Ondanks het kille licht van de volle maan die tussen de knokige takken door scheen, was het duistere bos bij nacht aardedonker. Hier en daar waren er wel open plekken waar overdag marmotten en andere kleine dieren tussen hoge holmen kropen, op zoek naar voedsel, en vroeg in de ochtend had je kans het mannelijke edelhert in al zijn glorie met zijn hindes en kleintjes uit zijn roedel te zien. Maar 's nachts heerste er een eigenaardige stilte, alleen af en toe onderbroken door de roep van een uil en vooral in de zomer tjirpende krekels. Met een bittere uitdrukking op zijn bleke gezicht wisselde Savador van been waar hij zijn gewicht op liet steunen. Hij zag dan ook niet echt in waarom het per se 's nachts moest gebeuren. Maar goed, het was een sociale binding en daarvoor was hij geneigd uitzonderingen te maken. Leerlingen presteerden driestelijk minder als ze met veel problemen aan hun hoofd zaten, takelden af in fases die langzaam maar zeker tot stand kwamen. Eerst verliezen ze hun motivatie, maken hun huiswerk niet meer. Ze confronteren anderen met hun problemen, omdat ze vaak het gevoel hebben 'niemand' te hebben en zich daarnaast alleen maar sociaal isoleren op hun slaapzaal om oplossingen te overdenken. En het duurde dan niet lang tot ze door al het onbegrip rebels werden, zich voor de rest van het schooljaar agressief opstelden en uiteindelijk diep triest de mist in gingen als het ging om het diploma. Dat was nog wel het laatste wat hij wilde. Alle werk voor niks. Bij Medusa.
Zijn slangachtige ogen tuurden door het duister in de verte en gaven bijna licht in het donker. Geduldig zette hij een hand tegen zijn heup. Koud had hij het niet. De maand februari was aangebroken en de barre winter maakte plaats voor langzame dooi om het vroege begin van de lente spoedig genoeg te kunnen verwelkomen. Toch was hij nog redelijk dik aangekleed in wintermantel en een donkergroene das om zijn hals. Hij had geen zin om een verkoudheid op te lopen op valentijnsdag tijdens het Rozenbal. Niet dat hij al iemand had. Tot zijn grootste verdriet. Savador slaakte een zachte zucht en leek amper op te kijken bij een merkwaardig geluid in het struikgewas, een eindje rechts van hem vandaan. Het donkere bos was hij inmiddels al gewend, als volbloed Shadraan zijnde. Hij hield ervan om ieder paadje, elke heide op een open plek, en ieder nieuw diep stuk van het woud dat hij tegenkwam zorgvuldig uit te kammen. Het was zijn favoriete plaats om te surveilleren, in de hoop leerlingen op heterdaad te betrappen die er helemaal niet behoorden te zijn. Altijd al geweest. Hier kon hij tenminste even tot rust komen. Weg van alle bronnen vol haat jegens hem. De eenzaamheid zou altijd blijven, dat wist hij al te goed. Dus had hij er vrede mee gesloten; hij was ongeliefd. Maar naast dat wel één van de beste leraren die ontevreden leerlingen maar konden hebben. Ondanks dat hij streng was en rigide maatregelingen nam was hij tenminste niet soft en wist hij wat het beste was voor zijn leerlingen. Niet iedere mentor was immers bereid zich met alle tegenzin als halve psycholoog op te stellen om zijn leerlingen het beste te gunnen. Jammer dat ze dat alleen niet inzagen.
Hij richtte zijn blik op de kleine heuvel bij het grasveld, die hier vanaf de rand van het bos goed te zien was en waar men vandaan kwam bij het lopen vanaf de school naar het woud. Elveria moest zo wel verschijnen. Het kind was één van zijn mentorleerlingen en scheen een hoop problemen te zitten waar hij weer advies en oplossingen op moest bedenken. Een uithuwelijking, afsluiten van emoties, waarschijnlijk ook een afstand van haar familie omdat ze niet terug kon keren naar haar planeet. Savador zuchtte nogmaals, wierp even een schuine blik op het zilveren zakhorloge dat hij onder zijn mantel vandaan haalde. Misschien werd hij hier toch allemaal te oud voor.

