat ben ik niet van plan want je irriteert me helemaal niet. Maar voor jou heb ik mijn zicht vertroebelt en mijn sharingan gedeactiveert"
."En weet je." Begon ze." Als dat zo is dat niet iedere jongen is zoals ik denk dat ze zijn, wil ik je best geloven maar dan moet je me wel bewijs tonen". Reageerde ze weer koeltjes terwijl ze door haar goudbruine haren streek. "Ik ben trouwens geen fysieke aanvaller." Hij geeuwde. Ze verstarde en hij trok zijn wenkbrauw omhoog. "Zeg dat niet meer" sprak ze fel en dan reageerde hij: "Ik werk met illusies, dat bedoel ik daarmee, ik zou mensen nooit pijn doen als ze dat niet verdienen en jij verdient dat niet naar mijn mening." Hij zag hoe ze hem niet meer direct aankeek en sprak daarop: "Nu mag je me aankijken." Miya keek dan uiteindelijk weer terug. "De agressieve hartenbrekende jongen is een standaard die je 90% van de tijd tegenkomt. En heb ik tot nu toe al je iets proberen aan te doen?" Zijn vraag kwam er misschien wat te snel uit

Miya haalde rustig adem. Ze moest nu niet aan die....denken. Ze trok haar muur nog steviger om haar heen. Bouwde het nog eens extra sterker op, zodat er geen barsten in zouden komen. Dat wou ze niet nog eens meemaken. "Hmm.. Nee niet bepaald, maar als je het zo wilt noemen is dat voor mij OK. Ik kan niet weten wat je nu denkt maar de uitdrukking in je ogen is het enigste waar ik je emotie kan zien, bij iedereen trouwens is dat als ik mijn Sharingan activeer. Maar alleen als ik een woord uitspreek kan ik het deeltje verleden tegen je gebruiken, maar dat ben ik niet van plan want je irriteert me helemaal niet. Maar voor jou heb ik mijn zicht vertroebelt en mijn sharingan gedeactiveert" Legde hij uit. Miya luisterde aandachtig. Ze keek hem argwanend aan. Miya wist neit wat ze daar precies moest op zeggen. En dat irriteerde haar. Dus besloot ze maar om er niks op te zeggen."Nu mag je me aankijken." Miya keek dan uiteindelijk weer terug. "De agressieve hartenbrekende jongen is een standaard die je 90% van de tijd tegenkomt. En heb ik tot nu toe al je iets proberen aan te doen?" Zijn vraag kwam er misschien wat te snel uit. Ze trok een wenkbrauw op en keek hem wat achterdochtig aan maar sprak toen toch."Ja, tot nu toe nog niet" Zei ze langzaam. "Maar dat kan altijd wel oppeens veranderen, wie weet werk ik je nog wel op je zenuwen" Antwoorde ze nu rustig maar haar spieren waren wel nog allemaal gespannen. Klaar om in actie te schieten als hij iets verdachts zou doen, niet dat hij dat eruit zag dat hij dat zou doen. Maar die ene had ook zo lief geleken en ze had het ook helemaal niet zien aankomen.