- Elveria

Slaperig trok Elveria een van haar rode ogen open, en keek op de klok. 23.30 uur, gaf de wekker aan, ze sloot haar ogen weer, en kreunde. Plotseling vloog ze vloekend omhoog, waardoor haar huiswerk voor Fire magic van haar afviel. Ze veerde van haar bed af, kroop in haar modderige kistjes, trok haar rode jas aan, deed haar muts op, waar schattige berenoortjes aan vast zaten, en holde de slaapzaal uit, waar sommige leerlingen nog van op keken. De deur viel krakend in het slot, en haastig verliet Elveria de trappen, en holde door de hal. Ze sloeg de deur hard dicht en snoof de frisse en kille lucht. De maan zat licht verscholen achter een dunne wolk, die sloom voorbij dreef. Ze zou zeker op haar donder krijgen van Master Savador, aangezien ze met hem in het holst van de nacht had afgesproken. Ze voelde hoe haar hart bonkte in haar keel, waarom had ze er uberhaupt iets van laten merken? Maar ze kon het ook niet eeuwig het geheim houden, dat was wel zeker, aangezien merdere vrienden haar hadden opgemerkt dat ze zich anders gedroeg. Ze zuchtte, haar berenoortjes fladderde in de ruwe wind. Ze liep met slome passen richting het duistere bos, het aanblik al boezemde veel Magicans angst in maar bracht juist de zwartharige Magican rust toe, voornamelijk s'nachts, als al het duister het bos had bereikt en het had ondergedompelt tot een spookoord. Uilen die krastte, gekraak van takken, schimmen, ze vond het geweldig, het blies al haar gedachtes weg. Ze zuchtte en stak haar handen in haar zakken. Het bos kwam dichterbij, en ze keek naar de dode takken die als gekromde klauwen zich nar haar uitstrekte en haar verwelkomde. Ze glimlachte en stapte het bos in, het dompelde haar onder in de kou, de ijzige wind die blies, en ze vergat alles, haar zorgen, het liefst was ze ergens midden in het bos tegen een boom aan gaan liggen en er niet meer van zijn geweken, maar de afspraak met Master Savador herrinerde haar zorgen weer, en ze maakte haast. Daar, als een donkere schim midden in het maanlicht stond hij daar, Master Savador, hij leek zich op een zilvers te concentreren, en Elveria dook even weg achter een boom, zodat ze nog even tijd kon rekken. Ze deed haar handen omhoog en beneden, eensoort ademhalingsgebaar waardoor ze vaak tot rust kwam, maar ze voelde haar hart weer bonken in haar borstkas, en het steeg langzaam omhoog. Een koude bries, die haar fluisterde dat ze moest gaan wekte haar aandacht. Ze draaide zich langzaam om, weg van de boom, en stapte richting haar Headmaster af.''Goede avond, Master Savador,'' Sprak ze met en neutrale stem, al hoorde ze hem trillen. Haar handen warem warm, en ze zaten achter haar rug onrustig te friemelen, ze voelde zich hier voor het eerst ongemakkelijk, maar dat kwam niet door het bos, of Master Savador, het kwam door de situatie waar ze nu in verbleef.''Hoe gaat het met u?'' vroeg ze maar om een klein gesprek aan te knoepn, en ze glimlachte onzeker. De maan schitterde in haar rode ogen, nu maar hopen dat dit goed ging.

Het duurde nu wel behoorlijk lang. Dat Elveria wellicht verhinderd kon zijn of andere problemen had waardoor ze niet op de afspraak op kwam dagen kon hem nauwelijks iets schelen. Zij wilde een sociale binding, hij had speciaal tijd voor haar vrijgemaakt en stond nu hier op haar te wachten; dus zorgde ze er maar voor dat ze er was. Daarbij had hij zich deze avond wat moeten haasten met het werk en het op bed leggen van zijn kinderen om alle tijd te hebben om middernacht. En daar hield hij niet van. Ze was nu al dik een kwartier over tijd, zoals de minuscule zwarte wijzertjes op zijn zakhorloge aangaven in de streep maanlicht die tussen de klauwachtige takken viel. Te laat komen op een afspraak - die je of niet nakwam, of niet netjes op tijd afhandelde - was behoorlijk ongehoord.