"Hmm.. Nee niet bepaald, maar als je het zo wilt noemen is dat voor mij OK. Ik kan niet weten wat je nu denkt maar de uitdrukking in je ogen is het enigste waar ik je emotie kan zien, bij iedereen trouwens is dat als ik mijn Sharingan activeer. Maar alleen als ik een woord uitspreek kan ik het deeltje verleden tegen je gebruiken, maar dat ben ik niet van plan want je irriteert me helemaal niet. Maar voor jou heb ik mijn zicht vertroebelt en mijn sharingan gedeactiveert" Legde hij uit. Miya luisterde aandachtig. Ze keek hem argwanend aan. Misschien wel terecht, maar hij kon door haar muur kijken daardoor bij wijze van spreken. "Nu mag je me aankijken." Miya keek dan uiteindelijk weer terug. "De agressieve hartenbrekende jongen is een standaard die je 90% van de tijd tegenkomt. En heb ik tot nu toe al je iets proberen aan te doen?" Zijn vraag kwam er misschien wat te snel uit. Ze trok een wenkbrauw op en keek hem wat achterdochtig aan maar sprak toen toch."Ja, tot nu toe nog niet" Zei ze langzaam. "Maar dat kan altijd wel oppeens veranderen, wie weet werk ik je nog wel op je zenuwen"
Ze werd al rustiger en Itachi glimlachte lichtjes en hij ging zitten. "Ik denk het niet voor zover ik kan zien." Hij rekte zich uit en begon een liedje te neuriën. Hij was in een goede bui vandaag. Hij keek even naar Miya en zei dan: "Ik begrijp je eigenlijk wel, het is makkelijk om iemand te wantrouwen eenmaal je iets negatiefs hebt meegemaakt in je leven." Hij wist het zelf goed genoeg hoe dat een mens kon veranderen. Hij begon zich in gedachten te laten zinken en hij staarde een beetje voor zich uit, heel afwezig. Dan schudde hij zijn hoofd en zei hij: "Waarom kom je niet naast me zitten? Als je wilt natuurlijk."

Met armen over elkaar geslagen keek ze hem de hele tijd aan, toch gleden haar ogen, met twee verschillende oogkleuren naar de omgeving. Ze zuchtte. JOngens zijn soms zo ingewikkeld dat ze er niet meer aan uit geraakte. Miya zuchtte even en wreef toen voor de eerste keer ook in haar ogen. ze wist trouwens nog altijd niet hoe haar ene oog nu eigenlijk robijn kleurige is geworden. Nog niet zo lang gelden had ze nogthans twee helderblauwe ogen, nu is dat er maar één van. Niet dat eht veel hinderde, het was gewoon nog even wennen. Meteen schoten Tsukimiya haar ogen terug naar Itachi toen ze via de wind hem voelde verplaatsen. Maar zo te zien ging hij alleen maar zitten. "Ik denk het niet voor zover ik kan zien." Hij rekte zich uit en begon een liedje te neuriën. De hele tijd had ze al neit van haar plaats bewogen. enkele plukjes haar lagen warrig voor haar ogen. En omdat ze niet zo irritant waren liet ze die maar liggen. Bij zijn woorden had ze haar schouders opgehaald. Ze moest hem maar geloven, niet dat ze dat niet deed. Maar het kon zijn dat ze gewoon onbewust iets verkeerds zou kunnen zeggen. Niet dat het Miya iets kon schelen Hij keek even naar Miya en zei dan: "Ik begrijp je eigenlijk wel, het is makkelijk om iemand te wantrouwen eenmaal je iets negatiefs hebt meegemaakt in je leven." Ze zuchtte en beet toen op haar onderlip. yep daar had hij helemaal gelijk in, maar Tsukimiya was wel niet van plan om dat tegen hem te zeggen."Eigenlijk....je weet wat ik heb gehad." Begon ze rustig maar keek hem wel fel aan."Maar ik weet neit wat jij hebt meegemaakt, dat je het zo goed in woorden kunt zetten, ik kan dat niet zien zoals jij." Vroeg ze en keek hem koeltjes aan. Ze mocht haar muur niet laten verslappen. Hij begon zich in gedachten te laten zinken en hij staarde een beetje voor zich uit, heel afwezig. Dan schudde hij zijn hoofd en zei hij: "Waarom kom je niet naast me zitten? Als je wilt natuurlijk." Miya keek hem argwanend met half dicht geknepe ogen aan."Oke...." Sprak ze twijfelend. Met nog een lichtte achterdocht ging ze met een sierlijke beweging naast hem gaan zitten en keek even naar de hemel. Terwijl ze ook afwachtte wat zijn reden was, van wantrouwing.

Miya keek Itachi met over elkaar geslagen armen aan, nu pas zag hij dat ze twee verschillende kleuren van ogen had. Best wel mooi eigenlijk.. Wat dacht hij nu? Hij vergat de gedachte en keek weer naar het gras dat bewoog in harmonie met de wind. Ze irriteerde hem totaal niet dus hij zei daarop: "Ik denk het niet zover ik kan zien." Hierbij haalde Miya haar schouders op, maar Itachi lette hier niet echt op. Hij rekte zich uit en begon een liedje te neuriën. "Ik begrijp je eigenlijk wel, het is makkelijk om iemand te wantrouwen eenmaal je iets negatiefs hebt meegemaakt in je leven." Ze zuchtte en Itachi keek haar eventjes aan, maar concentreerde zich weer op het gras. Hij keek haar weer aan toen ze ging spreken: "Eigenlijk....je weet wat ik heb gehad." ze begon rustig, maar de felle blik bleef. "Maar ik weet neit wat jij hebt meegemaakt, dat je het zo goed in woorden kunt zetten, ik kan dat niet zien zoals jij." Vroeg ze en keek hem koeltjes aan. Dan schudde hij zijn hoofd en zei hij: "Waarom kom je niet naast me zitten? Als je wilt natuurlijk." Miya keek hem argwanend met half dicht geknepe ogen aan."Oke...." Sprak ze twijfelend.
"Mijn hele familie is uitgemoord buiten mijn broer. Hij en ik zijn de enigste die het overleefden. Ik werd als een apart geval behandelt in de familie en ik werd buitengesloten. Maar ik vertrouw niemand, dat zit gewoon eigenlijk in de familie." Hij zweeg en hij keek naar het gras, in gedachten verzonken, weeral. Hij dacht weer terug aan die ene dag..

Even sloot Miya haar ogen en liet de wind rond haar heen even wat sterker worden. Want ze had het op het moment nog redelijk warm dus de wind rond haar was lekker fris. Toen ze de wind weer liet liggen. Ze nam toen haar haar vast en legde die allemaal weer achter haar rug. Ze wist dat ze nu een tijdje uit de buurt van haar broer moet blijven. Waarschijnlijk zou hij sneller door hebben dat er iets mis zou zijn met maar. Oke misschien niet zo snel als Itachi waarschijnlijk, maar toch. Ze zou dat ook zien als er iets mis was met hem want ze waren familie dus het is best wel logich, op de een of andere manier voel je dat gewoon aan. De wind rond Itachi naast haar trilde lichtjes waardoor ze hem aankeek. "Mijn hele familie is uitgemoord buiten mijn broer. Hij en ik zijn de enigste die het overleefden. Ik werd als een apart geval behandelt in de familie en ik werd buitengesloten. Maar ik vertrouw niemand, dat zit gewoon eigenlijk in de familie." Hij zweeg. Even beet Tsukimiya op haar onderlip. "Ik snap het soort van." Meer wou Miya er niet over zeggen, ze had haar hart gelucht bij die ene sukkel en dat was slecht afgelopen, ze wou het risico niet weer nemen. Misschien is Itachi niet zoals hij maar Tsukimiya wou gewoon zich niet weer blootstellen. Een keer was voor haar al teveel geweest. Toen keek ze weer naar Itachi."Maar heb je dan geen goede band met je broer?" Vroeg ze verbaasd. Door de herening met haar eigen broer wilt ze die band versterkken om hem niet weer te verliezen dat zou ze niet aankunnen. Toen ze hem kwijt was had ze met moeite het kunnen redden. Het was neit slim om in een burgeroorlog van huis weg te lopen natuurlijk maarja oke ze wou gewoon haar broer terug.