Kalm keek Savador op, fixeerde zijn blik door de duisternis om zijn ogen aan het donker te laten wennen en stopte het zakhorloge zorgvuldig weer weg. Langzaam nam hij een rechtere houding aan en zette daarbij fronsend een hand tegen zijn heup, zijn slangachtige ogen nors gericht op Elveria's gestalte die waarschijnlijk besloten had maar eens naar de afspraak te gaan en hem nu langzaam naderde. 'Goede avond, Master Savador,' begroette het meisje hem op neutrale wijze, een licht trillende ondertoon daarbij hoorbaar in haar stem. 'Hoe gaat het met u?'
'Je bent laat!' schoot Savador meteen snauwend uit zijn slof. 'Een heel kwartier verkwanselen op een tijdstip waarop je allang in je bed behoort te liggen! Een afspraak midden in de nacht - je bent wel een heel geval apart, is het niet?'
Zijn ijzige blik viel geërgerd op de vrolijke berenmuts die ze droeg, waar snoezige berenoortjes aan genaaid waren. Leuk voor kleine kinderen, carnaval en festivals, maar niet voor een bijna-volwassen meisje. En niet helemaal passend om te dragen op een afspraak met je mentor waarbij je ook nog eens te laat kwam. Bij Medusa. 'Al kan ik anderzijds wel begrijpen waarom je je in alle onzinnigheid voor me verstopte,' sprak hij spottend, zijn blik nog steeds rustend op haar muts waar hij met zijn cynische opmerking op doelde. Ja, ook dat had hij gemerkt. Het kind verstopte zich nog even voor hem, rekte de tijd nog even. Waarom ook niet. Hij was het maar. Met een chagrijnig gezicht schikte Savador zijn das even, de knopen van zijn mantel. Goed, een eindje wandelen dan maar? Dan bespraken ze onderweg alle problemen en de dingen die ze kwijt moest, was dat ook weer afgehandeld tot een eventuele volgende afspraak. Savador draaide zich al half om, maar wachtte kalmpjes nog even tot Elveria naast hem ging staan zodat ze geen moeite zou hebben om hem bij te houden.

'Je bent laat!' schoot Savador meteen snauwend uit zijn slof, Elveria's wenkbrauw schoot omhoog, ook een leuk welkom? Moest u maar niet zo vroeg zijn, kwam het in haar hoofd op. 'Een heel kwartier verkwanselen op een tijdstip waarop je allang in je bed behoort te liggen! Een afspraak midden in de nacht - je bent wel een heel geval apart, is het niet?' Hij keek naar haar muts, haar berenoortjes flapperde in de ijzige zacht wind die rond het bos woei. Woedend deed ze hem met een strak handgebaar af.''Niemand zegt iets over mijn stijl, ik ben liever apart dan dat ik bij en grote grijze massa hoor, en als u het wilt weten, ik was nog aan het leren voor uw vak!'' Siste ze kwaad, haar ogen schoten vuur, niemand mocht aan haar stijl komen, niemand! Ze zuchtte, ze moest niet zo uitvallen, anders was ze er zo geweest en was ze weer terug bij af. 'Al kan ik anderzijds wel begrijpen waarom je je in alle onzinnigheid voor me verstopte,' Zei master savador spottend, met zijn blik nog steeds op haar muts, en ze keek hem woedend aan.Moest hij nodig zeggen, hij stamde nog uit de oertijd! Ze zuchtte en staarde toen naar de grond. Charijnig schikte Master savdor zijn das, en de knopen van zijn mantel, hij draaide zich half naar haar om, zo te zien wilde hij even lopen, ze vond het goed, en ze ging naast hem staan, maar ze staarde met haar hoofd de andere kant op, naar de helder verlichte Staracademy, haar rode ogen glinsterde in het licht en warmte die de acadmey uitstraalde, toen keek ze weer naar Master Savador, die zag er niet zo blij uit, logisch want het was midden in de nacht, ze was te laat, en niet iedereen was blij om midden in de nacht in het donker in ene gevaarlijk bos af te spreken, maar haar stond het wel aan. Ze wreef even met haar hand over haar nek, onzeker sprak ze toen:''Wandelen dan maar?''