"Mijn hele familie is uitgemoord buiten mijn broer. Hij en ik zijn de enigste die het overleefden. Ik werd als een apart geval behandelt in de familie en ik werd buitengesloten. Maar ik vertrouw niemand, dat zit gewoon eigenlijk in de familie." Hij zweeg. Even beet Tsukimiya op haar onderlip. "Ik snap het soort van." Itachi knikte als reactie op wat ze had gezegd. Toen keek ze weer naar Itachi."Maar heb je dan geen goede band met je broer?" Vroeg ze verbaasd. Itachi zuchtte, hij wou zich herenigen met zijn jongere broer Sasuke Uchiha maar Sasuke haatte hem en Itachi wist goed genoeg waarom. Maar dat was gewoon iets dat hij liever voor zichzelf hield. Hij keek afwezig naar het gras rondom hen en hij liet zijn hoofd wat hangen. Hij hield van zijn broer, maar Sasuke kon hetgene wat was gebeurd niet achter zich laten, iets wat Itachi ook niet kon. Hij keek dan naar Miya, maar de glimlach was verdwenen. "Er is iets tussen mij en mijn broer, Sasuke gebeurd en dat is iets wat hij me niet kan vergeven en ik snap dat. Maar over dat wil ik liever niet praten, net zoals jij waarschijnlijk over bepaalde dingen niet wilt praten." Maar hetgene wat hij verborgen hield was erger dan het meeste geheimste geheim. Dit was iets dat onomkeerbaar was, een actie waar hij voor altijd spijt van zal hebben. "Ik vertrouw je Miya, maar dit is gewoon iets dat ik niet kan vertellen. Aan niemand..."

Tsukimiya hoorde hem naast haar zuchten. Ze zweeg genoot van de rust dat er hier heerste. Hij keek dan naar Miya, maar de glimlach was verdwenen. "Er is iets tussen mij en mijn broer, Sasuke gebeurd en dat is iets wat hij me niet kan vergeven en ik snap dat. Maar over dat wil ik liever niet praten, net zoals jij waarschijnlijk over bepaalde dingen niet wilt praten." Miya keek even weg, ja daar had hij gelijk in. Iedereen heeft zo zijn eigen problemen en geheimen. "Ik vertrouw je Miya, maar dit is gewoon iets dat ik niet kan vertellen. Aan niemand..." Ze keek hem even verbaasd aan, schonk hem toen heel even kort maar een glimlach, maar dat was snel weer weg."Ik begrijp het." Sprak ze wat stiller terwijl ze naar de lucht staarde. Tsukimiya wist niet precies wat te zeggen dus bleef ze maar even stil terwijl ze naar de de wolken keek die op hun gemakjes voorbij zweefden. Ze zuchtte, die hadden gewoon een simpele taak. Zweven dat is al. Niet meer niet minder. "Maar, wat kwam jij hier eigenlijk doen voordat ik tegen je opbotste" Vroeg ze met een kleine glimlach die eventjes bleef staan maar toen toch weer verdween.

"Er is iets tussen mij en mijn broer, Sasuke gebeurd en dat is iets wat hij me niet kan vergeven en ik snap dat. Maar over dat wil ik liever niet praten, net zoals jij waarschijnlijk over bepaalde dingen niet wilt praten." Het was gewoon een enorm lastig onderwerp. Hetgene wat er was gebeurd dat kon helemaal niet omgekeerd worden. Het was iets permanent dat niet te repareren viel. Itachi had er wel enorm veel spijt van maar Sasuke wou het niet horen. "Ik vertrouw je Miya, maar dit is gewoon iets dat ik niet kan vertellen. Aan niemand..." Ze keek hem even verbaasd aan, schonk hem toen heel even kort maar een glimlach, maar dat was snel weer weg. "Ik begrijp het" zei ze wat stiller dan daarvoor. "Bedankt voor je begrip Miya." zei hij net zo stil, met nog steeds een beetje droefheid in zijn stem. "Maar, wat kwam jij hier eigenlijk doen voordat ik tegen je opbotste" Vroeg ze met een kleine glimlach die eventjes bleef staan maar toen toch weer verdween. "Ik kwam genieten van het weer. Het is net goed weer om dat te doen dus ik besloot dan maar naar hier te komen sinds ik geen zin had in een zwempartijtje. Wat kwam jij hier doen als ik zo nieuwsgierig mag zijn?" Hij keek haar ook heel eventjes met een glimlach aan.

Ze moest toegeven dat ze hoopte dat zijn reden om naar hier te komen toch wel wat vrolijker was. De sfeer mocht heus wel een beetje vrolijker worden."Bedankt voor je begrip Miya." zei hij net zo stil, met nog steeds een beetje droefheid in zijn stem. Tsukimiya knikte even kortjes. "Ik kwam genieten van het weer. Het is net goed weer om dat te doen dus ik besloot dan maar naar hier te komen sinds ik geen zin had in een zwempartijtje. Wat kwam jij hier doen als ik zo nieuwsgierig mag zijn?" Hij keek haar ook heel eventjes met een glimlach aan. Miya keek even van hem weg naar de richting van haar kamer."Niet voor de warmte, maar op af te koelen" Legde ze uit."Ik moest even wat tijd voor mezelf hebben." Ze haalde even nonchalant haar schouders op."Ik denk dat ik binnenkort men kamer weer allemaal mag gaan herstellen" Mopperde ze. Ze had jammer genoeg al haar woede op haar kamer afgereageerd. Haar kast...jah die was lag nu in duizende splinters in haar kamer rond. Haar bed had ze ondersteboven achtergelaten. En enkele kleuren waren vescheurd. Ze had de tornado dat in haar had gezeten niet meer kunnen inhouden, uiteindelijk had haar magie die uit haar gehaald. Ze wist nog altijd niet helemaal de magie met zijn eigen wil hoe ze die moest beheersen zonder iemand nog schade te betrekken."Ik hoop dat ik je rust niet heb verstoord. En dat zwempartijtje klinkt voor mij nog wel een goed idee." Grinnikte ze lichtjes. Misschien kon ze later nog wel gaan zwemmen.

."Bedankt voor je begrip Miya." zei hij net zo stil, met nog steeds een beetje droefheid in zijn stem. Tsukimiya knikte even kortjes. "Ik kwam genieten van het weer. Het is net goed weer om dat te doen dus ik besloot dan maar naar hier te komen sinds ik geen zin had in een zwempartijtje. Wat kwam jij hier doen als ik zo nieuwsgierig mag zijn?" Hij keek haar ook heel eventjes met een glimlach aan. Miya keek van hem weg richting een raam. ."Niet voor de warmte, maar op af te koelen" Legde ze uit."Ik moest even wat tijd voor mezelf hebben." Ze haalde even nonchalant haar schouders op."Ik denk dat ik binnenkort men kamer weer allemaal mag gaan herstellen" Mopperde ze. "Als je wilt, kan ik je komen helpen." Hij was bereid om haar te helpen en dat was dus iets wat hij bij niemand vroeg, of hij kon helpen. Het verbaasde hem ook dat hij het zo spontaan vroeg maar misschien was er iets mis met hem ofzo. Hij snapte zichzelf niet zo goed. Misschien werd het later wel duidelijk waarom hij Miya wel wou helpen en de rest niet. ."Ik hoop dat ik je rust niet heb verstoord. En dat zwempartijtje klinkt voor mij nog wel een goed idee." Grinnikte ze lichtjes. "Ik wou niet alleen gaan zwemmen, dus die optie was gewoon eigenlijk uitgesloten, maar als jij wilt mee wilt gaan zwemmen, waarom niet?" Hij snapte zichzelf helemaal niet meer, wat was er mis met hem?