(Flut)

Jas van Elveria:

Je eisen doordrammen en dan ook nog eens omgaan met je eigen afspraak alsof het allemaal wel op je dooie gemakje kon worden geregeld. Dat was toch geen doen meer. Verachtelijke jeugd van tegenwoordig ook. 'Niemand zegt iets over mijn stijl, ik ben liever apart dan dat ik bij en grote grijze massa hoor, en als u het wilt weten, ik was nog aan het leren voor uw vak!' beet Elveria terug. Nog brutaal doen ook. Savadors slangachtige verticale pupillen versmalden zich vervaarlijk tot dunne spleetjes, totaal niet geïmponeerd door de bloedrode vuurschietende ogen van het meisje. Hij had al genoeg tijd met de moeilijkst handelbaarste kinderen door moeten brengen dat dit nog niets vergeleken was met die incidenten. 'Je stelt je anders behoorlijk als een grijze muis op,' smaalde hij de opmerking tussen neus en lippen door, want wie zei dat het per se berenoortjes waren? Leren voor zijn vak, uiteraard. De stof was toch ook zo vreselijk moeilijk. Voor hem als leraar in de kunst van de vuurmagie zijnde niet, maar zijn leerlingen waren toch ook weer niet zo oerstom? Basisniveau, veronderstelde hij. Puur basisniveau waar ze alsnog mee in de knoei raakten. En daarbij nog laat op de avond even de tijd namen om alles te maken en te leren. De rest van de dag waren ze aan het lanterfanten, de leuke dingen eerst. Het bleek maar weer dat er weinig wonderkinderen bijzaten dit jaar. Spijtig.
Savador negeerde Elveria's woedende blik op zijn tweede commentaar en draaide zich kalmpjes om. Ze konden hier niet de hele nacht blijven staan. Als hij zich niet in beweging zette groeiden de gewrichten van zijn rug 'klam', om het zo maar te zeggen. Hij kon moeilijk lang op dezelfde plek stil blijven staan. Elveria nam naast hem plaats, naar zijn gevoel nog een beetje onzeker over dit alles. 'Wandelen dan maar?' hoorde hij haar zachtjes vragen. Hij draaide zijn hoofd even naar haar toe, staarde even roerloos op haar neer voor hij er met een nauwelijks zichtbaar knikje mee instemde. 'Wandelen,' beaamde hij zacht. Om de daad bij het woord te voegen zette hij zich automatisch al in beweging, een kalme rustige pas waarbij ze de grens van het woud achter zich lieten. Een tijd lang heerste er een grote stilte in de aantal meters die ze al hadden afgelegd. Soms gingen zijn ogen alert langs de donkere stammen van bomen of de struiken waarin allerlei vreemde schaduwen zich leken te verschuilen. Niet omdat hij beangstigd was, maar meer om het feit dat er 's nachts roofdieren op de tocht waren en hij door middel van vuurmagie in een razendsnelle verdediging moest schieten als dat nodig was. Om zichzelf, maar ook Elveria te beschermen. Zo egoïstisch als hij werd afgeschilderd was hij immers ook weer niet. Savador liet de adem over zijn smalle lippen in een zachte zucht ontsnappen, stopte zijn bleke handen in de zakken van zijn wintermantel terwijl hij zwijgend bleef doorbenen.
'Een uithuwelijking,' besloot hij maar ter zaken te komen. Zijn bittere stem klonk door het doodstille bos, liet hier en daar een struik ritselen van waarschijnlijk vluchtende kleine dieren. 'Dat is tegenwoordig niet meer iets alledaags.' Savador richtte zijn hoofd op, zijn blik in plaats van op Elveria gericht turend over het pad dat ze beliepen in de verte. Waar ze precies heengingen wist hij nog niet precies, maar hij was er op de hoogte van Elveria en zichzelf niet in het territoria van wolven, beren en andere roofdieren te brengen.

'Wandelen,' Zei Master Savador zacht, en hij zette zichzelf in beweging. Een rustige pas, die Elveria makkelijk kon bijhouden. Takken kraakte en hier en daar ritselde struiken, van wegrennend ongediertje, en kleine diertjes. Master Savador leek nogal rond te kijken, en zich te fixeren op ieder verradelijk geluid, maar Elveria voelde zich op haar gemak. Hoe vaak had ze hier bij nacht wel niet gelopen? Haar rust gevonden met kleine dirtjes die, als ze in slaap was gevallen, haar voorzichtig onderzochten? Ze was nog nooit ontdekt, dat kwam meestal omdat ze voor dat de lessen startte of dat het zonlicht uberhaupt op kwam, al weer wakker was en rondzworf. Slapen, s'nachts in haar bed deed ze bijna nooit. Ze had vaak donkere kringen rond haar ogen, van de nachten dat ze vroeg wegging en vroeg opstond. Ze voelde elke ochten aan het bevroren, of aan het met dauwbedekte gras, het gaf haar een verfrissing. Haar gedachten werden even ruw onderbroken door de stem van haar Mentor.''Een uithuwelijking,'' Het onderwerp was aangebroken waar ze het niet over wilde hebben, maar wwarom was ze anders hier, ze kon nu niet zomaar wegglippen, de duisternis in, en Master Savador daar gewoon laten staan, dan zou ze echt nat zijn. Ze zuchtte even, en stak rillend haar handen in haar zwarte, kleine bonte zakken, en staarde stil naar de grond.'Dat is tegenwoordig niet meer iets alledaags.' Joh, dat wist ze ook wel, maar ze hield zich in, met elk gebaar.''Laten we het erop houden dat mijn ouders heel erg streng zijn, en ze erg uit zijn op geld. Ik moet, zodra ik hier klaar ben, terug naar Shrada, daar trouwen met een spuuglelijke vent en de Bruidsschat in ontvangst nemen. Dan zijn mijn ouders weer gelukkig, het boeit hun niet wat er in mij omgaat,'' Elveria viel stil, zo zat het in elkaar, Haar ouders wilde geld zien, eht over de balk smijten en weer geld zien. Ze voelde hoe een zachte wind door haar haren streek, haar rode ogen sloten zich even, om haar tranen weg te houden van de wereld, en haar zachte voetstappen klonken als een ritme in haar hoofd. Ze zuchtte en deed haar ogen weer open, en staarde naar Master Savador. Hij leek nog steeds alert, om wat er om hen heen gebeurde. Het liefst zou ze willen zeggen dat hij niet op hoefde te letten, dat neimand hen zou aanvallen, maar dat kon ze gewoon niet. Ze slikte woorden, en de brok in haar keel weer weg, en staarde vooruit. Het pad waarop ze liepen was hard, en hier en daar ristselde nog een gevallen blaadje, van zoveel lang geleden van de herfst, ondanks dat het warmer werd, had Elveria het koud.

Een tijd lang heerste er een doodse stilte tussen hen terwijl ze naast elkaar liepen en het bos bij nacht steeds dieper betraden. Al zou hij er als leraar wel voor zorgen dat ze niet in de diepste kluwen terecht kwamen waar zelfs hij, die het duistere woud op grote schaal op zijn duimpje kende, nog kon verdwalen. In de tussentijd dat ze het pad vol knisperende bladeren en verraderlijk hoog uitstekende boomstronken beliepen, besloot Savador ter zaken te komen. Ze hadden elkaar hier 's nachts immers niet ontmoet om een nachtelijke boswandeling te maken, maar om over Elveria's problemen te spreken. 'Laten we het erop houden dat mijn ouders heel erg streng zijn, en ze erg uit zijn op geld,' reageerde Elveria op zijn opmerking. Savador scheurde zijn alerte blik af van de omgeving en ieder punt waar iets verdachts te horen viel, om het meisje even schuin aan te kijken. Ze had die verachtelijke muts gelukkig afgedaan en hield hem met haar handen in de zakken van haar jas gestoken gemakkelijk bij, ondanks dat zijn pas haast dezelfde benende pas was als hij zich in zijn slechtste humeur een weg moest banen langs groepen leerlingen die de gangen obstakelden. 'Ik moet, zodra ik hier klaar ben, terug naar Shrada, daar trouwen met een spuuglelijke vent en de Bruidsschat in ontvangst nemen. Dan zijn mijn ouders weer gelukkig, het boeit hun niet wat er in mij omgaat,' maakte Elveria haar verhaal af. Ze zweeg weer. Evenals Savador, die enkel vlot doorbeende en zijn strenge blik fronsend richtte op het pad dat steeds dezelfde struiken en rijen vreemd gevormde bomen leek te herhalen, al was dat maar schijn. 