Tsukimiya keek nog eventjes naar haar raam die de allerhoogste plaats van de school was. Meestal keek ze dan uit haar raam waardoor de harde wind tegen haar gezicht aanbotste en een echte een goede verkoeling kon zijn. "Als je wilt, kan ik je komen helpen." Hoorde ze Itachi zeggen waardoor ze hem aankeek en voor de eerste keer toch wat langer dan normaal glimlachte."Bedankt, ik denk dat het makkelijker zou zijn dan om mijn...jah mijn kast te reparen" Grinnikte ze stilletjes. Ze was al volop aan het denken hoe ze al die splinters weer bijeen kon voegen en zo weer alles aan elkaar kunnen krijgen waardoor je kon zien dat het een kast was, nu zou je dat nooit durven zeggen. En haar bed zou ze ook weer recht bogen zetten die was in een verkeerde toestand terecht gekomen waardoor die helemaal krom was gebogen. En haar kleren zou ze gewoon in de vuilbak mogen smijten en gewoon nieuwe gaan halen, ze had toch geneog geld van haar ouders gekregen. Ik wou niet alleen gaan zwemmen, dus die optie was gewoon eigenlijk uitgesloten, maar als jij wilt mee wilt gaan zwemmen, waarom niet?" Deze keek ze hem lichtjes verbaasd aan. "Wel dat is goed." Grijnsde ze." Ik zwem ook niet echt dolgraag in mijn eentje." Zei ze schouder ophalend en ging recht staan."Wel....eerst het zwempartijtje en dan het hard werken." Zei Tsukimiya rustig terwijl ze haar haren achter haar oren streek.

"Als je wilt, kan ik je komen helpen." Hoorde ze Itachi zeggen waardoor ze hem aankeek en voor de eerste keer toch wat langer dan normaal glimlachte."Bedankt, ik denk dat het makkelijker zou zijn dan om mijn...jah mijn kast te reparen" Grinnikte ze stilletjes. "Ik werk met speciale magie. Je zal dan wel zien waarom." Itachi glimlachte echt te breed naar zijn normale normen. Ik wou niet alleen gaan zwemmen, dus die optie was gewoon eigenlijk uitgesloten, maar als jij wilt mee wilt gaan zwemmen, waarom niet?" Deze keek ze hem lichtjes verbaasd aan. "Wel dat is goed." Grijnsde ze." Ik zwem ook niet echt dolgraag in mijn eentje." Zei ze schouder ophalend en ging recht staan."Wel....eerst het zwempartijtje en dan het hard werken." Zei Tsukimiya rustig terwijl ze haar haren achter haar oren streek. Itachi kreeg de kleur op zijn wangen van zijn ogen als hij de sharingan had. Hij wendde zijn blik af en zei: "Oke eerst plezier en dan werken, wat is er allemaal 'kapot'?" Eenmaal hij weer zijn normale bleke gezicht had had hij weer het lef om haar aan te kijken. "Dus je kamer is toch niet zo'n rommel neem ik aan? Of is echt alles kapot met de kast inbegrepen?" Hij keek dan weer naar het gras, wat was dat toch boeiend...

Miya zou best wel wat verfrissing van het water kunnen gebruiken, het zou haar een koud gevoel geven. Het zou lekker fris zijn. Toen ze was recht gestaan strekte Tsukimiya even zichzelf uit waardoor ze even haar rug liet kraken. daarna liet ze de wind door haar haren gaan als een kam. Best wel handig moet ze nooit een borstel ofzo mee hebben want er is overal wel wind te vinden. "Ik werk met speciale magie. Je zal dan wel zien waarom." Itachi glimlachte echt breed. Tsukimiya keek hem aan en knikte geamuseerd. Toch hield ze haar muur hoog op. Maar dat wou niet zeggen dat ze geen plezier meer mocht maken. Voor hem zou ze een uitzondering maken....op de een of andere manier. Toen ze naar hem keek keek hij juist weg, en Tsukimiya kon juist blozende wangen zien. Verbaasd keek ze hem aan maar keek toen weg zodat hij niet zich...ongemakkelijk zou voelen ofzo. "Oke eerst plezier en dan werken, wat is er allemaal 'kapot'?" Ze zet de gedachten van haar kapot kamer weer voor haar en bekeek in haar herrineringen alles. "Dus je kamer is toch niet zo'n rommel neem ik aan? Of is echt alles kapot met de kast inbegrepen?" hoorde ze hem nog zeggen. Ze zuchtte."Laten we maar zeggen...." Ze keek nog eens voor de zekerheid."alles." Mopperde Tsukimiya."Ik verloor eventjes mijn controle "Verzuchtte ze maar zei niets van haar magie met de eigen wil. Ze wou niet nog meer dingen prijs geven dan ze al had gedaan.