'En wat zou het jou dan uitmaken wat er in hén omgaat als je het weigert. Zulke lui zijn de titel als ouder niet waardig - daarbij mag men zeggen dat ikzelf nog in de oudheid leef met alle vooroordelen van dien, zich verdringen in de veiligste plekken om de chaos van het leven te ontvluchten in de hoop dat ze kunnen voortkrabbelen op momenten dat het hen zint - maar het leven ís niet eerlijk; klinkklaar feit. Hier.' Aan het eind van zijn strenge woorden reikte hij een bleke hand met daarin zijn groene das die hij in de tussentijd van zijn hals los had gewikkeld opzij om Elveria wat extra warmte te bieden. Ze had het koud, en zulke kleine details leken hem al op te vallen zonder dat hij daarbij ook zijn blik en aandacht van het punt waar hij zich al op had gericht hoefde af te wenden. Zijn hand sloot zich om haar bovenarm om haar onder lichte dwang een bocht mee in te trokken. 'Links,' gaf hij daarbij zacht aan. Rechts leidde naar een poel, rechtdoor naar het diepere gedeelte van het woud. Een overzichtelijke open plek was aan de westkant van het bos te vinden. Savador had Elveria weer losgelaten om zijn hand op te heffen en een zacht sissende Raziaanse spreuk uit te spreken. Een warme vurige gloed liep over zijn huid alsof er vuur op olie werd gegooid, en omvatte deze in een mum van tijd om als aangenaam warmtebronnetje en lichtpuntje te dienen als gids in deze koude nacht. 'Wel?' vroeg hij even later op bittere toon. Hij wierp Elveria even een korte blik toe. 'Wellicht meen je te denken dat je mening niet telt, maar je familie is er nu niet om op je neer te kijken. Wat denk je ertegen te kunnen doen?' Eigenlijk was het een indirecte vraag om Elveria's mening over deze zaak, hoe ze er zelf eigenlijk over dacht. Dat was hem immers nog niet ten oren gekomen.

Nadat Elveria haar zinnen had afgemaakt heerste er weer doodse stilte tussen de twee. Savador beende hard door, en Elveria kon hem niet zo goed bijhouden. Waarshijnlijk wilde hij hier weg, gewoon ergens anders heen, maar Elveria bleef het liefst hier. Ze volgde hem, en voelde hoe de kou over haar hen streek, haar aanraakte en de warmte in haar verdreef. Savador begon weer te spreken, en alle aandacht die Elveria in zich had richtte zich weer op hem, terwijl ze zelf voor zich uit aan het kijken was, terwijl ze met haar ogen de duisternis probeerde te ontcijferen, en er licht in te brengen.''En wat zou het jou dan uitmaken wat er in hén omgaat als je het weigert. Zulke lui zijn de titel als ouder niet waardig - daarbij mag men zeggen dat ikzelf nog in de oudheid leef met alle vooroordelen van dien, zich verdringen in de veiligste plekken om de chaos van het leven te ontvluchten in de hoop dat ze kunnen voortkrabbelen op momenten dat het hen zint - maar het leven ís niet eerlijk; klinkklaar feit. Hier.'' Sprak Master Savador streng, en iets in ELveria zei dat hij het niet zo mocht zeggen, het waren haar ouders, ze zorgden voor haar. Met zijn Hier, reikte hij haar zijn groene das, die hij tijdens de stroom van ingewikkelde woorden had losgemaakt. Haar koude hand raakte even de zijne aan, terwijl ze de das pakte, en hem om haar nek schikte. De warmte kwam de terug, maar de kou die zich in haar lichaam had gevestigd was nog niet verdreven. Master Savador liep met een snelle pas door, en er heerste weer stilte tussen de twee, die Elveria dankbaar gebruikte om na te denken. Hij had ergens wel een punt, haar oders konden niet alles voor haar bepalen, maar hij had het recht niet om te zeggen dat hun de rang Ouders niet waardig waren. Ze werd ruw onderbroken door Savadors hand, die zich krachtig om haar bovenarm sloot. 'Links,' gaf hij daarbij zacht aan. Rechts leidde naar een poel, rechtdoor naar het diepere gedeelte van het woud, Elveria had wel eens een ontdekkingstocht gedaan, maar in dit deel was z haast nooit geeweest, en ze liet zich meetronen door haar mentor. Savador had Elveria weer losgelaten, en Elveria voelde hoe haar arm weer wat beweegbaarder werd,Hij hief zijn hand en sprak een zacht sissende Raziaanse spreuk. Een warme vurige gloed liep over zijn huid alsof er vuur op olie werd gegooid, en omvatte deze in een mum van tijd om als aangenaam warmtebronnetje en lichtpuntje te dienen als gids in deze koude nacht. 'Wel?' vroeg hij even later op bittere toon. Hij wierp Elveria even een korte blik toe, Elveria keek weg, naar iets wat veel interessanter leek, diep in de duisternis. 'Wellicht meen je te denken dat je mening niet telt, maar je familie is er nu niet om op je neer te kijken. Wat denk je ertegen te kunnen doen?' Ze moest even nadenken wat hij daarmee bedoelde, haalde adem en sprak toen op een helder toon. ''Ik vind, dat u voor een groot deel gelijk hebt, maar helaas moet ik ook zeggen dat u niet het recht hebt om mijn ouders de titel ouders niet te geven, ze hebben me opgevoed, en niet ergens op straat gedumpt en mij aan mijn lot overgelaten.'' Zo, haar mening was eruit, duidelijk, kort, het kon niet beter.

Op z'n minst was het nog een opluchting dat Elveria het duistere bos had uitgekozen om haar sociale binding plaats te laten vinden. Was ze te laat gekomen op de afspraak als ze een andere planeet als locatie had gekozen - waar hij allereerst halsoverkop heen moest reizen, met alle verhinderingen van dien - dan had hij het niet meer getrokken. Waarschijnlijk was hij dan gewoon met de eerste de beste shuttle linea recta terug naar de school gegaan, Elveria van tevoren nog wel contacterend om te laten weten dat het in zijn geval niet meer hoefde. Hij was niet helemaal de kille harteloze man zoals hij in ogen van vele anderen wel was - fatsoen had hij diep van binnen wel. De stilte kon als vredig bestempeld worden, want allebei verschaften ze zich aan de tijd om rustig na te kunnen denken. Het was ook niet meer dan normaal in het holst van de nacht. Slaperig voelde Savador zich nog niet; daarvoor hield de prille buitentemperatuur hem goed genoeg wakker, en hij was en bleef nu eenmaal een Shadraan. En in omvang met hun magie voelden Shadranen zich 's nachts op hun best, zo werd er gezegd. Magie zou sterker zijn, zo ook het bewustzijn. En die eigenschappen die hij meegeleverd kreeg bij het Shadraanse bloed dat door zijn aderen stroomden, was een perfecte vervanger voor een kop koffie. In een rap tempo waarin zijn strenge houding werd weerspiegeld, beende hij door - Elveria hem op de voet volgend omdat het meisje hem niet zo goed bij leek te kunnen houden - en besloot uiteindelijk maar op het punt te komen waar het allemaal om draaide. De probleempjes van het kind. Met zijn strenge blik keek hij even verstoord opzij bij het voelen van Elveria's ijskoude vingers tegen zijn huid nadat hij haar zijn sjaal aanreikte, maar hij richtte zijn punt al gauw genoeg weer op het warm belichtte pad voor hen. Wat hij haar zei veronderstelde hij als feiten, hoe het volgens hem in elkaar zat. Hij kende noch Elveria, noch haar ouders goed - maar het was zijn taak in sociale bindingen om zijn advies en mening te geven. Zonder haar een blik waardig te gunnen loodste hij haar zacht mee naar de westelijke kant van het woud, daar waar het wat veiliger en openlijker was. Kundig hief hij zijn door vuur omvatte hand hoger op om de duisternis weg te laten drijven, hoe verder ze het pad beliepen. Als een ware meester in vuur, al was dit nog maar basismagie. Savador hield zijn aandacht strak voor zich gericht terwijl hij geduldig op Elveria's antwoord wachtte, zijn hand af en toe van links naar rechts bewegend om vreemde silhouetten in de duisternis van de rest te kunnen onderscheiden. 'Ik vind, dat u voor een groot deel gelijk hebt, maar helaas moet ik ook zeggen dat u niet het recht hebt om mijn ouders de titel ouders niet te geven, ze hebben me opgevoed, en niet ergens op straat gedumpt en mij aan mijn lot overgelaten,' sprak Elveria helder. Abrupt stond Savador stokstijf stil en liet zijn slangachtige ogen in de richting van het meisje schieten. Even staarde hij een paar stille seconden streng op haar neer, alsof hij haar wilde vragen waar ze het lef vandaan haalde haar mening op zo'n wijze tegen hem te uiten. Uiteindelijk zette hij zijn pas langzaam weer in om hun stille wandeling te vervolgen. 'Ik geef je ouders niet de titel waardig, ik geef zulke lui de titel niet waardig. En het is verder aan je ouders om te bewijzen dat ze niet onder het kader van 'zulke lui' vallen,' legde hij op strikte toon concreter uit terwijl hij stevig verderliep, zijn norse blik alweer van Elveria afgewend.