"Ik werk met speciale magie. Je zal dan wel zien waarom." Itachi glimlachte echt breed. Tsukimiya keek hem aan en knikte geamuseerd. Ze leek toch plezier te hebben en dat maakte hem nog gelukkiger dan hij nu al was. Toen ze naar hem keek keek hij juist weg, hopend dat ze de blozende wangen niet zou zien. "Oke eerst plezier en dan werken, wat is er allemaal 'kapot'?" Hij was best benieuwd wat er allemaal gerepareerd moest worden. Want dat kon veel vragen van zijn sharingan en dan kon het gebeuren dat hij in plaats van tranen die uit water bestonden, tranen kreeg die bestonden uit bloed. "Dus je kamer is toch niet zo'n rommel neem ik aan? Of is echt alles kapot met de kast inbegrepen?" zei hij en Miya zuchtte ."Laten we maar zeggen.... Alles"
"Hmm dan moet je niet vreemd gaan opkijken als er vreemde dingen gebeuren met mij maar normaal moet ik dat alleen kunnen"
"Ik verloor even mijn controle" verzuchtte ze en Itachi stond op en zei dan "Je kan het me vertellen, ik heb respect voor je en ik zou je nooit willen kwetsen Miya." Hij draaide haar naar hem toe en gaf haar een knuffel. Iets wat hij nog nooit bij iemand had gedaan. Niemand had hij ooit waardig gevonden om een knuffel van hem te krijgen.

Ze liet haar ogen even naar de omgeving glijden en luisterde naar de wind, wat verderop was er een nog redelijk groot meer. Dat zou voor straks wel goed genoeg zijn bedacht ze bij haar zelf. Uiteindelijk keek ze weer naar Itachi. Ze moest gewoon oppassen met haar magie, maar dat was nooit zo gemakkelijk als haar gevoelens zo intens sterk waren van verdriet haat of woede. Toen itachi rechstond keek ze hem even aan maar verzonk weer even naar haar gedachten. Nog steeds snapt ze niet hoe haar magie een eigen wil heeft, zelfs Master Norwood wist het niet precies. Het frustreerde haar. Hmm dan moet je niet vreemd gaan opkijken als er vreemde dingen gebeuren met mij maar normaal moet ik dat alleen kunnen" Hoorde Tsukimiya itachi zeggen waardoor ze hem vragend aankeek. Hij heeft haar nu best wel nieuwsgierig gemaakt maar ze hield haar mond. Want straks zou ze het wel begrijpen als ze haar kamer wat gaan 'opkuisen'. Je kan het me vertellen, ik heb respect voor je en ik zou je nooit willen kwetsen Miya." Hij draaide haar naar hem en toe Miya keek hem verbaasd en en hij gaf haar een knuffel. Meteen verstijfde Tsukimiya als een plank. Ze wist niet precies wat te doen. toen ze er genoeg had over had gepiekerd ontdooide ze langzaam en gaf aarzelend een knuffel terug. Toen ze nog meer begon te twijfelen trok ze zich voorzichtig terug en keek vlug naar de richting van het meer."Euh....kom je?" Vroeg ze terwijl ze zich vlug omdraaide en al de richting van het meer stapte."Ik leg het je dan wel...euh misschien uit" Ging ze verder en stapte weer verder.