'Het spijt me als het beledigend overkwam,' voegde hij er mompelend zachter aan toe. Hij keek even kort van Elveria weg, want om zijn trots aan de kant te schuiven en zich te verontschuldigen - daar had hij nu eenmaal een grote hekel aan. De bomen en struiken aan weerzijden van hun pad verminderden geleidelijk aan, en het duurde niet lang tot ze de grens van een grote open plek bereikten. Het was hier vreedzaam en sereen; een grote heide omringd door reusachtige dennebomen, met in het midden een middelgrote poel die op zijn beurt weer omringd was met rietholmen die zacht ritselden in een zwoele nachtbries. Aan één kant ontbraken de rietholmen, waardoor je de toverachtige gloed op de oppervlakte van het water en de vuurvliegjes die erboven zweven kon zien. Het was eigenlijk zijn privé-plekje om even tot rust te komen als het even niet meer ging, maar dat hoefde Elveria niet te weten. Zijn bedoelingen om haar zo ver van de veilige vertrouwde omgeving van het kasteel te brengen waren alles behalve kwaadaardig, want als deze plek hem tot rust bracht, dan moest dat ook wel in Elveria's geval zijn, niet? Met een zachte snuif hief Savador zijn hoofd op naar de donkere hemel en liet de likkende vlammen om zijn hand doven. Het was een heldere nacht op de paar sluierwolken die over dreven na, maar de volle maan scheen vannacht kil en de talloze sterren fonkelden tegen de diepblauwe lucht. Hij meende zelfs hier en daar een paar sterrenbeelden en tekenen van de zeven planeten te kunnen zien. Een rode waas afkomstig van de gloed om Razen, Nova als het helderste lichtpuntje aan de hemel, een zwartpaarsige sluier die de wolkachtige substantie om Shadra moest zijn. Extra beetje licht was op deze plek niet echt meer nodig. Maar hoe langer zijn ogen op de nachtelijke hemel gefixeerd bleven, hoe emotioneler hij werd. Diva.. hoe vaak hadden ze niet onder dezelfde hemel afgesproken om al die sterren en planeten van de duisternis boven hen te onderscheiden? Liggend in het gras, geen enkele zorgen. Savador forceerde zichzelf om zijn aandacht ervan af te scheuren en er niet meer aan te denken. Hij kon hier nu niet gaan zitten treuren om zijn eigen verleden - niet in Elveria's bijzijn en niet op de voor haar bestemde afspraak. Hij keek op het meisje neer om haar kort een zuinig glimlachje te schenken, die maar enkele seconden stand hield op zijn smalle lippen. 'Laten we - even gaan zitten.' Met een zacht dwingende hand in haar rug zette hij haar aan tot lopen. Zelf beende hij ook verder en nam onder onderdrukte kreunen door de pijnscheutjes in zijn zwakke rug plaats op een kleine omgevallen boomstam, vlakbij het poeltje. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en staarde even naar de sterren die in het stille water werden weerspiegeld. Pas toen Elveria ook zat haalde hij zijn handen in een langzame beweging weer tevoorschijn om ze in een iets voorover gebogen houding rustend op zijn bovenbenen in elkaar te vouwen. 'Zijn er meer dingen die je dwarszitten?' vroeg Savador na een kleine stilte zacht zonder daarbij zijn glazige blik van het water langs de rietholmen te scheuren.